Ελληνική Μυθολογία

[Zithos]

Ο συμβολισμός των συζύγων του Δία

Είναι φανερό μετά την πρωτόγονη εποχή της Μήτιδος οπου ο άνθρωπος ζούσε με την πονηριά και τρεφόταν μονάχα με το κυνήγι αγρίων ζώων, η Θέμιδα σαν σύζυγος του Δία έφερε την δικαιοσύνη με τους ανθρώπους να ζούν αρμονικά σε οργανωμένες κοινωνίες με άρχοντες και κανόνες δικαιοσύνης. Ο άνθρωπος άρχισε να παρατηρεί τα καιρικά φαινόμενα όπως φαίνεται απο τις Ώρες κόρες της Θέμιδας, να οργανώνει την ζωή του ανάλογα με τις εποχές του χρόνου και να αποκτά συναίσθηση της μοίρας ή του πεπρωμένου του. Η καθιέρωση της δικαιοσύνης στην ανθρώπινη ζωή του έδωσε να καταλάβει οτι δέν είναι ασύδοτος στην συμπεριφορά του πρέπει να υπάρχουν κάποια όρια, οι δικές του ελευθερίες τερματίζονται στο σημείο που αρχίζουν να καταπατιούνται οι ελευθερίες του άλλου. Είναι γνωστό όσο μας επιτρέπουν να γνωρίζουμε οι ιστορικές πηγές οτι σε όλες τις κοινωνίες που γνωρίζουμε υπήρχαν άρχοντες και κανόνες, στις παλιότερες κοινωνίες οι κανόνες ήταν υπο την κρίση των αρχόντων αργότερα η γραπτή νομοθεσία ανάγκασε και τους άρχοντες να υποταχθούν σε αυτούς.
Οι Χάριτες κόρες του Δία και της Ωκεανίδας Ευρυνόμης είναι θεότητες που σχετίζονται με το ανθρώπινο κάλλος και ομορφιά ιδέες που αναπτύχθηκαν στην ανθρωπότητα όπως φαίνεται αμέσως μετά την εμφάνιση της Θέμιδας δηλαδή της δικαιοσύνης και της τάξης, σάν κόρες μιάς Ωκεανίδας πιθανότατα σχετίζονται με την θάλασσα. Ήταν οι θεότητες την ανθρώπινης ομορφιάς, ο άνθρωπος δέν έβλεπε το αντίθετο φύλλο μόνο σαν μέσο σεξουαλικής ικανοποίησης αλλά άρχισε επιπλέον να θαυμάζει την μορφή του ανάλογα με τα φυσικά προσόντα κάθε ατόμου.

Η θεά Αθηνά
Η καλλιέργεια της γής με την τέταρτη σύζυγο του Δία Δήμητρα όπως φαίνεται ήταν το επόμενο στάδιο της ανθρωπότητας μετά την εμφάνιση της Θέμιδας σαν συζύγου του Δία, μετά την κατανόηση των καιρικών φαινομένων τη συναίσθηση της μοίρας του και τον θαυμασμό του σώματος του άρχισε να καλλιεργεί την γή. Ο Δίας σαν καλόψυχος αδελφός αναγνωρίζοντας οτι δέν ήθελε συνεύρεση μαζί του της ζήτησε συγνώμη και αυτή το δέχτηκε παράλληλα δέχτηκε να φέρει στον κόσμο την κόρη τους Περσεφόνη την θεά των καρπών της γής χωρίς τους οποίους ήταν αδύνατο να ζήσει ο άνθρωπος. Η εμφάνιση της Δήμητρας πιθανώς φανερώνει την εποχή που ο άνθρωπος μετατράπηκε σε φυτοφάγο ζώο, μέχρι τότε όπως φαίνεται φανερά τρεφόταν αποκλειστικά με το κυνήγι διάφορων αγρίων ζώων ανάλογα με τα είδη που είχε περισσότερο διαθέσιμα στην περιοχή που ζούσε. Ξεκίνησε με την καλλιέργεια απλών φυτών και δέντρων απο τα οποία έτρωγε τους καρπούς, τα πότιζε και τα καλλιεργούσε όταν οι κλιματικές συνθήκες το επέτρεπαν αργότερα άρχισε να παρασκευάζει τα πρώτα απλά υλικά όπως ψωμί, αλεύρι και μπίρα. Μετά την συνεύρεση της με τον Δία η Δήμητρα βιάστηκε άγρια απο τον αδελφό τους Ποσειδώνα που είχε μεταμορφωθεί σε μεγαλόσωμο άλογο, η οργή της Δήμητρας για τον Ποσειδώνα ήταν απίστευτη κάτι που της έδωσε επιπλέον το όνομα Ερινύα. Η οργή της Δήμητρας με τον Ποσειδώνα δείχνει τις κακές σχέσεις της γής με την θάλασσα της οποίας οι πλημμύρες είναι συνήθως καταστρεπτικές για τις καλλιέργειες λόγω της ορμητικότητας των νερών αλλά και της ακαταλληλότητας απο το αλάτι.
Με την Μνημοσύνη άρχισαν οι λαοί να γεννούν την μνήμη τους με άλλα λόγια κατέγραφαν γεγονότα του παρελθόντος δημιουργήθηκε η ιστορία, οι άνθρωποι άρχισαν να καταγράφουν τα ιστορικά γεγονός σε πήλινες πλάκες ή σε πηλό ανάλογα με οτι είχαν περισσότερο διαθέσιμο. Την ίδια εποχή όπως φαίνεται απο τις κόρες τις Μνημοσύνης τις Μούσες ο άνθρωπος άρχισε να αναπτύσσει την ποίηση, το θέατρο, την ζωγραφική αναπτύχθηκαν με άλλα λόγια οι κάθε μορφής τέχνες και επιστήμες όλα συνδυάστηκαν άμεσα με την καλλιέργεια της μνήμης. Οι επιστήμες, οι τέχνες, όπως και η καταγραφή των ιστορικών γεγονότων ξεκίνησαν συμπερασματικά για τον άνθρωπο την ίδια περίοδο που εκπροσωπείται απο την σύζυγο του Δία Μνημοσύνη αμέσως μετά την εποχή που άρχισε να καλλιεργεί την γή.
Η Μαία μπορεί να αναφέρεται σαν γεννημένη στην Αρκαδία αλλά το όνομα των γονέων της παραπέμπει στον Ατλαντικό Ωκεανό, πιθανώς παραπέμπει στην σχέση των κατοίκων του Ελληνικού χώρου με τους Άτλαντες του Πλάτωνα προτού το νησί τους βυθιστεί στον ωκεανό. Το όνομα του γιού της του αγγελιοφόρου θεού Ερμή παραπέμπει στον Ερμή τον τρισμέγιστο ο οποίος σύμφωνα με τις παραδόσεις έζησε την ίδια εποχή στην Αίγυπτο και κατασκεύασε τις πρώτες πυραμίδες κατά τα Ατλαντικά πρότυπα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Zithos]

Ο γάμος του Δία με την Ήρα

Η Ήρα ήταν τελικά η επίσημη σύζυγος του Δία στο αρχαιοελληνικό πάνθεον, απο τις 6 προηγούμενες γυναίκες που αναφέραμε μονάχα η Μήτιδα και η Θέμιδα αναφέρονται σαν σύζυγοι όλες οι υπόλοιπες ήταν παροδικές γυναίκες ή ερωμένες. Η Ήρα ήταν κόρη του Κρόνου και της Ρέας αδελφή του Δία και από τους δύο γονείς, γεννήθηκε στηνΣάμο όπου βρίσκεται ο ναός της το Ηραίο στην συνέχεια ακολούθησε την ίδια μοίρα με τα υπόλοιπα αδέλφια τηςΔήμητρα, Ποσειδώνα, Άδη και Εστία. Ο Κρόνος κατάπιε τα παιδιά που γέννησε απο την Ρέα μετά απο χρησμό που άκουσε οτι κάποιο απο αυτά θα τον ρίξει και θα καταλάβει τον θρόνο του, η Ρέα με τέχνασμα και με την βοήθεια της Μήτιδος κατόρθωσε να βάλει τον Κρόνο να ξεράσει ζωντανά τα παιδιά τους.
Η Ήρα όπως η αδελφή της Δήμητρα ήταν εγωίστρια και απόμακρη γι'αυτό αρνήθηκε αρχικά όλες τις προτάσεις του αδελφού της Δία όταν την ζήταγε για σύζυγο. Ο Δίας μεταμορφώθηκε σε πληγωμένο κούκο, μια βροχερή χειμωνιάτικη μέρα έπεσε στα πόδια της Ήρας, η θεά λυπήθηκε το ζωντανό και το σήκωσε στα χέρια της τότε ο Δίας πήρε την πραγματική του μορφή. Επιβλητικός και πανίσχυρος ο Δίας εξουδετέρωσε όλες τις αντιδράσεις της Ήρας, απο τότε η Ήρα έγινε μόνιμα η κύρια σύζυγος η μητέρα θεών και ανθρώπων όχι μονάχα στο αρχαιοελληνικό δωδεκάθεο αλλά σε όλες τις θρησκείες του κόσμου που επηρεάστηκαν απο την Ελληνική θρησκεία. Η Ήρα σαν κόρη του Κρόνου και της Ρέας αδελφή δηλαδή του Δία και απο τους δύο γονείς αποδεικνύει οτι στα αρχαία χρόνια κάθε άντρας επέλεγε σύζυγο συνήθως ιδίας κοινωνικής τάξης με τον ίδιο.

Ο θεός του πολέμου Άρης
Απο τον γάμο του Δία με την Ήρα γεννήθηκαν ο Άρης θεός του πολέμου, η Ήβη θεά της νεότητας και η Ειλείθυια θεά του γυναικείου τοκετού ενώ ο Ήφαιστος θεός της φωτιάς κατά τον Όμηρο ήταν γιός του Δία και της Ήρας ενώ κατά τον Ησίοδο η Ήρα τον συνέλαβε με άλλον σύζυγο πρίν γνωρίσει τον Δία. Η μητέρα θεά Ήρα είναι η έκφραση της γονιμότητας, της μητρότητας και της οικογενειακής ζωής, εκπροσωπεί την μητέρα που προσπαθεί να μεγαλώσει τα παιδιά της με την βοήθεια του συζύγου της μέσα απο τα πλαίσια της οικογένειας, την πιστή σύντροφο του οποιουδήποτε μονογαμικού άντρα. Έδειξε την πρέπουσα μητρική στοργή σε όλα τα παιδιά της εκτός απο τον Ήφαιστο ο οποίος γεννήθηκε πολύ άσχημος και παραμορφωμένος, η Ήρα εξοργισμένη απο το θέαμα το νεογέννητου παιδιού της το πέταξε κάτω απο τον Όλυμπο. Ο Ήφαιστος βρέθηκε στα βάθη της θάλασσας οπου η Θέτιδα και η Ευρυνόμη τον ανέθρεψαν για 9 χρόνια, όταν μεγάλωσε ο θεός έστησε στα βάθη του Αιγαίου σιδηρουργείο κατασκευάζοντας εκπληκτικά κοσμήματα για να τιμήσει τις δύο θαλάσσιες θεότητες που τον έσωσαν. Η Ήρα απο τα ίδια τα κοσμήματα της Θέτιδας αναγνώρισε τον γιό της που εγκατέλειψε, τον έφερε πίσω στον Όλυμπο οπου το πρόσφερε ένα σιδηρουργείο με 20 φτερά και για σύζυγο την πανέμορφη Αφροδίτη. Η Αφροδίτη θεά της ομορφιάς στο αρχαιοελληνικό δωδεκάθεο δέν είναι Ελληνική θεότητα αλλά εισαγόμενη απο την ανατολή, είναι η Ιστάρ των Ανουνάκι και των λαών της μέσης Ανατολής αυτό φαίνεται και απο τους Ελληνικούς μύθους που την φέρουν να γεννήθηκε μόνη της μέσα απο τα κύματα της θάλασσας στα ανοικτά της Κύπρου.

Η θεά Ήβη
Ο θεός Άρης αργότερα αδελφός του Ηφαίστου συνδέθηκε ερωτικά με την Αφροδίτη εξαναγκάζοντας την να απατήσει τον αδελφό του και σύζυγο της, απο την σχέση μεταξύ Άρη και Αφροδίτης γεννήθηκαν ο Έρως, ο Φοίβος και οΔείμος σημερινοί δορυφόροι του πλανήτη Άρη. Η Ήρα εμφανίζεται να κρατά στα χέρια της ένα σκήπτρο που συμβολίζει την κυριαρχία της στο γυναικείο φύλο ή κρατώντας ένα ρόδι το σύμβολο της γονιμότητας άλλα σύμβολα της Ήρας ήταν ο κούκος και το παγώνι που συμβόλιζε τον ερχομό της άνοιξης. Απο τα ονόματα των θυγατέρων της Ήβης και Ειλυθείας παρατηρούμε οτι η αιώνια νεότητα όπως και ο τοκετός με τους πόνους του είναι απαραίτητα χαρακτηριστικά για την γυναικεία γονιμότητα η οποία εξασθενεί όταν η γυναίκα φτάσει σε προχωρημένη ηλικία. Η σημαντικότερη γιορτή των αρχαίων Ελλήνων προς τιμή της Ήρας ήταν τα Ηραία που εκτελούντο στο Ηραίο της Σάμουτον τόπο γέννησης της, στο Άργος και την Ολυμπία.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Zithos]

Διαταραγμένες συζυγικές σχέσεις μεταξύ Δία και Ήρας

Η Ήρα σε αντίθεση με την ήπια Θέμιδα ήταν εκδικητική και ζηλιάρα απέναντι στις ερωμένες του Δία, κάθε φορά που ο Δίας γεννούσε εξώγαμα προσπαθούσε να θανατώσει όχι μόνο την ερωμένη αλλά και το παιδί πρίν γεννηθεί προκειμένου να εκδικηθεί τον σύζυγο της για την πράξη του. Ο Δίας με τέχνασμα κατόρθωνε να ξεπεράσει τα εμπόδια που έστηνε η Ήρα στην γέννεση των εξώγαμων παιδιών του τα οποία γινόντουσαν συνήθως θεοί ή ημίθεοι, οι μητέρες τους συνήθως εγκαταλείπονταν απο τον Δία μετά την παροδική σχέση πολλές φορές έβρισκαν ακόμα και τον θάνατο απο την οργή της Ήρας.
Η Λητώ κόρη του Τιτάνα Κοίου με καταγωγή απο την χώρα της Υπερβόρειας έμεινε έγκυος στους δίδυμους θεούς Απόλλωνα και Άρτεμη, η Ήρα την καταδίωξε άγρια στο τέλος την καταράστηκε να μήν μπορεί να γεννήσει πουθενά σε καμιά ξηρά την οποία βλέπει ο ήλιος. Την κατάσταση έσωσε ο Ποσειδώνας μετά απο παράκληση του Δία ο οποίος ακινητοποίησε τον κινούμενο βράχο της Δήλου στο Αιγαίο, όταν μετατράπηκε η Δήλος σε νησί κατάφερε να γεννήσει εκεί η Λητώ τους δύο δίδυμους θεούς τον Απόλλωνα θεό του φωτός και την Άρτεμη θεά του κυνηγιού μέλη του Ελληνικού δωδεκάθεου.

