Αποτελεί η σύγχρονη εποχή «ταφόπλακα» της φιλοσοφίας

[ilias90]

Η γρήγορη απάντηση είναι «όχι.» Υπάρχει η ηθική, η λογική, η πολιτική και άλλοι κλάδοι της φιλοσοφίας, που σαφώς θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Όμως, από ό,τι φαίνεται ο αν όχι σημαντικότερος, τουλάχιστον αυτός που όρισε τη φιλοσοφία στα πρώτα της βήματα κλάδος, δηλαδή η μεταφυσική -ειδικά αν σκεφτούμε ότι ο άνθρωπος που εφηύρε τον όρο ήταν ο Πυθαγόρας και απλώς διαβάσουμε Πλάτωνα- φαίνεται να αργοσβήνει. Στην καλύτερη να αποφεύγεται, σαν ένας παλιός φίλος που έχασε τον δρόμο του, ιδιαίτερα από την επικράτηση της αναλυτικής φιλοσοφίας και έπειτα.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η εποχή μας αποτελεί τη χαρά του νιχιλιστή (βέβαια σαν καλός νιχιλιστής, στα @@@ του κιόλας). Όμως, όλοι όσοι έχουμε απομείνει να νιώθουμε άσχημα με την αποθέωση του υλισμού και της επιφανειακότητας, αλλά και της -ολοένα και αυξανόμενης- σχεδόν γελιοποίησης ιδεαλιστικών, ρομαντικών και υπερβατικών εν γένει ιδεών, δεν μπορούμε παρά να μην νιώθουμε κάπως αποκομμένοι από αυτόν τον κόσμο. Σαν να μην ανήκουμε ή να μην θέλουμε να ανήκουμε σε αυτόν. Και αυτή την μακροχρόνια τάση την παρατηρούμε, πλέον, παντού:

Ανθρώπινες σχέσεις: Είτε στον έρωτα είτε στη φιλία, οι άνθρωποι έχουμε καταντήσει να λειτουργούμε χρησιμοθηρικά. Δεν ξέρω αν ήμασταν πάντα έτσι, αλλά παλαιότερα υπήρχαν πολύ πιο ισχυροί δεσμοί. Ένας δεσμός ήταν όντως δεσμός, κυριολεκτικά. Κάτι που σε «έδενε.»* Οι σύγχρονοι άνθρωποι αντιδράμε αυτόματα αρνητικά στο άκουσμα τέτοιων απόψεων. Θέλουμε την ελευθερία μας. Πως, όμως; Βάζοντας τον εαυτό μας σε ένα βάθρο και απαιτώντας (αλήθεια, ως τι απαιτούμε; ) το ιδανικό στα πάντα. Κακομαθημένοι νάρκισσοι.

Πολιτική: Παλαιότερα οι άνθρωποι είχαν μια ιδεολογία και πίστευαν πραγματικά σε αυτήν. Αν χρειαζόταν, θυσίαζαν και τον εαυτό τους γι' αυτήν. Σήμερα, κάτι τέτοιο θεωρείται (από την πλειοψηφία) γελοίο και ανώφελο. Οι ιδεολόγοι πλέον θεωρούνται στην καλύτερη γραφικοί χαζορομαντικοί και οι περισσότεροι επιλέγουν τελείως συμφεροντολογικά το τι θα ψηφίσουν.

Κοινωνία και ηθική: Ίσως ο χαρακτηριστικότερος τομέας αυτού που αναφέρω, η ίδια μας η κοινωνία. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει κάνει τους ανθρώπους να κυνηγούν μια επίπλαστη ευτυχία, αυτή που επί χρόνια του βίδωσαν στο μυαλό ότι είναι το ιδανικό οι ταινίες, τα ΜΜΕ, τα social media (αχ, αυτά τα social). Ιδιαίτερα ο σύγχρονος νέος μεγαλώνει σε μια γυάλα από υπερπροστατευτικούς γονείς, εκτίθεται στα social και μαθαίνει από αμφότερους ότι είναι ξεχωριστός. Έτσι, απλά, χωρίς να έχει πετύχει ακόμα κάτι, γιατί... το δικαιούται. Αποτέλεσμα, βέβαια, αυτού είναι να τρώει το σοκ του έξω κόσμου από πολύ μικρή ηλικία και να δυστυχεί (δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι ψυχικές διαταραχές παρουσιάζονται ως κάτι «cool» στα social media.)

Κλείνοντας, για να φτάσω στο συμπέρασμά μου, άνθρωπος χωρίς ιδανικά (τα όποια ιδανικά) είναι απλώς ένα ζώο με λογική (θα μου πεις τώρα, έτσι δεν λέει η σύγχρονη επιστήμη; ) Ναι, άλλο ένα κακό της επικράτησης του θετικισμού. Ο άνθρωπος αδυνατεί, πια, να πιστέψει σε ανώτερες, υπερβατικές έννοιες. Είναι η λεγόμενη «απομάγευση του κόσμου», που τον γλίτωσε μεν, από τα δίχτυα της δεισιδαιμονίας, τον έστειλε δε, σε αυτά του μηδενισμού. Γιατί, ακόμα και οι υπερβατικές έννοιες να μην υπάρχουν, η πίστη σε αυτές είναι πέρα για πέρα αληθινή και διαμορφώνει πρωτίστως την οπτική μας για τον κόσμο και δευτερευόντως την ίδια μας τη ζωή, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο.

Τις απόψεις σας, όποιος επιθυμεί

*εξαιρώ, προφανώς, τις τοξικές σχέσεις.

 

[Ion.]

Ανθρώπινες σχέσεις: Είτε στον έρωτα είτε στη φιλία, οι άνθρωποι έχουμε καταντήσει να λειτουργούμε χρησιμοθηρικά. Δεν ξέρω αν ήμασταν πάντα έτσι, αλλά παλαιότερα υπήρχαν πολύ πιο ισχυροί δεσμοί. Ένας δεσμός ήταν όντως δεσμός, κυριολεκτικά. Κάτι που σε «έδενε.»* Οι σύγχρονοι άνθρωποι αντιδράμε αυτόματα αρνητικά στο άκουσμα τέτοιων απόψεων. Θέλουμε την ελευθερία μας. Πως, όμως; Βάζοντας τον εαυτό μας σε ένα βάθρο και απαιτώντας (αλήθεια, ως τι απαιτούμε; ) το ιδανικό στα πάντα. Κακομαθημένοι νάρκισσοι.

Νομίζω είναι αποτέλεσμα του να υπάρχει πληθώρα επιλογών λόγω των social media/dating apps...

