Ο σύγχρονος άνθρωπος

[ilias90]

Η πίστη-placebo είναι ψευδοπίστη, ψευτοφαντασίωση. Η πίστη-εμπιστοσύνη είναι αυτή που ανοίγει την υπερβατική ατραπό.

Ανοίγεις μεγάλη συζήτηση, που θα πάει τελείως εκτός θέματος. Δεν έχω, βέβαια, πρόβλημα με το εκτός θέματος, μιας και ψοφάω για τέτοιες συζητήσεις, αλλά με το ότι δεν ξέρω κατά πόσο το ίδιο το στέκι σηκώνει τέτοια συζήτηση.
Θα πω μέσες άκρες ότι θεωρώ πως δεν υπάρχει μια απόλυτη Αλήθεια (εκτός, ίσως, απ' το Εν.) Η οπτική μας για τα πράγματα παίζει μεγάλο ρόλο στα ίδια τα πράγματα, ειδικά όταν πιάνουμε μεταφυσικές έννοιες. Υπ' αυτή την έννοια, για να κάνεις κάτι να λειτουργήσει σε αυτό το πεδίο, θα πρέπει να πιστέψεις σε αυτό. Εδώ πάει η αποτίναξη της λογικής από πάνω μας, όταν ασχολούμαστε με αυτά.
Οπότε το placebo δεν το χρησιμοποίησα για να σου πω ότι πιστεύεις σε κάτι ψεύτικο, αλλά για το ότι να λειτουργήσουν αυτά τα πράγματα θα πρέπει σαφέστατα να μπεις σε μια διαδικασία αυθυποβολής. Σε αυτό, για παράδειγμα, βοηθάνε οι τελετές, όπως ακόμα και η Θεία Κοινωνία, όπου το λιβάνι, τα σύμβολα, οι ψαλμοί, τα αντικείμενα κ.λπ. βοηθάνε στη χαλάρωση του συνειδητού, ούτως ώστε να συντονιστείς. Άσχετο που για τον σύγχρονο άνθρωπο -ωραία το συνδύασα για να ξαναμπώ στο θέμα, έτσι;- όλα αυτά φαίνονται στην καλύτερη γραφικά, στη χειρότερη παρανοϊκά. Είπαμε, έφερε πολλά δεινά ο υλισμός.

Αυτό είναι ένα υπαρξιακό τίμημα που καλείσαι να πληρώσεις για να δεις πέρα από το πέπλο της Ίσιδας: Μακάριοι όσοι δεν είδαν και πίστεψαν.

ΙΣΙΣ ΑΠΟΚΑΛΥΜΜΕΝΗ (ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΜΟΣ - ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ)

Σε αντιδιαστολή με τη σύγχυση, την αγωνία και την ασάφεια που χαρακτηρίζει την εποχή μας, η ανθρωπότητα ετοιμάζεται να ανασηκώσει το Πέπλο της Ίσιδας και να αντικρίσει κατάματα την ουσιαστική πραγματικότητα της πνευματικής της φύσης. Η επιστήμη και η θρησκεία δομούν γέφυρες κατανόησης και...

www.politeianet.gr

"Πάμε να κηρύξουμε το Ευαγγέλιο,
χωρίς να επιβάλλουμε άλλους κανόνες και νόμους πέραν
από εκείνους των οποίων ο Κύριός μας υπήρξε Μάρτυρας."

Απόκρυφο Ευαγγέλιο Μαγδαληνής - Σελίδα 18

Μιας που πάντα ήθελα να καταπιαστώ με τα απόκρυφα Ευαγγέλια, θα ήθελα έτσι τη γνώμη σου -αν έχεις ασχοληθεί- για το ποια αξίζουν. Έχω διαβάσει μόνο το Κατά Θωμά, που αν θυμάμαι καλά είναι των γνωστικών.

 

[parafernalia]

Η οπτική μας για τα πράγματα παίζει μεγάλο ρόλο στα ίδια τα πράγματα, ειδικά όταν πιάνουμε μεταφυσικές έννοιες. Υπ' αυτή την έννοια, για να κάνεις κάτι να λειτουργήσει σε αυτό το πεδίο, θα πρέπει να πιστέψεις σε αυτό. Εδώ πάει η αποτίναξη της λογικής από πάνω μας, όταν ασχολούμαστε με αυτά.
Οπότε το placebo δεν το χρησιμοποίησα για να σου πω ότι πιστεύεις σε κάτι ψεύτικο, αλλά για το ότι να λειτουργήσουν αυτά τα πράγματα θα πρέπει σαφέστατα να μπεις σε μια διαδικασία αυθυποβολής. Σε αυτό, για παράδειγμα, βοηθάνε οι τελετές, όπως ακόμα και η Θεία Κοινωνία, όπου το λιβάνι, τα σύμβολα, οι ψαλμοί, τα αντικείμενα κ.λπ. βοηθάνε στη χαλάρωση του συνειδητού, ούτως ώστε να συντονιστείς. Άσχετο που για τον σύγχρονο άνθρωπο -ωραία το συνδύασα για να ξαναμπώ στο θέμα, έτσι;- όλα αυτά φαίνονται στην καλύτερη γραφικά, στη χειρότερη παρανοϊκά. Είπαμε, έφερε πολλά δεινά ο υλισμός.

Ναι καταλαβαίνω τι εννοείς, αυτή η άποψη "χαλάρωσης του συνειδητού" με σκοπό τον συντονισμό είναι γνωστή. Κάτι τέτοια λένε στα "ρείκι" και άλλα μουφο-διαλογιστικά. Δεν λειτουργεί έτσι, στην καλύτερη να κοροϊδέψεις τον εγκέφαλό σου και να δεις κάποιες ψευδαισθήσεις, τίποτα παραπάνω.

Είναι μεγάλο το θέμα, σε μέσες άκρες, η αλήθεια δεν είναι Απόλυτη, πολύ σωστό αυτό που λες, όλες οι αλήθειες είναι μισές. Δεν αποτινάσσεται η λογική αλλά πηγαίνει σε άλλο επίπεδο. Σκέψου ότι ο πρόδρομος της μαθηματικής λογικής, ο Αριστοτέλης, είχε γράψει το τεράστιο βιβλίο "Μετά τα Φυσικά". Θα καθόταν ποτέ να ασχοληθεί με αυτό το θέμα αν δεν έβρισκε λογική μέσα του; Σε καμία περίπτωση. Το "μετά τα φυσικά" σημαίνει φαινόμενα που δεν είναι αισθητά στο φυσικό κόσμο, αλλά υπάρχουν. Είναι καταστάσεις στις οποίες επενεργεί έντονα αυτό που λέμε τέταρτη διάσταση (η χημεία είναι τετραδιάστατη επιστήμη, έλεγε ο Άλιστερ Κρόουλι). Η βασική αρχή είναι η δόνηση. Τα πάντα δονούνται, ακόμα και το Παν, σε διαφορετικές συχνότητες και επίπεδα. Αυτό που προσπαθούν οι μύστες να επιτύχουν είναι την αλχημική μετάλλαξη, πρώτα στο νοητικό επίπεδο και εν συνεχεία, με βάση την επόμενη ερμητική αρχή του ρυθμού, αυτή να εμφανιστεί στο φυσικό.