Σεμέλη
Η Σεμέλη ήταν μιά απο τις κόρες του Κάδμου ιδρυτή του βασιλείου των Θηβών και της Αρμονίας κόρης των θεώνΑφροδίτη και Άρη, η Σεμέλη ύστερα απο κρυφό έρωτα με τον Δία έμεινε έγκυος στον ημίθεο Διόνυσο. Όταν η Ήρα το έμαθε οργίστηκε και αποφάσισε να την σκοτώσει, μιά μέρα εμφανίστηκε μπροστά της σαν παραμάνα παροτρύνοντας με δόλο την Σεμέλη να ζητήσει απο τον Δία να εμφανιστεί με την θεϊκή του μορφή όπως εμφανίζεται στην Ήρα. Ο Δίας πιστεύοντας οτι αυτή είναι η επιθυμία της εμφανίστηκε απερίσκεπτα εκτυφλωτικός να σπέρνει κεραυνούς με αποτέλεσμα τον ακαριαίο θάνατο της Σεμέλης, ο Δίας πικραμένος κατάλαβε τί είχε συμβεί πήρε τον αγέννητο ακόμα Διόνυσο και τον έραψε στον μηρό του οπου τρεφόταν με το αίμα του.
Η Αλκμήνη ήταν κόρη του βασιλιά των Μυκηνών Ηλεκτρύωνα και εγγονή του Περσέα ο Δίας την ερωτεύθηκε εμφανίστηκε στο κρεβάτι της με την μορφή του συζύγου της Αμφιτρύωνα και την άφησε έγκυο στον ημίθεο Ηρακλή. Ο Δίας γλύτωσε την Αλκμήνη απο τον εξοργισμένο Αμφιτρύωνα ο οποίος μόλις επέστρεψε επιχείρησε να την σκοτώσει στην συνέχεια είχε να αντιμετωπίσει την οργή της Ήρας. Η Ειλείθυια κόρη του Δία και της Ήρας θεά του τοκετού πήρε εντολή απο την μητέρα της να μήν επιτρέψει την γέννεση του εξώγαμου παιδιού, η Αλκμήνη μετά απο 7 μέρες φρικτών πόνων κινδύνευσε να πεθάνει χωρίς να γεννηθεί το παιδί. Την κατάσταση έσωσε μιά υπηρέτρια η Γαλινθιάδα που κατάφερε να ξεγελάει την Ειλείθυια λέγοντας της ψέματα οτι το παιδί μόλις είχε γεννηθεί, η Ειλείθυια εξεπλάγη τόσο πολύ που τα μάγια λύθηκαν τότε η Αλκμήνη κατάφερε να γεννήσει.

Διόνυσος
Η Καλλιστώ ήταν μιά πανέμορφη νύμφη κόρη του βασιλιά της Αρκαδίας Λυκάονα η οποία είχε ορκιστεί παρθένα στην θεά Άρτεμη, ο Δίας την ερωτεύθηκε και την άφησε έγκυο στον Αρκάδα, η Ήρα για να την εκδικηθεί την μεταμόρφωσε σε άρκτο (αρκούδα), ο μικρός Αρκάδας ανατράφηκε απο την Μαία.
Η Ήρα σε αντίθεση με τον ερωτύλο σύζυγο της έμεινε πιστή στον συζυγικό βίο, στην οικογένεια και τα παιδιά της δέν κυνήγησε εραστές αλλά πολιορκήθηκε η ίδια πολλές φορές άθελα της απο άντρες που ζήλεψαν το μεγαλείο και την ομορφιά της. Οι εραστές σχεδόν ποτέ δέν κατόρθωναν να πετύχουν τον σκοπό τους γνωρίζοντας πολύ σκληρή εκδικητική οργή απο τον Δία ο οποίος μπορεί να πολιορκούσε απο μόνος του ξένες γυναίκες αλλά δέν ανεχόταν με κανέναν τρόπο να πολιορκήσει ξένος άντρας την δική του.
Ο Ιξίονας που πλησίασε με ερωτικές διαθέσεις την Ήρα δέθηκε απο τον Δία σε φλεγόμενη ρόδα που στριφογύριζε ασταμάτητα στον αέρα, ο Ενδυμίωνας γκρεμίστηκε στα Τάρταρα, ενώ ο γίγαντας Πορφυρίωναςεξοντώθηκε από τα βέλη του Ηρακλή με εντολή του Δία. Απο την οργή του Δία δέν γλύτωσε ούτε η ίδια η Ήρα την οποία έδεσε χειροπόδαρα με χρυσή αλυσίδα μεταξύ ουρανού και γής για να την τιμωρήσει για την ζήλεια της, οι αλυσίδες της Ήρας έσπασαν αργότερα με την βοήθεια του θεού Ήφαιστου.

Τα γεγονότα αυτά αποδεικνύουν οτι στην αρχαιότητα την εποχή του Δία η θέση του άντρα ήταν πανίσχυρη οι γυναίκες αντιδρούσαν σοβαρά στις παρεκτροπές τους αλλά κάθε φορά τον τελικό λόγο είχε ο άντρας. Οι άντρες άσχετα με την δική τους άστατη ζωή δέν μπορούσαν να ανεχτούν να γίνουν οι ίδιοι θύματα να απατούν δηλαδή τις δικές τους γυναίκες άλλοι άντρες όπως έκαναν οι ίδιοι σε ξένες γυναίκες.

https://abocanto.blogspot.gr/2013_03_01_archive.html

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nefeli Graf]

Σου υπόσχομαι ότι όταν γράψεις εσύ μια ιστορία, θα σεβαστώ απόλυτα τις εκδοχές που θα έχεις επιλέξει, καθώς θα είναι η δική σου ιστορία και όχι η δική μου.

Μμμμ άντε καλέ απλά ήθελα να παραθέσω και τα δικά μου.Να μην καταλαβαίνεις μία πλάκα .Απαπα

Μόνο που το αποτέλεσμα θα ήταν κουτσό, στραβό και άσκημο.

Και τι βγήκε;Δεν το έπιασα

Δεν το κατάλαβα όμως. Μάλλον έχω αθώο μυαλό, σε αντίθεση με το πονηρό δικό σου.

Σιγά βρε αθώο μυαλό.

Χμμμ... Φαντάζομαι ότι δεν ήταν αυτός ο σκοπός σου, όμως διαβάζοντας τα όσα έγραψες, νομίζω ότι την μεν γυναικεία ομοφυλοφιλία τη δέχεσαι και την δικαιολογείς, ενώ την αντρική την καταδικάζεις, ονομάζοντάς την μάλιστα "ανωμαλία". Στο κάτω-κάτω, ο Δίας και ο Απόλλων ήταν (βασικά) straight, αλλά πού και πού ήθελαν και κανένα αγοράκι, ενώ η Άρτεμις ήταν αποκλειστικά λεσβία με άσβεστο μίσος για κάθε τι το αρσενικό. Αυτή δεν ήταν ανώμαλη;

​

Ας μην το συνεχίσουμε αλλά να σου πω απλά ότι δέχομαι και την ανδρική ομοφυλοφιλία.Το είπα για να σε πειράξω
Ο καθένας έχει τις επιλογές και τις ορμές του οπότε δεν με ενοχλεί τι έκανε ο κάθε θεός ή θεά στο κρεβάτι του/αγρό ή οτιδήποτε άλλο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Θησέας .........(Μέρος 1ο)

Γέννηση και παιδικά χρόνια του Θησέα

Ο Αιγέας ήταν βασιλιάς της Αθήνας και είχε το συνηθισμένο πρόβλημα: Δεν είχε παιδιά, δηλαδή δεν είχε γιους, (τις κόρες που είχε από τις δύο γυναίκες του, τότε δεν τις θεωρούσαν παιδιά). Έτσι κατέφυγε στο μαντείο των Δελφών από όπου πήρε με e-mail το χρησμό “Μη λύσεις το πόδι από τον ασκό που προεξέχει, πριν επιστρέψεις στην Αθήνα”. Ο Αιγέας (μάλλον ήταν λιγάκι στόκος) δεν μπορούσε να καταλάβει το νόημα του χρησμού. Έτσι, αποφάσισε να επισκεφτεί το φίλο του τον Πιτθέα που ήταν σοφός. Ο Πιτθέας ήταν βασιλιάς στην Τροιζήνα και είχε μια πανέμορφη κόρη, την Αίθρα.

Το απόγευμα που θα ερχόταν στην Τροιζήνα ο Αιγέας, συνέβησαν κάποια γεγονότα που μόνον σαν πλεκτάνη των θεών μπορούν να ερμηνευτούν. Η Αίθρα πήρε SMS από τη θεά Αθηνά να πάει να ανάψει ένα κεράκι στο ξωκλήσι που βρισκόταν στο νησάκι Σφαιρία το οποίο ήταν τόσο κοντά στην Τροιζήνα που μπορούσε κάποιος να πάει και με τα πόδια. Έτσι η κοπέλα περπατούσε στο νερό, οπότε κάποια στιγμή ένοιωσε να την ακουμπάει κάτι στο πόδι και τρόμαξε. Κοιτάζει και βλέπει να βγαίνει από το νερό ένας ψαροντουφεκάς με μια μεγάλη χρυσή τρίαινα “Ω, sorry αν σε τρόμαξα”. Η Αίθρα τον κοίταξε προσεκτικά. Ήταν ψηλός, ωραίος, ηλιοκαμένος με πολλούς κοιλιακούς, (“μανάρι” σκέφτηκε, “σαν άγαλμα αρχαίου θεού είναι”), του χαμογέλασε “ε, δεν πειράζει”, “με λένε Πόση”, “εμένα Αίθρα”, “είσαι πολύ όμορφο κορίτσι, το ξέρεις;”, “εσύ έχεις πολύ ωραίο και μεγάλο ψαροντούφεκο”, “πιάσε το με το χεράκι σου να δεις και πως δουλεύει”, “Ωωωω!!!”, “Για να σε αποζημιώσω που σε τρόμαξα, θα σου δώσω ένα δωράκι”. Έβγαλε ένα μικρό κολιεδάκι από όστρακα και μαργαριτάρια και της το φόρεσε στο λαιμό “το έφτιαξα μόνος μου, σαν να το ήξερα ότι θα σε συναντούσα”. Αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν και πήγαν πίσω από ένα βράχο για τα περαιτέρω...

Στο μεταξύ ο Αιγέας έφτασε στο παλάτι του Πιτθέα που τον καλοδέχτηκε. Καθώς έπιναν καφέ στη βεράντα, ο Αιγέας του είπε για το χρησμό “Μη λύσεις το πόδι από τον ασκό που προεξέχει, πριν επιστρέψεις στην Αθήνα” που δεν τον καταλάβαινε. Ο Πιτθέας που ήταν αλεπού κατάλαβε αμέσως, αλλά (ξέροντας ότι ο φίλος του ήταν λιγάκι στόκος) του είπε “Α, είναι απλό, δεν πρέπει να πιείς από το δικό σου κρασί πριν γυρίσεις στην Αθήνα, αλλά από το δικό μου μπορείς να πιεις όσο θέλεις” και γέλασαν μαζί χτυπώντας ο ένας τον άλλο στην πλάτη. Ο Πιτθέας είχε καταλάβει ότι το νόημα του χρησμού ήταν ότι o Αιγέας δεν έπρεπε να έχει σεξουαλική επαφή πριν επιστρέψει στο σπίτι του γιατί αν έκανε παιδί αλλού, αυτό θα έπαιρνε το θρόνο της Αθήνας. Έτσι σκέφτηκε να εκμεταλλευτεί την κατάσταση και να τον κάνει ακούσια γαμπρό του, ώστε ο εγγονός του να γίνει αυτός βασιλιάς της Αθήνας. Του είπε λοιπόν “Παλιόφιλε, πάμε τώρα για ένα συμπόσιο”. Οι υπηρέτες είχαν εντολή να γεμίζουν συνέχεια το ποτήρι του Αιγέα με κρασί και γρήγορα αυτός μέθυσε.

Ο Πιτθέας έτρεξε αμέσως να βρει την κόρη του Αίθρα. Δεν ήταν στο δωμάτιό της και το κινητό της ήταν κλειστό. Εκείνη την ώρα γύρισε η Αίθρα που την είχε καταβρεί με τον ψαροντουφεκά, τρέχοντας και με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, αλλά μόλις είδε τον πατέρα της τρόμαξε και άρχισε τις δικαιολογίες “Να είχα πάει μια βόλτα να ανάψω ένα κεράκι στο ξωκλήσι, αλλά στο δρόμο συνάντησα τη Βάσω και μου ζήτησε...”. Ο Πιτθέας την έκοψε “Καλά, καλά, άστα αυτά, έχουμε σοβαρή δουλειά τώρα”. Την πήγε στην τραπεζαρία και της έδειξε το μεθυσμένο άντρα που είχε αποκοιμηθεί με το κεφάλι πάνω στο τραπέζι. “Ξέρεις ποιος είναι αυτός;”, “Ο Τζίμης Πανούσης;”, “Όχι βρε ζώον, είναι ο Αιγέας, ο βασιλιάς της Αθήνας”. Της είπε για το χρησμό και της εξήγησε το σχέδιο “Θα κοιμηθείς μαζί του και το παιδί σου θα γίνει αυτό βασιλιάς της Αθήνας”. Η μικρή το σκέφτηκε. Από τη μια λυνόταν ένα άμεσο πρόβλημα. Με τον ψαροντουφεκά δεν είχαν πάρει απολύτως καμία προφύλαξη κι έτσι αν ήταν έγκυος το παιδί θα γεννιόταν με τις ευλογίες του πατέρα της, ενώ διαφορετικά θα την έσφαζε. Επίσης, της καλάρεσε η ιδέα να γίνει κάποτε βασιλομήτωρ. Έκανε όμως λίγο τη δύσκολη “Μα είναι γέρος, χοντρός και φαλακρός”. Ο Πιτθέας της είπε να τα αφήσει αυτά και να κάνει ότι της λέει. Για να την πείσει μάλιστα της είπε ότι ο Αιγέας με τις γνωριμίες του στην Αθήνα θα μπορούσε να την προωθήσει και για μοντέλο, οπότε η Αίθρα τελικά είπε ότι δέχεται.

