Γιατί χαμογελάτε σε κάποιον;

[Valder]

Καλησπέρα!

Πολύ συχνά, όταν περπατάμε στο δρόμο, θα τύχει κάποιος ή κάποια, να μας χαμογελάσει. Σε όλους έχει τύχει και μπορεί να είναι ένα όμορφο γεγονός, αλλά με έχει κάνει να αναρωτιέμαι για τους λόγους πίσω από αυτό. Εσείς σε ποιες περιπτώσεις θα χαμογελάσετε σε κάποιον που δεν γνωρίζετε; Βλέπετε κάτι που σας αρέσει; Βλέπετε κάτι αστείο; Χαμογελάτε σε όλους; Νιώθετε χαρούμενοι και θέλετε να μεταδώσετε τη χαρά σας; Είναι πάντα καλοπροαίρετο; Χαμογελάτε συνειδητά ή βγαίνει αυθόρμητα; Έχω πολύ περιέργεια να ακούσω τους ακριβείς λόγους του καθενός!

Για πρώτο σου θέμα νεο μέλος, περίεργο θέμα αλλά ωραίο θέμα. Μπράβο σου. Οι περισσότεροι έρχονται να λύσουν τα γκομενικά τους και φεύγουν.

Εσυ αντιθετα έκανες μια πολύ απλή αλλά και παραξενη ερωτηση με την έννοια οτι δεν συνηθίζεται και δεν ξερουμε και γιατι χαμογελάμε.

Να σου δωσω ενα παρασκήνιο:

Καταρχάς όσο ψαχνω τον εαυτό μου είμαι ένα είδος αμφιστρεφούς. Εσωστρεφής μεν, θέλω τις κλειστές μου ή οταν θα με δεις να πηγαινω κάπου, πηγαινω παντα επι τουτου, κανω τη δουλειά μου και επιστρέφω, δεν είμαι ανθρωπος των περισπασμών ή της άπειρης αναγκης να περιστοιχίζομαι από ανθρώπους.

Εντούτοις αν με βάλεις ανάμεσα σε 500 ατομα, θα βρω τον τροπο να περάσω καλά, να κανω φίλους και κάπως θα με έχεις δει να ειμαι στο κέντρο, αργα μεν, αλλά σταθερά - στην αρχή στην άκρη απομονωμένος, παρατηρώ και μετα κάπως θα γίνει πάντα και θα βρεθω στο κέντρο να κάνω τρέλες στις Σευχέλλες.

Δεν είμαι απο αυτούς που θα "γρυλίσω" αν μου μιλήσουν ή θα πω "α γαμησου αντε να τελειωνουμε να παω σπίτι". Θα βρω τον τρόπο να γινω χαρούμενος ακόμα κι αν αρχικά η φάση δε με ψήνει.

Που θέλω να καταλήξω:

Χαμογελάω, όχι συχνά αλλά τακτικά. Και για μικρομαλακίες. Θα δω ένα γατάκι στο δρόμο και θα αρχίσω τις σάχλες που κάνω στον δικό μου "ψιψιψι ελα δω μωρουδίνι μου" και δωστου χαμόγελο,

Ή θα δω μια κοπέλα με ενα σκυλάκι ή κι εναν νεαρό με ένα σκυλάκι δεν εχει να κάνει και θα μου βγει εκεινη την ώρα ενα πλατύ χαμογελο (κλειστό, σπανιως δειχνω δοντια αν και είμαι περιποιημένος στο στόμα - μαλλον ντρέπομαι).

Μωράκια σε καροτσάκια αμα δω και τα πηγαινει βολτα η μανούλα τους, εκεί λιώνω σαν παγωτό, χαμόγελο "παρακαλώ περάστε, να σας βοηθήσω κλπ".

Παιδακια που μου ανοίγουν την πόρτα, "κύριε να σας βοηθήσουμε", με σκλαβωνει εκεινη την ώρα η σωστή ανατροφή τους, η καλή συμπεριφορά τους.

Υπαλλήλους δημοσίων υπηρεσιών (ξερω ναι ακούγεται κάπως). Έχω μεγαλώσει με το στερεοτυπο "γκρινιαρηδες, αυταρχικοί, τεμπέληδες" κλπ. από τους γυρω μου και έχω αποφασίσει να πηγαινω εντελώς κόντρα σε αυτό συνειδητά. Πιστεύω ακράδαντα πως με το μέλι πιάνεις περισσότερες μύγες απ' ότι με το ξύδι, και είμαι αποφασισμένος να χαμογελάω αυθεντικά για να τους δειξω οτι δεν πιστευω στο θάψιμο που τρώνε ή αν δω κάποια μεγαλοκυρία απεριποίητη λίγο, που όμως θα κανει τη δουλειά της σωστά, θα της χαμογελάσω για να της δειξω οτι εκτιμω αυτο που κάνει.

