Ένα εθνοκρατικό διαρκές έγκλημα αυτοχειρίας, από "ιστορικές αναγκαιότητες"

[Νωεύς]

Ιστορικά είναι αδιαμφισβήτητο σήμερα, ότι η εθνοκρατική μας υπόσταση υπήρξε υποτελής ή «φόρου υποτελής», τουλάχιστον από την ημέρα δολοφονίας του πρώτου εθνικού κυβερνήτη μας, του πρώτου «Εθνάρχου» μας, του Ιωάννη Καποδίστρια, την επάρατη 9 Οκτωβρίου 1831. Υπ’ αυτή την έννοια, η Μεταπολίτευση ιστορικά μπορεί να θεωρηθεί ως μία μεταβατική περίοδο, για την πλήρη εθνοκρατική μας χειραφέτηση, από το άχθος που συνεπαγόταν η συναλλαγματική και νομισματική μας εθνική αδυναμία, για εντελώς ελεύθερη αυτοδιαχείριση της «Εθνικής επικράτειάς» μας. Προϋπόθεση πολιτική: η «Εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου», όπως ορίζεται αυτή από τον Αναγκαστικό Νόμο 747/1945 και τις «διεθνείς αρχές/κανόνες» που ίσχυσαν στη Δύση, μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου( Γιάλτα και Μπρέττον Γουντς:

60 χρόνια από το Μπρέτον - Γουντς

Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ*

60 χρόνια από το Μπρέτον - Γουντς

Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ*

Φέτος συμπληρώνονται εξήντα χρόνια από τη συμφωνία του Μπρέτον-Γουντς, η οποία καθόρισε τις διεθνείς νομισματικές και οικονομικές εξελίξεις μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και δημιούργησε τους δύο βασικούς οικονομικούς και νομισματικούς θεσμούς παρέμβασης, τη Διεθνή Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Η συμφωνία αυτή δημιούργησε το μεταπολεμικό σύστημα των σταθερών (αλλά δυνητικά μεταβαλλόμενων, κατόπιν συμφωνίας) συναλλαγματικών ισοτιμιών μεταξύ των νομισμάτων 44 χωρών που συμμετείχαν. Επίκεντρο και σημείο αναφοράς ήταν το αμερικανικό δολάριο και η μετατρεψιμότητά του σε χρυσό. Ιθύνων νους της συμφωνίας ήταν ο μεγαλύτερος οικονομολόγος του 20ού αιώνα, ο John Maynard Keynes, που είχε συμμετάσχει επίσης στη διαπραγμάτευση της Συνθήκης των Βερσαλλιών, διαφωνώντας με το οικονομικό της περιεχόμενο. Καρπός αυτής της διαφωνίας του ήταν το περίφημο βιβλίο του «Οι οικονομικές συνέπειες της ειρήνης», στο οποίο στην ουσία προέβλεψε τις μετέπειτα εξελίξεις στη Γερμανία.

Η «χρυσή μεταπολεμική περίοδος»

Το σύστημα των σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών του Μπρέτον - Γουντς διατηρήθηκε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '70 και συνδέθηκε με τη λεγόμενη «χρυσή περίοδο» της μεταπολεμικής περιόδου, κατά τη διάρκεια της οποίας η παγκόσμια οικονομία γνώρισε πολύ υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης σε συνθήκες νομισματικής σταθερότητας. Πρέπει να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου υπήρχαν περιορισμοί στην κίνηση βραχυπρόθεσμων κεφαλαίων μεταξύ των χωρών, προκειμένου να υπάρχουν βαθμοί ελευθερίας των εθνικών νομισματικών και δημοσιονομικών αρχών στον καθορισμό της οικονομικής τους πολιτικής.

Η περίοδος αυτή χαρακτηρίστηκε, επίσης, από την ανάπτυξη του «κράτους ευημερίας», σε αντίθεση με την ανάπτυξη του «κράτους του πολέμου» του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Η ανάπτυξη του «κράτους ευημερίας» και η επίτευξη πλήρους απασχόλησης συνετέλεσε στην επίτευξη κλίματος κοινωνικής συναίνεσης μεταξύ των κοινωνικών εταίρων που, με τη σειρά του, βοήθησε στην επίτευξη υψηλών μακροοικονομικών επιδόσεων μέσα από αμοιβαίως επωφελείς συμφωνίες των εργατικών και των εργοδοτικών συνδικάτων.

