Πόσο αγχώδης ή όχι χαρακτήρας είσαι;

[Guest 209912]

Ίσως επειδή εγώ η ίδια δε βλέπω τον εαυτό μου όπως είναι αλλά όπως τον βλέπουν οι άλλοι;

True. Και γιατί βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια των άλλων? Ίσως επειδή θες κάτι από αυτούς. Τι θες?

 

[Ιππολύτη]

Η γυμναστική βοηθάει. Είτε μας αρέσει είτε όχι. Βοηθάει. 1-2 ώρες περπάτημα, μισή ώρα τρέξιμο. Δεν της είπαμε να πάρει φάρμακα. Ούτε θα βγάλει σπυρια αν γυμναστει. Αμέσως να σχολιάσετε αρνητικά λες και είπαμε κάτι κακό.

Τίποτα κακό δεν είπες αλλά και τίποτα πραγματικά βοηθητικό. Δεν "κριτικάρω" τη γυμναστική ως τρόπο αντιμετώπισης του άγχους, αλλά δεν μπορείς να εφαρμόζεις την ίδια συνταγή σε όλους τους ασθενείς και εξηγώ:

Ανάλογα με το βαθμό άγχους που έχει ο καθένας και την ικανότητά του να το αντιμετωπίζει καθημερινά, υπάρχει μια μικρή έως μεγάλη πιθανότητα να αδρανοποιείται, να μην μπορεί να σκεφτεί τίποτα άλλο πέραν του πώς θα αντιμετωπίσει την αγχωτική κατάσταση, να αναβάλει όλα τα υπόλοιπα -διασκέδαση, υποχρεώσεις πχ μαθητικές/φοιτητικές/επαγγελματικές και μαζί και την άθληση- γιατί πρέπει να επικεντρωθεί σε αυτά το μεγάλα και αγχωτικά προβλήματα. Δε γνωρίζω εκ των προτέρων τον βαθμό του άγχους του καθενός εδώ μέσα, γνωρίζω όμως, ως άτομο με διεγνωσμένη αγχώδη διαταραχή όπως έχω ξαναπεί 1 σελίδα πριν, ότι αυτές οι τύπου εύκολες λύσεις γκουγκλ δε βοηθάνε κανέναν στην πρακτική καθημερινότητα.

Επιπρόσθετα, ακόμη κι άθελά σου μπορεί να δημιουργείς επιπλέον τύψεις και ενοχές (και το άγχος δημιουργεί ήδη μπόλικες no more needed) με αυτού του είδους τις συμβουλές, γιατί αρχίζει κανείς να σκέφτεται "μα καλά ούτε αυτό δεν μπορώ να κάνω".

Επομένως, το να συνταγογραφείς την άθληση σε κάποιον με παθολογικό θέμα άγχους κι όχι σε κάποιον που απλώς αγχώθηκε την περίοδο της εξεταστικής, δε θα τον βοηθήσει εκτός αν έχει ήδη την άθληση ως μέρος της καθημερινότητάς του. Στη δεύτερη όμως περίπτωση, αφού είναι ήδη μέρος της καθημερινότητας, η συμβουλή σου και πάλι αχρείαστη είναι γιατί την ακολουθούσε έτσι κι αλλιώς.

Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο για όλους μας το να περιορίσουμε το άγχος, αλλά δεν είναι.

 

[Chem2000]

True. Και γιατί βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια των άλλων? Ίσως επειδή θες κάτι από αυτούς. Τι θες?

ίσως επιβεβαίωση;

 

[Guest 209912]

ίσως επιβεβαίωση;

Εάν σου έλεγα πως έχεις μια βδομάδα ακόμη ζωής και μετά καπούτ πόσο θα σε ένοιαζαν πιστεύεις τα σπυράκια σου?

 

[Chem2000]

Εάν σου έλεγα πως έχεις μια βδομάδα ακόμη ζωής και μετά καπούτ πόσο θα σε ένοιαζαν πιστεύεις τα σπυράκια σου?

Καθόλου υποθέτω.

 

[Guest 209912]

Καθόλου υποθέτω.

