Δημόσια κακή συμπεριφορά γονιού στο παιδί του

[Γίδι]

Τι θα κάνατε εάν βλέπατε έναν άγνωστο, γονιό, να συμπεριφέρεται πολύ αυστηρά έως και βάναυσα στο παιδί του;
Ήμαστε τις προάλλες σε ένα εμπορικό κέντρο για φαγητό. Κοντά στο τραπέζι μας στεκόταν μία παρέα: ένα ζευγάρι με τα δύο παιδιά του, ηλικίας 4 το κορίτσι και 7 το αγόρι, και μία άλλη γυναίκα με ένα κοριτσάκι 3-4.
Ο γιος ήταν μάλλον άτακτος, κάτι που δεν είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια, αλλά είδαμε τον πατέρα να τραβάει το παιδί αγριεμένος. Πρώτα το πήγε σχεδόν σηκωτό μέχρι την άκρη, ο ίδιος ήταν εμφανός εξοργισμένος, το αγόρι έκλαιγε βουβά. Κάτι του είπε. Μετά γύρισαν, αλλά ο πατέρας δεν ήταν ικανοποιημένος και πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου από την τσάντα, το αγόρι από το μανίκι, και κατευθύνθηκαν προς το parking. Λίγο αργότερα είδαμε τις κυρίες με τα κορίτσια να τρωνε μόνες.

Το πρόβλημα είναι ότι προσωπικά μού είχε σφιχτεί το στομάχι, βλέποντας αυτή τη συμπεριφορά. Δεν είδα το αγόρι να κάνει κάτι τόσο κακό, και τους παρακολουθούσαμε επί ώρα... Κυρίως: δεν είδα τον πατέρα να προσπαθεί να του εξηγήσει.
Όσοι ήταν εκεί γύρω είχαν γυρίσει το κεφάλι ξαφνιασμένοι, κοιτάζονταν απορημένοι, τα φλιτζάνια και τα πηρούνια τους είχαν μείνει μετέωρα. Όλοι...
Το αγόρι έκλαιγε σιωπηλά, με μία έκφραση δυστυχίας, προσπαθούσε μόνο να κρατήσει αντίσταση, για να μην το πάει ο μπαμπάς του... όπου το πήγε. Αλλά αυτός επέμενε, τον γράπωνε βίαια από το μπράτσο, άλλαζε στάση και τον σήκωνε από τη μασχάλη, σταματούσαν, πήγαινε από πίσω του και τον έσπρωχνε...


Τι θα κάνατε; Τι θα έπρεπε να μπορεί να κάνει κανείς;
Τι συμβαίνει όταν ξένοι άνθρωποι γίνονται μάρτυρες τέτοιας -μάλλον- βίας;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Και μονο που το διαβασα φουντωσα.....φαντασου να ημουν και μπροστα....

Θα επανελθω...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kalypso]

Τι θα κάνατε εάν βλέπατε έναν άγνωστο, γονιό, να συμπεριφέρεται πολύ αυστηρά έως και βάναυσα στο παιδί του;
Ήμαστε τις προάλλες σε ένα εμπορικό κέντρο για φαγητό. Κοντά στο τραπέζι μας στεκόταν μία παρέα: ένα ζευγάρι με τα δύο παιδιά του, ηλικίας 4 το κορίτσι και 7 το αγόρι, και μία άλλη γυναίκα με ένα κοριτσάκι 3-4.
Ο γιος ήταν μάλλον άτακτος, κάτι που δεν είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια, αλλά είδαμε τον πατέρα να τραβάει το παιδί αγριεμένος. Πρώτα το πήγε σχεδόν σηκωτό μέχρι την άκρη, ο ίδιος ήταν εμφανός εξοργισμένος, το αγόρι έκλαιγε βουβά. Κάτι του είπε. Μετά γύρισαν, αλλά ο πατέρας δεν ήταν ικανοποιημένος και πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου από την τσάντα, το αγόρι από το μανίκι, και κατευθύνθηκαν προς το parking. Λίγο αργότερα είδαμε τις κυρίες με τα κορίτσια να τρωνε μόνες.

Το πρόβλημα είναι ότι προσωπικά μού είχε σφιχτεί το στομάχι, βλέποντας αυτή τη συμπεριφορά. Δεν είδα το αγόρι να κάνει κάτι τόσο κακό, και τους παρακολουθούσαμε επί ώρα... Κυρίως: δεν είδα τον πατέρα να προσπαθεί να του εξηγήσει.
Όσοι ήταν εκεί γύρω είχαν γυρίσει το κεφάλι ξαφνιασμένοι, κοιτάζονταν απορημένοι, τα φλιτζάνια και τα πηρούνια τους είχαν μείνει μετέωρα. Όλοι...
Το αγόρι έκλαιγε σιωπηλά, με μία έκφραση δυστυχίας, προσπαθούσε μόνο να κρατήσει αντίσταση, για να μην το πάει ο μπαμπάς του... όπου το πήγε. Αλλά αυτός επέμενε, τον γράπωνε βίαια από το μπράτσο, άλλαζε στάση και τον σήκωνε από τη μασχάλη, σταματούσαν, πήγαινε από πίσω του και τον έσπρωχνε...