 

[Gaspar]

Η μεγάλη αλλαγή ήρθε με τα smartphone.
Η ατέλειωτη απεριόριστη ροή πληροφοριών δεν αφήνει περιθώρια μυστηρίου η φιλοσοφίας.
Δεν υπάρχει απομόνωση και ησυχία στο νου, όλα είναι εύκολα προσβάσιμα, τίποτα δεν μένει κρυφό η άγνωστο, ανοικτό στην φαντασία μας.

Η εύκολη ψηφιακή ντοπαμίνη έχει μετατρέψει τον πληθυσμό σε junkies όπου το κινητό είναι η προέκταση του χεριού.

Όποιος νομίζει ότι δεν είναι ας δοκιμάσει να κλείσει τα δεδομένα για ένα 24ωρο.

 

[ilias90]

Δεν υπάρχει απομόνωση και ησυχία στο νου, όλα είναι εύκολα προσβάσιμα, τίποτα δεν μένει κρυφό η άγνωστο, ανοικτό στην φαντασία μας.

Αυτό ισχύει μόνο για συγκεκριμένη κατηγορία πραγμάτων, αφού ισχύει το:
«Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά.» Όσα ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία, όχι μόνο παραμένουν κρυφά και άγνωστα, αλλά λιγοστεύουν όσοι πρόκειται να τα γνωρίσουν. Σύμπτωμα της εποχής και αυτό.

 

[Samael]

Η μεγάλη αλλαγή ήρθε με τα smartphone.
Η ατέλειωτη απεριόριστη ροή πληροφοριών δεν αφήνει περιθώρια μυστηρίου η φιλοσοφίας.
Δεν υπάρχει απομόνωση και ησυχία στο νου, όλα είναι εύκολα προσβάσιμα, τίποτα δεν μένει κρυφό η άγνωστο, ανοικτό στην φαντασία μας.

Η εύκολη ψηφιακή ντοπαμίνη έχει μετατρέψει τον πληθυσμό σε junkies όπου το κινητό είναι η προέκταση του χεριού.

Όποιος νομίζει ότι δεν είναι ας δοκιμάσει να κλείσει τα δεδομένα για ένα 24ωρο.

Καταλαβαίνω τι λες αλλά δεν πιστεύω ότι το κινητό ευθύνεται για την έλλειψη φαντασίας . Η πρόοδος της σύγχρονης τεχνολογίας έχει επιτρέψει στον άνθρωπο να είναι πιο δημιουργικός από ποτέ . Δες ας πούμε πόσο art and science εμπεριέχει η δημιουργία μιας ταινίας ή ενός παιχνιδιού . Ταυτόχρονα δες πόσοι νέοι είναι χρήστες τεχνολογίας και μέσων διασκέδασης αλλά δεν επιθυμούν να είναι δημιουργοί . Δεν είναι περίεργο αυτό ;

Long story short η εκπαίδευση στην χώρα μας είναι crappy af και υπηρετεί αποκλειστικά το κέρδος . Τι ιδανικά και τι ρομαντικές ιδέες περιμένουμε να έχει ο κόσμος όταν στα πιο κρίσιμα χρόνια για την ανάπτυξη της προσωπικότητάς του έμαθε ότι ο απώτερος σκοπός της μορφωσης είναι οι πανελλήνιες ; Έχουμε εκπαίδευση , αλλά όχι καλλιέργεια . Την φιλοσοφία την μαθαίνεις πλέον για να περάσεις σε κάνα τμήμα φιλολογίας και μετά να κάνεις ιδιαίτερα στις επόμενες γενιές....wait for it...ακριβώς για να δώσουν πανελλήνιες . Όχι επειδή της δίνεται καμιά επιπλέον αξία . Εκεί θα κατάντησαν τα πράγματα .

Δύο είναι οι συνιστώσες που παίζουν άμεσο ρόλο στην διαμόρφωση της προσωπικότητας κάποιου . Η οικογένεια και το σχολείο . Στο πρώτο δεν μπορούμε να επιδράσουμε δυστυχώς εκ των πραγμάτων , εκτός εάν για να γίνεις γονιός παίρνεις άδεια ή περνάς από επιτροπή . Το οποίο το κόβω δύσκολο .

So εάν υπάρχει τρόπος να σωθεί το μέλλον είναι μόνο ένας...αλλαγή του σχολείου σε ριζικό επίπεδο . Άπαξ και δημιουργηθεί το πρόβλημα δεν επιλύεται πλέον . Είναι τεχνικά αδύνατο , εκτός εάν ο ίδιος ο άνθρωπος προσπαθήσει ενεργά να αλλάξει ( επίσης κομματάκι αδύνατο ) . Αν όμως λύσεις το πρόβλημα στην πηγή του , τα πράγματα αλλάζουν .

 

[parafernalia]

Ναι, άλλο ένα κακό της επικράτησης του θετικισμού. Ο άνθρωπος αδυνατεί, πια, να πιστέψει σε ανώτερες, υπερβατικές έννοιες. Είναι η λεγόμενη «απομάγευση του κόσμου», που τον γλίτωσε μεν, από τα δίχτυα της δεισιδαιμονίας, τον έστειλε δε, σε αυτά του μηδενισμού. Γιατί, ακόμα και οι υπερβατικές έννοιες να μην υπάρχουν, η πίστη σε αυτές είναι πέρα για πέρα αληθινή και διαμορφώνει πρωτίστως την οπτική μας για τον κόσμο και δευτερευόντως την ίδια μας τη ζωή, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο.

Οι υπερβατικές έννοιες, ο "αόρατος" κόσμος, το κβαντικό σύμπαν, το "μετά τα φυσικά", προυποθέτουν μία βασική αρχή: την Πίστη.

Όχι με την τυφλή έννοια που καταλαβαίνουμε σήμερα, αλλά με την αρχαιοελληνική, Πίστη = Εμπιστοσύνη. Για να γεννηθεί η εμπιστοσύνη μέσα μας, να "ανοίξει" το μυαλό μας και να οδηγηθούμε από την ανθρώπινη στη θεία αρετή, πρέπει να μελετήσουμε βαθειά, με προσοχή, με κόπο και φρόνηση.

Ταύτα πόνει, ταύτ' εκμελέτα,
τούτων χρη εράν σε΄
ταυτά σε της θείης αρετής
εις ίχνια θήσει

Το απόσταγμα των Χρυσών Επών του Πυθαγόρα. Τίποτα δεν χαρίζεται. Κανένας θεός δεν θα έρθει να σε πάρει απ' το χεράκι. Στις ακάθαρτες, "αυθαίρετες" ψυχές της σύγχρονης εποχής δεν υπάρχει τόπος για υπέρβαση, ούτε τρόπος σύνδεσης με την "παγά" (την πηγή).

