ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,107 μηνύματα.
17-06-23
09:39
Η λύπη, η οδύνη, η ζήλεια, ακόμα και ο θυμός (και όλα τα άλλα αρνητικά συναισθήματα) είναι φυσιολογικότατες λειτουργίες του εαυτού μας, τις οποίες πρέπει να αποδεχόμαστε σαν τέτοιες και να μην νιώθουμε τύψεις που τις αισθανόμαστε ούτε να παριστάνουμε ότι δεν τις νιώθουμε ούτε -ακόμα χειρότερα- να τα προσάπτουμε σε άλλους (προβολή) ούτε, τέλος, να προσπαθούμε να τις διώχνουμε με βία. Το συναίσθημα είναι πηγαίο, οπότε εξ ορισμού έξω από τον (άμεσο) έλεγχό μας. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το βιώνουμε πλήρως.Τι είναι το ζητούμενο μέσα στην πορεία του βίου μας;
Μπορεί ο άνθρωπος να θεωρηθεί εξελιγμένος χωρίς να αναπτύξει το συναίσθημά του;
Η τάση που επικρατεί στην σύγχρονη εποχή είναι "θετική σκέψη", "θετικά συναισθήματα", να μην αφήνουμε τα αρνητικά συναισθήματα να μας επηρεάσουν. Η λύπη όμως, ακόμα και η οδύνη έχουν το νόημά τους. Μας βοηθάνε να καταδυθούμε στα βάθη της ψυχής μας.
Τώρα, όπως έγραψα παραπάνω, το συναίσθημα είναι έξω από τον άμεσο έλεγχό μας. Δεν ευθυνόμαστε που το νιώθουμε, ευθυνόμαστε, όμως, για τις πράξεις που θα κάνουμε υπό την επήρειά του, όπως επίσης στο να ανακαλύψουμε γιατί νιώθουμε έτσι. Αυτό το τελευταίο είναι -όπως έχω γράψει πολλάκις- ατομική ευθύνη κάθε ανθρώπου, τόσο για τον ίδιο του τον εαυτό όσο και για τις σχέσεις του με τους άλλους. Ένας τακτικός έλεγχος του εαυτού μας είναι τόσο απαραίτητος για να μην εξοκείλουμε και να μην διολισθήσουμε σε περίεργες ατραπούς, στις οποίες είναι πολύ εύκολο να μπλέξεις στην εποχή μας. Όσο μπορούμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας σαν αυτός να ήταν κάποιος ξένος, ουδέτερα και αντικειμενικά. Πολύ καλύτερα το είπε ο Γιουνγκ στον επικήδειό του για τον Φρόιντ και το έχω ξανανεβάσει:
«Γιατί μπορεί κανείς να πέσει θύμα της καταληψίας, αν δεν αντιληφθεί εγκαίρως το γιατί κατακυριεύτηκε. Χρειάζεται να αναρωτιέται κανείς: Γιατί με κατακυρίευσε αυτή η ιδέα; Τι σημαίνει αυτή σε σχέση με τον εαυτό μου; Μια μέτρια αμφιβολία σαν κι αυτή μπορεί να μας γλυτώσει από το να χτυπήσουμε κατακέφαλα σε κάποια ιδέα και να χαθούμε για πάντα»
Ενδιαφέρων συμβολισμός, δεν τον είχα υπόψη.Ο Ποσειδώνας, ο αρχαίος αυτός θεός, μας διδάσκει την έννοια του βάθους. Γιατί ο Οδυσσέας είναι ο ήρωας εκείνος που φτάνει στο σκοπό του; Γιατί περνάει μέσα απ' το βαθύ συναίσθημα.
Στο τέλος θα φτάσει αυτός που θα αποκτήσει το "ακέραιο", "κεκαθαρμένο" συναίσθημα. Χωρίς πληρότητα στα συναισθήματα μας δεν μπορούμε να θεωρηθούμε εξελιγμένοι άνθρωποι.
Το μορφότυπο Οδυσσέας στη φιλοσοφία είναι ο εξελιγμένος άνθρωπος, αυτός που πέρασε μέσα απ' τις καταστάσεις, που δεν απέφυγε τίποτα. Αν μας καταλάβει η εμμονή να αποφεύγουμε τελείως τα αρνητικά συναισθήματα θα οδηγηθούμε να αψηφούμε τον εαυτό μας. Αν αποδεχόμαστε και το ένα και το άλλο, γινόμαστε πλήρης.
