Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
08-07-09
10:57
1957: Ο Κίτσος έγινε πέντε χρονών, ατίθασος προς τους ξένους, αλλά συγκαταβατικός με τους οικιακούς του. Θέλω επίμονα να τον καβαλήσω επιτέλους, μα ο πατέρας μου δεν του έχει εμπιστοσύνη και μου το αρνείται. «Αυτό το άλογο θα μας γίνει μπελάς…», τον ακούω να μουρμουρίζει κάποια στιγμή, καθώς λίγο πιο πριν μας βρήκε κάτω από μία δαμασκηνιά. Είχα σκαρφαλώσει στο δέντρο κι έτοιμος να κατέβω στη ράχη του…
Στη ράχη τους δεν ήθελαν και οι Ευρωπαίοι τους Αμερικανούς, που, μετά την απόβαση στη Νορμανδία, ήθελαν να έχουν το πάνω χέρι στη «γηραιά ήπειρο». Τούτο είχε φανεί ακόμη από το 1951, με τη Συνθήκη των Παρισίων, αλλά με τη Συνθήκη της Ρώμης (25/3/1957) το πράγμα έγινε πιο ξεκάθαρο. Ο τόσο ζημιογόνος ευρωπαϊκός εθνικισμός, με δύο θηριώδεις πολέμους κι ανυπολόγιστες καταστροφές, υποχωρούσε επιτέλους αισθητά, μπροστά στο ενδεχόμενο της «φόρου υποτέλειας», που επεδίωκαν τα «γεράκια της Ουάσιγκτον» με το αγγλο-ναζιστικό πρόσχημα της προστασίας απʼ τον «μπολσεβικισμό». Το ειδεχθές προσωπείο του μακαρθισμού στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη θα αφύπνιζε, έστω καθυστερημένα, τις παλιές και λησμονημένες ουμανιστικές της πολιτισμικές αρχές και αξίες. Κατά τους φαν του ευρωπαϊσμού, η «γηραιά ήπειρος» δεν χρειαζόταν νταβατζήδες του φαρ ουέστ, αλλά εραστές της ιστορίας της. Κι αυτοί, δεν μπορούσε να είναι «εθνικιστές», αλλά ούτε και σωβινιστές. Εξάλλου, οι Ευρωπαίοι διέβλεπαν, ότι πίσω από τη λεγόμενη «αποσταλινοποίηση» στην ΕΣΣΔ υπήρχε η αναγνώριση της δυνατότητας του «κεϋνσιανισμού», να πετύχει αποτελεσματικότερη διαχείριση του «κρατικού καπιταλισμού» με «δημοκρατικές διαδικασίες», από ό,τι το κακέκτυπο του «μαρξισμού» πίσω απʼ το «Παραπέτασμα».
Χρονιά λοιπόν ελπιδοφόρα για τους Ευρωπαίους, αλλά ακόμη- ακόμη και για τους Έλληνες: εκείνη τη χρονιά θα ανακάλυπταν τον …φραπέ!
Στη ράχη τους δεν ήθελαν και οι Ευρωπαίοι τους Αμερικανούς, που, μετά την απόβαση στη Νορμανδία, ήθελαν να έχουν το πάνω χέρι στη «γηραιά ήπειρο». Τούτο είχε φανεί ακόμη από το 1951, με τη Συνθήκη των Παρισίων, αλλά με τη Συνθήκη της Ρώμης (25/3/1957) το πράγμα έγινε πιο ξεκάθαρο. Ο τόσο ζημιογόνος ευρωπαϊκός εθνικισμός, με δύο θηριώδεις πολέμους κι ανυπολόγιστες καταστροφές, υποχωρούσε επιτέλους αισθητά, μπροστά στο ενδεχόμενο της «φόρου υποτέλειας», που επεδίωκαν τα «γεράκια της Ουάσιγκτον» με το αγγλο-ναζιστικό πρόσχημα της προστασίας απʼ τον «μπολσεβικισμό». Το ειδεχθές προσωπείο του μακαρθισμού στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη θα αφύπνιζε, έστω καθυστερημένα, τις παλιές και λησμονημένες ουμανιστικές της πολιτισμικές αρχές και αξίες. Κατά τους φαν του ευρωπαϊσμού, η «γηραιά ήπειρος» δεν χρειαζόταν νταβατζήδες του φαρ ουέστ, αλλά εραστές της ιστορίας της. Κι αυτοί, δεν μπορούσε να είναι «εθνικιστές», αλλά ούτε και σωβινιστές. Εξάλλου, οι Ευρωπαίοι διέβλεπαν, ότι πίσω από τη λεγόμενη «αποσταλινοποίηση» στην ΕΣΣΔ υπήρχε η αναγνώριση της δυνατότητας του «κεϋνσιανισμού», να πετύχει αποτελεσματικότερη διαχείριση του «κρατικού καπιταλισμού» με «δημοκρατικές διαδικασίες», από ό,τι το κακέκτυπο του «μαρξισμού» πίσω απʼ το «Παραπέτασμα».
