ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
13-04-24
11:35
Ένα πολύ ωραίο βίντεο που εξηγεί ικανοποιητικά τον λόγο που οι άνθρωποι σήμερα προσβάλλονται (offended) με το οτιδήποτε. Χαρακτηριστικά, μένω στο εξής που λέει:
«Οι άνθρωποι πάντα είχαν αυτό το χαρακτηριστικό, να προσβάλλονται με απόψεις ή ιδέες που δεν τους αρέσουν. Είναι φυσιολογικό και ανθρώπινο και όχι κάτι καινούριο. Αυτό που είναι καινούριο είναι η αίσθηση του ότι να προσβάλλεσαι από κάτι αυτόματα σε δικαιοδοτεί να το ακυρώνεις. Επειδή, πολλοί millenials, ειδικά στη Δύση, μεγάλωσαν σε έναν κόσμο χωρίς πόλεμο, μακριά από καταπίεση και φτώχεια, δεν έμαθαν ποτέ τί είναι το να μην μπορείς να έχεις πάντα αυτό που θες. Αυτό εγκατέστησε μέσα τους μία αίσθηση ότι ο κόσμος τους χρωστάει κάτι και ότι αν προσβληθούν αυτό σημαίνει κάτι. Ενώ στην πραγματικότητα, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα.»
Συμφωνώ με όλα τα παραπάνω, εκτός από την κατακλείδα. Το ότι προσβάλλονται αυτά τα άτομα -προσέξτε, πάντα μιλάμε για άτομα κατά κύριο λόγο από τη δύση, που τρέχουν σαν αυτόκλητοι υπερασπιστές ατόμων και ομάδων που δεν έχουν έρθει ποτέ ή σχεδόν ποτέ σε αλληλεπίδραση και, που, στην τελική, δεν τους ζητήθηκε κιόλας- δεν θα έπρεπε να σημαίνει τίποτα, αλλά δυστυχώς σημαίνει πολλά. Αυτό γιατί πλέον οι αντιδράσεις είναι πολύ πιο άμεσες και έστω μία λέξη που δεν χωράει στα κουτάκια της σύγχρονης εποχής από μία σειρά ή από μία φράση κάποιου ανθρώπου, μπορεί αν οδηγήσει στην ακύρωσή τους. Και για εμένα, αυτό οδηγεί στην παντελή έλλειψη πρωτοτυπίας και δημιουργικότητας και τη δημιουργία ενός «μαζάνθρωπου» που θα σκέφτεται το ίδιο και θα αντιδράει το ίδιο σε κάθε ερέθισμα. Κλείνω με το διαχρονικό ρητό του Σπινόζα:
Η ιδιωτικότητα και η προσωπικότητα κάθε ατόμου αναφορικά με τις σκέψεις και τις πεποιθήσεις του δεν μπορεί να εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του νόμου, αυθαίρετου ή μη. «Οι πάντες έχουν το φυσικό δικαίωμα να είναι κύριοι των σκέψεών τους» γράφει «και θα αποτύχει παταγωδώς οποιαδήποτε απόπειρα, στο πλαίσιο ενός κράτους, να εξαναγκαστούν οι άνθρωποι να μιλούν όπως επιτάσσει η κυβέρνηση παρά τις διαφορετικές και αντιτιθέμενες γνώμες τους.» Θα υπάρχουν διαφωνίες και αντιπαραθέσεις, αλλά η καλή κυβέρνηση θα είναι διαλλακτική και θα αναγνωρίζει ότι η προσπάθεια ελέγχου της σκέψης επιφέρει μεγαλύτερα δεινά απ' ό,τι η ελευθερία της. Επιπλέον, η ελευθερία της σκέψης «έχει πρωταρχική σημασία για την πρόοδο των επιστημών και των τεχνών, γιατί μόνο όσοι μπορούν να κρίνουν ελεύθεροι και απροκατάληπτα έχουν τη δυνατότητα να επιτύχουν σε αυτά τα πεδία.
Grayling, A.C., Η ιστορία της φιλοσοφίας, Αθήνα: Εκδόσεις Πατάκη, 2021.
Υ.Γ.: Το βίντεο προσπαθήστε να το δείτε όλο, αξίζει (ακόμα και αν διαφωνείτε τελείως.) Είναι προ πενταετίας, τώρα το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
04-04-24
20:52
Περί ατομικότητας και αθωότητας: Από το βιβλίο του Εμάνουελ Σβέντενμποργκ (ένας εκ των σπουδαιότερων συγγραφέων περί Χριστιανισμού): Περί Ουρανού και των θαυμαστών αυτού πραγμάτων.
«Όλοι οι άνθρωποι που μετέχουν στην καλοσύνη της αθωότητας επηρεάζονται από την αθωότητα, και ο επηρεασμός τους είναι ανάλογος με το βαθμό μέθεξής τους σε αυτό το «καλό.» Αλλά οι άνθρωποι που δεν μετέχουν στην καλοσύνη της αθωότητας, δεν επηρεάζονται από αυτήν. Έτσι όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται στην κόλαση εναντιώνονται εντελώς στην αθωότητα. Δεν γνωρίζουν τι είναι αθωότητα. Αντίθετα, η φύση τους είναι τέτοια ώστε όσο περισσότερο αθώος είναι ένας άνθρωπος, τόσο μεγαλύτερη είναι η μανία τους να του προκαλέσουν κακό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν μπορούν να αντέξουν να βλέπουν παιδιά. Τη στιγμή που τα δουν, ανάβει μέσα τους μια φλόγα και ένα παράφορο πάθος να προκαλέσουν κακό.
Αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δείξει ότι η ατομικότητα του ανθρώπου, και συνεπώς η εγωιστική αγάπη για τον εαυτό του, εναντιώνονται στην αθωότητα. Γιατί όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται στην κόλαση ζουν την ατομικότητά τους και επομένως την αγάπη για τον εαυτό τους.»
Το παραπάνω το παρέθεσα, όχι από θρησκευτική οπτική, αλλά γιατί μου φαίνεται ταιριαστό με την εποχή μας, στην οποία υπάρχει αυτή η εμμονή με τον εαυτό μας και ο συνεχής διαχωρισμός μας από τους άλλους, ωσάν αυτό να είναι κάτι θετικό.
«Όλοι οι άνθρωποι που μετέχουν στην καλοσύνη της αθωότητας επηρεάζονται από την αθωότητα, και ο επηρεασμός τους είναι ανάλογος με το βαθμό μέθεξής τους σε αυτό το «καλό.» Αλλά οι άνθρωποι που δεν μετέχουν στην καλοσύνη της αθωότητας, δεν επηρεάζονται από αυτήν. Έτσι όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται στην κόλαση εναντιώνονται εντελώς στην αθωότητα. Δεν γνωρίζουν τι είναι αθωότητα. Αντίθετα, η φύση τους είναι τέτοια ώστε όσο περισσότερο αθώος είναι ένας άνθρωπος, τόσο μεγαλύτερη είναι η μανία τους να του προκαλέσουν κακό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν μπορούν να αντέξουν να βλέπουν παιδιά. Τη στιγμή που τα δουν, ανάβει μέσα τους μια φλόγα και ένα παράφορο πάθος να προκαλέσουν κακό.
Αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δείξει ότι η ατομικότητα του ανθρώπου, και συνεπώς η εγωιστική αγάπη για τον εαυτό του, εναντιώνονται στην αθωότητα. Γιατί όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται στην κόλαση ζουν την ατομικότητά τους και επομένως την αγάπη για τον εαυτό τους.»
Το παραπάνω το παρέθεσα, όχι από θρησκευτική οπτική, αλλά γιατί μου φαίνεται ταιριαστό με την εποχή μας, στην οποία υπάρχει αυτή η εμμονή με τον εαυτό μας και ο συνεχής διαχωρισμός μας από τους άλλους, ωσάν αυτό να είναι κάτι θετικό.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
27-03-24
12:26
Ο κόσμος πάντα θα κάνει μαγκιές εκεί που τον παίρνει. Όπως οι δικοί μας ταλιμπάν που έτρωγαν χοιρινά μπροστά σε μουσουλμάνους (ενώ οι δεύτεροι δεν μπορούσαν να αντιδράσουν κάπως.) Ε, και οι άθεοι κάνουν κάτι αντίστοιχο, το κάνουν μπροστά σε Χριστιανούς γιατί είναι άλλα τα χρόνια τώρα, ενώ δεν θα το έκαναν μπροστά σε μουσουλμάνους από φόβο (είτε γιατί θα τους αποκαλέσουν ρατσιστές είτε γιατί θα τις μαζέψουν.)Καλα τωρα αν εισαι αθεος που κανει φανερο δειπνο αλλα δεχεσαι να μη τρως μπροστα σε μουσουλμανους στο ραμαζανι, σημαινει οτι εισαι ψυχικα διαταραγμενος
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
27-03-24
12:09
Αριστεροπροοδευτικοί, θα το εμπεδώσετε κι εσείς πολύ καλά και θα φτάσετε στο σημείο να μετανιώσετε για αυτά που άμυαλα προπαγανδίζετε περί ανοιχτών συνόρων, ακόμα περισσότερο από ό,τι εμείς, μιας και οι Μουσουλμάνοι δεν γουστάρουν καθόλου ιδεολογήματα περί διαφορετικότητας και συμπερίληψης. Να το θυμάστε αυτό.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
21-03-24
20:20
Φαντάσου να την έχεις αυτήν μάνα. Καρφί για την πλησιέστερη κοινωνική υπηρεσία.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
22-02-24
20:16
Αυτό που περιγράφεις θα το ονόμαζα «homo supersocial-digitalis», γιατί η υπερκοικωνικοποίηση του ανθρώπου συντελείται μέσω οθονών, στα κοινωνικά δίκτυα και όχι δια ζώσης. Στο δια ζώσης βλέπουμε (τουλάχιστον εγώ το βλέπω, δεν ξέρω για τους άλλους) ότι οι άνθρωποι αποφεύγουν την επαφή συγκριτικά με παλαιότερα. Και σε αυτό ευθύνονται τόσο η ενασχόλησή μας με τις οθόνες (εντός και εκτός σπιτιού) όσο και το σοκ και οι τεράστιες αλλαγές που επέφεραν οι καραντίνες στη συλλογική συνείδηση. Βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους με ελλειμματικές κοινωνικές δεξιότητες.Πολύ ενδιαφέρουσα άποψη. Νομίζω όμως οτι έξ αιτίας του ιντερνετ και την ολοένα μεγαλύτερη πρόσβαση όλων εχουμε έρθει στο αντιθετο, τον homo-supersocialist όπως ίσως θα το ελεγες εσύ.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
22-02-24
11:56
Δεν ήταν «based.» Καφρίλα ήταν. Όταν σέβεσαι τις παραδόσεις, σέβεσαι και αυτές του άλλου (αρκεί, βέβαια, να μην πάει να στις επιβάλει, εκεί αλλάζει το θέμα.)Πω οι Ενωμένοι Μακεδόνες το είχαν κάνει αυτό. Based. Αλλά δεν θα έλεγα πως με άρεσε ως ενέργεια. Είναι πρακτικά το ίδιο με τον φανερό δείπνο των άθεων.
Ναι, προφανώς είναι δικό μου το κείμενο, αλλιώς θα είχα βάλει πηγή.Κατά τα άλλα το κείμενο (δεν ξέρω αν το πήρες από κάπου) αλλά είναι πραγματικά ωραίο. Σε διάφορες συγκεντρώσεις του χώρου οι κάμερες θα δείξουν μόνο τους γραφικούς που έρχονται με κάτι εικόνες σε πλακάτ της Παναγίας και τέτοια. Δεν θα δείξουν ποτέ τους πιο σοβαρούς του χώρου που μάλιστα δεν τους θέλουν τους γραφικούς.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
22-02-24
09:33
Το πρόβλημα του συντηρητισμού στη Δύση
Η ανθρωπότητα εν γένει χρωστάει σχεδόν τα πάντα, όσον αφορά στην εξέλιξη του κόσμου μου μας, στη δύση. Είτε θετικά είτε αρνητικά. Ο δυτικός υπήρξε ανέκαθεν πρωτοπόρος και ο πιο επιδραστικός άνθρωπος στη γη, είτε με θετικό είτε με αρνητικό τρόπο. Επειδή δε υπήρξε ανέκαθεν πρωτοπόρος, υπήρξε και προοδευτικός. Η πρόοδος τώρα, ορίζεται ως ανάπτυξη, βελτίωση, σταδιακή εξέλιξη προς κάτι καλύτερο. Από την άλλη, η συντήρηση ορίζεται ως η διατήρηση σε καλή κατάσταση, ενώ πολιτικά ως η αντίσταση προς τους νεωτερισμούς. Έχουμε, δηλαδή, μία έννοια (πρόοδος) αμιγώς θετική και μία άλλη (συντήρηση) υποκειμενική, μιας και το να συντηρείς κάτι καλό είναι θετικό ενώ το να συντηρείς κάτι προβληματικό είναι αρνητικό.
Και εδώ έρχεται το πρόβλημα του συντηρητισμού για τον Δυτικό άνθρωπο. Ενώ, όλοι οι υπόλοιποι λαοί βρίσκουν αξία στη διατήρηση των εθίμων τους και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της κουλτούρας τους, ο δυτικός (εκφυλισμένος) άνθρωπος θέλει να τα αποδομήσει. Μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζει η χρήση της γλώσσας, για τη σημασία της οποίας έχω μιλήσει πάμπολλες φορές. Μέσες άκρες, όποιος την ελέγχει, ελέγχει την οπτική του κόσμου για τα πράγματα. Στη δύση τώρα, όπου συστημικά και σταδιακά, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ προωθείται η παγκοσμιοποίηση, έχουμε μια ιδεολογική εμμονή με την «πρόοδο» και μια ολική απόρριψη της προηγούμενης καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων. Η πίστη σε παραδοσιακές βάσεις του δυτικού πολιτισμού (φυλή, έθνος*, θρησκεία, παραδοσιακή οικογένεια) θεωρείται στην καλύτερη συντηρητική, στη χειρότερη οπισθοδρομική και πρέπει να εξαλειφθεί.
Αυτό το βλέπουμε παντού, από τον πολιτικό λόγο μέχρι τα ΜΜΕ. Τα τελευταία, που έχουν (δυστυχώς) σχεδόν αποκλειστικά τον ρόλο της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, προβάλουν τις χειρότερες εκδοχές συντηρητικών ανθρώπων. Δεν χρειάζεται να πω πολλά παραδείγματα, μόνο να δούμε πόση προβολή πήρε αυτές τις ημέρες ο «Παλαιοχριστιανός λαγουμάνθρωπος», οι εθνικιστές τότε που είχαν κάνει το μπάρμπεκιου μόνο για Χριστιανούς με χοιρινά έξω από δομές λάθρο και τώρα με τον πρόσφατο νόμο για τους γάμους των ομοφυλόφιλων, η προβολή μόνο ασόβαρων και γραφικών αντιφρονούντων. Φυσικά αυτό γίνεται σκόπιμα, ώστε ο απλός κόσμος, που κινείται στο ενδιάμεσο, να κάνει ασυνείδητα τη σύνδεση παραδοσιακός/συντηρητικός = γραφικός/αναχρονιστικός.
Σε όλα τα παραπάνω κυρίαρχο ρόλο παίζει, βέβαια, ο καπιταλισμός, ο οποίος δεν γνωρίζει ιδεολογίες, παρά ελεύθερη αγορά και κέρδος. Γι' αυτό βλέπουμε τις μεγαλύτερες πολυεθνικές να στηρίζουν και να προωθούν το ιδεολογικό αφήγημα της εμμονικής ενασχόλησης με την αυτοδιάθεση, τον αυτοπροσδιορισμό κοκ. Είναι το κατάλληλο οικονομικό (κατ' επέκταση και κοινωνικό) σύστημα για έναν κόσμο που επικεντρώνεται στην αξία της μονάδας. Οι φιλελεύθερες αξίες των δεξιών αλλά και οι ελευθεριακές των (σύγχρονων) αριστερών (παρόλη τη θεωρία τους για το αντίθετο οι τελευταίες) επικεντρώνονται στο άτομο και στην απομάκρυνσή του από το σύνολο. Σε αυτό το τελευταίο, προφανώς τεράστιο ρόλο παίζει η τεράστια αλλαγή στην αλληλεπίδρασή μας και στην ίδια μας την οπτική για την κοινωνία που επέφεραν τα κοινωνικά δίκτυα.
Γυρνώντας στο πρόβλημα του συντηρητισμού, τώρα, όταν ένα σύστημα αρχίζει να εδραιώνεται, είναι λογικό να φέρει απέναντί του, όχι μόνο σοβαρούς και ιδεολογικούς αντιφρονούντες, αλλά και ανθρώπους που δεν αισθάνονται καλά με τη ζωή τους, που είναι παρίες κ.λπ. Αυτοί οι τελευταίοι χρησιμοποιούνται ως το παράδειγμα προς αποφυγήν για τον μέσο ανθρωπάκο, το «κοίτα μην γίνεις έτσι.» Ουσιαστικά συντελείται μια απόλυτη γενίκευση, ένα τσουβάλιασμα των όσων διαφωνούν με τις επιταγές του «προοδευτισμού» ώστε ο μέσος ανθρωπάκος να φοβάται μην χαρακτηριστεί «πρωτόγονος», «ρατσιστής», «ομοφοβικός», έτσι κάμπτει τις αντιστάσεις του και τις καταπίνει αμάσητα. Η δύση, τέλος, πιστή στον χαρακτηρισμό της ως πρωτοπόρα (όταν είσαι πρωτοπόρος σε όλα, είσαι και στη μαλακία) απορρίπτει και αποδομεί και όλα τα υπόλοιπα που διαχρονικά τη χαρακτήριζαν, σε μια άνευ προηγουμένου αυτοάρνηση και αυτοακύρωση των παραδοσιακών αξιών και της ίδιας της της ταυτότητας.
