Ξερω καποιον που γεννηθηκε για να χάσει. Με σοβαρό σωματικό μειονέκτημα εκ γεννετής, σαν να μην έφτανε αυτό, η μητέρα του δημιουργησε απο πολυ νωρίς αμφιβολίες στον πανισχυρο και πλούσιο πατέρα του, σχετικά με την πατρότητα του παιδιού. Αυτό διέρευσε στην οικογένεια σαν μυστικό, που όλοι ήξεραν εκτός απο το ίδιο το παιδί πρίν καλα καλά φτάσει τα 15.
Τον παραμελουσαν, και ακομη και οι αδερφές του, του συμπεριφέρονταν σαν να ήταν δεύτερης κατηγορίας,όμως, επειδη δεν επρεπε να ξερει, όλοι στο τέλος, τα δικιολογούσαν όλα με λόγια αγάπης και πολλά πολλά ψέματα.
Το παιδί δεν καταλάβαινε γιατί οι αδερφδές του ψώνιζαν τα ρουχα τους απο το Κολωνάκι και την Κηφισιά ενώ τα δικά του έπρεπε να τα π[αιρνει απο το μοναστηράκι. Επειδή εκεινος ήταν άντρας, και οι άντρες δεν χρειαζονται λούσα, ήταν η απάντηση της μαμάς του η οποία όμως κάπου δεν τον κάλυπτε. Κι οι φίλοι του άντρες ήταν, και δεν μποροήυσε κάν να σταθεί στις παρέες τους, αφού δεν του έδιναν χρήματα για να το κάνει, παρά που, για τη δόξα του πατέρα του, τον είχαν πάει στο πιο ακριβό σχολείο της χώρας.
Όλα γύρω του σαν τα μισά να αντεκρουαν διαρκώς τα άλλα μισά. Ενας ψυχολόγος που παρακολουθούσε τους γονείς του, τον συνάντησε μόνο μία φορά, τον βρήκε απόλυτα υγιή και του είπε μόνο το αινιγματικότατο, η ζωή σου θα αρχίσει οταν καταλάβεις οτι οι γονείς σου δεν σε αγάπησαν ούτε προκειται ποτέ να σε αγαπήσουν. Κάτι που φυσικά το παιδι ήταν το τελευταίο που ήθελε να σκεφτεί ή να παραδεχτεί, μεσα στην γενικότερη απαξίωση.
Το παιδί αυτό πήγε να τρελλαθεί γιατί δεν καταλάβαινε τίποτα. Έχασε στο γυμνάσιο λυκειο κάθε αυτοεκτίμηση και αυτοπεποιθηση, κατρακύλησε στην κατάθλιψη και τα ναρκωτικά, όμως κάπου στα 19 ετυχε να βρεθει σε ενα καυγά των γονέων και ο πατέρας του να τον αποκαλ'εσει μπάσταρδο.
Ζήτησε μετά εξηγήσεις ομως δεν του δόθηκαν όπως δεν του είχαν δωθει ποτέ για τίποτα. Ομως το παιδί βρήκε την δυναμη να κοψει το ποτό, τα ναρκωτικά, την κραιπάλη, την αυτολυπηση, και την τρομερή ηττοπάθεια, να ανασυγκροτηθεί και να βάλει μπρός για να πετύχει στο πανεπιστημιο.
Οπως όλοι καταλαβαίνουμε κατα τη διάρκεια του λυκείου είχε πατώσει, ήτανκυριολεκτικά ένα ρεμάλι, ενας χαμένος, οπότε και οι βαθμοι του ήταν της πυρκαγιάς παρά που το παιδί αυτό μπορεί να ειναι και ιδιοφυία. ετσι μονο δηλαδή μπορώ εγώ να εξηγήσω πώς, παρ'ότι ποτέ δεν διάβαζε αφού ποτέ δεν έκανε τίποτα, κατάφερνε να διατηρεί ενα 12-13 και να μήν χάνει τις τάξεις οπως θα έπρεπε.
Την ιστορία αυτή τηναναφέρω γιατι αυτήν είχα υπόψη μου στην απάντηση στην κλέφτρα.
