Θα κάνατε σοβαρή σχέση με κάποιον που θα είχε παιδιά;

Buggs · 27-08-08

Το να αναλάβει κάποιος/α τον ρόλο του γονιου, χωρίς δικαιώματα επι της διαπαιδαγώγησης των παιδιών, είναι σαν να του λές, στο χρύσωσα το χάπι που σε παντρεύτηκα όμως βασικά σε θέλω μόνο για το σέξ...

Idril · 27-08-08

Αρχική Δημοσίευση από kajira:
Ιντριλ, είπα ήδη πως όσα λέω ισχύουν μόνο αν υπάρχουν και οι δύο γονείς κι όχι στην περίπτωση που ο ένας έχει χαθεί για κάποιο λόγο

Ωχ, χίλια συγγνώμη, δεν το πρόσεξα! Βάλε μου μια αρνητική για να μάθω άλλη φορα να διαβάζω πριν ανοίξω τη στοματάρα μου... (Θα σου έλεγα να βγάλεις και το μαστίγιο αλλα φοβάμαι μη μου αρέσει και συνεχίσω να κάνω βλακείες επίτηδες μετά...) :redface:

Πάντως στο θέμα αυτό, θεωρώ σημαντικό αν κάποιος αποφασίσει να εξαφανιστεί να το κάνει για πάντα και να μη γυρίσει ποτε, ώστε να έχει κάποιος άλλος το περιθώριο να πάρει τη θέση του χωρίς να περιπλέκονται τα πράγματα. Γιατί κακά τα ψέματα αν η νέα οικογένεια έχει καταφέρει να βρει μια ισορροπία (πράγμα το οποιο σίγουρα δε θα ήταν και εύκολο!) η επιστροφή του πρώην φοβάμαι ότι πιο πολλά προβλήματα θα δημιουργούσε παρα θα έλυνε.

Kαι για να απαντήσω στο θέμα του τίτλου, εγώ δύσκολα θα έκανα σχέση με κάποιον που έχει παιδιά και που η πρώην του παίζει σημαντικό ρολο στη ζωή τους γιατί πάντα θα αγχωνόμουν, δε θα ήξερα τι στάση να κρατήσω και φοβάμαι ότι δε θα εβρισκα τη χρυσή τομή με αποτέλεσμα να στεναχωριούνται και τα ίδια τα παιδιά και ο πατέρας τους κι εγώ. :/:

Πολύ πιο εύκολα θα έκανα μια σχέση με κάποιον που ήταν ξηρός η που η γυναικα του ήταν με κάποιο τρόπο σίγουρο ότι δε θα μπλεχτεί ποτε στα πόδια μας γιατί σ'αυτή την περίπτωση θα είχα μια πιο σαφή ιδέα του ρόλου μου στην δυναμική της οικογενειας.

Buggs · 27-08-08

Όταν χωρίζει κάποιος καλό ειναι να διαχωρίζεται κιόλας. Αλλιώς τί διάολο χώρισε; Η διαπαιδαγώγηση εμπλέκεται άμεσα στο στύλ που, στην συνέχεια, έχει η καθημερινότητα. Αν διαπαιδαγωγήσεις τα παιδιά σου με την εντύπωση ότι νικητής είναι αυτός που παίρνει αυτό που θέλει, ανεξάρτητα πώς,αν όταν κάνουν διάφορα αθέμιτα κόλπα, εσύ κάθεσαι και λές, "βρε τι έξυπνο που είναι, τετραπέρατο" ύστερα είναι να απορείς που το παιδί σου θα γίνει τύρανος και το σπίτι σου αρένα;

Οταν λοιπόν χωρίζεις απο τον κακό/την κακιά, σίγουρα το μόνο που δεν θέλεις είναι τις απόψεις του κακού/κακιάς, δια μέσου των παιδιών, μέσα στην καθημερινότητα σου. Οπότε, η καινούργια γυναίκα,που προφανώς θα είναι το αντίθετο απο αυτό που είχες, θα είναι σημαντικότατη στηνδιαμόρφωση στο σπίτι σου, της καθημερινότητας που επιθυμείς. Γι'αυτό, αφού κάνεις τις δοκιμές σου μαζί της και το αποφασίσεις, πρέπει να της δώσεις δικαιώματα ωστε να μπορεί κι αυτή να παίζει το ρόλο της σωστά, και φυσικά, για να μήν την εξαπατάς