Μην υποθέτεις. Φαντασιώσου το σενάριο που περιγράφω. Εάν δεν σε ένοιαζαν καθόλου σημαίνει πως το άγχος σου αυτό είναι συνδεδεμένο με κάτι το οποίο είναι ουσιαστικά ανούσιο για την ζωή σου. Αυτό που θέλεις από τους άλλους λοιπόν και ο φόβος ότι τα σπυράκια σου σε εμποδίζουν από το να το πάρεις είναι κάτι το οποίο δεν είναι αρκετά σημαντικό ώστε στο τέλος της ζωής σου να το σκέφτεσαι. Αφού δεν είναι τόσο σημαντικό γιατί το σκέφτεσαι τώρα και σε γεμίζει άγχος? Μάλλον γιατί νομίζεις ότι έχεις χρόνο στην στην ζωή να σκέφτεσαι χαζόμαρες. Σκέψου λίγο αυτό. Σκέψου ποιες είναι οι χαζομάρες στην ζωή που κάθεσαι και σκέφτεσαι γιατί νομίζεις ότι έχεις χρόνο και σκέψου ποια είναι τα σημαντικά που δεν σκέφτεσαι γιατί νομίζεις ότι έχεις χρόνο να τα σκεφτείς στο μέλλον. Ξεκίνα από το τέλος της ζωής σου.

 

[Himela]

Τις τελευταίες μέρες ο hack3r κεντάει, δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει.

Θέλω να ρωτήσω τον @hack3r όμως κάτι κι αν θέλει απαντάει: Φαίνεται οτι έχεις σκεφτεί πολύ κι έχεις βρει αρκετές απαντήσεις για τα πράγματα. Εσένα τί είναι αυτό που σε αγχώνει και σε προβληματίζει;

 

[EvanescenceQ]

Προσπαθώ να το ξεχάσω όσο μπορώ.Δεν είναι τόσο εύκολο για μένα βέβαια.Γνωρίζω οτι δεν είναι καν τόσο σοβαρό.Απλά όταν ποτέ δεν είχες πρόβλημα με σπυράκια,δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί.Και όλο αυτό σε αγχώνει παραπάνω.Προσπαθώ γενικά να διαβάσω για τη σχολή,να δω καμιά ταινία να ησυχάσω,καμιά σειρά.Κάνω και γυμναστική πού και πού.Αλλά αυτό το αίσθημα όταν κοιτάς το πρόσωπο σου στο καθρέφτη και τα βλέπεις,είναι τόοοοσο ψυχοφθόρο.Θα μου πεις "καλά σιγά,τι να πει και η κοπέλα που της έριξαν οξύ στο πρόσωπο,εκείνης δε θα διορθωθεί ποτέ το πρόβλημα".Έχεις δίκιο θα σου πω.Είμαι αχάριστη.Θα έπρεπε να βλέπω και τη χειρότερη εκδοχή και όχι πάντα τη καλύτερη,που είναι να έχω αψεγάδιαστο δέρμα.
Τώρα σχετικά με τον αυτοσαρκασμό,αυτό προσπαθώ να κάνω.Το παίρνω λίγο στη πλάκα,λέω "χα έβγαλα κι άλλο σπυράκι".Οι δικοί μου άνθρωποι ξέρουν πόσο με ενοχλεί αλλά πλέον προσπαθώ να μη δείχνω οτι με πειράζει τόσο,ανεξάρτητα που όντως όταν βλέπω σπυράκι,νιώθω απογοήτευση.Τους έχω κουράσει και αυτούυυυυυυυυυς πάρα πολύ,ασυζητητί.Όλες μου οι φίλες εντωμεταξύ έχουν γυρίσει πίσω στη φοιτητούπολή,εγώ όμως το καθυστερώ όσο δε πάει,γιατί ενδόμυχα δε θέλω να με δουν έτσι.Κανείς βασικά-μήδε αυτές-μήδε οποιοσδήποτε άλλος εκεί πέρα.Η μία γνωρίζει το λόγο που συνέχεια αναβάλλω τον ερχομό μου ακόμα και αν δε το λέει ευθέως,το καταλαβαίνει.Είναι γενικά πολύ περίεργη κατάσταση.
Το ξέρω οτι αυτοκαταστρέφομαι.Και απομακρύνω άτομα από δίπλα μου.Αλλά με έχει καταβάλει τόσο πολύ η όλη φάση που και πίσω να γυρίσω(βλ.στη φοιτητούπολη) δε νομίζω οτι θα μου φτιάξει το κέφι.Πολύ απλά γιατί νιώθω ότι θα με βλέπουν σε αυτό το χάλι και θα με σχολιάζουν.Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νιώθω έτσι για τον εαυτό μου,πάντα είχα μικροανασφάλειες αλλά πλέον έχει καταντήσει κουραστικό.Στο μόνο που ελπίζω είναι όντως σταδιακά να δω βελτίωση.