*με αστερίσκο, γιατί η έννοια του έθνους είναι πολύ πρόσφατη σε σχέση με τις άλλες.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
20-02-24
12:04
Λέω ότι συμβαίνει (σε ΗΠΑ, Καναδά και άλλες παρόμοιες χώρες) ένα άνευ προηγουμένου ξαναγράψιμο της ιστορίας και καταδίκη της λευκής φυλής. Αυτό συμβαίνει παντού, από την πολιτική έως τις τέχνες (ειδικά στις τελευταίες, μιας και είναι η καλύτερη μορφή προπαγάνδας για το πόπολο), όπου επιχειρείται μια καταδίκη μαγισσών κατά των λευκών και προσπάθεια να ενοχοποιήσουν τους εαυτούς τους έως το να ντρέπονται που είναι λευκοί, την ίδια ώρα που το αφήγημα προπαγανδίζει ότι δεν πρέπει να γίνονται διακρίσεις κατά φύλου*, φυλής**, εθνικότητας*** και θρησκείας****Λες λοιπόν οτι οι πλειονότητες δεν κάνει να καταπιέζονται από κανέναν ενώ οι μεινότητες είναι οκ να καταπιέζονται από την πλειονότητα;
Ένα πολύ απλό παράδειγμα (ενδεικτικό και ένα από τα πολλά), σε ένα πρόσφατο επεισόδιο του law & order, μια λευκή γυναίκα πέφτει θύμα βιασμού από έναν μαύρο και αποφασίζει να μην τον καταδικάσει επειδή έχει white privilages... καταλαβαίνετε τι συμβαίνει; Πλυντήριο βιαστών, όταν αυτοί δεν είναι λευκοί...
*εκτός αν είναι στρέιτ άντρας
**εκτός αν είναι λευκός
***εκτός αν ανήκει στο κυρίαρχο έθνος μιας χώρας
****εκτός αν είναι Χριστιανός
Οπότε, προφανώς και θα αντισταθούμε σε όλα αυτά με όλες μας τις δυνάμεις. Δεν θα κάτσουμε να υποστούμε καμία καταπίεση, δεν θα επιτρέψουμε να συμβούν τα πράγματα που συμβαίνουν στις ΗΠΑ και εδώ στην Ευρώπη. Και το κυριότερο, δεν θα πέσουμε στην παγίδα να μας φαίνονται όλα αυτά γραφικότητες που κάνουν κάποιοι ελάχιστοι. Όταν τέτοια πράγματα ακούγονται σε maistream σειρές, ταινίες, αλλά και πολιτικό λόγο, νομοτελειακά θα αποπειραθεί να γίνουν κανονικότητα κάποια στιγμή.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
20-02-24
09:54
Βλέπουμε απίστευτα πράγματα να συμβαίνουν στον σύγχρονο κόσμο, να μας επιβάλλονται ετσιθελικά γελοιότητες, οι οποίες ξεκινάνε από την ιέρεια της ηλιθιότητας (ΗΠΑ) και δυστυχώς έρχονται και στον υπόλοιπο κόσμο. Δεν είναι καθόλου απίθανο να δούμε και τον εθνικό ύμνο των ΛΟΑΤΚΙ,λάθρο κοκ κάποια στιγμή και η Οργουελιανή δυστοπική δικτατορία του μέλλοντος να μας επιβάλει να στεκόμαστε προσοχή σε όλα αυτά.
Ξυπνήστε, αντιδράστε και αντισταθείτε. Είναι ένα θέμα που μας αφορά όλους. Βρισκόμαστε προ των πυλών της καταπίεσης της πλειονότητας από οργανωμένες μειονότητες.
«Fires will be kindled to testify that two and two make four. Swords will be drawn to prove that leaves are green in summer.»
(Τσέστερτον.)
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
20-12-23
19:24
Πόρνοι.Χιλιάδες υποψήφιοι, ανάμεσά τους γιατροί, μηχανικοί, μάγειρες, σερβιτόροι, bartenders, άνθρωποι από σχεδόν κάθε επάγγελμα έστειλαν το βιογραφικό τους στην Sugarbabes.tv, εταιρεία παραγωγής της Ίννας Ιννάκι και του Τεό, που ανακοίνωσε πρόσφατα πως ψάχνει τους νέους της πρωταγωνιστές για ταινίες ερωτικού περιεχομένου .
Όπως είπε ο Τεό, υπήρχαν δύο βασικά κριτήρια που θα έπρεπε να πληρούν οι υποψήφιοι:
a) να έχουν μόριο πάνω από 17 πόντους και να είναι εμφανίσιμοι, αλλά και β) να μην ντρέπονται μπροστά στις κάμερες.
Μέσα σε 10 ημέρες η εταιρεία είχε λάβει σχεδόν δύο χιλιάδες βιογραφικά από όλη την Ελλάδα. Το ενδιαφέρον είναι πως υπήρχαν άτομα από 18 ετών (αναγκαστικά) μέχρι και 56 ετών!
Βέβαια για να μην υπερβάλλουμε, το 2 χιλιάδες βιογραφικά φαίνεται μικρό νούμερο σε σχέση με τα 6851 σε μία εβδομάδα που είχε χτυπήσει πριν 3 χρόνια. Φαίνεται πως ο αρχικός ενθουσιασμός μειώθηκε (απ' τα βάσανα της ζωής ) και νέοι και νέες έχουν στραφεί σε πιο self-made καταστάσεις.
Χαμός στο κάστινγκ της Sugarbabes - Xιλιάδες υποψήφιοι για μια νέα καριέρα - Aftodioikisi.gr
Η Sugarbabes.tv, η εταιρεία παραγωγής της Ίννας Ιννάκι και του Τεό, ανακοίνωσε πρόσφατα πως ψάχνει τους νέους της πρωταγωνιστές. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως σε λίγο καιρό η εταιρεία θα βρεθεί στο Λας Βέγκας και στα AVN Awards, όπου θα διεκδικήσει το πρώτο χρυσό αγαλματίδιο για τη χώρα μας, ούσα...www.aftodioikisi.gr
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
24-09-23
12:40
"[Αύριο] θα χρειαστεί να ανάψουμε φωτιές για να αποδείξουμε ότι δύο και δύο κάνουν τέσσερα. Να τραβήξουμε το ξίφος για να αποδείξουμε ότι τα φύλλα είναι πράσινα..."
G.K. Chesterton
Το αύριο έφτασε, έγινε σήμερα.
G.K. Chesterton
Το αύριο έφτασε, έγινε σήμερα.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
23-09-23
13:12
Παραθέτω δύο - τρία χαρακτηριστικά χωρία της εξαιρετικής Δήλωσης των Παρισίων, μια συλλογική παρέμβαση Ευρωπαίων διανοούμενων κατά της επίθεσης που δέχεται ο γνήσιος) δυτικός πολιτισμός. Αξίζει να διαβαστεί από όλους τους συντηρητικούς -δεν δέχομαι αυτόν τον όρο, αλλά αυτή είναι η ταμπέλα που μας προσάπτουν οι «προοδευτικοί- και εν γένει όλους όσοι αγαπούν, εκτιμούν και αναγνωρίζουν την τεράστια συμβολή του δυτικού πολιτισμού στον κόσμο. Η παρέμβαση αυτή ήταν καίρια και ύψιστης σημασίας, σε μια εποχή άκριτης αποδοχής όλων των μη δυτικών κοινωνικοπολιτισμικών προτύπων και λυσσαλέας επίθεσης στα δικά μας.
Διότι δεν μπορείς να μάχεσαι για το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού όλων των υπολοίπων και την ενθάρρυνσή τους στο να αισθάνονται περήφανοι για τις εθνοτικές και ευρύτερες ομάδες από τις οποίες προέρχονται και να λειτουργείς διαφορετικά όσον αφορά στους Ευρωπαίους και εν γένει τους δυτικούς. Δεν νομίζω να χρειάζεται να αναφέρω το γιατί η συγκεκριμένη παρέμβαση συνδέεται άμεσα με τον «σύγχρονο άνθρωπο.»:
«1. Η Ευρώπη μάς ανήκει, αλλά κι εμείς ανήκουμε στην Ευρώπη Αυτά τα εδάφη είναι η πατρίδα μας· δεν έχουμε καμία άλλη. Οι λόγοι για τους οποίους αγαπούμε την Ευρώπη υπερβαίνουν την ικανότητά μας να εξηγήσουμε ή να δικαιολογήσουμε την αφοσίωσή μας. Είναι ζήτημα κοινής Ιστορίας, κοινών ελπίδων και επιθυμιών. Είναι ζήτημα συνηθισμένων τρόπων συμπεριφοράς, στιγμών πάθους και οδύνης. Είναι ζήτημα εμπειριών συμφιλίωσης που εμπνέουν, και της επαγγελίας ενός κοινού μέλλοντος. Τα πιο συνηθισμένα τοπία και γεγονότα είναι -για εμάς, αλλά όχι για τους άλλους- φορτισμένα με ξεχωριστή σημασία. Η κοινή μας πατρίδα είναι ένας τόπος όπου τα πράγματα είναι οικεία, και όπου αλληλοαναγνωριζόμαστε, όσο μακριά κι αν έχουμε περιπλανηθεί. Αυτή είναι η πραγματική Ευρώπη, ο πολύτιμος και αναντικατάστατος πολιτισμός μας.
Η Ευρώπη είναι η πατρίδα μας.
9. Ο χριστιανισμός αποτελεί ορόσημο για την αληθή Ευρώπη. Η οικουμενική πνευματική αυθεντία της Εκκλησίας έφερε στην Ευρώπη πολιτισμική ενότητα, χωρίς όμως να συνεπάγεται πολιτική μονοκρατορία. Γεγονός που επέτρεψε σε ξεχωριστές πολιτικές κοινότητες να ανθήσουν εντός μιας κοινής ευρωπαϊκής κουλτούρας. Η αυτονομία εκείνου που αποκαλούμε κοινωνία των πολιτών αναδείχτηκε σε ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής. Επιπρόσθετα, το χριστιανικό κήρυγμα δεν επαγγέλλεται έναν εξ αποκαλύψεως θεϊκό νόμο, εξ ου και η ποικιλομορφία των κοσμικών νόμων των εθνών μπορεί να γίνει αποδεκτή και να επαινεθεί χωρίς να συνιστά απειλή για την ευρωπαϊκή μας ενότητα. Δεν είναι τυχαίο που η παρακμή της χριστιανικής πίστης στην Ευρώπη έχει επέλθει ταυτόχρονα με τις νέες προσπάθειες να εγκαθιδρυθεί μια πολιτική μονοκρατορία -μια αυθεντία του κοινού νομίσματος και των κοινών ρυθμίσεων, συγκεκακλυμμένη με ψευδοθρησκευτικές θεωρήσεις οικουμενισμού, που κατασκευάζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο χριστιανισμός ενθάρρυνε την πολιτισμική ενότητα
10. Η αληθής Ευρώπη πρεσβεύει την ίση αξιοπρέπεια όλων των ατόμων, ανεξάρτητα από το φύλο, την κοινωνική και επαγγελματική θέση ή τη φυλή. Κάτι που επίσης πηγάζει από τις χριστιανικές μας ρίζες. Οι ευγενείς μας αρετές είναι ασφαλώς χαρακτηριστικά της χριστιανικής μας κληρονομιάς: η επιδίωξη της δικαιοσύνης, η συμπόνοια, το έλεος, η συμφιλίωση, η φιλανθρωπία. Ο χριστιανισμός αποτέλεσε μια επανάσταση στη σχέση μεταξύ ανδρών και γυναικών, ανάγοντας την αγάπη και την αμοιβαία πίστη σε αξία κατά τρόπο ριζοσπαστικό. Ο δεσμός του γάμου επιτρέπει τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες να ανθήσουν εν κοινωνία. Οι περισσότερες από τις θυσίες που κάνουμε είναι για χάρη των συζύγων και των παιδιών μας. Αυτό το πνεύμα της αυτοθυσίας είναι ακόμη μια χριστιανική συνεισφορά στην Ευρώπη που αγαπούμε.
Οι χριστιανικές ρίζες της τροφοδοτούν την Ευρώπη.
11. Η αληθής Ευρώπη αντλεί έμπνευση και από την κλασική παράδοση. Αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας στη λογοτεχνία της αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης. Ως Ευρωπαίοι, αγωνιζόμαστε για την αρμονία, την κορωνίδα των κλασικών αρετών. Κάτι που κατά καιρούς οδήγησε σε βίαιο ανταγωνισμό για κυριαρχία. Αλλά στην ιδανική της εκδοχή, η επιδίωξη της αρμονίας εμπνέει τους Ευρωπαίους, άνδρες και γυναίκες, να δημιουργήσουν μουσικά και καλλιτεχνικά έργα ανυπέρβλητης ομορφιάς και να καινοτομήσουν κατά εξαιρετικό τρόπο στην επιστήμη και την τεχνολογία. Οι στιβαρές αρετές και ο σοβαρός χαρακτήρας των Ρωμαίων και η υπερηφάνεια της πολιτικής συμμετοχής και το πνεύμα της φιλοσοφικής διερώτησης των Ελλήνων δεν λησμονήθηκαν ποτέ από την πραγματική Ευρώπη. Αυτή η κληρονομιά είναι επίσης δική μας.
Οι κλασικές ρίζες ενθαρρύνουν την αριστεία.»
Όλόκληρη η Δήλωση των Παρισίων:
Διότι δεν μπορείς να μάχεσαι για το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού όλων των υπολοίπων και την ενθάρρυνσή τους στο να αισθάνονται περήφανοι για τις εθνοτικές και ευρύτερες ομάδες από τις οποίες προέρχονται και να λειτουργείς διαφορετικά όσον αφορά στους Ευρωπαίους και εν γένει τους δυτικούς. Δεν νομίζω να χρειάζεται να αναφέρω το γιατί η συγκεκριμένη παρέμβαση συνδέεται άμεσα με τον «σύγχρονο άνθρωπο.»:
«1. Η Ευρώπη μάς ανήκει, αλλά κι εμείς ανήκουμε στην Ευρώπη Αυτά τα εδάφη είναι η πατρίδα μας· δεν έχουμε καμία άλλη. Οι λόγοι για τους οποίους αγαπούμε την Ευρώπη υπερβαίνουν την ικανότητά μας να εξηγήσουμε ή να δικαιολογήσουμε την αφοσίωσή μας. Είναι ζήτημα κοινής Ιστορίας, κοινών ελπίδων και επιθυμιών. Είναι ζήτημα συνηθισμένων τρόπων συμπεριφοράς, στιγμών πάθους και οδύνης. Είναι ζήτημα εμπειριών συμφιλίωσης που εμπνέουν, και της επαγγελίας ενός κοινού μέλλοντος. Τα πιο συνηθισμένα τοπία και γεγονότα είναι -για εμάς, αλλά όχι για τους άλλους- φορτισμένα με ξεχωριστή σημασία. Η κοινή μας πατρίδα είναι ένας τόπος όπου τα πράγματα είναι οικεία, και όπου αλληλοαναγνωριζόμαστε, όσο μακριά κι αν έχουμε περιπλανηθεί. Αυτή είναι η πραγματική Ευρώπη, ο πολύτιμος και αναντικατάστατος πολιτισμός μας.
Η Ευρώπη είναι η πατρίδα μας.