Το πρωί ο Αιγέας μόλις ξύπνησε ανακάλυψε πρώτον ότι είχε φοβερό πονοκέφαλο και δεύτερον ότι δίπλα του στο κρεβάτι κοιμόταν γυμνό ένα πολύ όμορφο κορίτσι. Την άγγιξε, αυτή ξύπνησε και του χαμογέλασε. Τα έχασε ο βασιλιάς “Who are you baby?” , “ Είμαι η Αίθρα. Ξέχασες τι κάναμε μαζί όλη τη νύχτα;” , “Για να λέμε την αλήθεια, είχα πιεί πολύ χθες και δεν καλοθυμάμαι, θα ήθελες λίγο να μου θυμίσεις;”. Και θυμήθηκαν και οι δυο με το παραπάνω.

Ο Αιγέας έμεινε με την Αίθρα μερικές μέρες, πέρασε και έφαγε πολύ καλά. Ο Πιτθέας, για να μην υποψιαστεί ο Αιγέας (αν και στόκος) την παγίδα, είχε εξαφανιστεί, τάχα σε επαγγελματικό ταξίδι, για να φαίνεται αμέτοχος σε όλα. Κάποια μέρα η κοπέλα αποκάλυψε στον Αιγέα ότι είναι έγκυος (το predictor ήταν θετικό). Βέβαια, η Αίθρα δεν μπορούσε να ξέρει ποιος πραγματικά ήταν ο πατέρας του παιδιού, καθώς την ίδια μέρα είχε σεξουαλική επαφή και με τον Ποσειδώνα, αλλά δεν είπε ποτέ και σε κανέναν τίποτα για τον ψαροντουφεκά. Όμως, εμείς ξέρουμε ότι το σπέρμα των θεών ποτέ δεν ήταν άκαρπο, οπότε το παιδί που κυοφορούσε ήταν του θεού της θάλασσας, αλλά ο Αιγέας (ο στόκος) ας νόμιζε ότι ήταν δικό του.

Ήρθε η μέρα που ο Αιγέας έπρεπε να φύγει. Πήγε με την Αίθρα στην πίσω αυλή του παλατιού. Δεν ξέρουμε αν ήταν αλήθεια ή όχι, αλλά της είπε ότι θα ήθελε πολύ να την πάρει μαζί του στην Αθήνα, αλλά επειδή είχε πολλούς εχθρούς θα κινδύνευε η ζωή του παιδιού. Έσκαψε ένα λάκκο και έβαλε μέσα τα Timberland και το φωτόσπαθο – lazer των jedi. Τα σκέπασε με έναν τεράστιο βαρύ βράχο. Είπε στην Αίθρα ότι αν το παιδί είναι αγόρι, μεγαλώσει και γίνει τόσο δυνατό ώστε να σηκώσει το βράχο και να πάρει τα κρυμμένα, να του αποκαλύψει ποιος είναι ο πατέρας του (εδώ το κορίτσι χαμογέλασε αδιόρατα) και να του πει να πάει στην Αθήνα και να τον βρει.

Η Αίθρα γέννησε αγόρι που το ονόμασαν Θησέα. Ο Πιτθέας φρόντισε για την ανατροφή του εγγονού του σαν πριγκιπόπουλο, τον έστειλε σε καλό σχολείο, ξένες γλώσσες και γυμναστήριο. Όταν ο Θησέας ήταν επτά χρονών πέρασε από την Τροιζήνα ο Ηρακλής και ο Πιτθέας τον κάλεσε σε συμπόσιο. Ο Hercules, επειδή είχε ζέστη, έβγαλε τη λεοντή που φορούσε και (ο αγενέστατος) την πάταξε κάτω. Τα παιδιά του παλατιού νόμισαν ότι ήταν αληθινό λιοντάρι και τράπηκαν σε φυγή. Μόνο ο Θησέας, πήρε ένα τσεκούρι και επιτέθηκε στο …λιοντάρι.

Ο Θησέας μεγάλωσε και όταν έσβησε τα 16 κεράκια, η μητέρα του τον πήγε στο βράχο που ο νεαρός σήκωσε με ευκολία και πήρε τα δώρα του (τα Timberland και το φωτόσπαθο). Τότε η Αίθρα του αποκάλυψε ότι ο πατέρας του ήταν (και καλά) ο βασιλιάς της Αθήνας Αιγέας και τον περίμενε για να τον ανακηρύξει διάδοχό του.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Θησέας .........(Μέρος 2ο)

Ο Θησέας στην Εθνική Οδό

Ο Θησέας λοιπόν ετοιμάστηκε για το ταξίδι στην Αθήνα. Έβαλε τα απαραίτητα σε μια βαλίτσα, φόρεσε τα Timberland του Αιγέα και ζώστηκε το φωτόσπαθο. Η μητέρα του και ο παππούς του, του είπαν να ταξιδέψει με το flying dolphin, αλλά αυτός αποφάσισε να πάει οδικώς με σκοπό να κάνει και κανένα κατόρθωμα στο δρόμο, που να μπορεί να το βάλει στο βιογραφικό του. Την εποχή εκείνη η εθνική οδός ήταν γεμάτη από ληστές. Αυτοί είχαν πιάσει συγκεκριμένα σημεία του δρόμου και έπαιρναν από τους ταξιδιώτες ότι πολύτιμο είχαν, ενώ διαφορετικά τους σκότωναν με φρικτό τρόπο. Πολύ απλά, οι ληστές αυτοί ήταν κάτι σαν τα σημερινά διόδια των εθνικών οδών. Όμως ο Θησέας ήταν μέλος του κινήματος “Δεν Πληρώνω” και είχε σκοπό να ξεκαθαρίσει την κατάσταση.

Ποιοι ήταν οι ληστές και πώς δρούσε ο καθένας: Ο πρώτος ήταν στην Επίδαυρο, ο Περιφήτης (ή “ο άνθρωπος με το ρόπαλο”). Κρυβόταν στους θάμνους και όταν έβλεπε περαστικό πεταγόταν, τον λήστευε και τον σκότωνε με ένα τεράστιο σιδερένιο ρόπαλο. Δεύτερος, στον Ισθμό της Κορίνθου, ήταν ο Σίνης (ή “ο σαδιστής πευκολυγιστής”). Η μέθοδος της εκτέλεσης του ήταν να δένει τα θύματα σε δύο λυγισμένα πεύκα, να αφήνει τα δέντρα ελεύθερα και ο άλλος να σκίζεται στα δυο σα σαρδέλα. Τρίτος, στην Κακιά Σκάλα, ήταν ο Σκίρωνας που έβαζε τους περαστικούς να του πλύνουν τα πόδια μέσα σε μια λεκάνη στην άκρη του γκρεμού και αυτός με μια κλωτσιά τους πέταγε στη θάλασσα όπου τους έτρωγε μια τεράστια χελώνα-χελώνα. Τέταρτος, στην Ελευσίνα, ήταν ο Κερκύων ο οποίος ζητούσε από τους διαβάτες να παλέψουν μαζί του και τους έπνιγε με σφιχτό αγκάλιασμα. Πέμπτος στον Κηφισό ήταν ο Προκρούστης, (ο οποίος ήταν πατέρας του Σίνη, δηλαδή και γαμώ τις οικογένειες). Αυτός έφερνε τους πελάτες στο σπίτι του και τους έβαζε να ξαπλώσουν σε ένα κρεβάτι και τους προσάρμοζε το ύψος ώστε να χωράνε ακριβώς στο κρεβάτι. Δηλαδή στους ψηλούς έκοβε τα πόδια με αλυσοπρίονο να κοντύνουν, ενώ τους κοντούς τραβούσε με τροχαλία και χτυπούσε με σφυρί τα πόδια ώστε να ψηλώσουν. (Λέγεται μάλιστα ότι είχε συλλογή από κρεβάτια διαφορετικών μεγεθών και χρησιμοποιούσε όποιο τον βόλευε κάθε φορά).

Για να μην τα πολυλογούμε ο Θησέας εξόντωσε όλους τους ληστές και μάλιστα τους σκότωσε όλους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αυτοί θανάτωναν τα θύματά τους. Ειδικά του Προκρούστη του έκοψε το κεφάλι που περίσσευε από το κρεβάτι. Έτσι, η εθνική οδός απαλλάχτηκε από τα διόδια για πολλούς αιώνες. Ένα ενδιαφέρον σημείο είναι ότι όλοι αυτοί οι ληστές που εξόντωσε ο Θησέας, ήταν νόθα παιδιά του Ποσειδώνα (με γυναίκες που τολμούσαν να πάνε μόνες για μπάνιο στη θάλασσα), δηλαδή αδέρφια του. Εκτός από τους ληστές, στη διαδρομή ο Θησέας συνάντησε και την άγρια γουρούνα Φαία που έκανε πολλές καταστροφές και ήταν υπεύθυνη για το θάνατο πολλών ανθρώπων. Λέγεται ότι η Φαία ήταν μεταμορφωμένη πόρνη και είχε μεταδώσει στους πελάτες της ανίατα αφροδίσια νοσήματα. Φυσικά την αποκεφάλισε και αυτήν χωρίς πολλά-πολλά.

Το ταξίδι του Θησέα στην Αθήνα, είχε και τις ευχάριστες στιγμές του. Ο Σίνης που σκότωσε στον Ισθμό, είχε μια κόρη, ψηλή, ξανθιά και όμορφη που την έλεγαν Περιγούνη (πόσο διεστραμμένος πρέπει να είναι κάποιος για να δώσει τέτοιο όνομα στην κόρη του). Αμέσως μετά το φόνο, ο Θησέας είδε την κοπέλα να φεύγει τρέχοντας προς το πυκνό (τότε δεν είχε ακόμα καεί) δάσος. Έτρεξε αμέσως πίσω της και την κυνήγησε “Στάσου! Μύγδαλα!”. Το κορίτσι ήταν πολύ τρομαγμένο και πήγε και κρύφτηκε μέσα στα άγρια χόρτα. Μάλιστα μιλούσε στα χόρτα και τους έλεγε ότι αν την κρύψουν και δεν τη βρει ο Θησέας δεν θα τα κόψει και δεν θα τα κάψει ποτέ. Ο Θησέας τη φώναζε και της ορκίστηκε ότι δεν θα της κάνει κακό. Αυτή τον πίστεψε και βγήκε από την κρυψώνα της. Οι δύο νέοι πλησίασαν ο ένας τον άλλο. “Με λένε Θησέα” , “Εμένα με λένε Πέρη” (ντρεπόταν και η ίδια για το όνομά της). Κοιτάχτηκαν στα μάτια και ο έρωτάς τους ήταν κεραυνοβόλος. Φιλήθηκαν, αγκαλιάστηκαν, ξαναφιλήθηκαν. Αυτή τον ρώτησε “Μ’ αγαπάς;”, αυτός της είπε “Ναι, σ' αγαπώ”, την έσφιξε, την ένοιωσε να τρέμει ελαφρά και τη ρώτησε “Φοβάσαι;”, “Ναι”, “Είναι η πρώτη σου φορά;”, “Ναι, μ’ αγαπάς στ’ αλήθεια;”, “Μη φοβάσαι, έλα πιο κοντά, είσαι πολύ όμορφη, σ’ αγαπώ”. Ξάπλωσαν στα άγρια χόρτα που το κορίτσι κρυβόταν πριν και αυτά τους σκέπασαν... Προφανώς η Περιγούνη δεν κράτησε κακία στο Θησέα που σκότωσε τον πατέρα της, (άλλωστε ο τόσο διεστραμμένος Σίνης δεν μπορεί να ήταν και ο καλύτερος πατέρας του κόσμου). Το ζευγάρι απέκτησε και γιο τον Μελάνιππο. Αργότερα ο Θησέας την ...αποκατέστησε, παντρεύοντάς την με ένα βασιλόπουλο.


Ο Θησέας στην Αθήνα

Τελικά ο Θησέας έφτασε στην Αθήνα, όμως η φήμη του για τα κατορθώματα που διέπραξε είχε φτάσει πριν από αυτόν. Στις όχθες του ποταμού Κηφισού υποβλήθηκε σε κάθαρση με χαμάμ, θυσίες κλπ, ώστε να εξαγνιστεί από τους φόνους που είχε διαπράξει, και μπήκε στην Αθήνα. Εκείνη την εποχή η μόδα ήταν διαφορετική από πόλη σε πόλη. Ο Θησέας φορούσε μακρύ χιτώνα (που οι Αθηναίοι θεωρούσαν γυναικείο ένδυμα), ήταν ωραίος χωρίς γένια και είχε μακριά μαλλιά με μπούκλες, σαν από κομμωτήριο. Έτσι, καθώς περπατούσε δίπλα από μια οικοδομή, οι εργάτες τον πέρασαν για τραβεστί και άρχισαν να σφυρίζουν, να τον πειράζουν και να τον κράζουν. Αυτός τα πήρε στο κρανίο και άρχισε να τους πετάει ότι εύρισκε μπροστά του: πέτρες, ξύλα, τραπεζοκαρέκλες, ζαντολάστιχα, αλλά και ένα ολόκληρο κάρο.

Έφτασε λοιπόν στο παλάτι, όπου ο βασιλιάς τον είχε προσκαλέσει σε γεύμα για να τον τιμήσει για τα κατορθώματά του, χωρίς να γνωρίζει ποιος είναι. Ο Αιγέας είχε ερωμένη τη μάγισσα Μήδεια και είχαν μαζί αποκτήσει και γιό. Η Μήδεια είδε στην κρυστάλλινη σφαίρα της ποιος ήταν ο νέος και έπεισε το φοβητσιάρη (και στόκο) Αιγέα να τον δολοφονήσουν προσφέροντάς του κρασί με δηλητήριο. Ο Θησέας πριν πιεί έβγαλε το φωτόσπαθο για να κόψει την μπριζόλα του, οπότε ο Αιγέας το αναγνώρισε, είδε τότε και τα Timberland, έχυσε το δηλητηριασμένο κρασί, έκανε στο Θησέα μερικές ερωτήσεις (ανάπτυξης, πολλαπλής επιλογής και σωστού-λάθους), επιβεβαίωσε ποιος είναι και τον αγκάλιασε.