Όλη αυτή η διαδικασία είναι λογική, όχι φαντασιακή. Όταν π.χ. οι αρχαίοι Έλληνες και οι νεο-πλατωνικοί επικαλούνταν την Εκάτη, αναφέρονταν στην σκοτεινή πλευρά της Σελήνης και την ενέργεια που απορρέει από αυτή. Η μορφοπλασία είναι αυθαίρετη φαινομενικά αλλά αυτή η αυθαιρεσία είναι ασήμαντη μπροστά στο αποτέλεσμα. Δημιουργείς εσύ ένα αίτιο, για να δρέψεις το αποτέλεσμα.

Το πρόβλημα με όλα αυτά είναι ότι είναι πολύ δύσκολο να εφαρμοστούν και γι' αυτό χάθηκε σταδιακά αυτή η γνώση. Υπάρχουν π.χ. λεκτικές φωνητικές δονήσεις που αν ειπωθούν με συγκεκριμένο τρόπο, σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή όταν τα άστρα βρίσκονται σε συγκεκριμένη θέση, "ξυπνάνε" ενέργειες και μορφοποιούν καταστάσεις. Άντε να τις βρεις όμως αυτές, έχουν μείνει σε κάποιους παπύρους, σε μύθους και οι περισσότερες γίνανε στάχτη με την πυρπόληση της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδριας. Ακόμα όμως και να τις βρεις, δεν μπορείς να τις εφαρμόσεις στο δοκούν γιατί έχει χαθεί η αρχαία Αιγυπτιακή προφορά.

Τα περισσότερα μυστήρια των θρησκειών έχουν χάσει τη δύναμή τους γιατί η θεουργία δεν γίνεται σωστά. Εδώ έχει μεγάλη συνεισφορά ο Ιάμβλιχος που είχες αναφέρει σε προηγούμενο ποστ, χωρίς θεουργία δεν μπορείς να επιτύχεις κάτι ουσιαστικό. Η θεωρητική γνώση είναι ανούσια χωρίς πρακτική. Μάλλον τελικά πίστη και γνώση πρέπει να περπατήσουν μαζί, δεν προηγείται το ένα του άλλου.

Αυτό που πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσεις είναι τον σκοπό. Γιατί να το κάνεις; Σε τι αποσκοπείς; Η απάντηση είναι διαφορετική στον καθένα φυσικά. Οι Τολτέκοι είχαν ξεκάθαρο προσδιορισμό, αποζητούσαν τη Δύναμη.

May the Force be with you!

Ωραίο φαίνεται το βιβλίο, γενικά ο εκδοτικός οίκος Ιάμβλιχος έχει κυκλοφορήσει ωραία πράγματα, θα το ψάξω, thanks.

Μιας που πάντα ήθελα να καταπιαστώ με τα απόκρυφα Ευαγγέλια, θα ήθελα έτσι τη γνώμη σου -αν έχεις ασχοληθεί- για το ποια αξίζουν. Έχω διαβάσει μόνο το Κατά Θωμά, που αν θυμάμαι καλά είναι των γνωστικών.

Δεν έχω κάποια άλλη πηγή πλην ότι μπορείς να βρεις στο διαδίκτυο. Της Μαγδαληνής είναι μικρό και έχουν χαθεί αρκετά κομμάτια. Του Θωμά, είναι πολύ γνωστικιστικό, όπως και του Ιούδα που βρίσκεται στα χειρόγραφα Ναγκ Χαμαντί. Η αξιοπιστία τους ελέγχεται φυσικά αλλά ακόμα και στα επίσημα υπάρχει λαθροχειρία με αποκορύφωμα αυτό του Λουκά που παρεπιπτόντως ενώ είναι το πιο αγαπησιάρικο (σε σύγκριση με του Ματθαίου που είναι αυστηρό) στο τέλος της παραβολής των δέκα μνεών (ταλάντων) γράφει:

"Πλην, εκείνους τους εχθρούς μου, που δεν με θέλησαν να βασιλεύσω επάνω τους, φέρτε τους εδώ, και κατασφάξτε τους μπροστά μου"!

 

[ilias90]

Childism - Wikipedia

en.wikipedia.org

Μέσα στο σωρό τον εννοιών με κατάληξη -ism- ήρθε να προστεθεί και το childism. Ομολογώ ότι δεν το είχα πάρει πρέφα πάρα μόνο πολύ πρόσφατα.

Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω -όπως αυτό ακουστεί- είναι πως τα (πολλά) τελευταία χρόνια βρισκόμαστε σε πόλεμο. Όχι πόλεμος στο φυσικό πεδίο, όπως αυτός της Ρωσίας με την Ουκρανία, αλλά πόλεμος εννοιών, λέξεων (κυρίως λέξεων), ιδεολογιών και πεποιθήσεων. Τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα είναι, φυσικά, όσοι θέλουν να φέρουν την αλλαγή από τη μία και όσοι μαχόμαστε για την διατήρηση οτιδήποτε φυσιολογικού -αν και ακόμα και αυτή η λέξη κάνει τζιζ τελευταία- έχει μείνει από την άλλη.

Αυτός ο μη συμβατικός πόλεμος, λοιπόν, συντελείται χωρίς να τον παίρνουν είδηση οι περισσότεροι άνθρωποι, χωρίς να καταλαβαίνουν και οι ίδιοι, ότι μέρα με τη μέρα αλλάζουν, ως φυσικό επακόλουθο του πολέμου. Αλλάζουν τις λέξεις που χρησιμοποιούν, αλλάζει η οπτική με την οποία τους μεταδίδεται ένα γεγονός, αλλάζει εν τέλει η ίδια τους η κοσμοαντίληψη. Διότι, όπως έχω ξαναπεί και αλλού, οι λέξεις έχουν φοβερή δύναμη, τέτοια που λίγοι κατανοούν. Ο τρόπος με τον οποίο μιλάς για κάτι, το ορίζεις και το ονοματοδοτείς, έχει φοβερή επίδραση στην οπτική που θα έχεις γι' αυτό το κάτι...

Όπως κάθε πόλεμος, λοιπόν, έχει θύματα, νικητές και ηττημένους. Θύματα είναι (κατ' εμέ) το φυσιολογικό, η κοινή λογική, η αλήθεια. Νικητές -για την ώρα- όσοι θέλουν να φέρουν την αλλαγή. Προφανώς και υπάρχει αντίσταση -και θα υπάρξει ισχυρότερη στο μέλλον, γ' αυτό να είστε βέβαιοι-, το μόνο σίγουρο είναι, όμως, πως σε αυτόν τον πόλεμο δεν υπάρχει ουδέτερος. Υπάρχει μόνο αυτός που χαίρεται με την κατάντια του σύγχρονου ανθρώπου και την βλέπει σαν κάτι ευεργετικό (ή απλά αδιαφορεί) και αυτός που προσπαθεί να σώσει ό,τι σώζεται.