9. Ο χριστιανισμός αποτελεί ορόσημο για την αληθή Ευρώπη. Η οικουμενική πνευματική αυθεντία της Εκκλησίας έφερε στην Ευρώπη πολιτισμική ενότητα, χωρίς όμως να συνεπάγεται πολιτική μονοκρατορία. Γεγονός που επέτρεψε σε ξεχωριστές πολιτικές κοινότητες να ανθήσουν εντός μιας κοινής ευρωπαϊκής κουλτούρας. Η αυτονομία εκείνου που αποκαλούμε κοινωνία των πολιτών αναδείχτηκε σε ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής. Επιπρόσθετα, το χριστιανικό κήρυγμα δεν επαγγέλλεται έναν εξ αποκαλύψεως θεϊκό νόμο, εξ ου και η ποικιλομορφία των κοσμικών νόμων των εθνών μπορεί να γίνει αποδεκτή και να επαινεθεί χωρίς να συνιστά απειλή για την ευρωπαϊκή μας ενότητα. Δεν είναι τυχαίο που η παρακμή της χριστιανικής πίστης στην Ευρώπη έχει επέλθει ταυτόχρονα με τις νέες προσπάθειες να εγκαθιδρυθεί μια πολιτική μονοκρατορία -μια αυθεντία του κοινού νομίσματος και των κοινών ρυθμίσεων, συγκεκακλυμμένη με ψευδοθρησκευτικές θεωρήσεις οικουμενισμού, που κατασκευάζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο χριστιανισμός ενθάρρυνε την πολιτισμική ενότητα
10. Η αληθής Ευρώπη πρεσβεύει την ίση αξιοπρέπεια όλων των ατόμων, ανεξάρτητα από το φύλο, την κοινωνική και επαγγελματική θέση ή τη φυλή. Κάτι που επίσης πηγάζει από τις χριστιανικές μας ρίζες. Οι ευγενείς μας αρετές είναι ασφαλώς χαρακτηριστικά της χριστιανικής μας κληρονομιάς: η επιδίωξη της δικαιοσύνης, η συμπόνοια, το έλεος, η συμφιλίωση, η φιλανθρωπία. Ο χριστιανισμός αποτέλεσε μια επανάσταση στη σχέση μεταξύ ανδρών και γυναικών, ανάγοντας την αγάπη και την αμοιβαία πίστη σε αξία κατά τρόπο ριζοσπαστικό. Ο δεσμός του γάμου επιτρέπει τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες να ανθήσουν εν κοινωνία. Οι περισσότερες από τις θυσίες που κάνουμε είναι για χάρη των συζύγων και των παιδιών μας. Αυτό το πνεύμα της αυτοθυσίας είναι ακόμη μια χριστιανική συνεισφορά στην Ευρώπη που αγαπούμε.
Οι χριστιανικές ρίζες της τροφοδοτούν την Ευρώπη.
11. Η αληθής Ευρώπη αντλεί έμπνευση και από την κλασική παράδοση. Αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας στη λογοτεχνία της αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης. Ως Ευρωπαίοι, αγωνιζόμαστε για την αρμονία, την κορωνίδα των κλασικών αρετών. Κάτι που κατά καιρούς οδήγησε σε βίαιο ανταγωνισμό για κυριαρχία. Αλλά στην ιδανική της εκδοχή, η επιδίωξη της αρμονίας εμπνέει τους Ευρωπαίους, άνδρες και γυναίκες, να δημιουργήσουν μουσικά και καλλιτεχνικά έργα ανυπέρβλητης ομορφιάς και να καινοτομήσουν κατά εξαιρετικό τρόπο στην επιστήμη και την τεχνολογία. Οι στιβαρές αρετές και ο σοβαρός χαρακτήρας των Ρωμαίων και η υπερηφάνεια της πολιτικής συμμετοχής και το πνεύμα της φιλοσοφικής διερώτησης των Ελλήνων δεν λησμονήθηκαν ποτέ από την πραγματική Ευρώπη. Αυτή η κληρονομιά είναι επίσης δική μας.
Οι κλασικές ρίζες ενθαρρύνουν την αριστεία.»
Όλόκληρη η Δήλωση των Παρισίων:
Η ΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ
ΜΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΠΟΥ ΝΑ ΜΑΣ ΕΜΠΝΕΕΙ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ 1. Η Ευρώπη μάς ανήκει, αλλά κι εμείς ανήκουμε στην Ευρώπη Αυτά τα εδάφη είναι η πατρίδα μας· δεν έχουμε καμία άλλη. Οι λόγοι για τους οποίους αγαπούμε την…
thetrueeurope.eu
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
02-09-23
20:48
Με αυτό θα συμφωνήσω. Πρόκειται όντως για rabbit hole (όταν κάθεσαι και καίγεσαι με τέτοια βίντεο) και σε κάνει να έχεις μια διαστρεβλωμένη οπτική για τον κόσμο. Όπως, όμως, εν γένει όλοι όσοι ζουν τη ζωή τους μέσω των κοινωνικών δικτύων.το προβλημα δεν ειναι αυτοι, το προβλημα ειναι οι καμενοι που καθονται στο τουιτερ και το τικτοκ ολη τη μερα και βλεπουν αυτες τις τραγικες εξαιρεσεις και νομιζουν οτι ολος ο κοσμος ειναι ετσι.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
28-08-23
11:47
You Will Not Refer To Me
www.youtube.com
- YouTube
Auf YouTube findest du die angesagtesten Videos und Tracks. Außerdem kannst du eigene Inhalte hochladen und mit Freunden oder gleich der ganzen Welt teilen.
www.youtube.com
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
21-08-23
13:30
Λοιπόν, όπως είπα και αλλού, δεν μπορείς να πατάς σε δύο βάρκες. Κάποια στιγμή θα πέσεις στο νερό, αν δεν διαλέξεις τη βάρκα στην οποία ανήκεις. Εδώ παρακάτω, δείγμα του σύγχρονου, λοβοτομημένου ανθρώπου:
Έχουμε και λέμε:
1) Quick point of personal privilage (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό)
2) Μην ψιθυρίζετε, είμαι ευαισθητούλης (ω, τι έκπληξη!)
3) Χειροκρότημα χωρίς να χτυπάνε οι παλάμες μεταξύ τους, αλλά μέσω ανάτασης των χεριών και κουνήματός τους ωσάν ο κάτοχός τους να έχει νοητική στέρηση.
4) Παρακαλώ, μην χρησιμοποιείτε γλώσσα με χαρακτηριστικά φύλου (πχ αυτός, αυτή) για να απευθύνεστε στον κόσμο.
Όλα τα παραπάνω σε ένα βιντεάκι μόλις δύο λεπτών, σε συνέδριο που έγινε καμιά πέντε χρόνια πριν, οπότε φαντάζεστε σε τι (ακόμα πιο) άθλια κατάσταση θα είναι τώρα. Για κάποιους είναι αστείο, για εμένα καθόλου και μιλάω πολύ σοβαρά όταν λέω και ξαναλέω ότι είμαστε σε πόλεμο. Οπότε πρέπει να διαλέξουμε τη βάρκα μας, γιατί, οποιαδήποτε άλλη θέση δηλώνει το λιγότερο αδιαφορία και όσοι δεν θέλουμε να καταλήξει ο κόσμος μας σαν το παραπάνω τσίρκο οφείλουμε, ο καθείς με τον τρόπο και τις δυνατότητές του, να λάβουμε τα μέτρα μας.
Έχουμε και λέμε:
1) Quick point of personal privilage (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό)
2) Μην ψιθυρίζετε, είμαι ευαισθητούλης (ω, τι έκπληξη!)
3) Χειροκρότημα χωρίς να χτυπάνε οι παλάμες μεταξύ τους, αλλά μέσω ανάτασης των χεριών και κουνήματός τους ωσάν ο κάτοχός τους να έχει νοητική στέρηση.
4) Παρακαλώ, μην χρησιμοποιείτε γλώσσα με χαρακτηριστικά φύλου (πχ αυτός, αυτή) για να απευθύνεστε στον κόσμο.
Όλα τα παραπάνω σε ένα βιντεάκι μόλις δύο λεπτών, σε συνέδριο που έγινε καμιά πέντε χρόνια πριν, οπότε φαντάζεστε σε τι (ακόμα πιο) άθλια κατάσταση θα είναι τώρα. Για κάποιους είναι αστείο, για εμένα καθόλου και μιλάω πολύ σοβαρά όταν λέω και ξαναλέω ότι είμαστε σε πόλεμο. Οπότε πρέπει να διαλέξουμε τη βάρκα μας, γιατί, οποιαδήποτε άλλη θέση δηλώνει το λιγότερο αδιαφορία και όσοι δεν θέλουμε να καταλήξει ο κόσμος μας σαν το παραπάνω τσίρκο οφείλουμε, ο καθείς με τον τρόπο και τις δυνατότητές του, να λάβουμε τα μέτρα μας.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
07-08-23
23:19
Λοιπόν, κάποια πράγματα πριν σου απαντήσω:
1) Με εξέπληξε θετικά η παρέμβασή σου. Να (μην) τρολάρεις συχνότερα. Ή και όχι, όπως θες.
2) Επικεντρώθηκες αρκετά στην κοινωνική φοβία, παρόλα αυτά την ανέφερα σαν παράδειγμα.
3) Παρόλο που το αντικείμενό μου είναι πολύ κοντά στην ψυχική υγεία, εδώ δεν μιλάω επιστημονικά (εκτός από κάποιες εξαιρέσεις), αλλά σαν Ηλίας, με όσα παρατηρώ.
4) Είμαι των κοινωνικών επιστημών. Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο, καταπιάνομαι με τους κοινωνικούς και όχι τους γενετικούς παράγοντες. Για τους δεύτερους δεν γνωρίζω κιόλας, οπότε και να ήθελα, δεν θα είχα το υπόβαθρο.
Συλλογίσου λίγο εδώ τη θεωρία της ετικέτας που αναφέρω στο μήνυμα που παραθέτεις σε ένα παράδειγμα. Να πας εσύ σε έναν ψυχίατρο, νομίζοντας ότι έχεις κατάθλιψη ενώ δεν έχεις και αυτός να σε διαγνώσει (για κάποιον λόγο τώρα, υπόθεση εργασίας κάνουμε) με κατάθλιψη. Πιστεύεις ότι θα μείνεις ανεπηρέαστος ή ότι θα εμφανίσεις κάποια συμπτώματα λόγω placebo effect;
Υ.Γ.: Άτιμε (που λέει και η Λένω) ελπίζω να μην μου έστησες καμία πλάκα και απαντάω τόση ώρα σε ΑΙ
1) Με εξέπληξε θετικά η παρέμβασή σου. Να (μην) τρολάρεις συχνότερα. Ή και όχι, όπως θες.
2) Επικεντρώθηκες αρκετά στην κοινωνική φοβία, παρόλα αυτά την ανέφερα σαν παράδειγμα.
3) Παρόλο που το αντικείμενό μου είναι πολύ κοντά στην ψυχική υγεία, εδώ δεν μιλάω επιστημονικά (εκτός από κάποιες εξαιρέσεις), αλλά σαν Ηλίας, με όσα παρατηρώ.
4) Είμαι των κοινωνικών επιστημών. Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο, καταπιάνομαι με τους κοινωνικούς και όχι τους γενετικούς παράγοντες. Για τους δεύτερους δεν γνωρίζω κιόλας, οπότε και να ήθελα, δεν θα είχα το υπόβαθρο.
Όχι, κανείς δεν είπε κάτι τέτοιο. Υπάρχουν, όπως γράφω παραπάνω, κοινωνικοί και γενετικοί παράγοντες. Η θεωρία της κοινωνικής μάθησης του Bandura, μας λέει ότι η χαρακτηριστική συμπεριφορά αποφυγής του ατόμου εκδηλώνεται ως αντίδραση στη φοβία του, η οποία έχει προέλθει από ένα τραυματικό γεγονός, πολλές φορές. Τι μας λέει αυτό; Ότι σε πολλές περιπτώσεις η κοινωνική φοβία δεν είναι εγγενής, αλλά επίκτητη. Ένα συλλογικό τραυματικό γεγονός θα μπορούσε να θεωρηθεί (και είναι) ο κόβιντ και η κοινωνική αποστασιοποίηση που επιβλήθηκε για την αντιμετώπισή του. Επιπλέον, αν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι η ιδιοσυγκρασία ενός ανθρώπου διαμορφώνεται μέχρι τα 6 του χρόνια (σύμφωνα με τους ψυχαναλυτές), το να μεγαλώνει ένα παιδί από τόσο τρυφερή ηλικία με μία οθόνη, μπορούμε να αντιληφθούμε την επιρροή που αυτό θα έχει στην ενδεχόμενη εμφάνιση μιας διαταραχής στο μέλλον. Οπότε μπορεί να αποτελέσει όχι τη γενεσιουργό αιτία που αναφέρεις παραπάνω, αλλά οπωσδήποτε έναν σημαντικό παράγοντα.Ολα αυτα παρα το γεγονος οτι πληττουν τη κοινωνικοτητα δεν εμπιπτουν στον ορισμο της κοινωνικης διαταραχης, η οποια εκδηλωνεται με υπερβολικο και παραλογο αγχος ακομα και για τις πιο απλες περιπτωσεις συναναστροφης, ενω παρομοιο αγχος απανταται μεχρι και στις διαδικτυακες συναναστροφες απλα με λιγοτερη ενταση.
Το bold και άλλα παρόμοια -όπως το vr και μέχρι που μπορεί να πάει η χρήση του στο μέλλον- είναι που με προβληματίζουν ιδιαίτερα. Ο άνθρωπος σαν είδος δεν θα απωλέσει ποτέ την ανάγκη για κοινωνικοποίηση, συμφωνώ, αλλά αυτή ενδεχομένως με τα χρόνια να αλλάξει τελείως μορφή, με τις αλλαγές αυτές να είναι τόσο σοβαρές που θα μας κάνουν να μετεξελιχθούμε (αυτό πολύ μακροπρόθεσμα) σε ένα νέο είδος ανθρώπου.Συνεπως, η κοινωνικη ταση που περιγραφω λαμβανοντας υποψη τα παραπανω, παρα το γεγονος οτι παρατηρειται πιο εντονα σημερα απο οσο ποτε, δε θεωρω οτι ειναι η γενεσιουργος αιτια της αυξησης των περιστατικων κοινωνικης φοβιας, ουτε οτι μπορει να γενικευτει σε τετοιο βαθμο ωστε να αλλαξει συθεμελα τον τροπο επικοινωνιας των ανθρωπων ( αφηνοντας εκτος τον παραγοντα AI, ο οποιος ποιος ξερει που μπορει να μας οδηγησει).
Νομίζω τα βλέπεις λίγο εξιδανικευμένα. Επειδή ασχολούμαι (επαγγελματικά) με σχέσεις οικογένειας - παιδιού, έχω να σου πω ότι το τάμπλετ πάει κι έρχεται από πολύ μικρές ηλικίες. Οι γονείς το έχουν σαν την εύκολη λύση, μην μπορώντας να αντιληφθούν το κακό που κάνουν μακροπρόθεσμα. Όταν το παιδί κολλάει σε μια οθόνη από τόσο μικρό και χάνει μεγάλο κομμάτι της πρώιμης κοινωνικοποίησής του (αυτή της οικογένειας), θεωρείς ότι αυτό δεν θα έχει αντίκτυπο στις κοινωνικές δεξιότητές του στο μέλλον; Δεν σου λέω να αποκτήσει κάποια κοινωνική διαταραχή, αλλά σίγουρα οι κοινωνικές δεξιότητες στο δια ζώσης θα επηρεαστούν.Ο ανθρωπος εχει την εμφυτη ταση να συναναστρεφεται με αλλους δια ζωσης,τα παιδια συνεχιζουν να κοινωνικοποιουνται στο σχολειο, σε αλλες δραστηριοτητες, ενω ακομη και η διαδικτυακη επικοινωνια οταν δεν περιοριζεται μονο εκει εχει τη δυνατοτητα να συμβαλλει θετικα στη κοινωνικοποιηση καθως ανθρωπος χωρις εστω ενα υποτυπωδες ονλαιν αποτυπωμα ειναι de facto περιθωριοποιημενος απο τον περιγυρο του σημερα. Ακομη και η κοινωνικη δυναμικη που αναπτυσσεται στις διαδικτυακες κοινοτητες αντανακλα αυτη του πραγματικου κοσμου ,με την εννοια οτι θα υπαρχουν πιο εξωστρεφεις πιο ηγετικες πιο εσωστρεφεις προσωπικοτητες κλπ κλπ.
Είναι και αυτά που περιγράφεις, αλλά είναι και άλλα. Όπως οι τρελοί ρυθμοί της καθημερινότητας, οι οποίοι σε βομβαρδίζουν με πίεση. Ο σύγχρονος άνθρωπος κυριολεκτικά ζει με ένα μόνιμο άγχος. Μην σας φαίνεται καθόλου γραφική η αναφορά μου, επίσης, για την απομάκρυνσή μας από τη φύση. Να προσθέσω εδώ, ότι δεν έχουμε μόνο αύξηση (φαινομενική ή πραγματική) των περιστατικών, αλλά κυριολεκτικά σε κάθε νέο dsm αύξηση των διαταραχών, φοβιών, συνδρόμων κ.λπ. Θεωρώ ότι κάποια από αυτά είναι λίγο αστεία και πως γίνεται (ασυνείδητη) προσπάθεια παθολογικοποίησης των ανθρώπων.Η φαινομενικη αυξηση λοιπων τετοιων περιστατικων νομιζω αποδιδεται στην ευκολοτερη προσβαση σε δομες ψυχικης υγειας, στη μεγαλυτερη ευαισθητοποιηση της κοινωνιας αναφορικα με αυτα τα θεματα, στο γεγονος οτι με δεδομενη την ικανοποιηση των βασικεων βιοτικων αναγκων αναδυονται ευκολοτερα στην επιφανεια τα οποια ψυχικα προβληματα για τα οποια παλαιοτερα δεν υπηρχε η γνωση, οι ποροι και τα μεσα να αντιμετωπιστουν και τελος στην λανθασμενη υπερχρησιμοποιηση του ορου.
