Αναδρομή σε μεγάλους φωτογράφους

Noisette

Περιβόητο μέλος

Η Φωτεινός Θάλαμος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Συντάκτης και μας γράφει απο Νότιος Αμερική (Αμερική). Έχει γράψει 4,754 μηνύματα.


Να μία ευκαιρία να παραθέσουμε μεγάλους φωτογράφους της ιστορίας της φωτογραφίας, φωτογραφίες τους αλλά και όσο γίνεται μία ανάλυση του έργου τους...


Ξεκινάμε?


:spasiklas: :popcorn:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Noisette

Περιβόητο μέλος

Η Φωτεινός Θάλαμος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Συντάκτης και μας γράφει απο Νότιος Αμερική (Αμερική). Έχει γράψει 4,754 μηνύματα.
WILLIAM EGGLESTON




Ο William Eggleston γεννήθηκε το 1939 στο Memphis του Tenesse. Μετά το σχολείο εγγράφηκε σε πολλά πανεπιστήμια από τα οποία δεν κατάφερε να πάρει πτυχίο. Το ενδιαφέρον του για την φωτογραφία ξεκίνησε όταν ένας φίλος του τον πήγε να αγοράσει την πρώτη του φωτογραφική μηχανή. Έπειτα ανακάλυψε μία φωτογραφική δουλειά του Henri Cartier Bresson και μαγεύτηκε!

View attachment 25887
View attachment 25888
View attachment 25889
View attachment 25890
View attachment 25891

Ο William Eggleston είναι ο πρώτος φωτογράφος που εισήγαγε την έγχρωμη φωτογραφία στην "καλλιτεχνική" φωτογραφική παραγωγή. Με το πρώτο του portfolio -που παρουσιάστηκε στο ΜοΜΑ- το 1974 και ονομαζόταν "14 pictures", ο William Eggleston κατάφερε να πείσει και τους πιο δύσπιστους για αυτό που κανένας άλλος πριν δεν είχε δοκιμάσει.
Αυτά που τον ενδιέφεραν για να φωτογραφίσει ήταν πράγματα της καθημερινότητας και κατάφερνε να δίνει άλλο γόητρο σε αυτά. Συμβολή σε αυτό αποτέλεσε και η ειδική τεχνική εκτύπωσης dye-transfer printing -την οποία χρησιμοποίούσαν τότε μόνο για διαφημιστικούς σκοπούς- που πρόσφερε βαθιά μάυρα και κορεσμένα χρώματα.
Είναι ένας φωτογράφος που έχει εξομολωγήσει σε συνέντευξη του ότι όλα γίνονται τόσο γρήγορα που πλέον δεν βάζει τον εαυτό του στην διαδικασία ούτε καν να κάνει πολλές λήψεις του ίδιου θέματος. Οί φωτογραφίες του διαπνέουν μία κινηματογραφική αίσθηση. Βλέποντας μία φωτογραφία σου δίνεται η αίσθηση ότι έξω από το κάδρο συμβαίνει κάτι και εμείς απλά δεν μπορούμε να το δούμε. Οί φωτογραφίες του παρουσιάζουν μία ολόκληρη κουλτούρα-πολιτισμό.

View attachment 25892
View attachment 25893


"Photographers tend to show, to describe much more that they can explain."



 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Noisette

Περιβόητο μέλος

Η Φωτεινός Θάλαμος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Συντάκτης και μας γράφει απο Νότιος Αμερική (Αμερική). Έχει γράψει 4,754 μηνύματα.
STEPHEN SHORE

Ο
StephenShoreγεννήθηκε το 1947 στην Νέα Υόρκη. Από πολύ μικρή ηλικία εκδηλώθηκε το ενδιαφέρον του για την φωτογραφία όταν ένας συγγενής τού έφερε δώρο στα έξι του χρόνια ένα κιτ σκοτεινού θαλάμου. Ξεκίνησε με το να εμφανίζει και να εκτυπώνει τις οικογενειακές φωτογραφίες, χωρίς να δουλεύει σε κάτι δικό του.
Ωστόσο αυτή η διαδικασία τον οδήγησε στο να αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον του για την φωτογραφία και όταν έγινε εννέα ετών αγόρασε την πρώτη του 35mm φωτογραφική μηχανή. Στην ηλικία των δέκα ετών παρακολούθησε ένα δεκαήμερο σεμινάριο φωτογραφίας και ακόμα παραμένει η μόνη σπουδή που έκανε για την φωτογραφία.
Στην ηλικία των δεκατεσσάρων ο EdwardSteichen, διευθυντής του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, μετά από μία συνάντηση που κανόνισε ο ίδιος ο StephenShore, αγόρασε τρεις εκτυπώσεις του για την συλλογή “studycollection”. Έπειτα μεγαλώνοντας του δόθηκε η ευκαιρία γύρω στο 1970 να συναντήσει τον JohnSzarkowski, ο οποίος τον βοήθούσε σε βάθος χρόνου σχολιάζοντας τις φωτογραφίες του. Ήταν ο πρώτος εν ζωή φωτογράφος που δουλειά του εκτέθηκε στο MetropolitanMuseumofArt.


View attachment 25957



View attachment 25958


Ο StephenShore έχει επηρεαστεί κυρίως από τον WalkerEvans, όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος σε συνέντευξη του, αλλά και από την συνεργασία του με τους AndyWarhol, EdRuscha και J.S. Bach. Παρόλα ταύτα ο StephenShoreμαζί με τον WilliamEgglestonαποτελούν τους πρώτους φωτογράφους έγχρωμης φωτογραφίας, δεδομένου ότι ανήκουν σχεδόν στην ίδια «εποχή», ο μεν πρώτος ασχολείται περισσότερο με την φωτογράφιση τοπίων ενώ ο δεύτερος με πράγματα της καθημερινότητας. Ωστόσο υπάρχουν πολλές ομοιότητες στις δουλειές τους καθώς και οι δύο αναζητούν να αποδόσουν το statusquo της Αμερικής. Ο StephenShore φωτογραφίζοντας βενζινάδικα, ατελείωτους δρόμους, σινεμά, διασταυρώσεις αλλά και ανθρώπους.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Εμένα μου άρεσε πολύ αυτός

πηγή για τη βιογραφία : wikipedia

Ο Χέλμουτ Νιούτον (Helmut Newton, 31 Οκτωβρίου 1920-23 Ιανουαρίου 2004) ήταν Γερμανός φωτογράφος, που ασχολήθηκε κυρίως με τη φωτογραφία μόδας και τη γυμνή φωτογράφηση. Από το 1974 οι φωτογραφίες του πρωτοστατούν σε γνωστά περιοδικά μόδας, ενώ συνεργάστηκε επίσης και με ανδρικά περιοδικά. Ο Νιούτον στο χώρο της καλλιτεχνικής φωτογραφίας εκτιμήθηκε εξαιτίας των ασυνήθιστων μορφών που παρουσίαζε, της φαντασίας και της έντονης δημιουργικότητάς του.