Υ.Γ.: Όπως είπα και κάπου αλλού, βρισκόμαστε σε DEFCON2.
Υ.Γ.2: Ψιλά γράμματα όλα τα παραπάνω, για όποιους λίγους έχουν εντοπίσει το πρόβλημα. Για τους περισσότερους, ένα ακόμα παραλήρημα.

 

[epote]

Το παραφερναλια τελικα δεν μου ειπε τι χαπια έπαιρνα

 

[glayki]

Childism - Wikipedia

en.wikipedia.org

Μέσα στο σωρό τον εννοιών με κατάληξη -ism- ήρθε να προστεθεί και το childism. Ομολογώ ότι δεν το είχα πάρει πρέφα πάρα μόνο πολύ πρόσφατα.

Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω -όπως αυτό ακουστεί- είναι πως τα (πολλά) τελευταία χρόνια βρισκόμαστε σε πόλεμο. Όχι πόλεμος στο φυσικό πεδίο, όπως αυτός της Ρωσίας με την Ουκρανία, αλλά πόλεμος εννοιών, λέξεων (κυρίως λέξεων), ιδεολογιών και πεποιθήσεων. Τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα είναι, φυσικά, όσοι θέλουν να φέρουν την αλλαγή από τη μία και όσοι μαχόμαστε για την διατήρηση οτιδήποτε φυσιολογικού -αν και ακόμα και αυτή η λέξη κάνει τζιζ τελευταία- έχει μείνει από την άλλη.

Αυτός ο μη συμβατικός πόλεμος, λοιπόν, συντελείται χωρίς να τον παίρνουν είδηση οι περισσότεροι άνθρωποι, χωρίς να καταλαβαίνουν και οι ίδιοι, ότι μέρα με τη μέρα αλλάζουν, ως φυσικό επακόλουθο του πολέμου. Αλλάζουν τις λέξεις που χρησιμοποιούν, αλλάζει η οπτική με την οποία τους μεταδίδεται ένα γεγονός, αλλάζει εν τέλει η ίδια τους η κοσμοαντίληψη. Διότι, όπως έχω ξαναπεί και αλλού, οι λέξεις έχουν φοβερή δύναμη, τέτοια που λίγοι κατανοούν. Ο τρόπος με τον οποίο μιλάς για κάτι, το ορίζεις και το ονοματοδοτείς, έχει φοβερή επίδραση στην οπτική που θα έχεις γι' αυτό το κάτι...

Όπως κάθε πόλεμος, λοιπόν, έχει θύματα, νικητές και ηττημένους. Θύματα είναι (κατ' εμέ) το φυσιολογικό, η κοινή λογική, η αλήθεια. Νικητές -για την ώρα- όσοι θέλουν να φέρουν την αλλαγή. Προφανώς και υπάρχει αντίσταση -και θα υπάρξει ισχυρότερη στο μέλλον, γ' αυτό να είστε βέβαιοι-, το μόνο σίγουρο είναι, όμως, πως σε αυτόν τον πόλεμο δεν υπάρχει ουδέτερος. Υπάρχει μόνο αυτός που χαίρεται με την κατάντια του σύγχρονου ανθρώπου και την βλέπει σαν κάτι ευεργετικό (ή απλά αδιαφορεί) και αυτός που προσπαθεί να σώσει ό,τι σώζεται.

Υ.Γ.: Όπως είπα και κάπου αλλού, βρισκόμαστε σε DEFCON2.
Υ.Γ.2: Ψιλά γράμματα όλα τα παραπάνω, για όποιους λίγους έχουν εντοπίσει το πρόβλημα. Για τους περισσότερους, ένα ακόμα παραλήρημα.

Η αλλαγή του νοήματος των λέξεων είναι χαρακτηριστική τακτική για να απεκδυονται οι άνθρωποι τις οποίες ευθύνες και τις ενοχές για δραστικές αλλαγές-ζημιογονες για το σύνολο τακτικές. Όπως χαρακτηριστικά σχολίασε και ο Θουκυδίδης στην παθολογία του πολέμου:


"Για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και την σημασία των λέξεων. Η παράλογη τόλμη θεωρήθηκε ανδρεία και αφοσίωση στο κόμμα, η προσωπική διστακτικότητα θεωρήθηκε δειλία που κρύβεται πίσω από εύλογες προφάσεις και η σωφροσύνη προσωπίδα της ανανδρείας. Η παραφορά θεωρήθηκε ανδρική αρετή, ενώ η τάση να εξετάζωνται προσεκτικά όλες οι όψεις ενός ζητήματος θεωρήθηκε πρόφαση για υπεκφυγή. Όποιος ήταν έξαλλος γινόταν ακουστός, ενώ όποιος έφερνε αντιρρήσεις γινόταν ύποπτος. Όποιον επινοούσε κανένα τέχνασμα και πετύχαινε, τον θεωρούσαν σπουδαίο, κι όποιον υποψιαζόταν σύγκαιρα και φανέρωνε τα σχέδια του αντιπάλου, τον θεωρούσαν ακόμα πιο σπουδαίο. Ενώ όποιος ήταν αρκετά προνοητικός, ώστε να μην χρειαστούν τέτοια μέσα, θεωρούσαν ότι διαλύει το κόμμα και ότι είναι τρομοκρατημένος από την αντίπαλη παράταξη."

 

[ilias90]

Η αλλαγή του νοήματος των λέξεων είναι χαρακτηριστική τακτική για να απεκδυονται οι άνθρωποι τις οποίες ευθύνες και τις ενοχές για δραστικές αλλαγές-ζημιογονες για το σύνολο τακτικές. Όπως χαρακτηριστικά σχολίασε και ο Θουκυδίδης στην παθολογία του πολέμου:

Ναι, είναι και αυτό, ανάμεσα σε πολλά άλλα, όπως αυτό που αναφέρω. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στη γλώσσα και τις λέξεις που χρησιμοποιούμε. Πολλοί θεωρούν ότι οι λέξεις είναι μόνο... λέξεις, ενώ στην πραγματικότητα είναι πολλά περισσότερα. Δεν έχω υπόψη μου στην ιστορία εξουσία, καθεστώς -καλά, ειδικά στα καθεστώτα είναι ακόμα πιο έντονο- που δεν προσπάθησε να κάνει αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο μιλάμε για τα πράγματα.
Προτεινόμενο:

ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ

Το βιβλίο αυτό, το οποίο απευθύνεται σε προχωρημένους προπτυχιακούς φοιτητές, είναι η πρώτη συστηματική και κατανοητή εισαγωγή στη θεωρία και την εφαρμογή της ανάλυσης λόγου στο πεδίο της κοινωνικής ψυχολογίας και των συναφών της επιστημονικών κλάδων. Οι συγγραφείς χρησιμοποιούν τον όρο «λόγος»...

www.politeianet.gr

Πολύ ενδιαφέρον αυτό του Θουκυδίδη, δεν το γνώριζα.