Το πολύ αξιοσημείωτο στους παραπάνω στίχους είναι το "τούτων χρη εράν σε" που σημαίνει όχι απλά να μελετάς την αρετή αλλά να είσαι ερωτευμένος με αυτήν! Αυτή είναι και η διαφορά του ακαδημαικού σχολάριου από τον αληθινό μύστη.

 

[ilias90]

Οι υπερβατικές έννοιες, ο "αόρατος" κόσμος, το κβαντικό σύμπαν, το "μετά τα φυσικά", προυποθέτουν μία βασική αρχή: την Πίστη.

Όχι με την τυφλή έννοια που καταλαβαίνουμε σήμερα, αλλά με την αρχαιοελληνική, Πίστη = Εμπιστοσύνη. Για να γεννηθεί η εμπιστοσύνη μέσα μας, να "ανοίξει" το μυαλό μας και να οδηγηθούμε από την ανθρώπινη στη θεία αρετή, πρέπει να μελετήσουμε βαθειά, με προσοχή, με κόπο και φρόνηση.

Ξέρεις τι; Θεωρώ ότι η σημερινή έννοια της πίστης, της ταιριάζει καλύτερα. Ειδικά όταν μιλάμε για υπερβατικές έννοιες, όπου εξ' ορισμού φεύγει η λογική (πχ δεν υπάρχει λογική ούτε συνείδηση στην κατάσταση του σαμάντι). Και για να το πάω και στον Χριστιανισμό, μιας και -απ΄ό,τι θυμάμαι- είσαι Χριστιανός, τα λέει όλα η ευαγγελική ρήση: «Σας βεβαιώνω πως, αν έχετε πίστη έστω και σαν κόκκο σιναπιού, θα λέτε σ’ αυτό το βουνό “πήγαινε από ’δω εκεί”, και θα πηγαίνει· και τίποτα δε θα είναι αδύνατο για σας.» Βέβαια, προσωπικά, δεν το πάω στη θρησκεία. Η θρησκεία είναι απλά ένα μέσο, μάλιστα ένα μέσο που δύσκολα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σωστά, χωρίς να «κολλήσεις» κι εσύ κάτι. Φανατισμό, στην καλύτερη.

Ταύτα πόνει, ταύτ' εκμελέτα,
τούτων χρη εράν σε΄
ταυτά σε της θείης αρετής
εις ίχνια θήσει

Το απόσταγμα των Χρυσών Επών του Πυθαγόρα. Τίποτα δεν χαρίζεται. Κανένας θεός δεν θα έρθει να σε πάρει απ' το χεράκι. Στις ακάθαρτες, "αυθαίρετες" ψυχές της σύγχρονης εποχής δεν υπάρχει τόπος για υπέρβαση, ούτε τρόπος σύνδεσης με την "παγά" (την πηγή).

Όπως έλεγε και το υπέροχο παλιό τραγουδάκι του Ρασούλη:
Νομίζω έτσι κι η ζωή μας
σαν όπως λεν, τα πάντα ρει
στη θάλασσα η εκβολή μας
κι όμως γυρνάμε στην πηγή

Το πολύ αξιοσημείωτο στους παραπάνω στίχους είναι το "τούτων χρη εράν σε" που σημαίνει όχι απλά να μελετάς την αρετή αλλά να είσαι ερωτευμένος με αυτήν! Αυτή είναι και η διαφορά του ακαδημαικού σχολάριου από τον αληθινό μύστη.

Εδώ δεν υπάρχουν καν μυημένοι πια, μην ψάχνουμε για μύστες

 

[Aura]

Καταλαβαίνω τι λες αλλά δεν πιστεύω ότι το κινητό ευθύνεται για την έλλειψη φαντασίας . Η πρόοδος της σύγχρονης τεχνολογίας έχει επιτρέψει στον άνθρωπο να είναι πιο δημιουργικός από ποτέ .

Έχουμε υπερπληροφορία όμως , ένα καζανάκι να θες να φτιάξεις μπορεί να μπεις στο ίντερνετ να βρεις μια πατέντα για να δουλέψει, παλιά δεν υπήρχε αυτό, θα ανακάλυπτες μόνος σου ένα κόλπο. Και αυτο δημιουργία και φαντασία είναι κατά βάθος. Η μια γνώμη για ένα θέμα, πιθανόν να την ακούσεις/διαβάσεις πριν προλάβεις να την σκεφτείς.

 

[Samael]

Έχουμε υπερπληροφορία όμως , ένα καζανάκι να θες να φτιάξεις μπορεί να μπεις στο ίντερνετ να βρεις μια πατέντα για να δουλέψει, παλιά δεν υπήρχε αυτό, θα ανακάλυπτες μόνος σου ένα κόλπο. Και αυτο δημιουργία και φαντασία είναι κατά βάθος. Η μια γνώμη για ένα θέμα, πιθανόν να την ακούσεις/διαβάσεις πριν προλάβεις να την σκεφτείς.

Έτσι όμως ίσως έχεις να προτείνεις μια βελτίωση στην πατέντα του άλλου ή από κοινού να συζητήσετε και να βρείτε μια νέα πατέντα μαζί . Μπορεί να έχεις πάθος για τις εφευρέσεις όπως και εκείνος και έτσι να κάνεις έναν καινούριο φίλο . Πριν 50 χρόνια αυτό δεν θα ήταν δυνατόν , θα ήσουν πολύ περιορισμένη γεωγραφικά και χρονικά . Εφόσον πλέον τα μέσα υπάρχουν όπως και οι απαντήσεις , το ερώτημα είναι τι πρόβλημα μπορείς να δημιουργήσεις για να χρησιμοποιήσεις τα προηγούμενα δημιουργικά . Δεν λειτουργεί μονόδρομα το πράγμα , αυτό εννοώ . Η ανάγκη είναι ο καλύτερος σύμβουλος για να βρίσκεις λύσεις σε προβλήματα . Αλλά δουλεύει και ανάποδα . Δοθέντων λύσεων και δυνατοτήτων , ο άνθρωπος δημιουργεί νέες ανάγκες .

Τωρα όσον αφορά αυτό με την γνώμη που λες...έχει συμβεί κάμποσες φορές και εδώ μέσα , αλλά συνήθως ο καθένας προσφέρει ένα μοναδικό perspective . Σίγουρα σε μερικά πράγματα υπάρχει μια κοινή σύγκλιση απόψεων και το πράγμα καταλήγει στο ποιος θα προλάβει να γράψει κάτι που όλοι σκεφτόμαστε πρώτος , αλλά συνήθως αυτό τυγχάνει σε περιστάσεις που η απάντηση είναι πολύ common logic . Οπότε αλίμονο εάν δεν συνέβαινε σχετικά συχνά .

