Είναι οι ΗΠΑ συντηρητική χώρα;

[ilias90]

Με αυτή τη λογική, κανένας στο σύγχρονο κόσμο δε θα έπρεπε να δουλεύει γιατί πολλές δουλείες είναι μισθοί πείνας με κακό εργασιακό περιβάλλον (η Ελλάδα είναι καλό παράδειγμα). Παρόλα αυτό, ο κόσμος εργάζεται (βέβαια δεν έχει και άλλη επιλογή, ζήτω η σύγχρονη μισθωτή δουλεία).

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, πότε υπήρξαν στον κόσμο καλές συνθήκες για τον λαό από άποψη εργασίας; Απλά ο καπιταλισμός μας έκανε ακόμα πιο ανταγωνιστικούς μεταξύ μας και (σχεδόν) τελείωσε τους ανθρώπους που είχαν μικρές επιχειρήσεις, αντικαθιστώντας τες με πολυεθνικές. Η κουλτούρα δε, του καπιταλισμού, μας έκανε να αποζητάμε μια επίπλαστη ευτυχία, πλήρως εναρμονισμένη με τις επιταγές του υλιστικού υπερκαταναλωτισμού, που εμποτίστηκε στην κεφάλα μας.
Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι οι επιδοματικές πολιτικές δεν είναι η λύση. Λύση είναι να διεκδικείς να εργάζεσαι με καλύτερες συνθήκες, να υπάρχει αξιοκρατία και να μην είσαι σκλάβος της δουλειάς σου, όταν αφιερώνεις τόσο πολύ χρόνο για αυτήν. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι και να νιώθει παραγωγικός και δημιουργικός, όχι να αφήνεται στην ασφάλεια του βοηθήματος.

Υπάρχει παρεξήγηση με το ubi, δεν είναι καν επαναστατική ιδέα, βασικά αγαθά όπως στέγαση και τροφή θα καλύπτει. Δε προσφέρει πολυτελή ζωή.

Δεν το έχω ψάξει, είναι η αλήθεια. Πάντως, προφανώς, κοινωνική πρόνοια για πολύ βασικά πράγματα πρέπει να υπάρχει (μην πεθαίνουμε σαν τα σ'κλια στον δρόμο, ένα πράγμα), αλλά όχι τόση ώστε να αποθαρρύνει τον κόσμο από το να είναι παραγωγικό μέλος της κοινωνίας.

 

[nPb]

.

 

[chrisjhon02]

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, πότε υπήρξαν στον κόσμο καλές συνθήκες για τον λαό από άποψη εργασίας; Απλά ο καπιταλισμός μας έκανε ακόμα πιο ανταγωνιστικούς μεταξύ μας και (σχεδόν) τελείωσε τους ανθρώπους που είχαν μικρές επιχειρήσεις, αντικαθιστώντας τες με πολυεθνικές. Η κουλτούρα δε, του καπιταλισμού, μας έκανε να αποζητάμε μια επίπλαστη ευτυχία, πλήρως εναρμονισμένη με τις επιταγές του υλιστικού υπερκαταναλωτισμού, που εμποτίστηκε στην κεφάλα μας.
Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι οι επιδοματικές πολιτικές δεν είναι η λύση. Λύση είναι να διεκδικείς να εργάζεσαι με καλύτερες συνθήκες, να υπάρχει αξιοκρατία και να μην είσαι σκλάβος της δουλειάς σου, όταν αφιερώνεις τόσο πολύ χρόνο για αυτήν. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι και να νιώθει παραγωγικός και δημιουργικός, όχι να αφήνεται στην ασφάλεια του βοηθήματος.

Δεν το έχω ψάξει, είναι η αλήθεια. Πάντως, προφανώς, κοινωνική πρόνοια για πολύ βασικά πράγματα πρέπει να υπάρχει (μην πεθαίνουμε σαν τα σ'κλια στον δρόμο, ένα πράγμα), αλλά όχι τόση ώστε να αποθαρρύνει τον κόσμο από το να είναι παραγωγικό μέλος της κοινωνίας.