Μηπως να μην το σκεφτεσαι τοσο και οτι γινει τελικα βρε κοριτσι μου?Δηλαδη να γυρισεις στη φοιτητουπολη οταν εσυ το θελεις? Θα σου πω στην εφηβεια ειχα ενα θεμα ακμης αλλα μετα με την θεραπεια μου περασε,και απο τοτε ειχα καποια σποραδικα,οχι σαν τοτε.Οταν ημουν φοιτητρια θυμαμαι,και στο γραφω γιαυτο ακριβως να καταλαβεις μηπως πρεπει να σταματησεις να σκεφτεσαι τι θα πουν οι αλλοι τελικα,λοιπον οπως τηγανιζα πεταχτηκε λαδι στο προσωπο και μου εκανε ενα κυκλακι καψιματος στο μαγουλο,προσεξε ομως τοτε ηταν κοκκινο και ειχα φρικαρει σε φαση οτι αυτο θα μεινει για παντα εκει ας πουμε.Η δερματολογος που ειχα παει μου ειχε δωσει μια αλοιφη και μου ειχε πει θα περασει,θα επουλωθει θα φυγει δε θα φαινεται μετα,ηταν επιφανειακο.
Εγω τοτε αισθανομουν ασχημα που επρεπε ας πουμε να βγω για καφε να παω στη σχολη,τις πρωτες μερες και ημουν καπως.Με το αν θα περνουσε τελικα.Στεναχωρημενη.Ομως ενταξει την πρωτη μερα με κοιταξανε οπως ειπες κι εσυ οι κολλητες ε τους ειπα καηκα μετα δεν ξανασχοληθηκε κανεις.Μα κανεις μιλαμε.Και αυτο εκανε τον κυκλο του εφυγε,τωρα ειναι σαν να μην υπηρξε ποτέ.Μηπως να δεις πιο ρεαλιστικα την πραγματικοτητα?
Δηλ να πας στη φοιτητουπολη να βρεθεις με τις κολλητες ε κι αμα σε ρωτησουν θα πεις επαθα μια εξαρση ακμης και τιποτα αλλο καλη μου.Και πιστεψε με κανεις δεν θα ασχοληθει.
Μηπως κι εσυ μεσα σου το μεγενθυνεις?
Απλα χαλαρωσε και δες πως εχουν τα πραγματα.Εσυ εισαι μια χαρα ας πουμε στο γενικο σου απλα τα σπυρια σε ταλαιπωρουν,τα οποια κι αυτα θα κανουν καποια στιγμη τον κυκλο τους και θα φυγουν.
Ξεκινα να ζεις κανονικα για σενα και οχι για το τι θα πουν οι αλλοι ή πως θα σε δουν.
Απλα απεβαλλε τα ολα αυτα και κανε αυτο που θες.
ΔΙΧΩΣ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΕΝΟΧΕΣ καλη μου.Αλιμονο και τα σουπερ μοντελς σπυρια βγαζουν ακμης αμα τα δεις στα καθημερινα τους ξυπνηματα.
Χαλαρωσε και παρε τη ζωη στο χαλαρο της και περνα εσυ καλα και μη σε νοιαζει τιποτα,κυριως να μη σε νοιαζει η γνωμη του κοσμου.
Να εισαι καλα και να περνας καλα!