Τι θα κάνατε; Τι θα έπρεπε να μπορεί να κάνει κανείς;
Τι συμβαίνει όταν ξένοι άνθρωποι γίνονται μάρτυρες τέτοιας -μάλλον- βίας;

Ουφ Γιδάκι μου, κατα πάσα πιθανότητα θα έκανα αυτό που έκανες κι εσύ- θα παρακολουθούσα τη σκηνή βουβή, εμβρόντητη, ανίκανη να αντιδράσω... Εδώ πας σε κάποιον που τον ξέρεις, και του λές ότι ίσως δεν έκανε καλά που φώναξε στο παιδί του μπροστά σε άλλους και ότι θα ήταν καλύτερα να το έπαιρνε κάπου παράμερα και να του εξηγούσε ήρεμα και με σαφήνεια ότι αυτό που έκανε ήταν κακό και ότι δεν θα έπρεπε να το κάνει, και αυτός γυρνάει και σου λέει έξαλλος "Δε θα μου πεις εσύ πώς να μεγαλώσω εγώ το παιδί μου"

Θα έπρεπε να μπορούμε να κάνουμε κάτι. Θα έπρεπε να υπάρχει έλεγχος, να μην έχουν το ελεύθερο άνθρωποι πολλές φορές ανίκανοι να είναι γονείς, να συμπεριφέρονται όπως τους τη δώσει σε μικρά παιδάκια. Θα έπρεπε...!


Τις προάλλες ήμουν σε ένα εμπορικό κέντρο και βρήκα ένα παιδάκι δακρυσμένο και μόνο του. Έπαθα πλάκα! Ήμουν με μία φίλη μου και το πλησιάζω και αρχίζω να το ρωτάω αν είναι καλά και πού είναι η μαμά του, ενώ η φίλη μου κοιτούσε τριγύρω μήπως έβλεπε τους γονείς... Το παιδάκι να μην μου απαντάει κι εγώ να σκέφτομαι πώς στο καλό θα βρω κάποιον υπεύθυνο για να βρούμε τους γονείς του μικρού. :S
Τι είχε γίνει τελικά; Ο μικρός κάτι είχε κάνει και ο μπαμπάς του το παράτησε για τιμωρία μόνο του στο εμπορικό κέντρο! Στο εμπορικό κέντρο, που στη δίπλα γωνία να είσαι μπορεί το παιδί να κάνει φτερά, με τόσο κόσμο που έχει, και να μην πάρει είδηση κανείς τίποτα!
Τελικά το παιδάκι τον εντόπισε κάπου παραπέρα μετά από ώρα, έτρεξε σ αυτόν και ο μπαμπάς ήταν εντελώς αδιάφορος, λες και βρήκε το σκυλάκι του που είχε πάει παραπέρα! Ούτε που ίδρωσε το αυτί του, και το παιδί ήταν μαζί μας για πάνω από δέκα λεπτά και δεν ξέρω για πόση ώρα πριν ήταν μόνο του... Μιλάμε δεν το πίστευα...!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[epote]

Καλα συμβαινουν αυτα, δεν το σκοτωσε, αλλα τον ειχε τσατισει, οσοι εχουν παιδια νομιζω μπορουν να καταλαβουν ΠΟΣΟ πολυ μπορει να σου σπασει τα νευρα ενα πιτσιρικι και αν δεν εισαι και εσυ σε καλη διαθεση μπορει να το τρομαξεις λιγο, δεν ειναι ΤΕΛΕΙΩΣ παραλογο.

Σε αυτες τις περιπτωσεις το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ που μπορεις να κανεις ειναι να επεμβεις κυριος για το παιδι ειναι το χειροτερο γιατι του δημιουργεις την αισθηση οτι καποιος θα το γλυτωσει απο το θυμο του γονιου του την επομενη φορα που θα κανει μαλακια. Συν το οτι ο γονιος θα εξοργιστει.

Βεβαια αν ειναι εμφανες οτι κυνδινευει η σωματικη ακαιρεοτητα του παιδιουυ ενταξει δεν τιθεται θεμα καν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

οσοι εχουν παιδια νομιζω μπορουν να καταλαβουν ΠΟΣΟ πολυ μπορει να σου σπασει τα νευρα ενα πιτσιρικι και αν δεν εισαι και εσυ σε καλη διαθεση μπορει να το τρομαξεις λιγο, δεν ειναι ΤΕΛΕΙΩΣ παραλογο.