Ο Νιούτον γεννήθηκε το 1920 στο Βερολίνο και ήταν εβραϊκής καταγωγής. Το πραγματικό του επίθετο ήταν Neustaedter. Στα 12 του αποκτά την πρώτη του φωτογραφική μηχανή. Ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης επιχείρησης με κουμπιά και αγκράφες, η Αμερικανίδα μητέρα του μόνιμα κοντά στο Νιούτον διατηρούσε τον στοργικό και υπερπροστατευτικό της ρόλο[1]. Ο Νιούτον εγγράφεται στο αμερικάνικο σχολείο του Βερολίνου αλλά η φοίτησή του δε θα ολοκληρωθεί. Η έκδηλη τεμπελιά του για τα μαθήματα και η υπέρμετρη λατρεία του για την κολύμβηση, τα κορίτσια και τη φωτογραφία θα αναγκάσουν το διευθυντή του σχολείου να τον αποβάλλει.
Το 1936 προσεγγίζει την Έλσα Σίμον (Ιβα), διάσημη φωτογράφο, και μαθητεύει δίπλα της έως το 1938, όπου εκείνη τη χρονιά η τελευταία δολοφονείται από τους ναζιστές. Την ίδια χρονιά η οικογένεια Νιούτον αναγκάζεται να εγκαταλείψει την Γερμανία αφήνοντας όμως πίσω τον Χέλμουτ ο οποίος, μη έχοντας ολοκληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας του, καθυστερεί ένα μήνα τη αποχώρησή του περιμένοντας την έκδοση του διαβατηρίου του. Το ταξίδι του μέσα στο Conte Rosso μαζί με εκατοντάδες άλλους φυγάδες θα εξελιχθεί γιʼ αυτόν μία αναπάντεχη εμπειρία. Όπως είχε δηλώσει:
Αυτό το πλοίο ήταν για εμάς παράδεισος. Κάθε απόγευμα χορεύαμε, πίναμε, ικανοποιούσαμε τα σεξουαλικά μας απωθημένα. Προσέγγιζα πάντα τις μεγαλύτερες γυναίκες. Με γοήτευαν η λάμψη τους, η εξυπνάδα τους και η σεξουαλικότητα που εξέπεμπαν[1].
Ο Νιούτον δεν ολοκληρώνει το ταξίδι του μέχρι τη Χιλή, όπου περιμένουν οι δικοί του, αλλά αποβιβάζεται στη Σιγκαπούρη. Θα εργαστεί ως ρεπόρτερ στη «Singapore Straits Times» και ως φωτογράφος πορτρέτων[2].
Μετά τον διωγμό των βρετανικών αρχών το 1940 θα βρεθεί στην Αυστραλία για να δουλέψει ως γεωργός. Κατατάσσεται στον αυστραλιανό στρατό και το 1946 πολιτογραφείται Αυστραλός και το Neustaedter θα μετατραπεί σε Νιούτον. Την ίδια χρονιά δημιουργεί το προσωπικό του στούντιο στο κοσμικό Φλίντερ Λέιν της Μελβούρνης. Το 1948 παντρεύεται την ηθοποιό και μοντέλο Τζουν Μπράουν, γνωστή ως Τζουν Μπρουνέλ. Η ίδια θα αποδειχθεί αξιόλογη φωτογράφος που θα δράσει κάτω από το ψευδώνυμο Άλις Σπρινγκς. Η σχέση τους διατήρησε το στοιχείο της διακριτικότητας, όσα χρόνια και αν πέρασαν.
Το 1953 πραγματοποιεί την πρώτη του έκθεση μαζί με τον Αυστραλό φωτογράφο Βόλφγκανγκ Σίβερς (Wolfgang Sievers). Λίγα χρόνια αργότερα θα συνεργαστεί με τον Χένρι Τάλμποτ (Henry Talbot), επίσης διωκόμενο Εβραίο, και το στούντιο θα μετονομαστεί σε «Χέλμουτ Νιούτον & Χένρι Τάλμποτ». Η επαγγελματική και φιλική τους σχέση θα συνεχιστεί και μετά το 1957, όταν ο Νιούτον θα φύγει για το Λονδίνο με ετήσιο συμβόλαιο στην αγγλική «Vogue». Προτού ολοκληρωθεί ο χρόνος πηγαίνει στο Παρίσι όπου θα δουλέψει για γαλλικά και γερμανικά περιοδικά. Σύντομα θα επιστρέψει στην Αυστραλία με ένα συμβόλαιο στην αυστραλιανή «Vogue» και μετά πάλι πίσω στο Παρίσι (1961) όπου θα συνεχίσει τη δουλειά του ως φωτογράφος μόδας.
Το 1976 εκδίδει το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «White Women». Τα τελευταία χρόνια της ζωής του περιορίζει τις μετακινήσεις του ανάμεσα στο Μόντε Κάρλο και το Λος Άντζελες. Στις 23 Ιανουαρίου 2004, καθώς οδηγούσε πιθανολογείται ότι υπέστη καρδιακή προσβολή, με αποτέλεσμα η Κάντιλακ που οδηγούσε να πέσει πάνω στον τοίχο του διάσημου «Chateau Marmont»[3], το ξενοδοχείο στη οδό Σάνσετ Μπούλεβαρντ (Sunset Boulevard) του Λος Άντζελες, όπου κατοικούσε για πολλά χρόνια. Η τέφρα του τοποθετήθηκε δίπλα σε αυτήν της Μαρλέν Ντίτριχ στο Βερολίνο[4].
Ο Χέλμουτ Νιούτον θεωρήθηκε από πολλούς κάτι παραπάνω από φωτογράφος μόδας. Το οικογενειακό του μοντέλο και ο τρόπος ζωής του επηρέασαν με υπόγειο τρόπο την τεχνική και τη θεματογραφία του. Στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του οι γυναίκες καταφέρνουν ακόμα και μέσα από τη γύμνια τους να εκπέμψουν απίστευτη δυναμικότητα. Ζουν, κοιμούνται, αναπνέουν με άψογο μακιγιάζ, βαριά κοσμήματα, προκλητικά τακούνια στιλέτο. «Στο λεξιλόγιό μου η λέξη “τέχνη” είναι μια πρόστυχη, βρώμικη λέξη» έχει δηλώσει. Στην τέχνη του ο Νιούτον καταργεί την πραγματικότητα και εξυψώνει τον πόθο, χρησιμοποιεί το στοιχείο της βίας, του σαδομαζοχισμού. Πίσω από κάθε του λήψη υποβόσκει και μία μικρή ιστορία, συνήθως αμφιλεγόμενη, βίαιη, σεξουαλικά φορτισμένη[2].
Ο ερχομός του κινήματος του υπερρεαλισμού θα προσφέρει σε κάποιους το πάτημα να αποδεχτούν την εκκεντρικότητά του Νιούτον. Είναι αλήθεια ότι ο ίδιος έπασχε από αχρωματοψία. Το γεγονός αυτό τον ώθησε στην προτίμηση έντονων χρωματικών αντιθέσεων και στην εκτύπωση ζωηρών χρωμάτων στις μεταγενέστερες έγχρωμες φωτογραφίες του[5]. Παρά το χαρακτηρισμό του καλλιτεχνικού έργου του Χέλμουτ Νιούτον ως πορνογραφικό από κάποιους κριτικούς[6][7], η ποιότητα και η συνεισφορά του στην φωτογραφική τέχνη θεωρούνται πραγματικότητα.


 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Noisette

Περιβόητο μέλος

Η Φωτεινός Θάλαμος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Συντάκτης και μας γράφει απο Νότιος Αμερική (Αμερική). Έχει γράψει 4,754 μηνύματα.
Ευχαριστούμε Δόκτωρα για την γνώση!!!:D
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.


Μπορεί να έμεινε γνωστός γι΄αυτή τη φωτογραφία "Το φιλί" στο Hotel de ville, ο Robert Doisneau, αλλά είχε μια σειρά από υπέροχες φωτογραφίες, γύρω από την παρισινή ζωή της δεκαετίας του ' 50.





Ασχολήθηκε με το ρεπορτάζ και τη φωτογραφία δρόμου. Προσπάθησε μέσα από τις φωτογραφίες του να καταγράψει το ρυθμό της καθημερινής ζωής των δρόμων του Παρισιού.




στο στούντιο του



 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Henri Cartier Bresson (HCB)













Περπατούσα όλη μέρα”, έλεγε, “προσπαθώντας να πάρω τις φωτογραφίες ζωντανές, επʼ αυτοφώρω θάλεγε κανείς. Προσπαθούσα να συλλάβω σε μια και μοναδική εικόνα το ουσιώδες μιας σκηνής που ξετυλιγόταν μπροστά μου. Η ιδέα τού ρεπορτάζ, δηλαδή τής διήγησης μιας ιστορίας μέσα από φωτογραφικές εικόνες, δεν είχε τότε περάσει από το μυαλό μου. Αυτό συνέβη πολύ αργότερα ...”
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Josef Koudelka

Αξιόλογος εν ζωή τσεχοσλοβάκος φωτογράφος, γεννημένος το 1938 στο Μποσκοβίτσε της Μοραβίας.
Υπήρξε επί χρόνια, από τους σημαντικότερους φωτογράφους του πρακτορείου magnum.
Οι φωτογραφικές μαρτυρίες του από την εισβολή των σοβιετικών στρατευμάτων στην Πράγα το 1968 έγιναν σύμβολα κρεμασμένα σε εφηβικά δωμάτια, χωρίς καν να είναι γνωστό ακόμη το όνομά του.
Οι φωτογραφίες του για τους τσιγγάνους, τις ανθρώπινες «εξορίες» και τα πανοραμικά του τοπία, διαταραγμένα από τον άνθρωπο, μαρτυρούν έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους φωτογράφους.














Οι εικόνες από το dpgr.gr
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Ανδρέας Εμπειρίκος ο ποιητής και συγγραφέας του υπερρεαλισμού.
Είναι γνωστό πως ο Aνδρέας Eμπειρίκος φωτογράφιζε συστηματικά και αυτοφωτογραφιζόταν.
Μεγάλη αδυναμία είχε στις παιδίσκες που τις φωτογράφιζε σε κάθε ευκαιρία που του δινόταν, αποτυπώνοντας την ερωτική αθωότητα.