Το παιδι λοιπόν αυτό ανακοινώνει οτι θα μπεί στο πανεπιστημιο, και οι εξετάσεις ήταν σε τέσσερις μήνες, ενάμιση χρονο ύστερα που είχε τελειώσει ανεπιτυχώς το λύκειο. Ο πατέρας του και οι αδερφές του γέλαγαν, η μητέρα του απλα δεν κοροιδευε, χωρίς ομως να αλλαζει σε τιποτα τον πόλεμο του πατέρα του που επεχείρησε να τον πετάξει και απο το σπίτι οσο αυτος ήθελε να προετοιμαστεί. Ο λόγος δεν ειναι ότι καυγάδιζαν ή είχαν διαφορές αφού μετά το περιστατικο με το μπασταρδε σχεδόν ούτε του μιλοπυσε ο πατέρας του ενάμισυ χρόνο. Του είπε όμως ότι ειναι ενήλικος πλέον και αν ήθελε να μένει στην κοινή στέγη αντι να διαβάζει για κάτι που δεν θα πετύχει έπρεπε να εργάζεται και να συνεισφέρει.
Ενας συγγενής επενεβη ευτυχώς και φιλοξένησε το παιδι για λιγες μέρες στο σπίτι του να διαβάζει. Ο πατέρας για να μήν ξεμπροστιαστεί του επέτρεψε "χαριστικα" να επιστρέψει και να μείνει στο σπίτι του όσο προετοιμαζόταν.
Το παιδί διάβαζε οκτώ με δέκα ώρες τη μερα. Και τελικά μπήκε και μάλιστα ανάμεσα στους είκοσι πρώτους στο Φυσικό Θεσσαλονίκης.
Λοιπόν ο πατέρας του δεν τον χρηματοδότησε παρα μετά τον γενάρη και μόνο εικονικά για τα μάτια του κόσμου. Η φοιτητικη εστία δεν του έδωσε δωμάτιο γιατι ο πατέρας του έβγαζε ενα κάρο λεφτά τότε και δεν του έδωσαν ούτε κάρτα δωρεάν σήτησης, δεν την δικαιούτο. Τεσσερις μήνες ύστερα και με το σωματικο μειονέκτημα να τον εμποδιζει να πιάσει δουλειές με τις οποίες μπορούσε να συνεισφέρει, το παιδί αυτό, στα 58 κιλά, όντας 1,75 ύψος, εγκατέλειψε τις σπουδές και πηγε να δουλέψει σε ενα ξενοδοχείο όπου βρηκε και τροφή και στέγη. Στο τέλος της σαιζον ο πατέρας του , του ανακοίνωσε τα ιδια που του είχε πεί και πρι΄ν την επανάστασή του. Οτι επειδη δεν τον καλύπτει ο νόμος, κλπ, θα έπρεπε να συνεισφέρει και να δουλεύει, και ότι φυσικά, αφου δεν είχε περάσει τα μαθήματα, δεν θα πλήρωνε άλλο τις σπουδές του, οσο τις πλήρωνε δηλαδή κι αυτές.
Εκεί η παράσταση τελειωσε. Το παιδι θυμηθηκε τα λόγια του ψυχολόγου και αποφάσισε, αφού δεν θα σπουδαζε έτσι κι αλλιώς να μήν δουλεύει και να μένει ανάμεσα σε ανθρώπους που προσπαθούσαν να τον ισοπεδώσουν. Κατα την διάρκεια των εισαγωγικών, ενας καθηγητής Φυσικής που έκιανε φροντηστήριο σε ένα φίλο του, είχε προθυμοποιηθεί να κάνει δωρεάν ασκ'ήσεις κόντρας με αυτό το παιδί, για να δει΄πόσο δυνατός ήταν για τις εξετάσεις. Είχε πεί ότι άν έμπαινε, μετά τις σπουδές του, θα ήθελε να τον κάνει συνεταίρο στο φροντηστήριο του στην Κηφησιά.