Είναι.
...διαβάζοντας το άλλο θέμα με την υποταγή στην εξουσία ανατρίχιασα όταν συνειδητοποίησα πόσο, μα πόσο πολύ μπορούμε να σφάλουμε σαν άνθρωποι, ενώ δεν είναι η πρόθεση μας…
Εμ, πώς δεν θα έχουμε δεδομένο ότι «η εξουσία έχει την ευθύνη» και όχι εμείς, όταν από μικρά μαθαίνουμε ότι πρέπει να ακολουθήσουμε τυφλά, σαν μηχανές καλά κουρδισμένες, αυτά που μας λέει ο γονιός, διαφορετικά είμαστε άτακτα παιδιά? Διαφορετικά «θα θυμώσει» ο γονιός?

Αν αφερουμε από τα μικρά την δύναμη τους να αντισταθούν σε κάτι που δεν τους αρέσει, αν τους μαθαινουμε οτι δεν ειναι απαραίτητο να έχουν γνώμη, γιατί ο γονιός-εξουσία τα ξέρει όλα, μην περιμένουμε να «αλλάξουν» τον κόσμο όταν μεγαλώσουν…

Τα παιδιά καταλαβαίνουν πριν απ όλα την αγάπη που τους δίνεις. Και τραβάνε την προσοχή με διάφορους τρόπους. Ένας τρόπος είναι να κάνουν ζαβολιές. Ουσιαστικά τιμωρούμε τα παιδιά μας επειδή λένε με τον τρόπο τους ότι δεν τους δίνουμε αρκετή αγάπη- προσοχή . Το κατάλαβα πρόσφατα, όταν με την έφηβη κόρη μου είχαμε μια συζήτηση όπου μου εξηγούσε πως δεν νιώθει ότι την αγαπώ όταν είμαι πολύ αυστηρή.

Και εννοείται ότι πρέπει να υπάρχει ισορροπία. Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να επιβληθούμε σαν γονείς (πάντα για την ασφάλεια τους) και στιγμές που πρέπει να «περάσει το δικό τους».

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[epote]

ρουμανα:

Τωρα σοβαρα δηλαδη, εσυ ως μητερα δεν εχεις θυμωσει ΠΟΤΕ παραλογα? Δεν σε εχει φερει στα ορια σου στο παιχνιδαδικο να την τραβολογισεις σπιτι, η να την πας σε μια γωνια και να της πεις να το βουλωσει ποτε?

Σκεψου εκεινη τη στιγμη να ερθει καποιος να σου "μαθει" πως να αντιμετωπιζεις το παιδι σου.

Φυσικα το ολο νοημα της ανατροφης ενος παιδιου (σκυλιου, γατιου κτλ...) ειναι να ενθαρυνεις τις καλες συμπεριφορες και να αποτρεπεις (οχι να τιμωρεις αλλα να αποτρεπεις) τις κακες συμπεριφορες.

Η τιμωρια δεν βγαζει πουθενα, και αρκετο καιρο μετα οδηγει σε φοβο, αγχος και ενα καρο προβληματα.

Αλλα ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ εισαι ανθρωπος, δεν ειναι ΔΥΝΑΤΩΝ να εισαι συνεχεια ΤΕΛΕΙΟΣ, απλα δεν γινεται, και θα του φωναξεις, και κανα χαστουκι θα του χωσεις και να το πνιξεις θα θελεις. Καλο θα ηταν να μην τα κανεις, αλλα συμβαινουν, και δεν νομιζω οτι καταστρεφουν την διαδιακσια ανατροφης, παντα υπαρχει χωρος για λαθη, αρκει τα λαθη να μην ειναι η νορμα.

Εμ, πώς δεν θα έχουμε δεδομένο ότι «η εξουσία έχει την ευθύνη» και όχι εμείς, όταν από μικρά μαθαίνουμε ότι πρέπει να ακολουθήσουμε τυφλά, σαν μηχανές καλά κουρδισμένα, αυτά που μας λέει ο γονιός, διαφορετικά είμαστε άτακτα παιδιά? Διαφορετικά «θα θυμώσει» ο γονιός?

αντικατεστισε οπου εχεις τη λεξη γονιος με τη λεξη θεος και εχεις πρακτικα το ΣΥΝΟΛΟ των προβληματων της ανθρωποτητας

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[underwater]