Αμέσως ο Αιγέας έδιωξε από το παλάτι τη Μήδεια και το μούλικό της. Συγκάλεσε την εκκλησία του δήμου (ήταν και ...δημοκρατικός βασιλιάς, τρομάρα του), όπου παρουσίασε επίσημα το Θησέα σαν γιό του και τον ανακήρυξε επίσημα διάδοχό του. (Κανένας όμως δεν πρόσεξε ότι το άγαλμα του θεού Ποσειδώνα στη γωνία, είχε πάρει ένα χαμόγελο σαν της Τζοκόντα). Ο λαός έχοντας μάθει και τις ηρωικές πράξεις του Θησέα καταχειροκρότησε. (Η πόλη ήταν σαν να είχε πιει σαμπάνια). Ο Αιγέας είχε έναν αδερφό, τον Πάλλαντα που είχε 50 γιούς (φαντάζομαι όχι με την ίδια γυναίκα) μεγαλόσωμους και γεροδεμένους. Ο Πάλλαντας ήθελε να σφετερισθεί το θρόνο και όταν έμαθε για το Θησέα, έστειλε τους γιούς του να τον σκοτώσουν. Όμως ο Θησέας έμαθε τα σχέδιά τους, επιτέθηκε, πετσόκοψε αρκετούς από αυτούς και οι υπόλοιποι τράπηκαν σε φυγή και δεν ξαναφάνηκαν. Έτσι η εξουσία του Αιγέα επιβεβαιώθηκε και ισχυροποιήθηκε.

Στην Αθήνα ο Θησέας έκανε και ένα ακόμα κατόρθωμα, τη σύλληψη του ταύρου που είχε γίνει φόβος και τρόμος της ευρύτερης περιοχής του Μαραθώνα. Ο ταύρος που λέμε ήταν ο ίδιος που ο Ηρακλής είχε φέρει από την Κρήτη σε μια από τις mission impossible που του ανέθεσε ο Ευρυσθέας. Ξέρουμε ότι ο Hercules ήταν λίγο ζοχάδας, οπότε τα πήρε με τον Ευρυσθέα και άφησε τον ταύρο ελεύθερο που πήγε στο Μαραθώνα. Αυτό ήταν μεγάλη μαλακία από τη μεριά του Ηρακλή, καθώς ο ταύρος ήταν πολύ άγριος, είχε μύτη φλογοβόλο, κατέστρεφε τις καλλιέργειες και σκότωνε ανθρώπους. Ο Θησέας ξεκίνησε για εκεί με σκοπό να ξεκαθαρίσει την κατάσταση. Όμως έπιασε καταιγίδα, ο Θησέας δεν είχε πάρει μαζί του ομπρέλα και φιλοξενήθηκε στην καλύβα μιας φτωχής γριούλας που την έλεγαν Εκάλη. (Αργότερα η περιοχή πήρε το όνομα της γριάς και ακόμα και σήμερα οι φτωχοί χτίζουν εκεί τις καλύβες τους). Ο Θησέας βρήκε τον ταύρο, πάλεψε μαζί του χωρίς όπλα, του έχωσε στη μύτη τα δάχτυλα των ποδιών του για να μη βγάζει φλόγες και τελικά τον νίκησε. Στη συνέχεια τον περιέφερε δεμένο στο κέντρο της Αθήνας, πέρασε από Πανεπιστημίου, Σύνταγμα, Αμαλίας και τελικά τον πήγε στην Ακρόπολη όπου τον θυσίασε στον Απόλλωνα. Οι μπριζόλες το βράδυ ήταν σκληρές, αλλά είχαν την αξία τους.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[EnnisDelMar!]

καλά αυτό το τόπικ είναι γαμάτο, δεν το είχα ξαναδεί! Πόσο τέλεια που είναι η μυθολογία! Λοιπόν, εγώ θα σας παραθέσω έναν πολύ γλυκό (και κάπως χοτ συγκριτικά με άλλους) μυθο σχετικά με τον Έρωτα, τον γιο της Αφροδίτης και το ειδύλλιο του με την Ψυχή


Ο μύθος του Έρωτα και της Ψυχής
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαν σε μια πολιτεία μεγάλη, πλούσια και δυνατή ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα.
Η μικρότερη από τις τρεις κόρες τους – την έλεγαν Ψυχή – ήταν τόσο όμορφη, που μόνο με τη θεά Αφροδίτη μπορούσε να παραβληθεί. Έτσι, όποιος την έβλεπε, έπεφτε θαμπωμένος και την προσκυνούσε σαν να είχε μπροστά του την ίδια τη θεά.
Με τον καιρό όλοι πίστεψαν πως η Ψυχή δεν ήταν παρά η ίδια η θεά του έρωτα που είχε κατεβεί στη γη. Τα ιερά της Αφροδίτης στην Πάφο, στα Κύθηρα, στην Κνίδο, ερημώθηκαν. Οι προσευχές λησμονήθηκαν. Οι θυσίες σταμάτησαν.
Ο κόσμος, που λάτρευε πριν τη μεγάλη θεά, σαγηνεύτηκε από την ομορφιά της θνητής, και αυτήν προσκυνούσε πια και λάτρευε.

Η Αφροδίτη δεν άντεξε την προσβολή και αποφάσισε να εκδικηθεί: πρόσταξε λοιπόν το γιο της, τον Έρωτα, να χτυπήσει την αντίζηλό της με τα βέλη του και να την κάνει να αγαπήσει παράφορα τον πιο ασήμαντο και περιφρονημένο άνθρωπο του κόσμου. Έτσι, όπως άλλωστε γίνεται συχνά, η ομορφιά της Ψυχής στάθηκε η αιτία της μεγάλης της δυστυχίας: όλοι οι νέοι έμειναν μαγεμένοι από τη χάρη της, κανείς όμως δεν αποφάσιζε να την κάνει γυναίκα του, και η Ψυχή έμενε μόνη.
Οι δύο αδερφές της είχαν παντρευτεί πριν από καιρό στα ξένα, και η Ψυχή, κλεισμένη στο παλάτι, έκλαιγε τη μοίρα της και καταριόταν την ομορφιά της.
Όταν ο βασιλιάς είδε κι απόειδε, αποφάσισε να ρωτήσει το μαντείο του Απόλλωνα στη Μίλητο, για την τύχη της κόρης του. Η απάντηση του θεού ήταν αλλόκοτη και σκληρή: έπρεπε να οδηγήσουν την Ψυχή νυφοστολισμένη, σαν να ήταν να παντρευτεί στον Κάτω Κόσμο, στην πιο ψηλή κορφή ενός έρημου και μακρινού βουνού. Εκεί θα συναντούσε το γαμπρό που της είχε τάξει το ριζικό της: ένα πελώριο φίδι φτερωτό που προξενούσε το φόβο και τον τρόμο, ακόμη και στον μεγάλο Δία. Τρόμαξε ο βασιλιάς.
Μήπως όμως μπορούσε να κάνει κι αλλιώς; Έτσι όλος ο λαός, μαζί με τους γονείς της, τη συνόδεψε με κλάματα και μοιρολόγια ως την κορφή του βουνού, όπου την άφησαν κι έφυγαν.
Τότε ο Ζέφυρος την ανασήκωσε, και ταξιδεύοντάς την πάνω από στεριές και θάλασσες, την έφερε και την άφησε μέσα σε ένα μαγεμένο περιβόλι.

Σ’ αυτό το περιβόλι η Ψυχή σαστισμένη πήρε να σεργιανάει εδώ κι εκεί, όταν ξαφνικά βρέθηκε μπροστά σ’ ένα ολόχρυσο παλάτι, εντελώς αφύλαχτο.
Παρ’ όλο το φόβο που ένιωθε, μπήκε μέσα και άρχισε να το τριγυρίζει, ώσπου άκουσε μια φωνή: «όλα όσα βλέπεις, κυρά μου, είναι δικά σου. Μη φοβάσαι! Κάθισε να ξαποστάσεις, και όταν θελήσεις να λουστείς και να νοιαστείς για την ομορφιά σου, φώναξέ μας να σε βοηθήσουμε. Εμείς είμαστε οι υπηρέτες σου. Η κάθε σου επιθυμία είναι για μας προσταγή».
Πραγματικά, οι υπηρέτες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την περιποιηθούν και να τη διασκεδάσουν. Τη βοήθησαν να λουστεί, της έστρωσαν πλούσιο το τραπέζι και της τραγούδησαν, χωρίς όμως να τους δει.
Τη νύχτα έφτασε ο άγνωστος άντρας της και μέσα στο βαθύ σκοτάδι την έκανε δική του, προτού όμως ξημερώσει ακόμη, χάθηκε από κοντά της.

Έτσι περνούσε ο καιρός: την ημέρα οι αόρατοι υπηρέτες φρόντιζαν να μην της λείψει τίποτα και τη νύχτα ερχόταν ο μυστηριώδης εραστής της και την έκανε ευτυχισμένη.
Στο μεταξύ οι γονείς της γερνούσαν μέσα στην απελπισία και στο πένθος. Κοντά τους είχαν έρθει οι δυο άλλες θυγατέρες τους και προσπαθούσαν μάταια να τους παρηγορήσουν. Αλλά και η Ψυχή άρχισε να αισθάνεται δυστυχισμένη: ολομόναχη τη μέρα να ζει ανάμεσα σε αόρατα πνεύματα και το βράδυ να πλαγιάζει στην αγκαλιά ενός άντρα, που ούτε για μια στιγμή δεν είχε αντικρίσει το πρόσωπό του.
Στο τέλος με δάκρυα και παρακάλια καταφέρνει η Ψυχή να πείσει τον άντρα της μέσα στα χάδια να επιτρέψει να έρθουν, ας είναι και για λίγον καιρό, οι αδερφές της για να της κρατήσουν συντροφιά.
Η άδεια δίνεται, με έναν όρο όμως: «Μπορείς, της είπε, να τους χαρίσεις ό,τι θελήσουν από τα πλούτη του παλατιού. Μα μην πλανηθείς από τα λόγια τους και θελήσεις να με αντικρίσεις στο φως. Θα με χάσεις για πάντα και θα γίνεις δυστυχισμένη».

Η Ψυχή του υπόσχεται να σεβαστεί την επιθυμία του. Άλλωστε και η ίδια τον έχει αγαπήσει στο μεταξύ και δεν θέλει να τον χάσει. Ξέρει ακόμη πως από τη διαγωγή της θα εξαρτηθεί και η φύση του παιδιού που έχει στα σπλάχνα της: αν συμμορφωθεί με την εντολή του άντρα της, το παιδί που θα γεννήσει θα είναι αθάνατο.
Αν όχι, θνητό.

Ύστερα από λίγες μέρες οι αδερφές ανεβαίνουν στο βουνό για να κλάψουν την Ψυχή, που τη νόμισαν πια χαμένη για πάντα.
Στους θρήνους τους αποκρίνεται η φωνή της ίδιας της Ψυχής που τις καλεί κοντά της. Σε λίγο, ταξιδεμένες κι αυτές από το Ζέφυρο, βρίσκονται μέσα στο παλάτι.
Η χαρά τους είναι ανείπωτη. Όμως, σιγά σιγά αρχίζουν να ζηλεύουν την τύχη της αδερφής τους και ο φθόνος τους μεγαλώνει ύστερα από κάθε επίσκεψη, καθώς η Ψυχή, εντελώς ανυποψίαστη για τα αισθήματά τους, τις σεργιανίζει μέσα στο παλάτι και τους δείχνει τους αρίθμητους θησαυρούς.

Στους γέρους γονείς τους δεν λένε κουβέντα για την τύχη της Ψυχής. Τους αφήνουν να πιστεύουν πως η μικρότερη αδερφή είναι από καιρό πεθαμένη.
Οι φθονερές αδερφές δεν σκέφτονται παρά μόνο πώς θα κάνουν κακό στην Ψυχή. Δεν σταματούν να τη ρωτούν για τον άντρα της. Και η Ψυχή αναγκάζεται στο τέλος να τους πει ψέματα, πως τάχα ο άντρας της είναι ένας νέος όμορφος και δυνατός που περνά τη μέρα του πάνω στα βουνά κυνηγώντας.
Η ομολογία της Ψυχής κάνει να φουντώνει ακόμα πιο πολύ ο φθόνος στα στήθη των αδερφάδων της, γιατί και οι δυο έχουν παντρευτεί γέρους και ανήμπορους βασιλιάδες. Όμως και ο σύντροφος της Ψυχής ξέρει τι διαθέσεις έχουν οι κακές αδερφές και σε κάθε ευκαιρία την προειδοποιεί για την ανεπανόρθωτη καταστροφή που θα προκαλέσει η ίδια αν τυχόν παραβεί την εντολή του.

Οι αδερφές της ωστόσο επιμένουν να μάθουν λεπτομέρειες και έτσι, κάποτε που η Ψυχή ξεχάστηκε και είπε πως ο άντρας της είναι κάποιος πλούσιος έμπορος από την κοντινή επαρχία, κάπως μεγάλος στην ηλικία, πέφτουν πάνω της και την αναγκάζουν να παραδεχτεί, μια και η ίδια άλλα τους είχε πει πιο παλιά, πως τον άντρα της δεν τον είχε ποτέ δει στα μάτια της. Στο τέλος κατορθώνουν να την πείσουν πως αυτός ο άγνωστος άντρας της δεν ήταν παρά το φοβερό φίδι που μνημόνευε η προφητεία του Απόλλωνα.
Αν τη φροντίζει, της είπαν, είναι γιατί θέλει να τη φάει, μόλις το παιδί μεγαλώσει στα σπλάχνα της. Ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να γλιτώσει από το θάνατο:
μια νύχτα, να ανάψει ένα λυχνάρι και να κόψει το κεφάλι του τέρατος.
Η Ψυχή βασανίστηκε πολύ ώσπου να πάρει την απόφαση, αλλά στο τέλος πίστεψε πως αυτή θα έπρεπε να χτυπήσει πρώτη.

Έτσι, μια μέρα, όταν έπεσε το σκοτάδι και ο άντρας της πλάγιασε κοντά της και αποκοιμήθηκε βαθιά, σηκώθηκε και άναψε το λυχνάρι. Κάτω όμως από το φως του η Ψυχή τα έχασε: μπροστά της βρισκόταν ο ίδιος ο Έρωτας, πιο ωραίος κι απ’ ό,τι τον φανταζόταν.
Στα πόδια του κρεβατιού ήταν ριγμένα τα άρματά του : το τόξο, η φαρέτρα και τα βέλη.
Η Ψυχή πήρε τότε μια σαΐτα και, καθώς την περιεργαζόταν, πληγώθηκε ελαφρά στο δάχτυλο. Από κείνη τη στιγμή, χωρίς και η ίδια να το καταλάβει, ερωτεύεται παράφορα τον ίδιο τον Έρωτα.
Μετανιωμένη για την ευπιστία και την αμυαλιά της προσπαθεί να αυτοκτονήσει για να τιμωρήσει τον εαυτό της. Άδικος κόπος. Το μαχαίρι γλιστρά και πέφτει από το χέρι της.