 

[Λένω]

Η γρήγορη απάντηση είναι «όχι.» Υπάρχει η ηθική, η λογική, η πολιτική και άλλοι κλάδοι της φιλοσοφίας, που σαφώς θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Όμως, από ό,τι φαίνεται ο αν όχι σημαντικότερος, τουλάχιστον αυτός που όρισε τη φιλοσοφία στα πρώτα της βήματα κλάδος, δηλαδή η μεταφυσική -ειδικά αν σκεφτούμε ότι ο άνθρωπος που εφηύρε τον όρο ήταν ο Πυθαγόρας και απλώς διαβάσουμε Πλάτωνα- φαίνεται να αργοσβήνει. Στην καλύτερη να αποφεύγεται, σαν ένας παλιός φίλος που έχασε τον δρόμο του, ιδιαίτερα από την επικράτηση της αναλυτικής φιλοσοφίας και έπειτα.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η εποχή μας αποτελεί τη χαρά του νιχιλιστή (βέβαια σαν καλός νιχιλιστής, στα @@@ του κιόλας). Όμως, όλοι όσοι έχουμε απομείνει να νιώθουμε άσχημα με την αποθέωση του υλισμού και της επιφανειακότητας, αλλά και της -ολοένα και αυξανόμενης- σχεδόν γελιοποίησης ιδεαλιστικών, ρομαντικών και υπερβατικών εν γένει ιδεών, δεν μπορούμε παρά να μην νιώθουμε κάπως αποκομμένοι από αυτόν τον κόσμο. Σαν να μην ανήκουμε ή να μην θέλουμε να ανήκουμε σε αυτόν. Και αυτή την μακροχρόνια τάση την παρατηρούμε, πλέον, παντού:

Ανθρώπινες σχέσεις: Είτε στον έρωτα είτε στη φιλία, οι άνθρωποι έχουμε καταντήσει να λειτουργούμε χρησιμοθηρικά. Δεν ξέρω αν ήμασταν πάντα έτσι, αλλά παλαιότερα υπήρχαν πολύ πιο ισχυροί δεσμοί. Ένας δεσμός ήταν όντως δεσμός, κυριολεκτικά. Κάτι που σε «έδενε.»* Οι σύγχρονοι άνθρωποι αντιδράμε αυτόματα αρνητικά στο άκουσμα τέτοιων απόψεων. Θέλουμε την ελευθερία μας. Πως, όμως; Βάζοντας τον εαυτό μας σε ένα βάθρο και απαιτώντας (αλήθεια, ως τι απαιτούμε; ) το ιδανικό στα πάντα. Κακομαθημένοι νάρκισσοι.

Πολιτική: Παλαιότερα οι άνθρωποι είχαν μια ιδεολογία και πίστευαν πραγματικά σε αυτήν. Αν χρειαζόταν, θυσίαζαν και τον εαυτό τους γι' αυτήν. Σήμερα, κάτι τέτοιο θεωρείται (από την πλειοψηφία) γελοίο και ανώφελο. Οι ιδεολόγοι πλέον θεωρούνται στην καλύτερη γραφικοί χαζορομαντικοί και οι περισσότεροι επιλέγουν τελείως συμφεροντολογικά το τι θα ψηφίσουν.

Κοινωνία και ηθική: Ίσως ο χαρακτηριστικότερος τομέας αυτού που αναφέρω, η ίδια μας η κοινωνία. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει κάνει τους ανθρώπους να κυνηγούν μια επίπλαστη ευτυχία, αυτή που επί χρόνια του βίδωσαν στο μυαλό ότι είναι το ιδανικό οι ταινίες, τα ΜΜΕ, τα social media (αχ, αυτά τα social). Ιδιαίτερα ο σύγχρονος νέος μεγαλώνει σε μια γυάλα από υπερπροστατευτικούς γονείς, εκτίθεται στα social και μαθαίνει από αμφότερους ότι είναι ξεχωριστός. Έτσι, απλά, χωρίς να έχει πετύχει ακόμα κάτι, γιατί... το δικαιούται. Αποτέλεσμα, βέβαια, αυτού είναι να τρώει το σοκ του έξω κόσμου από πολύ μικρή ηλικία και να δυστυχεί (δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι ψυχικές διαταραχές παρουσιάζονται ως κάτι «cool» στα social media.)

Κλείνοντας, για να φτάσω στο συμπέρασμά μου, άνθρωπος χωρίς ιδανικά (τα όποια ιδανικά) είναι απλώς ένα ζώο με λογική (θα μου πεις τώρα, έτσι δεν λέει η σύγχρονη επιστήμη; ) Ναι, άλλο ένα κακό της επικράτησης του θετικισμού. Ο άνθρωπος αδυνατεί, πια, να πιστέψει σε ανώτερες, υπερβατικές έννοιες. Είναι η λεγόμενη «απομάγευση του κόσμου», που τον γλίτωσε μεν, από τα δίχτυα της δεισιδαιμονίας, τον έστειλε δε, σε αυτά του μηδενισμού. Γιατί, ακόμα και οι υπερβατικές έννοιες να μην υπάρχουν, η πίστη σε αυτές είναι πέρα για πέρα αληθινή και διαμορφώνει πρωτίστως την οπτική μας για τον κόσμο και δευτερευόντως την ίδια μας τη ζωή, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο.

Τις απόψεις σας, όποιος επιθυμεί

*εξαιρώ, προφανώς, τις τοξικές σχέσεις.

Είναι αλήθεια ότι η διαδικασία της «απομάγευσης» (όπως την περιέγραψε ο Γερμανός κοινωνιολόγος Μαξ Βέμπερ), η σταδιακή κυριαρχία της τεχνικής και η υποβάθμιση των υπερβατικών θεωρήσεων του κόσμου, αποτελεί ένα σταθερό παρακολούθημα της ανθρώπινης ιστορίας, που όμως εντείνεται κατά την περίοδο της νεωτερικότητας (πάνω-κάτω από το τέλος του 18ου αιώνα και μετά).

Ιδίως μάλιστα από τα μέσα του 20ου αιώνα, παρατηρείται και μια άλλη εξέλιξη: η εκκοσμίκευση (με άλλα λόγια το ότι η θρησκεία περιορίζεται και γίνεται ένα αμιγώς προσωπικό θέμα για τον καθένα και τα δημόσια πράγματα ορίζονται με τις ορθολογικές και αμιγώς πολιτικές επιλογές των ανθρώπων), συμπληρώνεται από την απο-ιεροποίηση, καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι σε προσωπικό επίπεδο παύουν να πιστεύουν στον (όποιο) Θεό.