Βασικά το θέμα είναι πολύ λεπτό. Θα συμφωνήσω πως το νας πας να κάνεις υποδείξεις σε κάποιον γονιό που μαλώνει φωναχτά το παιδί του δεν είναι η καλύτερη ιδέα. Αυτός θα αντιδράσει άσχημα και το παιδί, δεν ξέρω, μπορώ να σκεφτώ πολλές αντιδράσεις. Ας πούμε πείτε πως ο πατέρας του είναι 1 πολύ βίαιος άνθρωπος και ''εν οίκω'' το σαπίζει στο ξύλο. Δεν σταματά να είναι ο πατέρας του, το άτομο που έχει σαν δεδομένο και πιθανώς αγαπά. Όταν κάποιος άγνωστος τεθεί εναντίον του, το παιδί πιθανώς να τον δει σαν εχθρό, να φοβηθεί ότι αυτός μπορεί να τον χωρίσει από τον πατέρα του και να αυξηθεί η δικαιολόγηση που δίνει στις πράξεις του γονιού του με την έννοια ότι ''γονιός είναι, ξέρει τι κάνει''. Κι εντάξει αν αυτός ο ξένος ''μάντευε'' τα έκτροπα που λαμβάνουν χώρα μες στο σπίτι, κι έκανε επώνυμη καταγγελία (στο Χαμόγελο του Παιδιού μας είχαν πει ότι οι ανώνυμες καταγγελίες δεν είναι έγκυρες). Αν όμως δεν έκανε (κατά 90% αυτό θα γινόταν) τι νόημα θα είχε να το παίξει Ιερά Εξέταση?

Ή να γίνει και αυτό που είπε ο epote, να ''πέσει'' ο γονιός στα μάτια του παιδιού σε μεγάλο σημείο, να αισθανθεί ντροπή γι'αυτόν ή και σε περίπτωση που είναι 11-12 χρονών (πριν την εφηβεία, που η αντιδραστικότητα είναι εμφανέστατη) να ''βρει πάτημα'' προσβολής του γονιού, ενώ αυτός είχε 1 άτυχη θορυβώδη στιγμή (για να μην παρεξηγηθώ δε λέω ότι είναι καλό να φωνάζουμε, δεν το βρίσκω όμως και λόγο να σου πάρει κάποιος την κηδεμονία του παιδιού ή να χαρακτηριστείς χείριστος γονιός).

Εγώ νομίζω πως το καλύτερο είναι, αν θες τόσο πολύ να παρέμβεις, να πιάσεις τον γονιό όταν είναι πιο ήρεμος και να του πεις με χαλαρό τόνο μερικά πράγματα. Το πιο σημαντικό όμως είναι, αν κάποιος ανακαλύψει κι είναι σίγουρος, κακοποίηση, είτε στον δρόμο, είτε στο κοντινό του σπίτι, να κάνει επώνυμη καταγγελία σε κοινωνική υπηρεσία (και θα ξαναπώ, πόσοι το κάνουν?). Ή να καλέσει το 100.

Να αναφέρω κι 1 παράδειγμα, ακραίο, παρέμβασης. Νομίζω αρκετοί ξέρουν την δουλειά μου (ειδική αγωγή). Εκτός των κλασσικών ''συνοδεύω'' ενήλικες με νοητική στέρηση για κοινωνικοποίηση και διαχείριση συμπεριφοράς. Οι αντιδράσεις τους όμως δεν είναι πάντα εύκολο να προβλεφθούν. Κάτι που συνέβη με 1 ενήλικη κοπέλα είναι το ακόλουθο: 1 φορά ετοιμαζόμασταν να μπούμε κάπου κι εγώ είχα γυρίσει να πληρώσω χωρίς να δω ότι το βλέμμα της είχε καρφωθεί σε 1 πολύ φωνακλάδικο παιδί. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα είχε γυρίσει προς την μητέρα κι έλεγε ''Τι μάνα είσαι εσύ που αφήνεις το παιδί σου και (εκεί την σταμάτησα)''. Την έβαλα αμέσως να πει συγγνώμη, αλλά δεν θα ξεχάσω το βλέμμα της μάνας αυτής και την ντροπή που έβγαλε (σημειώνω ότι το κορίτσι δεν φαίνεται με την 1η ματιά ότι έχει αυτό το πρόβλημα, μπορείς να την θεωρήσεις και ''φυσιολογική'' 13χρονη). Φυσικά το παράδειγμα δεν έχει σχέση με αυστηρή συμπεριφορά γονιού, ίσα-ίσα που η μάνα δεν ήξερε τι σημαίνουν όρια και το παιδί ήταν τελείως κωλόπαιδο, όμως αυτό που ήθελα να δείξω είναι πόσο αμήχανο κι άσχημο και ντροπιαστικό είναι να παρέμβει 1 τρίτος σε παρόμοιες περιστάσεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kalypso]

Καλα συμβαινουν αυτα, δεν το σκοτωσε, αλλα τον ειχε τσατισει, οσοι εχουν παιδια νομιζω μπορουν να καταλαβουν ΠΟΣΟ πολυ μπορει να σου σπασει τα νευρα ενα πιτσιρικι και αν δεν εισαι και εσυ σε καλη διαθεση μπορει να το τρομαξεις λιγο, δεν ειναι ΤΕΛΕΙΩΣ παραλογο.