Η ειδυλλιακή αυτή εικόνα άρχισε να θολώνει προς το τέλος της δεκαετίας του '60. Το σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών που είχε σημείο αναφοράς ένα συγκεκριμένο νόμισμα, εν προκειμένω το δολάριο, πρέπει να στηρίζεται σε νομισματική πολιτική που να είναι αποδεκτή από τους λοιπούς συμμετέχοντες. Ο ολοένα αυξανόμενος πληθωρισμός, που οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στη χρηματοδότηση του πολέμου του Βιετνάμ αλλά και στην επεκτατική δημοσιονομική πολιτική στις ΗΠΑ στο δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του '60, δημιούργησε πιέσεις για υποτίμηση του δολαρίου και αναπροσαρμογή της ισοτιμίας του ως προς το χρυσό και οδήγησε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, με επικεφαλής τη Γαλλία, να ζητήσουν από τις Ηνωμένες Πολιτείες την ανταλλαγή των (δολαριακών) συναλλαγματικών τους αποθεμάτων με χρυσό. Στις αρχές της δεκαετίας του '70 οι Ηνωμένες Πολιτείες έθεσαν τέρμα στη μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό, θέτοντας έτσι τέλος στο καθεστώς των σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών.

Από τότε μέχρι σήμερα, τα σημαντικότερα νομίσματα συνδέονται με ελεύθερα κυμαινόμενη συναλλαγματική ισοτιμία μεταξύ τους, που επιτρέπει στις εθνικές κεντρικές τράπεζες να καθορίζουν ανεξάρτητα η μία από την άλλη τη νομισματική τους πολιτική, σύμφωνα με τους δικούς τους στόχους, αλλά μέσα στο πλαίσιο της πλήρους ελευθερίας της διεθνούς κίνησης κεφαλαίων. Η σημαντικότερη εξέλιξη τα χρόνια αυτά ήταν η δημιουργία του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος και του Μηχανισμού Συναλλαγματικών Ισοτιμιών, που οδήγησε στη δημιουργία του ευρώ και τη συμμετοχή σε αυτό 12 νομισμάτων χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης που εκχώρησαν ολοκληρωτικά την άσκηση της νομισματικής τους πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Το ευρώ έχει κυμαινόμενη ισοτιμία με το δολάριο και τα άλλα βασικά διεθνή νομίσματα (στερλίνα, γεν, ελβετικό φράγκο κ.λπ.).

Οχι επιστροφή στο παρελθόν

Σήμερα δεν είναι ρεαλιστική, κατά την άποψή μου και κατά την άποψη των περισσότερων ίσως οικονομολόγων, η επιστροφή σε ένα γενικευμένο σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών, παρόμοιο με αυτό του Μπρέτον-Γουντς. Δεν εξετάζω εάν η επιστροφή είναι επιθυμητή: αυτό απαιτεί μεγάλη συζήτηση και προϋποθέσεις που σήμερα δεν είναι ρεαλιστικές. Κυρίως απαιτεί πολύ μεγάλο βαθμό πειθαρχίας, κοινούς στόχους και συμφωνία στα μέσα πολιτικής προκειμένου να υπάρχει εσωτερική και εξωτερική ισορροπία.

Τζον Κέινς
Οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι του διεθνούς νομισματικού συστήματος συνδέονται σήμερα με τα περίφημα «δίδυμα ελλείμματα» των Ηνωμένων Πολιτειών, δηλαδή το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών και το έλλειμμα του δημόσιου τομέα τους, που είναι λίγο μεγαλύτερα από το 5% του εθνικού προϊόντος τους το καθένα. Τόσο μεγάλα, σε ιστορική βάση, ελλείμματα δημιουργούν τον κίνδυνο μιας απότομης και μεγάλης προσγείωσης του δολαρίου που θα αναστατώσει, εάν συμβεί, την παγκόσμια οικονομία.