Γενικότερα, τα άτομα της «ύστερης νεωτερικότητας» μοιάζουν να είναι πράγματι πιο μόνα από ποτέ, από τη στιγμή που όλοι οι ενδιάμεσοι θεσμοί και επίπεδα που μπορούσαν μέχρι πρότινος να διαμεσολαβήσουν τη ζωή τους και να τους προστατέψουν από την «άβυσσο του μηδενισμού», για την οποία μιλούσε ο Νίτσε, μοιάζουν να υποχωρούν:
Δίχως την πίστη σε ένα σώμα αξιών (θρησκευτικό ή ιδεολογικό) που κατευθύνει την ύπαρξη τους, με το θεσμό της οικογένειας να περνάει κρίση εδώ και πολύ καιρό, τις ανθρώπινες σχέσεις να διαβρώνονται από την κυριαρχία του Εγώ, όπως πολύ σωστά επισημαίνεις (βλέπε εδώ και τα μυθιστορήματα του Μισέλ Ουελμπέκ), και την ίδια την Πολιτική να βρίσκεται όλο και πιο μακριά από τα καθημερινά τους προβλήματα (αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στα ποσοστά αποχής από τις εκλογές, ιδίως των νέων), τα άτομα των σημερινών δυτικών κοινωνιών φέρονται να βρίσκονται σε μια συνεχή κατάσταση ανασφάλειας και αποπροσανατολισμού.

Δεν ξέρω αν θα ήταν παρακινδυνευμένο, μάλιστα, να δούμε υπό αυτό το πρίσμα πολλές από τις πλέον μελανές απόψεις της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας:
Μήπως οι θρησκευτικοί φονταμενταλισμοί, οι τρομοκρατικές οργανώσεις κτλ, δεν είναι παρά «αποκούμπια» για εκείνα τα άτομα που πλέον δεν ανήκουν πουθενά; Μήπως είναι μια έσχατη προσπάθεια να δώσουν απάντηση στην απο-πλαισίωση που υφίστανται;

Σε κάθε περίπτωση, είναι από την άλλη και επικίνδυνο να υποπίπτουμε στην παγίδα της νοσταλγίας.
Από μια άποψη, όπως είχε δείξει στην ταινία του Midnight in Paris ο Γούντι Άλεν, άνθρωποι διαφορετικών ιστορικών περιόδων μπορεί να καταληφθούν από μια διάθεση φυγής προς τα πίσω, σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν όπου τα δεινά του σήμερα θα εξαφανίζονταν.
Σίγουρα η σημερινή συνθήκη είναι ανησυχητική.
Όμως από την άλλη, ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει τις δικές του μικρές κοινότητες και σχέσεις, να μορφώσει τις δικές του αξίες και να τις μοιραστεί, να δώσει γενικότερα μια διέξοδο, όσο μουντό και είναι το σκηνικό.

 

[Πουπουλίνα]

Τι ωραιο θεμα!
Λοιπον.
Να απαντησω καταρχην στον τιτλο.
Η συγχρονη εποχη αποτελει την αποθεωση της φιλοσοφιας.
Διοτι ως γνωστον...οταν κατι ειναι σε ελλειψη..αποκτα μεγαλύτερη αξια.

Το πρωτο που με εκανε να διαφωνησω..αν και καταλαβαινω πως το εννοεις,ΑΛΛΑ ΛΑΘΕΜΕΝΑ και θα σου εξηγησω το γιατι... ειναι αυτο

Πολιτική: Παλαιότερα οι άνθρωποι είχαν μια ιδεολογία και πίστευαν πραγματικά σε αυτήν. Αν χρειαζόταν, θυσίαζαν και τον εαυτό τους γι' αυτήν. Σήμερα, κάτι τέτοιο θεωρείται (από την πλειοψηφία) γελοίο και ανώφελο. Οι ιδεολόγοι πλέον θεωρούνται στην καλύτερη γραφικοί χαζορομαντικοί και οι περισσότεροι επιλέγουν τελείως συμφεροντολογικά το τι θα ψηφίσουν.

Αν επελεγαν συμφεροντολογικα..ΓΙΑΤΙ εχουμε φτωχους αγροτες να ψηφιζουν ΝΔ; Φοιτηταρια που δενε χουν στον ηλιο μοιρα ΝΔ; Οτιδηποτε ΜΗ μεγαλής οικονομικης επιφανειας ΝΔ και αναλογα κομματα;ΓΙΑΤΙ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΦΕΡΟΥΝ ΤΟΥς ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΛΛΑ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥς;

ΓΙΑ ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ ΛΙΓΟ..

ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΟΤΙ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ.

Διοτι την ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ βαζουν τα κομματα ΕΜΠΡΟΣΘΟΦΥΛΑΚΗ.

Διοτι αγαπημενε μου Ηλια.

Αν πεις σε εναν ψηφοφορο..οτι εγω πασχιζω για τις πολυεθνικες και τους μεγαλοεπιχειρηματιες..ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΣΕ ΨΗΦΙΣΕΙ;
Ο μεγαλοεπιχειρηματιας,ο εχον μεγαλα κεφαλαια,η πολυεθνικη κλπ.
ΟΠΟΤΕ...ΟΙ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΤΕΡΟΙ.

Δεν συμφερει...ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙΣ
Αρα τι κανεις;

Βαζεις μια ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ.ΠΟΥ ΘΑ ΤΗΝ ΑΓΟΡΑΣΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ!!!

Λες δηλαδη.

Εμεις ειμαστε οι πολιτικαλ κορεκτ,οι οικογενειαρχες...οι εντιμοι,οι εθνικοφρονες...οι πατρις /θρησκεια/οικογενεια..οι ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ κλπ.

Ετσι παιρνεις αυτο το πληθος που μπορει να ειναι παμφτωχο,φτωχο ή μεσαιο..αλλα ειναι ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ...απλα με την ιδεολογια.
ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝ.
ΑΠΛΑ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝ.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΜΟΣΤΡΑΡΟΥΝ.

ΔΙΟΤΙ ΑΝ ΠΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΥΣ ΕΞΥΠΡΕΤΕΙΣ...καταλαβανεις τι θα παρεις ,τον πουλογλου..καθως ειναι οι ΠΟΛΥ λιγοτεροι.
Εξυπνος εισαι...καταλάβαινεις τι λεω.

ΟΠΟΤΕ ΟΧΙ...ΟΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ ΒΓΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΧΛΟ...ακριβως για να παρουν τον ψηφο απο τους πολλους.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ.
ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Μακαρι ο κοσμος να εβλεπε το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΟΥ.
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙ.
ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΨΗΦΙΖΕ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ.

