Ιππολύτη
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Ιππολύτη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 24 ετών. Έχει γράψει 1,972 μηνύματα.
08-03-21
00:52
Για πόσο καιρό θα έχει αυτό αποτέλεσμα αν δε βρεις τη ρίζα του προβλήματος; Είναι σα να δίνεις παυσίπονα ενώ ο άλλος απλώς πεθαίνει. Καλά, το ότι δε θα κινητοποιηθεί ή δε θα επιβληθεί καν στον εαυτό του ένας άνθρωπος με κατάθλιψη ή αγχώδη διαταραχή δεν το πιάνω καν σα ζήτημα γιατί δε φαίνεται καν να σε απασχολεί.'Οχι, πάρα πολλοί έχουν ξεπεράσει τις βαρύτερες περιπτώσεις κιόλας άγχους και κατάθλιψης με άθληση και καλή διατροφή, επομένως έχει νόημα πάντα να προτείνονται και μάλιστα έντονα.
Ιππολύτη
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Ιππολύτη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 24 ετών. Έχει γράψει 1,972 μηνύματα.
06-03-21
16:31
@miss marple
Ένα πολύ καλό reality check όταν μια κατάσταση σε αγχώνει, είναι να σκέφτεσαι ποιο είναι πραγματικά το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί ως αποτέλεσμά της. Για την εξεταστική του μεταπτυχιακού, ποιο είναι το χειρότερο; Να μην περάσεις τα μαθήματα κι άρα να αργήσεις να το πάρεις. Για το κέικ; Να μη βγει καλό και να φτιάξεις άλλο. Για τους φίλους; Να τσακωθείτε και μετά να τα ξαναβρείτε εφόσον πράγματι είστε καλοί φίλοι.
Ακούγεται αυτονόητο, αλλά δεν είναι. Το άγχος δημιουργεί τέρατα απ το πουθενά. Όσο αγχώνεσαι τόσο τα τέρατα μεγαλώνουν. Μην προσπαθείς να τα εκλογικεύσεις για να τα δαμάσεις, ασ τα να σε οδηγήσουν στο χειρότερο πιθανό σενάριο (χωρίς τεράστια λογικά άλματα όμως που ξαφνικά απ το κέικ θα σε οδηγήσουν στη σκέψη ότι θα πεθάνεις και δε θα έχεις προλάβει να μάθεις να φτιάχνεις γλυκά, καταλαβαίνεις ως συνάδελφος πως εκεί έχει χαθεί η αιτιωδης συνάφεια ). Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι το χειρότερο σενάριο δεν είναι στην πραγματικότητα το τέλος του κόσμου. Το να αργήσεις μόλις ένα εξάμηνο να πάρεις το μεταπτυχιακό, το να πετάξεις ένα κέικ, το να κάνεις μια άβολη συζήτηση με τους φίλους σου για να λύσετε μια παρεξήγηση, δεν είναι πράγματα που θα σε πάνε πίσω στη ζωή σου, ούτε η έλλειψη αυτών των σεναρίων θα σε πάει μπροστά.
Το θέμα βέβαια είναι ότι πρέπει να βρεις τι είδους φόβος σου προκαλεί αυτό το άγχος. Ο φόβος της προσωπικής αποτυχίας; Ο φόβος της κρίσης των άλλων; Το "αδικαιολόγητο" φαινομενικά κλάμα, έχει μια αιτία, δε σου ήρθε έτσι απλά μια μέρα. Μήπως κάτι καταπιέζεις και ένεκα και των συνθηκών αποκλεισμού αρχίζει να σκάει πια. Αλλά αυτό είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και προσωπικό που θα πρέπει να το βρεις εσύ και δεν μπορεί κανείς εδώ να σε βοηθήσει.
Επίσης, το να συνταγογραφείτε σε κάποιον για το άγχος συμβουλές γκουγκλ τύπου "κάνε γυμναστική" και "μην αγχώνεσαι" είναι τουλάχιστον ηλίθιο και βοηθάει μόνο τον εαυτό σας να νιώσει καλά που νομίζει ότι βοήθησε κάποιον άνθρωπο, λολ.
Μαρπλ, καλό κουράγιο
Ένα πολύ καλό reality check όταν μια κατάσταση σε αγχώνει, είναι να σκέφτεσαι ποιο είναι πραγματικά το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί ως αποτέλεσμά της. Για την εξεταστική του μεταπτυχιακού, ποιο είναι το χειρότερο; Να μην περάσεις τα μαθήματα κι άρα να αργήσεις να το πάρεις. Για το κέικ; Να μη βγει καλό και να φτιάξεις άλλο. Για τους φίλους; Να τσακωθείτε και μετά να τα ξαναβρείτε εφόσον πράγματι είστε καλοί φίλοι.