 

[Υδροχόος]

Ο Γιάννης Ρίτσος είχε πει κάποτε το πολύ ωραίο "Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα τρέχει...". Και για να τονίσει τη ζωντάνια και τον παλμό των λέξεων. Οι οποίες, σαν τις φλέβες, αντί για αίμα κουβαλάνε σκέψεις ανθρώπων, όνειρα, συναισθήματα...

Δυστυχώς, ο σύγχρονος άνθρωπος, κακοποιεί τη γλώσσα χρησιμοποιώντας την λανθασμένα. Αν προστεθεί σ΄ αυτό και η γλωσσική ξενομανία (δε μιλώ για την - απαραίτητη - εκμάθηση των ξένων γλωσσών...) η ελληνική γλώσσα αλλοιώνεται κατά πολύ. Ισοπεδώνεται στ΄ όνομα μιας άχρηστης και αχρείαστης πλασματικής ομοιομορφίας, περιορίζοντας το λόγο μας σε ασαφή γενικόλογα. Ας μη μιλήσω και για την ειρωνεία που δέχονται (@giannhs2001) όσοι την μιλούν και σωστά (αστείο, το τελευταίο, μα και μεγάλη αλήθεια ταυτόχρονα...)...

Συνεχίστε. Ωραία τα λέτε...Με ωραία θέματα καταπιάνεστε...

Ως λάτρης της ελληνικής γλώσσας και μεγάλη θαυμάστρια των λέξεων, είπα να πω μια καλημέρα...

 

[giannhs2001]

Ας μη μιλήσω και για την ειρωνεία που δέχονται (@giannhs2001) όσοι τη μιλούν και σωστά (αστείο, το τελευταίο, μα και μεγάλη αλήθεια ταυτόχρονα...)...

Αν θέλω να κάνω την αυτοκριτική μου τότε μπορώ να παραδεχτώ πως αρκετές φορές κάνω λάθος στην καθαρεύουσα. Πρέπει να μελετήσω καλλίτερα την αρχαιοελληνική γραμματική.

Συμφωνώ ως τόσο με όσα λέτε για το γλωσσικό ζήτημα αλλά εγώ είμαι πιο ριζοσπαστικός. Α) Για εμένα είναι καταστροφή άνευ προηγουμένου και συνάμα μεγαλύτερη προδοσία δεν θα υπάρξει ποτέ από την κατάργηση του πολυτονικού. Ο πλήρης ευνουχισμός της γλώσσας μας. Η διάλυσις μιας ιδιαιτερότητος που πηγάζει από τα αρχαία χρόνια. Μόνοι μας σκοτώνουμε την ιστορία μας.

Β) Ο θάνατος της καθαρεύουσας επίσης απόρροια της σύγκρουσης της υψηλής κουλτούρας (high culture) με την λαϊκή κουλτούρα (folk culture). Μια ιστορική σύγκρουση που κράτησε έως τα μισά περίπου του 20ου αιώνα σε ολόκληρη την Ευρώπη και έληξε με νίκη της τελευταίας. Η καθαρεύουσα συνδέθηκε με την υψηλή κοινωνία της Ελλάδος και με την υψηλή μόρφωση. Οι απλοί Έλληνες με το ζόρι μιλούσαν την δημοτική (πολλές φορές χωρίς να ξέρουν γραφή ή να την διαβάζουν). Το νόημα της υψηλής αριστοκρατικής κοινωνίας ήταν να δίνουν το σωστό παράδειγμα. Να έχουν ευγενικούς τρόπους, ευπρέπεια στο ντύσιμο, υψηλοτάτη μόρφωση, μουσικά ερεθίσματα, να μιλάνε ξένες γλώσσες και έτσι να αποτελούν το πρότυπο του λαού. Όμως στη πραγματικότητα επικράτησε η αντιζηλία και ο λαός δεν θέλησε να ακολουθήσει αυτά τα πρότυπα αλλά να τα ξεκάνει.

Από το παραπάνω, για να συνδεθούμε με το θέμα, βγαίνει και το συμπέρασμα πως ο σύγχρονος άνθρωπος έχει την ρίζα του στον λαϊκό της εποχής και όχι στον ευγενή. Καλλίτερο; Χειρότερο; Προσωπική γνώμη του καθενός. Μάλλον χειρότερο αν κρίνουμε από την κατάντια του.

 

[ilias90]

Δυστυχώς, ο σύγχρονος άνθρωπος, κακοποιεί τη γλώσσα χρησιμοποιώντας την λανθασμένα. Αν προστεθεί σ΄ αυτό και η γλωσσική ξενομανία (δε μιλώ για την - απαραίτητη - εκμάθηση των ξένων γλωσσών...) η ελληνική γλώσσα αλλοιώνεται κατά πολύ. Ισοπεδώνεται στ΄ όνομα μιας άχρηστης και αχρείαστης πλασματικής ομοιομορφίας, περιορίζοντας το λόγο μας σε ασαφή γενικόλογα. Ας μη μιλήσω και για την ειρωνεία που δέχονται (@giannhs2001) όσοι την μιλούν και σωστά (αστείο, το τελευταίο, μα και μεγάλη αλήθεια ταυτόχρονα...)...

Ο Γιάννης κάνει μια αξιοσέβαστη απόπειρα να μιλήσει την καθαρεύουσα. Αυτό το λέω ειλικρινά -αν και τον τρολάρω καμία φορά-, διότι με ενοχλεί η κατάντια της νεοελληνικής και η συνεχής κακοποίησή και ο εκφυλισμός της με ξένες λέξεις και όρους. Τώρα, θα μου πεις, και η νεοελληνική στην καλύτερη της μορφή έχει πολλές λέξεις τουρκικής, ιταλικής και άλλων γλωσσών. Εντάξει, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να παλέψουμε για να διατηρήσουμε κάποια οχυρά.