Να λειάνουμε τις ευθυξίες μας, να μην αρνιόμαστε αλλά να γειώνουμε τα αρνητικά συναισθήματα.
Και στο τέλος ο δοκιμαστής Ποσειδώνας θα μας αφήσει στην ησυχία μας.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,107 μηνύματα.
16-06-23
20:46
Συνεχίζοντας τον φιλοσοφικό μου μονόλογο, θα ήθελα να καταπιαστώ -μιας και αναφέρθηκα στο ζήτημα της μεταφυσικής και το πως αργοσβήνει από τη σύγχρονη φιλοσοφία- με ένα αιώνιο φιλοσοφικοθρησκευτικό (sic) ερώτημα, που πάει κάπως έτσι:
Αν υπάρχει Θεός, γιατί αφήνει τους καλούς και (ειδικά) τα παιδιά να υποφέρουν από αρρώστιες, πρόωρο θάνατο και άλλα δεινά;
Η άποψή μου είναι πως, αν υπάρχει αυτή η υπερβατική οντότητα, δεν υφίσταται με τα ανθρωποκεντρικά κριτήρια που της έχουν προσάψει διαχρονικά οι θρησκείες και οπωσδήποτε είναι υπεράνω των ηθικών πλαισίων που έχουν διαμορφώσει κατά καιρούς οι άνθρωποι. Πολύ καλύτερα, όμως, το εξηγεί ο Μάρκος Αυρήλιος* και εν γένει οι στωικοί:
[...] το μόνο που του χρειάζεται (του ανθρώπου) είναι σχετιστεί με τον δαίμονα** που ζει εντός του και να τον λατρέψει με ειλικρίνεια. Και λατρεία θα πει να τον διατηρήσει αμόλυντο από τα πάθη και ματαιότητα και δυσαρέσκεια για τα όσα πράττονται από θεούς και ανθρώπους. Όσα προέρχονται από τους θεούς είναι σεβαστά λόγω της αρετής τους. Όσα πάλι προέρχονται από τους ανθρώπους είναι αγαπητά και συγγενικά μας.1
Στο παραπάνω κείμενο σκιαγραφείται ολόκληρη η Στωική φιλοσοφία σε τέσσερις γραμμές. Φιλοσοφία που, στα δικά μου μάτια (όπως και πολλών άλλων) μοιάζει πολύ με τη ζεν φιλοσοφία των Βουδιστών. Κι εκεί επικρατεί ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πόνος, εξαιτίας της προσκόλλησης μας στην ύλη και στην ελάχιστη διάρκεια της ζωής μας εδώ. Πρέπει να αποδεχόμαστε όσα δεν μπορούν να αλλάξουν και να μην είμαστε το «σπαθί που -σε μια Σισύφεια ματαιοπονία- προσπαθεί να παλέψει με το ρεύμα του ποταμού» αλλά σαν «τον βράχο που, ατάραχος, δέχεται τα άγρια κύματα και παραμένει ακλόνητος, έως ότου αυτά κοπάσουν.»
Άρα η ανθρώπινη δυστυχία ενδεχομένως προέρχεται από το αιώνιο σφάλμα του ανθρώπου να δει το συμφέρον του, που είναι η ενότητα και να αντιληφθεί τον εαυτό του όχι μόνο ως άτομο, αλλά κυρίως, ως μέρος ενός ευρύτερου συστήματος που για να λειτουργήσει εύρυθμα πρέπει να διατηρεί την ομοιόστασή του. Όχι πως θα' ταν όλα τέλεια - θα ήμασταν, όμως, ένα. Και το ένα κλονίζεται πολύ πιο δύσκολα από τα πολλά.
*Ένας από τους πιο πετυχημένους αυτοκράτορες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο οποίος, στα δικά μου μάτια, ενσάρκωσε, ίσως, όσο κανείς άλλος το πρότυπο του φιλόσοφου - βασιλιά του Πλάτωνα.
**Με την Πλατωνική και όχι τη Χριστιανική σημασία του όρου, που σήμαινε την εσωτερική φωνή του ανθρώπου, τον ανώτερο εαυτό του, αυτόν που πρέπει να «ακούει» για το πως θα πράττει.
