Γιαγιά - Παππούς

[truffinho]

βρε τρουφ, να πω ότι ήσουν γυναίκα και είχες περίοδο, να το καταλάβω

"γιαγιά, μη μπαίνεις στο μπάνιο όταν είμαι κι εγώ μέσα", τόσο απλό

16 φορές της το είπα. Δεν ξέρεις από Θρακιώτισσες
Με το μαστίγιο μας έχει. Αφού με ρωτάει τι θλω να μου μαγειρέψει για τα γενέθλιά μου. Της λέω μακαρόνια και μου απαντάει: Ω, ωραία, θα σου κάνω ένα λαγό στιφάδο"

Οταν βάλει κάτι στο μυαλό της, το μόνο που κάνει είναι να ρωτάει μήπως και την πει κανείς τη δική της ιδέα. Αν δεν γίνει αυτό δεν τρέχει τίποτα. Η απάντηση είναι: Δεν ξέρεις εσύ. Θα γίνει αυτό που θέλω εγώ ."

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Bill]

Απο τη μερια της μητερας μου, ο παππους κι η γιαγια ηταν οτι καλυτερο θα μπορουσε να μου συμβει ποτε.Τους αγαπαω οσο τιποτε αλλο.Και τρεμω στην ιδεα οτι καποια μερα θα τους χασω.Οταν ημουν μικρος μεναμε πολυ κοντα και πηγαινα καθε μερα.
Απο τη μερια του μπαμπα πλεον ζει μονο η γιαγια.Ο παππους πεθανε οταν ημουν 4 ή 5 χρονων.Το μονο που θυμαμαι απο αυτον ειναι η μυρωδια απο τα τσιγαρα του( απο τον ακαφτο καπνο οταν ανοιγεις το πακετο) .Απο οτι μου λενε ηταν πολυ καλος ανθρωπος και πραγματικα θα ηθελα πολυ να τον ειχα ζησει περισσοτερο ωστε να εχω αναμνησεις απο αυτον.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Mitsos The Great]

Η γιαγιά μου [κατά μητέρας μεριά] είναι μια μεγάλη υποστίριξη για μένα...
όπως ήταν και ο παππούς μου που έφυγε πριν 3 χρόνια σχεδόν.
και το απίστευτό είναι ότι πρώτα πέθανε ο παππούς μου και μετά απο 2 μήνες η μάνα του.
Τώρα αν χάσω και την γιαγιά μου θα τρελαθω:cry:

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Hunter]

απο τους παπουδες και γιαγιαδες μου ζει σημερα μονο η μητερα του πατερα μου, ο πατερας του πεθανε οταν ηταν 10 χρονων και η γιαγια μου δεν παντρευτηκε ξανα.
την αγαπαω υπερβολικα, και θυμαμαι οταν ημουν μικρος και ερχοταν στην Νοτια Αφρικη διακοπες περιμενε πως και πως να γυρισω απο το σχολειο να μου μαγειρεψει φαγητο, ολα στην εντελεια τα ειχε καθε μεσημερι. μεχρι και σημερα ( 90 κατι χρονων εχει φτασει ) οποτε παω να την δω (με τα δισεγγονα της μαζι) μου λεει " ρε και να ιμασταν ακομη εκει στην Αφρικη με τα ωραια τα σπιτια με τις πισινες κτλ"

απο τις μητερας μου την πλευρα εχουν πεθανει και οι δυο, ο παππους μου προλαβε το πρωτο του δισεγγονο και ηταν το μονο μωρο που επιασε ποτε στα χερια του (μετα απο δυο μηνες πεθανε) θυμαμαι ακομα οταν παντρευτηκα μας εκανε δωρο γαμου ενα ταξιδι στην Κενυα, και μου ελεγε "αστην εκει να την φανε τα λιονταρια" ελεγε και στην γιαγια μου τοτε "θα σε κανω ανταλλαγη για δυο 18αρες!!!".
απο τοτε που πεθανε η γιαγια μου πηρε τα κατω της και απο την στεναχωρια της επαθε τρια εγκεφαλικα και τελικα πεθανε μετα απο πεντε χρονια