Επίσης δεν πιστευω και στο creepy, αν γινει σωστα το χαμόγελο όχι γκόλουμ απο το ΛΟΤΡ που αγκαλιάζει το πρέσιας ρίνγκ του, θα το ριξω το χαμόγελο και σε τυπισσα με τρόπο διακριτικο, κι αμα με χαρακτηρίσει χέστηκα. Έχουμε κάνει τα παντα "creepy" κι έχουμε απομονωθεί - ατομικοποιηθεί, μη μας πουν μη μας χαρακτηρίσουν. Μοιράστε λίγο χαρά ρε να δει λιακάδα ο κόσμος.

Επίσης είμαι κι αυτός που -ενω παλιά δεν το είχα καθόλου, ξαφνικά ενεργοποιήθηκε μέσα μου- θα πει καλημέρα σε αγνωστους γείτονες. Περνανε διπλα σου, πες κατι, μαζι μένετε. Είπα τις προάλλες γεια σε ένα παλικάρι απο το πουθενά και ανοίχτηκε μετα με βοηθησε με κατι σακούλες και συστηθηκαμε χειραψια ολα. Αν δεν είχα παρει πρωτοβουλία να πω γεια, ούτε βοήθεια ούτε θα χαμε συστηθεί. Θέλουν και λίγο άνοιγμα οι άνθρωποι, μπορεί να ντρέπονται, δε σε ξέρουν.


Μ αρέσει να φτιάχνω τη μέρα των άλλων, ναι το χαμόγελο παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, αλλά οχι και πολύ συχνό.

 

[glayki]

Χαμογελάω συχνά σε αγνώστους ...κυρίως το βλέπω σαν ένα είδος μυστικής συνεννόησης για κάτι που μας έκανε αμφότερους εντύπωση πχ στεκομενοι σε μια ουρά κοιταζόμαστε συνομωτικα σχολιαστικά και θα χαμογελάσουμε βλέποντας κάποιο σκηνικό να εκτυλίσσεται μπροστά μας.( ιδίως σε πολλούς κατόχους ζώων δε μπορώ να αντισταθώ με πιάνει γλυκουλιαση). Σε creepy φάτσες που από μόνες τους σου προκαλούν αποστροφή μαζεύομαι και αποφεύγω βλεμματική επαφή.

 

[birthdae]

Για πρώτο σου θέμα νεο μέλος, περίεργο θέμα αλλά ωραίο θέμα. Μπράβο σου. Οι περισσότεροι έρχονται να λύσουν τα γκομενικά τους και φεύγουν.

Εσυ αντιθετα έκανες μια πολύ απλή αλλά και παραξενη ερωτηση με την έννοια οτι δεν συνηθίζεται και δεν ξερουμε και γιατι χαμογελάμε.

Να σου δωσω ενα παρασκήνιο:

Καταρχάς όσο ψαχνω τον εαυτό μου είμαι ένα είδος αμφιστρεφούς. Εσωστρεφής μεν, θέλω τις κλειστές μου ή οταν θα με δεις να πηγαινω κάπου, πηγαινω παντα επι τουτου, κανω τη δουλειά μου και επιστρέφω, δεν είμαι ανθρωπος των περισπασμών ή της άπειρης αναγκης να περιστοιχίζομαι από ανθρώπους.

Εντούτοις αν με βάλεις ανάμεσα σε 500 ατομα, θα βρω τον τροπο να περάσω καλά, να κανω φίλους και κάπως θα με έχεις δει να ειμαι στο κέντρο, αργα μεν, αλλά σταθερά - στην αρχή στην άκρη απομονωμένος, παρατηρώ και μετα κάπως θα γίνει πάντα και θα βρεθω στο κέντρο να κάνω τρέλες στις Σευχέλλες.

Δεν είμαι απο αυτούς που θα "γρυλίσω" αν μου μιλήσουν ή θα πω "α γαμησου αντε να τελειωνουμε να παω σπίτι". Θα βρω τον τρόπο να γινω χαρούμενος ακόμα κι αν αρχικά η φάση δε με ψήνει.

Που θέλω να καταλήξω:

Χαμογελάω, όχι συχνά αλλά τακτικά. Και για μικρομαλακίες. Θα δω ένα γατάκι στο δρόμο και θα αρχίσω τις σάχλες που κάνω στον δικό μου "ψιψιψι ελα δω μωρουδίνι μου" και δωστου χαμόγελο,

Ή θα δω μια κοπέλα με ενα σκυλάκι ή κι εναν νεαρό με ένα σκυλάκι δεν εχει να κάνει και θα μου βγει εκεινη την ώρα ενα πλατύ χαμογελο (κλειστό, σπανιως δειχνω δοντια αν και είμαι περιποιημένος στο στόμα - μαλλον ντρέπομαι).