Δεν είναι παράλογο να σε εξοργίσει το πιτσιρίκι, παράλογο όμως είναι να χάσεις την ψυχραιμία και την αυτοκυριαρχία σου και πρέπει να καταλάβεις ότι με το να το "τρομάξεις λίγο" (καλά σοβαρά το εννοείς αυτό;!) ούτε παίρνεις το αίμα σου πίσω, ούτε σου φεύγει η τσαντίλα έχοντας την ...ευχαρίστηση να του δείξεις ότι "κοίτα, με χρειάζεσαι. γι αυτό θα κάνεις αυτό που λέω εγώ και μη με τσαντίσεις, μη σε παρατήσω και φύγω!"
Αυτό θεωρείς ότι είναι ένα καλό κλίμα μέσα στο οποίο μπορεί να μεγαλώσει ένα παιδί; Όταν έχει το φόβο μην το παρατήσουν οι γονείς του, ή μην το δείρουν ή κι εγώ δεν ξέρω τι. Για μένα πάντως, το να ασκείς ψυχολογική βία στα παιδιά είναι εξίσου κατακριτέο με το να τους ασκείς σωματική βία. Τι θα πει "δεν το δέρνω, άρα μπορώ να το αφήσω μόνο του στο εμπορικό, έτσι για να μάθει να μην το ξανακάνει;" Με ποιο δικαίωμα ακριβώς το αποφασίζεις αυτό; Ο γονιός δεν είναι θεός. Είναι υπεύθυνος για το παιδί και αν κάτι συμβεί τότε τι;; Το παιδί θα φταίει που έκανε την αταξία ή εσύ που το άφησες ή που το τραβολόγησες ή που το έδειρες;

Σε αυτες τις περιπτωσεις το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ που μπορεις να κανεις ειναι να επεμβεις κυριος για το παιδι ειναι το χειροτερο γιατι του δημιουργεις την αισθηση οτι καποιος θα το γλυτωσει απο το θυμο του γονιου του την επομενη φορα που θα κανει μαλακια. Συν το οτι ο γονιος θα εξοργιστει.

Βεβαια αν ειναι εμφανες οτι κυνδινευει η σωματικη ακαιρεοτητα του παιδιουυ ενταξει δεν τιθεται θεμα καν.

Πρώτον, ποιος κρίνει πότε κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα του παιδιού; Γιατί και με μία σφαλιάρα, μπορεί να προκληθεί ζημιά στο αυτί- λέω εγώ τώρα.
Δεύτερον, είναι καλύτερο να μην επέμβεις, κατ εσέ. Και έτσι το παιδί θα μάθει ότι έκανε τη χαζομάρα και έτσι την πληρώνει, με το να βρίσκεται αντιμέτωπο με τον εξοργισμένο γονιό που μπορεί να φωνάξει, να τραβήξει κανένα αυτί, μπορεί όμως και να δείρει.
Και αυτό στη συνέχεια, θα το εφαρμόσει στη μετέπειτα ζωή του και στα δικά του τα παιδιά- οπότε σιγα σιγα όλοι θα βρεθούμε να τρώμε ξύλο επειδή ...εχμ, σπάσαμε ένα βάζο.
Βρίσκεις λογική σε αυτό;

ρουμανα:

Τωρα σοβαρα δηλαδη, εσυ ως μητερα δεν εχεις θυμωσει ΠΟΤΕ παραλογα? Δεν σε εχει φερει στα ορια σου στο παιχνιδαδικο να την τραβολογισεις σπιτι, η να την πας σε μια γωνια και να της πεις να το βουλωσει ποτε?

Σκεψου εκεινη τη στιγμη να ερθει καποιος να σου "μαθει" πως να αντιμετωπιζεις το παιδι σου.

Τότε θα έχεις νεύρα και θα είσαι εκτός ελέγχου, οπότε αυτό θα σε εξοργίσει ακόμα περισσότερο και είναι φυσικό. Αλλά το παιδί δε φταίει να την πληρώσει. Αμα έκανε κάποια αταξία, φυσικά να το τιμωρήσεις αλλά- δεν είναι λύση η χρήση οποιουδήποτε είδους βίας. Προσωπικά έχω φάει σφαλιάρες από τη μαμά μου, αλλά θα το εκτιμούσα πολύ περισσότερο αν με έπιανε να μου εξηγήσει γιατί αυτό που κάνω/λέω είναι λάθος, παρα να με δείρει για να το καταλάβω. Τα παιδιά δεν είναι χαζά, μικρά είναι! Αν τους το πεις σοβαρά, θα το καταλάβουν. Αυτό τουλάχιστον πιστεύω εγώ- δεν έχω δικά μου παιδιά ακόμα,ώστε να ξέρω σίγουρα πώς αντιδρούν...

Φυσικα το ολο νοημα της ανατροφης ενος παιδιου (σκυλιου, γατιου κτλ...) ειναι να ενθαρυνεις τις καλες συμπεριφορες και να αποτρεπεις (οχι να τιμωρεις αλλα να αποτρεπεις) τις κακες συμπεριφορες.

Συμφωνώ απόλυτα.