1 Μάρκος Αυρήλιος, Τα εις εαυτόν
Αν υπάρχει Θεός, γιατί αφήνει τους καλούς και (ειδικά) τα παιδιά να υποφέρουν από αρρώστιες, πρόωρο θάνατο και άλλα δεινά;
Η άποψή μου είναι πως, αν υπάρχει αυτή η υπερβατική οντότητα, δεν υφίσταται με τα ανθρωποκεντρικά κριτήρια που της έχουν προσάψει διαχρονικά οι θρησκείες και οπωσδήποτε είναι υπεράνω των ηθικών πλαισίων που έχουν διαμορφώσει κατά καιρούς οι άνθρωποι. Πολύ καλύτερα, όμως, το εξηγεί ο Μάρκος Αυρήλιος* και εν γένει οι στωικοί:
[...] το μόνο που του χρειάζεται (του ανθρώπου) είναι σχετιστεί με τον δαίμονα** που ζει εντός του και να τον λατρέψει με ειλικρίνεια. Και λατρεία θα πει να τον διατηρήσει αμόλυντο από τα πάθη και ματαιότητα και δυσαρέσκεια για τα όσα πράττονται από θεούς και ανθρώπους. Όσα προέρχονται από τους θεούς είναι σεβαστά λόγω της αρετής τους. Όσα πάλι προέρχονται από τους ανθρώπους είναι αγαπητά και συγγενικά μας.1
Στο παραπάνω κείμενο σκιαγραφείται ολόκληρη η Στωική φιλοσοφία σε τέσσερις γραμμές. Φιλοσοφία που, στα δικά μου μάτια (όπως και πολλών άλλων) μοιάζει πολύ με τη ζεν φιλοσοφία των Βουδιστών. Κι εκεί επικρατεί ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πόνος, εξαιτίας της προσκόλλησης μας στην ύλη και στην ελάχιστη διάρκεια της ζωής μας εδώ. Πρέπει να αποδεχόμαστε όσα δεν μπορούν να αλλάξουν και να μην είμαστε το «σπαθί που -σε μια Σισύφεια ματαιοπονία- προσπαθεί να παλέψει με το ρεύμα του ποταμού» αλλά σαν «τον βράχο που, ατάραχος, δέχεται τα άγρια κύματα και παραμένει ακλόνητος, έως ότου αυτά κοπάσουν.»
Άρα η ανθρώπινη δυστυχία ενδεχομένως προέρχεται από το αιώνιο σφάλμα του ανθρώπου να δει το συμφέρον του, που είναι η ενότητα και να αντιληφθεί τον εαυτό του όχι μόνο ως άτομο, αλλά κυρίως, ως μέρος ενός ευρύτερου συστήματος που για να λειτουργήσει εύρυθμα πρέπει να διατηρεί την ομοιόστασή του. Όχι πως θα' ταν όλα τέλεια - θα ήμασταν, όμως, ένα. Και το ένα κλονίζεται πολύ πιο δύσκολα από τα πολλά.
*Ένας από τους πιο πετυχημένους αυτοκράτορες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο οποίος, στα δικά μου μάτια, ενσάρκωσε, ίσως, όσο κανείς άλλος το πρότυπο του φιλόσοφου - βασιλιά του Πλάτωνα.
**Με την Πλατωνική και όχι τη Χριστιανική σημασία του όρου, που σήμαινε την εσωτερική φωνή του ανθρώπου, τον ανώτερο εαυτό του, αυτόν που πρέπει να «ακούει» για το πως θα πράττει.
1 Μάρκος Αυρήλιος, Τα εις εαυτόν
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,107 μηνύματα.
19-05-23
15:26
Ξέρεις τι; Θεωρώ ότι η σημερινή έννοια της πίστης, της ταιριάζει καλύτερα. Ειδικά όταν μιλάμε για υπερβατικές έννοιες, όπου εξ' ορισμού φεύγει η λογική (πχ δεν υπάρχει λογική ούτε συνείδηση στην κατάσταση του σαμάντι). Και για να το πάω και στον Χριστιανισμό, μιας και -απ΄ό,τι θυμάμαι- είσαι Χριστιανός, τα λέει όλα η ευαγγελική ρήση: «Σας βεβαιώνω πως, αν έχετε πίστη έστω και σαν κόκκο σιναπιού, θα λέτε σ’ αυτό το βουνό “πήγαινε από ’δω εκεί”, και θα πηγαίνει· και τίποτα δε θα είναι αδύνατο για σας.» Βέβαια, προσωπικά, δεν το πάω στη θρησκεία. Η θρησκεία είναι απλά ένα μέσο, μάλιστα ένα μέσο που δύσκολα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σωστά, χωρίς να «κολλήσεις» κι εσύ κάτι. Φανατισμό, στην καλύτερη.Οι υπερβατικές έννοιες, ο "αόρατος" κόσμος, το κβαντικό σύμπαν, το "μετά τα φυσικά", προυποθέτουν μία βασική αρχή: την Πίστη.