Ξαφνικά, μια σταγόνα καφτό λάδι χύνεται από το λυχνάρι και πέφτει πάνω στον γυμνό ώμο του κοιμισμένου θεού.Ο Έρωτας πετιέται πάνω αλαφιασμένος από τον πόνο και, διαπιστώνοντας την απιστία της γυναίκας του, ανοίγει τα φτερά του για να φύγει. Μόλις που προφταίνει η Ψυχή να πιαστεί από το πόδι του και να ανυψωθεί μαζί του πάνω στα σύννεφα.
Ύστερα από λίγο, εξαντλημένη από την κούραση, πέφτει στη γη, χωρίς να σκοτωθεί. Και ο Έρωτας όμως κατέβηκε, στάθηκε στην κορυφή ενός κοντινού κυπαρισσιού, και αφού της παραπονέθηκε για την αχαριστία που έδειξε, πέταξε πάλι στα ύψη. Η Ψυχή ρίχτηκε από την απελπισία της σ’ ένα ποτάμι για να πνιγεί, εκείνο όμως τη σήκωσε απαλά πάνω στα νερά του και την άφησε πάνω στην πυκνή χλόη της όχθης του. Ο Παν, που βρισκόταν εκεί κοντά, κατάφερε να τη μεταπείσει και να της δώσει θάρρος.

Από εκείνη τη στιγμή ένας είναι ο σκοπός της ζωής της: να ξαναβρεί τη χαμένη της ευτυχία. Πρώτα όμως πρέπει να τιμωρήσει τις αδερφές της.
Στην πρώτη εξομολογείται πως ο Έρωτας έφυγε από κοντά της, τάχα για να παντρευτεί εκείνην. Δεν χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να πειστεί η φθονερή αδερφή να παρατήσει τον άντρα της, λέγοντάς του πως τάχα πέθαναν οι γονείς της, να ανεβεί στο βουνό και να γκρεμιστεί στα βράχια, πιστεύοντας ως την τελευταία στιγμή πως θα τη σηκώσει, όπως και την άλλη φορά, ο Ζέφυρος. Με τον ίδιο τρόπο σκοτώνεται και η δεύτερη.

Ύστερα από την τιμωρία τους, η Ψυχή ξεκινάει να βρει τον Έρωτα. Άδικα όμως παραδέρνει σε στεριές και θάλασσες.
Οι θεοί την έχουν εγκαταλείψει. Ούτε η Ήρα, ούτε η Δήμητρα, παρόλο που τη συμπονούν, δέχονται να τη βοηθήσουν, όταν καταφεύγει στα ιερά τους, γιατί δεν θέλουν να έρθουν σε σύγκρουση με την Αφροδίτη, που τη μισεί θανάσιμα, επειδή μπόρεσε αυτή, μια θνητή, να ξελογιάσει το γιο της.
Τέλος, πηγαίνει στο παλάτι της Αφροδίτης, με την ελπίδα πως εκεί θα έβρισκε τον Έρωτα, και πέφτει ασυλλόγιστα στα χέρια της. Από καιρό άλλωστε η θεά είχε στείλει τον Ερμή να τη βρει και να την οδηγήσει με το καλό ή με τη βία μπροστά της.

Από τη στιγμή αυτή αρχίζουν οι μεγάλες δοκιμασίες για την Ψυχή. Δύο έμπιστες δούλες της ζηλότυπης θεάς, η Θλίψη και η Έγνοια, τη μαστιγώνουν αλύπητα. Άλλη της βγάζει τρίχα τρίχα τα μαλλιά, η Αφροδίτη η ίδια τη δέρνει και της ξεσκίζει τα ρούχα.
Ύστερα την προστάζει μέσα σε λίγες ώρες να ξεδιαλέξει από έναν τεράστιο σωρό καρπούς της γης το κάθε είδος – στάρι, παπαρουνόσπορο, κεχρί, ρεβίθια, φακή, κουκιά, κριθάρι – και να το βάλει χωριστά.

Η Ψυχή καταφέρνει να τα βγάλει πέρα με τη βοήθεια των μυρμηγκιών. Την άλλη μέρα υποχρεώνεται να πάει να βρει και να φέρει το χρυσό μαλλί από τα άγρια πρόβατα του βουνού, και ύστερα να κουβαλήσει νερό από την πηγή της Στύγας, που τη φύλαγαν, νύχτα και μέρα, δράκοι ακοίμητοι.
Στις επικίνδυνες αυτές αποστολές δεν της έλειψαν ωστόσο οι παραστάτες: πρώτα το προφητικό καλάμι – που τη συμβούλεψε να μαζέψει με την ησυχία της τις τούφες το μαλλί που άφηναν τα πρόβατα πάνω στα αγκάθια των θάμνων – και ύστερα ο αετός του Δία – που γέμισε το κανάτι με το νερό της πηγής.

Οι δοκιμασίες όμως και τα βάσανα της Ψυχής δεν τελειώνουν.
Η Αφροδίτη τη στέλνει στον Κάτω Κόσμο να δανειστεί από την Περσεφόνη την αλοιφή της ομορφιάς, μια και η δική της είχε τελειώσει.
Και αυτή τη φορά η Ψυχή, παίρνοντας κουράγιο από τη δύναμη του πάθους της και έχοντας βοηθό έναν μαγικό πύργο, θα τα καταφέρει, όχι βέβαια χωρίς δοκιμασίες. Ο πύργος αυτός, όπου είχε ανέβει για να αυτοκτονήσει, τη συμβούλεψε πώς θα κατεβεί στον Άδη και της φανέρωσε τι είχε να αντιμετωπίσει εκεί. Η ατυχία της, όμως, δεν είχε όρια.

Μόλις πήρε το βάζο με τη θεϊκή αλοιφή, θέλησε να δοκιμάσει η ίδια το θαυματουργό φάρμακο, ελπίζοντας πως, αν έβαζε λίγη αλοιφή στο πρόσωπό της, θα γινόταν ακόμη πιο όμορφη, και έτσι θα μπορούσε να ξανακερδίσει την αγάπη του Έρωτα. Τη στιγμή όμως που άνοιξε το βάζο, ένιωσε να την τυλίγει σαν αποπνικτικός καπνός, ο Ύπνος, και έχασε τις αισθήσεις της.

Τα βάσανα της Ψυχής βρίσκονται όμως πια στο τέλος τους. Αρκετά είχε δοκιμαστεί. Ο Έρωτας που δεν την είχε ποτέ απολησμονήσει, κατορθώνει να γλιστρήσει από το δωμάτιο όπου τον είχε κλειδωμένο η Αφροδίτη, τάχα για να του γιατρέψει την πληγή, τρέχει και ξανακλείνοντας τον Ύπνο μέσα στο βάζο, τη συνεφέρνει.
Έπειτα κατορθώνει, σε ένα συμβούλιο των θεών, να καταπραΰνει το θυμό της μητέρας του με τη βοήθεια του Δία, που αντιμετωπίζει με κατανόηση την περιπέτεια του Έρωτα, και πρωτοστατεί στο μεγάλο γλέντι που στήνεται στον Όλυμπο, για να τιμηθεί η γαμήλια ένωση του θεού με τη θνητή.

Η Ψυχή γίνεται πια επίσημα γυναίκα του και την ίδια ώρα της χαρίζεται η αθανασία.
Ύστερα από λίγο καιρό φέρνει στον κόσμο τον καρπό της αγάπης της με τον Έρωτα: την Ηδονή.


Πηγή

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

καλά αυτό το τόπικ είναι γαμάτο, δεν το είχα ξαναδεί! Πόσο τέλεια που είναι η μυθολογία! Λοιπόν, εγώ θα σας παραθέσω έναν πολύ γλυκό (και κάπως χοτ συγκριτικά με άλλους) μυθο σχετικά με τον Έρωτα, τον γιο της Αφροδίτης και το ειδύλλιο του με την Ψυχή..............

Υπέροχος ο μύθος που παρέθεσες και όχι από τους πολύ γνωστούς. Μπράβο.
Ναι, το τόπικ είναι πράγματι πολύ ωραίο.
Η μυθολογία μας είναι καταπληκτική. Το κακό είναι ότι ασχολούμαστε με αυτήν κυρίως στο δημοτικό. Έτσι, λογικό είναι, μαθαίνουμε μόνο ορισμένους μύθους και βασικά τα ηρωικά κατορθώματα. Όμως, η ελληνική μυθολογία σε κάθε ιστορία της, είναι γεμάτη από το ερωτικό στοιχείο. Νομίζω ότι σωστά εδώ, σαν μεγάλα παιδιά πλέον, εστιάζουμε περισσότερο σ' αυτό.

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[EnnisDelMar!]

Υπέροχος ο μύθος που παρέθεσες και όχι από τους πολύ γνωστούς. Μπράβο.
Ναι, το τόπικ είναι πράγματι πολύ ωραίο.
Η μυθολογία μας είναι καταπληκτική. Το κακό είναι ότι ασχολούμαστε με αυτήν κυρίως στο δημοτικό. Έτσι, λογικό είναι, μαθαίνουμε μόνο ορισμένους μύθους και βασικά τα ηρωικά κατορθώματα. Όμως, η ελληνική μυθολογία σε κάθε ιστορία της, είναι γεμάτη από το ερωτικό στοιχείο. Νομίζω ότι σωστά εδώ, σαν μεγάλα παιδιά πλέον, εστιάζουμε περισσότερο σ' αυτό.

​

Ευχαριστώ . Γενικά έχω την εντύπωση πως αυτό είναι (για μένα τουλάχιστον) ένα απ'τα στοιχεία που κρατάνε την μυθολογία ενδιαφέρουσα όχι μόνο για τα μικρά παιδιά αλλά και για τους μεγάλους

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Θησέας .........(Μέρος 3ο)

Ο Θησέας στην Κρήτη

Πριν την άφιξη του Θησέα, στην Αθήνα είχαν συμβεί τραγικά γεγονότα τα οποία ξεκίνησαν από το θάνατο του γιού του Μίνωα που ήταν βασιλιάς της Κρήτης. Δεν θα τα αναλύσουμε εδώ, καθώς μας ενδιαφέρουν μόνον οι περιπέτειες του Θησέα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η Αθήνα υπέστη από την Κρήτη ταπεινωτική ήττα και έπρεπε να πληρώνει στους νικητές φόρο αίματος. Ο φόρος αυτός ήταν ότι η Αθήνα ήταν υποχρεωμένη κάθε 9 χρόνια να στέλνει στην Κρήτη 7 αγόρια και 7 κορίτσια τα οποία προσφέρονταν στο Μινώταυρο.

Ο Μινώταυρος ήταν ένα τέρας με σώμα ανθρώπου και κεφάλι ταύρου. Ήταν γιός της γυναίκας του Μίνωα, της Πασιφάης και του (γνωστού) ταύρου που σκότωσε ο Θησέας, που είχε φέρει ο Ηρακλής από τη μεγαλόνησο και που ο Ποσειδώνας είχε βγάλει από τη θάλασσα και είχε χαρίσει στο Μίνωα (μύλος και κανένας δεν ξέρει γιατί). Για να εξηγηθούν μερικά πράγματα, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι εκείνη την εποχή τα ήθη και τα έθιμα στην Κρήτη ήταν πολύ διαφορετικά από αυτά της Αθήνας. Οι γυναίκες είχαν πολύ περισσότερα δικαιώματα από αλλού. Μάλιστα είναι γνωστή η κρητική μόδα της εποχής, όπου τα φορέματα των γυναικών είχαν τρύπες για να βγαίνουν τα βυζιά τους έξω. Το πιο συγκλονιστικό που σοκάριζε τους άλλους Έλληνες, ήταν ότι οι γυναίκες είχαν το δικαίωμα να παρακολουθούν και να παίρνουν μέρος σε αθλητικούς αγώνες ! (Αν είναι δυνατόν δηλαδή).

Ο Μίνωας ντρεπόταν για το μπάσταρδο τέρας που του κουβάλησε η γυναίκα του (κάνοντάς τον κερατά με εραστή που είχε κέρατα) και διέταξε να το φυλακίσουν στο λαβύρινθο. Ο Λαβύρινθος ήταν κατασκεύασμα του Αθηναίου αρχιτέκτονα (αριστούχου του Ε.Μ.Π.) Δαίδαλου και ήταν δαιδαλώδης.Δηλαδή ήταν χωρίς παράθυρα, είχε δωμάτια, δωματιάκια, πολύπλοκους διαδρόμους και διαδρομάκια, σήραγγες, τυφλούς δρόμους, σκάλες, στοές, ράμπες, καθρέφτες και πηγάδια. Όλα έμοιαζαν μεταξύ τους, ήταν και σκοτεινά κι έτσι ήταν αδύνατον κάποιος να βρει τον προσανατολισμό του και να βγει έξω. Εκεί έβαζαν τα 14 Αθηναιάκια που έχαναν το δρόμο τους και με τα πολλά τα έβρισκε ο Μινώταυρος. Για το τι ακριβώς τα έκανε εικασίες μπορούμε να κάνουμε. Σίγουρα στην αρχή έπαιζε μαζί τους κρυφτό και κυνηγητό μέχρι να τα πιάσει. Από εκεί και μετά (από σεξουλιάρηδες γονείς καταγόταν και ο Μινωταυρούλης) ακολουθούσαν άγριοι βιασμοί και φρικτά σαδιστικά όργια, μέχρι που στο τέλος τα παιδάκια κομματιάζονταν και κατέληγαν στο στομάχι του φοβερού τέρατος.

Λίγο μετά που ο Θησέας πήγε στην Αθήνα ήρθε ο καιρός για την πληρωμή της τρίτης δόσης του φόρου αίματος. Τα 14 παιδιά υποτίθεται ότι θα έβγαιναν με κλήρο, όμως οι κακές γλώσσες λένε ότι αν κάποιος είχε τα μέσα, τα παιδιά του δεν έμπαιναν στην κληρωτίδα. Τότε ο Θησέας ανακοίνωσε την ηρωική του απόφαση. Θα πήγαινε αυτός σαν ένας από τα 7 αγόρια και θα εξόντωνε το Μινώταυρο. Ο Αιγέας είχε αντιρρήσεις, αλλά μπροστά στην επιμονή του Θησέα υποχώρησε. Έτσι το πλοίο με το Θησέα και τα άλλα 13 παιδιά ξεκίνησε για την Κρήτη έχοντας υψώσει τα μαύρα πανιά του πένθους. Ο Αιγέας είχε ζήτησε αν η αποστολή πετύχει στο γυρισμό να σηκώσουν άσπρα πανιά για να τα δει από μακριά.