Για να αποφευχθεί αυτός ο κίνδυνος μέσα σε ρεαλιστικά πλαίσια, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να πάρουν άμεσα μέτρα μείωσης του δημοσιονομικού τους ελλείμματος. Η ομαλή προσαρμογή θα διευκολυνθεί αν αυτό συμβεί σε συνθήκες διεθνούς ανάκαμψης, γεγονός που μάλλον είναι εφικτό και ορατό. Μεγάλο ερωτηματικό παραμένει η ανάκαμψη της ευρωζώνης, ιδιαίτερα της Γερμανίας και της Γαλλίας, και η συμβολή της στη διεθνή ανάκαμψη. Για να εξασφαλιστεί αυτό δεν πρέπει να αφεθεί στη συγκυρία του οικονομικού κύκλου. Η οικονομική πολιτική στην ευρωζώνη έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης, αρκεί να στηρίζεται στην ευελιξία, το ρεαλισμό, το συντονισμό, την αίσθηση της αλληλεξάρτησης και την κοινή λογική. Αυτό, όμως, μας οδηγεί σε μια άλλη συζήτηση, που δεν είναι του παρόντος.

*Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ).

Ιδού το παρόν

Περιληπτικά λοιπόν, τα 60 χρόνια του Μπρέτον Γουντς, συμπίπτουν ακριβώς με δύο 30ετής οικονομικούς κύκλους, για την Ελλάδα και όχι μόνο.
Στη χώρα μας ειδικά, ο κύκλος πολιτικά ξεκίνησε το 1945, με «τα έποντα της Βάρκιζας». Η «Συμφωνία της Βάρκιζας», σε συνάρτηση με τις «Συμφωνίες της Γιάλτας», ιστορικά σήμερα θα μπορούσε να κριθεί, ως μία πρώτη έμπρακτη ένδειξη του «Ελληνικού Δημοσίου», ότι μπορεί να υπάρχει, όπως θα το ήθελαν οι «προστάτιδες δυνάμεις» του στο «Εσωτερικό», αλλά περισσότερο, και στο «Εξωτερικό»! Αυτό το «Ελληνικό Δημόσιο», μέχρι το Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς, που θα έθετε σε ισχύ τον Αναγκαστικό Νόμο 747, θα έπρεπε να είχε εξασφαλίσει «για τη χώρα», ένα πλήρες χρονοδιάγραμμα: «πολιτικής σταθερότητας», δημοσιονομικής τάξης και εθνικών νομισματικών εγγυήσεων «έναντι της διεθνούς κοινότητας», που η κατάληξη του θα ήταν τελικά, η Μεταπολίτευση: ήτοι, ο δεύτερος μεταπολεμικός 30ετής κύκλος της Ελλάδας και της εθνικής οικονομίας της.
Ιστορικά χαρακτηριστικά, που διανθίζουν το εθνοκρατικό μας γίγνεσθαι, κατά τη διάρκεια του πρώτου μεταπολεμικού 30ετή κύκλου, αποτελούν με τη σειρά που ακολουθεί:
-εμφύλιος πόλεμος και αποκλεισμός ενός 10-20% περίπου του μετακατοχικού πληθυσμού της χώρας, στο «παραπέτασμα» και σε διάφορα «νησιά»(τάφοι, εξορίες, φυλακές, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων κ.π. ).