ΒΛΕΠΕΙ ΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΜΟΣΤΡΑΡΕΙ ΤΟ ΚΑΘΕ ΣΥΣΤΗΜΑ...διοτι στηριζεται το καθε συστημα στην ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΘΕΛΩ ΤΟΥ ΟΧΛΟΥ.
Χωρις ομως να τα εξυπηρετει.

 

[Dreamweaver]

Δε θα ελαγα οτι ειναι η ταφοπλακα, αλλα η μοντερνα σκεψη εχει τοσα πνευματικα αδιεξοδα πλεον και ειναι τοσο κολλημενη με την τοξικη κριτικη που θελει να παμε 3-4 βηματα πισω και να ξεκινησουμε ξανα

 

[parafernalia]

Και για να το πάω και στον Χριστιανισμό, μιας και -απ΄ό,τι θυμάμαι- είσαι Χριστιανός, τα λέει όλα η ευαγγελική ρήση: «Σας βεβαιώνω πως, αν έχετε πίστη έστω και σαν κόκκο σιναπιού, θα λέτε σ’ αυτό το βουνό “πήγαινε από ’δω εκεί”, και θα πηγαίνει· και τίποτα δε θα είναι αδύνατο για σας.»

...το μόνο πράγμα που είμαι / πιστεύω είναι το rock n' roll.

...τα υπόλοιπα είναι υπό διερεύνηση.

Αισθάνομαι πως η εκκοσμίκευση που αναφέρθηκε παραπάνω πνέει τα λοίσθια γι' αυτό οι άρχοντες αυτού του κόσμου πασχίζουν για ένα νέο "βιοτεχνολογικό" αφήγημα όπου η φιλοσοφία στο σύνολό της θα αντικατασταθεί απ' την τεχνητή νοημοσύνη.

Όσοι το ψυχανεμίζονται αυτό νιώθουν την ανάγκη να πάνε 3-4 βήματα πίσω και να ξεκινήσουν ξανά. Σε αυτό το πλαίσιο θεωρώ πως η φιλοσοφία θα πρέπει να επαναδιατυπωθεί μέσα απ' το αρχικό της πρόταγμα: να διάγει την αρετή.

 

[ilias90]

Δεν ξέρω αν θα ήταν παρακινδυνευμένο, μάλιστα, να δούμε υπό αυτό το πρίσμα πολλές από τις πλέον μελανές απόψεις της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας:
Μήπως οι θρησκευτικοί φονταμενταλισμοί, οι τρομοκρατικές οργανώσεις κτλ, δεν είναι παρά «αποκούμπια» για εκείνα τα άτομα που πλέον δεν ανήκουν πουθενά; Μήπως είναι μια έσχατη προσπάθεια να δώσουν απάντηση στην απο-πλαισίωση που υφίστανται;

Σαφέστατα και είναι. Μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι οι παραθρησκευτικές οργανώσεις και τα καλτ δίνουν και παίρνουν σήμερα. Ένας λόγος είναι αυτός που αναφέρεις. Η λεγόμενη αλλοτρίωση του ανθρώπου, η διαμονή του σε τσιμεντένιες απρόσωπες μεγαλουπόλεις, το επίπλαστο κυνήγι της μικροαστικής ευτυχίας του να δουλεύει όλη μέρα μπας και βγάλει κάτι παραπάνω από τα προς το ζην αλλά και η απομόνωσή του από τους υπόλοιπους ανθρώπους λόγω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, έχει κάνει πολλούς ανθρώπους να έχουν απωλέσει την αίσθηση του ανήκειν. Κι αν βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες (κυρίως ψυχολογικά προβλήματα), δεν είναι καθόλου δύσκολο να μπλέξει κάποιος σε μία τέτοια οργάνωση/ομάδα.

Σε κάθε περίπτωση, είναι από την άλλη και επικίνδυνο να υποπίπτουμε στην παγίδα της νοσταλγίας.
Από μια άποψη, όπως είχε δείξει στην ταινία του Midnight in Paris ο Γούντι Άλεν, άνθρωποι διαφορετικών ιστορικών περιόδων μπορεί να καταληφθούν από μια διάθεση φυγής προς τα πίσω, σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν όπου τα δεινά του σήμερα θα εξαφανίζονταν.
Σίγουρα η σημερινή συνθήκη είναι ανησυχητική.

Ο άνθρωπος ανέκαθεν εξιδανίκευε το παρελθόν. Αυτό δεν αναιρεί, όμως, τα κακώς κείμενα της εποχής μας (που είναι πολλά).

Όμως από την άλλη, ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει τις δικές του μικρές κοινότητες και σχέσεις, να μορφώσει τις δικές του αξίες και να τις μοιραστεί, να δώσει γενικότερα μια διέξοδο, όσο μουντό και είναι το σκηνικό.

Αλήθεια, μπορεί; Δεν νομίζω να είναι καθόλου εύκολο αυτό Λένω μου, λόγω των παραπάνω λόγων που ανέφερα. Η εποχή μας παραείναι ατομικιστική για να χωρέσει τέτοιες κοινότητες. Σίγουρα είναι ευχής έργον να βρεις ανθρώπους όμοια σκεπτόμενους και να σας δένει αληθινή συντροφικότητα. Κάτι που εύχομαι για όλους.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 21 Μαΐου 2023

Τι ωραιο θεμα!

Να' σαι καλά, Πούπη.

Λοιπον.
Να απαντησω καταρχην στον τιτλο.
Η συγχρονη εποχη αποτελει την αποθεωση της φιλοσοφιας.
Διοτι ως γνωστον...οταν κατι ειναι σε ελλειψη..αποκτα μεγαλύτερη αξια.

Το πρωτο που με εκανε να διαφωνησω..αν και καταλαβαινω πως το εννοεις,ΑΛΛΑ ΛΑΘΕΜΕΝΑ και θα σου εξηγησω το γιατι... ειναι αυτο



Αν επελεγαν συμφεροντολογικα..ΓΙΑΤΙ εχουμε φτωχους αγροτες να ψηφιζουν ΝΔ; Φοιτηταρια που δενε χουν στον ηλιο μοιρα ΝΔ; Οτιδηποτε ΜΗ μεγαλής οικονομικης επιφανειας ΝΔ και αναλογα κομματα;ΓΙΑΤΙ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΦΕΡΟΥΝ ΤΟΥς ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΛΛΑ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥς;

ΓΙΑ ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ ΛΙΓΟ..

ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΟΤΙ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ.