Χρονιά λοιπόν ελπιδοφόρα για τους Ευρωπαίους, αλλά ακόμη- ακόμη και για τους Έλληνες: εκείνη τη χρονιά θα ανακάλυπταν τον …φραπέ!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
30-06-09
13:22
1956: Ε, είναι να μη γίνεις τεσσάρων, ανοίγουνε τα μάτια σου ορθάνοιχτα! Τι να πρωτοθυμηθώ και να πρωτοδιαλέξω, για αυτή τη χρονιά;
Αρχές του Μάη κι όλος ο κόσμος του χωριού να κουβαλάει τα καπνά της προηγούμενης σοδειάς, στη γέενα του πυρός. Και με βασιλικό διάταγμα. Όποιος δεν κάψει τα καπνά του «κινδυνεύει να πάει στη Γιάρο», έλεγε σε μερικούς ο Αγροφύλακας. Ήταν που πήρε ακόμη πιο τα πάνω του ο άνθρωπος, καθώς ήταν κι από τους πρώτους-πρώτους «καραμανλικούς». Το νέο ότι «οι Αθηναίοι διάλεξαν, τον Καραμανλή απʼ τη Μακεδονία», για …να τη σώσει, είχε βλέπετε αστραπιαίες αλυσιδωτές αντιδράσεις, στον χάσκοντα από απελπισία χωρικό της Μακεδονίας( κι όχι μόνον).
Το μεγάλο όμως πανηγύρι στο χωριό μου έμελλε να συμβεί( μία και μοναδική φορά, όσο θυμάμαι!), μερικές εβδομάδες, μετά την πανήγυρη της Αγίας Μαρίνας. Μέχρι τότε, είνʼ αλήθεια, δεν είχα πάει σε πανήγυρη. Ήταν το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου. Το χωριό μου, με χίλιους περίπου κατοίκους και ένα «Σπίτι Παιδιού», είχε αρχίσει να κατακλύζεται, απʼ το απόγευμα της προηγούμενης, Μέχρι το πρωί μπορεί να είχαν συγκεντρωθεί στους δρόμους του, ίσως και πάνω από δέκα χιλιάδες άνθρωποι. Θα ερχόταν «η Φρειδερίκη»!
Κατά το μεσημέρι, μες στη σκόνη, τον καύσωνα και τον ιδρώτα, ήρθε (επιτέλους!). Μαζί της, και ένα τσούρμο από στρατιωτικά οχήματα, να τη συνοδεύουν. Χαλασμός κυρίου! Φωνές, στριγκλιές, χειροκροτήματα, διάφορα «ζήτω…», αλλά εμείς, όλα σχεδόν τα νήπια του χωριού, συγκεντρωμένα στο «Σπίτι του Παιδιού». Κάποτε έρχεται κι εκεί. Μας βρίσκει να ξεροσταλιάζουμε, αντίκρυ απʼ τις βουτυρομελωμένες μπουκιές του κυρ Ηρακλή, του Επιστάτη, που καθόταν από πάνω τους και έδιωχνε τις μύγες.Μόλις μπαίνει, σκύβει και μʼ αρπάζει στην αγκαλιά, δίνοντάς μου ένα φιλί στʼ αναψοκοκκινισμένο μάγουλο. Ω, Θεέ μου, τι άρωμα ήταν εκείνο που φορούσε; Το ψάχνω, κι ακόμη δεν το βρήκα!