-εγκλωβισμός της χώρας, από το 1952, στο ΝΑΤΟ( με ενδεικτικά επεισόδια : δολοφονίες Μπελογιάννη, Πλουμπίδη, Λαμπράκη, Χαλκίδη και Παναγούλη). Αποτελούσε την απαράβατη πολιτική προϋπόθεση, ώστε το υφιστάμενο «Ελληνικό Δημόσιο» να στηρίζει την ύπαρξη «Εθνικού Νομίσματός» της, χάρη στη «στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ» ως «σκληρή Δραχμή». Με μία πρώτη υποτίμησή της, από 1 Δολάριο/15 Δραχμές σε 1/30,( χάρη της «προσχώρησης στις συμφωνίες του Μπρέτον Γουντς» το 1953), η «σκληρή Δραχμή», προκειμένου να αντέξει μέχρι το Δεκέμβριο 1974, θα έπρεπε να εξανδραποδισθεί από τη χώρα προς μετανάστευση, σχεδόν το 50% του ισχυρότερου ενεργού εργατικού δυναμικού της και, επιπλέον, για την τελευταία 7ετία, να περιέλθει, υπό την υψηλή πολιτική/διοικητική προστασία του ΝΑΤΟ: με την Χούντα.
- η «μετανάστευση στη Δυτική Γερμανία»(1961-1974). Τυπικά πρόκειται, για την ιστορική διαδικασία μετάβασης της χώρας, από την υποτέλεια προς τους «Αγγλοσάξονες», σ’ αυτήν, προς τους «Γαλλο-Γερμανούς», όπως η τελευταία ξεκίνησε με την είσοδό μας στην ΕΟΚ, κατέληξε στην ενσωμάτωση της Δραχμής στο Ευρώ, και ολοκληρώνεται σήμερα, «μέσω του ΔΝΤ»! Αλλά, για την τελευταία εξέλιξη συνέβαλε τα μάλλα η Μεταπολίτευση και ο (30ετής)… κύκλος της (1975-2004) ή (και) οι «κύκλοι» της.
Αναμφίβολα, το πλέον χαρακτηριστικό δεδομένο της Μεταπολίτευσης είναι το γεγονός, ότι κατά τη διάρκειά της, αφενός καταργήθηκε το «βασιλικό πολίτευμα» της χώρας κι αφετέρου, στη βάση πάντα ισχύος του ΑΝ 747/1945 και των χουντικών του ενισχύσεων, τη διαχείριση του «Ελληνικού Δημοσίου» ανέλαβε το «Εθνικό Κοινοβούλιο», δημοκρατικά (αλλά με μη δημοκρατικούς εκλογικούς νόμους!) εκλεγόμενο. Η λειτουργία και διαχειριστική ευθύνη του κοινοβουλίου αυτού επί του «Ελληνικού Δημοσίου», ηθικοπολιτικά θα εδράζει καθ’ όλη τη διάρκεια του 30ετούς, στο καραμανλικό γνωμικό « στην πολιτική πολλά λέγονται και δε γίνονται και πολλά γίνονται και δεν λέγονται» και θα τερματιστεί με το σημιτικό ορισμό της πολιτικής ως «τέχνης του εφικτού» : υποτίθεται, και κατά μία ανάλογη αντίληψη της Δημοκρατίας, περί του «λαού»!
Το Καλοκαίρι του 1974, ο ελληνικός λαός, κατά ένα μεγάλο του ποσοστό ήταν στα «όπλα της επιστράτευσης» και κατά το υπόλοιπο, βασικά στη «Ξενιτιά»(μετανάστες και πολιτικοί πρόσφυγες ). Η εθνική μας οικονομία συνέχιζε να στηρίζεται στη «στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ», αλλά το βασικό, σίγουρο και κύριο ενεργητικό στοιχείο των «εθνικών λογαριασμών» της αποτελούσαν μαζί, το μεταναστευτικό και ναυτικό συνάλλαγμα, κατατεθειμένο βασικά στις λεγόμενες «κρατικές τράπεζες», υπό την υψηλή επιστασία της μη κρατικής(κατά τα κεφάλαια!) Τράπεζας της Ελλάδας.
