Εκδίκηση: λυτρώνει;

[Heptamer]

η καλυτερη εκδικηση πιστευω ειναι να ξερει ο αλλος πως μπορεις να τον εκδικηθεις και8 να μην το κανεις ποτε!

Eιναι καλό αυτο ίσως για τα πιο ευαίσθητα - και ισως και αδυναμα να εκδικηθουν - πνεύματα.

Τα οποια μπορουν μονο ισως να καλλιεργησουν κλίμα εκδίκησης,ως εκδίκηση αυτή καθεαυτή.

Τα ανησυχα πνεύματα - οπως εγώ - πρεσβευουν πως οτιδηποτε πρέπει να πληρώνεται σε αυτη τη ζωη.Εξάλλου,αν ολοι ξεφεύγουν ατιμώρητοι,τότε χανεται το μετρο και απλώνεται η ασυδοσια λογω ατιμωρησιας.

Οταν πληγώνεις,πρεπει να πληγώνεσαι. Δρα ανασταλτικά μετά σε παρομοιες "φιλοδοξίες" σου.

Τι να κανουμε!..

Ζουμε σε εναν κοσμο,που η ολη ισορροπια του βασιζεται στο φοβο της τιμωριας.

Λοιπόν, επειδή αναφέρθηκε η ατιμωρησία, θα ήθελα να θέσω σαν ερώτημα και στον Heptamer και σε όποιον ενδιαφέρεται να απαντήσει, αν θεωρεί ότι πρέπει να εκδικηθεί ακόμα και αν έχει παρέμβει η δικαιοσύνη(με τη μορφή του κράτους ή και άλλη). Αν δηλαδή αισθάνεται ανάγκη για προσωπική εκδίκηση, ή απλά θέλει να επιβληθεί μια τιμωρία. Θέλει εκδίκηση γενικά ή ειδικά να την επιβάλλει ο ίδιος;

Γιατί κυρίως μιλάω για την ανάγκη να επιφέρουμε εμείς οι ίδιοι τον πόνο στον άλλο, με οποιαδήποτε μορφή. Αλλά το θέμα είναι ανοιχτό για όλες τις οπτικές. Απλά με ενδιαφέρει να δω πως το σκέφτεται ο καθένας.

Oταν μιλω για εκδικηση,αναφερομαι συνηθως στον καθημερινό προσωπικο μας (συναισθηματικό / σχεσιακό και μη) μικρόκοσμο,οπου εχουμε τον πληρη ελεγχο και φυσικά οχι σε περιπτώσεις οπου επεμβαινει ο νομος.

Ο νομος υπαρχει,για να εμποδιζει ακριβως την εκδικηση.

Αν πληγώ στα πλαισια του νομου,σαφώς - θελω δε θελω - θα αφησω το νομο να "εκδικηθει" για μενα.

Για αυτο τον έχω αλλωστε!

Αν καποιος με πληγώσει συναισθηματικά ή σε αλλο επιπεδο,τετοιο που δεν μπορει να αγγιξει ο νομος και να ικανοποιησει το περι δικαιου αισθημα μου,εκει σαφώς τιθεται θεμα προσωπικής εκδικησης.

Αν η παρεμβαση της δικαιοσυνης με καλυπτει,δε θα συνεχισω εκδικητικά.

Αν δε με καλυπτει,θα ασκησω απλά "συμπληρωματικά" της δικαιοσυνης - πλην ομως νομιμα και δικαια - μέτρα,που θα ξεδιψασουν την αναγκη μου για τιμωρια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[alis]

Oταν μιλω για εκδικηση,αναφερομαι συνηθως στον καθημερινό προσωπικο μας (συναισθηματικό / σχεσιακό και μη) μικρόκοσμο,οπου εχουμε τον πληρη ελεγχο και φυσικά οχι σε περιπτώσεις οπου επεμβαινει ο νομος.