Η τιμωρια δεν βγαζει πουθενα, και αρκετο καιρο μετα οδηγει σε φοβο, αγχος και ενα καρο προβληματα.

Εξαρτάται από το είδος της τιμωρίας. Η τιμωρία, για μένα, μπορεί να διδάξει ότι "αυτό που έκανες ήταν κακό και λυπάμαι όμως πρέπει να υπάρξουν κάποιες κυρώσεις"- πώς θα μάθει το παιδί ότι υπάρχουν όρια; Και ότι αυτά τα όρια τα βάζει ο γονιός;
Και δεδομένου ότι η οικογένεια θέτει τις βάσεις για τη μετέπειτα ζωή και εξέλιξη του παιδιού, με τον τρόπο αυτό θα του μάθει πως στη ζωή, όταν κάνεις κάτι κακό υπάρχουν επιπτώσεις (βλ. νόμοι)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[epote]

kalypso:
παρερμηνευσες το ποστ μου.

Δεν ειπα ΠΟΥΘΕΝΑ οτι ειναι καλο, ειπα οτι ειναι κακο αλλα ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ και ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ και το να επεμβεις θα κανει χειροτερη τη κατασταση, συνεπως ασε τα λογιδρια και διαβαζε καλυτερα τι γραφω

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

ρουμανα:
Τωρα σοβαρα δηλαδη, εσυ ως μητερα δεν εχεις θυμωσει ΠΟΤΕ παραλογα? Δεν σε εχει φερει στα ορια σου στο παιχνιδαδικο να την τραβολογισεις σπιτι, η να την πας σε μια γωνια και να της πεις να το βουλωσει ποτε?
Σκεψου εκεινη τη στιγμη να ερθει καποιος να σου "μαθει" πως να αντιμετωπιζεις το παιδι σου.
....
...
Αλλα ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ εισαι ανθρωπος, δεν ειναι ΔΥΝΑΤΩΝ να εισαι συνεχεια ΤΕΛΕΙΟΣ, απλα δεν γινεται, και θα του φωναξεις, και κανα χαστουκι θα του χωσεις και να το πνιξεις θα θελεις. Καλο θα ηταν να μην τα κανεις, αλλα συμβαινουν, και δεν νομιζω οτι καταστρεφουν την διαδιακσια ανατροφης, παντα υπαρχει χωρος για λαθη, αρκει τα λαθη να μην ειναι η νορμα.

Δυστυχώς ναι, έχω θυμώσει παράλογα. Ευτυχώς, ελάχιστες φορές (για σοβαρούς λόγους) και… ευτυχώς, καταλαβαίνω ότι δεν πρέπει να επαναληφθεί. Έχω θυμώσει όμως, με μια έφηβη. Όχι με ένα παιδί.

Δεν θύμωσα ποτέ όταν ήταν μικρά.
…είναι δυνατών να είσαι θυμωμένος με ένα παιδί?
… και τι μπορεί να κάνει για να δικαιολογείς το θυμό? Δώστε μου παραδείγματα… γιατί εγώ πιστεύω ότι δεν υπάρχουν κακά παιδιά αλλά κακούς (κουρασμενους) γονείς.


Τώρα, στο θέμα μας… πιστεύω ότι δεν βοηθά να επέμβει τριτος στο έργο του γονιού. Και πάλι, μου πείρε χρόνια να καταλάβω (να'ναι καλά μια ψυχή) ότι η σχέση γονιός - παιδί αφορά τους ίδιους, και πρέπει να μάθουν μόνοι τους να την ρυθμίζουν. Ο τρίτος που επεμβαίνει εκείνη τη στιγμή, ακομα και με καλή πρόθεση, κάνει ζημιά άθελα του, γιατί υποτιμά τον γονιό στα μάτια του παιδιού του.


πς: οταν βλεπω να δερνουν τα παιδια μου ερχεται να τους πιασω απο το λαιμο...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Idril]

Δεν θύμωσα ποτέ όταν ήταν μικρά.
…είναι δυνατών να είσαι θυμωμένος με ένα παιδί?
… και τι μπορεί να κάνει για να δικαιολογείς το θυμό? Δώστε μου παραδείγματα… γιατί εγώ πιστεύω ότι δεν υπάρχουν κακά παιδιά αλλά κακούς (κουρασμενους) γονείς.

Είτε εσύ είσαι τέρας υπομονής είτε τα παιδιά σου ήταν πολύ πιο φρόνιμα από το μέσο ορο roumana!

Σε όλες τις ηλικίες τα παιδιά μπορούν να σε βγάλουν από τα ρούχα σου (τουλάχιστον αυτό έχω διαπιστώσει από την εμπειρία μου σε κατασκηνώσεις) και παρόλο που δεν επικροτώ σε καμια περίπτωση την απότομη συμπεριφορά, δεν μου είναι καθόλου δύσκολο να πιστέψω ότι αυτά τα αγγελούδια που βλέπουμε εμείς φέρνουν συχνά τους γονείς στα όρια τους.