Ο "Φωτοφράκτης" από τη συλλογή Οκτάνα

Οι ώρες μέσα απ' τους ιριδισμούς και τα παιχνίδια ρέουν, όπως ανάμεσα στα πολυτρίχια τα διαυγή νερά. Και ο ρεμβασμός με τα κλειδιά του ανοίγει ορίζοντες, που απλώνουν και αδιακόπως μεγαλώνουν, σαν κύκλοι πέτρας που έπεσε σε επιφάνειαν αδιατάρακτη από πράξεις φθαρτές και νόθες. Όρθρος η ώρα η πρώτη. Πίσω της, η λαγαρή πρωία, με δείκτες ρόδινους που γρήγορα (θα πω, ανέλπιστα σχεδόν) γυρίζουν και χρυσίζουν. Ένας φακός με απίστευτον φωτοφράκτη αρπάζει την πιο γοργή στιγμή και την απλώνει στην επιφάνεια μιας πλάκας λείας, ευαισθησίας εξαισίας.
Και τώρα που άνοιξε και έκλεισε ο φωτοφράκτης σαν μάτι αδέκαστο και συνελήφθη ο χρόνος, ο ρεμβασμός αυξάνει την ζωή και δίδει στην κάθε εικόνα την κίνησι και την ευελιξία που φέρνει από τα βάθη μιας πηγής (της ιδικής του) ζεστό το πιο κρυφό της νόημα. Και ιδού που μεταλλάσσει πλήρως την εικόνα? από μια στατική στιγμή (ας πούμε καρφωμένη) την μετατρέπει σε πολυκύμαντον χορόν ωρών και πλαστικών σωμάτων ευρυθμίας, σε οντοποίησιν απτήν και ασπαίρουσαν παντός οράματος, πάσης ευθυμίας.













Η Άνδρος του Ανδρέα Εμπειρίκου,πρόκειται για ένα εκτενές λεύκωμα 324 σελίδων με 240 ανδριώτικες φωτογραφίες του και ένα ανθολόγιο των γραπτών του σχετικά με την 'Ανδρο.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Insomniac

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Insomniac αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 876 μηνύματα.
Το οποιο "φιλι" του Robert Doisneau ηταν στημενο παρεμπιπτοντως! ;):)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Fred Boissonnas



κυκλοφορεί ευρέως σε e-mail
και συνοδεύεται από το παρακάτω κείμενο
Ο Φιλέλληνας Ελβετός Fred Boissonnas είναι ο πρώτος ξένος φωτογράφος που περιηγήθηκε τόσο πολύ στον ελληνικό χώρο, από το 1903 και για περίπου τρεις δεκαετίες αργότερα.
Ταξίδεψε από την Πελοπόννησο ως την Κρήτη και τον Όλυμπο και από την Ιθάκη ως το Άγιο Όρος. Περιηγήθηκε, φωτογράφισε, έγραψε.
Το έργο του, πρωτοποριακό αλλά και καθοριστικό για την εξέλιξη της ελληνικής φωτογραφίας κατά τον 20ό αιώνα. Μέσα από τις φωτογραφίες και τα λευκώματά του παρουσιάζει ένα πανόραμα της Ελλάδας του.
μεσοπολέμου, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης για την Ελλάδα την ίδια περίοδο.
Το έργο του Φρεντ Μπουασονά, αν και γνωστό στην Ευρώπη των αρχών του 20ου αιώνα, αξίζει σήμερα μια δεύτερη ανάγνωση.
Η πρόοδος σε τεχνικά θέματα, η ανακάλυψη του χρώματος, η ευχρηστία των μηχανών και οι ανέσεις του ταξιδιού, μπορεί σήμερ να καθιστούν το έργο του απαρχαιωμένο, αλλά η ιστορική ματιά αποκαλύπτει τον μοντερνισμό του σε σύγκριση με άλλους φωτογράφους που περιπλανήθηκαν στην Ελλάδα.
Ο καλλιτέχνης, πέρα από το καταγραφικό ενδιαφέρον του για όλα όσα εξαφανίζονται, μας δίνει μια εικόνα της Ελλάδας που εκτείνεται πέρα από την εθνογραφική μαρτυρία.
Η μεγάλη πίστη και ο θαυμασμός του για τη χώρα αυτή μεταδίδονται μέσα από το έργο του με μια τρυφερότητα και μια αγάπη που η δύναμη τους ακόμη και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, δίνει ψυχή σ' αυτά τα κομμάτια χαρτιού, τα οποία θα μπορούσαν να είχαν παραμείνει απλές φωτογραφίες.
επίσης
https://www.fotoart.gr/istoria/photographers/greeks/boissonas.htm
https://www.fotoart.gr/arthra/stathatos/fredboissonnas.htm












Πρόβατα κάτω από την Ακρόπολη, 1903
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Garry Winogrand

Ο G. Winogrand γεννήθηκε στη Ν. Υόρκη και ξεκίνησε να φωτογραφίζει το 1946, όταν υπηρετούσε στην Π. Αεροπορία των ΗΠΑ. Το 1947 σπούδασε ζωγραφική στο City College της Ν. Υόρκης και τον επόμενο χρόνο φωτογραφία στο Columbia University.


Το άρθρο που ακολουθεί, εμφανίστηκε αρχικά στο τεύχος Ιουνίου του 1988 στο περιοδικό Modern Photography Γράφτηκε από τον Mason Resnick, ιδρυτή του Black and White World, για τον καιρό που διετέλεσε μαθητής του Garry Winogrand.
Είναι άκρως ενδιαφέρον για όσους ασχολούνται και θέλουν να ενδιατρίψουν βαθύτερα με τη φωτογραφία δρόμου αλλά και να κατανοήσουν τις μεθόδους και τα «μυστικά» του μεγάλου φωτογράφου....

Ποιός είναι ο Mason Resnick

Ο Resnick είναι ενεργός φωτογράφος στη φωτογραφία δρόμου. Η ζωή του σαν φωτογράφος κυριολεκτικά άλλαξε όταν μαθήτευσε κοντά στον Garry Winogrand το 1976. Έχει προωθήσει με μεγάλο ενθουσιασμό τη φωτογραφία δρόμου (καθώς επίσης και άλλες μορφές φωτογραφίας). [...]


Το μάθημα από τον μεγάλο δάσκαλο…

Τα μαθήματα φωτογραφίας στο εργαστήριο με το Garry Winogrand, άρχισαν στο τρίτο όροφο μιας αίθουσας πάνω από τη πολύβουη οδό Nassau στο Μανχάταν, τον Αύγουστο του 1976.



Την πρώτη ημέρα την περάσαμε μελετώντας τις φωτογραφίες από το χαρτοφυλάκιο του Winogrand. Οι φωτογραφίες του παρουσίαζαν μια καταπληκτική έλλειψη προσκόλλησης σε οποιουσδήποτε κανόνες της σύνθεσης. Όπως ο πολυσύχναστος δρόμος που ήταν έξω από το παράθυρό μας , έτσι και οι εικόνες του ήταν γεμάτες με ανθρώπους σε κίνηση. Υπήρχε μια αβέβαιη αλλά δυναμική ισορροπία μεταξύ του χιούμορ και της μοναξιάς, σε περίεργες γωνίες λήψης, που ήταν ένας πρωτόγνωρος αλλά ισχυρός συνδυασμός.
Μελετήσαμε το χαρτοφυλάκιο του χωρίς όμως να ακούσουμε ούτε ένα σχόλιο από μέρους του. Ο Winogrand μιλούσε λίγο. Φαινόταν ανήσυχος και βαριεστημένος ,βαριεστημένος που «κόλλησε» σε μια τάξη. Όταν τελικά άρχισε να μιλά , η σκληρή φωνή του μου θύμισε ταξιτζή της Νέας Υόρκης.



Πολλές φορές οι μαθητές προσπάθησαν να σπάσουν αυτή την αδέξια σιωπή με μια ερώτηση που όμως την απαντούσε μονολεκτικά. Κάναμε ένα διάλειμμα για καφέ. Ο Winogrand εξακολουθούσε να μην μιλά πολύ. Φαινόταν να περιμένει από εμάς να τον ρωτήσουμε κάτι, για να μας πει κάτι, αλλά οτιδήποτε ήταν να πει δεν έβγαινε εύκολα από το στόμα του. Αγωνιστήκαμε να βρούμε τις ερωτήσεις, ελπίζοντας ότι κάποια θα τον έπειθε, ώστε να πάρουμε κάποιες χρήσιμες πληροφορίες από αυτόν. Ο Winogrand έσπασε αυτή του τη σιωπή μόνο για να μας πει μια ιστορία-ανέκδοτο. Πήγαμε στα σπίτια μας, μετά από τέσσερις ώρες, μπερδεμένοι να αναρωτιόμαστε, τι είχαμε μάθει;
Την επόμενη ημέρα, ήταν λιγάκι καλύτερα τα πράγματα. Οι ερωτήσεις ήρθαν γρηγορότερα και υπήρξε λιγότερη σιωπή. Τελικά όμως πάλι καταλήξαμε να είμαστε σε σύγχυση. Ο Winogrand μας είπε ότι «οτιδήποτε- είναι υποψήφιο προς φωτογράφιση»....