Γεμ'ατος ντροπή, μετά το καλοκαίρι στο ξενοδοχειο, την αποπομπή απο την οικογένεια, το σαμπτάζ του πατέρα, το παιδί δεν στράφηκε ξανά στους παλιούς γνωστούς, που ηταν και γνωστοί της οικογένειας. Η ζωή του έγινε μια ατέλειωτη περιπέτεια και, απόσο ξέρω ακομη δεν κατάφερε να την στρώσει έκτοτε κι ας έχουν περάσει πολλά χρόνια. Η οικογένεια του βλεποντας αυτή τη τροπή της ζωής του, απλά επωφελήθηκαν για να καλύψουν τα πεπραγμένα τους, αντί να τα διορθώσουν. Έτσι όσο αυτός βολόδερνε μέσα στα προβλήματα και τα αδιέξοδα, αυτοί στηριξαν την θεωρία, σε όποιους έβλεπαν, ότι είναι ψυχικά διαταραγμένος, απο την θ'εση των ανθρώπων που "τον ξέρουν καλά". Ώστε κι αν τυχον έλεγε την ιστορία του κανεις να μήν τον πίστευε, αφου κατα τα λεγόμενα των δικών του υποτιθεται έπασχε απο μανία καταδίωξης!
Η μητέρα του ειδικα μερίμνησε σε αρκετές φάσεις να πάει και να βρεί επι τουτοις επαγγελματικούς συνεργάτες του παιδιού, με σκοπό να πιάσει παρέες μαζί τους και στην συνέχεια να τους πεί την ιστορία της, θάβοντας τον, τις περισσότερες φορές εν αγνοία του. Κανοντας τηνζωή του γιου της λιγο ακομη πιο δύσκολη, ομως καλύπτοντας πλήρως εκείνη τις κόρες της και τον συζυγο της.
Το θαύμα είναι, ότι το παιδί αυτό, παρότι είχε παρα πολλές φορές την ευκαιρία, (άλλωστε ήταν και οι μόνες ευκαιρίες που ειχε), να γίνει εγκληματίας, ή ζιγκολό (ειχε μεγάλη ομορφιά και επιτυχία στις γυναίκες) δεν το έκανε, ουτε κατρακύλησε ποτέ ξανά στα ναρκωτικά, πράγμα που το θεωρεί μεγάλη του επιτυχία. Μια φορά μου είπε, "ότι μου έκαναν μου έκαναν, η νίκη μου θα ειναι αν δεν καταφέρουν να με κάνουν σαν κι εκείνους. Αν πετύχω θα πετυχω τίμια"...
Όμως ακόμη δεν έχει πετύχει όσο έδειξε ότι μπορούσε τότε ούτε όσο θα ήθελε, και σιγουρα όχι οσο του αξίζει με το ηθος που έχει ...
Αυτά λοιπόν με τις επαναστασεις, όσους τις κάνουν και όσους τις πολεμάνε...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
.....Μετανοιώνω πάρα πολύ που έφυγα απο την Αθήνα και μόνο εδώ μεταξύ αγνώστων μπορώ να το παραδεχτώ.Και φοβάμαι.........σε σημείο να μην μπορώ να κοιμηθώ, να μην έχω όρεξη να κάνω τίποτα, νομίζω πως με πνίγουν τα χρέη.....μέχρι και πίεση ανεβάζω που δεν είχα ποτέ.
Είναι απίστευτο αλλά πριν 6 χρόνια που ήμουν μόνη κι άφραγκη κυριολεκτικά δεν είχα τρομοκρατηθεί τόσο όσο τώρα............
Κατ άρχήν λυπάμαι για την αγωνία που περνάς. Προσπαθωντας να βοηθήσω επικεντρώνω στην τελευταία φράση.
Τώρα δηλαδή ούτε μόνη είσαι ούτε άφραγκη; Μήπως ο σύντροφος με τον οποίο είσαι τώρα, είναι η πηγή της πίεσης; Με τους συντρόφους μας αγαπιόμαστε μέν, ομως πολλές φορές παίζουμε και στοιχήματα αόρατα, του πόσο μπορούμε, τολμούμε, πόσο τσαμπουκά έχουμε και φυσικα, αν κερδίζουμε ή βγαίνουμε χαμένοι απο τους τσαμπουκάδες μας.
Κάτι τέτοιο παίζεται και στις οικογένειες, μάλιστα υπάρχουν συγγενείς που προκειμμένου να σου δείξουν ότι "κακώς σήκωσες κεφάλι" θα προχωρήσουν σε ενέργειες πολύ μακρύτερα απο απλά να μήν σε υποστηρίξουν.