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι για τους γονείς πιθανότατα τις περισσότερες φορες να είναι πιο εύκολο να κάνουν απλώς το χατίρι του παιδιού και να γλιτώσουν από τη γκρίνια και τις τσιρίδες τους, αν όμως το κάνουν και το παιδί καταλήξει κακομαθημένο πάλιαυτούς κατηγορούμε που δεν ήταν πιο αυστηροί όταν έπρεπε. Κανε παιδιά σου λέει μετά! Τελείως lose-lose situation και άντε να βρείς το δίκιο σου!

Στην τελική όλους μας κάποτε μας μάλωσαν άδικα οι γονείς μας, και εκείνη τη στιγμή νιώθαμε ότι γκρεμίζεται ο κόσμος, μεγαλώνοντας όμως καταλάβαμε ότι άνθρωποι είναι κι αυτοί και κάνουν λάθη, και τους αγαπούσαμε ακόμα πιο πολύ ακριβώς γι'αυτό.

Για τους λόγους αυτούς θα συμφωνήσω ότι στη σχέση γονιού-παιδιού δεν πρέπει να εισβάλλουν τρίτοι, παρα μοναχα όταν πρόκειται για ακραίες καταστάσεις σωματικής/ψυχολογικής βίας. Κι εγώ στεναχωριέμαι όταν βλέπω οικογενειακούς καβγάδες σε δημόσιο χώρο φυσικά και πιθανόν να εκφράσω την αγανάκτηση μου μου με ένα επιτιμητικό βλέμμα στο γονιό, θα προσέξω όμως να μην το αντιληφθεί το παιδί για να μην κάνω χειρότερη την κατάσταση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[epote]

Τελείως lose-lose situation και άντε να βρείς το δίκιο σου!

Δεν ειναι ετσι...Τα παιδια χρειαζονται δυο πραγματα: Αγαπη και ορια.

Δεν εχει νοημα να προσπαθεις να εκλογικευσεις μια αποφαση σου με το παιδι πρεπει να την επιβαλεις. Και μην παρερμηνευσετε, η επιβολη δεν εινια πραξη βιαοτητας ειναι θεμα επικοινωνιας, απλα οχι λεκτικης.

Ολοι καποια στιγμη δεν ειχαμε καποιο δασκαλο που τον σεβομασταν? Που για καποιο λογο η παρουσια του εκανε ολα τα παιδια να ειναι υσηχα στη ταξη, δεν ηταν επιθετικος, δεν ηταν παραλογος, ισα ισα εκανε και πλακα, αλλα επιβαλοταν.

Ο καλος γονιος αυτο πρεπει να κανει, να επιβαλεται.

Ο φοβος δεν φερνει την αποδοχη φερνει την αποφυγη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fandago]

Και μην παρερμηνευσετε, η επιβολη δεν εινια πραξη βιαοτητας ειναι θεμα επικοινωνιας, απλα οχι λεκτικης.

Ναι αλλά τι μένει; Αν δεν έχει να κάνει με λόγια ούτε με πράξεις τι άλλο υπάρχει; Εκτός αν εννοείς αυτό που κάνω εγώ σε μερικούς, ένα βλέμμα αρκεί για να πείσει

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Ναι αλλά τι μένει;

O σεβασμός, που κερδίζεται και δεν επιβάλλεται.






(περισσότερα αργότερα)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fandago]

O σεβασμός, που κερδίζεται και δεν επιβάλλεται.

Σαφώς, γιαυτό και είμαι υπέρ της εκλογίκευσης που απέρριψε ο epote

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Δε μπορούμε να μιλήσουμε γενικά, διότι κάθε ηλικία χρειάζεται διαφορετική προσέγγιση.

Δε γίνεται να εξηγείς με λογικά επιχειρήματα σε ένα πολύ μικρό παιδί, όσο ψύχραιμος και να είσαι και όσο ήσυχο και υπάκουο κι αν είναι το παιδί.
Από την άλλη τώρα που η κόρη μου μπαίνει στην εφηβεία δεν φαίνεται να πιάνει πάντα η εκλογίκευση.

Έχω πει σε άλλο θέμα πως δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ βία, μάλιστα έχω κατηγορηθεί από δασκάλα της στο σχολείο, ότι το παιδί είναι πολύ μικρό για να έχει άποψη! Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν υπάρχει ανάγκη για συγκεκριμένα όρια, τα οποία και έχω θέσει. Λάθη γίνονται και θα γίνονται, γιατί δεν είσαι πάντα σε θέση να μελετήσεις τις αντιδράσεις σου απέναντι στο παιδί πριν τις εφαρμόσεις. Σημασία έχει να χτιστεί ένας αμοιβαίος σεβασμός που δε θα βασίζεται στο φόβο, αλλά στην εκτίμηση.