Όχι με την τυφλή έννοια που καταλαβαίνουμε σήμερα, αλλά με την αρχαιοελληνική, Πίστη = Εμπιστοσύνη. Για να γεννηθεί η εμπιστοσύνη μέσα μας, να "ανοίξει" το μυαλό μας και να οδηγηθούμε από την ανθρώπινη στη θεία αρετή, πρέπει να μελετήσουμε βαθειά, με προσοχή, με κόπο και φρόνηση.
Όπως έλεγε και το υπέροχο παλιό τραγουδάκι του Ρασούλη:Ταύτα πόνει, ταύτ' εκμελέτα,
τούτων χρη εράν σε΄
ταυτά σε της θείης αρετής
εις ίχνια θήσει
Το απόσταγμα των Χρυσών Επών του Πυθαγόρα. Τίποτα δεν χαρίζεται. Κανένας θεός δεν θα έρθει να σε πάρει απ' το χεράκι. Στις ακάθαρτες, "αυθαίρετες" ψυχές της σύγχρονης εποχής δεν υπάρχει τόπος για υπέρβαση, ούτε τρόπος σύνδεσης με την "παγά" (την πηγή).
Νομίζω έτσι κι η ζωή μας
σαν όπως λεν, τα πάντα ρει
στη θάλασσα η εκβολή μας
κι όμως γυρνάμε στην πηγή
Εδώ δεν υπάρχουν καν μυημένοι πια, μην ψάχνουμε για μύστεςΤο πολύ αξιοσημείωτο στους παραπάνω στίχους είναι το "τούτων χρη εράν σε" που σημαίνει όχι απλά να μελετάς την αρετή αλλά να είσαι ερωτευμένος με αυτήν! Αυτή είναι και η διαφορά του ακαδημαικού σχολάριου από τον αληθινό μύστη.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,107 μηνύματα.
18-05-23
23:08
Αυτό ισχύει μόνο για συγκεκριμένη κατηγορία πραγμάτων, αφού ισχύει το:Δεν υπάρχει απομόνωση και ησυχία στο νου, όλα είναι εύκολα προσβάσιμα, τίποτα δεν μένει κρυφό η άγνωστο, ανοικτό στην φαντασία μας.
«Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά.» Όσα ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία, όχι μόνο παραμένουν κρυφά και άγνωστα, αλλά λιγοστεύουν όσοι πρόκειται να τα γνωρίσουν. Σύμπτωμα της εποχής και αυτό.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,107 μηνύματα.
18-05-23
21:00
Η γρήγορη απάντηση είναι «όχι.» Υπάρχει η ηθική, η λογική, η πολιτική και άλλοι κλάδοι της φιλοσοφίας, που σαφώς θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Όμως, από ό,τι φαίνεται ο αν όχι σημαντικότερος, τουλάχιστον αυτός που όρισε τη φιλοσοφία στα πρώτα της βήματα κλάδος, δηλαδή η μεταφυσική -ειδικά αν σκεφτούμε ότι ο άνθρωπος που εφηύρε τον όρο ήταν ο Πυθαγόρας και απλώς διαβάσουμε Πλάτωνα- φαίνεται να αργοσβήνει. Στην καλύτερη να αποφεύγεται, σαν ένας παλιός φίλος που έχασε τον δρόμο του, ιδιαίτερα από την επικράτηση της αναλυτικής φιλοσοφίας και έπειτα.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η εποχή μας αποτελεί τη χαρά του νιχιλιστή (βέβαια σαν καλός νιχιλιστής, στα @@@ του κιόλας). Όμως, όλοι όσοι έχουμε απομείνει να νιώθουμε άσχημα με την αποθέωση του υλισμού και της επιφανειακότητας, αλλά και της -ολοένα και αυξανόμενης- σχεδόν γελιοποίησης ιδεαλιστικών, ρομαντικών και υπερβατικών εν γένει ιδεών, δεν μπορούμε παρά να μην νιώθουμε κάπως αποκομμένοι από αυτόν τον κόσμο. Σαν να μην ανήκουμε ή να μην θέλουμε να ανήκουμε σε αυτόν. Και αυτή την μακροχρόνια τάση την παρατηρούμε, πλέον, παντού:
Ανθρώπινες σχέσεις: Είτε στον έρωτα είτε στη φιλία, οι άνθρωποι έχουμε καταντήσει να λειτουργούμε χρησιμοθηρικά. Δεν ξέρω αν ήμασταν πάντα έτσι, αλλά παλαιότερα υπήρχαν πολύ πιο ισχυροί δεσμοί. Ένας δεσμός ήταν όντως δεσμός, κυριολεκτικά. Κάτι που σε «έδενε.»* Οι σύγχρονοι άνθρωποι αντιδράμε αυτόματα αρνητικά στο άκουσμα τέτοιων απόψεων. Θέλουμε την ελευθερία μας. Πως, όμως; Βάζοντας τον εαυτό μας σε ένα βάθρο και απαιτώντας (αλήθεια, ως τι απαιτούμε; ) το ιδανικό στα πάντα. Κακομαθημένοι νάρκισσοι.