Neraida · 27 Αυγούστου 2008

Μπαγκ...χωριζουν οι γονεις μεταξυ τους....οχι οι γονεις απο τα παιδια..μην τα συγχεεις...
Οι γονεις των οποιων παιδιων παραμενουν αυτοι οι δυο και οχι δεκαδυο...(εκτος εαν ο ενας απο τους δυο γονεις εχει επιλεξει να απομακρυνθει και απο τα παιδια..εκει αλλαζει)

Buggs · 27-08-08

Αρχική Δημοσίευση από Neraida:
(εκτος εαν απο τους δυο γονεις εχει επιλεξει να απομακρυνθει και απο τα παιδια..εκει αλλαζει)

Για να πώ την αλήθεια αυτό ειναι το μόνο που το θεωρώ απόλυτη αιτία χωρισμού. Ολα τα άλλα μπορεί να ρυθμίζονται και με άλλους τρόπους εκτός απο το διαζύγιο

Oralee · 27-08-08

Υπερβολές. Καταρχάς κανείς δεν θα του δώσει τον ρόλο του γονιού. Κατά δεύτερον, είπα ήδη πως δεν μπορεί να έχει ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ρόλο στην διαπαιδαγωγηση, δεν είπα πως θα είναι και καθαρά διακοσμητικός. Κατά τρίτον, δεν παντρεύεται κανείς απ' όσο ξέρω μόνο για το σεξ

Κατά τέταρτον, το παιδί το αποδέχεσαι γιατί είναι το παιδί αυτούνου που αγαπάς και θες, δεν έχεις απαιτήσεις ως προς εκείνο και την σχέση σου μαζί του, για να είσαι με τον άλλον. Κατά πέμπτον, δεν ξέρω, αλλά μόλις απαντήσεις, σίγουρα κάτι θα βρω να προσθέσω

Εντιτ: Απάντησες πριν προλάβω να πατήσω για το ποστ (καταραμμένη δουλειά

) Τι σημαίνει χωρίζεις από τον κακό; Επειδή εσένα ο άλλος δεν σου κάνει, δεν σημαίνει πως μπορείς να τον "αδειάσεις" και από τον ρόλο του ως γονιού!

Neraida · 27 Αυγούστου 2008

Αρχική Δημοσίευση από Buggs:
Για να πώ την αλήθεια αυτό ειναι το μόνο που το θεωρώ απόλυτη αιτία χωρισμού. Ολα τα άλλα μπορεί να ρυθμίζονται και με άλλους τρόπους εκτός απο το διαζύγιο

Αναφερεσαι σε μια κατασταση την οποια εγω απο την αλλη την θεωρω απαραδεκτη...Δε χωραει με τπτ το μυαλο μου την απομακρυνση σου απο τον εναν εκ των δυο γονεων...(εκτος πια και εαν ειναι σιριαλ κιλερ ή κατι παρομοιο

...)

Buggs · 27-08-08

Παρεξήγηση. Νόμιζα "εκτός και άν ένας εκ των δυο συζύγων έχει απομακρυνθεί απο τα παιδια" (ή δεν ήταν ποτέ εκεί παρα μόνο σαν φάντασμα)

Isiliel · 27 Αυγούστου 2008

Αρχική Δημοσίευση από Resident Evil:
ερώτηση: πιστεύεις ότι, δλδ, ένα παιδί σε αυτές τουλ τις ηλικίες (10-11-12-13) μπορεί να δεχτεί ότι η μαμά του/ο μπαμπάς του είναι "κανονικοί" άνθρωποι και ότι μπορεί για 2 χρόνια να είναι ο κ. Γιάννης, μετά κανείς, μετά ο κ. Κώστας (και μετά ο κ. Ανδρέας που θα είναι για πάντα πιθανόν). Την άποψη σου ζητάω, δεν έχω καμία εμπείρια προσωπική με το θέμα (φτου φτου οι γονείς μου ακόμα μαζί είναι κ εγώ παιδιά δεν έχω). Εννοώ, δεν είναι ψυχοφθόρο για το παιδί?