Συλλογίσου λίγο εδώ τη θεωρία της ετικέτας που αναφέρω στο μήνυμα που παραθέτεις σε ένα παράδειγμα. Να πας εσύ σε έναν ψυχίατρο, νομίζοντας ότι έχεις κατάθλιψη ενώ δεν έχεις και αυτός να σε διαγνώσει (για κάποιον λόγο τώρα, υπόθεση εργασίας κάνουμε) με κατάθλιψη. Πιστεύεις ότι θα μείνεις ανεπηρέαστος ή ότι θα εμφανίσεις κάποια συμπτώματα λόγω placebo effect;
Υ.Γ.: Άτιμε (που λέει και η Λένω) ελπίζω να μην μου έστησες καμία πλάκα και απαντάω τόση ώρα σε ΑΙ
Κάποιες φορές αναρωτιέμαι, Πούπι, μήπως είναι όντως στη φύση μας να λειτουργούμε παρασιτικά στο περιβάλλον που μας θρέφει, καταπατώντας όλους τους διαθέσιμους πόρους, ανταγωνιζόμενοι ο ένας τον άλλον και μη σεβόμενοι τίποτα μπρος στο κέρδος. Μήπως αυτή η λογική με την οποία μας έχει προικίσει η φύση (και υπάρχει μόνο στο είδος μας) είναι στην πραγματικότητα ένα κατασκευαστικό (αν πιστεύεις σε μια δημιουργό οντότητα) ή τυχαίο (αν πιστεύεις στην τυχαιότητα) «λάθος» της φύσης, με συνέπεια να είμαστε κι εμείς ακριβώς αυτό: ένα λάθος, και η φύση, κάποια στιγμή σε μια διαδικασία αυτοΐασής της μας ξαποστείλει σαν το καρκίνωμα που είμαστε.Ναι...το ειπες βεβαια οτι εισαι απαισιοδοξιος και εγω το ιδιο ειμαι,αλλα δεν θα μας αφησει η φυση που καταστρεφουμε να γινουμε αυτο που λες.
'Η....αν γινει ετσι οπως τα λες θα αυτοκαταστραφουμε.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
03-08-23
19:59
@Memetchi, νομίζω ότι σου χρωστάω μιαν απάντηση στην ερώτηση πως ορίζω το φυσιολογικό. Σου είπα ότι το θέμα είναι δύσκολο, γιατί κάθε εποχή και κάθε κοινωνικό πλαίσιο επηρεάζει το τι βλέπουμε ως «φυσιολογικό.» Γι' αυτόν τον λόγο, δεν θα σου πω τι είναι φυσιολογικό, αλλά τι δεν είναι. Θα το ξεκινήσω από τη νέα γενιά, όχι γιατί θέλω να κράξω, αλλά γιατί (μοιραία) αυτή επηρεάζεται περισσότερο από την σύγχρονη εποχή. Όπως και κάθε νέα γενιά, άλλωστε. Πάμε:
Αρχικά, πιστεύω πως τα νέα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε «γυάλες» από υπερπροστατευτικούς γονείς, οι οποίοι -όπως επισήμανε και ο Γιάννης- τα βλέπουν σαν πριγκιπόπουλα (ή σαν ναρκισσιστικές προεκτάσεις τους, όπως θα έλεγε κάποιος ψυχαναλυτής), με αποτέλεσμα να αποκτούν μια διαστρεβλωμένη οπτική για τον κόσμο και την αυτοεικόνα τους και, όταν επιτέλους έρχονται αντιμέτωποι με το πραγματικό του πρόσωπο, απογοητεύονται και τους χτυπάνε την πόρτα τα ψυχολογικά. Αυτή τη διαστρεβλωμένη οπτική και αυτοεικόνα ενισχύουν τα σόσιαλ με επιπτώσεις που έχω αναφέρει τόσες πολλές φορές, ώστε να έχω καταντήσει γραφικός.
Η εκμάθηση κοινωνικών δεξιοτήτων (και) από τα σόσιαλ εν πολλοίς κάνει τους ανθρώπους να μην μπορούν να καλλιεργήσουν τις κοινωνικές τους δεξιότητες στο δια ζώσης. Βλέπουμε ανθρώπους να απομονώνονται, να αποκτούν κοινωνικές διαταραχές (κοινωνικό άγχος, κοινωνική φοβία κ.λπ.), σε μεγαλύτερο ποσοστό από ό,τι παλαιότερα. Εδώ μπορεί να υπάρχει η ένσταση ότι αυτά υπήρχαν και παλαιότερα, κάτι με το οποίο δεν συμφωνώ απόλυτα, μιας και η συνεχής αύξηση των διαταραχών στα διαγνωστικά κριτήρια (dsm και icd), συνεισφέρει στην παθολογικοποίηση των ανθρώπων, όπως και απόψεις των ψυχαναλυτών του τύπου «όλοι οι άνθρωποι είμαστε είτε αγχωτικοί είτε καταθλιπτικοί, όντες προς στο λειτουργικό ή δυσλειτουργικό άκρο.» Όταν λες σε έναν άνθρωπο ότι έχει κάτι, αυτό μπορεί να λειτουργήσει σαν αντίστροφη αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Ή σαν τη θεωρία της ετικέτας στην εγκληματολογία, που λέει, μέσες άκρες, πως αν χαρακτηρίζεις έναν άνθρωπο, για παράδειγμα, κλέφτη -ακόμα και αν έκλεψε μόνο μια φορά στη ζωή του- τότε οι συμπεριφορές του τείνουν προς την ετικέτα που του προσδίδεις.
Ας πάμε τώρα και στους woke, η αναφορά στους οποίους σε κάνει να «τσινάς.» Να διευκρινίσω, κάπου εδώ, ότι δεν έχω κανένα θέμα με τις κοινωνικές ομάδες που υπερασπίζονται, αλλά με τον τρόπο που τις υπερασπίζονται. Όταν συνεχώς εφευρίσκεις νέες έννοιες, όπως οι χφοβίες και οι -ισμοί- που έχω αναφέρει (και κάποιες από τις οποίες σίγουρα ισχύουν) τότε αυτό που πετυχαίνεις είναι να τους βάζεις σε μία μόνιμη κατάσταση (αυτο)θυματοποίησης, η οποία, το μόνο που δεν πετυχαίνει, είναι να τους ενδυναμώσει, κάτι το οποίο διατείνεσαι ότι έχεις σαν στόχο. Το να αντιλαμβάνεσαι συνεχώς τον εαυτό σου σαν μέλος μιας μειονότητας που πολεμάται, σε εμποδίζει από το να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου και σε βάζει σε μια κατάσταση μαθημένης ανημπόριας, όπου συνεχώς κλαίγεσαι για τα όσα σου έχει κάνει το σύστημα. Συνεισφέρει, επίσης, στη συνεχή διάκριση μεταξύ των κοινωνικών ομάδων και όχι στην ένωσή τους.
Αν σε όλα αυτά προσθέσεις τη μόνιμη απομάκρυνσή μας από τη φύση λόγω της χρόνιας αστικοποίησης και της προσκόλλησής μας σε οθόνες, όπως επίσης και την επικράτηση νεοφιλελεύθερων ιδεολογιών που βλέπουν ακόμα και τον άνθρωπο σαν χρήστη υπηρεσιών και καταναλωτή αγαθών, σαν μονάδα και όχι σαν μέρος ενός ευρύτερου συνόλου, μπορείς να έχεις μια εικόνα για το τι δεν είναι φυσιολογικό στην εποχή μας.
Αρχικά, πιστεύω πως τα νέα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε «γυάλες» από υπερπροστατευτικούς γονείς, οι οποίοι -όπως επισήμανε και ο Γιάννης- τα βλέπουν σαν πριγκιπόπουλα (ή σαν ναρκισσιστικές προεκτάσεις τους, όπως θα έλεγε κάποιος ψυχαναλυτής), με αποτέλεσμα να αποκτούν μια διαστρεβλωμένη οπτική για τον κόσμο και την αυτοεικόνα τους και, όταν επιτέλους έρχονται αντιμέτωποι με το πραγματικό του πρόσωπο, απογοητεύονται και τους χτυπάνε την πόρτα τα ψυχολογικά. Αυτή τη διαστρεβλωμένη οπτική και αυτοεικόνα ενισχύουν τα σόσιαλ με επιπτώσεις που έχω αναφέρει τόσες πολλές φορές, ώστε να έχω καταντήσει γραφικός.
Η εκμάθηση κοινωνικών δεξιοτήτων (και) από τα σόσιαλ εν πολλοίς κάνει τους ανθρώπους να μην μπορούν να καλλιεργήσουν τις κοινωνικές τους δεξιότητες στο δια ζώσης. Βλέπουμε ανθρώπους να απομονώνονται, να αποκτούν κοινωνικές διαταραχές (κοινωνικό άγχος, κοινωνική φοβία κ.λπ.), σε μεγαλύτερο ποσοστό από ό,τι παλαιότερα. Εδώ μπορεί να υπάρχει η ένσταση ότι αυτά υπήρχαν και παλαιότερα, κάτι με το οποίο δεν συμφωνώ απόλυτα, μιας και η συνεχής αύξηση των διαταραχών στα διαγνωστικά κριτήρια (dsm και icd), συνεισφέρει στην παθολογικοποίηση των ανθρώπων, όπως και απόψεις των ψυχαναλυτών του τύπου «όλοι οι άνθρωποι είμαστε είτε αγχωτικοί είτε καταθλιπτικοί, όντες προς στο λειτουργικό ή δυσλειτουργικό άκρο.» Όταν λες σε έναν άνθρωπο ότι έχει κάτι, αυτό μπορεί να λειτουργήσει σαν αντίστροφη αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Ή σαν τη θεωρία της ετικέτας στην εγκληματολογία, που λέει, μέσες άκρες, πως αν χαρακτηρίζεις έναν άνθρωπο, για παράδειγμα, κλέφτη -ακόμα και αν έκλεψε μόνο μια φορά στη ζωή του- τότε οι συμπεριφορές του τείνουν προς την ετικέτα που του προσδίδεις.
Ας πάμε τώρα και στους woke, η αναφορά στους οποίους σε κάνει να «τσινάς.» Να διευκρινίσω, κάπου εδώ, ότι δεν έχω κανένα θέμα με τις κοινωνικές ομάδες που υπερασπίζονται, αλλά με τον τρόπο που τις υπερασπίζονται. Όταν συνεχώς εφευρίσκεις νέες έννοιες, όπως οι χφοβίες και οι -ισμοί- που έχω αναφέρει (και κάποιες από τις οποίες σίγουρα ισχύουν) τότε αυτό που πετυχαίνεις είναι να τους βάζεις σε μία μόνιμη κατάσταση (αυτο)θυματοποίησης, η οποία, το μόνο που δεν πετυχαίνει, είναι να τους ενδυναμώσει, κάτι το οποίο διατείνεσαι ότι έχεις σαν στόχο. Το να αντιλαμβάνεσαι συνεχώς τον εαυτό σου σαν μέλος μιας μειονότητας που πολεμάται, σε εμποδίζει από το να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου και σε βάζει σε μια κατάσταση μαθημένης ανημπόριας, όπου συνεχώς κλαίγεσαι για τα όσα σου έχει κάνει το σύστημα. Συνεισφέρει, επίσης, στη συνεχή διάκριση μεταξύ των κοινωνικών ομάδων και όχι στην ένωσή τους.
Αν σε όλα αυτά προσθέσεις τη μόνιμη απομάκρυνσή μας από τη φύση λόγω της χρόνιας αστικοποίησης και της προσκόλλησής μας σε οθόνες, όπως επίσης και την επικράτηση νεοφιλελεύθερων ιδεολογιών που βλέπουν ακόμα και τον άνθρωπο σαν χρήστη υπηρεσιών και καταναλωτή αγαθών, σαν μονάδα και όχι σαν μέρος ενός ευρύτερου συνόλου, μπορείς να έχεις μια εικόνα για το τι δεν είναι φυσιολογικό στην εποχή μας.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
03-08-23
15:16
Τις περισσότερες φορές μπορώ να κατανοήσω τον λόγο που γίνεται μια παρέμβαση. Μόνο echo chamber δεν θέλω να καταλήξει και θα χαρώ (ειλικρινά) για σοβαρή αντιπαράθεση. Επειδή, όμως, τελευταία, βλέπω μπόλικη ειρωνεία και (ακόμα κυριότερο) επειδή το θέμα με ενδιαφέρει ειλικρινά και έχω αφιερώσει χρόνο και φαιά ουσία γι' αυτό, δεν θέλω να εκτροχιαστεί.Νόμιζα πως παραπονιόσουν για το πως το φορουμ δεν έχει αρκετή συζήτηση. Δεν γνώριζα ότι πρόκειται για έκο τσάμπερ που αλληλοευχαριστιέστε για τις τρομερές σας σοφιστείες.
Ωραία, λοιπόν, αφού είναι ειλικρινής η απορία σου δεσμεύομαι να σου απαντήσω μόλις βρω τον χρόνο, μιας και δεν μπορείς να γράφεις για τέτοια θέματα στο πόδι.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
03-08-23
14:38
«όσοι μαχόμαστε για την διατήρηση οτιδήποτε φυσιολογικού -αν και ακόμα και αυτή η λέξη κάνει τζιζ τελευταία-»Όταν λέμε φυσιολογικό;
Καλά, όχι ότι είμαι και προφήτης, αλλά τα εξαρτημένα αντανακλαστικά σας θα τα ζήλευαν και τα σκυλιά του Παβλόφ.
Όσο για την ερώτησή σου, ό,τι ακριβώς φαντάζεσαι πως θα μπορούσα να θεωρώ φυσιολογικό
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
03-08-23
14:04
Ο Γιάννης κάνει μια αξιοσέβαστη απόπειρα να μιλήσει την καθαρεύουσα. Αυτό το λέω ειλικρινά -αν και τον τρολάρω καμία φορά-, διότι με ενοχλεί η κατάντια της νεοελληνικής και η συνεχής κακοποίησή και ο εκφυλισμός της με ξένες λέξεις και όρους. Τώρα, θα μου πεις, και η νεοελληνική στην καλύτερη της μορφή έχει πολλές λέξεις τουρκικής, ιταλικής και άλλων γλωσσών. Εντάξει, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να παλέψουμε για να διατηρήσουμε κάποια οχυρά.Δυστυχώς, ο σύγχρονος άνθρωπος, κακοποιεί τη γλώσσα χρησιμοποιώντας την λανθασμένα. Αν προστεθεί σ΄ αυτό και η γλωσσική ξενομανία (δε μιλώ για την - απαραίτητη - εκμάθηση των ξένων γλωσσών...) η ελληνική γλώσσα αλλοιώνεται κατά πολύ. Ισοπεδώνεται στ΄ όνομα μιας άχρηστης και αχρείαστης πλασματικής ομοιομορφίας, περιορίζοντας το λόγο μας σε ασαφή γενικόλογα. Ας μη μιλήσω και για την ειρωνεία που δέχονται (@giannhs2001) όσοι την μιλούν και σωστά (αστείο, το τελευταίο, μα και μεγάλη αλήθεια ταυτόχρονα...)...
Και τα παραπάνω δεν τα λέω για γραφικούς εθνικιστικοπατριωτικούς λόγους, ούτε καν. Τα λέω γιατί η Νεοελληνική είναι συνέχεια της αρχαίας Ελληνικής, την οποία αρχαία Ελληνική αγαπάω και εύχομαι να διδάσκονταν στα σχολεία υποχρεωτικά από το δημοτικό. Μπορεί να μην έχει πρακτικά οφέλη αυτό (τουλάχιστον άμεσα), πιστεύω, όμως, πως όσο πιο δύσκολη είναι μια γλώσσα, τόσο περισσότερο παιδεύει (με την καλή έννοια) το μυαλό μας και μας κάνει καλύτερους, πιο δημιουργικούς και σκεπτόμενους*. Δείτε μόνο ότι οι διάφοροι τονισμοί δήλωναν όντως διαφορετικό ηχόχρωμα και, για παράδειγμα, το πως η κατάργηση της (αγαπημένης) δοτικής, έφερε τη χρησιμοποίηση της αιτιατικής στη Βόρεια Ελλάδα («τον είπα») και της γενικής στη Νότια («του είπα»)
Κι αν οι δύσκολες γλώσσες ακονίζουν το μυαλό, ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει στη σημερινή νεολαία, και την υιοθέτηση άπειρων ξενόφερτων όρων, κάτι το οποίο πάντα συνέβαινε, αλλά τώρα με τα σόσιαλ παράγινε το κακό. Έχω ακούσει πράγματα με τα οποία έφριξα, όπως για παράδειγμα ότι προσφωνούν τους καθηγητές τους «μπρο...» Που οριακά, εγώ ο ίδιος θέλω να δώσω σφαλιάρα σε κάποιον που με προσφωνεί έτσι, πόσο μάλλον να το λες σε καθηγητή. Προτιμώ χίλιες φορές -το γραφικό κι αχρείαστο για κάποιους- να σηκώνεσαι προσοχή όταν μπαίνει ο διευθυντής, κάτι που πρόλαβα κι εγώ. Δυστυχώς, η παροχή απεριόριστης (και κακώς εννοούμενης) «ελευθερίας» έφερε αυτά τα θλιβερά αποτελέσματα. Ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να έρθει σε επαφή ξανά με την πειθαρχία, μια πειθαρχία που πρέπει να είναι «σιδηρά» και Στωική...
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
*Αν παραθέσει κάποιος έρευνες περί του αντιθέτου, προσωπικά δεν τις λαμβάνω και πολύ στα σοβαρά υπόψη, μιας και η επιστήμη κι αυτή, ως ένα σημείο, τείνει να συγκλίνει με το κυρίαρχο αφήγημα της εκάστοτε εποχής.