Κάποτε το πλοίο έφτασε στην Κρήτη. Την πρώτη βραδιά τους είχαν καλεσμένους σε κρητικό γλέντι με τσικουδιά και μπαλωθιές. Εκεί ο Θησέας γνώρισε την Αριάδνη, κόρη του Μίνωα και της Πασιφάης.Ήταν πολύ όμορφη και ντυμένη με την τελευταία λέξη της κρητικής μόδας. Ο Θησέας την κοίταξε στα ...μάτια. “Τι είναι αυτά; Κουμπιά; Μπιτ-μπιτ!!”. Η Αριάδνη έκανε “χι, χι, χι” και ένοιωσε ερωτευμένη μαζί του. Όπως το περιμέναμε όλοι ο Θησέας πέρασε τη νύχτα στο δωμάτιό της και στην αγκαλιά της.

Το πρωί τους οδήγησαν στο λαβύρινθο και με απειλή τόξων τους υποχρέωσαν να μπουν μέσα, ενώ ένα τοπικό συγκρότημα τραγουδούσε μαντινάδες, όπως “Καλώς τ’ αγόρια τα καλά – καλώς και τα κορίτσια – που πάτε για να κάνετε – του τέρατος τα βίτσια”. Οι νέοι προχώρησαν μέσα στο λαβύρινθο. Ο Θησέας τους είπε να είναι όλοι μαζί για να μη χαθούνε και φώναξε “Μινώταυρε!!! Ουου!!”. Καμιά απάντηση. Ξαναφώναξε “Μινωταυρούλη!!! Κούκου!!!” και τότε ακούστηκε από το βάθος με αντίλαλο ένα άγριο μουγκρητό “Μμμμμμμμμμμ”. Ο Θησέας συνέχισε “Μινωταυρούλη!!! Εδώ είμαστε!!! Έλα!!!”, “Ρούλη!!! Πού είσαι”, “Μινωταυρούλη!!! Ρούλη!!!” και το μουγκρητό ακουγόταν όλο και πιο κοντά, μέχρι που κάποια στιγμή ο Μινώταυρος εμφανίστηκε μπροστά τους. Στο φως μιας δάδας που κρατούσαν φαινόταν τρομερός με τα μάτια κατακόκκινα και μούγκριζε δυνατά. Ο Θησέας του είπε “Σκάσε πια, σ’ ακούσαμε”, έβγαλε το φωτόσπαθο των jedi, προχώρησε προς το μέρος του τέρατος. Με την κόκκινη μπέρτα του έκανε το τέρας να χάνει τον έλεγχό του. Ακολούθησε μια άγρια μάχη. Όμως κάποια στιγμή ο Θησέας με το φωτόσπαθο έκοψε το ταύρινο κεφάλι του Μινώταυρου και το πέταξε μακριά. Ναι, έτσι απλά.

Τα παιδιά χειροκρότησαν και ζητωκραύγασαν. Όμως υπήρχε ακόμα ένα πρόβλημα: Πώς θα εύρισκαν την έξοδο για να βγουν από το λαβύρινθο; Ο Θησέας είχε τη λύση που του την είχε υποδείξει η Αριάδνη με αντάλλαγμα την υπόσχεση να την πάρει μαζί του και να την παντρευτεί. Του είχε δώσει ένα κουβάρι μαλλί πλεξίματος. Αυτός έδεσε τη μια άκρη του μαλλιού σε ένα καρφί στην είσοδο και καθώς προχωρούσε ξετύλιγε το κουβάρι. Έτσι τώρα θα μάζευε το μαλλί και θα έφτανε στην έξοδο. Προσοχή!! Αυτό το κουβάρι (που ονομάστηκε μίτος της Αριάδνης) ήταν το πρώτο GPS στην ιστορία (το δεύτερο ήταν του Κοντορεβιθούλη με τα βοτσαλάκια). Βγήκαν γρήγορα έξω, πετσοκόβοντας μερικούς φρουρούς που ήταν εκεί. Απέναντι στην καφετέρια τους περίμενε η Αριάδνη με ένα κόκκινο σακ-βουαγιάζ Samsonite στο χέρι και είχε μαζί της και τη μικρή της αδερφή, τη Φαίδρα. Έτρεξαν όλοι μαζί στο λιμάνι όπου ήταν αραγμένο το πλοίο τους. Ο Θησέας με το φωτόσπαθο έσπασε τις καρίνες των πλοίων της ΑΝΕΚ που ήταν εκεί ώστε να μην μπορέσουν να τους καταδιώξουν, ανέβηκαν στο καράβι τους και σήκωσαν άγκυρα.

Έτσι ο Μινώταυρος φονεύτηκε και δεν μπορούσε να συνεχιστεί η συμφωνία αφού αναφερόταν ρητά ότι τα παιδιά προορίζονταν για αυτόν, άρα ο φόρος του αίματος σταμάτησε. Βέβαια, αρκετούς αιώνες αργότερα ο φόρος αίματος στην Κρήτη ξανάρχισε και μάλιστα πολύ πιο βαρύς και όχι μόνον από τους Αθηναίους. Ο νέος Μινώταυρος θα λεγόταν “εθνική οδός” καθώς, σύμφωνα με διεθνή στατιστικά, η Κρήτη θα ανακηρυσσόταν σαν η περιοχή της Ευρώπης με τα περισσότερα θανατηφόρα τροχαία δυστυχήματα.

Ο Θησέας και οι σύντροφοί του ταξίδευαν για την Αθήνα. Ο Θησέας όμως κατάλαβε ότι είχε αρχίσει να βαριέται την Αριάδνη και να λιγουρεύεται τη μικρή αδερφή της, τη Φαίδρα, οπότε έψαχνε να βρει τρόπο να την ξεφορτωθεί. Κάποια στιγμή έπιασε άσκημη τρικυμία και το πλοίο έπαθε μερικές μικροζημιές, έτσι άραξαν για λίγο στη Νάξο να τις επισκευάσουν. Η Αριάδνη που την είχε πιάσει λίγο η θάλασσα (τους είχαν τελειώσει οι δραμαμίνες), ξάπλωσε λίγο στην παραλία και αποκοιμήθηκε. Ο Θησέας βρήκε την ευκαιρία που περίμενε. Διέταξε και το καράβι ξεκίνησε, παρατώντας εκεί το καημένο το κορίτσι που τόσο τον βοήθησε. Τη μικρή της αδερφή όμως τη Φαίδρα, δεν την ξέχασε και αυτή έκανε την πάπια. Κυκλοφόρησαν φήμες ότι ο Θησέας παράτησε την Αριάδνη επειδή τα έφτιαξε με τη μικρή Φαίδρα και μαζί οργάνωσαν την εγκατάλειψη. Ο καιρός τώρα ήταν καλός και η Αθήνα δεν ήταν μακριά. Η Αριάδνη ξύπνησε, είδε ότι ήταν μόνη, κατάλαβε τι έγινε και έμπηξε τα κλάματα. Την άκουσε ο θεός Διόνυσος, την ερωτεύτηκε και την παντρεύτηκε. Σύμφωνα με την παράδοση η κοπέλα ίδρυσε εκεί το “Ηotel Αriadne” που υπάρχει ακόμα και στις μέρες μας.

Στο μεταξύ ο Αιγέας καθόταν στα αναμμένα κάρβουνα από την αγωνία του. Κάθε μέρα πήγαινε στο Σούνιο, ανέβαινε σε ένα βράχο και αγνάντευε το πέλαγος να δει το πλοίο να έρχεται καθώς και να πάρει το μήνυμα της επιτυχίας ή όχι της αποστολής από το χρώμα των πανιών. Κάποια στιγμή είδε ένα σημαδάκι στον ορίζοντα. Ήταν πλοίο που πλησίαζε. Όταν ήρθε πιο κοντά το αναγνώρισε. Όμως το πλοίο είχε υψωμένα τα μαύρα πανιά με τα οποία έφυγε, άρα το μήνυμα ήταν ότι ο Θησέας ήταν νεκρός. Ο γέρος πια Αιγέας, ένοιωσε τα πόδια του να μην τον κρατούν, αισθάνθηκε τα συμπτώματα του εμφράγματος (σαν τόσους στις παλιές ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες). Έβγαλε από την τσέπη του τα χάπια του, όμως τα χέρια του έτρεμαν και του έπεσαν. Έχασε τις αισθήσεις του, έπεσε από το βράχο στο πέλαγος και χάθηκε για πάντα.

Τώρα το γιατί Θησέας δεν είχε αλλάξει τα πανιά στο πλοίο υπάρχουν δύο εκδοχές. Η μία λέει ότι πάνω στη χαρά του το ξέχασε. Η άλλη όμως, που την προωθούν οι κακές γλώσσες, λέει ότι επίτηδες ο Θησέας δεν άλλαξε τα πανιά, ακριβώς για να προκαλέσει το θάνατο του Αιγέα και να πάρει αυτός το θρόνο. Όπως και να έχουν τα πράγματα, ο Θησέας αποβιβάστηκε στο λιμάνι και μετά πήγε στην Αθήνα θριαμβευτής και βασιλιάς.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nefeli Graf]

Ύλας και Νύμφες​

Στην Αργοναυτική εκστρατεία,ο Ηρακλής πήρε μαζί του τον Ύλα,ο οποίος έγινε ερωμένος του.Όταν,οι ήρωες άραξαν με την Αργώ,το πλοίο τους,στη Μυσία για να φτιάξουν καινούργια κουπιά,ο Ηρακλής έστειλε τον Ύλα να βρει δροσερό νερό.Ο Ύλας προχώρησε μέσα στην άγρια βλάστηση,προσπαθώντας να βρει νερό,και χάθηκε.Τελικά βρήκε μία καθαρή λίμνη και έσκυψε να γεμίσει το λαγήνι του.Τότε αντίκρισε τα μάτια των Ναϊάδων,των Νυμφών που κατοικούσαν στην πηγή.Αυτές τον τράβηξαν μέσα στο νερό για να γίνει ο αιώνιος εραστής τους.Ο Ηρακλής,με ραγισμένη καρδιά,περιφερόταν για πολλές μέρες στα δάση,θρηνώντας τον χαμένο φίλο του.​

​

**Πηγή**Ελληνική Μυθολογία,ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΜΠΕΛΙΝΓΚΧΑΜ,Εκδόσεις Σαββάλας,2004.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Θησέας .........(Μέρος 4ο)

Ο Θησέας βασιλιάς της Αθήνας

Στην Αθήνα τα σχολεία έκλεισαν για δύο μέρες, καθώς τη μια έγινε η κηδεία του Αιγέα και την άλλη η στέψη του Θησέα ως βασιλιά. Ο νέος βασιλιάς ήταν (και καλά) πολύ δημοκρατικός, έκανε πολλές μεταρρυθμίσεις και δούλεψε για το καλό των πολιτών. Ένωσε όλους τους δήμους της Αττικής (σίγουρα μετά από λαϊκό δημοψήφισμα) κάτω από την κυριαρχία της Αθήνας. Ίδρυσε αθλητικούς αγώνες και έκανε αλλαγές στις θρησκευτικές γιορτές. Στις μέρες του γιορτάστηκαν για πρώτη φορά τα Παναθήναια. Επίσης, παρά τις πολλές βασιλικές του ασχολίες, έβρισκε καιρό να ξεσκάει λιγάκι κάνοντας ηρωικά κατορθώματα.

Ο Θησέας έγινε πολύ φίλος με τον Πειρίθοο, που ήταν βασιλιάς των Λαπιθών. Η γνωριμία τους έγινε σε κάποιο διαδικτυακό παιχνίδι, αρχαίο πρόγονο της σημερινής “φάρμας”. Ο Πειρίθοος πάνω στο παιχνίδι έκλεψε ένα κοπάδι βόδια του Θησέα. Κατά τη μάχη που έγινε μεταξύ τους, ο ένας εκτίμησε τον άλλο και έγιναν κολλητοί. Η αφοσίωση του Θησέα προς το φίλο του, φάνηκε στο γάμο του τελευταίου. Εκεί είχαν προσκληθεί οι Κένταυροι, οι οποίοι ήπιαν πολύ κρασί, μέθυσαν και παρενοχλούσαν σεξουαλικά τις γυναίκες. Τότε ο Θησέας και ο Πειρίθοος, ένωσαν τις δυνάμεις τους, κατάσφαξαν του Κένταυρους και τους έδιωξαν από τη χώρα.


Ο Θησέας και οι Αμαζόνες

Οι Αμαζόνες ήταν γυναικείος φιλοπόλεμος λαός. Η καταγωγή τους ήταν από το θεό Άρη και τη νύμφη Αρμονία, αν και υπάρχουν φήμες που αναφέρουν ως μητέρα των πρώτων Αμαζόνων τη θεά Αθηνά (που το έπαιζε κουλτουροπαρθένα, αλλά ένα βράδυ ο Άρης το έκανε το θαύμα του). Ζούσαν χωρίς άντρες και είχαν για αρχηγό μια βασίλισσα. Όμως χρειάζονταν (προφανώς) τους άντρες, οπότε έκαναν επιδρομές στις γύρω περιοχές, τους απήγαγαν, τους βίαζαν και όταν έμεναν έγκυες τους σκότωναν. Τα αρσενικά παιδιά που γεννούσαν είτε τα θανάτωναν είτε τα τραυμάτιζαν κάνοντάς τα κουτσά ή τυφλά για να τα έχουν υπηρέτες. Τα κορίτσια ενσωματώνονταν στην κοινωνία τους, αφού τα ακρωτηρίαζαν ή τους συνέθλιβαν το δεξί στήθος ώστε να μην τα εμποδίζει στη χρήση του τόξου. Αγαπημένα χόμπι των Αμαζόνων ήταν το κυνήγι και ο πόλεμος, ενώ η θεά που λάτρευαν ήταν (προφανώς) η Άρτεμις. Υπάρχουν απεικονίσεις που δείχνουν ότι οι Αμαζόνες ήταν οι πρώτες που εφεύραν τα παντελόνια.