Μπορεί δηλαδή, καποιοι ίσως και πολλοι, και σίγουρα όχι οι καλοί, φίλοι και συγγενείς, απαξ και έκανες την πρώτη επανάσταση καποιτε, να περιμένουν αιωνίως πότε θα την πατήσεις και σε κάτι τέτοιες καμπές - στιγμές, αυτό να το νοιώθεις τόσο πολύ γύρω σου που να σε πανικοβάλει. Σαν να δίνεις μια παράσταση σε τεντωμένο σκοινί με ένα κοινό που ευχεται και περιμένει να στραβοπατήσεις και να γκρεμοτσακιστεις.
Δεδομενου ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν εκφράζονται καθαρά, όμως η ικανοποίηση τους για τις δυσκολίες σου απορρέει, αυτή η αόρατη όμως εξαιρετικά δυσάρεστη κατάσταση μπορει να ειναι αυτή που σε πιέζει τόσο
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νομίζω πως όλοι συμφωνούν πως δεν οδηγούν όλες οι αλλαγές σε καλύτερα τοπία. Θέλει πολύ προσεκτική στάθμιση των υπέρ και των κατά για να αποφασίσεις αν τελικά αξίζει τον κόπο ή όχι. Το κακό είναι πως ακόμα και σε περιπτώσεις χαμηλού ρίσκου, οι περισσότεροι κάνουν πίσω, φοβούμενοι το χειρότερο σενάριο.
Το θέμα ειναι οτι το χειροτερο σενάριο, όπως και το ανάλογο ρίσκο διαφέρουν πολύ απο περιπτωση σε περιπτωση. Ενας πλανόδιος με ενα καροτσάκι που πουλουσε παγωτά, αμφισβήτησε μια φορά τον Ωνάση σε κατι που έλεγε. Εκεινος τον ρώτησε αν στοιχηματίζει το καροτσι του και όλη του την πραμάτεια σ'αυτό που έλεγε. Ο πλανόδιος του ειπε οτι ναι. Ο Ωνασης του ειπε τότε ότι άν νικησει θα του αγοράσει 'ενα καινούργιο καρότσι και δυο φορές τα πράγματα που ειχε απάνω, λέγοντας του ότι ειναι γενναιόδωρος. Ο πλανόδιος όμως του ειπε ότι για να ίσχυε το στοιχημα, αν νικούσε ήθελε ο Ωνάσης να του δώσει τη μισή του περιουσία, λέγοντας ότι έτσι ήταν και γενναιόδωρος. Οταν ο Ωνάσης τον ρώτησε γιατί ο πλανόδιος είπε, γιατί το καρότσι και η πραμάτεια εμένα είναι ολη μου η περιουσία, οπότε κι εσείς κύριε Ωνάση πρέπει να θεωρήσουμε ότι στοιχηματίζετε όλη τη δική σας
Υ.γ. Ο Ωνασης δεν πήγε το στοίχημα, γιατι υπήρχαν και άλλοι μπροστά
Έχεις φτάσει πολλές φορές κοντά στο θανατο που τον αψηφάς με τόση γενναιότητα...Θα προτιμούσα να πεθάνω, παρά να φοβάμαι να κουνηθώ μη τυχόν και δεν μου βγει σε καλό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
.... να μείνω μια χρυσή μετριότητα, ή να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Επέλεξα το 2ο, έφυγα μακριά για σπουδές και μετά από 5 χρόνια και μια καθυστερημένη εφηβεία, μπορώ να πω πως δεν το έχω μετανιώσει
Αν θέλεις μας δίνεις μερικές λεπτομέρειες της επαναστασής σου; Ποια θα ήταν η μετριότητα; Τι κέρδισες φεύγοντας μακριά για σπουδές; Σπουδασες με δικα σου έξοδα εναντια στην θεληση τω δικών σου η υποστηριξαν, τουλάχιστον οικονομικά, τις σπουδές σου;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Θα 'θελα να συζητήσουμε για αυτό απ' όλες τις απόψεις, πιστεύετε ότι τέτοιες ενέργειες είναι ένδειξη θάρρους και αποφασιστικότητας; Ή μήπως -ειδικά αν κάποιος το ξανακάνει- είναι φυγή και φυγοπονία;
Συνήθως ειναι κινήσεις απελπισίας. Ο βολεμένος ξεβολεύεται; Οταν τα πράγματα πάνε σκατά ομως να δείς πώς βρίσκεις και το θάρρος και όλα.
Τώρα η φυγοπονία που λές μάλλον αναφέρεσαι στην ειδική περίπτωση στροφής 180 μοιρων, αυτής μπροστά στην πρόκληση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.