Το λέω, γιατί ένα επιχείρημα που ακούω-και εδώ μέσα- είναι ότι τα όποια ψέμματα ή απόκρυψη της σχέσης, υποτίθεται ότι γίνονται για να είναι "σταθερό το περιβάλλον που μεγαλώνει το παιδί", "να μην πρέπει το παιδί να υποστεί τις επιπτώσεις των δικών μου επιλογών" κοκ.

Άποψη ζητάω (μιας και φάνηκες πρόθυμη να τη δώσεις), δεν κρίνω, απλώς πραγματικά δεν μπορώ να μπω στη λογική και να το σκεφτώ από όλες τις μεριές (που σίγουρα ένας συνειδητοποιημένος γονιός θα το έχει κάνει)

Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για την έκταση της απάντησής μου και τονίζω πως δεν εκφράζω καμία universal αλήθεια, αλλά μονάχα τη δική μου άποψη, βασισμένη στην εμπειρία μου.

Με ρωτάς αν χρειάζεται ένα παιδί να γνωρίσει όλους τους ερωτικούς συντρόφους που περνούν απ' τη ζωή του γονιού του; Πιστεύεις πως υπάρχει απόλυτη απάντηση; Οι διαφορετικές περιπτώσεις είναι τόσες, όσοι και οι διαζευγμένοι γονείς και κάθε παιδί χωριστά.

Τουλάχιστον κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, αυτός που φέρνει ένα παιδί στον κόσμο ονειρεύεται να του χαρίσει την «τέλεια» οικογένεια. Ανάλογα με την ωριμότητα και την κρίση του επιλέγει τον κατάλληλο σύντροφο για γονέα του παιδιού του. Ακόμη όμως κι αν δεχτούμε ότι κάνει την ιδανικότερη επιλογή, υπάρχει πάντα ο αστάθμητος παράγοντας, κομμάτι του οποίου ονομάζεται ...θάνατος. Τίποτα και κανένας δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι δε θα χρειαστεί μια μέρα να αναλάβεις εξʼ ολοκλήρου την ευθύνη του παιδιού σας.

Με δεδομένο λοιπόν ότι το ιδανικότερο θα ήταν το παιδί να συμβιώσει με τους βιολογικούς του γονείς, πράγμα που για Χ λόγους δεν μπορεί να συμβεί, κάθε άλλη επιλογή είναι θέμα καταστάσεων.

Αν στην ηλικία των 12 ένα παιδί δεν μπορεί να δεχτεί ότι οι γονείς του είναι «κανονικοί» άνθρωποι με αισθήματα και αδυναμίες κτλ κτλ κάτι έχεις κάνει λάθος στις προηγούμενες ηλικίες... Τώρα, για την ποσότητα και την ποιότητα των ανθρώπων που θα περάσουν από τη ζωή του, υπεύθυνος μέχρι κάποια ηλικία είναι ο γονιός.

Ένας «κανονικός» άνθρωπος πάντως εκτός από ερωτικούς δεσμούς έχει και φιλίες και συγγενείς τους οποίους φυσικά φέρνει σε επαφή με το παιδί του και τους οποίους φυσικά μπορεί να χάσει εξʼ αιτίας πολλών παραγόντων: Θάνατο, διένεξη, μετακόμιση κτλ. Όπως καταλαβαίνεις δεν μπορείς να μεγαλώνεις το παιδί σου μέσα σε μια κλειστή γυάλα με κάμποσα αφρολέξ για τις προσκρούσεις.