Και τα παραπάνω δεν τα λέω για γραφικούς εθνικιστικοπατριωτικούς λόγους, ούτε καν. Τα λέω γιατί η Νεοελληνική είναι συνέχεια της αρχαίας Ελληνικής, την οποία αρχαία Ελληνική αγαπάω και εύχομαι να διδάσκονταν στα σχολεία υποχρεωτικά από το δημοτικό. Μπορεί να μην έχει πρακτικά οφέλη αυτό (τουλάχιστον άμεσα), πιστεύω, όμως, πως όσο πιο δύσκολη είναι μια γλώσσα, τόσο περισσότερο παιδεύει (με την καλή έννοια) το μυαλό μας και μας κάνει καλύτερους, πιο δημιουργικούς και σκεπτόμενους*. Δείτε μόνο ότι οι διάφοροι τονισμοί δήλωναν όντως διαφορετικό ηχόχρωμα και, για παράδειγμα, το πως η κατάργηση της (αγαπημένης) δοτικής, έφερε τη χρησιμοποίηση της αιτιατικής στη Βόρεια Ελλάδα («τον είπα») και της γενικής στη Νότια («του είπα»)

Κι αν οι δύσκολες γλώσσες ακονίζουν το μυαλό, ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει στη σημερινή νεολαία, και την υιοθέτηση άπειρων ξενόφερτων όρων, κάτι το οποίο πάντα συνέβαινε, αλλά τώρα με τα σόσιαλ παράγινε το κακό. Έχω ακούσει πράγματα με τα οποία έφριξα, όπως για παράδειγμα ότι προσφωνούν τους καθηγητές τους «μπρο...» Που οριακά, εγώ ο ίδιος θέλω να δώσω σφαλιάρα σε κάποιον που με προσφωνεί έτσι, πόσο μάλλον να το λες σε καθηγητή. Προτιμώ χίλιες φορές -το γραφικό κι αχρείαστο για κάποιους- να σηκώνεσαι προσοχή όταν μπαίνει ο διευθυντής, κάτι που πρόλαβα κι εγώ. Δυστυχώς, η παροχή απεριόριστης (και κακώς εννοούμενης) «ελευθερίας» έφερε αυτά τα θλιβερά αποτελέσματα. Ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να έρθει σε επαφή ξανά με την πειθαρχία, μια πειθαρχία που πρέπει να είναι «σιδηρά» και Στωική...

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 3 Αυγούστου 2023

*Αν παραθέσει κάποιος έρευνες περί του αντιθέτου, προσωπικά δεν τις λαμβάνω και πολύ στα σοβαρά υπόψη, μιας και η επιστήμη κι αυτή, ως ένα σημείο, τείνει να συγκλίνει με το κυρίαρχο αφήγημα της εκάστοτε εποχής.

Από το παραπάνω, για να συνδεθούμε με το θέμα, βγαίνει και το συμπέρασμα πως ο σύγχρονος άνθρωπος έχει την ρίζα του στον λαϊκό της εποχής και όχι στον ευγενή. Καλλίτερο; Χειρότερο; Προσωπική γνώμη του καθενός. Μάλλον χειρότερο αν κρίνουμε από την κατάντια του.

Ο κάθε σύγχρονος άνθρωπος της εποχής του έχει τη ρίζα του περισσότερο στον λαϊκό και λιγότερο στον ευγενή της προηγούμενης εποχής. Είναι φυσική συνέχειά του, με την λαογραφική έννοια. Από αυτόν κληρονομεί τα ήθη και έθιμα που θα ακολουθήσει έπειτα κι αυτός. Παρόλα αυτά, στην ιστορία μένει ο ευγενής. Όταν λέμε Αρχαία Αθήνα έχουμε στο μυαλό μας φιλοσόφους, σοφιστές, τον Περικλή, τα έξαλλα πάρτι του Αλκιβιάδη και όχι τον μέσο άνθρωπο της εποχής.

 

[BeatrixKiddo]

Ο Γιάννης κάνει μια αξιοσέβαστη απόπειρα να μιλήσει την καθαρεύουσα. Αυτό το λέω ειλικρινά -αν και τον τρολάρω καμία φορά-, διότι με ενοχλεί η κατάντια της νεοελληνικής και η συνεχής κακοποίησή και ο εκφυλισμός της με ξένες λέξεις και όρους. Τώρα, θα μου πεις, και η νεοελληνική στην καλύτερη της μορφή έχει πολλές λέξεις τουρκικής, ιταλικής και άλλων γλωσσών. Εντάξει, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να παλέψουμε για να διατηρήσουμε κάποια οχυρά.

Και τα παραπάνω δεν τα λέω για γραφικούς εθνικιστικοπατριωτικούς λόγους, ούτε καν. Τα λέω γιατί η Νεοελληνική είναι συνέχεια της αρχαίας Ελληνικής, την οποία αρχαία Ελληνική αγαπάω και εύχομαι να διδάσκονταν στα σχολεία υποχρεωτικά από το δημοτικό. Μπορεί να μην έχει πρακτικά οφέλη αυτό (τουλάχιστον άμεσα), πιστεύω, όμως, πως όσο πιο δύσκολη είναι μια γλώσσα, τόσο περισσότερο παιδεύει (με την καλή έννοια) το μυαλό μας και μας κάνει καλύτερους, πιο δημιουργικούς και σκεπτόμενους*. Δείτε μόνο ότι οι διάφοροι τονισμοί δήλωναν όντως διαφορετικό ηχόχρωμα και, για παράδειγμα, το πως η κατάργηση της (αγαπημένης) δοτικής, έφερε τη χρησιμοποίηση της αιτιατικής στη Βόρεια Ελλάδα («τον είπα») και της γενικής στη Νότια («του είπα»)

Κι αν οι δύσκολες γλώσσες ακονίζουν το μυαλό, ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει στη σημερινή νεολαία, και την υιοθέτηση άπειρων ξενόφερτων όρων, κάτι το οποίο πάντα συνέβαινε, αλλά τώρα με τα σόσιαλ παράγινε το κακό. Έχω ακούσει πράγματα με τα οποία έφριξα, όπως για παράδειγμα ότι προσφωνούν τους καθηγητές τους «μπρο...» Που οριακά, εγώ ο ίδιος θέλω να δώσω σφαλιάρα σε κάποιον που με προσφωνεί έτσι, πόσο μάλλον να το λες σε καθηγητή. Προτιμώ χίλιες φορές -το γραφικό κι αχρείαστο για κάποιους- να σηκώνεσαι προσοχή όταν μπαίνει ο διευθυντής, κάτι που πρόλαβα κι εγώ. Δυστυχώς, η παροχή απεριόριστης (και κακώς εννοούμενης) «ελευθερίας» έφερε αυτά τα θλιβερά αποτελέσματα. Ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να έρθει σε επαφή ξανά με την πειθαρχία, μια πειθαρχία που πρέπει να είναι «σιδηρά» και Στωική...

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 3 Αυγούστου 2023

*Αν παραθέσει κάποιος έρευνες περί του αντιθέτου, προσωπικά δεν τις λαμβάνω και πολύ στα σοβαρά υπόψη, μιας και η επιστήμη κι αυτή, ως ένα σημείο, τείνει να συγκλίνει με το κυρίαρχο αφήγημα της εκάστοτε εποχής.

Ο κάθε σύγχρονος άνθρωπος της εποχής του έχει τη ρίζα του περισσότερο στον λαϊκό και λιγότερο στον ευγενή της προηγούμενης εποχής. Είναι φυσική συνέχειά του, με την λαογραφική έννοια. Από αυτόν κληροδοτεί τα ήθη και έθιμα που θα ακολουθήσει έπειτα κι αυτός. Παρόλα αυτά, στην ιστορία μένει ο ευγενής. Όταν λέμε Αρχαία Αθήνα έχουμε στο μυαλό μας φιλοσόφους, σοφιστές, τον Περικλή, τα έξαλλα πάρτι του Αλκιβιάδη και όχι τον μέσο άνθρωπο της εποχής.