Είπε ότι οι περισσότεροι κάνουμε μόνο τις φωτογραφίες που ξέρουμε, είναι δύσκολο έτσι να διαλυθούν οι προκαταλήψεις μας για το πώς ένα πράγμα θα πρέπει να δείχνει φωτογραφημένο. Μας είπε να αφήσουμε το τι βλέπουμε να καθορίζει το που θα είναι τα όρια της φωτογραφίας. Μας προέτρεψε ακόμα να ξεχάσουμε τις προκαταλήψεις μας για το πώς πρέπει να φωτογραφηθεί κάτι. Μια φωτογραφία είπε, είναι η παραίσθηση μιας κυριολεκτικής περιγραφής για το πώς η φωτογραφική μηχανή είδε ένα κομμάτι του χρόνου και του χώρου." Θέλησα να μάθω ποια τεχνική ο Winogrand χρησιμοποιούσε για να πάρει τις καλύτερες φωτογραφίες του, αλλά η όλη συζήτηση κατάληξε σε μια παράξενη, εσωτερική θεωρία!



Μέχρι την Τετάρτη, οι σπουδαστές εξακολουθούσαν να είναι ανήσυχοι. Είχαμε μια συνάντηση με το Διευθυντή του προγράμματος και του εκφράσαμε τις ανησυχίες μας. Κάποιοι από τους σπουδαστές ήταν έτοιμοι να τα παρατήσουν.
Ο διευθυντής μας εκμυστηρεύθηκε ότι ο Winogrand δεν είναι εύκολος ,ούτε προσφέρει εύκολη εκμάθηση. «Να είστε υπομονετικοί και θα καταλάβετε σύντομα την αξία του» μας είπε. Εάν δεν μέναμε ικανοποιημένοι μέχρι το Σαββατοκύριακο, ήταν έτοιμος να μας επιστρέψει τα δίδακτρα.
Πίσω στην τάξη λοιπόν. Μετά από μια ώρα και κάτι, τα ατέλειωτα αστεία του Winogrand μαζί με καφεδάκι , το μάθημα κατάληξε πάλι ανώφελο.
Ξαφνικά, σχεδόν με αγανάκτηση, είπε, " ουφφφ, ας πάμε επιτέλους εκεί έξω να τραβήξουμε φωτογραφίες!
Τότε ήταν που πραγματικά άρχισε το μάθημα!
Ο Winogrand άνοιξε την τσάντα των φωτογραφικών μηχανών του και σε αυτήν ήταν δύο Leica M4' εξοπλισμένες με φακούς 28mm καθώς και αρκετές δωδεκάδες φιλμ tri-Χ. Το κάλυμμα της τσάντας ήταν καλυμμένο με κίτρινες ετικέτες, αυτά τα υπενθυμητικά χαρτάκια. Μας είπε ότι είχε γράψει σε αυτές τις ετικέτες τις συνθήκες φωτισμού για το κάθε ρολό φιλμ που τέλειωνε, και τις έβαζε εκεί ούτως ώστε μετά να ξέρει πώς να τα εμφανίσει. Καθώς περπατούσαμε προς την έξοδο του κτήριο, άρχισε να τυλίγει το λουρί της Leica γύρω από το χέρι του, έλεγξε το φως, ρύθμισε γρήγορα την ταχύτητα του κλείστρου και έλεγξε το διάφραγμα . Φαινόταν απόλυτα έτοιμος να «επιτεθεί» . Βγήκαμε τελικά από το κτήριο και βρεθήκαμε στο δρόμο.
Αντιληφθήκαμε γρήγορα τη τεχνική που χρησιμοποιούσε. Περπατούσε αργά ή σταματούσε στη μέση της διάβασης πεζών, την ώρα ακριβώς που οι άνθρωποι την διέσχιζαν. Φωτογράφιζε «γόνιμα»,αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Τον παρακολουθούσα να διασχίζει ένα ολόκληρο τετράγωνο και να εξαντλεί ένα ολόκληρο φιλμ χωρίς να μειώσει το διασκελισμό του. Καθώς ξαναγέμιζε την μηχανή του με φιλμ, τον ρώτησα εάν αισθανόταν άσχημα που χάνει κάποιες φωτογραφίες την ώρα που σταματά για να φορτώσει τη μηχανή με φιλμ. " Όχι βέβαια " απάντησε, " δεν υπάρχει καμία φωτογραφία την στιγμή που γεμίζω με φιλμ." Κοίταζε συνεχώς γύρω του και συχνά θα έβλεπε και θα «αναγνώριζε» μια κατάσταση στην άλλη πλευρά μιας πολυσύχναστης διασταύρωσης. Αγνοώντας την κυκλοφορία, θα έτρεχε διασταυρώνοντας τον δρόμο για να πάρει την φωτογραφία. Απίστευτο, κι όμως, οι άνθρωποι δεν αντιδρούσαν όταν τους φωτογράφιζε. Μου προκαλούσε έκπληξη το ότι ο Winogrand δεν κατέβαλε καμία προσπάθεια να κρυφτεί και ακόμα το γεγονός ότι στεκόταν εκεί, στη μέση του δρόμο, όπου βρισκόταν το θέμα του. Πολύ λίγοι τον παρατηρούσαν και πραγματικά κανένας δεν φαινόταν ενοχλημένος. Ο Winogrand καταλάβαινε από πριν την «ενέργεια» των θεμάτων του, χαμογελούσε συνεχώς ή χαιρετούσε τους ανθρώπους καθώς φωτογράφιζε. Φαινόταν λες και η φωτογραφική μηχανή του ήταν δευτερευούσης σημασίας και ο κύριος σκοπός του ήταν να επικοινωνήσει (γρήγορα μεν), σε μια προσωπική επαφή με τους ανθρώπους που περπατούσαν κοντά του. Συγχρόνως, καθώς περνούσε από τη σκιά στο φως του ήλιου και το ανάποδο, ρύθμιζε συνεχώς την(χωρίς φωτομέτρηση) φωτογραφική μηχανή του. Ήταν σαν δεύτερη φύση του. Θυμάμαι ότι το πρώτο σχόλιό του όταν βγαίναμε από το κτήριο ήταν " συμπαθητικό φως--1/250 σε f/8."
Προσπάθησα να μιμηθώ την τεχνική του Winogrand . Πήγα κατευθείαν επάνω στους ανθρώπους, πήρα φωτογραφίες τους, χαμογελώντας, ακριβώς όπως τον δάσκαλο. Κανένας δεν παραπονέθηκε, μερικοί μου ανταπέδωσαν και το χαμόγελο! Προσπάθησα να φωτογραφίσω και χωρίς να κοιτάζω μέσω του σκοπεύτρου, αλλά όταν με είδε ο Winogrand , μου είπε με αυστηρό και επιτακτικό ύφος “ δεν φωτογραφίζουμε ΠΟΤΕ χωρίς να κοιτάζουμε , θα χάσεις τον έλεγχο στο καδράρισμα σου ". Δεν πίστευα ότι είχε το χρόνο να κοιτάζει στο σκόπευτρο του, και έτσι προσπάθησα να τον παρατηρήσω πιο στενά . Πράγματι, ο Winogrand κοίταζε πάντα μέσω του σκοπεύτρου του προς το θέμα του. Ήταν σε κλάσματα δευτερολέπτου, αλλά μπορούσα να τον δω όταν άλλαζε ελαφρώς θέση στη μηχανής του, ενώ συγχρόνως εστίαζε, προτού πατήσει το κλείστρο. Ήταν ακριβής και ταχύτατος στον έλεγχο του.