Το παιδί μεγαλώνοντας γίνεται μέρος ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου από αυτό της οικογένειας, ειδικά μπαίνοντας στην εφηβεία και κατά τη γνώμη μου, καλό θα ήταν να αποκτά τις φυσιολογικές εμπειρίες που καλείται να ζήσει και να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος, σταδιακά φυσικά και με τη στήριξή σου. Γιʼ αυτό και δεν είναι ανάγκη να συστήσεις το νέο σύντροφό σου σαν τον εραστή σου στην αρχή, αν το κρίνεις απαραίτητο, παρά σαν ένα φίλο με τον οποίο κάνεις παρέα και περνάς όμορφα. Στα δώδεκα (μια που μιλάμε γιʼ αυτήν την ηλικία) τα παιδιά έχουν «κολλητούς» και ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει να προτιμάς την παρέα κάποιου από κάποιον άλλο. Η Απώλεια είναι μέρος της ζωής και κάθε προσπάθειά μας να την κρατήσουμε μακριά από ένα παιδί που ήδη την έχει βιώσει εξάλλου, δε πιστεύω πως το βοηθά να ωριμάσει και να αναπτυχθεί φυσιολογικά.

Νομίζω πως κάθε διαζευγμένος έχει να αναλογιστεί μια παραπάνω συνθήκη από έναν ελεύθερο: «Ποιος σύντροφος μπορεί να είναι κατάλληλος και ιδανικός για μένα αν δεν μπορεί να αποκτήσει μια καλή φιλική σχέση με το παιδί μου»;
Πως θα ικανοποιηθεί αυτή η συνθήκη, χωρίς να έρθουν σε επαφή τα δύο αυτά άτομα;
Ειδικά όταν ο νέος σύντροφος δεν έχει δικά του παιδιά και δεν ξέρει ούτε πως θα νιώσει, ούτε πως να συμπεριφερθεί κοντά σε ένα παιδί.

Κάποιοι πιστεύουν πως ο διαζευγμένος γονιός που επωμίζεται την ανατροφή του παιδιού, οφείλει να περάσει την υπόλοιπη ζωή του με σύντροφο τη μοναξιά, θυσιάζοντας την προσωπική του ευτυχία ώστε να μην υπάρξει η παραμικρή πιθανότητα το παιδί να πληγωθεί.
Εγώ δεν είμαι αυτής της άποψης, διότι θέλοντας και μη, κάθε απωθημένο που βιώνει ο γονέας επηρεάζει άμεσα κάθε πτυχή της ανάπτυξης και της ζωής του παιδιού του.
Πως μπορεί να υπάρξει ισορροπημένο παιδί από έναν γονιό που βρίσκεται σε ανισορροπία; Ποιο μπορεί να είναι άλλωστε το μήνυμα που θα περάσει στο παιδί μέσα από τον αφύσικο «μοναστικό βίο» του γονιού του, για τον Έρωτα, τις σχέσεις, το γάμο;

Εκτός αυτού, θεωρώ αυτού του είδους τη «θυσία», υποκριτική και ίσως και υπερβολική ειδικά εξʼ αιτίας της πιθανότητας να εξωτερικευτεί όταν το παιδί θα είναι σε μεγαλύτερη ηλικία, γεμίζοντάς το με ενοχές («Εγώ που χαράμισα τη ζωή μου για σένα κι εσύ δείχνεις αχαριστία»).
Τα παιδιά έτσι κι αλλιώς υφίστανται το βάρος των επιλογών μας αφού μέχρι κάποια ηλικία είμαστε υποχρεωμένοι να αποφασίζουμε γιʼ αυτά. Για μένα είναι εξʼ ίσου επώδυνο να βλέπει ένα παιδί το γονιό του μοναχό και δυστυχισμένο με το να υποστεί έναν πιθανό νέο χωρισμό. Στη δεύτερη περίπτωση τουλάχιστον μπορεί να διδαχθεί πως "ό,τι δε μας σκοτώνει, μας δυναμώνει" και να αποκτήσει έτσι μια υγιή αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων. Όλα αυτά εξαρτώνται από τη στάση του γονιού. Αν ο γονιός νιώθει ενοχές για το διαζύγιό του, ενοχές για τη νέα σχέση του, ενοχές για τη ζωή του, επόμενο είναι το παιδί να επηρεαστεί αντίστοιχα.