Πολιτική: Παλαιότερα οι άνθρωποι είχαν μια ιδεολογία και πίστευαν πραγματικά σε αυτήν. Αν χρειαζόταν, θυσίαζαν και τον εαυτό τους γι' αυτήν. Σήμερα, κάτι τέτοιο θεωρείται (από την πλειοψηφία) γελοίο και ανώφελο. Οι ιδεολόγοι πλέον θεωρούνται στην καλύτερη γραφικοί χαζορομαντικοί και οι περισσότεροι επιλέγουν τελείως συμφεροντολογικά το τι θα ψηφίσουν.
Κοινωνία και ηθική: Ίσως ο χαρακτηριστικότερος τομέας αυτού που αναφέρω, η ίδια μας η κοινωνία. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει κάνει τους ανθρώπους να κυνηγούν μια επίπλαστη ευτυχία, αυτή που επί χρόνια του βίδωσαν στο μυαλό ότι είναι το ιδανικό οι ταινίες, τα ΜΜΕ, τα social media (αχ, αυτά τα social). Ιδιαίτερα ο σύγχρονος νέος μεγαλώνει σε μια γυάλα από υπερπροστατευτικούς γονείς, εκτίθεται στα social και μαθαίνει από αμφότερους ότι είναι ξεχωριστός. Έτσι, απλά, χωρίς να έχει πετύχει ακόμα κάτι, γιατί... το δικαιούται. Αποτέλεσμα, βέβαια, αυτού είναι να τρώει το σοκ του έξω κόσμου από πολύ μικρή ηλικία και να δυστυχεί (δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι ψυχικές διαταραχές παρουσιάζονται ως κάτι «cool» στα social media.)
Κλείνοντας, για να φτάσω στο συμπέρασμά μου, άνθρωπος χωρίς ιδανικά (τα όποια ιδανικά) είναι απλώς ένα ζώο με λογική (θα μου πεις τώρα, έτσι δεν λέει η σύγχρονη επιστήμη; ) Ναι, άλλο ένα κακό της επικράτησης του θετικισμού. Ο άνθρωπος αδυνατεί, πια, να πιστέψει σε ανώτερες, υπερβατικές έννοιες. Είναι η λεγόμενη «απομάγευση του κόσμου», που τον γλίτωσε μεν, από τα δίχτυα της δεισιδαιμονίας, τον έστειλε δε, σε αυτά του μηδενισμού. Γιατί, ακόμα και οι υπερβατικές έννοιες να μην υπάρχουν, η πίστη σε αυτές είναι πέρα για πέρα αληθινή και διαμορφώνει πρωτίστως την οπτική μας για τον κόσμο και δευτερευόντως την ίδια μας τη ζωή, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο.