Ναι, αλλά στον καθημερινό μικρόκοσμο, δεν είναι κάπως υπερβολικό να εκδικούμαστε; Δεν είναι καλύτερο να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τον άλλον, είτε μιλώντας του ή να τον ''τιμωρήσουμε'' με την απαξίωση μας;

Πολλές φορές η απαξίωση είναι καλύτερη από την εκδίκηση, αφού δεν πέφτουμε στο επίπεδο του άλλου, αλλά του δείχνουμε πως τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν μας αγγίζουν και μόνο την περιφρόνηση μας μπορούν να κερδίσουν- όχι το ενδιαφέρον μας.

Σε περιπτώσεις που επεμβαίνει ο νόμος, που είναι αρκετά πιο σοβαρές, η ''εκδίκηση είναι επιθυμητή, βέβαια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Ο παππούς μου έλεγε: "Ό,τι σου κάνουν κάνε και κάκιο μην κρατάς". Ψύχραιμη αντιμετώπιση δεν νομίζετε; Εάν κάτι τέτοιο ισχύει, τότε πράγματι η ανταπόδοση σε ηρεμεί, σου δημιουργεί προϋποθέσεις για την ελάφρυνση του ψυχολογικού βάρους που αφήνει πίσω του το αίσθημα ότι έχεις αδικηθεί. Ανταποδίδοντας τα ίσα, δεν γεννάται καν θέμα συγχώρεσης, αφού το άθροισμα των πράξεων είναι απλά μηδέν. Έτσι, μπορείς πραγματικά να μην κρατάς κακία...

Πάντα έλεγα πως "όταν δεν πληρώνεις τους λογαριασμούς σου σε τούτη τη ζωή, σε ακολουθούν στην επόμενη". Αργότερα διάβασα από τον Καστανέντα πως ο δάσκαλός του Δον Χουάν έλεγε: "Ο ταξιδιώτης πολεμιστής φροντίζει να πληρώνει όλους τους λογαριασμούς του, πριν συναντηθεί με το άπειρο".

Φροντίζω πάντα να κλείνω τους λογαριασμούς μου, είτε χρωστάω, είτε μου χρωστούν. Αυτό αποτελεί για μένα έναν φόρο τιμής προς την ουράνια βασίλισσα Μάατ, την Αιγυπτιακή θεότητα που θεωρείτο ως συμπαντική δύναμη και τοποθετείτο επάνω κι απ' τους φαραώ. Η κατάλληλη ανταπόδοση ή πληρωμή σχετίζεται με την αντίληψή μου περί συμπαντικής Αρμονίας ή αλλιώς με την κάρτα της Προσαρμογής. Προσοχή όμως: Η Προσαρμογή δεν είναι μπακάλης που αυτάρεσκα ζυγίζει ένα κιλό ζάχαρη, είναι η αναπλήρωση περίπλοκων ρυθμών.

Ο αγαπημένος μου τύπος εκδίκησης είναι εκείνος που ειρωνεύεται τον αδικούντα για τις ίδιες του τις βλέψεις, τις πράξεις, τις αντιλήψεις του για τα πράγματα. Είναι ένας λεπτός τύπος εκδίκησης, που συχνά περνά απαρατήρητος από τους άλλους, ποτέ όμως από τους ενδιαφερόμενους. Είναι ωστόσο κι ιδιαίτερα διδακτικός, έτσι ώστε από μια τέτοια εκδίκηση οφελούνται δύο: Αυτός που την ασκεί, αλλά κι εκείνος που την υφίσταται. Στ' αλήθεια, δεν μου αρέσουν οι σφαγές, οι μπουνιές και οι ακρότητες. Ακριβώς επειδή η εκδίκηση τρώγεται κρύα, οφείλει να έχει κι εξαιρετικά λεπτοφυή γεύση, ώστε να ικανοποιεί και τον πιο απαιτητικό και λεπτεπίλεπτο ουρανίσκο...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[alis]

Παιδιά, αναρωτιέμαι..

Γιατι να εκδικηθεις καποιον που αγαπας?

Χμ, καλή ερώτηση.

Ίσως αν κάποιος που αγαπάμε πολύ, κάνει κάτι άσχημο που θα μας πικράνει και θα μας στεναχωρήσει, είμαστε πιο αυστηροί, ή ίσως θολώνουμε σε μεγαλύτερο βαθμό, αφού δεν περιμενάμε κάτι τέτοιο και επιλέγουμε ασυνείδητα να δράσουμε απερίσκεπτα και να εκδικηθούμε.