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[viki_thess]

απο του πατερα μου την πλευρα οι γονεις πεθανανε οταν ημουν 10-15 χρονων και ζουσαν και στο χωριο οποτε δεν τους εβλεπα συχνα....δεν του εζησα δλδ...
της μαμας μου οι γονεις ζουνε και βασιλευουν ακομη και τους αγαπαω υπερβολικα πολυ γιατι μενουνε διπλα στο πατρικο μου οποτε ηταν μαζι μας καθημερινα.
και τωρα ενα παραπανω που η γιαγια μου μου εδωσε ζωη απ τη ζωη της...αυτο κι αν ειναι το μεγαλυτερο δωρο που μπορει να σου κανει ανθρωπος. αν τη χασω θα τρελαθω...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Scandal]

Από την πλευρά του πατέρα μου:
- Δεν γνώρισα τον παππού.
- Η γιαγιά ήταν σε προχωρημένη ηλικία όσο την έζησα μικρός. Θυμάμαι ερχόταν σπίτι από το χωριό για να τη φιλοξενήσουμε. Με φώναζε κρυφά, μου έδινε λεφτά και μου έλεγε να πάω να της πάρω coca cola. Θυμάμαι έτρωγε πολύ κι εκείνες τις καραμέλες γάλακτος Ήταν μπεκρού με πολλά προβλήματα.

Από την πλευρά της μητέρας μου:
- Πρόλαβα λίγο τον παππού που τον φιλοξενούσε για λίγο ο θείος μου. Αμυδρή ανάμνηση.
- Τη γιαγιά την πρόλαβα και έζησα χρόνια σε επαφή μαζί της. Πήγαινα σπίτι της και μιλάγαμε γιατί ήθελε παρέα.
Ήταν μια πολύ προκομμένη γυναίκα, με δύσκολα παιδικά χρόνια (η μητέρα της την είχε εγκαταλείψει και ήταν αγράμματη, ενώ από έφηβη εργαζόταν ως καθαρίστρια / μαγείρισσα σε πλουσιόσπιτα). Ήταν πάντα κοντά στα παιδιά και τα εγγόνια της. Θυμάμαι για χρόνια να πηγαίνω να της συντονίζω την τηλεόραση (ήθελε και τα κανάλια σε συγκεκριμένα νούμερα στο κοντρόλ) ή να πηγαίνουμε μαζί στα Media Markt να πάρουμε καινούργια γιατί ήθελε τη συμβουλή μου.
Δυστυχώς μόλις συνταξιοδοτήθηκε κλείστηκε στο σπίτι με την τηλεόραση με μόνη επίσκεψη τη δική μας (βέβαια εντάξει, είχε 5 παιδιά, όλα παντρεμένα με παιδιά, κάποια και από τα εγγόνια πηγαίναμε και τη βλέπαμε).
Ήταν από τις γυναίκες που ξόδευε αρκετά σε λευκά είδη. Όσο ζούσε με/ μας τροφοδοτούσε
Γιαγιά Γεωργία, Love you και θα σε θυμάμαι με πολλή αγάπη

 

[amarelia]

Θα αναφερθώ μόνο σε έναν απο τους 4.

Ο πατέρας της μάνας μου ήταν ο πιο ευφυής άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Δεν έχω ξαναγνωρίσει τέτοιον άνθρωπο. Ήταν μηχανικός στο επάγγελμα.
Με μεγάλωσε ο ίδιος για ενα μεγάλο χρονικό διάστημα απο τα νήπια ως τη μέση του δημοτικού.
Όλη μου την περιέργεια, την αγάπη για την επιστήμη και για το πως λειτουργεί ο κόσμος την οφείλω σε αυτόν. Την πρώτη αμφισβήτηση στην θρησκεία μου την εμφύσησε αυτός κάνοντας μου διερευνητικές ερωτήσεις που κανείς δε μου είχε κάνει ως τότε.
Σε αυτόν οφείλω και τη λατρεία μου στο horror καθώς απο μικρή μου έλεγε τρομαχτικές ιστορίες κρυφά απο τη μάνα μου κι εγώ τα λάτρευα αδιανόητα για το μικρό παιδί που ήμουν τότε.
Ήταν ο μόνος που μου έκανε συνεχώς φιλοφρονήσεις για το μυαλό μου και τις ικανότητες μου και οχι «τι όμορφο και γλυκό παιδάκι είναι αυτό» και το εκτιμούσα απο τότε. Έλεγα στην μάνα μου πως μόνο ο παππούς πιστεύει σε μένα.