Αυτό που γράφεις, μου θυμίζει τη ρητορική των κομμουνιστών τη δεκαετία του 30, τη δεκαετία της μεγάλης ύφεσης. Περισσότερη δουλειά, καλή δουλειά κλπ. Σύμφωνοι μέχρι έναν βαθμό, όμως οι δουλειές που κάνει η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν είναι για να καλυτερέψουν την ανθρωπότητα ή το περιβάλλον αλλά για να επιβιώσουν και, να συντηρήσουν τη μηχανή του καπιταλισμού και του κράτους.

Επομένως, ναι, συμφωνούμε ότι τα επιδόματα δεν είναι η λύση, όμως το πρόβλημα είναι ότι πολλοί με τα βίας τα βγάζουν πέρα. Το ubi δεν είναι κάτι επαναστατικό, μια ρεφορμιστική πολιτική είναι η οποία λειαίνει λίγο την αγριότητα του καπιταλισμού.

Ούτε εγώ πιστεύω ότι είναι μακροπρόθεσμη λύση απλώς το έφερα σαν παράδειγμα, ότι προοδευτισμός είναι πολιτικές οι οποίες ακόμα και σε αυτό το πλαίσιο, θα μπορούσαν σε έναν μικρό βαθμό να βοηθήσουν αρκετό κόσμο.

Από την άλλη, δε θεωρώ λύση αυτό που πχ κάνει το κκε, δηλαδή μια χιλιαστική ρητορική η οποία δεν απαντάει στα προβλήματα του τώρα αλλά ενός αόριστου μετά, ό,τι και αν σημαίνει αυτό.

 

[Valder]

Εγω εχω μια άλλη απορία, χαζή ερώτηση θα την έλεγε κανείς, αλλά θα την πεταξω προβοκατόρικα στο θέμα.

Γιατί πάντα πρέπει να έχουμε κάποιον "εργοδότη" ή "επιδομα-δότη";

Θέλω να πω, γιατί η τάση της συγχρονης σκλαβιάς είναι να πρέπει μονίμως να πιαστούμε από το βυζί ενός άλλου, να πιούμε λίγη τροφή, με μπόλικη τρίχα στο ενδιάμεσο να σιχαθούμε τη ζωή μας;

Γιατί δεν γίνονται με τίποτα οι συνθηκες πιο εύκολες για να επιβιώσει ένας μικρός επιχειρηματίας να κάνει αυτό που τον κανει να αισθανεται μες το πετσί του;

Γιατί όλα πρέπει να είναι "παραγωγικός". Παραγωγικός για ποιόν; Για το κράτος; Για τον ιδιωτη εργοδότη να κανει τη μια λιμουζίνα δυο;

Γιατί θυσιάσαμε την αυτονομία και την αυτάρκεια για μια συγχρονη έμμισθη δουλεία και το θεωρούμε και προσόν το να είναι κάποιος σε εξαρτημένη τετοια σχέση;

Άλλοι σε στραγγίζουν, εσυ λιώνεις, κάτι ψιλόκερδίζεις μεν, αλλά γιατί χαίρεσαι; Δίνεις 35 χρονια απο την πιο ενεργή σου ηλικία που δε θα τα παρεις πίσω. Και συνηθως δεν αποταμιεύεις πολλά, ούτε το ευχαριστιέσαι.

Γιατί πρέπει μια πανδημία να μας μάθει το remote, το να μην τρως τη μιση σου μερα στους δρόμους, το να γλιτωνεις έξοδα άχρηστα για να βλέπεις πέντε μαλάκες σε ένα corporate open space και να χαζοχαίρεστε αλληλομαλακιζόμενοι τα πουτσάκια σας ποσο χαρούμενοι είστε που έχετε "δουλίτσα" και όχι εργασία.