Ξέρεις ότι έχεις μιλήσει με τον Γιάννη όταν χρησιμοποιείς στον λόγο σου άθελά σου πια την λέξη ήτο

 

[Memetchi]

όσοι μαχόμαστε για την διατήρηση οτιδήποτε φυσιολογικού

Όταν λέμε φυσιολογικό;

 

[ilias90]

Όταν λέμε φυσιολογικό;

«όσοι μαχόμαστε για την διατήρηση οτιδήποτε φυσιολογικού -αν και ακόμα και αυτή η λέξη κάνει τζιζ τελευταία-»
Καλά, όχι ότι είμαι και προφήτης, αλλά τα εξαρτημένα αντανακλαστικά σας θα τα ζήλευαν και τα σκυλιά του Παβλόφ.
Όσο για την ερώτησή σου, ό,τι ακριβώς φαντάζεσαι πως θα μπορούσα να θεωρώ φυσιολογικό

 

[chrisjhon02]

Childism - Wikipedia

en.wikipedia.org

Μέσα στο σωρό τον εννοιών με κατάληξη -ism- ήρθε να προστεθεί και το childism. Ομολογώ ότι δεν το είχα πάρει πρέφα πάρα μόνο πολύ πρόσφατα.

Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω -όπως αυτό ακουστεί- είναι πως τα (πολλά) τελευταία χρόνια βρισκόμαστε σε πόλεμο. Όχι πόλεμος στο φυσικό πεδίο, όπως αυτός της Ρωσίας με την Ουκρανία, αλλά πόλεμος εννοιών, λέξεων (κυρίως λέξεων), ιδεολογιών και πεποιθήσεων. Τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα είναι, φυσικά, όσοι θέλουν να φέρουν την αλλαγή από τη μία και όσοι μαχόμαστε για την διατήρηση οτιδήποτε φυσιολογικού -αν και ακόμα και αυτή η λέξη κάνει τζιζ τελευταία- έχει μείνει από την άλλη.

Αυτός ο μη συμβατικός πόλεμος, λοιπόν, συντελείται χωρίς να τον παίρνουν είδηση οι περισσότεροι άνθρωποι, χωρίς να καταλαβαίνουν και οι ίδιοι, ότι μέρα με τη μέρα αλλάζουν, ως φυσικό επακόλουθο του πολέμου. Αλλάζουν τις λέξεις που χρησιμοποιούν, αλλάζει η οπτική με την οποία τους μεταδίδεται ένα γεγονός, αλλάζει εν τέλει η ίδια τους η κοσμοαντίληψη. Διότι, όπως έχω ξαναπεί και αλλού, οι λέξεις έχουν φοβερή δύναμη, τέτοια που λίγοι κατανοούν. Ο τρόπος με τον οποίο μιλάς για κάτι, το ορίζεις και το ονοματοδοτείς, έχει φοβερή επίδραση στην οπτική που θα έχεις γι' αυτό το κάτι...

Όπως κάθε πόλεμος, λοιπόν, έχει θύματα, νικητές και ηττημένους. Θύματα είναι (κατ' εμέ) το φυσιολογικό, η κοινή λογική, η αλήθεια. Νικητές -για την ώρα- όσοι θέλουν να φέρουν την αλλαγή. Προφανώς και υπάρχει αντίσταση -και θα υπάρξει ισχυρότερη στο μέλλον, γ' αυτό να είστε βέβαιοι-, το μόνο σίγουρο είναι, όμως, πως σε αυτόν τον πόλεμο δεν υπάρχει ουδέτερος. Υπάρχει μόνο αυτός που χαίρεται με την κατάντια του σύγχρονου ανθρώπου και την βλέπει σαν κάτι ευεργετικό (ή απλά αδιαφορεί) και αυτός που προσπαθεί να σώσει ό,τι σώζεται.

Υ.Γ.: Όπως είπα και κάπου αλλού, βρισκόμαστε σε DEFCON2.
Υ.Γ.2: Ψιλά γράμματα όλα τα παραπάνω, για όποιους λίγους έχουν εντοπίσει το πρόβλημα. Για τους περισσότερους, ένα ακόμα παραλήρημα.

Με λίγα λόγια δε θα δεις το barbie

 

[parafernalia]

Το παραφερναλια τελικα δεν μου ειπε τι χαπια έπαιρνα

Θα ήταν .
Για περισσότερες πληροφορίες ανατρέξτε στο αγαπημένο σας νήμα: Ψυχολογία vs Ψυχιατρική (από το 2006 και μετά).

 

[Memetchi]

«όσοι μαχόμαστε για την διατήρηση οτιδήποτε φυσιολογικού -αν και ακόμα και αυτή η λέξη κάνει τζιζ τελευταία-»
Καλά, όχι ότι είμαι και προφήτης, αλλά τα εξαρτημένα αντανακλαστικά σας θα τα ζήλευαν και τα σκυλιά του Παβλόφ.
Όσο για την ερώτησή σου, ό,τι ακριβώς φαντάζεσαι πως θα μπορούσα να θεωρώ φυσιολογικό

Ηλία πιο πάνω μιλάς για τη σημασία των λέξεων, πόσο σημαντικές είναι κοινωνικά. Χρησιμοποιήσες μια βαρύγδουπη λέξη, "φυσιολογικός" και μάλιστα την έθεσες σε στρατόπεδα λέγοντας ουσιαστικά ότι οι υπόλοιποι θέλουν το αφύσικο. Νομίζω πως είναι λογικό να υπάρχουν απορίες σχετικά με τι εννοείς και το ξες πολύ καλά ότι αν εσύ το έβλεπες από άλλον όχι απλά θα ρωτούσες αλλά θα άνοιγες και ολόκληρο θρεντ να σχολιάσεις αυτή τη μια λέξη. Για αυτό πριν πω το οτιδήποτε ρώτησα τι εννοείς με αυτή τη λέξη και που πάει αυτή η συζήτηση.
Νόμιζα πως παραπονιόσουν για το πως το φορουμ δεν έχει αρκετή συζήτηση. Δεν γνώριζα ότι πρόκειται για έκο τσάμπερ που αλληλοευχαριστιέστε για τις τρομερές σας σοφιστείες.

 

[ilias90]

Νόμιζα πως παραπονιόσουν για το πως το φορουμ δεν έχει αρκετή συζήτηση. Δεν γνώριζα ότι πρόκειται για έκο τσάμπερ που αλληλοευχαριστιέστε για τις τρομερές σας σοφιστείες.