Ο κάθε σύγχρονος άνθρωπος της εποχής του έχει τη ρίζα του περισσότερο στον λαϊκό και λιγότερο στον ευγενή της προηγούμενης εποχής. Είναι φυσική συνέχειά του, με την λαογραφική έννοια. Από αυτόν κληρονομεί τα ήθη και έθιμα που θα ακολουθήσει έπειτα κι αυτός. Παρόλα αυτά, στην ιστορία μένει ο ευγενής. Όταν λέμε Αρχαία Αθήνα έχουμε στο μυαλό μας φιλοσόφους, σοφιστές, τον Περικλή, τα έξαλλα πάρτι του Αλκιβιάδη και όχι τον μέσο άνθρωπο της εποχής.Από το παραπάνω, για να συνδεθούμε με το θέμα, βγαίνει και το συμπέρασμα πως ο σύγχρονος άνθρωπος έχει την ρίζα του στον λαϊκό της εποχής και όχι στον ευγενή. Καλλίτερο; Χειρότερο; Προσωπική γνώμη του καθενός. Μάλλον χειρότερο αν κρίνουμε από την κατάντια του.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
03-08-23
11:28
Ναι, είναι και αυτό, ανάμεσα σε πολλά άλλα, όπως αυτό που αναφέρω. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στη γλώσσα και τις λέξεις που χρησιμοποιούμε. Πολλοί θεωρούν ότι οι λέξεις είναι μόνο... λέξεις, ενώ στην πραγματικότητα είναι πολλά περισσότερα. Δεν έχω υπόψη μου στην ιστορία εξουσία, καθεστώς -καλά, ειδικά στα καθεστώτα είναι ακόμα πιο έντονο- που δεν προσπάθησε να κάνει αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο μιλάμε για τα πράγματα.Η αλλαγή του νοήματος των λέξεων είναι χαρακτηριστική τακτική για να απεκδυονται οι άνθρωποι τις οποίες ευθύνες και τις ενοχές για δραστικές αλλαγές-ζημιογονες για το σύνολο τακτικές. Όπως χαρακτηριστικά σχολίασε και ο Θουκυδίδης στην παθολογία του πολέμου:
Προτεινόμενο:
ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
Το βιβλίο αυτό, το οποίο απευθύνεται σε προχωρημένους προπτυχιακούς φοιτητές, είναι η πρώτη συστηματική και κατανοητή εισαγωγή στη θεωρία και την εφαρμογή της ανάλυσης λόγου στο πεδίο της κοινωνικής ψυχολογίας και των συναφών της επιστημονικών κλάδων. Οι συγγραφείς χρησιμοποιούν τον όρο «λόγος»...
www.politeianet.gr
Πολύ ενδιαφέρον αυτό του Θουκυδίδη, δεν το γνώριζα.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
02-08-23
15:35
Childism - Wikipedia
en.wikipedia.org
Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω -όπως αυτό ακουστεί- είναι πως τα (πολλά) τελευταία χρόνια βρισκόμαστε σε πόλεμο. Όχι πόλεμος στο φυσικό πεδίο, όπως αυτός της Ρωσίας με την Ουκρανία, αλλά πόλεμος εννοιών, λέξεων (κυρίως λέξεων), ιδεολογιών και πεποιθήσεων. Τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα είναι, φυσικά, όσοι θέλουν να φέρουν την αλλαγή από τη μία και όσοι μαχόμαστε για την διατήρηση οτιδήποτε φυσιολογικού -αν και ακόμα και αυτή η λέξη κάνει τζιζ τελευταία- έχει μείνει από την άλλη.
Αυτός ο μη συμβατικός πόλεμος, λοιπόν, συντελείται χωρίς να τον παίρνουν είδηση οι περισσότεροι άνθρωποι, χωρίς να καταλαβαίνουν και οι ίδιοι, ότι μέρα με τη μέρα αλλάζουν, ως φυσικό επακόλουθο του πολέμου. Αλλάζουν τις λέξεις που χρησιμοποιούν, αλλάζει η οπτική με την οποία τους μεταδίδεται ένα γεγονός, αλλάζει εν τέλει η ίδια τους η κοσμοαντίληψη. Διότι, όπως έχω ξαναπεί και αλλού, οι λέξεις έχουν φοβερή δύναμη, τέτοια που λίγοι κατανοούν. Ο τρόπος με τον οποίο μιλάς για κάτι, το ορίζεις και το ονοματοδοτείς, έχει φοβερή επίδραση στην οπτική που θα έχεις γι' αυτό το κάτι...
Όπως κάθε πόλεμος, λοιπόν, έχει θύματα, νικητές και ηττημένους. Θύματα είναι (κατ' εμέ) το φυσιολογικό, η κοινή λογική, η αλήθεια. Νικητές -για την ώρα- όσοι θέλουν να φέρουν την αλλαγή. Προφανώς και υπάρχει αντίσταση -και θα υπάρξει ισχυρότερη στο μέλλον, γ' αυτό να είστε βέβαιοι-, το μόνο σίγουρο είναι, όμως, πως σε αυτόν τον πόλεμο δεν υπάρχει ουδέτερος. Υπάρχει μόνο αυτός που χαίρεται με την κατάντια του σύγχρονου ανθρώπου και την βλέπει σαν κάτι ευεργετικό (ή απλά αδιαφορεί) και αυτός που προσπαθεί να σώσει ό,τι σώζεται.
Υ.Γ.: Όπως είπα και κάπου αλλού, βρισκόμαστε σε DEFCON2.
Υ.Γ.2: Ψιλά γράμματα όλα τα παραπάνω, για όποιους λίγους έχουν εντοπίσει το πρόβλημα. Για τους περισσότερους, ένα ακόμα παραλήρημα.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
01-08-23
09:15
Ανοίγεις μεγάλη συζήτηση, που θα πάει τελείως εκτός θέματος. Δεν έχω, βέβαια, πρόβλημα με το εκτός θέματος, μιας και ψοφάω για τέτοιες συζητήσεις, αλλά με το ότι δεν ξέρω κατά πόσο το ίδιο το στέκι σηκώνει τέτοια συζήτηση.Η πίστη-placebo είναι ψευδοπίστη, ψευτοφαντασίωση. Η πίστη-εμπιστοσύνη είναι αυτή που ανοίγει την υπερβατική ατραπό.
Θα πω μέσες άκρες ότι θεωρώ πως δεν υπάρχει μια απόλυτη Αλήθεια (εκτός, ίσως, απ' το Εν.) Η οπτική μας για τα πράγματα παίζει μεγάλο ρόλο στα ίδια τα πράγματα, ειδικά όταν πιάνουμε μεταφυσικές έννοιες. Υπ' αυτή την έννοια, για να κάνεις κάτι να λειτουργήσει σε αυτό το πεδίο, θα πρέπει να πιστέψεις σε αυτό. Εδώ πάει η αποτίναξη της λογικής από πάνω μας, όταν ασχολούμαστε με αυτά.
Οπότε το placebo δεν το χρησιμοποίησα για να σου πω ότι πιστεύεις σε κάτι ψεύτικο, αλλά για το ότι να λειτουργήσουν αυτά τα πράγματα θα πρέπει σαφέστατα να μπεις σε μια διαδικασία αυθυποβολής. Σε αυτό, για παράδειγμα, βοηθάνε οι τελετές, όπως ακόμα και η Θεία Κοινωνία, όπου το λιβάνι, τα σύμβολα, οι ψαλμοί, τα αντικείμενα κ.λπ. βοηθάνε στη χαλάρωση του συνειδητού, ούτως ώστε να συντονιστείς. Άσχετο που για τον σύγχρονο άνθρωπο -ωραία το συνδύασα για να ξαναμπώ στο θέμα, έτσι;- όλα αυτά φαίνονται στην καλύτερη γραφικά, στη χειρότερη παρανοϊκά. Είπαμε, έφερε πολλά δεινά ο υλισμός.
Αυτό είναι ένα υπαρξιακό τίμημα που καλείσαι να πληρώσεις για να δεις πέρα από το πέπλο της Ίσιδας: Μακάριοι όσοι δεν είδαν και πίστεψαν.
ΙΣΙΣ ΑΠΟΚΑΛΥΜΜΕΝΗ (ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΜΟΣ - ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ)
Σε αντιδιαστολή με τη σύγχυση, την αγωνία και την ασάφεια που χαρακτηρίζει την εποχή μας, η ανθρωπότητα ετοιμάζεται να ανασηκώσει το Πέπλο της Ίσιδας και να αντικρίσει κατάματα την ουσιαστική πραγματικότητα της πνευματικής της φύσης. Η επιστήμη και η θρησκεία δομούν γέφυρες κατανόησης και...
www.politeianet.gr
Μιας που πάντα ήθελα να καταπιαστώ με τα απόκρυφα Ευαγγέλια, θα ήθελα έτσι τη γνώμη σου -αν έχεις ασχοληθεί- για το ποια αξίζουν. Έχω διαβάσει μόνο το Κατά Θωμά, που αν θυμάμαι καλά είναι των γνωστικών."Πάμε να κηρύξουμε το Ευαγγέλιο,
χωρίς να επιβάλλουμε άλλους κανόνες και νόμους πέραν
από εκείνους των οποίων ο Κύριός μας υπήρξε Μάρτυρας."
Απόκρυφο Ευαγγέλιο Μαγδαληνής - Σελίδα 18
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
31-07-23
11:43
Θα σου πω... Η φράση η πίστη και η λογική είναι έννοιες ασύμβατες έχω παρατηρήσει ότι παρεξηγείται εν γένει από θρησκευόμενους, συγκεκριμένα στο νήμα μας από Χριστιανούς, γιατί έρχεται αυτόματα ο συνειρμός ό,τι δεν είναι λογικό είναι παράλογο. Δεν εννοώ αυτό. Όταν αναφέρομαι στη λογική, εννοώ την ανθρώπινη λογική, που είναι μεν ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο -το χρησιμότερο εργαλείο, όταν μιλάμε για το υλικό πεδίο- αλλά δεν κάνει τίποτα στο υπερβατικό. Γιατί αναφέρεσαι σε υπερβατικές έννοιες.Χμμ...επίτρεψέ μου να διαφωνήσω σε αυτό. Δεν είναι εξ ορισμού αντίθετες, εξαρτάται από ποια πλευρά το κοιτάς. Αντίθετο εν πρώτης όψεως στην πίστη είναι η γνώση. Στη χριστιανική θεολογία αυτό που είχε παίξει κατά καιρούς ήταν το ερώτημα ποιο από τα δύο είναι πρώτο. Η πίστη προηγείται της γνώσης ή το αντίθετο;
Ο άνθρωπος μπορεί να προσεγγίσει αυτές τις έννοιες με τρόπους σαν αυτόν που ανέφερες. Μέσω της φιλοκαλίας στον Χριστιανισμό, της Καμπαλά στον Ιουδαϊσμό, της μυστικής ένωσης στον Νεοπλατωνισμό, της γιόγκα και του διαλογισμού στις ανατολικές θρησκείες. Όλες αυτές οι μέθοδοι αποτελούν μονοπάτια για τη Θέωση. Για να επιτευχθεί αυτή, όμως, είναι αναγκαία η (νοητή) απομάκρυνση από το υλικό πεδίο, τον κόσμο των φαινομένων, αλλιώς, του Πλάτωνα. Απαραίτητη προϋπόθεση δε, είναι η πίστη σε αυτόν τον δρόμο, για να λειτουργήσει κάτι σαν placebo. Με αυτή την έννοια η ανθρώπινη λογική, όχι απλά δεν φέρνει αποτελέσματα, αλλά λειτουργεί και ως ανασταλτικός παράγοντας.
Καλά έκανες και το παρέθεσες, γιατί δεν είναι ευρέως γνωστά τα εγκλήματα που έκαναν οι Ιάπωνες στον ΒΠΠ. Μάλιστα, ενδεχομένως να υπερτερούν σε βαρβαρότητα και ωμότητα από αυτά των Ναζί. Όπως επίσης να μην ξεχνάμε και πιο πρόσφατα, σαν αυτά των Αμερικανών στρατιωτών στο Ιράκ.Θα σου παραθέσω ένα απόσπασμα από κείμενο που διάβασα πρόσφατα:
Όχι, δεν είναι fiction, είναι τα εγκλήματα της Μονάδας 731 του Ιαπωνικού στρατού κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου πολέμου. Όταν λοιπόν έχουν γίνει τόσα εγκλήματα που ο Ζόζεφ Μένγκελε μπροστά τους είναι αγγελούδι, τι σε πειράζει αν κάποιος γραφικός ντύνεται σκύλος;
Όχι, είμαι της άποψης ότι ο καθένας πρέπει να εκφράζεται κατά πως του αρέσει. Δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το θέμα μου είναι η συνεχής εκλογίκευση και κανονικοποίηση τέτοιων μορφών συμπεριφοράς* από την υπόλοιπη κοινωνία. Εκεί είναι που πρέπει να μπει το «φρένο.»Ας ντυθεί και σκύλος, ας γίνει και λοάτκι, ας κόψει και το πουλί του αν είναι ενήλικος, ας κάνει σεξ και με ζώα αν το κάνει σπίτι του. Μακριά απ' τα παιδάκια και τα υπόλοιπα τα ανεχόμαστε. Χίλιες φορές αυτά από το να έχεις ένα ρώσο ψυχανώμαλο φιλόσοφο σαν τον Ντούγκιν (τρόπος του λέγειν φιλόσοφος) που ευαγγελίζεται την λογοκρισία και την καταστολή.
Εξαιρώ, βέβαια, αυτό που λες για τα ζώα. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να βγάζει την αρρώστια του πάνω σε ζωάκια, γιατί εκεί δεν υπάρχει προφανώς συγκατάθεση.
*δεν συμπεριλαμβάνω τα ΛΟΑΤΚΙ, για παρανοϊκά πράγματα μιλάω.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
30-07-23
21:18
Κι ας επιστρέψουμε στο θέμα του σύγχρονου ανθρώπου με ένα βίντεο (από τα πολλά) που μαρτυράει τη συλλογική παράνοια στην οποία βρίσκεται ο κόσμος:
Δεν με απασχολεί το κατά πόσο είναι τρολιά, ευφάνταστος (; ) τρόπος να βγάλει χρήματα, απλή ψύχωση ή συνδυασμός των προαναφερθέντων. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι πριν χρόνια θα δυσκολευόταν πολύ περισσότερο να το κάνει, χωρίς να τον πάρουν με τις πέτρες ή να τον κλείσουν κάπου*. Ο σύγχρονος άνθρωπος παρεξήγησε την έννοια της ελευθερίας της έκφρασης, στον βωμό της αποθέωσης της ανοχής στο διαφορετικό και της αποδοχής του εαυτού του. Ειδικά για το τελευταίο, θα θυμηθώ κάπου εδώ το παλιό: Να είσαι ο εαυτός σου. Οκ. Κι αν είσαι μαλάκας;
Αλλά και το άλλο σκέλος, αυτό της αποδοχής του διαφορετικού δηλαδή, έχει ξεφύγει. Γενικότερα έχουμε ξεφύγει. Παρατηρείται τα (πολλά) τελευταία χρόνια μια άνευ προηγουμένου απαξίωση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος, η -πάλαι ποτέ- κορωνίδα της δημιουργίας, έγινε ο καταστροφέας της φύσης, αυτός που δεν σέβεται τη φύση (του), ο κακός, ο μοχθηρός, που δεν αξίζει να έχεις συναναστροφές μαζί του παρά μόνο με ζώα, είναι μόδα να γράφεις στα σόσιαλ το πόσο αντικοινωνικός είσαι κ.λπ.
Σας έχω, όμως, νέα: ο άνθρωπος ήταν πάντα έτσι. Αυτή είναι η φύση του. Απλά, σε κάθε εποχή έβλεπε διαφορετικά τον συλλογικό εαυτό του, που δεν είναι άλλος από την ίδια την ανθρωπότητα. Ο homo universalis της αναγέννησης, το ανώτερο ον της δημιουργίας, ο άνθρωπος, έγινε σήμερα homo antisocialis/digitalis (βάλτε ό,τι θέλετε), μίζερος, μισάνθρωπος, να έχει σαν μότο της εποχής του το αποδέξου τον εαυτό σου και ταυτόχρονα, να μισεί το ίδιο του το είδος.
Αυτός, είναι ο σύγχρονος άνθρωπος...
*Ναι, λέω ξεκάθαρα ότι πρέπει να μπει ένα φρένο στην αμετροέπεια, στην αποδοχή της ηλιθιότητας, του καρακιτσαριού και την ανοχή στο «διαφορετικό», πριν είναι πολύ αργά. Γιατί ήδη είναι αργά.