Εμ, εκείνη τη χρονιά ήταν να μη συμβούν τέρατα και σημεία, που θα σφράγιζαν τον υπόλοιπο αιώνα; Πρώτʼ απʼ όλα, το «20 Συνέδριο του ΚΚΣΕ» και δεν ξέρω πιο, του ΚΚΕ. «Αποσταλινοποίηση», είπαν, την «άνοδο του Χρουτσόφ», μα, όπως φάνηκε τελικά, ήταν η χαριστική βολή στην «εξουσία των Σοβιέτ», που λαβωμένα από τη μαχαιριά του Στάλιν κείτονταν στη μέση της Κόκκινης Πλατείας. Καραμανλής στην Ελλάδα, Χρουτσόφ στην ΕΣΣΔ κι ο Μάο απʼ την Κίνα να διαολίζεται, με τις «θεωρίες περί ειρηνικής συνύπαρξης» των «δύο συστημάτων». Τελικά, στερνή μου γνώση, μας δούλευαν ψιλό γαζί όλοι: η «περεστρόικα» είχε αρχίσει, αμέσως μετά το θάνατο του Λένιν!
[FONT="]Ο σεισμός όμως στη Σαντορίνη (8/7) ήταν…πιο αληθινός. Και δη, με 53 νεκρούς. Το άλλο οξύμωρο εκείνης της σημαδιακής χρονιάς θα ήταν, να γίνουν οι «θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες» στη Μελβούνρη τον Δεκέμβριο. Ίσως το πιο θλιβερό όμως γεγονός εκείνης της χρονιάς, να ήταν ο θάνατος του μεγάλου Μπέρτολτ Μπρεχτ(58 ετών).
ΥΣ : Απλά, εκείνη τη χρονιά, ο απαγχονισμός του Μιχάλακη Καραολή και των υπόλοιπων αγωνιστών της Κύπρου από τους Άγγλους, δεν ήταν μόνον θλιβερός, αλλά και εξόχως εξοργιστικός!!!
[/FONT]
Αρχές του Μάη κι όλος ο κόσμος του χωριού να κουβαλάει τα καπνά της προηγούμενης σοδειάς, στη γέενα του πυρός. Και με βασιλικό διάταγμα. Όποιος δεν κάψει τα καπνά του «κινδυνεύει να πάει στη Γιάρο», έλεγε σε μερικούς ο Αγροφύλακας. Ήταν που πήρε ακόμη πιο τα πάνω του ο άνθρωπος, καθώς ήταν κι από τους πρώτους-πρώτους «καραμανλικούς». Το νέο ότι «οι Αθηναίοι διάλεξαν, τον Καραμανλή απʼ τη Μακεδονία», για …να τη σώσει, είχε βλέπετε αστραπιαίες αλυσιδωτές αντιδράσεις, στον χάσκοντα από απελπισία χωρικό της Μακεδονίας( κι όχι μόνον).
Το μεγάλο όμως πανηγύρι στο χωριό μου έμελλε να συμβεί( μία και μοναδική φορά, όσο θυμάμαι!), μερικές εβδομάδες, μετά την πανήγυρη της Αγίας Μαρίνας. Μέχρι τότε, είνʼ αλήθεια, δεν είχα πάει σε πανήγυρη. Ήταν το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου. Το χωριό μου, με χίλιους περίπου κατοίκους και ένα «Σπίτι Παιδιού», είχε αρχίσει να κατακλύζεται, απʼ το απόγευμα της προηγούμενης, Μέχρι το πρωί μπορεί να είχαν συγκεντρωθεί στους δρόμους του, ίσως και πάνω από δέκα χιλιάδες άνθρωποι. Θα ερχόταν «η Φρειδερίκη»!