 

[miss marple]

Προσπαθώ να το ξεχάσω όσο μπορώ.Δεν είναι τόσο εύκολο για μένα βέβαια.Γνωρίζω οτι δεν είναι καν τόσο σοβαρό.Απλά όταν ποτέ δεν είχες πρόβλημα με σπυράκια,δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί.Και όλο αυτό σε αγχώνει παραπάνω.Προσπαθώ γενικά να διαβάσω για τη σχολή,να δω καμιά ταινία να ησυχάσω,καμιά σειρά.Κάνω και γυμναστική πού και πού.Αλλά αυτό το αίσθημα όταν κοιτάς το πρόσωπο σου στο καθρέφτη και τα βλέπεις,είναι τόοοοσο ψυχοφθόρο.Θα μου πεις "καλά σιγά,τι να πει και η κοπέλα που της έριξαν οξύ στο πρόσωπο,εκείνης δε θα διορθωθεί ποτέ το πρόβλημα".Έχεις δίκιο θα σου πω.Είμαι αχάριστη.Θα έπρεπε να βλέπω και τη χειρότερη εκδοχή και όχι πάντα τη καλύτερη,που είναι να έχω αψεγάδιαστο δέρμα.
Τώρα σχετικά με τον αυτοσαρκασμό,αυτό προσπαθώ να κάνω.Το παίρνω λίγο στη πλάκα,λέω "χα έβγαλα κι άλλο σπυράκι".Οι δικοί μου άνθρωποι ξέρουν πόσο με ενοχλεί αλλά πλέον προσπαθώ να μη δείχνω οτι με πειράζει τόσο,ανεξάρτητα που όντως όταν βλέπω σπυράκι,νιώθω απογοήτευση.Τους έχω κουράσει και αυτούυυυυυυυυυς πάρα πολύ,ασυζητητί.Όλες μου οι φίλες εντωμεταξύ έχουν γυρίσει πίσω στη φοιτητούπολή,εγώ όμως το καθυστερώ όσο δε πάει,γιατί ενδόμυχα δε θέλω να με δουν έτσι.Κανείς βασικά-μήδε αυτές-μήδε οποιοσδήποτε άλλος εκεί πέρα.Η μία γνωρίζει το λόγο που συνέχεια αναβάλλω τον ερχομό μου ακόμα και αν δε το λέει ευθέως,το καταλαβαίνει.Είναι γενικά πολύ περίεργη κατάσταση.
Το ξέρω οτι αυτοκαταστρέφομαι.Και απομακρύνω άτομα από δίπλα μου.Αλλά με έχει καταβάλει τόσο πολύ η όλη φάση που και πίσω να γυρίσω(βλ.στη φοιτητούπολη) δε νομίζω οτι θα μου φτιάξει το κέφι.Πολύ απλά γιατί νιώθω ότι θα με βλέπουν σε αυτό το χάλι και θα με σχολιάζουν.Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νιώθω έτσι για τον εαυτό μου,πάντα είχα μικροανασφάλειες αλλά πλέον έχει καταντήσει κουραστικό.Στο μόνο που ελπίζω είναι όντως σταδιακά να δω βελτίωση.

Έχεις δίκιο.Υπάρχουν πολύ πιο σκληρά πράγματα από αυτό.Θανάτοι,οικονομικές δυσκολίες.Προσπαθώ να δω το λογικό της υπόθεσης,ότι όντως είναι κάτι το οποίο λογικά θα φύγει,και λύνεται.Αλλά ζω μέσα στην αβεβαιότητα,κανείς δε μπορεί να μου εγγυηθεί ότι θα φύγουν.Ξέρω ότι οι γιατροί θεοί δεν είναι.Ίσως και αυτό να με προβληματίζει πιο πολύ.
Ναι το ίδιο το άγχος είναι πιο επώδυνο από τα ίδια τα σπυράκια.Τα σπυράκια πονάνε σε ένα σημείο.Αλλά το άγχος και η στεναχώρια σε κάνουν εν μέρη να πονάς παντού.Απλά ίσως η όλη φάση με τα σπυράκια μαζί με την καραντίνα,μου δημιουργούν ένα αίσθημα ότι δεν αντέχω άλλο.Αυτό που σκέφτομαι είναι πως ίσως η ακμή είναι η αφορμή για το άγχος και η στεναχώρια αλλά δυστυχώς όχι η αιτία αυτού.Ίσως χρειάζεται ενδοσκόπηση.