Παίρνοντας έμπνευση από τον δάσκαλο τράβηξα οκτώ φιλμ εκείνη τη μέρα! Δούλευα όλη τη νύχτα για να τα τυπώσω και την επόμενη μέρα παρουσίασα, κατενθουσιασμένος, στο δάσκαλο περίπου 50 τυπωμένες φωτογραφίες. Ο Winogrand τις χώρισε σε δύο στήλες, καλές και κακές και μετά μου τις έδωσε πίσω χωρίς κανένα σχόλιο. Τον πίεσα για λεπτομέρειες: τι είναι αυτό που κάνει αυτήν την φωτογραφία καλή ; Γιατί συμπαθείς εκείνη την φωτογραφία και όχι αυτή; Μου απάντησε απλά " είναι καλή φωτογραφία!" και με προέτρεψε να ρίξω μια πιο προσεκτική ματιά στις φωτογραφίες που τραβά. Ήμουν απογοητευμένος, αλλά αισθάνθηκα και την πρόκληση. Το υπόλοιπο του μαθήματος κύλησε στο ίδιο μοτίβο. Την υπόλοιπη μέρα συνέχισα να φωτογραφίζω σαν μανιακός (όπως και οι περισσότεροι από τους άλλους σπουδαστές). Δούλεψα στο σκοτεινό θάλαμο μέχρι την αυγή, ετοίμασα μια δέσμη φωτογραφιών 8x10 και γύρισα στη Νέα Υόρκη από το Long Island για το μάθημα των 9 π.μ.
Ο Winogrand χώρισε πάλι τις φωτογραφίες σε καλές και αδιάφορες. Μελέτησα τις επιλογές του, προσπαθώντας να μπω στη λογική του. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι όταν «λειτουργεί» ολόκληρη η φωτογραφία—δίνει μια διαισθητική απάντηση σε κάτι οπτικό, ανεξήγητο με λέξεις, «…την συμπαθώ» . Εάν μόνο ένα μέρος της φωτογραφίας λειτουργήσει, αυτό δεν είναι αρκετό.


Μας είπε ότι το cropping μας ήταν λανθασμένο και να φωτογραφίζουμε σε πλήρες πλαίσιο έτσι ώστε " η ποιότητα του οπτικού προβλήματος να βελτιωθεί." Ο Winogrand μας είπε ακόμα να φωτογραφίζουμε αυτό που εμείς νιώθουμε ότι μας λέει κάτι και να εμπιστευόμαστε τις επιλογές μας, ακόμα κι αν κανένας άλλος δεν συμφωνεί με αυτές .
Την επόμενη εβδομάδα, ο Winogrand μας είπε για τις μεθόδους με τις οποίες δούλευε ,οι οποίες ήταν μάλλον ανορθόδοξες, αλλά καθόλου επιφανειακές. Δεν εμφάνιζε ποτέ φιλμ μετά από μια φωτογράφιση . Περίμενε σκόπιμα ένα ή δύο χρόνια, λέγοντάς μας ότι έτσι δεν θα είχε ουσιαστικά καμία ανάμνηση της πράξης η της λήψης μιας μεμονωμένης φωτογραφίας. Αυτό, έλεγε, δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για μια αυστηρότερη κρητική για τις φωτογραφίες του! Όπως μας είπε " Εάν ήμουν σε μια καλή διάθεση την ημέρα της φωτογράφισης, τότε εμφάνιζα το φιλμ αμέσως, " μπορούσα να επιλέξω μια εικόνα επειδή θυμόμουν πόσο καλά αισθάνθηκα όταν την πήρα και όχι απαραιτήτως επειδή ήταν μια πολύ καλή φωτογραφία. Θα κάνετε καλύτερες επιλογές εάν προσεγγίζετε «ψυχρά» τα αρνητικά σας και διαχωρίζοντας την επεξεργασία από την φωτογράφιση όσο το δυνατόν περισσότερο. "
Ο Winogrand έβρισκε μερικά από τα πιο δημοφιλή θέματά του με τη μελέτη των workprints του. Δεν βγήκε ποτέ λέγοντας " Θέλω να φωτογραφίσω το τάδε σήμερα, " επειδή αυτό δημιουργεί προκαταλήψεις και σε αποτρέπει από το να είσαι ανοικτός να δεις άλλα πράγματα. Εργάστηκε χωρίς προκαταλήψεις σε αυτό που θα λέγαμε κατάλληλο φωτογραφικό θέμα ή το πώς μια φωτογραφία πρέπει να δείχνει. Είχε πει,
" Φωτογραφίζω κάτι για να δω πως θα φαίνεται φωτογραφημένο." Μας ενθάρρυνε να μελετήσουμε τις φωτογραφίες των μεγάλων φωτογράφων. Δείτε τις τυπωμένες δουλείες τους στις γκαλερί και τα μουσεία για να ξέρετε πώς μια καλά τυπωμένη φωτογραφική δουλειά δείχνει. Μας σύστησε τους Αμερικανούς Robert Frank, το American Images του Walker Evans τον Robert Adams' τη δουλεία του Lee Friedlander, Paul Strand, Brassai, Andre Kertesz, Weegee και του Henri Cartier-Bresson.
Μας συμβούλεψε ακόμα να είμαστε πάντα εκεί που υπάρχει πολύς κόσμος και συμβαίνουν πράγματα για φωτογράφιση. Το αγαπημένο του μέρος φωτογράφισης ήταν το Columbus Circle στην πόλη της Νέας Υόρκης, Κυριακές στις 3 μ.μ.
Όταν κάποτε τον ρώτησα γιατί βγάζει με κλίση τους ορίζοντές του; Μου απάντησε
" Ποια κλίση; " δεν ενδιαφερόταν να κρατά τους ορίζοντες σε ευθεία γραμμή μέσα στο πλαίσιο, αλλά πάντα είχε ένα κάθετο πλαίσιο αναφοράς στις εικόνες του. (Αυτό μπορεί να είναι και ο μόνος κανόνας της σύνθεσης που μας δίδαξε.)
Είπε ότι η ένταση μεταξύ της φόρμας και του περιεχομένου μιας φωτογραφίας τη κάνει επιτυχημένη. Μας είπε ακόμα ότι η επιτυχέστερη τέχνη είναι αυτή που βρίσκετε στα πρόθυρα της αποτυχίας. Αυτές όλες οι ανάμεικτες ιδέες πρόσθεσαν τελικά πάνω μας μια συνεπή προσέγγιση στη φωτογραφία που μπορεί να συνοψιστεί σε δύο λέξεις: καμία προκατάληψη. Οι φωτογραφίες του δεν είχαν τίποτα που να παραπέμπει η έστω να μοιάζει με κάτι που υπήρξε και πριν στην φωτογραφία δρόμου. Ακόμη και η μέθοδος διδασκαλίας του (που άφηνε τους σπουδαστές να δημιουργήσουν το μάθημα με ερωτήσεις, απαντώντας μόνο όπου είχε κάτι σημαντικό να πει) απεικόνιζε και τη φιλοσοφία ανατροπής του σε οποιοδήποτε προηγούμενο παράδειγμα για το «πώς γίνεται» μια φωτογραφία.
Μετά το τέλος του εκπαιδευτικού χρόνου, έβλεπα τη φωτογραφική μηχανή μου και τον κόσμο διαφορετικά πια. Ενθαρρυμένος και από τα τελευταία λόγια του Winogrand' την ώρα του αποχωρισμού από το σχολείο, που μου είχε πει" Πάρε μια άλλη φωτογραφική μηχανή και δούλεψε μαζί της" Αγόρασα λοιπόν μια Leica Μ3 με 35mm φακό και συνέχισα το ταξίδι μου στην τέχνη της φωτογραφίας. Τον Winogrand τον ξαναείδα το 1982 σε μια διάλεξη που έδωσε στο Queens College. Δράττοντας την ευκαιρία του έδειξα κάποια πρόσφατη δουλεία μου. Είπε ότι «τη συμπάθησε» και γυρίζοντας μου είπε να συνεχίσω. Αφού μου υπέγραψε μια φωτογραφία που του πήρα από τη χρονιά που κάναμε τα μαθήματα του είπα, " θα σας δω την επόμενη φορά δάσκαλε. " Αλλά δυστυχώς δεν υπήρξε επόμενη φορά. Δύο χρόνια αργότερα έφυγε για το μεγάλο ταξίδι.

Πηγή
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dark_kronos

Επιφανές μέλος

Ο Rognan αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Άεργος/η και μας γράφει απο Ισπανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 20,660 μηνύματα.
Δημητρης Μαρκογλου

Τα λογια ειναι περιτα...







 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Noisette

Περιβόητο μέλος

Η Φωτεινός Θάλαμος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Συντάκτης και μας γράφει απο Νότιος Αμερική (Αμερική). Έχει γράψει 4,754 μηνύματα.
W.Eugene Smith ( 1918-1978 )


Tokomo Uemura in her bath, Minamata, 1972

"Η ανθρωπότητα αξίζει περισσότερο από μία εικόνα της ανθρωπότητας, που τελικά θα έχει ως μόνο σκοπό την εκμετάλλευση."