Κατά το μεσημέρι, μες στη σκόνη, τον καύσωνα και τον ιδρώτα, ήρθε (επιτέλους!). Μαζί της, και ένα τσούρμο από στρατιωτικά οχήματα, να τη συνοδεύουν. Χαλασμός κυρίου! Φωνές, στριγκλιές, χειροκροτήματα, διάφορα «ζήτω…», αλλά εμείς, όλα σχεδόν τα νήπια του χωριού, συγκεντρωμένα στο «Σπίτι του Παιδιού». Κάποτε έρχεται κι εκεί. Μας βρίσκει να ξεροσταλιάζουμε, αντίκρυ απʼ τις βουτυρομελωμένες μπουκιές του κυρ Ηρακλή, του Επιστάτη, που καθόταν από πάνω τους και έδιωχνε τις μύγες.Μόλις μπαίνει, σκύβει και μʼ αρπάζει στην αγκαλιά, δίνοντάς μου ένα φιλί στʼ αναψοκοκκινισμένο μάγουλο. Ω, Θεέ μου, τι άρωμα ήταν εκείνο που φορούσε; Το ψάχνω, κι ακόμη δεν το βρήκα!
Εμ, εκείνη τη χρονιά ήταν να μη συμβούν τέρατα και σημεία, που θα σφράγιζαν τον υπόλοιπο αιώνα; Πρώτʼ απʼ όλα, το «20 Συνέδριο του ΚΚΣΕ» και δεν ξέρω πιο, του ΚΚΕ. «Αποσταλινοποίηση», είπαν, την «άνοδο του Χρουτσόφ», μα, όπως φάνηκε τελικά, ήταν η χαριστική βολή στην «εξουσία των Σοβιέτ», που λαβωμένα από τη μαχαιριά του Στάλιν κείτονταν στη μέση της Κόκκινης Πλατείας. Καραμανλής στην Ελλάδα, Χρουτσόφ στην ΕΣΣΔ κι ο Μάο απʼ την Κίνα να διαολίζεται, με τις «θεωρίες περί ειρηνικής συνύπαρξης» των «δύο συστημάτων». Τελικά, στερνή μου γνώση, μας δούλευαν ψιλό γαζί όλοι: η «περεστρόικα» είχε αρχίσει, αμέσως μετά το θάνατο του Λένιν!
[FONT="]Ο σεισμός όμως στη Σαντορίνη (8/7) ήταν…πιο αληθινός. Και δη, με 53 νεκρούς. Το άλλο οξύμωρο εκείνης της σημαδιακής χρονιάς θα ήταν, να γίνουν οι «θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες» στη Μελβούνρη τον Δεκέμβριο. Ίσως το πιο θλιβερό όμως γεγονός εκείνης της χρονιάς, να ήταν ο θάνατος του μεγάλου Μπέρτολτ Μπρεχτ(58 ετών).
ΥΣ : Απλά, εκείνη τη χρονιά, ο απαγχονισμός του Μιχάλακη Καραολή και των υπόλοιπων αγωνιστών της Κύπρου από τους Άγγλους, δεν ήταν μόνον θλιβερός, αλλά και εξόχως εξοργιστικός!!!
[/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
29-06-09
19:27
1955: Αισίως βαίνω να συμπληρώσω τον τρίτο χρόνο μου. Μεγάλη φτώχια στο σπίτι και το χωριό μου. Το καλοκαίρι καίγονται τα αλώνια, όπου ήταν συγκεντρωμένα όλα τα σιτηρά του χωριού. Μένουν τα καπνά, αλλά οι φήμες λένε πως και εκείνα θα πάνε για αναγκαστικό κάψιμο στην απόσυρση, φυσικά χωρίς αποζημίωση. Τα περισσότερα παιδιά του χωριού πάσχουμε από αβιταμίνωση και ασιτία. Η «αμερικάνικη βοήθεια» στέλνει και στο χωριό μου, εκτός από σκόνη γάλα, και μουρουνέλαιο.Τι χρονιά κι εκείνη!
Απρίλιο πεθαίνει ο Α. Αϊνστάιν, ενώ από αυτοκινητιστικό ατύχημα σκοτώνεται ο Τζέιμς Ντην, σε ηλικία 24 χρόνων. Στην Ελλάδα πεθαίνει ο Παπάγος κι ανοίγει η αυλαία, για να εμφανιστεί ο Κ. Καραμανλής και η οικογένειά του. Είχε φανεί από την Άνοιξη, πόσο σαρδανάπαλη θα ήταν η χρονιά. Αφού εκείνη τη χρονιά θα διάλεγε η ιστορία, να γεννήσει πολιτικούς, σαν τον Ν. Σαρκοζί και τον Γ. Αλογοσκούφη.