Θα δεις βελτίωση. Είμαι σίγουρη ότι θα καλυτερέψει, όσο δύσκολη περίπτωση κι αν είναι, κάτι θα γίνει. Αλλά συμφωνώ με αυτό που σου είπε ο χάκερ, δες το σαν μια ευκαιρία μέσα από αυτό να δεις τη βαθύτερη αιτία που στο προκαλεί και να ''βελτιώσεις'' αυτό που σπυ προκαλεί το άγχος.

Ίσως είναι κι η κατάσταση. Το κλείσιμο μέσα αναγκαστικά περιορίζει τα πράγματα με τα οποία ασχολούμαστε, άρα αντί να αγχωνόμαστε για 10 πράγματα αγχωνόμαστε για 2 κι αυτά στο μαξ.

 

[Guest 209912]

Τις τελευταίες μέρες ο hack3r κεντάει, δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει.

Θέλω να ρωτήσω τον @hack3r όμως κάτι κι αν θέλει απαντάει: Φαίνεται οτι έχεις σκεφτεί πολύ κι έχεις βρει αρκετές απαντήσεις για τα πράγματα. Εσένα τί είναι αυτό που σε αγχώνει και σε προβληματίζει;

Από τότε που άφησα πίσω την παιδική ηλικία και μπήκα σε αυτό που λέμε "ζωή" νιώθω μονίμως ένα εσωτερικό κενό. Αυτό το αίσθημα του κενού προσπάθησα με διάφορους τρόπους κατά καιρούς να το καταπνίξω, αρχικά με διάφορους εθισμούς στους οποίους έκανα escape για να ξεχαστώ και όταν είδα πως αυτό δεν λειτουργούσε, είπα να ακούσω τους άλλους γύρω μου και να γίνω πιο νορμάλ άνθρωπος και έτσι αντικατέστησα τους εθισμούς με άλλους κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους escapism όπως το να βγαίνω έξω με παρέες, να σπουδάζω, να δουλεύω κτλ. Well, μετά ανακάλυψα πως ούτε αυτό γεμίζει το κενό, θυμάμαι χαρακτηριστικά μια στιγμή που ήμουν με φίλους στην θάλασσα και ενώ όλοι περνάγανε καλά, εγώ είχα φρικάρει μέσα μου και ένιωθα μια απίστευτη δυσφορία και μια ματαιότητα με την κατάσταση που βρισκόμουν και το ότι οι άλλοι δεν νιώθανε τίποτα αλλά ήταν χαρούμενοι έκανε όλη την δυσφορία ακόμη μεγαλύτερη γιατί αισθανόμουν πως είμαι τρελός.

Σε οποιαδήποτε περίοδο της ζωής μου σταματούσα να κάνω escapism ο οργανισμός μου έκανε πάντα default πίσω στην συνήθεια να διαβάζω και να ψάχνω σε ψυχαναγκαστικό βαθμό οτιδήποτε με βοηθούσε να καταλάβω καλύτερα τον κόσμο, τον εαυτό μου και πως να γεμίσω αυτό το κενό. Αναπολώντας την ζωή μου, είδα πως τα μόνα πράγματα για τα οποία δεν μετάνιωνα και αισθανόμουν ικανοποίηση ήταν κάποιες στιγμές που έζησα με άτομα που αγάπησα και οι στιγμές που πέρασα εργαζόμενος για να δημιουργήσω κάποια πράγματα που είχαν νόημα για εμένα. Όλα τα υπόλοιπα ήταν κενός, σπαταλημένος χρόνος ζωής.

Αυτό με οδήγησε στην συνειδητοποίηση πως οτιδήποτε ακούω από τους άλλους για το πως πρέπει να ζήσω την ζωή μου δεν είναι απλώς ανούσιο και άχρηστο αλλά πολύ επικίνδυνο καθώς κυριολεκτικά μπορεί να μου σπαταλήσει στη ζωή και να μην με αφήσει να κάνω τα πράγματα που θέλω, εάν το ακούσω και το ενστερνιστώ. Είναι μια πηγή μόλυνσης που όλοι ακούσια αναπαράγουν με την πρώτη ευκαιρία.