Ή μπορεί μια αγάπη να είναι αρρωστημένη και έτσι όταν έρχεται η απόρριψη θέλουμε να εκδικηθούμε, τυφλωμένοι από το μίσος που δημιουργεί η τεράστια αυτή αγάπη....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[gandalf]

Αν αγαπάς κάποιον θες να τον δεις ευτυχισμένο έστω και χωρίς εσένα...

δεν νομίζω να ισχύει αυτό πάντα όταν μιλάμε για έρωτα....όταν είσαι ερωτευμένος αγαπάς τον άλλον με την ελπίδα ότι θα είναι μαζί σου...και τον αγαπάς (ερωτικά) με την προοπτική ότι θα καταλήξετε μαζί...

γι'αυτό και άλλωστε ο έρωτας αν απογοητευθεί μετατρέπεται πολύ εύκολα σε φθόνο και μίσος, έχουμε και εγκλήματα πάθους κτλ. και γι'αυτο αρκετός κόσμος αν απογοητευτεί ερωτικά στρέφεται στην εκδίκηση κ προσπαθεί να υπονομεύσει (ή εύχεται να πάνε στον αγύριστο) τα νέα amore αυτού τον οποίον είχε ερωτευτεί, μαζί με τον ίδιο πάντα. Δεν λέω, αυτό φυσικά δεν αποτελεί κανόνα, πολλοί είναι ερωτευμένοι με ένα άτομο μια ζωή και συνεχίζουν να το αγαπάνε ανεξαρτήτως περιστάσεων, δεν προσπαθούν να εκδικηθούν όλοι εννοείται

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[D_G]

Θα πω κι εγώ μια προσωπική μου εμπειρία πάνω στο θέμα:

Πριν περίπου 5 χρόνια, κάποιο άτομο μου έκανε κάτι κακό στον εργασιακό τομέα. Πολλά γνωστά μου άτομα δεν το θεωρούσαν αυτό που μου έκανε και τόσο τραγικό, αλλά εμένα προσωπικά μου έφερε τέτοια θλίψη που δεν έχω ξαναπεράσει ποτέ στη ζωή μου.
Θυμάμαι αρκετά βράδυα να μην κοιμάμαι καθόλου και το πρωί να πηγαίνω άυπνος στη δουλειά με πονοκέφαλο, χάλια με όλη τη σημασία της λέξης, επί έναν ολόκληρο χρόνο είχα πέσει σε βαριά κατάθλιψη. Απορώ πως δεν έπαθα κάποια ζημιά στην υγεία μου.

Έπλαθα κι εγώ στο μυαλό μου διάφορα σενάρια εκδίκησης, με την κατάλληλη ευκαιρία να του τη φέρω, αλλά αυτό μου δημιουργούσε περισσότερο ταραχή παρά ηρεμία.
Με τα χρόνια το ξεπέρασα και δεν με ενδιαφέρει πια.

Κάποια στιγμή, κατέβαινα από το λεωφορείο, και διασταυρωθήκαμε, και αναγκαστικά θα έπρεπε να μιλήσω ή να γυρίσω την πλάτη μου.
Ε, λοιπόν, με χαιρέτησε, άπλωσα εγκάρδια το χέρι, ήταν μέρες χριστουγέννων θυμάμαι, του ευχήθηκα χρόνια πολλά σ' αυτόν και την οικογένειά του, ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος κλπ, και αυτόματα μου ήρθε ειρήνη μέσα στην καρδιά μου.

Πριν λίγο καιρό, βρεθήκαμε και σε μία εκδήλωση και πάλι ήρθε να με χαιρετήσει και δεν τρέχει τίποτα πια.

Θέλω να πω, ότι το να κρατάμε μέσα μας κακίες, εκδικήσεις και άσχημα πράγματα, είναι ψυχοφθόρο, καλύτερα να τα αφήνουμε να περνούν, και όπως διάβασα σε προηγούμενα μηνύματα, η απαξίωση ή το δεν τρέχει τίποτα είναι ό,τι καλύτερο.