Το Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη, Τούρκοι προβοκάτορες ενεργοποιούν εκρηκτικά στο Τουρκικό Προξενείο (και σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ ), ενώ στην Πόλη και τη Σμύρνη, ολοκληρώνεται η καταστροφή του Ελληνισμού, που άρχισε το 1922, με βανδαλισμούς και αιματηρές βιαιοπραγίες. Χρονιά που διάλεξε να γεννηθεί, και η Γιάννα Δασκαλάκη – Αγγελοπούλου!
Πάντως, τον Χειμώνα εκείνης της χρονιάς, ήταν που για πρώτη μου φορά βρέθηκα μπροστά στον Κίτσο και χάιδεψα τα υγραμένα του ρουθούνια, καθώς έσκυψε το κεφάλι του πάνω μου. Είναι και η πρώτη –πρώτη ανάμνηση του εαυτού μου…
Απρίλιο πεθαίνει ο Α. Αϊνστάιν, ενώ από αυτοκινητιστικό ατύχημα σκοτώνεται ο Τζέιμς Ντην, σε ηλικία 24 χρόνων. Στην Ελλάδα πεθαίνει ο Παπάγος κι ανοίγει η αυλαία, για να εμφανιστεί ο Κ. Καραμανλής και η οικογένειά του. Είχε φανεί από την Άνοιξη, πόσο σαρδανάπαλη θα ήταν η χρονιά. Αφού εκείνη τη χρονιά θα διάλεγε η ιστορία, να γεννήσει πολιτικούς, σαν τον Ν. Σαρκοζί και τον Γ. Αλογοσκούφη.
Το Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη, Τούρκοι προβοκάτορες ενεργοποιούν εκρηκτικά στο Τουρκικό Προξενείο (και σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ ), ενώ στην Πόλη και τη Σμύρνη, ολοκληρώνεται η καταστροφή του Ελληνισμού, που άρχισε το 1922, με βανδαλισμούς και αιματηρές βιαιοπραγίες. Χρονιά που διάλεξε να γεννηθεί, και η Γιάννα Δασκαλάκη – Αγγελοπούλου!
Πάντως, τον Χειμώνα εκείνης της χρονιάς, ήταν που για πρώτη μου φορά βρέθηκα μπροστά στον Κίτσο και χάιδεψα τα υγραμένα του ρουθούνια, καθώς έσκυψε το κεφάλι του πάνω μου. Είναι και η πρώτη –πρώτη ανάμνηση του εαυτού μου…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
29-06-09
11:19
[ Η πρόταση είναι: Να γράψουμε την ιστορία, πριν τους Ιστορικούς ]
Συγκεκριμένα, ο καθένας από τους ενδιαφερόμενους, θα ξεκινάει από το έτος γέννησής του και κατά έτος θα αναφέρεται σε γεγονότα, που κατά τη γνώμη του, τού «σφράγισαν» τη συγκεκριμένη χρονιά.
Για την ευόδωση του όλου εγχειρήματος, θα ήταν καλά, το Θέμα να αναπτυχθεί όπως γίνεται με την «Αρκάνα του A. Crowley». Δηλαδή, κάθε «αυτόπτης», να έχει το προσωπικό του «βήμα»(κεφάλαιο). Απομένει στο «Επιτελείο» του e-steki , να το ρυθμίσει (αν γίνεται!)…
Ξεκινώ την πρωτοβουλία, και υπό τύπο υποδείγματος:
1952 : Δίσεκτο έτος. Γεννήθηκα «παραμονές Αγ. Μαρίνας», όπως θυμόταν η μάνα μου, μέσα σʼ ένα καπνοχώραφο. Τρεις μήνες περίπου πριν, είχε εκτελεστεί ο Νίκος Μπελογιάννης, ο «άνθρωπος με το γαρύφαλλο», από τα ελλαδικά υποχείρια των Αγγλο-Αμερικανών και τα «πολιτικά λάθη» του ΚΚΕ. Την ίδια χρονιά ειπώθηκε, νομίζω, το περιβόητο «τι λάχανα τι μπρόκολα»…
1953: Ο Κίτσος μας, το άλογο που σήκωνε επί 17 χρόνια όλα τα οικογενειακά μας βάρη, απʼ το σπίτι στο χωράφι και τανάπαλιν, ένα μήνα μεγαλύτερός μου, κουτσάθηκε ανεπανόρθωτα από στραβοπάτημα. Λίγο πριν, είχε τρομάξει από τη ξαφνική εμφάνιση ενός φιδιού, καθώς έβοσκε σε πλαγιά του βουνού, παραέξω του χωριού μας. Μερικές εβδομάδες μετά, πέθανε ο γνωστός στρατιωτικο-πολιτικός Ν. Πλαστήρας. Μέχρι την τελευταία του πνοή, δεν του λύθηκε η απορία: « Γιατί οι Κομμουνιστές λένε, τι Παπάγος τι Πλαστήρας ;».