Ακούγεται αυτονόητο, αλλά δεν είναι. Το άγχος δημιουργεί τέρατα απ το πουθενά. Όσο αγχώνεσαι τόσο τα τέρατα μεγαλώνουν. Μην προσπαθείς να τα εκλογικεύσεις για να τα δαμάσεις, ασ τα να σε οδηγήσουν στο χειρότερο πιθανό σενάριο (χωρίς τεράστια λογικά άλματα όμως που ξαφνικά απ το κέικ θα σε οδηγήσουν στη σκέψη ότι θα πεθάνεις και δε θα έχεις προλάβει να μάθεις να φτιάχνεις γλυκά, καταλαβαίνεις ως συνάδελφος πως εκεί έχει χαθεί η αιτιωδης συνάφεια ). Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι το χειρότερο σενάριο δεν είναι στην πραγματικότητα το τέλος του κόσμου. Το να αργήσεις μόλις ένα εξάμηνο να πάρεις το μεταπτυχιακό, το να πετάξεις ένα κέικ, το να κάνεις μια άβολη συζήτηση με τους φίλους σου για να λύσετε μια παρεξήγηση, δεν είναι πράγματα που θα σε πάνε πίσω στη ζωή σου, ούτε η έλλειψη αυτών των σεναρίων θα σε πάει μπροστά.
Το θέμα βέβαια είναι ότι πρέπει να βρεις τι είδους φόβος σου προκαλεί αυτό το άγχος. Ο φόβος της προσωπικής αποτυχίας; Ο φόβος της κρίσης των άλλων; Το "αδικαιολόγητο" φαινομενικά κλάμα, έχει μια αιτία, δε σου ήρθε έτσι απλά μια μέρα. Μήπως κάτι καταπιέζεις και ένεκα και των συνθηκών αποκλεισμού αρχίζει να σκάει πια. Αλλά αυτό είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και προσωπικό που θα πρέπει να το βρεις εσύ και δεν μπορεί κανείς εδώ να σε βοηθήσει.
Επίσης, το να συνταγογραφείτε σε κάποιον για το άγχος συμβουλές γκουγκλ τύπου "κάνε γυμναστική" και "μην αγχώνεσαι" είναι τουλάχιστον ηλίθιο και βοηθάει μόνο τον εαυτό σας να νιώσει καλά που νομίζει ότι βοήθησε κάποιον άνθρωπο, λολ.
Μαρπλ, καλό κουράγιο
Ιππολύτη
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Ιππολύτη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 24 ετών. Έχει γράψει 1,972 μηνύματα.
28-05-20
16:28
Όχι ακόμα, έμεινα στο κυρίως λειτουργικό κομμάτι. Όταν θα έχω τα λεφτά να κάνω φουλ ψυχανάλυση (και θα την κάνω στα επόμενα χρόνια είναι αξουαλ στόχος μου), θα επανέλθω.Τελικά βρήκες από που πηγάζει όλο αυτό το άγχος?
Ναι και το ξέρω ήδη, η σχολή μου έχει φάει τη ζωή αλλά έχω πάρει απόφαση πως θα την τελειώσω.Αυτό ίσως υποδηλώνει ότι υπάρχει κάτι στην ζωή σου που δεν σου αρέσει και έχεις τάσεις φυγής.
Ιππολύτη
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Ιππολύτη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 24 ετών. Έχει γράψει 1,972 μηνύματα.
28-05-20
15:41
Α τι ωραίο θέμα, ας γράψω 3 σελίδες για τα ψυχολογικά μου
Έχω χρόνια θέμα με το άγχος. Στην προετοιμασία για τις πανελλήνιες για παράδειγμα, ανέπτυξα λόγω άγχους ένα ocd, την τριχοτιλλομανία. Τουτέστιν, έπαιζα με τα μαλλιά μου από το μπροστινό μέρος της κεφαλής, τα στριφογυρνούσα γύρω από τα δάχτυλα με μανία, τα τραβούσα και τα έκοβα. Δεν μπορούσα να σταματήσω, μέχρι που στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού μου φαινόταν πλέον ένα μικρό κενό που παρατήρησε πρώτη η μάνα μου. (Αφήστε το τι τράβηξα για να τα μακρύνω ξανά εκείνα τα μαλλάκια, πετούσαν σα καρφάκια πάνω για πολύ καιρό.)