Πρώτη έμπρακτη εγκατάλειψη της «σκληρής Δραχμής», από τις πολιτικές δυνάμεις που κυριάρχησαν στο μεταπολιτευτικό σκηνικό της χώρας, θα ήταν η υποτίμησή της, βασικά με τις πληθωριστικές πολιτικές στο κόστος εργασίας, την παροχή σχετικά εκτεταμένων «εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου» προς την «εθνική οικονομία»(70% περίπου δημόσια!) και η «δραχμοποίηση» των «συναλλαγματικών αποθεμάτων» της, με παίγνια επιτοκίων και έκδοση πληθωρικών χαρτονομισμάτων. Τελευταίο ήταν το 10χίλιαρο! Χάρη στην «πολιτική του εφικτού», από τον Κ. Σημίτη η μαλάκυνση της Δραχμής θα σταματούσε («κλειδωνόταν»!) στο «1 Ευρώ / 340,75 Δραχμές».
Συμβολικά θα έλεγα, πως το κλείσιμο του δεύτερου κύκλου για τους Ελλαδίτες σηματοδοτείται από ένα χαρακτηριστικό επεισόδιο της εσωτερικής αγοράς τους: μέχρις ότου ακόμη κυκλοφορούσε η Δραχμή στις λαϊκές, ένα ματσάκι κρεμμυδάκια τιμόταν προς 50 Δραχμές περίπου. Σχεδόν αυτοματικά, από την πρώτη ημέρα αποκλειστικής κυκλοφορίας τους Ευρώ, το ματσάκι προσαρμόστηκε, στη τιμή του 0,50 Ευρώ και παραμένει εκεί: ευτυχώς! Ευτυχώς, γιατί ακόμη και οι μη τρώγοντες κρόμμυα, είναι υποχρεωμένοι να αποδεχθούν, ότι αυτά αποτελούν κοινότατο εφόδιο, για την ελληνική κουζίνα. Συνεπώς, σωστά μάλλον θα πρέπει να θεωρηθεί, ότι εκείνη η κατά 340% αύξηση της τιμής των κρεμμυδακίων, υπήρξε εθνικά ενδεικτική, για το που πηγαίναμε! Πηγαίναμε λοιπόν, στην «Επανίδρυση», σεμνά, ταπεινά και με πλήρη ευημερική αποδοχή του άλλοθι της «άγνοιας»! Μιλάμε για την αφετηρία ακριβώς του τρίτου μεταπολεμικού 30ετή κύκλου της ελληνικής εθνικής οικονομίας, των φορολογούμενων Ελλαδιτών και της ελλαδικής εθνικής επικράτειας, που ξεκίνησε με την «απογραφή του Αλογοσκούφη» το 2005 και θα περατωθεί, προφανέστατα, από το «άλογο των Αγορών»(και «διεθνών οργανισμών») που θα έχει την προτίμησή τους, γύρω στο 2034, με την πώληση και του όποιου (εθνικού)«σκούφου» μας: ένεκα εποχής …Real Estate! Γίνεται λόγος «για οικονομική κρίση στην Ελλάδα», ενώ είναι ποικιλότροπα φανερό, ότι έχουμε κρίση εθνοκρατική, στην Ελλάδα. Πρώτα είχαμε τον «Τειρεσία» των Τραπεζών, για να μας θυμίσει τους «προγόνους» μας. Τώρα θυμήθηκαν τον Καλλικράτη, για να ξεχάσουμε κάποιους εκ των «προγόνων» μας. Ειδικότερα κάποιους του …1821!
[FONT=&quot]Τα μεγάλα οικόπεδα για να πουληθούν ευχερέστερα, συνήθως κατατέμνονται σε μικρότερα. Άμα δεν μπορεί πια να αγοράζει ευχερώς ούτε κρεμμυδάκια ο παραγωγός με την παραγωγή του, θέλει δε θέλει, αρχίζει να σκέφτεται…το παλιάμπελο. Να το πουλήσει και έπειτα, να …ξενιτευτεί! (....ελπίζω να το συνεχίσω!
[/FONT]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