Εκείνη τη χρονιά βέβαια είναι που στις ΗΠΑ, εκτελέστηκε το ζεύγος Ρόζενμπεργκ και παντρεύτηκε ο Τ. Φ. Κένεντι την Τζάκυ. Απʼ τις αρχές ακόμη εκείνης της χρονιάς, οι άνθρωποι του Πλανήτη γνώριζαν, ότι ήταν πετυχημένη η πρώτη δοκιμή υδρογονοβόμβας των ΗΠΑ. Ίσως όμως το πιο αξιομνημόνευτο του 1953, μετά τον τραυματισμό του Κίτσου μας(φυσικά!), να ήταν, που τα ¨Ελληνικά Ταχυδρομεία» είχαν «πλεόνασμα 7.000.000.000 Δραχμών»…
1954: Φεβρουάριο με Μάρτιο, ο πατέρας μου παίρνει την ιστορική απόφαση, να μη σκοτώσει τον Κίτσο μας: «Μισή αμαρτία δική μου, μισή δική του», είχε πει στη μάνα μου, για την απόφασή του να τον κρατήσει στην οικογένεια. Ήταν κουτσός, αλλά και ζωηρός. Δεν καθόταν με τίποτε, να σαμαρωθεί. Τελικά, αρχές καλοκαιριού, και ενώ οι δουλειές στα χωράφια ήταν στις «φούριες» τους, σαμαρώθηκε, χάρη σε μία χειρονομία της μάνας μου. Κάποια στιγμή, του δίνει στο στόμα μερικά ξεχασμένα κουφέτα από κάποιον γάμο. Του καλοάρεσε. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας κιόλας, είχε «αλλάξει χαρακτήρα». Στήθηκε και φορτώθηκε το ολοκαίνουργιο σαμάρι, με την πρώτη δοκιμή του πατέρα μου.
Ήταν η χρονιά που ο Έλβις Πρίσλευ θα ηχογραφούσε τον πρώτο του δίσκο κι Κ. Μητσοτάκης θα γεννούσε την Ντόρα( Θεοδώρα), αλλά θα πέθαινε κι Ενρίκο Φέρμι. Εκείνη όμως τη χρονιά έμελλε να γεννηθεί κι Βασίλης Χατζηπαναγής: τι παίξιμο της μπάλας, εκείνο το παιδί!
Η χρονιά, λες και ήταν δωρισμένη στο θεό. Γιατί, την ίδια χρονιά, και μάλιστα της «Αγίας Μαρίνας»(17/7), στο Αμβούργο της Δυτικής Γερμανίας, έμελλε να γεννηθεί και η Δωροθέα –Αγγελική Μέρκελ…
Συγκεκριμένα, ο καθένας από τους ενδιαφερόμενους, θα ξεκινάει από το έτος γέννησής του και κατά έτος θα αναφέρεται σε γεγονότα, που κατά τη γνώμη του, τού «σφράγισαν» τη συγκεκριμένη χρονιά.