Μετά ήρθαν τα μεγαλεία του πανεπιστημίου. Τον πρώτο ενάμιση χρόνο σπουδών μου δεν μπορώ να τον περιγράψω αλλιώς, παρά μόνο ως self sabotage. Με επηρέασε πάρα πολύ το ότι πρώτη φορά έμεινα μόνη μου, σε άλλη πόλη, ήμουν εν μέρει υπεύθυνη για τον εαυτό μου. Ο χρόνος και το "πρέπει" έγιναν ο μεγαλύτερος εχθρός μου. Ήμουνα πάντα λιγάκι ασυνεπής, αλλά μετά, το άγχος μου ότι θα αργήσω έγινε εμμονή και εν τέλει αργούσα επειδή πίστευα ότι δε θα καταφέρω να είμαι στην ώρα μου (;;; αν σας βγάζει αυτό νόημα). Έτσι ας πούμε το πρώτο εξάμηνο δεν πάτησα ποτέ στη σχολή. Ένιωθα συνέχεια λες και δεν έχω χρόνο, αλλά ταυτόχρονα δεν ήξερα και πώς να αξιοποιήσω αυτόν που έχω. Γενικά ήταν μια συνειδητοποίηση πως δεν μπορώ να λειτουργήσω χωρίς ρουτίνα και πως είχα ξεχάσει να αναπνέω. (Σοβαρά τώρα, είχα μόνιμη αρρυθμία στην αναπνοή μου) Πήγα σε ψυχολόγο για λίγο καιρό και με βοήθησε πάρα πολύ στο να κάνω την καθημερινότητά μου υποφερτή (γιατί δεν ήταν). Και κυρίως, έστησα μία ρουτίνα για τον εαυτό μου, ώστε να μη χάνομαι. Το θέμα είναι βέβαια, πως ενώ τα βήματά μου από τότε μέχρι τώρα είναι τεράστια, ωστόσο μόλις διακοπεί η ρουτίνα μου, πολύ συχνά το άγχος επιστρέφει. Σε μικρότερο βαθμό, αλλά επιστρέφει. Καλά, για speech anxiety δεν αρχίζω.
Επίσης, ένα ακόμη σύμπτωμα της αγχώδους διαταραχής μου, ήταν πως ένιωθα πολύ μεγάλη ανασφάλεια "μακριά από το σπίτι μου". Κι ακόμα, στα ταξίδια που δεν έχω ξανακάνει το νιώθω ένα τσιμπηματάκι δηλαδή. Το αποκορύφωμα ήταν πριν από το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό μόνη μου, θα έμενα 18 μέρες στο εξωτερικό χωρίς κάποιον γνωστό. Για μέρες πριν το ταξίδι ο απόλυτος πανικός. (Plot twist, τις περισσότερες μέρες του ταξιδιού ένιωθα λιγότερο αγχωμένη από ποτέ.)
Για το μόνο που είμαι ευγνώμων για το ταλαίπωρο αυτό μυαλό μου, είναι που δεν παθαίνω κρίσεις πανικού. Όσο σκατά και να μαι, θυμάμαι να παίρνω τις ανάσες μου, ρίχνω κι ένα ιαματικό κλάμα και μετά από λίγο είμαι κομπλέ. Τώρα, καταλαβαίνω ότι έχω άγχος όταν αρχίζω να δαγκώνω έντονα τα χείλη μου και τα ούλα μου. Αλλά είναι λίγο σαν εκείνη τη γυάλινη μπάλα του Νέβιλ Λονγκμπότομ που γίνεται κόκκινη όταν ξεχνάει κάτι : ξέρει ότι κάτι έχει ξεχάσει, αλλά δεν ξέρει τι. Έτσι κι εγώ ξέρω εκείνη τη στιγμή ότι έχω άγχος, αλλά δεν ξέρω γιατί!
Το κερασάκι στην τούρτα βέβαια, είναι ότι όποιος δε με ξέρει αρκετά καλά πιστεύει πως είμαι ο πιο χαλαρός και τσιλλ άνθρωπος, γιατί αυτό βγάζω.