Τις περισσότερες φορές μπορώ να κατανοήσω τον λόγο που γίνεται μια παρέμβαση. Μόνο echo chamber δεν θέλω να καταλήξει και θα χαρώ (ειλικρινά) για σοβαρή αντιπαράθεση. Επειδή, όμως, τελευταία, βλέπω μπόλικη ειρωνεία και (ακόμα κυριότερο) επειδή το θέμα με ενδιαφέρει ειλικρινά και έχω αφιερώσει χρόνο και φαιά ουσία γι' αυτό, δεν θέλω να εκτροχιαστεί.
Ωραία, λοιπόν, αφού είναι ειλικρινής η απορία σου δεσμεύομαι να σου απαντήσω μόλις βρω τον χρόνο, μιας και δεν μπορείς να γράφεις για τέτοια θέματα στο πόδι.

 

[jj!]

Ας μη μιλήσω και για την ειρωνεία που δέχονται (@giannhs2001) όσοι την μιλούν και σωστά (αστείο, το τελευταίο, μα και μεγάλη αλήθεια ταυτόχρονα...)...

Ναι...
_________________
Πάντως, μην συνδέετε την λεξιπενία με τον βερμπαλιστικό χαρακτήρα της καθαρεύουσας. Όπως σε όλες τις γλώσσες, οι άνθρωποι με υψηλό επίπεδο μόρφωσης και επικοινωνιακών δεξιοτήτων συνήθως τείνουν να χρησιμοποιούν πιο εξεζητημένο λεξιλόγιο, συντάσσοντας με πιο περίπλοκο τρόπο τις προτάσεις τους. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προσαρμόζουν τον λόγο τους ανάλογα με το ακροατήριο:

Σε φίλο: "Πού 'σαι ρε μαλακα;;"
Σε συνάδελφο: "Πώς είσαι Πέτρο;"
Σε πελάτη: "Καλησπέρα σας, κ. Γραμματικού"
Στο δημόσιο: "ΠαΝε ΠαρΕ πΡωτΟκοΛλΟ ΚαΙ ΞαΝαεΛα!!!!!!!"

Κάποια πράγματα είναι κοινωνική συνθήκη

 

[giannhs2001]

Δυστυχώς, η παροχή απεριόριστης (και κακώς εννοούμενης) «ελευθερίας» έφερε αυτά τα θλιβερά αποτελέσματα. Ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να έρθει σε επαφή ξανά με την πειθαρχία, μια πειθαρχία που πρέπει να είναι «σιδηρά» και Στωική...

Όπως είχα γράψει, αυτό το προκάλεσε η μεταπολίτευσις. Ξεκινάει από μικρά καθώς οι περισσότεροι γονείς δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους για το παιδί τους. Τα μεγαλώνουν λες και είναι ταυτόχρονα Αϊνστάιν, Μπεττόβεν, Μπολτ κλπ. Όλα τα χαρίσματα μαζί. Όσο κακό είναι να μεγαλώνεις παιδιά με ηττοπάθεια άλλο τόσο κακό είναι να μεγαλώνεις παιδιά με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους (εκτός εάν η μεγάλη Ιδέα είναι αυτή του Μπενσελόνη μας ). Οπότε τα παιδιά λογικό να μην σέβονται για αρχή τον δάσκαλο (όπου το σχολείο είναι η πρώτη επαφή τους με μία εξωοικογενειακή ιεραρχία).

Όλα αυτά πεθαίνουν δυστυχώς. Σύντομα θα έρθει και εδώ ο σκανδιναβικός τρόπος ζωής και θα βλέπεις τα πιτσιρίκια να αποκαλούν τους παιδαγωγούς τους με το μικρό τους όνομα, να τους μιλάνε στον ενικό και να τους βαθμολογούν κιόλας. Η κατρακύλα δεν θα έχει τελειωμό. Η έλλειψις πειθαρχίας και αίσθησης ιεραρχίας θα οδηγήσει σε μία κοινωνία ανεξέλεγκτη.

Ο κάθε σύγχρονος άνθρωπος της εποχής του έχει τη ρίζα του περισσότερο στον λαϊκό και λιγότερο στον ευγενή της προηγούμενης εποχής. Είναι φυσική συνέχειά του, με την λαογραφική έννοια. Από αυτόν κληρονομεί τα ήθη και έθιμα που θα ακολουθήσει έπειτα κι αυτός. Παρόλα αυτά, στην ιστορία μένει ο ευγενής. Όταν λέμε Αρχαία Αθήνα έχουμε στο μυαλό μας φιλοσόφους, σοφιστές, τον Περικλή, τα έξαλλα πάρτι του Αλκιβιάδη και όχι τον μέσο άνθρωπο της εποχής.

Κοίτα είναι λίγο περίπλοκο αυτό. Προσωπικά δεν είμαι απαραίτητα κατά της λαϊκής κουλτούρας. Ίσα ίσα η λαϊκή κουλτούρα είναι αυτή που προσδίδει το διαφορετικό ανάμεσα στους πολιτισμούς. Η υψηλή κουλτούρα ήταν ένα είδος διεθνισμού. Αυτό που σήμερα λέμε «Γαλλικά και πιάνο» περιπαικτικά. Ήταν κοινώς κώδικες συμπεριφοράς που αντιπροσώπευαν το «αγαθό» σε όλες τις δυτικές και τις «δυτικότροπες» κοινωνίες παγκοσμίως. Η λαϊκή κουλτούρα είναι αυτή που προσδίδει την ταυτότητα σε έναν λαό. Τις ιδιαιτερότητες του σε έθιμα, τραγούδια κλπ.

Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει απόλυτη σχέση με κανέναν από τους δύο τύπους. Έτσι όπως το βλέπω έχει πάρει τα αρνητικά στοιχεία και των δύο και τα συνδύασε. Από την μία ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει να παριστάνει συνεχώς τον λεφτά, τον νεόπλουτο. Θέλει την αριστοκρατική κουλτούρα αλλά από αυτήν κρατάει μόνο το υλιστικό της κομμάτι. Ονειρεύεται συνεχώς επίδειξη πλούτου (ρούχα μάρκες της μοδός, μουράτο μοντέλο αυτοκινήτου, όμορφο σπίτι κλπ). Δεν είναι τυχαίο που κάθε εργατάκος που έπιασε για λίγο την καλή με την μία εξελίχθηκε σε σπάταλη μηχανή που πήρε ψηλά τον αμανέ και απαιτεί να του μιλάνε στον πληθυντικό λες και ήρθε ο προύχοντας της περιοχής. Οι γυναίκες το ίδιο, πιάνουν λεφτά και φροντίζουν να κάνουν ένα σωρό περιττά πράγματα που είναι τζάμπα πέταμα χρήματος και βλέπουν τις άλλες σαν γύφτισσες. Όλα αυτά όμως δεν συνοδεύονται από τους καλούς τρόπους, την ευγένεια, την καλλιέργεια που προήγαγε η παλιά αριστοκρατία. Οπότε συνεπώς οδηγούμαι στο συμπέρασμα πως ο σύγχρονος άνθρωπος κρατάει την υλιστική οπτική της αριστοκρατίας αφήνοντας στην άκρη την απλότητα και την αγνότητα του λαϊκού ανθρώπου αλλά από την άλλη διατηρεί σε ένα βαθμό τη χαμηλή εσωτερική καλλιέργεια και την άξεστη συμπεριφορά και αφήνει στην άκρη την μόρφωση και τους καλούς τρόπους της υψηλής κοινωνίας.