Όπως και να το κάνουμε, πατέρα ή μάνα μπορείς να χάσεις μόνο ΜΙΑ φορά! (και δε μιλάω φυσικά για τις φωτισμένες περιπτώσεις ανθρώπων που στάθηκαν σε «ξένα» παιδιά καλύτερα κι από βιολογικοί γονείς αφού σε αυτή την περίπτωση λογικά δεν τίθεται θέμα πληγής). Ο διαζευγμένος γονιός κατά τη γνώμη μου, δε θα πρέπει να ψάχνει για έναν νέο πατέρα ή μια νέα μητέρα, αλλά για ένα σύντροφο δικό του που στην ιδανικότερη περίπτωση θα έχει με το παιδί του μια αληθινή σχέση φιλίας και τρυφερότητας επενδεδυμένη με εκτίμηση και σεβασμό, του ενός προς τον άλλο.

Resident Evil · 28-08-08

@Isi:

thx για την απάντηση (μεγάλη αλλά πλήρης!)... Δεν το είχα σκεφτεί έτσι (ίσως γιατί δεν χρειάστηκε ποτέ) και πράγματι μου μοιάζει απολύτως λογικό όλο αυτό. Τhx και για τον κόπο και για το χρόνο

Buggs · 28-08-08

Εγώ το βλέπω ως εξής:
Το αρχικο σχημα της βιολογικης οικογένειας διαλύθηκε; Δυο λυσεις. Ο γονέας που έμεινε με τα παιδιά δεν ξαναδεσμεύεται, ή, αντίθετα, αναζητά πάλι την αγάπη. Στην δεύτερη περίπτωση, αν η αγάπη προκυψει, θα είναι σίγουρα μια διαφορετική αγάπη απο αυτήν που νόμιζε ότι είχε πρίν.

Ο σωστός χωρισμος είναι όταν διαχωρίζεσαι κι απο τις απόψεις της πρώην σου, αλλιως γιατί χώρισες ίσα επειδή π.χ. βαρέθηκες το σέξ; Σεξ βρίσκεις παντού, φίλους όμως για μια ζωή δεν βρίσκεις. Μπορεις να βρεις υποκατάστατα του σεξ που έγινε βαρετό, χωρίς να διαλυσεις την οικογένεια σου. Αν όμως οι απόψεις διαφέρουν, τότε χωρίζεις γιατί η καθημερινότητα είναι αβάσταχτη.

Οπότε; Η καινούργια αγαπημένη, αν πραγματικα αποδειχθεί τέτοια, νομίζω ότι πρέπει και εκεινής να της δωθούν τα δικαιωματ;α να διαπαιδαγωγεί τα παιδιά (γιατί κι αυτά έτσι θα συμπεριφέρονται πιο αρμονικά στο συνολικό επιθυμητό σχήμα και στυλ) και η ίδια να τα αναλάβει. Όλα τα άλλα πιστεύω, για να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, θα ήταν απλά μια λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημενη, απλή, σεξουαλική σχέση

Τωρα σε ποιο σημειο της όλης διαδικασίας πρέπει να εμπλακούν τα παιδια, εξαρταται πάλι απο το στόχο. Καποια που θα την ήθελα μονο για το σέξ δεν θα της έλεγα ότι έχω παιδιά ούτε πρίν ούτε μετά. για κάποιο μυστήριο λόγο ξερω ποιές γυναίκες με θέλουν επίσης μόνο για το σέξ οπότε δεν στεναχωριέται κανείς οταν εξαφανίζονται μια μερα χωρίς κανένα λόγο. Ουτε τα παιδιά λοιπόν στεναχωριούνται.