Τι λέει ο Μίκης Θεοδωράκης, σχετικά:

Μ.Θ. Από το 1950 έως σήμερα όλοι λένε σε όλους ψέματα στον ελληνικό λαό, ο καθένας φυσικά για τους δικούς του λόγους. Παράλληλα ζούσαμε μέσα σε ένα καθεστώς ουσιαστικής υποτέλειας και οικονομικής εξάρτησης. Επομένως αυτό που φοβούνται οι κρατούντες είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ και ακριβώς γι' αυτό όπως λέτε κι εσείς αψήφησα τους Γερμανούς και τη Χούντα, γιατί διέθετα δύο στοιχεία που λείπουν σήμερα: Θάρρος και αντικειμενικότητα. Δηλαδή βλέπω και λέω τα πράγματα όπως ακριβώς είναι, ενώ το Σύστημα και οι Εξουσιαστές κάνουν τα πάντα για να τα κρύψουν από τον λαό μας. Φυσικά στα ερωτήματα που έθεσα κι που θέτω -ερωτήματα ζωτικής σημασίας- δεν πήρα ως τώρα από πουθενά απάντηση, γεγονός που δείχνει τον πανικό των κρατούντων, γιατί για πρώτη φορά ίσως τους έκανα να καταλάβουν ότι παίζουν με τη φωτιά...Μ.Θ. Εφ' όσον έχω πεισθεί ότι το Σύστημα έχει περάσει στο στάδιο της αποσύνθεσης και επομένως δεν μπορεί πια να διορθωθεί και να αλλάξει, η λογική οδηγεί στην άποψη ότι θα πρέπει να φύγει, γιατί έχει μεταβληθεί σε απόστημα που μολύνει τον εθνικό οργανισμό. Πώς όμως θα φύγει; Μόνο με τη δημιουργία ενός πανεθνικού-παλλαϊκού Μετώπου, ώστε να αντικατασταθεί το σημερινό Σύστημα από μια προσωρινή επαναστατική κυβέρνηση με ένα πρόγραμμα επικεντρωμένο στα συμφέροντα του ελληνικού λαού δίχως ξένη εξάρτηση...Μ.Θ. Η σημερινή παράδοση της εθνικής μας αυτοτέλειας από την κυβέρνηση στους ξένους αποτελεί την φυσική κατάληξη της ουσιαστικής παράδοσης της χώρας από το 1950 από το θρόνο και τους αστούς πολιτικούς στον απόλυτο έλεγχο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Τελικά αφού μας κυβέρνησαν επί 60 χρόνια από το παρασκήνιο, αποφάσισαν να αναλάβουν οι ίδιοι τα ηνία της διακυβέρνησης της χώρας.
5. Πόση δύναμη για ενεργό «αντίσταση» μπορεί να κρύβει ένα λαός που έχει δεχτεί τόσα πολλά χτυπήματα και τόση προδοσία από ανθρώπους, φορείς, κόμματα, ακόμη και ιδέες που είχε στηρίξει και υποστηρίξει;

Μ.Θ. Αυτό θα εξαρτηθεί από τον βαθμό των πιέσεων που θα δεχθεί. Όπως είπα κάποτε, ο μέσος Έλληνας υποχωρεί, υποχωρεί, έως ότου νοιώσει ότι τον έχουν κολλήσει στον τοίχο. Οπότε γίνεται ή ραγιάς ή ήρωας....Μ.Θ. Με την υπογραφή ενός μονάχα υπουργού και κάτω από την πίεση του ΔΝΤ και της Ευρώπης των Τραπεζών, παραχωρήσαμε στους δανειστές μας τα πάντα: την εθνική μας αυτοτέλεια, τα εδάφη μας, τις θάλασσές μας, το υπέδαφος και τον υποθαλάσσιο χώρο, αρνηθήκαμε το δικαίωμα κάθε είδους συναλλαγής (πολιτική ή οικονομική) με ξένους εκτός των δανειστών και επί πλέον για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας δεν εξαιρέσαμε από αυτό το ειδεχθές ξεπούλημα ούτε τα αρχαία μας μνημεία. Χωρίς να ψηφίσει η Βουλή και να υπογράψει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο κύριος αυτός που υπέγραψε εκ μέρους της κυβέρνησης έβγαλε στο σφυρί την Ακρόπολη, τους Δελφούς, την Ολυμπία και την Επίδαυρο. Κι όλα αυτά βάσει ενός σχεδίου των ξένων «φίλων» μας, που από καιρό μας επιβουλεύονται εθνικά, εδαφικά και πολιτικά έχοντας δημιουργήσει ένα ισχυρό προγεφύρωμα με τη βοήθεια των Ελλήνων συνεργατών τους πάνω και μέσα στην «καρδιά» του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας.
...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.