Η βασίλισσα των Αμαζόνων Ιππολύτη φορούσε μια πολύ ωραία (και πανάκριβη) ζώνη που ήταν δώρο του θεού Άρη. Τη ζώνη αυτή την ήθελε η κόρη του Ευρυσθέα (για να πουλήσει μούρη στις φιλενάδες της), ο οποίος ανέθεσε στον Ηρακλή mission impossible να του την φέρει. Ο Ηρακλής πήρε μαζί του για βοηθό το Θησέα. Μετά από άγρια μάχη και σφαγή ο Ηρακλής έφερε σε πέρας την αποστολή του, παίρνοντας την περίφημη ζώνη από το πτώμα της Ιππολύτης. Του Θησέα του άρεσε η Αμαζόνα Αντιόπη και την απήγαγε (σιγά μην τη ρώταγε). Εδώ μπορεί κάποιος να παρατηρήσει ότι ενώ οι Αμαζόνες ήταν αγοροκόριτσα, γίνονταν αντικείμενα πόθου πολλών διάσημων ανδρών, καθώς και ο Αχιλλέας αργότερα ερωτεύτηκε και αυτός μια Αμαζόνα.

Ο Θησέας έφερε την Αντιόπη στην Αθήνα, την παντρεύτηκε και απέκτησε μαζί της γιό, τον Ιππόλυτο. Όμως παρά το γάμο του, εξακολουθούσε να έχει ερωμένη τη Φαίδρα που ήταν αδερφή της Αριάδνης. Οι υπόλοιπες Αμαζόνες οργάνωσαν εκστρατεία εναντίον της Αθήνας, έγινε σκληρή μάχη, η Αντιόπη σκοτώθηκε μαχόμενη στο πλευρό του Θησέα και τελικά οι Αμαζόνες νικήθηκαν από τους Αθηναίους. Η συνθήκη ειρήνης υπογράφηκε σε ένα μέρος που ονομάστηκε Θησείο.


Το οικογενειακό δράμα του Θησέα

Μετά το θάνατο της Αντιόπης, ο Θησέας παντρεύτηκε (επιτέλους) τη Φαίδρα και απέκτησε μαζί της δύο παιδιά: τον Ακάμα και το Δημοφώντα. Όμως, κάποια στιγμή η Φαίδρα ερωτεύτηκε παράφορα τον ξακουστό για την ομορφιά του, προγονό της Ιππόλυτο που ήταν γιος του Θησέα και της Αντιόπης. Ο Ιππόλυτος είχε ορκισθεί παντοτινή αγνότητα και παρθενία (καλή διαστροφή και αυτή) και είχε αφιερωθεί στη λατρεία (ποιας άλλης; ) της Αρτέμιδος. Λέγεται ότι τη Φαίδρα την ώθησε στον ένοχο έρωτα η Αφροδίτη, που ήθελε να πληγώσει την Άρτεμη, την οποία δεν τη πήγαινε καθόλου (κατά τη γνώμη μου, με το δίκιο της).

Η Φαίδρα τα έριξε στα ίσα στον Ιππόλυτο, αλλά αυτός την απέκρουσε. Έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε κλαίγοντας. Αυτός την έδιωξε βίαια, οπότε η κυρία οργίσθηκε και για να τον εκδικηθεί για την απόρριψη, έσκισε τα ρούχα της και τρέχοντας παρουσιάστηκε ημίγυμνη στο Θησέα κατηγορώντας τον Ιππόλυτο ότι αποπειράθηκε να την βιάσει. Ο Θησέας την πίστεψε, αμέσως έδιωξε το γιό του χωρίς να του επιτρέψει να απολογηθεί και ζήτησε από τον Ποσειδώνα το θάνατό του. Ο θεός έστειλε ένα φοβερό θαλάσσιο τέρας που βγήκε από τη θάλασσα, το οποίο έκανε να τρομάξουν και να αφηνιάσουν τα άλογα του άρματος του νεαρού, με αποτέλεσμα ο Ιππόλυτος να εκτιναχθεί από το άρμα, να μπλεχθεί στα χαλινάρια, να συρθεί στο έδαφος, να καταξεσκιστεί στις κοτρώνες και να πεθάνει. Όταν η Φαίδρα έμαθε το τραγικό τέλος του Ιππόλυτου, την κυνήγησαν άγρια οι Ερυνίες, ομολόγησε στο Θησέα όλη την αλήθεια και αυτοκτόνησε με απαγχονισμό.


Οι Θησέας και η μικρή Ελένη

Ο Θησέας και ο κολλητός του ο Πειρίθοος συνεργάζονταν στις γκομενοδουλειές. Κάποια στιγμή πήραν μια πολύ τολμηρή απόφαση: Να πηδήξουν τις κόρες του ίδιου του Δία, την (ωραία) Ελένη και την Περσεφόνη. Συμφώνησαν να ρίξουν κλήρο ποιος θα πάρει ποιαν και συμφώνησαν ότι καθένας θα βοηθήσει τον άλλον. Ο κλήρος έδωσε την Ελένη στο Θησέα και την Περσεφόνη στον Πειρίθοο.

Η Ελενίτσα τότε ήταν κάπου 10-12 χρονών (αλλά από τότε ήταν πανέμορφη) και ο Θησέας πάνω από 50, δηλαδή επρόκειτο για καθαρή περίπτωση παιδεραστίας. Οι δύο φίλοι έφτασαν στη Σπάρτη τη στιγμή που το Ελενάκι συμμετείχε στη γιορτή του δημοτικού σχολείου και χόρευε γύρω από το βωμό της Αρτέμιδος. Η απαγωγή ήταν μάλλον εύκολη υπόθεση. Το πρόβλημα ήταν ότι η Ελενίτσα ήταν από τη Σπάρτη (κοντά στη Μάνη δηλαδή) και τα αδέρφια της, ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης πήραν τα όπλα τους και άρχισαν να καταδιώκουν τους απαγωγείς.

Ο Θησέας με το Ελενάκι …τίμησαν για τα καλά τη θεά Αφροδίτη (κοινώς, έβγαλαν τα μάτια τους) και της έχτισαν και ναό. Για να μην βρουν το κορίτσι τα οργισμένα αδέρφια της, ο Θησέας πήγε την Ελενίτσα στη μητέρα του την Αίθρα για να την κρύψει. Η Αίθρα (σαν τυπική ελληνίδα μάνα) του είπε: “Τι μου το κουβάλησες εδώ αυτό το τσουλάκι; Και βάλε γρήγορα τη ζακέτα σου γιατί θα κρυώσεις”, αλλά τελικά δέχτηκε και την έκρυψε στις Αφίδνες. Οι Διόσκουροι όμως την ανακάλυψαν, έγινε κάποια μάχη και νίκησαν. Έτσι πήραν πίσω τη μικρή Ελένη στη Σπάρτη και μαζί και τη γριά Αίθρα σαν σκλάβα. Στο δρόμο έκαναν μια στάση στο Άργος, όπου η Ελενίτσα γέννησε την κόρη του Θησέα που την ονόμασαν Ιφιγένεια. Το κοριτσάκι το έδωσαν για να το αναθρέψει η μεγάλη αδελφή της Ελένης, η Κλυταιμνήστρα. Αυτή παρουσίασε την Ιφιγένεια στον νεαρό τότε εραστή της Αγαμέμνονα, σαν δικό τους παιδί.

Να σημειωθεί ότι η απαγωγή της ωραίας Ελένης από το Θησέα ήταν η πρώτη της και είχε σαν αποτέλεσμα έναν μικρό πόλεμο. Όμως, αργότερα έγινε και η δεύτερη απαγωγή της από τον Πάρη, που οδήγησε στον πιο μεγάλο πόλεμο της αρχαιότητας. Η φήμη της Ελένης έφτασε μέχρι την Αίγυπτο και τις Ινδίες. Για τα μάτια της, την καρδιά της (ή κάποιο άλλο μέλος της) χύθηκαν ποτάμια αίματος και δίκαια έχει χαρακτηριστεί σαν η πιο μοιραία γυναίκα της ιστορίας.


Ο Θησέας ταξιδεύει στον Άδη

Ο κλήρος έδωσε την Περσεφόνη στον Πειρίθοο και ο Θησέας πήγε μαζί του ώστε να τον βοηθήσει αν χρειαστεί. Έτσι οι δύο φίλοι κατέβηκαν στον Άδη με σκοπό να απαγάγουν την Περσεφόνη. Εδώ υπάρχει μια απορία: Είναι γνωστό ότι η Περσεφόνη ζούσε στον κάτω κόσμο το μισό χρόνο και τον άλλο μισό πάνω στη γη μαζί με τη μητέρα της τη Δήμητρα, οπότε η απαγωγή τότε θα ήταν πιο εύκολη υπόθεση. Τόσο μεγάλη …βιασύνη είχε ο Περίθοος; Μάλλον η απάντηση είναι ότι ο λόγος που οι δύο μεσήλικες Καζανόβες πήγαν στον Άδη, ήταν η αλαζονεία τους ή πιο απλά, ήθελαν να δείξουν τη μαγκιά τους πετυχαίνοντας κάτι ακατόρθωτο.

Ο Πλούτωνας τους περίμενε στην πόρτα, ντυμένος με το μαύρο κουστούμι του και χαμογελούσε δείχνοντας τα κατάλευκα μυτερά δόντια του. Τους οδήγησε στο σαλόνι και τους έδειξε δύο πολυθρόνες να καθίσουν. Οι φίλοι κάθισαν και ο Πλούτωνας γέλασε σατανικά. Ο Θησέας και ο Πειρίθοος έκαναν να σηκωθούν, αλλά τα σώματά τους είχαν κολλήσει. Και τότε από τις πολυθρόνες βγήκαν φίδια που τους έδεσαν χέρια, πόδια, λαιμό και τους ακινητοποίησαν εντελώς. Ακούστηκε από μακριά το σαρδόνιο γέλιο του Πλούτωνα που έφευγε.

Εντελώς τυχαία, την άλλη μέρα πέρασε από τον Άδη ο Ηρακλής και είδε τους δύο αιχμαλώτους. Αμέσως πήγε και με τις υπερδυνάμεις του ελευθέρωσε το Θησέα. Πήγε να ελευθερώσει και τον Πειρίθοο, αλλά η γη άρχισε να τρέμει. Έτσι πήρε το Θησέα και έφυγαν εγκαταλείποντας τον κακόμοιρο τον Πειρίθοο στη μοίρα του.


Το τέλος του Θησέα

Όσον καιρό ο Θησέας έλειπε για τα ερωτικά του, είχε εγκαταλείψει την Αθήνα στην τύχη της. Έτσι κατά τη διάρκεια της απουσίας του εκδηλώθηκε πραξικόπημα και την εξουσία ανέλαβε μια χούντα με επικεφαλής το Μνησθέα. Όταν ο Θησέας γύρισε, είδε ότι το κλίμα ήταν βαρύ και δεν τον έπαιρνε να μείνει. Έστειλε τα παιδιά του σε φίλους για ασφάλεια, καταράστηκε τους αχάριστους συμπολίτες του και εγκατέλειψε την πόλη.

Πήγε στη Σκύρο, όπου βασιλιάς ήταν παλιός του φίλος ο Λυκομήδης. (Αυτός αργότερα θα έκρυβε τον Αχιλλέα για να μην πάει φαντάρος). Ο Θησέας στη Σκύρο είχε κληρονομήσει κάποια κτήματα και σκεφτόταν να τα αξιοποιήσει, καθώς προέβλεπε ότι κάποια μέρα στο νησί θα έρθει τουρισμός και θα έπρεπε να δημιουργηθεί από τότε η κατάλληλη υποδομή. Ο Λυκομήδης όμως είχε ήδη καταπατήσει την περιουσία του Θησέα, οπότε σκεφτόταν πώς θα τον βγάλει από τη μέση. Έτσι μια μέρα τον πήγε σε ένα βουνό, τάχα ότι θα του δείξει από εκεί τα κτήματά του. Πήγαν στην άκρη του γκρεμού και καθώς ο Θησέας κοίταζε κάτω, ο Λυκομήδης του έδωσε μια σπρωξιά και τον πέταξε στο γκρεμό, οπότε ο Θησέας τσακίστηκε στα βράχια και σκοτώθηκε.

Πολλούς αιώνες αργότερα, ο Κίμων έφερε από τη Σκύρο κάποια οστά, είπε ότι είδε όραμα πως ήταν του Θησέα και τα έβαλε σε λαϊκό προσκύνημα. (Κάτι παρόμοιο βέβαια έκαναν αργότερα άλλοι με δήθεν λείψανα αγίων και τάχα ιερά αντικείμενα). Σήμερα από το Θησέα έχει μείνει μόνο μια συνοικία της Αθήνας με αρκετά αρχαία και πολλές καφετέριες, όπου μας πήγαιναν περίπατο με το σχολείο...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Πρίαπος​

Ο Πρίαπος ήταν ένας υπο-θεός, μάλλον εισαγόμενος στην Ελλάδα (κάτι σαν τον σημερινό άγιο Βαλεντίνο), καθώς αρχικά λατρευόταν στη Λάμψακο του Ελλησπόντου. Μητέρα του ήταν η Αφροδίτη και πατέρας του ο Διόνυσος, αν και οι κακές γλώσσες λένε ότι η Αφροδίτη ενώ τα είχε με το Διόνυσο, τον κεράτωσε και πήγε με τον Άδωνη με τον οποίο και συνέλαβε τον Πρίαπο. Όπως και να έχουν τα πράγματα, όταν η Αφροδίτη είδε το μωρό που γέννησε έπαθε χοντρά την πλάκα της. Το παιδί ήταν κακάσχημο, με μεγάλη γλώσσα και τεράστιο πέος. (Λέγεται ότι αυτό ήταν δάκτυλος της Ήρας που δεν πήγαινε τη θεά του έρωτα). Αμέσως η Αφροδίτη το πέταξε και το έβαλε στα πόδια. Κάποιοι βοσκοί λυπήθηκαν το εγκαταλειμμένο μωράκι και ανέλαβαν την ανατροφή του.

Το παιδί μεγάλωσε βουκολικά και έγινε ένας νέος προικισμένος με υπέρ-τεράστιο φαλλό τον οποίο (φυσικά) και χρησιμοποιούσε. Είχε ερωτικές σχέσεις με πολλές Νύμφες, αλλά και με τον πανέμορφο νέο τον Δάφνη. Έβαλε στο μάτι τη Λωτίδα, όταν όμως την πήρε στην αγκαλιά του, αυτή είδε το μέγεθος και κατάλαβε τι την περίμενε, φοβήθηκε και μεταμορφώθηκε σε φυτό που ονομάστηκε λωτός. Άλλη φορά πήγε να βιάσει μια κοιμωμένη Νύμφη, οπότε ένας γάιδαρος άρχισε να γκαρίζει, η κοπέλα ξύπνησε και τράπηκε σε φυγή. Ο Πρίαπος θύμωσε που ο γάιδαρος του χάλασε τα σχέδια και τον σκότωσε. Είχε όμως και άλλη ιστορία με άλλον γάιδαρο που είχε ανθρώπινη φωνή. Με αυτόν τσακώθηκε σε συζήτηση για το ποιος από τους δύο την έχει μεγαλύτερη και ο Πρίαπος πάνω στον καυγά σκότωσε το ζώο. Η Ήρα ανέθεσε στον Πρίαπο την εκπαίδευση του θεού Άρη τον οποίο πρώτα έκανε τέλειο χορευτή και ύστερα πολεμιστή.