Η εκδίκηση και να γίνει θα δώσει προς στιγμή κάποια ικανοποίηση, αλλά όσο έχει κάποιος στην καρδιά του κάτι, κάνει στον εαυτό του κακό και σε κανέναν άλλο.

Αυτή είναι η δική μου γνώμη. Ελευθερωθείτε!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Juliette!]

πιστευω στην εκδικηση, κι οσες φορες καταπιεστηκα και δεν εκανα πραξη τα σχεδια μου..
μου εμειναν απωθημενα...
ενα παρε-δωσε ειναι η ζωη (καποιο μελος το ειπε αυτο, δεν θυμαμαι ποιος)

το να θελεις να εκδικηθεις καποιον που σε πληγωσε, δεν σημαινει απαραιτητα οτι θα κρατησεις μεσα σου ολα τα αρνητικα συναισθηματα... ισως η εκδικηση να ειναι και μια πραξη λυτρωσης για τους πιο τολμηρους, οταν γινεται συνειδητοποιημενα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[αδαμαντια52071]

Νομιζω πως η απαντηση βρισκεται το ποιημα του Καβαφη ,<<Απολειπειν ο Θεος Αντωνιον>>

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές --
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Juliette!]

Φοβερο... απο τα αγαπημενα μου του Καβαφη..

Ισως θα ταιριαζε κι ενα ακομη δικο του


Κι αν δε μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: Μη την εξευτελίζεις
μες στη πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.


Μη την εξευτελίζεις πιαίνοντάς τη,
γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς τη
στων σχέσεων και των συναναστροφών
τη καθημερινήν ανοησία,
ώσπου να γίνει σα μια ξένη φορτική.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[granita]

Κατά τη γνώμη μου η εκδίκηση είναι ένας τρόπος να κάνεις τον άλλον να καταλάβει πώς ένιωσες με την πράξη του...αυτό δεν σημαίνει όμως απόλυτα ότι θα αισθανθείς καλύτερα μετά απ'αυτό. Ίσως μάλιστα γίνει και το αντίθετο...να μην πάρεις δηλαδή καν την ικανοποίηση που πίστευες ότι θα επιφέρει! Απλά το ερώτημα τίθεται στο γιατί να πέσεις στο επίπεδο αυτού που σε πλήγωσε και πόσο μάλλον γιατί να μιμηθείς μια συμπεριφορά ή μια πράξη που θεωρείς λάθος;;;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[marina289]

Δεν μπορώ, δεν αντέχω τους εκδικητικούς ανθρώπους!!!....Είναι -για μένα- από τα χειρότερα χαρακτηριστικά και δείγματα που μπορεί να κουβαλάει ένας ¨άνθρωπος¨...
Όταν δω κάποιον να φέρεται εκδικητικά , όχι απαραίτητα σε μένα-ακόμα και σε κάποιον τρίτο,μου βαράει εσωτερικό καμπανάκι κινδύνου, και τον κάνω πέρα χωρίς δεύτερη σκέψη, αντανακλαστικά και αυθόρμητα...
Μου φαίνονται άνθρωποι με αρνητικό πρόσημο , που εγκλωβίζονται στα συμπλέγματά τους...