“Η φωτογραφία είναι μια μικρή φώνη όταν, στην καλύτερη περίπτωση μερικές φορές, αλλα μόνο μερικές φορές, εκείνη ή αρκετές από αυτές μπορούν να δελεάσουν τις αισθήσεις μας στην ʽγνώσηʼ. Πολλά εξαρτώνται απο τον θεατή. Σε μερικούς οι φωτογραφίες μπορούν να συγκεντρώσουν αρκετό συναίσθημα ώστε να είναι καταλυτικό για την σκέψη. Κάποιοι ή μάλλον αρκετοί απο εμάς, μπορεί να επηρεάζονται, να δίνουν προσοχή στην λογική για να βρούν το σωστό, ακόμα και στην ʽανακάλυψηʼ για την θεραπεία μιας αρρώστιας. Οι υπόλοιποι απο εμάς πιθανόν να νιώσουν περισσότερο συναισθήματα κατανόησης και ευσπλαχνίας γιʼαυτούς που υποφέρουν. Η φωτογραφία είναι μια μικρή φώνη. Μπορεί να είναι αρκετά αποτελεσματική εαν ʽσυλληφθείʼ σωστά.”



Ο Smith κατέγραψε ορισμένα από τα πιο άσχημα γεγονότα του προηγούμενου αιώνα (Β' Παγκόσμιος, οικολογική καταστροφή στη Minamata κλπ.) αλλά μέσω του προσωπικού στυλ του φωτογράφου μετέδιδε το μήνυμα του γεγονότος. Στολίζει με την δέουσα αξιοπρέπεια όλα τού τα θέματα και παρουσίαζει έτσι εικόνες αξιέπαινες!







 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Αναδημοσίευση από το dpgr.gr του μέλους noe:

Diane Arbus


H Diane Arbus ρωσο-πολωνικής καταγωγής γεννήθηκε το 1923 στη Νέα Υόρκη. Η οικογένεια της (Gertrude και David Nemerov εβραϊκής καταγωγής) είχαν μεγάλη περιουσία από εμπορικές δραστηριότητες. Έτσι θα μεγαλώσει σε διάφορα αριστοκρατικά σπίτια κοντά στο Central Park και θα σπουδάσει στα καλύτερα σχολεία. Εσωστρεφής και μοναχική θα εντυπωσιάσει τους δασκάλους της με την ευφυΐα της μα ιδίως με τις καλλιτεχνικές της επιδόσεις.


Δεκατεσσάρων χρονών θα ερωτευθεί τον Allan Arbus, υπάλληλο του πατέρα της και μόλις συμπληρώσει τα δεκαοχτώ της χρόνια θα παντρευτούν εκπλήσσοντας τους πάντες αρνούμενη να πάει στο πανεπιστήμιο. Με τον άντρα της θα ανοίξουν φωτογραφικό στούντιο με το όνομα "Diane and Allan Arbus". Αντικείμενό τους η διαφημιστική φωτογραφία για διάφορα περιοδικά. Από τον άντρα της θα μάθει την τεχνική της φωτογραφίας ενώ παράλληλα αρχίζει να φωτογραφίζει από μόνη της με μια Leica και σύντομα η φωτογραφία της γίνεται πάθος.


Το 1956 θα χωρίσει επαγγελματικά με τον άντρα της για να αφοσιωθεί στη δική της φωτογραφία, αυτό θα οδηγήσει τελικά και στον πραγματικό χωρισμό τους με διαζύγιο ένα χρόνο μετά, γεγονός που θα σημαδέψει βαθιά τη ζωή της. Το 1957 - 1958 σπουδάζει φωτογραφία στο New School of Social Research με δασκάλα την Lisette Model, η οποία την καθοδήγησε και ενέπνευσε στο μετέπειτα έργο της.
Η Diane Arbus ζει αποκλειστικά από τη φωτογραφία δουλεύοντας για διάφορα περιοδικά, καθώς και από περιστασιακές υποτροφίες, όπως αυτές του ιδρύματος Guggenheim. Χρησιμοποίει τα περιοδικά για την πρόσβαση που της δίνουν σε χώρους όπου θέλει να φωτογραφίσει για τον εαυτό της. Δουλεύει ασταμάτητα και με υποδειγματική επιμονή και πειθαρχία, πράγμα που προφανώς οφείλεται στο γνήσιο πάθος της για τη φωτογραφία και για τα θέματα που φωτογραφίζει, τα οποία σχετίζονται όλα με ανθρώπους περιθωριακούς, εκκεντρικούς, με παράξενες φυσικές ή επίκτητες ιδιότητες.


Το 1962 θα αφήσει τη Leica και θα αναπτύξει ένα πολύ ιδιαίτερο φωτογραφικό στυλ με την χρήση του τετράγωνου καρέ και φλας χρησιμοποιώντας μηχανή μεσαίου φορμά. Θα γίνει σύντομα γνωστή δημοσιεύοντας φωτογραφίες τις οποίες συνοδεύει συχνά με κείμενα της.
Το 1965 τρεις φωτογραφίες της θα επιλεγούν από τον διευθυντή τoυ Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, John Szarkowski για να εκτεθούν ανάμεσα σε σαράντα άλλες φωτογραφίες (μεταξύ των οποίων, μία του Winogrand και μία του Friedlander). Την ίδια χρονιά θα αρχίσει να διδάσκει φωτογραφία στο Parson's School of Design. Το 1963 και το 1966 θα βραβευθεί από το ίδρυμα Guggenheim για το έργο της American Rites, Manners and Customs.
Το 1967 Θα πάρει μέρος μαζί με τον Winogrand και τον Friedlander στην σημαντική έκθεση με τίτλο "New Documents" που οργανώνει επίσης ο Szarkowski. Η έκθεση αυτή θα είναι ίσως ο σημαντικότερος σταθμός στην αμερικανική φωτογραφία μετά την έκδοση των “Άμερικανών” του Robert Frank το 1959. Οι φωτογραφίες των τριών φωτογράφων, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, Θα γίνουν γνωστές ως "κοινωνικό τοπίο " ή "new documentary" και Θα επηρεάσουν πολύ τους σύγχρονους και νεότερους φωτογράφους.


Σύμφωνα με τον Szarkowskί, “η Diane Arbus δεν ήταν θεωρητικός, αλλά καλλιτέχνης. Η πρόθεση της δεν ήταν να στηρίξει φιλοσοφικές θέσεις, αλλά να κάνει εικόνες. Αγάπησε τη φωτογραφία για τα θαύματα που πραγματοποιούσε κάθε μέρα τυχαία και της έδειξε σεβασμό για ότι μπορούσε να είναι ένα εκ προθέσεως όργανο ακριβείας, με βάση το ταλέντο, την ευφυΐα, την αφοσίωση και την πειθαρχία. Οι φωτογραφίες της ενδιαφέρονται περισσότερο για την ιδιωτική πραγματικότητα και λιγότερο για την κοινωνική, την ψυχολογική συνοχή και όχι την οπτική, τα αρχετυπικά και μυθικά θέματα και όχι τα επίκαιρα και πρόσκαιρα. Το αληθινό θέμα των φωτογραφιών της δεν είναι τίποτα λιγότερο από την μοναδική εσωτερική ζωή αυτών που φωτογράφισε.”


Την Diane απασχολούσε πολύ η μορφή της φωτογραφίας, απέρριπτε συνεχώς την συντριπτική πλειοψηφία των φωτογραφιών της και κρατούσε ελάχιστες. Eίναι χαρακτηριστικό οτι το πρώτο portfolio που η ίδια έκανε για να στείλει σε κάποια μουσεία το 1970 απαρτίζονταν από 10 μόνο φωτογραφίες. Επιζητούσε πάντα την μοναδική εικόνα και έδινε στα περιοδικά μία, το πολύ δύο τελικές φωτογραφίες για το κάθε θέμα της.
Τον Ιούλιο του 1971 η Diane θα αυτοκτονήσει. Το 1972 θα είναι η πρώτη Αμερικανίδα φωτογράφος που παίρνει μέρος στη Biennale της Βενετίας.


Κλείνω το βιογραφικό σημείωμα αυτής της μεγάλης Αμερικανίδας φωτογράφου με εννέα φωτογραφίες (από 51 συνολικά) που δημοσιεύτηκαν το 1995 στο λεύκωμα “Untitled”. Πρόκειται για φωτογραφίες που έκανε η Diane το διάστημα 1969 – 1971 σε ιδρύματα με διανοητικά καθυστερημένα άτομα. Η ίδια είχε πει:

“Φωτογράφισα πολύ τους freaks*. Ήταν από τα πρώτα θέματά μου και μου προκαλούσαν μεγάλη έξαψη. Τα λάτρεψα αυτά τα άτομα. Λατρεύω και σήμερα μερικούς από αυτούς. Δεν θέλω να πω ότι είναι καλοί μου φίλοι, αλλά μου προκαλούν ένα μείγμα ντροπής και δέους. Υπάρχει κάτι το μυθικό στους freaks. Είναι σαν κάποιον σ' ένα παραμύθι, που σε σταματάει και απαιτεί να του πεις τη λύση ενός αινίγματος. Οι περισσότεροι άνθρωποι πορεύονται στη ζωή φοβούμενοι ότι θα έχουν κάποια στιγμή μια τραυματική εμπειρία. Τα μειονεκτικά άτομα γεννιούνται με το τραύμα τους. 'Εχουν ήδη στη ζωή τους περάσει το τεστ. Είναι αριστοκράτες.