Φυσικά λάτρευε τον πατέρα μου γιατί ήταν μεταξύ τους κανονικοί φίλοι και πραγματικά τόσο κοντά σαν χαρακτήρες.

Όταν ήμουν 14 χρονών πέθανε από καρκίνο και για ένα τεράστιο διάστημα με έπιαναν κλάματα απο το πουθενά και μια μαυρίλα άνευ προηγουμένου. Όταν ήρθε να μου το ανακοινώσει ο πατέρας μου, θυμάμαι, δεν μπορούσε να το ξεστομίσει απο τα κλάματα και βγήκε και μπήκε 3 φορές απο το δωμάτιο.

Δεν θα υπάρξει άλλος άνθρωπος σαν εσένα.

 

[Skiyo]

Από τη μεριά της μάνας μου,
ο παππούς ήταν ο αγαπημένος μου, μου έκανε τα χατίρια από όσο θυμάμαι, τον έχασα όταν ήμουν 7 χρόνων, αυτός ήταν 70 χρόνων. Ήταν αγρότης οπότε με έπαιρνε μαζί του στα χωράφια, κάναμε βόλτες με το αγροτικό και το τρακτέρ του και μου τραγουδούσε κατά τη διάρκεια της βόλτας. Δε πρόλαβα να πω το τελευταίο αντιο στη κηδεία του επειδή η μεγάλη αδερφή μου δε το άντεχε οπότε μας έστειλαν με τρένο στη Αθήνα στους άλλους παππούδες μου και μετά ο πατέρας μου γύρισε πίσω στη Μακεδονία να προλάβει τη κηδεία.
Η γιαγιά μου ζει ακόμη, είναι τώρα 84 χρόνων. Ουσιαστικά μεγάλωσα με αυτήν, παίζαμε Uno και monopoly για χάρη μου όταν ήμουν δημοτικό. Ήταν αγρότισσα και έφαγε τα νιάτα της στα χωράφια, οπότε από τα 73 της άρχισε να χρησιμοποιεί το μπαστούνι και δε μου άρεσε πολύ αυτό αλλά τι να κάνουμε. Η γιαγιά μου είχε 5 αδέρφια, η πιο μικρή αδερφή της 18 χρόνων πέθανε από ηλεκτροπληξία επειδή ήθελε να αλλάξει μια λάμπα... Έχει μια φωτογραφία της στη κρεβατοκάμαρα της.

Από τη μεριά του πάτερα μου,
Επειδή ζούσαν στη Αθήνα τους έβλεπα 1-2 φορές το χρόνο, δε πρόλαβα και πολλά μαζί τους και τους έχασα όταν ήμουν στο λύκειο, τότε η γιαγιά μου 71 χρόνων και ο παππούς μου 84 χρόνων. (Είχαν 10 χρόνια διαφοράς)
Η γιαγιά μου ήταν μοντέρνα στη εποχή της επειδή είχε δικό της αμάξι και οδηγούσε στη Αθήνα (κάποιος έπρεπε να οδηγήσει γιατί του παππού μου δε του άρεσε η οδήγηση ), και με έπαιρνε μαζί της για βόλτα με αμάξι. Ο πατέρας της γιαγιάς μου πέθανε πολύ νέος στα 35 του κάπου εκεί οπότε η γιαγιά μου αναγκαστικά δούλεψε από τα 13 της σε ένα εργοστάσιο κουμπιών ως το μεγαλύτερο παιδί καθως είχε 2 μικρότερα αδέρφια 8 και 6 χρόνων για να φέρει λεφτά στο σπίτι.
Ο παππούς, εντάξει καλός άνθρωπος αλλά δε περάσαμε πολύ χρόνο μαζί λόγω της ηλικίας του.