Εγω δε θέλω να ειμαι παραγωγικός. Θέλω να διδάσκω σε παιδιά Αγγλικά 8 ωρες τη μέρα, να βγαζω 15 ευρώ την ώρα και να χαίρομαι μετα τη ζωή μου. Θέλω να βγαίνω βράδυ αργά, να ψαρεύω σε μια θάλασσα καθαρή και γαλήνια κι υστερα να πουλάω την ψαριά μου τις πρώτες πρωινές ώρες. Να εχω ενα μικρο τουριστικο μαγαζάκι σε μια άκρη και να βγαζω τιμια το φαγητό μου, ή να προσφέρω remote τεχνική υποστήριξη και να μην πρέπει να περάσω 100 γραφειοκρατικές μαλακίες για να το δικαιολογήσω σαν εισόδημα;

Γιατί να είμαι με το στανιό "παραγωγικός"; Για να μη με πει η κοινωνία ρεμάλι; Ή για να καταναλώσω μετά αυτά που εσυ θα μου πουλήσεις σαν καπιταλισμός, πράγματα που δεν χρειάζομαι στ αληθεια αν το καλοσκεφτώ, σε εναν χρόνο πεπερασμένο που δεν έχω πραγματικά, και δεν εχω και διάθεση να στον πουλήσω για 5 ευρώ την ώρα.

07.00 ξύπνα, χέσε, περπάτα, 9.00 βαρα κάρτα, εξελάκια μπαπα μπουπα με σακάκι γραβατούλα 17:00 κάρτα έξω, 18:00 σπίτι γρήγορα μαγειρεψε φάε, γρήγορα χαίρε με τη ζωή σου, γρήγορα πέσε 9.59 στο κρεβατακι, να ξυπνήσεις 07:00, χέσε, περπάτα, 9 φτάσε στη δουλειά, βαρα κάρτα, εξελάκια, μπαπα μπαπα I love my chop, 6 σπίτι φίλα τα παιδια στα γρήγορα, δες αν διάβασαν μονα τους καλά, πέρνα γρηγορα λιγο χρονο με τη γυναίκα σου, αν προλάβεις να έχεις, 9.59 κρεβατάκι υποχρεωτικα νανακι να σε παρει με το στανιό κλπ κλπ.

Γιατί;

Γιατί δεν μπορώ να σου πεταξω ενα γαλλικο κλειδί στα γρανάζια και να σου πω "στ α..α μου και η γυναίκα και τα παιδιά, και το 07:00 τρέχα σα το μαλάκα και το 9.59 κοιμησου σα το μαλάκα κι ολα τα ενδιάμεσα ψυχοβγαλτικά για 5 ευρώ την ώρα";

Είναι ανελευθερη η Δύση λοιπόν ή δεν είναι;

Είσαι ελευθερος με τροπο που εκεινοι θα σου πουνε και με τροπο που ειτε θα εισαι φτωχος απο χρήματα, είτε απο χρονο, είτε κι απο τα δυο.

Και μου κάνει εντυπωση, πως ο κόσμος όχι το χει καταπιεί μόνο, αλλά το χει εξυμνήσει ως αρετή.

Πρέπει να κανουμε κάποτε μια πραγματική συζήτηση για το πως ο θάνατος του μικροεμποράκου, ήταν επιζήμιος μονο για το άτομο, και οχι για το Hive Mind που σε κυβερνάει.

Το οτι ειναι δυσκολο να ανοιξεις εσυ την πόρτα, σκοτωνει εσένα, όχι την πόρτα, γιατι ο πλούσιος θα ανοιξει πόρτα (στην αγορά, μαγαζί) και μετα θα σε εχει δουλο για δεκάρες. Και το κρατος τα ίδια κανει. Είτε αν σε εχει ως εργαζόμενο, είτε ως επιδοματούχο, είτε ως συνταξιούχο, είτε ως οτιδήποτε.

Την ωρα που θα μπορεσεις ευκολα να ανοιξεις πορτα στην αγορά, έχεις δύναμη. Κι αυτη τη δυναμη στην έχουν πάρει, γαμώντας τον μικροεπιχειρηματία.