Τις απόψεις σας, όποιος επιθυμεί
*εξαιρώ, προφανώς, τις τοξικές σχέσεις.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η εποχή μας αποτελεί τη χαρά του νιχιλιστή (βέβαια σαν καλός νιχιλιστής, στα @@@ του κιόλας). Όμως, όλοι όσοι έχουμε απομείνει να νιώθουμε άσχημα με την αποθέωση του υλισμού και της επιφανειακότητας, αλλά και της -ολοένα και αυξανόμενης- σχεδόν γελιοποίησης ιδεαλιστικών, ρομαντικών και υπερβατικών εν γένει ιδεών, δεν μπορούμε παρά να μην νιώθουμε κάπως αποκομμένοι από αυτόν τον κόσμο. Σαν να μην ανήκουμε ή να μην θέλουμε να ανήκουμε σε αυτόν. Και αυτή την μακροχρόνια τάση την παρατηρούμε, πλέον, παντού:
Ανθρώπινες σχέσεις: Είτε στον έρωτα είτε στη φιλία, οι άνθρωποι έχουμε καταντήσει να λειτουργούμε χρησιμοθηρικά. Δεν ξέρω αν ήμασταν πάντα έτσι, αλλά παλαιότερα υπήρχαν πολύ πιο ισχυροί δεσμοί. Ένας δεσμός ήταν όντως δεσμός, κυριολεκτικά. Κάτι που σε «έδενε.»* Οι σύγχρονοι άνθρωποι αντιδράμε αυτόματα αρνητικά στο άκουσμα τέτοιων απόψεων. Θέλουμε την ελευθερία μας. Πως, όμως; Βάζοντας τον εαυτό μας σε ένα βάθρο και απαιτώντας (αλήθεια, ως τι απαιτούμε; ) το ιδανικό στα πάντα. Κακομαθημένοι νάρκισσοι.
Πολιτική: Παλαιότερα οι άνθρωποι είχαν μια ιδεολογία και πίστευαν πραγματικά σε αυτήν. Αν χρειαζόταν, θυσίαζαν και τον εαυτό τους γι' αυτήν. Σήμερα, κάτι τέτοιο θεωρείται (από την πλειοψηφία) γελοίο και ανώφελο. Οι ιδεολόγοι πλέον θεωρούνται στην καλύτερη γραφικοί χαζορομαντικοί και οι περισσότεροι επιλέγουν τελείως συμφεροντολογικά το τι θα ψηφίσουν.
Κοινωνία και ηθική: Ίσως ο χαρακτηριστικότερος τομέας αυτού που αναφέρω, η ίδια μας η κοινωνία. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει κάνει τους ανθρώπους να κυνηγούν μια επίπλαστη ευτυχία, αυτή που επί χρόνια του βίδωσαν στο μυαλό ότι είναι το ιδανικό οι ταινίες, τα ΜΜΕ, τα social media (αχ, αυτά τα social). Ιδιαίτερα ο σύγχρονος νέος μεγαλώνει σε μια γυάλα από υπερπροστατευτικούς γονείς, εκτίθεται στα social και μαθαίνει από αμφότερους ότι είναι ξεχωριστός. Έτσι, απλά, χωρίς να έχει πετύχει ακόμα κάτι, γιατί... το δικαιούται. Αποτέλεσμα, βέβαια, αυτού είναι να τρώει το σοκ του έξω κόσμου από πολύ μικρή ηλικία και να δυστυχεί (δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι ψυχικές διαταραχές παρουσιάζονται ως κάτι «cool» στα social media.)
Κλείνοντας, για να φτάσω στο συμπέρασμά μου, άνθρωπος χωρίς ιδανικά (τα όποια ιδανικά) είναι απλώς ένα ζώο με λογική (θα μου πεις τώρα, έτσι δεν λέει η σύγχρονη επιστήμη; ) Ναι, άλλο ένα κακό της επικράτησης του θετικισμού. Ο άνθρωπος αδυνατεί, πια, να πιστέψει σε ανώτερες, υπερβατικές έννοιες. Είναι η λεγόμενη «απομάγευση του κόσμου», που τον γλίτωσε μεν, από τα δίχτυα της δεισιδαιμονίας, τον έστειλε δε, σε αυτά του μηδενισμού. Γιατί, ακόμα και οι υπερβατικές έννοιες να μην υπάρχουν, η πίστη σε αυτές είναι πέρα για πέρα αληθινή και διαμορφώνει πρωτίστως την οπτική μας για τον κόσμο και δευτερευόντως την ίδια μας τη ζωή, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο.
Τις απόψεις σας, όποιος επιθυμεί
*εξαιρώ, προφανώς, τις τοξικές σχέσεις.