Τις άλλες, που είναι πιθανό να προκυψει μια καινουργια αγαπη, θα τις εισηγαγα σιγά σιγά τόσο αυτές όσο και τα παιδια, στον συνολικό ρόλο. Όσο εκείνη θα αποδείκνυε ότι με αγαπάει κι ότι υπάρχει μέλλον δηλαδή θα έκανα αντίστοιχες κινήσεις για να την φέρω κοντά και στα παιδιά. Ωστε να μπορεί να δεί κι εκείνη μπροστά την ωρα που θα συγκατοικησει μαζί μας, όχι σαν ένα πανικό, αλλα σαν αυτό που περιπου θέλει και η ίδια.

Oralee · 28-08-08

To θέμα είναι Μπαγκς, πως αν και καταλαβαίνω πλήρως πως εννοείς όσα γράφεις και όντως αυτή θα ήταν η ιδανική κατάσταση, πως δεν μπορείς να απαιτήσεις από οποιονδήποτε τρίτο άνθρωπο να αναλάβει αυτόν τον ρόλο, αλλά κι αν ακόμα εκείνος ήθελε από μόνος του να τον αναλάβει, δεν έχει το δικαίωμα οποιοσδήποτε τρίτος να αντικαταστήσει τον άλλο γονιό (με επιφύλαξη όπως ήδη έχω πει για την περίπτωση που ο γονιός αυτός για κάποιον λόγο δεν υπάρχει).

Πχ κάνω εγώ παιδιά με κάποιον και χωρίζουμε. Αν νιωσω πως η γυναίκα που ο πρώην άντρας επιλέγει να είναι μαζί της, προσπαθεί να με υποκαταστήσει, ενώ εγώ είμαι ήδη εκεί, δεν σου λέω τι θα γίνει.. (για να μη πιάσω το ότι τα παιδιά -στο υπογράφω, το έχω βιώσει- θα νιώσουν φοβερά άβολα!)

Idril · 28-08-08

Δεν είναι όμως κατάφωρα άδικο για τον καινούριο σύντροφο να ακούει κάθε φορα που προσπαθεί να πει κάτι στα παιδιά "Σταματα εσύ, δεν είσαι ο μπαμπάς μου/η μαμά μου, δεν έχεις το δικαίωμα να μου λες τι να κάνω!" ακόμα κι αν αυτό που λέει το λέει τελείως καλοπροαίρετα?

Επίσης αν κάνει κι αλλα παιδιά με τον καινούριο/α σύζυγο τι θα γίνει? Τα παιδιά θα βλέπουν τα αλλα από τον προηγούμενο γάμο να μην υπακούουν και θα επαναστατούν! Πολύ μπερδεμένη μου φαίνεται η όλη φάση...

Buggs · 28-08-08

Αρχική Δημοσίευση από Idril:
Δεν είναι όμως κατάφωρα άδικο για τον καινούριο σύντροφο να ακούει κάθε φορα που προσπαθεί να πει κάτι στα παιδιά "Σταματα εσύ, δεν είσαι ο μπαμπάς μου/η μαμά μου, δεν έχεις το δικαίωμα να μου λες τι να κάνω!" ;;

Ααααααααααααααααυτό λεω ακριβώς. Κι ύστερα, υπεύθυνος φυσικά θα είμαι εγώ για την ταπείνωση της απο τα παιδια μου και όχι εκείνα. Πιστεύω ότι όταν το πράγμα καταλήγει στην συγκατοίκηση και πάει για επόμενο γάμο, κάτι τέτοιο μπορεί να ειναι αυτό που θα χαλάσει μία καινούργια αγάπη, κι ας έχεις υπάρξει τόσο τυχερός ώστε να την βρείς.

Lorien · 28-08-08

Αρχική Δημοσίευση από Idril:
Δεν είναι όμως κατάφωρα άδικο για τον καινούριο σύντροφο να ακούει κάθε φορα που προσπαθεί να πει κάτι στα παιδιά "Σταματα εσύ, δεν είσαι ο μπαμπάς μου/η μαμά μου, δεν έχεις το δικαίωμα να μου λες τι να κάνω!" ακόμα κι αν αυτό που λέει το λέει τελείως καλοπροαίρετα?