Δεν με απασχολεί το κατά πόσο είναι τρολιά, ευφάνταστος (; ) τρόπος να βγάλει χρήματα, απλή ψύχωση ή συνδυασμός των προαναφερθέντων. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι πριν χρόνια θα δυσκολευόταν πολύ περισσότερο να το κάνει, χωρίς να τον πάρουν με τις πέτρες ή να τον κλείσουν κάπου*. Ο σύγχρονος άνθρωπος παρεξήγησε την έννοια της ελευθερίας της έκφρασης, στον βωμό της αποθέωσης της ανοχής στο διαφορετικό και της αποδοχής του εαυτού του. Ειδικά για το τελευταίο, θα θυμηθώ κάπου εδώ το παλιό: Να είσαι ο εαυτός σου. Οκ. Κι αν είσαι μαλάκας;
Αλλά και το άλλο σκέλος, αυτό της αποδοχής του διαφορετικού δηλαδή, έχει ξεφύγει. Γενικότερα έχουμε ξεφύγει. Παρατηρείται τα (πολλά) τελευταία χρόνια μια άνευ προηγουμένου απαξίωση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος, η -πάλαι ποτέ- κορωνίδα της δημιουργίας, έγινε ο καταστροφέας της φύσης, αυτός που δεν σέβεται τη φύση (του), ο κακός, ο μοχθηρός, που δεν αξίζει να έχεις συναναστροφές μαζί του παρά μόνο με ζώα, είναι μόδα να γράφεις στα σόσιαλ το πόσο αντικοινωνικός είσαι κ.λπ.
Σας έχω, όμως, νέα: ο άνθρωπος ήταν πάντα έτσι. Αυτή είναι η φύση του. Απλά, σε κάθε εποχή έβλεπε διαφορετικά τον συλλογικό εαυτό του, που δεν είναι άλλος από την ίδια την ανθρωπότητα. Ο homo universalis της αναγέννησης, το ανώτερο ον της δημιουργίας, ο άνθρωπος, έγινε σήμερα homo antisocialis/digitalis (βάλτε ό,τι θέλετε), μίζερος, μισάνθρωπος, να έχει σαν μότο της εποχής του το αποδέξου τον εαυτό σου και ταυτόχρονα, να μισεί το ίδιο του το είδος.
Αυτός, είναι ο σύγχρονος άνθρωπος...
*Ναι, λέω ξεκάθαρα ότι πρέπει να μπει ένα φρένο στην αμετροέπεια, στην αποδοχή της ηλιθιότητας, του καρακιτσαριού και την ανοχή στο «διαφορετικό», πριν είναι πολύ αργά. Γιατί ήδη είναι αργά.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
30-07-23
19:22
Αν είχες γράψει κάτι του τύπου: οι οντολογικές αναζητήσεις δεν δύνανται να επιχειρούνται από δογματικούς θρήσκους θα συμφωνούσα, τώρα όμως διαφωνώ, καθώς πολλοί φιλόσοφοι με σοβαρές οντολογικές αναζητήσεις ήταν ένθεοι. Ειδικά δηλαδή ο Πλάτωνας (που έχετε πιάσει) θεωρούσε μεγάλη βλασφημία την αθεϊα.Εγω σου απαντησα οτι η αθεια ειναι ψιλοαναγκαια για να εχεις οντολογικες αναζητησεις καθοτι η πιστη δεν επιτρεπει κατι τετοιο μιας και εχει δωσει ηδη την απαντηση η οποια ειναι "ο θεος".
Κάπου εδώ, όμως, μιας και μπαίνουμε στα χωράφια της μεταφυσικής (κλάδος της φιλοσοφίας) είναι αναγκαίο να κάνουμε τον απαραίτητο διαχωρισμό πίστης και λογικής: Οι δύο αυτές έννοιες είναι έννοιες εξ ορισμού αντίθετες. Η πρώτη αφορά σε ζητήματα που άπτονται εννοιών μη δυνάμενων να συλληφθούν στην ουσία τους από τον άνθρωπο -πχ η έννοια του Θεού- και η δεύτερη σε αυτές που μπορούν. Γι' αυτό και θεωρώ ότι οι θρήσκοι που προσπαθούν να αποδείξουν την ύπαρξη Θεού βάσει λογικής διαπράττουν μεγάλο σφάλμα και αυτογκόλ. Η έννοια του Θεού είναι καθαρά υπερβατική, μπορεί μόνο να βιωθεί και για κανέναν λόγο να εξηγηθεί. Είναι κάτι σαν εκείνα τα περίεργα και έντονα συναισθήματα που δεν μπορείς να βρεις λέξεις για να τα περιγράψεις και διαπιστώνεις ότι ο μόνος τρόπος να τα κατανοήσει ο άλλος θα ήταν αν τα βίωνε και ο ίδιος.
Ενδιαφεροντα πραγματα θα μπορουσε να πει καποιος. Καμια σχεση με την πιστη σε θεους και δαιμονες.
Ας δούμε λοιπόν για ποια αιτία ο Δημιουργός συνέθεσε το γίγνεσθαι και όλο αυτό το σύμπαν. Ήταν αγαθός, και στον αγαθό δεν γεννιέται ποτέ κανένας φθόνος για οτιδήποτε. Καθώς λοιπόν δεν είχε φθόνο, θέλησε να γίνουν τα πάντα όσο το δυνατόν παρόμοια με τον ίδιο. Αυτή είναι η πιο έγκυρη αρχή για το γίγνεσθαι και τον κόσμο που μπορεί κανείς να αποδεχθεί, αν συμβουλευθεί ανθρώπους με φρόνηση, θέλοντας επομένως ο Θεός να είναι τα πάντα αγαθά και να μην υπάρχει κατά το δυνατόν τίποτε ατελές, παρέλαβε όλα όσα ήταν ορατά ―και βρίσκονταν όχι σε ηρεμία αλλά σε άρρυθμη και άτακτη κίνηση― και τα έφερε από την αταξία στην τάξη, θεωρώντας ότι η τάξη είναι από κάθε πλευρά καλύτερη.
Στον άριστο δεν ήταν ούτε είναι επιτρεπτό να κάνει τίποτε άλλο από το κάλλιστο. Αφού λοιπόν συλλογίστηκε, αντιλήφθηκε ότι, στη φυσική τάξη των ορατών πραγμάτων, δεν θα μπορούσε ποτέ να προκύψει ένα σύνολο χωρίς νου που να είναι ωραιότερο από ένα σύνολο με νου· από την άλλη, νους χωρίς ψυχή είναι αδύνατον να υπάρξει. Αποφάσισε λοιπόν να συνθέσει το σύμπαν τοποθετώντας νου στην ψυχή και ψυχή στο σώμα, με την πεποίθηση ότι το έργο του θα ήταν το ωραιότερο και το καλύτερο στη φύση. Ακολουθώντας την εύλογη υπόθεση πρέπει επομένως να πούμε ότι αυτός ο κόσμος είναι έμβιο ον, προικισμένο με ψυχή και νου· και η αλήθεια είναι ότι γεννήθηκε από την πρόνοια του Θεού.
Αν το δεχθούμε αυτό, πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα που ακολουθεί: με ποιο από τα Έμβια Όντα θέλησε ο Δημιουργός να εξομοιώσει τον κόσμο; Θα αποκλείσουμε οπωσδήποτε όσα αποτελούν μέρη ενός όλου ― γιατί από ένα ατελές υπόδειγμα δεν θα προέκυπτε ποτέ κάτι ωραίο. Άρα πρέπει να θεωρήσουμε ότι ο κόσμος προσομοιάζει με εκείνο το Έμβιο Ον, μέρη του οποίου είναι τα άλλα Έμβια Όντα, είτε εκληφθούν ένα προς ένα είτε κατά γένη. Γιατί το υπόδειγμα θα περιλαμβάνει το σύνολο των νοητών Εμβίων όντων, όπως ακριβώς ο υπαρκτός κόσμος περιέχει εμάς και όλα τα άλλα ορατά πλάσματα. Ο Θεός λοιπόν, θέλοντας να εξομοιώσει το δημιούργημά του με το ωραιότερο νοητό, την πληρέστερη από κάθε πλευρά οντότητα, συνέθεσε ένα ορατό έμβιο ον που περιλαμβάνει στο εσωτερικό του όλα τα έμβια όντα της ίδιας φυσικής τάξης.
Είχαμε όμως δίκιο όταν κάναμε λόγο για έναν ουρανό ή μήπως θα ήταν πιο σωστό να μιλήσουμε για πολλούς και άπειρους; Ο ουρανός είναι όντως ένας, αφού έχει πλαστεί σύμφωνα με το υπόδειγμα. Γιατί αυτό που περιέχει το σύνολο των νοητών εμβίων όντων δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελεί μέλος μιας δυάδας· στην περίπτωση αυτή, εκτός από τα δύο θα υπήρχε κατ' ανάγκην και ένα τρίτο, μέρη του οποίου θα ήταν τα δύο πρώτα, οπότε πιο σωστό θα ήταν να πούμε ότι ο κόσμος μας προσομοιάζει προς εκείνο το τρίτο που περιέχει τα πάντα και όχι προς τα άλλα δύο. Αν θέλουμε επομένως αυτός ο κόσμος να είναι όμοιος ως προς τη μοναδικότητα με το τέλειο Έμβιο Ον, πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο Δημιουργός δεν έφτιαξε ούτε δύο ούτε άπειρους κόσμους· ο ουρανός έγινε, είναι και θα συνεχίσει να είναι ένας και μονογενής.
Στον άριστο δεν ήταν ούτε είναι επιτρεπτό να κάνει τίποτε άλλο από το κάλλιστο. Αφού λοιπόν συλλογίστηκε, αντιλήφθηκε ότι, στη φυσική τάξη των ορατών πραγμάτων, δεν θα μπορούσε ποτέ να προκύψει ένα σύνολο χωρίς νου που να είναι ωραιότερο από ένα σύνολο με νου· από την άλλη, νους χωρίς ψυχή είναι αδύνατον να υπάρξει. Αποφάσισε λοιπόν να συνθέσει το σύμπαν τοποθετώντας νου στην ψυχή και ψυχή στο σώμα, με την πεποίθηση ότι το έργο του θα ήταν το ωραιότερο και το καλύτερο στη φύση. Ακολουθώντας την εύλογη υπόθεση πρέπει επομένως να πούμε ότι αυτός ο κόσμος είναι έμβιο ον, προικισμένο με ψυχή και νου· και η αλήθεια είναι ότι γεννήθηκε από την πρόνοια του Θεού.
Αν το δεχθούμε αυτό, πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα που ακολουθεί: με ποιο από τα Έμβια Όντα θέλησε ο Δημιουργός να εξομοιώσει τον κόσμο; Θα αποκλείσουμε οπωσδήποτε όσα αποτελούν μέρη ενός όλου ― γιατί από ένα ατελές υπόδειγμα δεν θα προέκυπτε ποτέ κάτι ωραίο. Άρα πρέπει να θεωρήσουμε ότι ο κόσμος προσομοιάζει με εκείνο το Έμβιο Ον, μέρη του οποίου είναι τα άλλα Έμβια Όντα, είτε εκληφθούν ένα προς ένα είτε κατά γένη. Γιατί το υπόδειγμα θα περιλαμβάνει το σύνολο των νοητών Εμβίων όντων, όπως ακριβώς ο υπαρκτός κόσμος περιέχει εμάς και όλα τα άλλα ορατά πλάσματα. Ο Θεός λοιπόν, θέλοντας να εξομοιώσει το δημιούργημά του με το ωραιότερο νοητό, την πληρέστερη από κάθε πλευρά οντότητα, συνέθεσε ένα ορατό έμβιο ον που περιλαμβάνει στο εσωτερικό του όλα τα έμβια όντα της ίδιας φυσικής τάξης.
Είχαμε όμως δίκιο όταν κάναμε λόγο για έναν ουρανό ή μήπως θα ήταν πιο σωστό να μιλήσουμε για πολλούς και άπειρους; Ο ουρανός είναι όντως ένας, αφού έχει πλαστεί σύμφωνα με το υπόδειγμα. Γιατί αυτό που περιέχει το σύνολο των νοητών εμβίων όντων δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελεί μέλος μιας δυάδας· στην περίπτωση αυτή, εκτός από τα δύο θα υπήρχε κατ' ανάγκην και ένα τρίτο, μέρη του οποίου θα ήταν τα δύο πρώτα, οπότε πιο σωστό θα ήταν να πούμε ότι ο κόσμος μας προσομοιάζει προς εκείνο το τρίτο που περιέχει τα πάντα και όχι προς τα άλλα δύο. Αν θέλουμε επομένως αυτός ο κόσμος να είναι όμοιος ως προς τη μοναδικότητα με το τέλειο Έμβιο Ον, πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο Δημιουργός δεν έφτιαξε ούτε δύο ούτε άπειρους κόσμους· ο ουρανός έγινε, είναι και θα συνεχίσει να είναι ένας και μονογενής.
Τίμαιος, Πλάτωνας.
Βλέπουμε πόσο ενδιαφέροντα για την εποχή του είναι αυτά που γράφει ο Πλάτωνας και πόσο μπορεί όντως ένας ένθεος (από τη στιγμή που δεν είναι δογματικός) να είναι ανοιχτός στην αναζήτηση. Ο Πλάτωνας δε, ήταν τόσο κατά του υλισμού, που θεωρούσε τον ορατό κόσμο ως ένα εκφυλισμένο απείκασμα, μια φθηνή απεικόνιση του πραγματικού κόσμου, αυτού δηλαδή των ιδεών.
Άλλα ενδιαφέροντα, από τους Νεοπλατωνικούς -τη φυσική συνέχεια του Πλάτωνα, δηλαδή- για να δούμε πως η αθεϊα δεν είναι αναγκαία προϋπόθεση για την οντολογική αναζήτηση:Η πιστη συντρίβει την αναζητηση. Αυτο λεω.
...η αυθόρμητη εκροή της πραγματικότητας από το Εν δεν μπορεί να σταματήσει μέχρις ότου οτιδήποτε είναι δυνατό να υπάρξει κατ' αυτόν τον τρόπο υπάρξει πραγματικά.
Στη νεοπλατωνική σκέψη τα πνευματικά όντα δεν ρίχνονται στην ύπαρξη από έναν εξωτερικό δημιουργό χωρίς καμία επιλογή από μέρους τους. Αντίθετα, πηγάζουν αυθόρμητα από την πηγή τους και μορφοποιούν τον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι όμως αδύνατο γι' αυτά τα όντα να προσλάβουν την οποιαδήποτε μορφή εφόσον η κάθοδός τους στην απεριόριστη πολλαπλότητα συνεχίζεται ανεξέλεγκτα. Πρέπει επομένως να επιστρέψουν στους εαυτούς τους και να μιμηθούν την τελειότητα της πηγής τους στο μέγιστο των δυνάμεών τους.
...Πρώτον, κάθε ον επιζητεί να επιστρέψει στην αιτία του. Δεύτερον, αφού αυτό επιτυγχάνεται μέσω της στροφής του προς τα ένδον, η αναγωγή στην αιτία ενός όντος συμπίπτει με την επιστροφή στον εαυτό του.
Το Εν, τονίζει ο Πλωτίνος, δεν χρειάζεται να στραφεί προς τα εμάς. Είναι παρόν οποτεδήποτε στρεφόμαστε προς τα ένδον, διακόπτοντας τη συνήθη προσκόλλησή μας στον αισθητό κόσμο, και με τον τρόπο αυτό γινόμαστε ικανοί να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τελικά το Εν που είναι η πηγή μας.
Νεοπλατωνισμός, R.T. Wallis
Τα παραπάνω τα παρέθεσα και για έναν άλλον λόγο. Αυτός είναι ότι ο Νεοπλατωνισμός ήταν η θρησκεία/φιλοσοφικό ρεύμα που είχε επικρατήσει στον Ελλαδικό χώρο τον καιρό πριν γίνει η «εισβολή» του Χριστιανισμού, κάτι που δεν είναι ευρέως γνωστό.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
29-07-23
12:15
Είναι τελείως εκτός θέματος, άσχετο που αυτά έχουν συζητηθεί τόσες πολλές φορές που καταντάει κουραστικό πια. Αλλά πάμε λίγο μια (υπερβολικά) συνοπτική εξιστόρηση των γεγονότων:Ο χριστος μια μερα οπως γυρναγε απο τη βυθανια πεινασε. Ειδε μια συκια με πλουσια φύλλα και πλησιασε να βρει κανενα συκο. Αλλα δεν ηταν η περιοδος των συκων ακομα οποτε δεν ειχε. Οποτε ο καλος αγαθος χριστουλης που αγαπαει τους παντες ειπε στη συκια "κανενας να μην ξαναφαει συκα απο εσενα!". Την επομενη μερα περασαν μπροστα απο τη συκια και ηταν ξεραμενη. Και του ειπαν οι μαθητες του "κυριε η συκια που καταραστηκες ξεραθηκε".
Δεν...δεν ξερω καν απο που να το πιασω. Και θεωρεις εσυ οποιονδηποτε πιστευει σε αυτο οκ?
Ο Χριστιανισμός είναι παιδί του Ιουδαϊσμού, μαζί δε με τον Μουσουλμανισμό αποτελούν τις λεγόμενες αβρααμικές θρησκείες. Γνωστά αυτά. Το πρόσωπο «Ιησούς», υπαρκτό ή μυθικό, δεν μας απασχολεί εδώ, έδρασε στην περιοχή του σημερινού Ισραήλ και ήταν κάτι σαν αιρετικός της εποχής του. Δίδαξε μια διαφορετική εκδοχή του Ιουδαϊσμού και δεν ίδρυσε καμία θρησκεία. Αυτό το έκανε ο Απ. Παύλος, χρόνια αργότερα. Μέσω αυτού εισήχθη αυτή η μορφή Ιουδαϊσμού στον Ελλαδικό και κατ' επέκταση στον Ευρωπαϊκό χώρο.