Για την ευόδωση του όλου εγχειρήματος, θα ήταν καλά, το Θέμα να αναπτυχθεί όπως γίνεται με την «Αρκάνα του A. Crowley». Δηλαδή, κάθε «αυτόπτης», να έχει το προσωπικό του «βήμα»(κεφάλαιο). Απομένει στο «Επιτελείο» του e-steki , να το ρυθμίσει (αν γίνεται!)…
Ξεκινώ την πρωτοβουλία, και υπό τύπο υποδείγματος:
1952 : Δίσεκτο έτος. Γεννήθηκα «παραμονές Αγ. Μαρίνας», όπως θυμόταν η μάνα μου, μέσα σʼ ένα καπνοχώραφο. Τρεις μήνες περίπου πριν, είχε εκτελεστεί ο Νίκος Μπελογιάννης, ο «άνθρωπος με το γαρύφαλλο», από τα ελλαδικά υποχείρια των Αγγλο-Αμερικανών και τα «πολιτικά λάθη» του ΚΚΕ. Την ίδια χρονιά ειπώθηκε, νομίζω, το περιβόητο «τι λάχανα τι μπρόκολα»…
1953: Ο Κίτσος μας, το άλογο που σήκωνε επί 17 χρόνια όλα τα οικογενειακά μας βάρη, απʼ το σπίτι στο χωράφι και τανάπαλιν, ένα μήνα μεγαλύτερός μου, κουτσάθηκε ανεπανόρθωτα από στραβοπάτημα. Λίγο πριν, είχε τρομάξει από τη ξαφνική εμφάνιση ενός φιδιού, καθώς έβοσκε σε πλαγιά του βουνού, παραέξω του χωριού μας. Μερικές εβδομάδες μετά, πέθανε ο γνωστός στρατιωτικο-πολιτικός Ν. Πλαστήρας. Μέχρι την τελευταία του πνοή, δεν του λύθηκε η απορία: « Γιατί οι Κομμουνιστές λένε, τι Παπάγος τι Πλαστήρας ;».
Εκείνη τη χρονιά βέβαια είναι που στις ΗΠΑ, εκτελέστηκε το ζεύγος Ρόζενμπεργκ και παντρεύτηκε ο Τ. Φ. Κένεντι την Τζάκυ. Απʼ τις αρχές ακόμη εκείνης της χρονιάς, οι άνθρωποι του Πλανήτη γνώριζαν, ότι ήταν πετυχημένη η πρώτη δοκιμή υδρογονοβόμβας των ΗΠΑ. Ίσως όμως το πιο αξιομνημόνευτο του 1953, μετά τον τραυματισμό του Κίτσου μας(φυσικά!), να ήταν, που τα ¨Ελληνικά Ταχυδρομεία» είχαν «πλεόνασμα 7.000.000.000 Δραχμών»…
1954: Φεβρουάριο με Μάρτιο, ο πατέρας μου παίρνει την ιστορική απόφαση, να μη σκοτώσει τον Κίτσο μας: «Μισή αμαρτία δική μου, μισή δική του», είχε πει στη μάνα μου, για την απόφασή του να τον κρατήσει στην οικογένεια. Ήταν κουτσός, αλλά και ζωηρός. Δεν καθόταν με τίποτε, να σαμαρωθεί. Τελικά, αρχές καλοκαιριού, και ενώ οι δουλειές στα χωράφια ήταν στις «φούριες» τους, σαμαρώθηκε, χάρη σε μία χειρονομία της μάνας μου. Κάποια στιγμή, του δίνει στο στόμα μερικά ξεχασμένα κουφέτα από κάποιον γάμο. Του καλοάρεσε. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας κιόλας, είχε «αλλάξει χαρακτήρα». Στήθηκε και φορτώθηκε το ολοκαίνουργιο σαμάρι, με την πρώτη δοκιμή του πατέρα μου.
Ήταν η χρονιά που ο Έλβις Πρίσλευ θα ηχογραφούσε τον πρώτο του δίσκο κι Κ. Μητσοτάκης θα γεννούσε την Ντόρα( Θεοδώρα), αλλά θα πέθαινε κι Ενρίκο Φέρμι. Εκείνη όμως τη χρονιά έμελλε να γεννηθεί κι Βασίλης Χατζηπαναγής: τι παίξιμο της μπάλας, εκείνο το παιδί!
Η χρονιά, λες και ήταν δωρισμένη στο θεό. Γιατί, την ίδια χρονιά, και μάλιστα της «Αγίας Μαρίνας»(17/7), στο Αμβούργο της Δυτικής Γερμανίας, έμελλε να γεννηθεί και η Δωροθέα –Αγγελική Μέρκελ…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.