Κοίτα, όσον αφορά στην ιδεολογία, την πηγαίνω πέρα από την πολιτική. Μιλάω γενικά. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι οι άνθρωποι παλαιότερα ήταν ιδεαλιστές και ρομαντικοί, με την έννοια ότι πίστευαν με την ψυχή τους την ιδεολογία τους και την έκαναν σκοπό της ζωής τους. Ποιος το κάνει αυτό τώρα; Οι περισσότεροι ψηφίζουν συμφεροντολογικά και οι δεξιοί πχ που αναφέρεις ψηφίζουν ΝΔ περισσότερο για να μην βγει ο Τσίπρας παρά γιατί πιστεύουν στο «όραμα του Κούλη.»
Πάντως θα προτιμούσα να μην πάει στα πολιτικά τόσο το θέμα. «Λερώνονται» έννοιες σαν αυτή της φιλοσοφίας

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 21 Μαΐου 2023

Αισθάνομαι πως η εκκοσμίκευση που αναφέρθηκε παραπάνω πνέει τα λοίσθια γι' αυτό οι άρχοντες αυτού του κόσμου πασχίζουν για ένα νέο "βιοτεχνολογικό" αφήγημα όπου η φιλοσοφία στο σύνολό της θα αντικατασταθεί απ' την τεχνητή νοημοσύνη.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι αλλαγές που θα έρθουν θα είναι πιο επιδραστικές ακόμα κι από αυτές που έφερε η βιομηχανική επανάσταση. Δεν θέλω να πω τις σκέψεις μου πάνω σε αυτά, γιατί θα χαρακτηριστώ από κινδυνολόγος ως συνωμοσιολόγος.

 

[Λένω]

Αλήθεια, μπορεί; Δεν νομίζω να είναι καθόλου εύκολο αυτό Λένω μου, λόγω των παραπάνω λόγων που ανέφερα. Η εποχή μας παραείναι ατομικιστική για να χωρέσει τέτοιες κοινότητες. Σίγουρα είναι ευχής έργον να βρεις ανθρώπους όμοια σκεπτόμενους και να σας δένει αληθινή συντροφικότητα. Κάτι που εύχομαι για όλους.

΄Οταν η ανάγκη μας για κάτι, γιγαντώνεται και γίνεται επιτακτική, δεν υπολογίζουμε το μέγεθος της δυσκολίας.

Το διεκδικούμε με όλες μας τις δυνάμεις και το πετυχαίνουμε.

Μπορεί να γίνει, μπορούμε να το κάνουμε.

 

[Λένω]

(έστω στο μέτρο του δυνατού)

 

[ilias90]

Συνεχίζοντας τον φιλοσοφικό μου μονόλογο, θα ήθελα να καταπιαστώ -μιας και αναφέρθηκα στο ζήτημα της μεταφυσικής και το πως αργοσβήνει από τη σύγχρονη φιλοσοφία- με ένα αιώνιο φιλοσοφικοθρησκευτικό (sic) ερώτημα, που πάει κάπως έτσι:
Αν υπάρχει Θεός, γιατί αφήνει τους καλούς και (ειδικά) τα παιδιά να υποφέρουν από αρρώστιες, πρόωρο θάνατο και άλλα δεινά;
Η άποψή μου είναι πως, αν υπάρχει αυτή η υπερβατική οντότητα, δεν υφίσταται με τα ανθρωποκεντρικά κριτήρια που της έχουν προσάψει διαχρονικά οι θρησκείες και οπωσδήποτε είναι υπεράνω των ηθικών πλαισίων που έχουν διαμορφώσει κατά καιρούς οι άνθρωποι. Πολύ καλύτερα, όμως, το εξηγεί ο Μάρκος Αυρήλιος* και εν γένει οι στωικοί:
[...] το μόνο που του χρειάζεται (του ανθρώπου) είναι σχετιστεί με τον δαίμονα** που ζει εντός του και να τον λατρέψει με ειλικρίνεια. Και λατρεία θα πει να τον διατηρήσει αμόλυντο από τα πάθη και ματαιότητα και δυσαρέσκεια για τα όσα πράττονται από θεούς και ανθρώπους. Όσα προέρχονται από τους θεούς είναι σεβαστά λόγω της αρετής τους. Όσα πάλι προέρχονται από τους ανθρώπους είναι αγαπητά και συγγενικά μας.1

Στο παραπάνω κείμενο σκιαγραφείται ολόκληρη η Στωική φιλοσοφία σε τέσσερις γραμμές. Φιλοσοφία που, στα δικά μου μάτια (όπως και πολλών άλλων) μοιάζει πολύ με τη ζεν φιλοσοφία των Βουδιστών. Κι εκεί επικρατεί ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πόνος, εξαιτίας της προσκόλλησης μας στην ύλη και στην ελάχιστη διάρκεια της ζωής μας εδώ. Πρέπει να αποδεχόμαστε όσα δεν μπορούν να αλλάξουν και να μην είμαστε το «σπαθί που -σε μια Σισύφεια ματαιοπονία- προσπαθεί να παλέψει με το ρεύμα του ποταμού» αλλά σαν «τον βράχο που, ατάραχος, δέχεται τα άγρια κύματα και παραμένει ακλόνητος, έως ότου αυτά κοπάσουν.»

Άρα η ανθρώπινη δυστυχία ενδεχομένως προέρχεται από το αιώνιο σφάλμα του ανθρώπου να δει το συμφέρον του, που είναι η ενότητα και να αντιληφθεί τον εαυτό του όχι μόνο ως άτομο, αλλά κυρίως, ως μέρος ενός ευρύτερου συστήματος που για να λειτουργήσει εύρυθμα πρέπει να διατηρεί την ομοιόστασή του. Όχι πως θα' ταν όλα τέλεια - θα ήμασταν, όμως, ένα. Και το ένα κλονίζεται πολύ πιο δύσκολα από τα πολλά.

*Ένας από τους πιο πετυχημένους αυτοκράτορες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο οποίος, στα δικά μου μάτια, ενσάρκωσε, ίσως, όσο κανείς άλλος το πρότυπο του φιλόσοφου - βασιλιά του Πλάτωνα.
**Με την Πλατωνική και όχι τη Χριστιανική σημασία του όρου, που σήμαινε την εσωτερική φωνή του ανθρώπου, τον ανώτερο εαυτό του, αυτόν που πρέπει να «ακούει» για το πως θα πράττει.

1 Μάρκος Αυρήλιος, Τα εις εαυτόν

 

[parafernalia]

Πρέπει να αποδεχόμαστε όσα δεν μπορούν να αλλάξουν και να μην είμαστε το «σπαθί που -σε μια Σισύφεια ματαιοπονία- προσπαθεί να παλέψει με το ρεύμα του ποταμού» αλλά σαν «τον βράχο που, ατάραχος, δέχεται τα άγρια κύματα και παραμένει ακλόνητος, έως ότου αυτά κοπάσουν.»