Η σημερινή μορφή της θρησκείας της αγάπης που λες, είναι προφανώς μεταγενέστερη επιρροή. Τα ομορφότερα σημεία του Χριστιανισμού είναι επιρροές από τους Νεοπλατωνικούς, οι οποίοι του έδωσαν πολλά σε πνευματικότητα και φιλοσοφία. Γι' αυτό βλέπεις και τόσες αντιφάσεις, έγιναν πολλές αλλαγές, προσθήκες και κάθε είδους τροποποιήσεις ανά τους αιώνες, ανάλογα ποιον σύμφερε στην κάθε περίοδο. Για την ταμπακέρα τώρα, τέτοια σαν αυτό που αναφέρεις έχει μπόλικα και πηγαίνουν στους ταλιμπάν που αναφέρω. Προφανώς και όποιος ασχολείται με αυτά, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σοβαρά. Υπάρχουν όμως κι όμορφα πράγματα μέσα τόσο με επιφανειακή, όσο και βαθύτερη ανάγνωση. Ειδικά τα αλληγορικά. Για την ιστορία, άθρησκος είμαι.
Παρόμοια ιστορία έγινε στα Σόδομα και υπάρχει στην Π. Διαθήκη. Είχαν έθιμο εκεί -όπως περιγράφεται στην Π. Διαθήκη- να απαυτώνουν τους άρρενες επισκέπτες της πόλης. Για την ακρίβεια, ήταν Άγγελοι που είχαν μεταμορφωθεί σε ανθρώπους και τους φιλοξενούσε ο Λωτ. Από αυτόν ζήτησαν οι συμπολίτες του να τους δώσει τους φιλοξενούμενούς του για να τους απαυτώσουν. Γι' αυτό μετά ο Γιαχβέ (ο Θεός της βίβλου) κατέκαψε τις δύο πόλεις (και τα Γόμορρα.)Αλλη μια καλή ιστορία: Μια φορά ένας τύπος πήγε και πήρε την κοπέλα του από το σπίτι του πατέρα της, που είχαν τσακωθεί. Τα ξαναβρήκαν και ξεκίνησαν να γυρίσουν σπίτι. Το σπίτι ήταν μακριά, οπότε έπρεπε να ξεκουραστούν ένα βράδυ σε μια πόλη. Ο μοναδικός που δέχτηκε να τους φιλοξενήσει ήταν ένας γέρος αγρότης. Κατά τη διάρκεια της νύχτας ήρθαν κάποιοι νέοι άνδρες έξω από το σπίτι και ζήτησαν από τον γέρο να τους δώσει τον ταξιδιώτη να τον γαμησουν.
Οχι ρε παιδια μην του κανετε τετοιο κακο!" ειπε ο γερος. "Εχω μια παρθενα κορη και ο ταξιδιοτης εχει τη γκομενα του να σας δωσουμε". Αλλα αυτοι επεμεναν ηθελαν τον ταξιδιοτη. Αφου ειδε και αποειδε ο ταξιδιοτης του εδωσε τη κοπελια του και αυτοι τη βιαζαν ολο το βραδυ. Το πρωι την βρηκε μισοπαιθαμενη στη πορτα του σπιτιου. Οποτε την εκοψε 12 κομματια και την ταχυδρομησε. Καλο?
Η Π. Διαθήκη είναι η λεγόμενη Τορά, ιερό βιβλίο των εβραίων. Μέγα λάθος που ο Χριστιανισμός την αναγνώρισε ως ιερό του βιβλίο, θα έπρεπε να μείνει μόνο στην Κ. Διαθήκη, που είναι ο λόγος του Ιησού. Που και αυτή έχει πάρα πολλές αντιφάσεις, αλλά δεν έχει έναν πραγματικά τύραννο και τιμωρητικό Θεό*, όπως αυτός της Παλαιάς. Που η Π. Διαθήκη παίζει να είναι πιο βίαιο βιβλίο και από το Κοράνι...
*και στην Καινή είναι τιμωρός, αλλά πρέπει να διαβάσει κάποιος την Παλαιά για να καταλάβει τη διαφορά. Κάποιες ιστορίες πραγματικά μόνο ανώμαλα μυαλά θα μπορούσαν να τις σκεφτούν. Και λέω να τις σκεφτούν, γιατί δεν θέλω να πιστέψω ότι συνέβαιναν όντως τέτοια και ήταν και συνηθισμένα μάλιστα...
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
29-07-23
09:16
Θεωρώ ότι δεν μπορούμε να κάνουμε προβλέψεις για το πόσο θα αντέξει ο πολιτισμός μας. Το σίγουρο είναι ότι βαδίζουμε σε ένα τέλος, το οποίο δεν θα είναι φυσικό τέλος, αλλά κατά βάσει κοινωνικό, πολιτισμικό, ψυχολογικό... όλα τα άλλα εκτός από φυσικό. Βαδίζουμε ολοταχώς προς έναν νέο τρόπο ζωής, για τον οποίο μας έχουν προετοιμάσει τα social media, η παρακολούθησή μας ανά πάσα στιγμή και ένεκα ... «ασφάλειας» η -σε κάποιες περιπτώσεις- εκούσια παραχώρηση δικαιωμάτων και της ιδιωτικής μας σφαίρας και άλλα παρόμοια, όπως (πρόσφατα) το Α.Ι., που έγινε προσβάσιμο στον λαό.Γιατί εσύ πόση ζωή δίνεις ακόμα σε αυτόν τον πολιτισμό; 10, 20, 50, 100 χρόνια; Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι οδηγούμαστε στην εξαφάνιση εκτός και αν ο "μετάνθρωπος" ορίσει μια νέα οντολογία οπού εκεί αλλάζει και το θέμα της συζήτησης.
Αυτός το νέο είδος ανθρώπου, ο «μετάνθρωπος» που λες εσύ, είναι πολύ πιθανόν να τα κάνει όλα μέσω εικονικής πραγματικότητας, κλεισμένος μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του, γιατί ο έξω κόσμος θα είναι ένα επικίνδυνο μέρος να ζεις (θα τον έχουν πείσει γι' αυτό τα ΜΜΕ της εποχής.) Θα αγαπάει, θα ερωτεύεται, θα κάνει φιλίες μέσω εφαρμογών και στον πραγματικό κόσμο θα ζουν μόνο οι πληβείοι, αυτοί που χρειάζονται για να γίνονται οι «πρωτόγονες», χειρωνακτικές δουλειές. Όποιος δημιούργησε εκείνη την β' διαλογής καλτ ταινία δυστοπικής φαντασίας με τον Σταλόνε, το Demolition Man, έβλεπε μπροστά...
Αυτές τις υπεραπλουστεύσεις τις χρησιμοποιούν οι άθεοι για να την πουν στους ένθεους. Έχουν ένα δίκιο όμως, έτσι; Γιατί οι περισσότεροι πιστοί ή θα είναι αδιάφοροι και χλιαροί τη πίστει ή θα είναι ταλιμπάν, παίρνοντας κυριολεκτικά οτιδήποτε διαβάζουν στις γραφές τους. Δεν θα έχουν διαβάσει έναν Αυγουστίνο, έναν Ωριγένη, αλλά και έναν Πορφύριο, Ιάμβλιχο, για να δουν θεολογία που αγγίζει την φιλοσοφία. Που βασικά φιλοσοφία είναι, μιας και η μεταφυσική είναι (κι αυτή) κλάδος της.Εσύ τα ανάγεις όλα στο μονοθεϊστικό πάνθεον. Αυτές οι υπεραπλουστεύσεις βέβαια δεν υπάρχουν ούτε εκεί.
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Το θέμα είναι ότι, εξαιτίας των φοβερών -αν μη τι άλλο- επιτυχιών των θετικών επιστημών και της βελτίωσης που αυτές έχουν φέρει στη ζωή μας, σχεδόν υιοθετήθηκε ο θετικισμός σαν τρόπος σκέψης και στις κοινωνικές επιστήμες, κάτι τελείως λάθος. Όταν μιλάς για τον άνθρωπο, δεν μπορείς να είσαι στη λογική, για παράδειγμα 2+2=4, γιατί, το 2+2 θα σου δώσει ν αριθμό πιθανών αποτελεσμάτων. Ο άνθρωπος είναι απρόβλεπτος (άσχετα που προσπαθεί μετά μανίας για το αντίθετο) και το ίδιο ερέθισμα θα δώσει διαφορετικές (ή όχι ίδιες, τουλάχιστον) αντιδράσεις στον καθένα.Η αλήθεια είναι οτι δεν προσπαθώ να προσεγγίσω το ζήτημα απο την πλευρά των θετικών επιστημών . Δυστυχώς ή ευτυχώς όσο χρήσιμες και εαν είναι , στο κομμάτι της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ψυχολογίας δεν έχουν να πουν και πολλά .
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
23-07-23
18:14
Θυμάμαι έχουμε διαφωνήσει ξανά πάνω σε παρόμοια θέματα. Λογικό, μιας και είσαι των θετικών κι εγώ των κοινωνικών επιστημών. Πάντως είναι πολύ χρήσιμη η συνεισφορά σου στο θέμα για τη συνέχειά του...
1) Βιολογικές (τροφή, νερό, κ.λπ.)
2) Ανάγκες ασφάλειας (ασφαλής διαβίωση)
3) Κοινωνικές (ανάγκη να νιώθει αποδεκτός, να αγαπάει - αγαπιέται κ.ο.κ.)
4) Αυτοεκτίμηση
5) Αυτοπραγμάτωση
Βέβαια μετά ακολούθησαν αρκετές διορθώσεις στην παραπάνω θεωρία, βασικότερη εκ των οποίων είναι ότι τα στάδια αλληλοεπικαλύπτονται, δηλαδή μπορείς να έχεις ταυτόχρονα βιολογικές ανάγκες, αλλά και κοινωνικές και δεν σημαίνει ότι περνάς στο επόμενο στάδιο αυτόματα μόλις καλύψεις το προηγούμενο.
Αυτό που θα πω εδώ πέρα, είναι πως, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο, οι περισσότεροι δεν χρειάζεται να περάσουμε το πρώτο στάδιο (καλά, για πόσο ακόμα αυτό δεν ξέρω), κάποιοι και το δεύτερο, οπότε αρκετοί ξεκινάνε από το τρίτο και μετά. Και τα τα τελευταία στάδια αλλάζουν από εποχή σε εποχή, οπότε μπορεί ο άνθρωπος να έχει κατά βάσει πάντοτε τις ίδιες ανάγκες, όμως τα στάνταρντς της εποχής του επηρεάζουν τις (κοινωνικές) ανάγκες του. Αυτό το τελευταίο σαφώς επιδράει στην αυτοεικόνα του, η οποία -κατά Λακάν, Σαρτρ και πολλών άλλων- διαμορφώνεται από τους άλλους, άρα αλλάζει στο τέλος και τον ίδιο.
Μου θύμισες τη θεωρία των αναγκών του Maslow. Επιγραμματικά, μιας και είναι αρκετά γνωστή, οι ανθρώπινες ανάγκες χωρίζονται σε πέντε κατηγορίες, από τις πιο θεμελιώδεις και βασικές στις πιο εξιδεικευμένες. Σύμφωνα με τον Maslow, κάθε φορά που ο άνθρωπος καλύπτει ένα στάδιο πηγαίνει στο άλλο:Σε μεγάλο βαθμό οι ανάγκες μας σε πρώτη φάση καθορίζονται από βιολογικά αιτία . Εάν τις ικανοποιούμε αυτές τότε ο οργανισμός θέλει πάντα κι άλλα . Οπότε είτε αποκτάει νέες ανάγκες , είτε προσπαθεί να κάνει overload τις τωρινές του μέσω της υπερβολής ή εξελίσσεται και αρχίζει και αναπτύσσει και υψηλότερου νοητικού επιπέδου ανάγκες . Λόγου χάρη ανάγκη να ξεχωρίζει ή να είναι καλός στην δουλειά του κτλπ.
1) Βιολογικές (τροφή, νερό, κ.λπ.)
2) Ανάγκες ασφάλειας (ασφαλής διαβίωση)
3) Κοινωνικές (ανάγκη να νιώθει αποδεκτός, να αγαπάει - αγαπιέται κ.ο.κ.)
4) Αυτοεκτίμηση
5) Αυτοπραγμάτωση
Βέβαια μετά ακολούθησαν αρκετές διορθώσεις στην παραπάνω θεωρία, βασικότερη εκ των οποίων είναι ότι τα στάδια αλληλοεπικαλύπτονται, δηλαδή μπορείς να έχεις ταυτόχρονα βιολογικές ανάγκες, αλλά και κοινωνικές και δεν σημαίνει ότι περνάς στο επόμενο στάδιο αυτόματα μόλις καλύψεις το προηγούμενο.
Αυτό που θα πω εδώ πέρα, είναι πως, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο, οι περισσότεροι δεν χρειάζεται να περάσουμε το πρώτο στάδιο (καλά, για πόσο ακόμα αυτό δεν ξέρω), κάποιοι και το δεύτερο, οπότε αρκετοί ξεκινάνε από το τρίτο και μετά. Και τα τα τελευταία στάδια αλλάζουν από εποχή σε εποχή, οπότε μπορεί ο άνθρωπος να έχει κατά βάσει πάντοτε τις ίδιες ανάγκες, όμως τα στάνταρντς της εποχής του επηρεάζουν τις (κοινωνικές) ανάγκες του. Αυτό το τελευταίο σαφώς επιδράει στην αυτοεικόνα του, η οποία -κατά Λακάν, Σαρτρ και πολλών άλλων- διαμορφώνεται από τους άλλους, άρα αλλάζει στο τέλος και τον ίδιο.
Μπορεί, αν κάτσει και το επεξεργαστεί και το σκεφτεί. Πόσους ανθρώπους ξέρεις να το κάνουν αυτό; Εδώ βλέπουμε να λογοκρίνουν βιβλία συγγραφέων που έζησαν πριν 100 χρόνια λέγοντας ότι, για παράδειγμα, ήταν εθνικιστές ή μισογύνηδες, αδυνατώντας να αντιληφθούν πως, αν είχαν γεννηθεί τότε, κατά πάσα πιθανότητα θα σκέπτονταν με τον ίδιο τρόπο με αυτούς που κατηγορούν. Τι κατά πάσα πιθανότητα, δηλαδή, σίγουρα, μιας και άνθρωπος που δεν μπορεί να δει «πέρα από την εποχή του» είναι καταδικασμένος να άγεται και να φέρεται από τις παρωπίδες της. Και κάθε εποχή έχει τις παρωπίδες της...Πολύ σωστά αυτά που λες , αλλά για να συζητάμε σε αυτό το θέμα , είναι ξεκάθαρο ότι εν τέλει ο άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί τις επιρροές που του ασκούνται ως αποτέλεσμα της χώρας που γεννήθηκε και του κοινωνικού πλαίσιου μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε σαν ολοκληρωμένη οντότητα .
Ναι, σαφέστατα υπάρχει πάντα η ατομική ευθύνη. Ανεξάρτητα την εποχή που ζεις -πέρα από ακραίες περιπτώσεις- μπορείς να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου (όσα και όπως μπορείς) και να μην αφήνεσαι στη μοιρολατρία.Σίγουρα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που με λίγο διαφορετικές συνθήκες θα ήταν χρυσοί , αλλά από εκεί και πέρα υπάρχει πάντα και η ατομική ευθύνη .
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
«Υπερκοινωνικότητα», όμως, όπως λες, εικονική υπερκοινωνικότητα. Με τίποτα δεν μπορώ να βάλω στο ίδιο σακί τη δια ζώσης με τη διαδικτυακή γνωριμία. Σε αυτό είμαι κάθετος, ό,τι και να μου λένε.Κατά τη γνώμη μου ο σύγχρονος άνθρωπος είναι υπερκοινωνικός, αφού με τη συνδρομή των κοινωνικών μέσων διαχειρίζεται κοινωνικά δίκτυα εκατοντάδων ή και χιλιάδων ακόμα επαφών. Ωστόσο αν δεχτούμε ότι ένας άνθρωπος πρακτικά μπορεί να συντηρήσει κοινωνικές σχέσεις με 150 άλλους ανθρώπους, τότε δεν μπορούμε παρά να συμπεράνουμε ότι η υπερκοινωνικότητα του σύγχρονου ανθρώπου είναι όντως εικονική.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
23-07-23
09:07
Σύγχρονος άνθρωπος με την έννοια του ότι σε κάθε εποχή οι άνθρωποι έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους, τα οποία προσιδιάζουν με το «πνεύμα του καιρού τους.» Αυτά αφορούν σε αξίες, αρχές και άλλα παρόμοια... Το κοινωνικό πλαίσιο κάθε εποχής αλλάζει, μαζί αυτό αλλάζουν και οι άνθρωποι, συνεχίζοντας μια διαδικασία συνεχούς αλληλεπίδρασης και αλλαγής. Αυτή η διαδικασία διαμορφώνει τη συλλογική συνείδηση που γράφω.Δεν πιστεύω οτι υπάρχει σύγχρονος άνθρωπος .