Επίσης αν κάνει κι αλλα παιδιά με τον καινούριο/α σύζυγο τι θα γίνει? Τα παιδιά θα βλέπουν τα αλλα από τον προηγούμενο γάμο να μην υπακούουν και θα επαναστατούν! Πολύ μπερδεμένη μου φαίνεται η όλη φάση...

Πολυ σωστο κι αυτο. Και οντως ειναι μπερδεμενη κατασταση και ερχεται το ρητο "ου μπλεξεις". Θελουν πολλη προσοχη αυτα τα περι σοβαρων σχεσεων, γαμων κλπ, γιατι μετά την πληρωνει ενα σωρο κοσμος περα απο τους 2 αρχικους.

Oralee · 28-08-08

Όχι δεν είναι καταφωρα άδικο (που έμαθες εσύ το "κατάφωρα" αλήθεια;

). Είναι μπλεγμένο, ναι, αλλά άδικο δεν είναι. Το παιδί έχει ήδη δύο γονείς, δεν χρειάζεται περισσότερους. Και αν ο μπαμπάς σε προστατεύσει, δεν θα ακούσεις ποτέ από το παιδί "Δεν είσαι η μαμά μου, άρα μη μιλάς". Πως θα σε προστατεύσει; Πολύ απλά θα μιλάς σε εκείνον για ό,τι χρειάζεται και θα το ανακοινώνει εκείνος. Άλλωστε αν υπάρχει μαμά ήδη, το πιο πιθανό είναι πως το παιδί δεν θα είναι συνέχεια μαζί σας, οπότε δεν θα προκύπτουν και σοβαρά θέματα διαπαιδαγώγησης διαρκώς (υπενθύμιση: μιλάμε για σοβαρά θέματα διαπαιδαγώγησης, όχι για μικροπαρατηρήσεις του στυλ: "αγάπη μου, το ποτήρι το πάμε στον νεροχύτη και δεν το αφήνουμε μες στη μέση").

Αν τώρα κάνεις άλλα παιδιά, τότε το θέμα περιπλέκεται λίγο, αλλά και πάλι δεν γίνεται ακατόρθωτο να το κουμαντάρεις. Καταρχάς με το που θα γεννηθεί το αδερφάκι, αμέσως δημιουργείται ενα άλλο δέσιμο μεταξύ όλων των μελών της οικογένειας και οι κανόνες πλέον ισχύουν οι ίδιοι για όλους. Συνεπώς ως η γυναίκα ενός άντρα που έχει ήδη παιδί από άλλο γάμο, προφανώς αν προκύψει κάτι θα εφαρμόσεις για όλα τα παιδιά το ίδιο, αλλά και πάλι επαναλαμβάνω αυτό που όλοι τείνετε να ξεχνάτε: αν ο άλλος γονιός (ο πρώην σύζυγος δλδ) είναι εκεί και είναι ευσύνειδητος και αγαπά το παιδί του και ασχολείται (και δεν θεωρεί πως επειδή χώρισε από τον άλλο γονιό, χώρισε και από το παιδί του), δεν μένει χώρος για ένα τρίτο άτομο να εμπλακεί ΣΟΒΑΡΑ στη διαπαιδαγώγησή του.

Lorien · 28-08-08

Αρχική Δημοσίευση από kajira:
Και αν ο μπαμπάς σε προστατεύσει, δεν θα ακούσεις ποτέ από το παιδί "Δεν είσαι η μαμά μου, άρα μη μιλάς". Πως θα σε προστατεύσει; Πολύ απλά θα μιλάς σε εκείνον για ό,τι χρειάζεται και θα το ανακοινώνει εκείνος.