Οι πληροφορίες στο παραπάνω κείμενο αντλήθηκαν από κείμενο της Γκλόρυς Ροζάκη -τεύχος 3 περιοδικού ΦΩΤΟΧΩΡΟΣ-, το βιβλίο "Η φωτογραφία και ο Κινηματογράφος" του Μάκη Μωραΐτη και το διαδίκτυο. Ενώ οι φωτογραφίες προέρχονται από τα λευκώματα "REVELATIONS" & "UNTITLED".
Περισσότερες φωτογραφίες της Diane Arbus μπορείτε να βρείτε στην γκαλερί μας.


*freaks = άνθρωποι με γενετήσιες ή επίκτητες ιδιαιτερότητες.


Δείτε επίσης την ταινία:
Το Πορτραίτο: Η Αλλόκοτη Ματιά Της Νταϊάν Αρμπους
Fur: An Imaginary Portrait Of Diane Arbus
με την Nicole Kidman.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

roumana

Διάσημο μέλος

Η Εμμα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών, επαγγέλεται Γονιός/Οικοκυρικά και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,923 μηνύματα.
Ansel Adams
Ο Ansel Adams υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους φωτογράφους του 20ού αιώνα, στον οποίο οφείλονται κάποιες από τις καλύτερες ασπρόμαυρες φωτογραφίες τοπίων και εθνικών πάρκων των Η.Π.Α.
Στις φωτογραφίες του ο Ansel Adams απέδωσε όλη την τονική κλίμακα, από το λευκό μέχρι το μαύρο, με πολλές ενδιάμεσες διαβαθμίσεις του γκρίζου, με αποτέλεσμα οι εικόνες του να χαρακτηρίζονται από άρτια φωτογραφική σαφήνεια.
Ο συγκεκριμένος συνδυασμός τρόπου λήψης και ασπρόμαυρης εκτύπωσης, που ανέπτυξε ο Adams, έμεινε γνωστός ως θεωρία του «Ζωνικού Συστήματος» και επηρέασε τις μεταγενέστερες γενιές των φωτογράφων.[FONT=&quot]


Περισσότερες πληροφορίες
https://en.wikipedia.org/wiki/Ansel_Adams
https://www.anseladams.com/




[/FONT]
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Συνημμένα

  • jeffrey_pine_web_processed.jpg
    jeffrey_pine_web_processed.jpg
    160 KB · Εμφανίσεις: 297
  • Moon and Half Dome.jpg
    Moon and Half Dome.jpg
    55.3 KB · Εμφανίσεις: 302
  • Road, Nevada Desert.color and balance. the yellow of the lines. the balance of the land.jpg
    Road, Nevada Desert.color and balance. the yellow of the lines. the balance of the land.jpg
    122.6 KB · Εμφανίσεις: 231
  • LA-Freeway.gif
    LA-Freeway.gif
    108 KB · Εμφανίσεις: 274
  • ansel_adams_mountains.jpg
    ansel_adams_mountains.jpg
    355.6 KB · Εμφανίσεις: 320

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Julia Margaret Cameron



The Kiss of Peace 1869




The Day Spring 1865

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]Η Julia Margaret Cameron γεννήθηκε στην Καλκούτα από μια ευκατάστατη οικογένεια Βρεττανών, μετά από σπουδές στη Γαλλία και την Αγγλία το 1838 παντρεύτηκε τον Charles Hay Cameron. Έμειναν στη Κεΰλάνη όπου ο άντρας της είχε διάφορες επιχειρήσεις. Το 1848 εγκαταστάθηκαν στην Αγγλία στο Isle of Wight. Η Cameron είχε ένα σπουδαίο κύκλο φίλων. Επιστήμονες, καλλιτέχνες, πολιτικοί ήταν οι καθημερινές της συναναστροφές. Η ενασχόλησης της με την φωτογραφία άρχισε τυχαία όταν οι δύο κόρες της της έκαναν δώρο μια φωτογραφική μηχανή. Ήταν τότε 48 χρονών. Η φωτογραφία της έγινε εμμονή μέχρι το 1875 που ξαναγύρισε στην Κεΰλάνη.
Μπροστά από το φωτογραφικό της φακό στάθηκαν όλα τα πρόσωπα του περιβάλλοντος της. Συγγενείς, υπηρέτες και όλοι οι σπουδαίοι φίλοι της. Δούλευε με την μέθοδο του υγρού κολλόδιου σε ένα πρόχειρο σκοτεινό θάλαμο και ένα στούντιο που έστησε στον κήπο της. Τα πορτραίτα της είναι άμεσα με δραματικούς φωτισμούς χωρίς ευκρίνεια αλλά με μια συγκλονιστική ατμόσφαιρα. Πολλές φορές μεταμφιέζει τα "μοντέλα" της για να εικονογραφήσει μοναδικές σκηνές. Οι φωτογραφίες της και τα θέματα της θυμίζουν έντονα προραφαηλικούς ζωγράφους είναι ξεκάθαρο ότι εκεί βρίσκονται οι επιρροές της, όμως το έργο της είναι μοναδικό και ξεχωριστό. Είναι το πρώτο ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό φωτογραφικό έργο. Επίσης ξεχωριστά είναι και τα πορτραίτα των διάσημων φίλων της όπως του John Herschel, του Thomas Carlyle και του Charles Darwin.
Το φωτογραφικό της έργο που για αρκετά χρόνια δεν ήταν γνωστό, διασώθηκε και εκτιμήθηκε από τον Alferd Stieglitz και την ομάδα των Photo Secessionists. Σήμερα επάξια την θεωρούμε από τις σημαντικότερες φωτογράφους στην ιστορία της φωτογραφίας.
[/FONT]




πηγή









 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Noisette

Περιβόητο μέλος

Η Φωτεινός Θάλαμος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Συντάκτης και μας γράφει απο Νότιος Αμερική (Αμερική). Έχει γράψει 4,754 μηνύματα.
Richard Avedon

Αμερικανός φωτογράφος, γεννήθηκε το 1923 και πέθανε σχετικά πρόσφατα, τον Οκτώβριο του 2004. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά της εποχής, το Life,Vogue, Harper's Bazaar. Το στυλ του ήταν διαφορετικό από τα standard της εποχής. Οι φωτογραφίες του ήταν γεμάτες από αισθήματα, δράση και ζωντάνια, σε αντίθεση με τις "κλασσικές" φωτογραφίες μόδας που ήθελαν το μοντέλο άκρως ακίνητο και αγέλαστο. Οι φωτογραφίες του επηρέασαν το αμερικανικό στυλ για παραπάνω από μισό αιώνα.

View attachment 38136 . View attachment 38137
View attachment 38138 . View attachment 38139
View attachment 38140 . View attachment 38141
View attachment 38142 . View attachment 38143

Πληροφορίες
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.