Πλέον το κύριο άγχος μου πηγάζει από τον φόβο ότι μπορεί να σπαταλήσω την ζωή μου κάνοντας ανούσια πράγματα και να το μετανιώσω όταν πλέον θα είναι πολύ αργά. Και είμαι αρκετά ευγνώμων που έχω αυτό το άγχος, γιατί πλέον έχω καταλάβει πως είναι σύμμαχος τον οποίο πρέπει να ακούσω, αντί να καταπνίξω, γιατί πάντα θεριεύει όταν σπαταλάω τον χρόνο μου σε βλακείες. Είναι ακριβώς το δαιμόνιο για το οποίο μιλούσε ο Σωκράτης το οποίο του έλεγε τι να μην κάνει.

 

[Himela]

Αυτό με οδήγησε στην συνειδητοποίηση πως οτιδήποτε ακούω από τους άλλους για το πως πρέπει να ζήσω την ζωή μου δεν είναι απλώς ανούσιο και άχρηστο αλλά πολύ επικίνδυνο καθώς κυριολεκτικά μπορεί να μου σπαταλήσει στη ζωή και να μην με αφήσει να κάνω τα πράγματα που θέλω, εάν το ακούσω και το ενστερνιστώ. Είναι μια πηγή μόλυνσης που όλοι ακούσια αναπαράγουν με την πρώτη ευκαιρία.

Όταν όμως οι άλλοι (συγγενείς, γονείς, φίλοι) σού ζητάνε και σε ρωτάνε επίμονα πότε θα κάνεις αυτά που περιμένουν από σένα να κάνεις, πώς αντιδράς; Τί απαντάς; Νιώθεις καμιά φορά οτι η ζωή σου θα ήταν τελικά καλύτερη κι εσύ πιο ήρεμος αν μπορούσες απλά να "ενδώσεις" και να κάνεις αυτά που σχεδίασαν άλλοι για σένα;

 

[Guest 209912]

Όταν όμως οι άλλοι (συγγενείς, γονείς, φίλοι) σού ζητάνε και σε ρωτάνε επίμονα πότε θα κάνεις αυτά που περιμένουν από σένα να κάνεις, πώς αντιδράς; Τί απαντάς; Νιώθεις καμιά φορά οτι η ζωή σου θα ήταν τελικά καλύτερη κι εσύ πιο ήρεμος αν μπορούσες απλά να "ενδώσεις" και να κάνεις αυτά που σχεδίασαν άλλοι για σένα;

Οχι, αφού όσες φορές ενέδωσα και έκανα πράγματα που δεν ήθελα για να ευχαριστήσω τους άλλους το μετάνιωσα. Εγώ πλέον απλά δεν δίνω σημασία στο τι λένε.

 

[Himela]

Οχι, αφού όσες φορές ενέδωσα και έκανα πράγματα που δεν ήθελα για να ευχαριστήσω τους άλλους το μετάνιωσα. Εγώ πλέον απλά δεν δίνω σημασία στο τι λένε.

Γιατί όμως οι άλλοι που είναι και η τρανταχτή πλειοψηφία μπορούν και είναι ευχαριστημένοι με αυτά τα πράγματα; Πιστεύεις οτι έτσι έμαθαν; Απλά συνήθισαν; Φοβούνται να κάνουν μια αλλαγή; Θέλω να πω, όταν είσαι σε μια πολύ μικρή μειοψηφία δεν αρχίζεις να νιώθεις λίγο άβολα; Να λες, κάτσε ρε παιδί μου, όλοι γύρω μου κολυμπούν και περνούν καλά, εγώ γιατί δεν περνάω καλά; Τί μού φταίει; Δε σε απασχολεί αυτό;

 

[Guest 209912]

Γιατί όμως οι άλλοι που είναι και η τρανταχτή πλειοψηφία μπορούν και είναι ευχαριστημένοι με αυτά τα πράγματα; Πιστεύεις οτι έτσι έμαθαν; Απλά συνήθισαν; Φοβούνται να κάνουν μια αλλαγή; Θέλω να πω, όταν είσαι σε μια πολύ μικρή μειοψηφία δεν αρχίζεις να νιώθεις λίγο άβολα; Να λες, κάτσε ρε παιδί μου, όλοι γύρω μου κολυμπούν και περνούν καλά, εγώ γιατί δεν περνάω καλά; Τί μού φταίει; Δε σε απασχολεί αυτό;