Συμφωνω με το ποστ σου, αλλά αυτο εδω δε ξερω αν ειναι ετσι οντως. Δε μπορει να ειναι πχ ο μπαμπας παντα εκει , ουτε το παιδι να απευθυνεται Χ φορες την ημερα σε εκεινον, θα τον τρελλανει. Αλλωστε για να ακουστει αυτη η φραση, δε χρειαζεται να απευθυνθει πρωτα το παιδι στη νεα μαμα, μπορει η ιδια να του πει κατι , πχ "βγαζε τα παπουτσια σου μεσα στο σπιτι"..

Oralee · 28-08-08

Καλέ το "βγάζε τα παπούτσια σου μέσα στο σπίτι" μπορεί να το πει οποιοσδήποτε κι εννοειται πως το παιδί θα ακούσει. Αν δεν ακούσει όμως, δεν μπορείς να το μαλώσεις, εφόσον δεν είσαι η μαμά του. Θα του εξηγήσεις γιατί πρεπει να τα βγάλει, αλλά αν εξακολουθεί να αρνείται, υπάρχουν δύο τινά: α) αν ο μπαμπάς είναι παρών, τον ρωτας αν έχετε συμφωνήσει πως πάντα θα βγάζετε όλοι τα παπούτσια σας στο σπίτι, β) αν δεν ειναι παρών (καλό είναι πριν φυγει να έχει πει στον μικρό να είναι καλό παιδί και να σε ακούει), θα τον αφήσεις να μεινει με τα παπούτσια φυσικά, αλλά θα του πεις πως ξέρεις πως ο μπαμπάς του συμφωνεί με το να βγάζετε τα παπούτσια σας. Και όταν επιστρέψει θα τον ενημερώσεις κι ας κάνει ό,τι θέλει. Δεν μπορείς όμως να πιέσεις το παιδί αλλιώς, δεν είσαι ο γονιός του! (τα παραπάνω φυσικά έχουν άμεση σχέση και με την ηλικία του παιδιού - αν μιλάμε για 3χρονο πχ προφανώς θα του βγαλεις εσυ τα παπούτσια και απλα δεν θα το μαλώσεις).

Κατά τα άλλα, εσύ ως άσχετος ξένος, δεν έχει τύχει ποτέ να βγεις με παρέα που να έχει και κάποιο τσιπιρίκι και όταν ο μπαμπάς ή η μαμά πεταχτεί κάπου για λίγο να το προσέξεις; Ή και χωρίς να φυγουν καν να ακούσεις να του λένε κάτι και να πεις κι εσύ το ίδιο, απλά επιβεβαιώνοντας το; Σε κάνει αυτό γονιό;

ΥΓ: Εννοείται ειπα πως για κάποια θέματα θα έχει "δικαιοδοσία" και εννοείται πως ο μπαμπάς θα πρέπει να το έχει εξηγήσει στο παιδί αυτό από πριν. Δλδ αν υπάρχει τέτοια εξηγηση, στο "βγαλε τα παπούτσια σου" δεν θα υπάρξει αντιδραση από το παιδί. Μιλάω για ΣΟΒΑΡΑ θέματα διαπαιδαγώγησης, όχι θέματα καθημερινότητας (πχ σε ποιο σχολείο θα πάει το παιδί, αν θα πηγαίνει καράτε, αν θα του μιλησουμε για το σεξ και ποτε και τέτοια..)

Lorien · 28-08-08

Αααα τετοια θεματα. Ε σε τετοια ναι πιο πολυ βαρος εχουν οι βιολογικοι γονεις, δεδομενου ομως οπως ειπατε, οτι ενδιαφερονται και οι 2 και δεν την εχει κανει λουης ο ενας.

Oralee · 28-08-08

Ε αυτό λέω τόση ωρα και προσπαθώ να καταλάβω τι δεν καταλαβαίνετε

Θα κάνατε σοβαρή σχέση με κάποιον που θα είχε παιδιά;

Διάσημο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Διάσημο μέλος

Επιφανές μέλος

Διάσημο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Επιφανές μέλος

Διάσημο μέλος

Επιφανές μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Διάσημο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Διάσημο μέλος

Περιβόητο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Περιβόητο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Περιβόητο μέλος

Τιμώμενο Μέλος