meetmeinmontauk
Τιμώμενο Μέλος
Η meetmeinmontauk αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών. Έχει γράψει 11,790 μηνύματα.
07-03-21
17:53
Όσον αφορά το ADHD, από παλιά υπήρχε φυσικά και καλά κάνουμε και βρήκαμε ονομασία. Είναι σοβαρή αναπτυξιακή δυσκολία όπου πολλοί εκπαιδευτικοί ακόμη και σήμερα την προσπερνάνε με το "έλα μωρέ, απλά βαριέται να διαβάσει". Μέχρι και γονείς το λένε αυτό. Γιατί είναι πιο εύκολο να βρούμε δικαιολογία για ν' αποφύγουμε το πρόβλημα παρά να το λύσουμε. (Ξέφυγα εδώ, το ξέρω)Το πρώτο είναι αυτό που είπε ο φαστ για τη δέπυ. Δηλαδή μήπως πάντα είχαμε προβλήματα και πλέον απλά έχουμε τις ονομασίες για κάθε τι ; ή μήπως δεν είχαμε και ο πολιτισμός αυξάνει τα προβλήματα που δεν είχαμε ; ας πούμε ένα παιδί σε μια μεγαλούπολη που δεν εκτονώνεται όπως πρέπει αναπτύσσει προβλήματα, ένας νέος που τη βγάζει στον υπολογιστή αναπτύσσει άγχος συναναστροφής που δεν υπήρχαν παλιά σε τόσο μεγάλο ποσοστό για να ασχοληθεί κανείς .
Η ερώτηση που θέτεις είναι περίπλοκη. Είναι σαν το "η κότα γέννησε το αυγό ή το αυγό την κότα;". Δημιουργούμε εμείς τα προβλήματά μας ή τα προβήματα υπήρχαν και απλά τους δώσαμε όνομα; Προσωπική άποψη, η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Και με την πάροδο του χρόνου δημιουργούνται νέα προβλήματα αλλά και με την εξέλιξη της επιστήμης δίνουμε όνομα σε θέματα που παλιότερα ήταν άγνωστα.
Θα επαναλάβω τρεις λέξεις από την παραπάνω απάντηση: εξέλιξη της επιστήμης. Όταν η ομοφυλοφιλία σταμάτησε να είναι κοινό μυστικό, άρχισε να τραβά την προσοχή της επιστήμης και προφανώς να γίνονται και μελέτες. Λογικό δεν είναι να μην θεωρείται διαταραχή εφόσον πλέον υπάρχουν δεδομένα που αποδεικνύουν ότι υπάρχει σε μεγάλα κομμάτια του γενικού πληθυσμού (άρα δεν υπάρχει statistical deviancy) και δεν προκαλεί δυσλειτουργίες και βλάβες στον ομοφυλόφυλο άνθρωπο;Το δεύτερο είναι αν η ψυχολογία συμβαδίζει με την εποχή για να εξυπηρετήσει την κοινωνία
Στη wiki λέει πχ
defining paraphilic disorder as "a paraphilia that is currently causing distress or impairment to the individual or a paraphilia whose satisfaction has entailed personal harm, or risk of harm, to others"
Οπότε μήπως είναι ένα πατρονάρισμα για να εξυπηρετηθεί το σύνολο που είπε ο χάκερ . Η ομοφυλοφιλία δεν πείραζε κανέναν , οπότε βγήκαν έρευνες ότι δεν είναι ασθένεια, και βγήκε από τον κατάλογο διαταραχών . Αλλά αυτό μοιάζει με πολιτική παρά επιστήμη.
Αυτά τα ερωτήματα που θέτεις πάλι δεν έχουν μια γενική απάντηση γιατί guess what, είναι όλα υποκειμενικά. Ναι, ο άνθρωπος που αποφεύγει τις σχέσεις, ο παχουλός και ο μοναχικός έφηβος ξέρουν τι ισχύει για τον καθένα και κανείς δεν θα τους επιβάλλει τι να νιώσουν. Ο θεραπευτής θα τους δώσει κατευθύνσεις προς τα που να κοιτάξουν.Ε και το τρίτο μπορεί να είναι για εμάς που αντιγράφουμε την ψυχολογία και εν τέλει δεν ξέρουμε να συμβουλεύουμε τον εαυτό μας ή τους άλλους . Δηλαδή αν πούμε ότι όπως νιώθει ο κάθε ένας, ένας άνθρωπος πχ που δεν θέλει σχέσεις και είναι καλά με αυτό, πότε έχει φοβία δέσμευσης και πότε όχι ; ένας παχουλός πότε έχει παραιτηθεί από τον εαυτό και νομίζει ότι είναι καλά και πότε είναι πραγματικά καλά ; πότε ένας έφηβος που τη βγάζει στο δωμάτιό του είναι καλά και πότε όχι για να ξέρει ο ίδιος ότι πρέπει να το αλλάξει αυτό ή όχι κτλ
Κι επειδή φαντάζομαι ότι η επόμενη ερώτηση θα είναι "γιατί να τους πει αυτός που να κοιτάξουν και να μην δουν μόνοι τους;".
Γιατί αυτή είναι η αιτία της ύπαρξη των θεραπευτών. Για να ξεκινήσει κάποιος ενδοσκόπηση και αυτοπαρατήρηση, πρέπει να έχει και τα απαραίτητα εργαλεία. Αλλιώς θα καταλήξει σε λάθος συμπεράσματα.
meetmeinmontauk
Τιμώμενο Μέλος
Η meetmeinmontauk αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών. Έχει γράψει 11,790 μηνύματα.