Όταν κάποιος με έχει βλάψει, απλά αποχωρώ. Δεν του κάνω τη χάρη να κάτσω να αναλωθώ με το πώς θα τον εκδικηθώ ανταποδοτικά ούτε μισό δευτερόλεπτο...Άαααντε γεια!
Υπάρχει άνθρωπος (δύο μου έρχονται στο μυαλό) που μου έκαναν βαρβάτη ζημιά,τόσο βαρβάτη και ¨μηχανοραφίστικη¨ που θα είχε ενδιαφέρον να παιζόταν σε σίριαλ... Τόσο ζόρικη κατάσταση.... Βασικά,μακροπρόθεσμα χέστηκα. Ούτε να ανταποδώσω με νοιάζει, ούτε τίποτα...
Έχω την αφελή και παρωχημένη, ίσως, αντίληψη πώς ¨όλα εδώ πληρώνονται¨,όταν εγκλωβίζεσαι σε αρνητικά συναισθήματα, γίνεσαι μαγνήτης αρνητικής ενέργειας όπως και να ΄χει....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Δε γινεται να μη σου δημιουργηθουν αρνητικα συναισθηματα, οταν καποιος σε εχει πονεσει, οποιος κι εαν ειναι αυτος.
Το θεμα ειναι ποια ορια βαζεις στον εαυτο σου. Ποσο ικανος ειναι καποιος να εχει αυτοελεγχο και να μην οδηγειται σε ακροτητες.
Μου εχουν κανει τρελλα πραγματα που ουτε καν κατανοηση δε θα μπορουσε καποιος να δειξει, αλλα δε σημαινει οτι εγω, εστω και παρορμητικα (βασικοτατο χακτηριστικο μου), δεν εχω κανει πραγματα μονο και μονο για να πληγωσω τον αλλο.
Απλα αυτα που εχω κανει ειναι "αστεια" μπροστα σε αλλα τηλε-σεναρια που εχουν διαδραματιστει γυρω μου ή και που ειχα την κακη τυχη να ειμαι εγω στη θεση της συμπρωταγωνιστριας.
Ναι εχω γινει εκδηκητικη, αλλα το χειροτερο δεν ειναι αυτο. Το χειροτερο ειναι οτι ποτε δεν καταφερα, εστω και πολυ αργοτερα, να συγχωρησω πραγματικα εκεινον που με πληγωσε ειτε προκειται περι φιλης/φιλου, ερωτικης σχεσης, οικογενειας κ.ο.κ. Ισως και γι αυτο να θελω ο αλλος να πληγωθει και να δρω ετσι...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Μια φορά μόνο εκδικήθηκα στην ζωή μου και επειδή μετά δεν ένιωθα καλύτερα, αποφάσισα να μη το ξανακάνω. Οπότε πλέον απλώς ξεχέζω τον άλλον, βγάζω ό,τι έχω μέσα μου (είτε εκείνη την στιγμή είτε μεταγενέστερα) και μετά αποχωρώ και δεν κοιτώ ξανά πίσω. Πάντα συγχωρώ, συνήθως μάλιστα πολύ γρήγορα γιατί δεν μπορώ να με αντέξω γεμάτη αρνητικά συναισθήματα, αλλά σπάνια κρατάω επαφές με όποιον με πλήγωσε κι αν το κάνω (μόνο μία φορά το έχω κάνει βασικά, γιατί ο άλλος είχε εν μέρει δίκιο για αυτό που έκανε και επιπλέον μου στάθηκε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή μου όσο λίγοι, οπότε νομίζω πως έτσι μπόρεσα να δω "πέρα" από το ατυχές περιστατικό) είναι συνήθως τυπικές πλέον και όχι ουσιαστικές.

Και πάντα, μα ΠΑΝΤΑ μου προκαλεί εντύπωση πόσο κατίνες και ηλίθιες μπορεί να είναι μερικές γυναίκες! (ξέρω φαίνεται άσχετο, αλλά δεν είναι και με εκπλήσσει διαρκώς.. ένας άντρας και ηλίθιος να είναι απλώς δεν θα αντιδράσει, μια ηλίθια γυναίκα όμως αμέσως θα σε κράξει και θα θες να της φας τα αυτιά μετά! )

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Και πάντα, μα ΠΑΝΤΑ μου προκαλεί εντύπωση πόσο κατίνες και ηλίθιες μπορεί να είναι μερικές γυναίκες! (ξέρω φαίνεται άσχετο, αλλά δεν είναι και με εκπλήσσει διαρκώς.. ένας άντρας και ηλίθιος να είναι απλώς δεν θα αντιδράσει, μια ηλίθια γυναίκα όμως αμέσως θα σε κράξει και θα θες να της φας τα αυτιά μετά! )

Ντινακι, κανε εξπλειν σε αυτο, διοτι με μπερδεψες!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[isida!!!]