 

[Shadowban]

Αν και αθεος? ΕΠΕΙΔΗ ηταν αθεος. Η πιστη δεν αφηνει περιθωρια οντολογικων αναζητησεων.

"Γιατι υπαρχω? Γιατι ο θεος"
"Τι ειναι το συμπαν? Ο θεος"
"Ποιο ειναι το νοημα της υπαρξης? Ο θεος"
"Πρεπει η υπαρξη να εχει νοημα? Ο θεος"

Ο άνθρωπος είναι κατά βάσην συναισθηματικό και αφηγηματικό ον. Οι περισσότεροι άνθρωποι χρειάζονται ένα "γιατί" για να είναι καλά ψυχολογικά και να λειτουργούν. Ο αθεισμός δεν διαθέτει αφήγημα.

Οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει την ικανότητα να έχει οντολογικές αναζητήσεις, έχει και την ικανότητα να μην αφήνει την πίστη του να τις σβήνει.

 

[ilias90]

@Memetchi, νομίζω ότι σου χρωστάω μιαν απάντηση στην ερώτηση πως ορίζω το φυσιολογικό. Σου είπα ότι το θέμα είναι δύσκολο, γιατί κάθε εποχή και κάθε κοινωνικό πλαίσιο επηρεάζει το τι βλέπουμε ως «φυσιολογικό.» Γι' αυτόν τον λόγο, δεν θα σου πω τι είναι φυσιολογικό, αλλά τι δεν είναι. Θα το ξεκινήσω από τη νέα γενιά, όχι γιατί θέλω να κράξω, αλλά γιατί (μοιραία) αυτή επηρεάζεται περισσότερο από την σύγχρονη εποχή. Όπως και κάθε νέα γενιά, άλλωστε. Πάμε:

Αρχικά, πιστεύω πως τα νέα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε «γυάλες» από υπερπροστατευτικούς γονείς, οι οποίοι -όπως επισήμανε και ο Γιάννης- τα βλέπουν σαν πριγκιπόπουλα (ή σαν ναρκισσιστικές προεκτάσεις τους, όπως θα έλεγε κάποιος ψυχαναλυτής), με αποτέλεσμα να αποκτούν μια διαστρεβλωμένη οπτική για τον κόσμο και την αυτοεικόνα τους και, όταν επιτέλους έρχονται αντιμέτωποι με το πραγματικό του πρόσωπο, απογοητεύονται και τους χτυπάνε την πόρτα τα ψυχολογικά. Αυτή τη διαστρεβλωμένη οπτική και αυτοεικόνα ενισχύουν τα σόσιαλ με επιπτώσεις που έχω αναφέρει τόσες πολλές φορές, ώστε να έχω καταντήσει γραφικός.

Η εκμάθηση κοινωνικών δεξιοτήτων (και) από τα σόσιαλ εν πολλοίς κάνει τους ανθρώπους να μην μπορούν να καλλιεργήσουν τις κοινωνικές τους δεξιότητες στο δια ζώσης. Βλέπουμε ανθρώπους να απομονώνονται, να αποκτούν κοινωνικές διαταραχές (κοινωνικό άγχος, κοινωνική φοβία κ.λπ.), σε μεγαλύτερο ποσοστό από ό,τι παλαιότερα. Εδώ μπορεί να υπάρχει η ένσταση ότι αυτά υπήρχαν και παλαιότερα, κάτι με το οποίο δεν συμφωνώ απόλυτα, μιας και η συνεχής αύξηση των διαταραχών στα διαγνωστικά κριτήρια (dsm και icd), συνεισφέρει στην παθολογικοποίηση των ανθρώπων, όπως και απόψεις των ψυχαναλυτών του τύπου «όλοι οι άνθρωποι είμαστε είτε αγχωτικοί είτε καταθλιπτικοί, όντες προς στο λειτουργικό ή δυσλειτουργικό άκρο.» Όταν λες σε έναν άνθρωπο ότι έχει κάτι, αυτό μπορεί να λειτουργήσει σαν αντίστροφη αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Ή σαν τη θεωρία της ετικέτας στην εγκληματολογία, που λέει, μέσες άκρες, πως αν χαρακτηρίζεις έναν άνθρωπο, για παράδειγμα, κλέφτη -ακόμα και αν έκλεψε μόνο μια φορά στη ζωή του- τότε οι συμπεριφορές του τείνουν προς την ετικέτα που του προσδίδεις.

Ας πάμε τώρα και στους woke, η αναφορά στους οποίους σε κάνει να «τσινάς.» Να διευκρινίσω, κάπου εδώ, ότι δεν έχω κανένα θέμα με τις κοινωνικές ομάδες που υπερασπίζονται, αλλά με τον τρόπο που τις υπερασπίζονται. Όταν συνεχώς εφευρίσκεις νέες έννοιες, όπως οι χφοβίες και οι -ισμοί- που έχω αναφέρει (και κάποιες από τις οποίες σίγουρα ισχύουν) τότε αυτό που πετυχαίνεις είναι να τους βάζεις σε μία μόνιμη κατάσταση (αυτο)θυματοποίησης, η οποία, το μόνο που δεν πετυχαίνει, είναι να τους ενδυναμώσει, κάτι το οποίο διατείνεσαι ότι έχεις σαν στόχο. Το να αντιλαμβάνεσαι συνεχώς τον εαυτό σου σαν μέλος μιας μειονότητας που πολεμάται, σε εμποδίζει από το να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου και σε βάζει σε μια κατάσταση μαθημένης ανημπόριας, όπου συνεχώς κλαίγεσαι για τα όσα σου έχει κάνει το σύστημα. Συνεισφέρει, επίσης, στη συνεχή διάκριση μεταξύ των κοινωνικών ομάδων και όχι στην ένωσή τους.

Αν σε όλα αυτά προσθέσεις τη μόνιμη απομάκρυνσή μας από τη φύση λόγω της χρόνιας αστικοποίησης και της προσκόλλησής μας σε οθόνες, όπως επίσης και την επικράτηση νεοφιλελεύθερων ιδεολογιών που βλέπουν ακόμα και τον άνθρωπο σαν χρήστη υπηρεσιών και καταναλωτή αγαθών, σαν μονάδα και όχι σαν μέρος ενός ευρύτερου συνόλου, μπορείς να έχεις μια εικόνα για το τι δεν είναι φυσιολογικό στην εποχή μας.