Πιστεύω πάντως πως τα δύστροπα (και όχι τα άτακτα και υπερενεργητικά) παιδιά δημιουργούνται από τους γονείς.

Συμφωνώ με όσους είπαν πως δεν έχουμε δικαίωμα να επεμβαίνουμε σε ένα τυχαίο περιστατικό στο οποίο γινόμαστε μάρτυρες (εκτός φυσικά από πολύ ακραίες και επικίνδυνες καταστάσεις!)
Δε πρέπει να ξεχνάμε πως τη στιγμή που βρισκόμαστε μπροστά σε έναν γονέα που μαλώνει το παιδί του τυχαία στο δρόμο, αγνοούμε την υπόλοιπη σχέση τους και τη γενικότερη συμπεριφορά του. Το να μπούμε ανάμεσα, βοηθάει τόσο, όσο κι ένα ευρώ που θα δώσουμε σε έναν πεινασμένο στο δρόμο: Θα "λύσει το πρόβλημα" προσωρινά...ή θα δημιουργήσει περισσότερη ένταση.

Αν υπάρχει δεδομένο πρόβλημα στη "διπλανή μας πόρτα", η καλύτερη λύση είναι πιστεύω αυτή που αναφέρει η underwater: Καταγγελία στις αρχές, όπου ειδικευμένοι άνθρωποι θα αναλάβουν την υπόθεση (έχουμε τέτοιους στην Ελλάδα; )

Κατά τα άλλα μου φαίνεται και λιγάκι υπεροπτικό να πιστέψω πως ξέρω καλύτερα από τη μάνα ή τον πατέρα, για ένα άλλο παιδί πέραν του δικού μου, εφ' όσον δε ζητηθεί η γνώμη μου.

Είναι πραγματικά εξοργιστικό να συναντάς τέτοια περιστατικά και ακόμα εξοργιστικότερο το ότι κανείς δε σε μαθαίνει πώς να γίνεις καλός γονέας. Η βασική εκπαίδευση είναι υποχρεωτική. Ας ήταν υποχρεωτικά και κάποια μαθήματα συμεριφοράς γονέων... Θα έκαναν καλό σε όλους μας και θα μας βοηθούσαν πιστεύω σε κάθε σχέση μας, όχι μόνο με τα παιδιά μας.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Palladin]

Είναι πραγματικά εξοργιστικό να συναντάς τέτοια περιστατικά και ακόμα εξοργιστικότερο το ότι κανείς δε σε μαθαίνει πώς να γίνεις καλός γονέας. Η βασική εκπαίδευση είναι υποχρεωτική. Ας ήταν υποχρεωτικά και κάποια μαθήματα συμεριφοράς γονέων... Θα έκαναν καλό σε όλους μας και θα μας βοηθούσαν πιστεύω σε κάθε σχέση μας, όχι μόνο με τα παιδιά μας.

Συμφωνώ με το ποστ, αλλά θέλω να προσθέσω ότι στα βιβλιοπωλεία υπάρχουν εξαιρετικά παιδαγωγικά βιβλία, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί εύκολα να βοηθηθεί

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[epote]

Παρεξηγησατε το πως εννοω την επιβολη παντως.

Γιατι αγαπατε τους γονεις σας? Οχι γιατι σας εκλογηκευθηκε καποια αγαπη, σας επιβληθικε (με καλο τροπο φυσικα)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Συμφωνώ με το ποστ, αλλά θέλω να προσθέσω ότι στα βιβλιοπωλεία υπάρχουν εξαιρετικά παιδαγωγικά βιβλία, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί εύκολα να βοηθηθεί

Πολύ φοβάμαι πως στις περιπτώσεις για τις οποίες συζητάμε (υπερβολική βία, χωρίς παιδαγωγικό χαρακτήρα), δεν είναι ότι δεν υπάρχει το ενδιαφέρον, χμμμ πώς να το πω; Δεν υπάρχει το κίνητρο. Δυστυχώς η φυσική ικανότητα της μητρότητας και της πατρότητας, δεν είναι απαραίτητο ότι συνοδεύεται από τις κατάλληλες γνώσεις. Ως ένα βαθμό παίζει βέβαια ρόλο και το ένστικτο καθώς και η διαπαιδαγώγηση που έχει λάβει ο ίδιος ο γονιός.

Γνωρίζω πάντως πως η γιαγιά μου, υπεραγαπούσε όλα τα εγγόνια (αλλά και τα παιδιά) που μεγάλωσε κι ας μας σάπισε στο ξύλο. Δεν ήξερε να κάνει αλλιώς και πολύ περισσότερο, δεν ήξερε ότι δεν ξέρει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

...Τα παιδια χρειαζονται δυο πραγματα: Αγαπη και ορια.

θα ελεγα...αγαπη και κανονες (που ισχυουν για ολα τα μελη της οικογενειας).

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.