η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο..άρα σίγουρα δεν είναι εν βρασμώ ψυχής και για να σε λυτρώσει πρέπει να είναι πολύ καλά σχεδιασμένη και οργανωμένη προσεχτικά...αλλά και πάλι το ότι σε λυτρώνει είνια λίγο αμφίβολο και σχετικο ...δηλαδή μπορεί κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της να φάνταζεσαι την εκδίκηση και τη στιγμή που θα την αποδίδεις και να τρελαίνεσαι από απόλαυση, όμως την ώρα που θα την πραγματοποιείς να μην σου δίνει καμία ευχαρίστηση και ικανοποιήση αλλά να σε γεμίζει με μια απαίσια αίσθηση κενού <<και τώρα τί κατάφερα???>>
αν πάντως προσφέρει λύτρωση για μένα είναι αποδεκτή εντός βέβαια κάποιων λογικών πλαισίων(δεν λέμε να προβεί ο αγανακτισμένος σε χειροδικία!)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[D_G]

Κάποτε, κατέβαινα από το λεωφορείο, και στην στάση συνάντησα κάποιον που μου έκανε κάτι κακό πριν χρόνια.
Βρέθηκα σε μία απόφαση, ή να του γυρίσω την πλάτη, ή να τον χαιρετήσω και να συμφιλιωθώ μαζί του.
Προτίμησα να συμφιλιωθώ.
Αυτό μου έφερε πολύ εσωτερική χαρά, και με έκανε να αισθανθώ πολύ ελευθερωμένος μέσα μου από κάτι που είχα μέσα μου και με παγίδευε στην σκέψη και στο είναι μου 2-3 χρόνια.
Αισθάνθηκα πολύ χαρά και ανακούφιση, και ας με είχε αδικήσει.
Δεν χρειάζεται καμία εκδίκηση, πιο πολύ υποφέρει κάποιος όταν το κρατά μέσα του και τον κάνει να υποφέρει.
Γι αυτό συνιστώ: Ελευθερωθείτε !!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Juliette!]

Oταν λες να συμφιλιωθεις τι ακριβως εννοεις?
καθησες εκει στην σταση και του εξωτερικευσες ολα οσα ενιωσες με την πραξη του?

Πως ακριβως ελευθερωθηκες? Απλως με το να μην του γυρισεις την πλατη και να τον χαιρετησεις?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[D_G]

Oταν λες να συμφιλιωθεις τι ακριβως εννοεις?
καθησες εκει στην σταση και του εξωτερικευσες ολα οσα ενιωσες με την πραξη του?

Πως ακριβως ελευθερωθηκες? Απλως με το να μην του γυρισεις την πλατη και να τον χαιρετησεις?

Ήταν Χριστούγεννα, ήταν στην στάση με την γυναίκα του, του έδωσα το χέρι, του ευχήθηκα να έχει μια καλή χρονιά, ενώ δεν ήθελα να του λέω ούτε καλημέρα, άλλαξε αυτό, και από τότε δεν αισθάνομαι καμία έχθρα, περασμένα-ξεχασμένα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Εγω παλι Δημητρη, επειδη μου ετυχε να μιλησω με ατομο που με εχει "πειραξει" και προσπαθησε εκεινο να τα βρουμε, δε μου βγηκε.
Ναι οκ τυχαινει ακομα να βρισκομαστε στην ιδια παρεα, αλλα δε νοιωθω για εκεινη την παραμικρη συμπαθεια.
Ποτε δε θα τη δω ως φιλη ή εστω γνωστη μου και ισως γιατι εκεινοι που με πληγωνουν πολυ, δεν τους συγχωρω...Οχι οτι δε συγχωρω ευκολα, απλα δινω πολλες ευκαιριες στους αλλους μεχρι να κανουν το τελευταιο που καταφερνουν μετα να μην υπαρχουν για μενα.
Ενιγουει...ο καθεις με τις εμπειριες και χαρακτηρα του.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[isida!!!]

και εγώ πάντως δεν θα μπορούσα να συμφιλιωθώ με κάποιον/α που με έχει βλάψει ή πληγώσει , και δεν βρίσκω το λόγο να το κάνω ...αν θέλεις να διατηρήσεις το επίπεδό σου και να μην δηλητηριάζεσαι με νοσηρές σκέψεις και ραδιουργίες απλά μπορείς να επιδείδεις χαρακτηριστική αδιαφορία ..και έτσι ελεύθερος θα νιώσεις ...ελεύθερος από μίση!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.