κάποιες φορές είμαστε τυχεροί κι όλα βαίνουν καλώς κάποιες όχι.Σίγουρα όταν δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε ή όταν ασφυκτιούμε σε μια κατάσταση είναι πιο εύκολο να ρισκάρουμε. Αναρωτιέμαι όμως μήπως αφήνοντας κάτι ήδη καλό είναι αλαζονεία?Και την πληρώνουμε?
Μήπως τα είπες όλα τώρα;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
.....Μετανοιώνω πάρα πολύ που έφυγα απο την Αθήνα και μόνο εδώ μεταξύ αγνώστων μπορώ να το παραδεχτώ.Και φοβάμαι.........σε σημείο να μην μπορώ να κοιμηθώ, να μην έχω όρεξη να κάνω τίποτα, νομίζω πως με πνίγουν τα χρέη.....μέχρι και πίεση ανεβάζω που δεν είχα ποτέ.
Είναι απίστευτο αλλά πριν 6 χρόνια που ήμουν μόνη κι άφραγκη κυριολεκτικά δεν είχα τρομοκρατηθεί τόσο όσο τώρα............
Κατ άρχήν λυπάμαι για την αγωνία που περνάς. Προσπαθωντας να βοηθήσω επικεντρώνω στην τελευταία φράση.
Τώρα δηλαδή ούτε μόνη είσαι ούτε άφραγκη; Μήπως ο σύντροφος με τον οποίο είσαι τώρα, είναι η πηγή της πίεσης; Με τους συντρόφους μας αγαπιόμαστε μέν, ομως πολλές φορές παίζουμε και στοιχήματα αόρατα, του πόσο μπορούμε, τολμούμε, πόσο τσαμπουκά έχουμε και φυσικα, αν κερδίζουμε ή βγαίνουμε χαμένοι απο τους τσαμπουκάδες μας.
Κάτι τέτοιο παίζεται και στις οικογένειες, μάλιστα υπάρχουν συγγενείς που προκειμμένου να σου δείξουν ότι "κακώς σήκωσες κεφάλι" θα προχωρήσουν σε ενέργειες πολύ μακρύτερα απο απλά να μήν σε υποστηρίξουν.
Μπορεί δηλαδή, καποιοι ίσως και πολλοι, και σίγουρα όχι οι καλοί, φίλοι και συγγενείς, απαξ και έκανες την πρώτη επανάσταση καποιτε, να περιμένουν αιωνίως πότε θα την πατήσεις και σε κάτι τέτοιες καμπές - στιγμές, αυτό να το νοιώθεις τόσο πολύ γύρω σου που να σε πανικοβάλει. Σαν να δίνεις μια παράσταση σε τεντωμένο σκοινί με ένα κοινό που ευχεται και περιμένει να στραβοπατήσεις και να γκρεμοτσακιστεις.
Δεδομενου ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν εκφράζονται καθαρά, όμως η ικανοποίηση τους για τις δυσκολίες σου απορρέει, αυτή η αόρατη όμως εξαιρετικά δυσάρεστη κατάσταση μπορει να ειναι αυτή που σε πιέζει τόσο
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νομίζω πως όλοι συμφωνούν πως δεν οδηγούν όλες οι αλλαγές σε καλύτερα τοπία. Θέλει πολύ προσεκτική στάθμιση των υπέρ και των κατά για να αποφασίσεις αν τελικά αξίζει τον κόπο ή όχι. Το κακό είναι πως ακόμα και σε περιπτώσεις χαμηλού ρίσκου, οι περισσότεροι κάνουν πίσω, φοβούμενοι το χειρότερο σενάριο.
Το θέμα ειναι οτι το χειροτερο σενάριο, όπως και το ανάλογο ρίσκο διαφέρουν πολύ απο περιπτωση σε περιπτωση. Ενας πλανόδιος με ενα καροτσάκι που πουλουσε παγωτά, αμφισβήτησε μια φορά τον Ωνάση σε κατι που έλεγε. Εκεινος τον ρώτησε αν στοιχηματίζει το καροτσι του και όλη του την πραμάτεια σ'αυτό που έλεγε. Ο πλανόδιος του ειπε οτι ναι. Ο Ωνασης του ειπε τότε ότι άν νικησει θα του αγοράσει 'ενα καινούργιο καρότσι και δυο φορές τα πράγματα που ειχε απάνω, λέγοντας του ότι ειναι γενναιόδωρος. Ο πλανόδιος όμως του ειπε ότι για να ίσχυε το στοιχημα, αν νικούσε ήθελε ο Ωνάσης να του δώσει τη μισή του περιουσία, λέγοντας ότι έτσι ήταν και γενναιόδωρος. Οταν ο Ωνάσης τον ρώτησε γιατί ο πλανόδιος είπε, γιατί το καρότσι και η πραμάτεια εμένα είναι ολη μου η περιουσία, οπότε κι εσείς κύριε Ωνάση πρέπει να θεωρήσουμε ότι στοιχηματίζετε όλη τη δική σας
Υ.γ. Ο Ωνασης δεν πήγε το στοίχημα, γιατι υπήρχαν και άλλοι μπροστά
Έχεις φτάσει πολλές φορές κοντά στο θανατο που τον αψηφάς με τόση γενναιότητα...Θα προτιμούσα να πεθάνω, παρά να φοβάμαι να κουνηθώ μη τυχόν και δεν μου βγει σε καλό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
.... να μείνω μια χρυσή μετριότητα, ή να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Επέλεξα το 2ο, έφυγα μακριά για σπουδές και μετά από 5 χρόνια και μια καθυστερημένη εφηβεία, μπορώ να πω πως δεν το έχω μετανιώσει
Αν θέλεις μας δίνεις μερικές λεπτομέρειες της επαναστασής σου; Ποια θα ήταν η μετριότητα; Τι κέρδισες φεύγοντας μακριά για σπουδές; Σπουδασες με δικα σου έξοδα εναντια στην θεληση τω δικών σου η υποστηριξαν, τουλάχιστον οικονομικά, τις σπουδές σου;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Θα 'θελα να συζητήσουμε για αυτό απ' όλες τις απόψεις, πιστεύετε ότι τέτοιες ενέργειες είναι ένδειξη θάρρους και αποφασιστικότητας; Ή μήπως -ειδικά αν κάποιος το ξανακάνει- είναι φυγή και φυγοπονία;
Συνήθως ειναι κινήσεις απελπισίας. Ο βολεμένος ξεβολεύεται; Οταν τα πράγματα πάνε σκατά ομως να δείς πώς βρίσκεις και το θάρρος και όλα.
Τώρα η φυγοπονία που λές μάλλον αναφέρεσαι στην ειδική περίπτωση στροφής 180 μοιρων, αυτής μπροστά στην πρόκληση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.