André Kertész (1894-1985)
Ο André Kertész γεννήθηκε στην Βουδαπέστη στις 2 Ιουλίου τού 1894, μεσαίος γιος μιας μεσοαστικής Εβραϊκής οικογένειας. Ο πρόωρος θάνατος τού πατέρα του, θα τον αναγκάσει να κάνει εμπορικές σπουδές και να δουλεύει παράλληλα στο Χρηματιστήριο. Τόσο οι σπουδές του, όσο και το επάγγελμά του, τον ενδιαφέρουν ελάχιστα. Προτιμά να επισκέπτεται διάφορα μουσεία και να κάνει βόλτες στην εξοχή, ψαρεύοντας ή κολυμπώντας στον Δούναβη.
Σε ηλικία έξι μόλις ετών, το 1900, πρωτοβλέπει περιοδικά με φωτογραφίες. Κυριολεκτικά μαγεμένος, αποφασίζει ότι θα γίνει φωτογράφος, όταν μεγαλώσει. Αργότερα θα πει ότι από πολύ νωρίς έβλεπε τον κόσμο φωτογραφικά, “συνθέτοντας με το μάτι” πολύ πριν αξιωθεί με τις πρώτες του οικονομίες να αγοράσει (το 1912, 18 ετών) την πρώτη του μηχανή που ήταν μια ICA με πλάκες 4,5x6. Θα πάρει την μηχανή μαζί του πηγαίνοντας το 1914 στρατιώτης στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πράγμα που, όπως έλεγε, τον βοήθησε να επιβιώσει. Μετά τον πόλεμο επιστρέφει με μισή καρδιά στο Χρηματιστήριο. Για λίγο καιρό αλλάζει δουλειά και ασχολείται με τη μελισσοκομία. Αλλά η βασική του ασχολία και η μόνη πηγή χαράς είναι γι αυτόν η φωτογράφηση.
Το 1925 ο André Kertész φεύγει για το Παρίσι - όπου φτάνουν συνεχώς και πολλοί άλλοι ξένοι καλλιτέχνες - με την οριστική απόφαση να αφοσιωθεί στη φωτογραφία. Η πόλη τον γοητεύει και αρχίζει αμέσως να την περιδιαβάζει και να την φωτογραφίζει. Το Παρίσι είναι την εποχή αυτή η καλλιτεχνική καρδιά τού κόσμου, παρόλο που αντίστοιχους πόλους έλξης αποτελούν και η Γερμανία και η Νέα Υόρκη. Ο Kertész αρχίζει να συναναστρέφεται διάφορους γνωστούς καλλιτέχνες, τόσο Γάλλους όσο και ξένους, μεταξύ των οποίων και πολλούς Ούγγρους. Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο η δουλειά του γίνεται γνωστή και πολλά περιοδικά τού ζητούν φωτογραφίες. Το 1928 αγοράζει μία από τις πρώτες Leica. Οι παραγγελίες πολλαπλασιάζονται, ενώ ταυτόχρονα φωτογραφίζει αδιάκοπα και για τον ίδιο, χωρίς συγκεκριμένο αντικείμενο, τη ζωή στους δρόμους, τούς φίλους του κ.λ.π. Πολύ σύντομα θα κάνει και τις πρώτες του εκθέσεις και θα πουλήσει και μερικές φωτογραφίες σε συλλογές Μουσείων. Ακολουθούν τα βιβλία, όπου κυριαρχούν οι προσωπικές του φωτογραφίες από το αγαπημένο του Παρίσι, την πόλη που τον δέχτηκε στους κόλπους της και τον αναγνώρισε σαν ταλαντούχο φωτογράφο, την πόλη όπου βρήκε τον εαυτό του και οριστικοποίησε τη φωτογραφική του ματιά. Το 1931 έρχεται να τον βρει η μετέπειτα γυναίκα του και από πολλών χρόνων αγαπημένη του, η Elisabeth.
To 1935 υπήρξε μια μοιραία χρονιά για τον Kertész. Αποφασίζει να φύγει με την γυναίκα του για τη Νέα Υόρκη, μετά από μία πρόταση τού πρακτορείου Keystone. Υπολογίζει να λείψει ένα χρόνο περίπου. Όμως, χάρη σε μια παράξενη συγκυρία, θα ζήσει εκεί την υπόλοιπη ζωή του. Και αυτό, παρά το γεγονός οτι στη χώρα αυτή δεν θα βρει, για πολλά χρόνια, ούτε αναγνώριση, ούτε την αγάπη, που τόσο αφειδώς τού είχε επιδαψιλεύσει το Παρίσι. Τα διάφορα ειδησεογραφικά περιοδικά, που ανθούν την εποχή αυτή στην Αμερική, βρίσκουν τις φωτογραφίες του πολύ προσωπικές, πολύ “ομιλητικές”, όπως τού είπε ένα από αυτά, εννοώντας προφανώς ότι δεν ήταν αρκετά αδιάφορες για να τις σχολιάσουν όπως θάθελαν οι εκδότες, και από την άλλη καθόλου “εντυπωσιακές”, και επομένως ελκυστικές, για τους αναγνώστες. Ο Kertész πικραίνεται πολύ με όλα αυτά, αλλά δεν κάνει την παραμικρή υποχώρηση. Διακόπτει τη συνεργασία του με το Keystone. Επιβιώνει χάρη σε μια μικρή επιχείρηση τής Elisabeth. Από την άλλη μεριά, η δουλειά του δεν αναγνωρίζεται (παρά μόνον σποραδικά) ούτε από τούς “καλλιτεχνικούς” φωτογραφικούς κύκλους, δηλ. από τα μουσεία, τις γκαλερί και τους εκδοτικούς οίκους. Θα κάνει την πρώτη του ατομική έκθεση μετά 10 χρόνια, το 1945 στο Σικάγο, ενώ στην Νέα Υόρκη θα εκθέσει μόνος του για πρώτη φορά το 1964 στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης. Το 1945 με πρωτοβουλία τού Alexei Brodovitch, βγαίνει ένα βιβλίο του με τίτλο “Day of Paris”, το οποίο περιλαμβάνει μόνο γαλλικές φωτογραφίες. Παρόλη την πικρία του, δεν είναι εύκολο για τούς Kertész να γυρίσουν στο Παρίσι, λόγω τού Πολέμου, και το ΄44 αποκτούν και οι δυο τους την Αμερικανική υπηκοότητα. Κατά τα χρόνια που ακολουθούν ο Kertész θα έχει μια περιορισμένη συνεργασία με μερικά περιοδικά, έως ότου, το 1949, υπογράψει ένα αποκλειστικό συμβόλαιο με το περιοδικό “House and Garden”, όπου θα δουλέψει έως το 1962. Παράλληλα, φωτογραφίζει και με τη Leica στον ελεύθερο χρόνο του (που όμως είναι λίγος), παραμένοντας όμως πάντοτε στο περιθώριο των αμερικανικών καλλιτεχνικών κύκλων.
Από το 1962 και μετά, και κυρίως από τότε που ο Szarkowski τού κάνει έκθεση στο MOMA (1964) αρχίζει (σιγά-σιγά πρώτα και ραγδαία στη συνέχεια) μια διεθνής πλέον και σε όλα τα επίπεδα αναγνώριση τού Kertész. Εκθέτει σ’ όλο τον κόσμο, εκδίδει βιβλία, δέχεται διεθνείς διακρίσεις. Ωστόσο, δεν θα ξεπεράσει ποτέ την πικρία του απέναντι στις Η.Π.Α.
Το 1977 η Elisabeth πεθαίνει από καρκίνο και ο ίδιος είναι πια 83 ετών. Εξακολουθεί να ζει στο διαμέρισμα όπου έζησαν σχεδόν από την αρχή, πάνω στη Washington Square, και φωτογραφίζει ακόμα, παρόλο που τα χέρια του χάνουν σιγά-σιγά τη σταθερότητά τους. Προς το τέλος τής ζωής του, φωτογραφίζει με ένταση, αποκλειστικά μέσα στο σπίτι του, διάφορες συνθέσεις αντικειμένων, στη μνήμη τής Elisabeth, καθώς και εικόνες από το παράθυρό του, που θα γίνουν βιβλίο το 1981 με τίτλο “From my window”. Η διεθνής αναγνώριση συνεχίζεται και το 1982 παίρνει το μεγάλο εθνικό βραβείο φωτογραφίας στο Παρίσι. Πέθανε στο διαμέρισμά του στις 28 Σεπτεμβρίου τού 1985 σε ηλικία 91 ετών.
πηγή

πηγή
Ο επίσης πολύ σημαντικός φωτογράφος Henri Cartier-Bresson είπε αναφερόμενος στον Kertész :
“Κάθε φωτογραφία τού Kertész περιέχει μιαν έκπληξη”


 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Noisette

Περιβόητο μέλος

Η Φωτεινός Θάλαμος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Συντάκτης και μας γράφει απο Νότιος Αμερική (Αμερική). Έχει γράψει 4,754 μηνύματα.
László Moholy-Nagy

Ζωγράφος και φωτογράφος από την Βουδαπέστη. Ξεκάθαρα επηρεασμένος από τον κονστρουκτιβισμό. Ήταν καθηγητής της σχολής Bauhaus Ασχολήθηκε κατά καιρούς με γλυπτική, τυπογραφία, βιομηχανικό σχέδιο κτλ. Ωστόσο, η μεγάλη του αγάπη ήταν η φωτογραφία. Ασχολήθηκε και με φωτογράμματα. Σημαδεύτηκε για τον όρο "The New Vision" επειδή πίστευε ότι η φωτογραφία μπορεί να δημιουργήσει έναν εντελώς νέο τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα γύρω μας, πράγμα που τα μάτια μας δεν μπορούν. Επιπλέον, θεωρείται ως ένας από τους πατέρες της τέχνης με φως (Light Art).



Πληροφορίες
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top