Αδικούνται άραγε τα "καλά παιδιά" στις σχέσεις με το άλλο φύλο;

[epote]

Γιατί τι προβλημα υπάρχει ; εσυ τι εχεις αντιμετωπίσει δηλαδή ;

Εγω ημουν εγκληματιας. Τα εχω περασει ολα. Τωρα που δεν ειμαι πια εγκληματίας (πολυ) τα βλεπω και απο την αλλη. Σκατα ειναι και απο τις δυο πλευρες.

 

[Aura]

Εγω ημουν εγκληματιας.

Τι εγκληματίας ;

 

[epote]

Τι εγκληματίας ;

Ε καλα προφανως δεν θα σου πω εδω.

 

[Luke87]

Μερικές φορές οι καλοί και ευγενικοί άνθρωποι δεν κάνουν τα πράγματα όπως πρέπει. Αν ένας κακόβουλος ενοχλεί τη γυναίκα σου η σωστή απάντηση είναι: "Τη προσευχή σου την έκανες;"

 

[rafaela11]

Ας γράψω επί του θέματος, λοιπόν.
Το λεγόμενο «καλό παιδί», είναι ένας άνθρωπος που λειτουργεί με τη λογική «ας είμαι όσο πιο εξυπηρετικός γίνεται με τις γυναίκες και με αυτόν τον τρόπο θα τους αρέσω», κάτι πραγματικά ηλίθιο, μιας και είναι γνωστό ότι η δουλική συμπεριφορά είναι συνώνυμο της γοητείας... Ε, και επειδή δεν σταυρώνει γκόμενες, αρχίζει να φαντασιώνεται ότι οι γυναίκες θέλουν τους αλήτες και άλλα τέτοια παρόμοια, πιστός πάντα στη λογική «για όλα φταίνε οι άλλοι.»
Τέλος πάντων, το πραγματικά σημαντικό -και το έχω ξαναγράψει πολλάκις- είναι ότι η έκφραση «καλό παιδί» χρησιμοποιείται ως επί το πλείστον για να χαρακτηρίσει το κορόιδο, τον φελλό, που τον κάνουν ό,τι θέλουν οι άλλοι, κοινώς τον μαλάκα. Και αυτό κάτι λέει για την κοινωνία που ζούμε, έτσι;

Νομίζω αυτή είναι η πιο σωστή απάντηση.

Το σημαντικό σε μια σχέση είναι να έχετε κοινές αξίες και κοινούς στόχους, κι φυσικά χημεία. Εκει θα υπάρξει και η επικοινωνία, άρα και στατιστικά η επιτυχία.

Επίσης όταν αυτά τα "καλά παιδιά" πάνε και μπλέκουν τελείως επιφανειακά με άτομα που δεν έχουν πρόθεση, και μετά λένε μαλακες/πουτανες όλοι, κατά πόσο τους κάνει πραγματικά καλά παιδιά;

Για εμένα καθολου.

 

[Wanda]

Πιστεύω πως τα "καλά παιδιά" αδικούνται, ναι, ΑΛΛΑ θεωρώ ότι παίζει τεράστιο ρόλο και η ηλικία της γυναίκας και άρα και το τι θέλει και από τι έλκεται - έστω και σε υποσυνείδητο επίπεδο.

Προσωπικό παράδειγμα: Μεγάλωσα έχοντας το όνειρο να είμαι με ένα "καλό παιδί" που θα είναι ρομαντικός, ευαίσθητος, θα με σέβεται, θα με αγαπάει, θα με φροντίζει - περίπου, φανταστείτε, έφηβος τύπου δεκαετίας 50. Ενώ βρήκα ακριβώς αυτό που ονειρευόμουν με το που βγήκα στο dating world (στα 19 μου), κάποια στιγμή και όσο ήμουν σε αυτή τη σχέση, με ήλκυσε παλιός γνώριμος που ήταν του τύπου "κακό παιδί" και έπεσα στην παγίδα. Παρόλο που είχα αυτό που πάντα ήθελα...! Αποτέλεσμα, να πληγώσω ανεπανόρθωτα τον άνθρωπο με την πιο καθαρή και καλή ψυχή που ήξερα.

Ότι είμαστε τελείως ανισόρροπες και, πολλές φορές, επιφανειακές, είμαστε - ειδικά όσο πιο μικρές, τόσο πιο τριαλαρό κατά την ταπεινή μου γνώμη.

Ως 30+ πια, ξέρω ότι το "καλό παιδί" είναι ακριβώς αυτό που θέλω και μου ταιριάζει και αν με πλησίαζε κάποιο "κακό παιδί" θα του έλεγα να πάει να κοιταχτεί σε καναν ψυχίατρο να λύσει τα θέματά του, που θέλει να το παίζει και "κακό παιδί" στην ηλικία του!