06-03-21
17:46
Χωρίς να είμαι 100% σίγουρη ότι έχω πιάσει το ποιντ των όσων λες, η ψυχολογία (στην συγκεκριμένη περίπτωση η ψυχοπαθολογία γιατί σ' αυτήν αναφέρεσαι μέσα από τα παραδείγματα που δίνεις) δεν θα σου δώσει a priori απαντήσεις για το τι είναι παθολογική συμπεριφορά και τι δεν είναι.Έχω να ρωτήσω το εξής .
Είναι η ψυχολογία σαν επιστήμη πατροναριστική ;
Από την μια θα πούμε όχι, πως όποιος δεν νιώθει καλά , αναζητά βοήθεια και κάτι πρέπει να αλλάξει και αυτό το ρόλο θα τον παίξει ο ψυχοθεραπευτής ας πούμε για να νιώσει το άτομο καλά και να κάνει αυτά που θέλει .
Από την άλλη έχουμε τον ρόλο της παθολογίας που το άτομο δεν καταλαβαίνει την πάθησή του, άρα δεν έχει ελεύθερη βούληση για αυτό που κάνει . Πχ στον εθισμό με το σεξ ή με videogames ή οτιδήποτε μπορεί κάποιος να νιώθει καλά και να μην του προκαλεί θλίψη αυτό ντε και καλά και ας μείνει πίσω στη κοινωνική ζωή , στις δεσμεύσεις, στην αγάπη , στη δουλειά ή σε οτιδήποτε μπορεί να σκεφτούμε σαν ''πρέπει'' επειδή το θέλουμε εμείς για την ζωή μας.
Φανταστείτε θέματα αυτοκτονίας , αν μπορεί να αποτελεί και μια επιλογή ή αν είναι πάντα αποτέλεσμα ασθένειας. Δεν νομίζω να υπάρχει ειδικός και να σου πει ότι μπορεί να είναι επιλογή. Και φυσικά και διστακτικοί να ήμασταν ως προς αυτό, θα παίρναμε όλοι την ίδια θέση για να αποτρέψουμε μια αυτοκτονία .
Οπότε η ψυχολογία θα σου πει τι είναι υγιές και τι όχι γιατί εσύ είσαι ο άρρωστος και δεν έχεις κρίση , τον φόβο, την παραίτηση, τον εθισμό, την εμμονή κοκ μπορεί να τον πεις επιλογή .
Υπάρχουν διάφορα κριτήρια που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τον ορισμό της όπως το statistical και cultural deviancy (η συχνότητα με την οποία παρουσιάζεται μια παθολογική συμπεριφορά στον γενικό πληθυσμό), σε ποιον βαθμό προκαλεί η συμπεριφορά πρόβλημα (πχ αν οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι πράξεις σου εμποδίζουν την κοινωνική/ επαγγελματική ή οποιαδήποτε άλλη πλευρά της ζωής σου), αν αυτή η παθολογική συμπεριφορά σου προκαλεί δυσφορία, η ύπαρξη κάποια δυσλειτουργίας και οι πιθανές βλάβες που μπορεί η δυσλειτουργία να προκαλέσει.
Όλα αυτά λαμβάνονται υπόψιν πριν διαγνωσθεί κάποιος με πρόβλημα ψυχική υγείας. Δεν ξέρω αν αυτά απαντούν στο θέμα που έθεσες.
Και οι δύο περιπτώσεις θα μπορούσαν να ισχύουν. Για να δεις αν ο έφηβος είναι "καλά" ή πράγματι πάσχει από κατάθλιψη θα πρέπει να γίνουν διαγνωστικά τεστ. Αν κάποιος πράγματι προσφερθεί να του δώσει τέτοιες συμβουλές χωρίς να γνωρίζει, τότε μιλάμε για βλάκα.Όταν όμως κάποιος σου πει ότι δεν είσαι καλά μπορεί να σταματήσεις να είσαι . Πχ ένας έφηβος που τη βγάζει στο δωμάτιο του μπορεί να νιώθει καλά, αλλά όταν όλοι θα του πουν παιδί μου έχεις κατάθλιψη, βρες κορίτσι, πήγαινε μια βόλτα όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας , γιατί ζεις έτσι , πως θα αναπτύξεις κοινωνικές δεξιότητες,γιατί δεν έχεις ορμές, τι φοβάσαι κοκ και αυτό το ρόλο θα μπορούσε να τον έχει η μαμά του , ένας φίλος του, ένα άρθρο ψυχολογίας που διάβασε, αυτό θα του προκαλέσει θλίψη και όχι η καθαυτή έλλειψη κοριτσιού βόλτας δεξιοτήτων .
Δεν μιλάμε για πάθηση σε κανένα από τα παραδείγματά σου. Το αν πράγματι καθιστούν πάθηση εξαρτάται. Εξαρτάται από όλα τα παραπάνω που σου έγραψα. Για να μπορέσει να δοθεί ακριβής απάντηση πρέπει να λαμβάνουμε όλο το context υπόψιν και να μην τρέχουμε σε δώσουμε δικές μας ερμηνείες.Και γιατί κάποια πράγματα θεωρούνται αρρώστια , πχ να ασχολείσαι με την εικόνα σου , να λιώνεις στα videogames ενώ κάποια άλλα όχι, πχ να διαβάζεις . Από πίσω η ίδια πάθηση να ξεφύγεις από την πραγματικότητα δεν μπορεί να είναι ; η εκεί θα υποθέσουμε ότι ο ένας είναι άρρωστος και χαμένο κορμί και πρέπει να το ρίξει στην ψυχοθεραπεία, ενώ ο άλλος είναι ιδιοφυΐα, ένας μικρός Νεύτωνας ή κάτι παρόμοιο. Η επειδή η μάζα πέφτει σε συγκεκριμένες συνήθειες, ψυχολόγοι και άσχετοι ασχολούμαστε με τη μάζα και αφήνουμε τους άλλους ;