Τι είναι το ζητούμενο μέσα στην πορεία του βίου μας;
Μπορεί ο άνθρωπος να θεωρηθεί εξελιγμένος χωρίς να αναπτύξει το συναίσθημά του;

Η τάση που επικρατεί στην σύγχρονη εποχή είναι "θετική σκέψη", "θετικά συναισθήματα", να μην αφήνουμε τα αρνητικά συναισθήματα να μας επηρεάσουν. Η λύπη όμως, ακόμα και η οδύνη έχουν το νόημά τους. Μας βοηθάνε να καταδυθούμε στα βάθη της ψυχής μας.

Ο Ποσειδώνας, ο αρχαίος αυτός θεός, μας διδάσκει την έννοια του βάθους. Γιατί ο Οδυσσέας είναι ο ήρωας εκείνος που φτάνει στο σκοπό του; Γιατί περνάει μέσα απ' το βαθύ συναίσθημα.

Στο τέλος θα φτάσει αυτός που θα αποκτήσει το "ακέραιο", "κεκαθαρμένο" συναίσθημα. Χωρίς πληρότητα στα συναισθήματα μας δεν μπορούμε να θεωρηθούμε εξελιγμένοι άνθρωποι.

Το μορφότυπο Οδυσσέας στη φιλοσοφία είναι ο εξελιγμένος άνθρωπος, αυτός που πέρασε μέσα απ' τις καταστάσεις, που δεν απέφυγε τίποτα. Αν μας καταλάβει η εμμονή να αποφεύγουμε τελείως τα αρνητικά συναισθήματα θα οδηγηθούμε να αψηφούμε τον εαυτό μας. Αν αποδεχόμαστε και το ένα και το άλλο, γινόμαστε πλήρης.

Να λειάνουμε τις ευθυξίες μας, να μην αρνιόμαστε αλλά να γειώνουμε τα αρνητικά συναισθήματα.

Και στο τέλος ο δοκιμαστής Ποσειδώνας θα μας αφήσει στην ησυχία μας.

 

[ilias90]

Τι είναι το ζητούμενο μέσα στην πορεία του βίου μας;
Μπορεί ο άνθρωπος να θεωρηθεί εξελιγμένος χωρίς να αναπτύξει το συναίσθημά του;

Η τάση που επικρατεί στην σύγχρονη εποχή είναι "θετική σκέψη", "θετικά συναισθήματα", να μην αφήνουμε τα αρνητικά συναισθήματα να μας επηρεάσουν. Η λύπη όμως, ακόμα και η οδύνη έχουν το νόημά τους. Μας βοηθάνε να καταδυθούμε στα βάθη της ψυχής μας.

Η λύπη, η οδύνη, η ζήλεια, ακόμα και ο θυμός (και όλα τα άλλα αρνητικά συναισθήματα) είναι φυσιολογικότατες λειτουργίες του εαυτού μας, τις οποίες πρέπει να αποδεχόμαστε σαν τέτοιες και να μην νιώθουμε τύψεις που τις αισθανόμαστε ούτε να παριστάνουμε ότι δεν τις νιώθουμε ούτε -ακόμα χειρότερα- να τα προσάπτουμε σε άλλους (προβολή) ούτε, τέλος, να προσπαθούμε να τις διώχνουμε με βία. Το συναίσθημα είναι πηγαίο, οπότε εξ ορισμού έξω από τον (άμεσο) έλεγχό μας. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το βιώνουμε πλήρως.

Τώρα, όπως έγραψα παραπάνω, το συναίσθημα είναι έξω από τον άμεσο έλεγχό μας. Δεν ευθυνόμαστε που το νιώθουμε, ευθυνόμαστε, όμως, για τις πράξεις που θα κάνουμε υπό την επήρειά του, όπως επίσης στο να ανακαλύψουμε γιατί νιώθουμε έτσι. Αυτό το τελευταίο είναι -όπως έχω γράψει πολλάκις- ατομική ευθύνη κάθε ανθρώπου, τόσο για τον ίδιο του τον εαυτό όσο και για τις σχέσεις του με τους άλλους. Ένας τακτικός έλεγχος του εαυτού μας είναι τόσο απαραίτητος για να μην εξοκείλουμε και να μην διολισθήσουμε σε περίεργες ατραπούς, στις οποίες είναι πολύ εύκολο να μπλέξεις στην εποχή μας. Όσο μπορούμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας σαν αυτός να ήταν κάποιος ξένος, ουδέτερα και αντικειμενικά. Πολύ καλύτερα το είπε ο Γιουνγκ στον επικήδειό του για τον Φρόιντ και το έχω ξανανεβάσει:

«Γιατί μπορεί κανείς να πέσει θύμα της καταληψίας, αν δεν αντιληφθεί εγκαίρως το γιατί κατακυριεύτηκε. Χρειάζεται να αναρωτιέται κανείς: Γιατί με κατακυρίευσε αυτή η ιδέα; Τι σημαίνει αυτή σε σχέση με τον εαυτό μου; Μια μέτρια αμφιβολία σαν κι αυτή μπορεί να μας γλυτώσει από το να χτυπήσουμε κατακέφαλα σε κάποια ιδέα και να χαθούμε για πάντα»

Ο Ποσειδώνας, ο αρχαίος αυτός θεός, μας διδάσκει την έννοια του βάθους. Γιατί ο Οδυσσέας είναι ο ήρωας εκείνος που φτάνει στο σκοπό του; Γιατί περνάει μέσα απ' το βαθύ συναίσθημα.

Στο τέλος θα φτάσει αυτός που θα αποκτήσει το "ακέραιο", "κεκαθαρμένο" συναίσθημα. Χωρίς πληρότητα στα συναισθήματα μας δεν μπορούμε να θεωρηθούμε εξελιγμένοι άνθρωποι.

Το μορφότυπο Οδυσσέας στη φιλοσοφία είναι ο εξελιγμένος άνθρωπος, αυτός που πέρασε μέσα απ' τις καταστάσεις, που δεν απέφυγε τίποτα. Αν μας καταλάβει η εμμονή να αποφεύγουμε τελείως τα αρνητικά συναισθήματα θα οδηγηθούμε να αψηφούμε τον εαυτό μας. Αν αποδεχόμαστε και το ένα και το άλλο, γινόμαστε πλήρης.

Να λειάνουμε τις ευθυξίες μας, να μην αρνιόμαστε αλλά να γειώνουμε τα αρνητικά συναισθήματα.

Και στο τέλος ο δοκιμαστής Ποσειδώνας θα μας αφήσει στην ησυχία μας.

Ενδιαφέρων συμβολισμός, δεν τον είχα υπόψη.