Αν το πάρεις βάσει των βιολογικών του αναγκών, ναι.Ο άνθρωπος στο core του ήταν πάντα ο ίδιος .
Εδώ θα διαφωνήσω αρκετά, μιας και δεν πιστεύω ότι υπάρχει ελεύθερη βούληση σε απόλυτο βαθμό, οπότε οι επιλογές του ανθρώπου δεν είναι και τόσο δικές του. Τι θέλω να πω; Οι επιρροές του κοινωνικού πλαισίου σε συνδυασμό με την εποχή που ζω έχουν διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό την οπτική μου για τη ζωή και τις απόψεις μου, οπότε, για παράδειγμα, αν γεννηθώ σε μία χώρα θα έχω όνειρο να πετύχω επαγγελματικά, να είμαι ελεύθερος και ανεξάρτητος από όλους κ.λπ, ενώ αν γεννηθώ σε μία άλλη, απώτατος στόχος μου θα είναι να κάνω οικογένεια. Θεωρώ πως λίγοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τις επιρροές της εποχής τους πάνω τους και το πως αυτές τους έχουν διαμορφώσει.Ο ίδιος επιλέγει πόσο κοινωνικός ή αντικοινωνικός θα είναι . Ο ίδιος επιλέγει πολλά στην ζωή του γενικά
Έχω ξαναπεί ότι είναι αχαριστία να κράζουμε το ίντερνετ. Χάρη σε αυτό έχουμε πρόσβαση σε γνώση, πρόσβαση την οποία πριν από αυτό οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν καν να ονειρευτούν. Χώρια τα πόσα άλλα, απλώς έχω αδυναμία στη γνώση.το ιντερνετ και τα σόσιαλ απλά έχουν βγάλει στην επιφάνεια πολλά, που είτε μας ήταν άγνωστα, είτε δεν μας άγγιζαν, είτε τα κρύβαμε καλά κάτω από το χαλί σαν κοινωνίες. γενικά πολύ όγκο πληροφορίας, και χρήσιμης, αλλά και πολλά σκουπίδια. αυτό προσωπικά μου δημιουργεί μια ανασφάλεια, γιατί όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να τα φιλτράρω εντελώς και κάποια με επηρεάζουν αρνητικά. καλά ήμουν πριν το ιντερνετ, στο μικρόκοσμό μου.
Το μεγαλύτερο θέμα είναι τα social media, οι αλλαγές που έχουν επιφέρει στον τρόπο επικοινωνίας μας και της οπτικής μας του κόσμου κ.ο.κ. Επίσης, το σκουπιδαριό που αναφέρεις, από το οποίο έχω κι εγώ κατά διαστήματα επηρεαστεί αρνητικά, καθιστά αναγκαία τα ισχυρά φίλτρα.
(καλώς επανήλθες)
Ακριβώς, ακριβώς. Είναι οι αλλαγές στον τρόπο επικοινωνίας που έγραψα παραπάνω. Για τον σύγχρονο άνθρωπο όσοι συνεχίζουν να επιδιώκουν γνωριμίες στο δια ζώσης αρχίζουν και φαίνονται περίεργοι και πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος τρόπος γνωριμίας θα καταλήξει ανεπίτρεπτος για τις μελλοντικές κοινωνίες.Έχω την αίσθηση πως ο "homo digtalis "όντας προσκολλημένος στο ψηφιακό περιβάλλον οδεύει τάχιστα χωρίς δυνατότητα διαφυγής σε αυτό που αποκάλεσες " Antisocialis".Ενδεικτικό το πόσο εύκολα συνάπτουμε επαφές εικονικές στον ψηφιακό κόσμο, μια ψευδής αίσθηση κοινωνικοποίησης σε σχέση με την πραγματική ζωή, ενώ έξω είμαστε επιφυλακτικά μη διαθέσιμοι. Το ίδιο το μέσο και η χρήση του οδηγούν σε μονόδρομο.
(ωραίο το homo digitalis, δεν το είχα ξανακούσει)
Δεν το πήγα βάσει ανθρωπισμού ή υπαρξισμού και δεν το είπα με θετικό τρόπο. Ίσα ίσα, θα μπορούσες να πεις ότι το πήγα και ψυχαναλυτικά, όπως αναφέρεις κάτω. Με το Θεοποίηση του ατόμου αναφέρθηκα στην ενίσχυση των ατομικιστικών και ναρκισσιστικών χαρακτηριστικών μας, στο ότι μας βλέπουμε ολοένα περισσότερο ως κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους, χαμένους στον μικρόκοσμό μας.Που την βλέπεις τη θεοποίηση του ατόμου; Το άτομο-πρόσωπο-πνεύμα, η αυτεξούσια μονάδα δηλαδή, έχει κατά κυριολεξία συνθλιβεί στο βωμό του χρήματος.
Όλα αυτά δεν αναιρούνται από τη λατρεία μας στο χρήμα, μια λατρεία, όμως, που είναι η μικρή εικόνα. Η μεγάλη εικόνα είναι -για εμένα- ότι θυσιάσαμε την πνευματικότητα και τον ιδεαλισμό στο βωμό του υλισμού. Αυτός είναι ο αληθινός βωμός.
Δεν έχω διαβάσει Καστοριάδη ακόμα, θα το βάλω στα πλάνα για την άδεια του Αυγούστου.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
22-07-23
19:36
Όχι. Είχα ανεβάσει, όμως, ένα νήμα με τίτλο «Αποτελεί η σύγχρονη εποχή ''ταφόπλακα'' της φιλοσοφίας;», που είχα εκφράσει παρόμοιες απόψεις. Απλώς εδώ το πάω γενικότερα και δεν μένω στη φιλοσοφία.Συγγνώμη, παθαίνω deja vu ή έχεις ξανά ανεβάσει το ίδιο θέμα στο παρελθόν;
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,022 μηνύματα.
22-07-23
19:29
Εν μέσω καύσωνα και μην μπορώντας να πάω θάλασσα, είπα να ανοίξω ένα θέμα γενικότερου φιλοσοφικού ενδιαφέροντος και προβληματισμού. Θα ήθελα να εκφράσω τις σκέψεις μου και τις ανησυχίες μου. Κυρίως τις δεύτερες, μιας και εννοείται ότι θα είμαι, για ακόμη μία φορά, απαισιόδοξος. Ξεκινάω με μία βαρυσήμαντη δήλωση:
Ο καιρός που ζούμε, οι δεκαετίες από την απαρχή της άμεσης πρόσβασης του καθενός στο διαδίκτυο έως και την εποχή της εισόδου της τεχνητής νοημοσύνης στην καθημερινότητά μας αποτελεί περίοδο σημαντικότατων αλλαγών, ακόμα περισσότερο κι από αυτών της βιομηχανικής επανάστασης. Οι αλλαγές είναι τεράστιες στη συλλογική συνείδηση, τις ζούμε, αλλά -θεωρώ- πως δεν τις αντιλαμβανόμαστε ούτε στο ελάχιστο. Αυτό ενδεχομένως οφείλεται στο γεγονός πως, όταν ζεις κάτι, δεν μπορείς να το παρατηρήσεις με το ουδέτερο βλέμμα που θα έχει ο ιστορικός του μέλλοντος. Γιατί, όμως, είναι τόσο σημαντικές και τόσο ανησυχητικές οι αλλαγές;
Η απάντηση στο ερώτημα ξεκινάει από αρκετά παλιά, γι' αυτό χρειάζεται μια αναδρομή. Ο δυτικός κόσμος ανέκαθεν είχε μια προσέγγιση περισσότερο ατομοκεντρική και φιλελεύθερη απ' τον υπόλοιπό. Αυτό έφερε μεν πάρα πολλά θετικά στην εξέλιξη της ανθρωπότητας -από τα σημαντικότερα ότι η ποιότητα ζωής του σήμερα είναι απείρως καλύτερη από αυτήν, για παράδειγμα του μεσαίωνα-, αλλά έφερε και άσχημα. Πολλά άσχημα. Ένα εξ αυτών ήταν και είναι η προοδευτική και ολοένα αυξανόμενη προσκόλληση στο Εγώ μας, που αποτυπώθηκε τόσο σε πολιτικά (νεοφιλελευθερισμός, καπιταλισμός) όσο και σε φιλοσοφικά (υλισμός, νιχιλισμός) και θρησκευτικά (αθεϊσμός, αγνωστικισμός) ρεύματα. Για να φτάσουμε στη σημερινή θεοποίηση του ατόμου και απαξίωση της κοινότητας, του συνόλου. Με τα παραπάνω δεν ισχυρίζομαι ότι δεν είναι αναγκαία η ελευθερία έκφρασης και σκέψης που παρέχει ο δυτικός κόσμος ούτε ότι μου αρέσουν απολυταρχικά καθεστώτα που προάγουν τη μαζοποίηση του ανθρώπου και την απώλεια της αίσθησης της ταυτότητάς. Κάθε άλλο. Απλώς πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει πάντα μια ισορροπία μεταξύ ατόμου και συνόλου, ισορροπία που ο σύγχρονος κόσμος μας έχει απωλέσει, με αποτέλεσμα η πλάστιγγα να γέρνει όλο και περισσότερο προς το άτομο. Αυτή πιστεύω πως είναι η αρχή του τέλους του δυτικού πολιτισμού.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, λοιπόν, βλέπει ανταγωνιστικά τον άλλον από τη μέρα που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του. Έτσι του μαθαίνουν, έτσι μεγαλώνει, έτσι καταλήγει. Μαθαίνει να σκέφτεται βάσει του «εγώ και οι άλλοι» και όχι του «εμείς.» Στο σήμερα και με την αναφερθείσα στην αρχή, πρόσβασή μας σε σύγχρονα τεχνολογικά μέσα, καταλήξαμε, όχι μόνο πνευματικά, αλλά και σωματικά αποστασιοποιημένοι, κολλημένοι σε οθόνες, κάτι που μοιραία δυσχεραίνει τις κοινωνικές μας δεξιότητες, ακόμα και την ίδια την όρεξή μας για κοινωνικοποίηση. Η αρνητικότητα που εκπέμπεται από μεγάλη μερίδα του κόσμου είναι σχεδόν απτή. Άλλωστε, φαίνεται και στην έκρηξη ψυχικών παθήσεων, της κατανάλωσης ψυχοτρόπων και οτιδήποτε άλλο μπορεί να βοηθήσει τον σύγχρονο άνθρωπο να ξεφύγει από την τρέλα της καθημερινότητας. Συνέβαλλε τα μέγιστα δε και η συγκέντρωσή μας σε τσιμεντένιες μεγαλουπόλεις, καθώς η αποκοπή του ανθρώπου από τη φύση, η οποία δεν μπορεί παρά να τον επηρεάσει σημαντικά.
Για να επανέλθω στο συμπέρασμα που εξήγαγα στην αρχή, θεωρώ ότι -δεδομένων των υπαρχουσών αλλαγών που έφεραν το ίντερνετ και τα social media στη συλλογική συνείδηση- οι εξελίξεις που συμβαίνουν τώρα και η (μελλοντική) πρόσβαση σε αυτές από τον λαό θα φέρει -ενδεχομένως- ένα νέο είδος ανθρώπου. Όχι με βιολογική, αλλά σίγουρα με κοινωνιολογική έννοια. Τον «homo antisocialis*», έναν άνθρωπο που θα δουλεύει, θα συνάπτει φιλίες, θα ερωτεύεται, θα ζει -θα ζει, αλήθεια;- από μακριά, χωρίς επαφή...
Πως σας φαίνονται τα παραπάνω; Απαισιόδοξα, πολύ απαισιόδοξα ή απλό παραλήρημα; Περιμένω τις απόψεις σας...
*δική μου η επινόηση, αν κάποιος το βλέπει όπως κι εγώ και έχει κάποια καλύτερη ονομασία κατά νου, παρακαλώ, ελεύθερα.
Ο καιρός που ζούμε, οι δεκαετίες από την απαρχή της άμεσης πρόσβασης του καθενός στο διαδίκτυο έως και την εποχή της εισόδου της τεχνητής νοημοσύνης στην καθημερινότητά μας αποτελεί περίοδο σημαντικότατων αλλαγών, ακόμα περισσότερο κι από αυτών της βιομηχανικής επανάστασης. Οι αλλαγές είναι τεράστιες στη συλλογική συνείδηση, τις ζούμε, αλλά -θεωρώ- πως δεν τις αντιλαμβανόμαστε ούτε στο ελάχιστο. Αυτό ενδεχομένως οφείλεται στο γεγονός πως, όταν ζεις κάτι, δεν μπορείς να το παρατηρήσεις με το ουδέτερο βλέμμα που θα έχει ο ιστορικός του μέλλοντος. Γιατί, όμως, είναι τόσο σημαντικές και τόσο ανησυχητικές οι αλλαγές;
Η απάντηση στο ερώτημα ξεκινάει από αρκετά παλιά, γι' αυτό χρειάζεται μια αναδρομή. Ο δυτικός κόσμος ανέκαθεν είχε μια προσέγγιση περισσότερο ατομοκεντρική και φιλελεύθερη απ' τον υπόλοιπό. Αυτό έφερε μεν πάρα πολλά θετικά στην εξέλιξη της ανθρωπότητας -από τα σημαντικότερα ότι η ποιότητα ζωής του σήμερα είναι απείρως καλύτερη από αυτήν, για παράδειγμα του μεσαίωνα-, αλλά έφερε και άσχημα. Πολλά άσχημα. Ένα εξ αυτών ήταν και είναι η προοδευτική και ολοένα αυξανόμενη προσκόλληση στο Εγώ μας, που αποτυπώθηκε τόσο σε πολιτικά (νεοφιλελευθερισμός, καπιταλισμός) όσο και σε φιλοσοφικά (υλισμός, νιχιλισμός) και θρησκευτικά (αθεϊσμός, αγνωστικισμός) ρεύματα. Για να φτάσουμε στη σημερινή θεοποίηση του ατόμου και απαξίωση της κοινότητας, του συνόλου. Με τα παραπάνω δεν ισχυρίζομαι ότι δεν είναι αναγκαία η ελευθερία έκφρασης και σκέψης που παρέχει ο δυτικός κόσμος ούτε ότι μου αρέσουν απολυταρχικά καθεστώτα που προάγουν τη μαζοποίηση του ανθρώπου και την απώλεια της αίσθησης της ταυτότητάς. Κάθε άλλο. Απλώς πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει πάντα μια ισορροπία μεταξύ ατόμου και συνόλου, ισορροπία που ο σύγχρονος κόσμος μας έχει απωλέσει, με αποτέλεσμα η πλάστιγγα να γέρνει όλο και περισσότερο προς το άτομο. Αυτή πιστεύω πως είναι η αρχή του τέλους του δυτικού πολιτισμού.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, λοιπόν, βλέπει ανταγωνιστικά τον άλλον από τη μέρα που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του. Έτσι του μαθαίνουν, έτσι μεγαλώνει, έτσι καταλήγει. Μαθαίνει να σκέφτεται βάσει του «εγώ και οι άλλοι» και όχι του «εμείς.» Στο σήμερα και με την αναφερθείσα στην αρχή, πρόσβασή μας σε σύγχρονα τεχνολογικά μέσα, καταλήξαμε, όχι μόνο πνευματικά, αλλά και σωματικά αποστασιοποιημένοι, κολλημένοι σε οθόνες, κάτι που μοιραία δυσχεραίνει τις κοινωνικές μας δεξιότητες, ακόμα και την ίδια την όρεξή μας για κοινωνικοποίηση. Η αρνητικότητα που εκπέμπεται από μεγάλη μερίδα του κόσμου είναι σχεδόν απτή. Άλλωστε, φαίνεται και στην έκρηξη ψυχικών παθήσεων, της κατανάλωσης ψυχοτρόπων και οτιδήποτε άλλο μπορεί να βοηθήσει τον σύγχρονο άνθρωπο να ξεφύγει από την τρέλα της καθημερινότητας. Συνέβαλλε τα μέγιστα δε και η συγκέντρωσή μας σε τσιμεντένιες μεγαλουπόλεις, καθώς η αποκοπή του ανθρώπου από τη φύση, η οποία δεν μπορεί παρά να τον επηρεάσει σημαντικά.
Για να επανέλθω στο συμπέρασμα που εξήγαγα στην αρχή, θεωρώ ότι -δεδομένων των υπαρχουσών αλλαγών που έφεραν το ίντερνετ και τα social media στη συλλογική συνείδηση- οι εξελίξεις που συμβαίνουν τώρα και η (μελλοντική) πρόσβαση σε αυτές από τον λαό θα φέρει -ενδεχομένως- ένα νέο είδος ανθρώπου. Όχι με βιολογική, αλλά σίγουρα με κοινωνιολογική έννοια. Τον «homo antisocialis*», έναν άνθρωπο που θα δουλεύει, θα συνάπτει φιλίες, θα ερωτεύεται, θα ζει -θα ζει, αλήθεια;- από μακριά, χωρίς επαφή...
Πως σας φαίνονται τα παραπάνω; Απαισιόδοξα, πολύ απαισιόδοξα ή απλό παραλήρημα; Περιμένω τις απόψεις σας...
*δική μου η επινόηση, αν κάποιος το βλέπει όπως κι εγώ και έχει κάποια καλύτερη ονομασία κατά νου, παρακαλώ, ελεύθερα.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.