Θεωρώ πως απλα υποφέρουν και αυτοί όπως εγώ απλά δεν έχουν το απαραίτητο επίπεδο συνειδητότητας για να αναγνωρίσουν αυτο το πράγμα. Εκείνη την στιγμή απλά νιώθουν ένα μεγάλο κύμα ηδονής από την όλη διαδικασία και τίποτα παραπάνω. Όταν σταματήσει η διαδικασία σταματά και η ηδονή και μετά ψάχνουν απλά τον επόμενο τρόπο να ηδονιστουν για να ξεφύγουν από την καθημερινότητα. Δεν πιστεύω πως νιώθουν κάποια βαθύτερη ικανοποίηση από όλο αυτό.

Η μπορεί και όντως να νιώθουν καλά. Να τους γεμίζει πέρα από κάθε άλλο αυτό το πράγμα και όταν πεθάνουν να σκέφτονται τι ωραία ζωή που έζησα που έκανα τόσα μπάνια. Δεν ξέρω τι μπορεί να σκεφτεται ο καθένας.

Το σήμαντικο είναι ότι εγώ δεν αισθάνομαι καλά και γεμάτος με κάποια πράγματα.

 

[Guest 875331]

Επομένως, το να συνταγογραφείς την άθληση σε κάποιον με παθολογικό θέμα άγχους κι όχι σε κάποιον που απλώς αγχώθηκε την περίοδο της εξεταστικής, δε θα τον βοηθήσει εκτός αν έχει ήδη την άθληση ως μέρος της καθημερινότητάς του. Στη δεύτερη όμως περίπτωση, αφού είναι ήδη μέρος της καθημερινότητας, η συμβουλή σου και πάλι αχρείαστη είναι γιατί την ακολουθούσε έτσι κι αλλιώς.

'Οχι, πάρα πολλοί έχουν ξεπεράσει τις βαρύτερες περιπτώσεις κιόλας άγχους και κατάθλιψης με άθληση και καλή διατροφή, επομένως έχει νόημα πάντα να προτείνονται και μάλιστα έντονα.

 

[Ιππολύτη]

'Οχι, πάρα πολλοί έχουν ξεπεράσει τις βαρύτερες περιπτώσεις κιόλας άγχους και κατάθλιψης με άθληση και καλή διατροφή, επομένως έχει νόημα πάντα να προτείνονται και μάλιστα έντονα.

Για πόσο καιρό θα έχει αυτό αποτέλεσμα αν δε βρεις τη ρίζα του προβλήματος; Είναι σα να δίνεις παυσίπονα ενώ ο άλλος απλώς πεθαίνει. Καλά, το ότι δε θα κινητοποιηθεί ή δε θα επιβληθεί καν στον εαυτό του ένας άνθρωπος με κατάθλιψη ή αγχώδη διαταραχή δεν το πιάνω καν σα ζήτημα γιατί δε φαίνεται καν να σε απασχολεί.

 

[Guest 875331]

Για πόσο καιρό θα έχει αυτό αποτέλεσμα αν δε βρεις τη ρίζα του προβλήματος; Είναι σα να δίνεις παυσίπονα ενώ ο άλλος απλώς πεθαίνει. Καλά, το ότι δε θα κινητοποιηθεί ή δε θα επιβληθεί καν στον εαυτό του ένας άνθρωπος με κατάθλιψη ή αγχώδη διαταραχή δεν το πιάνω καν σα ζήτημα γιατί δε φαίνεται καν να σε απασχολεί.

Η ρίζα του προβλήματος μπορεί κάλλιστα να είναι βιολογική. Σαν παυσίπονο λειτουργούν τα ψυχοφάρμακα και σε καμία περίπτωση οι σωματικές αλλαγές που επιφέρουν η άσκηση και η καλή διατροφή. Δεν είπα πως δε μπορεί να υπάρχουν σοβαρότερα και βαθύτερα αίτια για τέτοιες παθήσεις, αλλά αυτό δε σημαίνει πως και πάλι το πρόβλημα μπορεί να είναι "σωματικό" σε σημαντικό βαθμό επίσης. Πολλοί θα κινητοποιηθούν, ιδίως όσοι είναι έτοιμοι να πάρουν την ευθύνη της κατάστασης.