Έχω χρόνια θέμα με το άγχος. Στην προετοιμασία για τις πανελλήνιες για παράδειγμα, ανέπτυξα λόγω άγχους ένα ocd, την τριχοτιλλομανία. Τουτέστιν, έπαιζα με τα μαλλιά μου από το μπροστινό μέρος της κεφαλής, τα στριφογυρνούσα γύρω από τα δάχτυλα με μανία, τα τραβούσα και τα έκοβα. Δεν μπορούσα να σταματήσω, μέχρι που στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού μου φαινόταν πλέον ένα μικρό κενό που παρατήρησε πρώτη η μάνα μου. (Αφήστε το τι τράβηξα για να τα μακρύνω ξανά εκείνα τα μαλλάκια, πετούσαν σα καρφάκια πάνω για πολύ καιρό.)
Μετά ήρθαν τα μεγαλεία του πανεπιστημίου. Τον πρώτο ενάμιση χρόνο σπουδών μου δεν μπορώ να τον περιγράψω αλλιώς, παρά μόνο ως self sabotage. Με επηρέασε πάρα πολύ το ότι πρώτη φορά έμεινα μόνη μου, σε άλλη πόλη, ήμουν εν μέρει υπεύθυνη για τον εαυτό μου. Ο χρόνος και το "πρέπει" έγιναν ο μεγαλύτερος εχθρός μου. Ήμουνα πάντα λιγάκι ασυνεπής, αλλά μετά, το άγχος μου ότι θα αργήσω έγινε εμμονή και εν τέλει αργούσα επειδή πίστευα ότι δε θα καταφέρω να είμαι στην ώρα μου (;;; αν σας βγάζει αυτό νόημα). Έτσι ας πούμε το πρώτο εξάμηνο δεν πάτησα ποτέ στη σχολή. Ένιωθα συνέχεια λες και δεν έχω χρόνο, αλλά ταυτόχρονα δεν ήξερα και πώς να αξιοποιήσω αυτόν που έχω. Γενικά ήταν μια συνειδητοποίηση πως δεν μπορώ να λειτουργήσω χωρίς ρουτίνα και πως είχα ξεχάσει να αναπνέω. (Σοβαρά τώρα, είχα μόνιμη αρρυθμία στην αναπνοή μου) Πήγα σε ψυχολόγο για λίγο καιρό και με βοήθησε πάρα πολύ στο να κάνω την καθημερινότητά μου υποφερτή (γιατί δεν ήταν). Και κυρίως, έστησα μία ρουτίνα για τον εαυτό μου, ώστε να μη χάνομαι. Το θέμα είναι βέβαια, πως ενώ τα βήματά μου από τότε μέχρι τώρα είναι τεράστια, ωστόσο μόλις διακοπεί η ρουτίνα μου, πολύ συχνά το άγχος επιστρέφει. Σε μικρότερο βαθμό, αλλά επιστρέφει. Καλά, για speech anxiety δεν αρχίζω.
Επίσης, ένα ακόμη σύμπτωμα της αγχώδους διαταραχής μου, ήταν πως ένιωθα πολύ μεγάλη ανασφάλεια "μακριά από το σπίτι μου". Κι ακόμα, στα ταξίδια που δεν έχω ξανακάνει το νιώθω ένα τσιμπηματάκι δηλαδή. Το αποκορύφωμα ήταν πριν από το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό μόνη μου, θα έμενα 18 μέρες στο εξωτερικό χωρίς κάποιον γνωστό. Για μέρες πριν το ταξίδι ο απόλυτος πανικός. (Plot twist, τις περισσότερες μέρες του ταξιδιού ένιωθα λιγότερο αγχωμένη από ποτέ.)
Για το μόνο που είμαι ευγνώμων για το ταλαίπωρο αυτό μυαλό μου, είναι που δεν παθαίνω κρίσεις πανικού. Όσο σκατά και να μαι, θυμάμαι να παίρνω τις ανάσες μου, ρίχνω κι ένα ιαματικό κλάμα και μετά από λίγο είμαι κομπλέ. Τώρα, καταλαβαίνω ότι έχω άγχος όταν αρχίζω να δαγκώνω έντονα τα χείλη μου και τα ούλα μου. Αλλά είναι λίγο σαν εκείνη τη γυάλινη μπάλα του Νέβιλ Λονγκμπότομ που γίνεται κόκκινη όταν ξεχνάει κάτι : ξέρει ότι κάτι έχει ξεχάσει, αλλά δεν ξέρει τι. Έτσι κι εγώ ξέρω εκείνη τη στιγμή ότι έχω άγχος, αλλά δεν ξέρω γιατί!
Το κερασάκι στην τούρτα βέβαια, είναι ότι όποιος δε με ξέρει αρκετά καλά πιστεύει πως είμαι ο πιο χαλαρός και τσιλλ άνθρωπος, γιατί αυτό βγάζω.