Μωράκια σε καροτσάκια αμα δω και τα πηγαινει βολτα η μανούλα τους, εκεί λιώνω σαν παγωτό, χαμόγελο "παρακαλώ περάστε, να σας βοηθήσω κλπ".

Παιδακια που μου ανοίγουν την πόρτα, "κύριε να σας βοηθήσουμε", με σκλαβωνει εκεινη την ώρα η σωστή ανατροφή τους, η καλή συμπεριφορά τους.

Υπαλλήλους δημοσίων υπηρεσιών (ξερω ναι ακούγεται κάπως). Έχω μεγαλώσει με το στερεοτυπο "γκρινιαρηδες, αυταρχικοί, τεμπέληδες" κλπ. από τους γυρω μου και έχω αποφασίσει να πηγαινω εντελώς κόντρα σε αυτό συνειδητά. Πιστεύω ακράδαντα πως με το μέλι πιάνεις περισσότερες μύγες απ' ότι με το ξύδι, και είμαι αποφασισμένος να χαμογελάω αυθεντικά για να τους δειξω οτι δεν πιστευω στο θάψιμο που τρώνε ή αν δω κάποια μεγαλοκυρία απεριποίητη λίγο, που όμως θα κανει τη δουλειά της σωστά, θα της χαμογελάσω για να της δειξω οτι εκτιμω αυτο που κάνει.

Επίσης δεν πιστευω και στο creepy, αν γινει σωστα το χαμόγελο όχι γκόλουμ απο το ΛΟΤΡ που αγκαλιάζει το πρέσιας ρίνγκ του, θα το ριξω το χαμόγελο και σε τυπισσα με τρόπο διακριτικο, κι αμα με χαρακτηρίσει χέστηκα. Έχουμε κάνει τα παντα "creepy" κι έχουμε απομονωθεί - ατομικοποιηθεί, μη μας πουν μη μας χαρακτηρίσουν. Μοιράστε λίγο χαρά ρε να δει λιακάδα ο κόσμος.

Επίσης είμαι κι αυτός που -ενω παλιά δεν το είχα καθόλου, ξαφνικά ενεργοποιήθηκε μέσα μου- θα πει καλημέρα σε αγνωστους γείτονες. Περνανε διπλα σου, πες κατι, μαζι μένετε. Είπα τις προάλλες γεια σε ένα παλικάρι απο το πουθενά και ανοίχτηκε μετα με βοηθησε με κατι σακούλες και συστηθηκαμε χειραψια ολα. Αν δεν είχα παρει πρωτοβουλία να πω γεια, ούτε βοήθεια ούτε θα χαμε συστηθεί. Θέλουν και λίγο άνοιγμα οι άνθρωποι, μπορεί να ντρέπονται, δε σε ξέρουν.


Μ αρέσει να φτιάχνω τη μέρα των άλλων, ναι το χαμόγελο παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, αλλά οχι και πολύ συχνό.

μου αρέσει αυτή η προσέγγιση. Χαμογελώ για να φτιάξω την μέρα των άλλων, αυτο πιστεύω κι εγώ.

Όσο για το αρχικό σχόλιο, τα γκομενικά μου γενικα έχω αποδεχτεί ότι δεν θα τα λύσω ποτέ, τζαμπα το θρεντ που θα άνοιγα …

 

[Guest 881237]

Όταν με βοηθούν σε κάτι που χρειάζομαι , πχ σήμερα παραλίγο να χαθώ και μια κοπέλα με βοήθησε οπότε της είπα ευχαριστώ κ χαμογέλασα . Το ίδιο όταν βοηθάω κι εγώ κάποιες φορές και με ευχαριστούν!! Ή και όμορφα σχόλια πχ τις προάλλες μια κοπέλα μου είπε ότι έχω βαφτεί πολύ ωραία ! Θετική αλληλεπίδραση και μου φτιάχνει τη διάθεση

 

[dum dum boy]

παλιά, λόγω καψίματος (είχαν καεί μερικές ασφάλειες λόγω ουσιών) συνήθιζα να χαμογελάω σε ανθρώπους που συναντούσα στο δρόμο, συνήθως γνωστούς, μέχρι που ένας φίλος, φίλου, που τον συναντήσαμε στην πλατεία, μου την είπε: τι χαμογελάς ρε Νάσο; βλέπεις κάτι αστείο;

πλέον είμαι σοβαρός. λέω καλημέρα, καλησπέρα σαν να κουβαλάω μεγάλα φορτία και η ζωή να είναι σοβαρή υπόθεση.