Ο Πρίαπος λατρευόταν σαν θεός της γονιμότητας και της γεωργικής παραγωγής, καθώς και (προφανώς) των ανδρικών γεννητικών οργάνων. Λόγω των περιπετειών του, προς τιμήν του θυσίαζαν γαϊδάρους. Πιο πολύ από την Ελλάδα λατρεύτηκε στη Ρώμη με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Mutinus Mutunus. Στην Πομπηία βρέθηκαν απεικονίσεις του σε τοιχογραφίες και πολλά αγάλματά του, πάντα με τον υπερ-μεγέθη φαλλό του έτοιμο για δράση. Φαίνεται ότι στη Ρώμη η λατρεία του έφτασε (κατά κάποιο τρόπο) ως τις μέρες μας, καθώς ο γνωστός Καβαλιέρε Σίλβιο Μπερλουσκόνι, στα περίφημα πάρτι του, ζητούσε από γυναίκες να επιδοθούν σε στοματικό έρωτα με άγαλμα του Πρίαπου.

Στο όνομα του Πρίαπου, οφείλεται και ο σημερινός ιατρικός όρος “πριαπισμός”. Πρόκειται για συνεχή στύση του ανδρικού οργάνου. Μάλλον δεν είναι τόσο ωραίο όσο θα νόμιζε κάποιος, καθώς η στύση οφείλεται στην είσοδο αίματος σε ιστούς, οπότε αν το αίμα για κάποιες ώρες δεν κινηθεί, η στύση γίνεται επώδυνη και καταστρέφονται οι ιστοί. (Υπάρχει κάτι αντίστοιχο και για τις γυναίκες).

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Νεφέλη
​

Η Νεφέλη ήταν θεά της Γ΄εθνικής. Αναφέρεται σαν προστάτιδα της φιλοξενίας, παρά το ότι αυτό ήταν αρμοδιότητα του ίδιου του Δία. Δηλαδή ήταν κάτι σαν υφυπουργός τουρισμού. Αυτός είναι και ο λόγος που σε κάθε περιοχή υπάρχει και από ένα “Hotel Nefeli”. Σύμφωνα με την πιο αέρινη και ρομαντική εκδοχή, η Νεφέλη δεν ήταν παρά ένα σύννεφο στον ουρανό, δημιούργημα του Δία, που κάποια στιγμή την πήρε υπό την προστασία του ο Ποσειδώνας και την έκανε Ωκεανίδα, δηλαδή νύμφη στο υποθαλάσσιο παλάτι του, ότι και αν φανταζόμαστε ότι σημαίνει αυτό. Επίσης, η Νεφέλη είχε πολύ φιλικές σχέσεις με την Ήρα.

Ο Ιξίωνας ήταν βασιλιάς της Ιωλκού. Παντρεύτηκε την κόρη του Δηίονα του βασιλιά της Θεσαλίας. Είχε υποσχεθεί στον πεθερό του ένα μεγάλο δώρο, αλλά έκανε την πάπια. Έτσι ο Δηίνοας για αντίποινα του έκλεψε μερικά άλογα. Ο Ιξίωνας τον κάλεσε σε φαγοπότι στη Λάρισα. Εκεί τον δολοφόνησε σπρώχνοντάς τον μέσα στη φωτιά όπου κάηκε ζωντανός. Η πράξη του ήταν “ιδιαζόντως απεχθής” καθώς παρέβη του υπέρτατο νόμο της φιλοξενίας. Κανένας δε του έδινε άσυλο, ούτε του επέτρεπε τελετουργία αποκάθαρσης για το έγκλημά του. Έτσι κυνηγημένος από θεούς και ανθρώπους, ο Ιξίωνας κατέφυγε ικέτης στο ναό του Δία. Ο Δίας (μερικές φορές ήταν και καλόκαρδος τρομάρα του), τον λυπήθηκε, τον συγχώρεσε και τον πήρε μαζί του στον Όλυμπο για φαγητό στο τραπέζι των θεών.

“Ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος”, έλεγε το κορνιζαρισμένο ρητό στο γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Ιξίωνας μεθυσμένος τόλμησε να “τα ρίξει” στην ίδια τη σύζυγο του Δία, τη θεά Ήρα. Ο Δίας για να δει μέχρι πού θα έφτανε η αγνωμοσύνη του, έδωσε στη Νεφέλη τη μορφή της Ήρας και την έστειλε στον Ιξίωνα. (Ναι, αυτό το κατά εντολή σεξ θυμίζει αρκετά πορνεία). Ο Ιξίωνας δεν κώλωσε και με την ψεύτικη Ήρα έκανε όλα όσα γίνονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Τότε ο Δίας τον κεραυνοβόλησε και διέταξε τον Ερμή να τον δέσει με φίδια σε έναν φλεγόμενο τροχό που γύριζε αιώνια στα τάρταρα και ο δεσμώτης να φωνάζει “Πρέπει να τιμούμε τους ευεργέτες μας”.

Από την ένωση του Ιξίωνα με τη Νεφέλη, (στη μυθολογία μας καμία συνεύρεση δεν είναι άκαρπη), γεννήθηκε ο Κένταυρος ο οποίος ήταν ένα πανάσχημο και τρομακτικό ανθρωπόμορφο τέρας. Ο κύριος αυτός είχε αδυναμία στις φοράδες της Μαγνησίας, οπότε από τις επαφές του με αυτές, προήλθαν οι γνωστοί μας κένταυροι, κατά το μισό άνθρωποι και το άλλο μισό άλογα. Η συγγένεια αυτή έκανε τη Νεφέλη αργότερα να πολεμήσει στο πλευρό των κενταύρων εναντίον του Ηρακλή, ρίχνοντας καταρρακτώδη βροχή ώστε να γλιστρά ο Hercules, ενώ τα εγγόνια της (ως 4Χ4) δεν είχαν πρόβλημα κρατήματος στο δρόμο. Σημειώνεται ότι οι κένταυροι ήταν μεν αθάνατοι, αλλά σαν υβριδικά πλάσματα δεν είχαν την ικανότητα της αναπαραγωγής, δηλαδή δεν υπήρχαν αρσενικοί και θηλυκοί κένταυροι.

Στη συνέχεια η Νεφέλη παντρεύτηκε τον Αθάμαντα που ήταν βασιλιάς του Ορχομενού και μαζί του απέκτησε (ετεροζυγωτικά) δίδυμα, αγοράκι και κοριτσάκι που τα ονόμασαν Φρίξο και Έλλη. Η Νεφέλη, σαν Ωκεανίδα έπρεπε για μεγάλα χρονικά διαστήματα να πηγαίνει στα βάθη της θάλασσας. (Ας πούμε με τα σημερινά δεδομένα ότι έφευγε στο εξωτερικό για το μεταπτυχιακό της). Ο Αθάμαντας, παρά το ότι την αγαπούσε, δεν του άρεσαν οι έρωτες εξ’ αποστάσεως καθώς δεν άντεχε μόνος στο συζυγικό κρεβάτι, οπότε τη χώρισε με συνοπτικές διαδικασίες και παντρεύτηκε τη θνητή Ινώ, που ήταν κόρη του βασιλιά της Θήβας Κάδμου, με την οποία απέκτησε άλλα δυο παιδιά. Οι κακές γλώσσες βέβαια, χαρακτήρισαν το γάμο του γέρου Αθάμαντα με την πολύ νεαρή Ινώ, σα γάμο ένωσης συμφερόντων.

Η Ινώ ήθελε να ξεφορτωθεί το Φρίξο και την Έλλη και ο πατέρας δεν καταλάβαινε τίποτα. (Ως εδώ μου θυμίζει λίγο “Χάνσελ και Γκρέτελ”). Η κακιά μητριά λοιπόν σκέφτηκε ένα πανούργο σχέδιο. Έβαλε τις γυναίκες να βράσουν κρυφά το σιτάρι πριν το σπείρουν, οπότε φυσικά αυτό δε φύτρωσε, στη χώρα έπεσε μεγάλη πείνα και ο λαός δυσανασχετούσε. Ο Αθάμαντας έστειλε να ρωτήσουν το μαντείο των Δελφών για το τι να κάνουν. Όμως η Ινώ δωροδόκησε τους υπαλλήλους της ιδιωτικής courier που έφεραν το χρησμό (μάλλον τους έταξε διορισμό στο δημόσιο και μάλιστα στα τότε κρατικά ΕΛΤΑ). Έτσι ανακοινώθηκε ψεύτικος χρησμός που έλεγε ότι για να σταματήσει ο λιμός (με γιώτα) ο Απόλλωνας θέλει να θυσιαστούν ο Φρίξος και η Έλλη. Ο καλός (ή μάλλον χαζός) γέρος πια βασιλιάς δεν ήθελε φυσικά να θυσιαστούν τα παιδιά του, αλλά τελικά μετά από τις πιέσεις της γυναίκας του και του παραπλανημένου λαού, υποχώρησε και είπε το ναι.

Η Νεφέλη που βρισκόταν στο παλάτι του Ποσειδώνα στο βυθό της θάλασσας, τα έβλεπε όλα αυτά από το δορυφορικό σύστημα παρακολούθησης και ήθελε να σώσει τα παιδιά της. Απευθύνθηκε στον Απόλλωνα και σε μερικούς άλλους θεούς για βοήθεια, αλλά αυτοί έδειξαν απροθυμία να τη βοηθήσουν, ψελλίζοντας ότι δεν είναι σωστό να γίνονται ρουσφέτια, ενώ στην πραγματικότητα δεν ήθελαν να στεναχωρήσουν τον Κάδμο. Η Νεφέλη επισκέφτηκε ακόμη και τον πρώην σύζυγό της να τον παρακαλέσει, αλλά η συνάντηση απέβη άκαρπη.

Έφτασε η μέρα της θυσίας. Ο Φρίξος και η Έλλη είναι στο βωμό και ο ιερέας σηκώνει το κοφτερό σπαθί. Και τότε, (όπως γίνεται και στις ταινίες), στην ύστατη στιγμή η Ήρα (σαν από μηχανής θεά) συγκινημένη από τους θρήνους της Νεφέλης, στέλνει με δική της πρωτοβουλία και σε συνεργασία με τον Ερμή ένα ιπτάμενο χρυσόμαλλο κριάρι το οποίο καβαλάνε τα δυο παιδιά και φεύγουν από τον τόπο της θυσίας, αφήνοντας τον ιερέα-δήμιο με το σπαθί στο χέρι. Για την προέλευση του χρυσόμαλλου κριαριού αναφέρεται ότι ήταν παιδί του Ποσειδώνα και της Θεοφανώς με την οποία ο θεός της θάλασσας ήρθε σε ερωτική επαφή μεταμορφωμένος σε κριάρι και έχοντας μεταμορφώσει αυτήν σε προβατίνα.

Με τη φυγή του Φρίξου και της Έλλης ο λαός επαναστατεί εναντίον του Αθάμαντα και της Ινώς. Όμως η ίντριγκα συνεχίζεται. Η Ινώ έρχεται σε μυστική συμφωνία με το Δία που έρχεται ινκόγκνιτο στον Ορχομενό. Ο Δίας ηρεμεί το λαό και η Ινώ αναλαμβάνει να μεγαλώσει κρυφά το Διόνυσο που είναι το νόθο παιδί του Δία με την (ολοσχερώς καμένη) αδερφή της Σεμέλη, το οποίο παιδί καταδιώκει η ζηλότυπη Ήρα. Η Ινώ βάζει στο Δία ακόμα έναν όρο: να πεθάνει τουλάχιστον το ένα από τα παιδιά της Νεφέλης. Ο Δίας δέχεται και φροντίζει τη στιγμή που το χρυσόμαλλο κριάρι με τα δυο παιδιά πετά πάνω από τον Ελλήσποντο (μετά τον είπανε έτσι φυσικά), η Έλλη γλιστρά και χάνεται στα σκοτεινά νερά, οπότε όλοι νόμισαν ότι πνίγηκε. Όμως, η Νεφέλη που φοβόταν για νέα συναλλαγή του Δία με την Ινώ, είχε παρακαλέσει τον Ποσειδώνα να έχει το νου του. Έτσι αυτός έκανε την Έλλη θαλάσσια νύμφη και την έφερε στο υποβρύχιο παλάτι να ζει αιώνια μαζί με τη μητέρα της. Μόνος πλέον ο Φρίξος έφτασε στην Κολχίδα όπου θυσίασε (καλός αχάριστος και αυτός) το χρυσόμαλλο κριάρι στο Δία και χάρισε το δέρμα του στον τοπικό βασιλιά Αιήτη.

Αυτή είναι η ιστορία της Νεφέλης και μερικών άλλων που έπαιξαν ρόλο στη ζωή της. Για τον Αθάμαντα, την Ινώ, το χρυσόμαλλο δέρας και την αργοναυτική εκστρατεία που ακολούθησε υπάρχουν πολλά ακόμα που δεν είναι για τώρα. Να προσθέσω μόνο ότι τη Νεφέλη την τραγούδησε η Χαρούλα Αλεξίου με έναν διαφορετικό μύθο.
https://www.youtube.com/watch?v=oZicZO2S0pA

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

[FONT=&quot]
ΕΡΩΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗ[/FONT]
​

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαν σε μια πολιτεία μεγάλη, πλούσια και δυνατή ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα. Η μικρότερη από τις τρεις κόρες τους την έλεγαν Ψυχή ήταν τόσο όμορφη, που μόνο με τη θεά Αφροδίτη μπορούσε να παραβληθεί. Έτσι, όποιος την έβλεπε, έπεφτε θαμπωμένος και την προσκυνούσε σαν να είχε μπροστά του την ίδια τη θεά. Με τον καιρό όλοι πίστεψαν πως η ψυχή δεν ήταν παρά η ίδια η θεά του έρωτα που είχε κατεβεί στη γη. Τα ιερά της Αφροδίτης στην Πάφο, στα Κύθηρα, στην Κνίδο, ερημώθηκαν. Οι προσευχές λησμονήθηκαν. Οι θυσίες σταμάτησαν. Ο κόσμος, που λάτρευε πριν τη μεγάλη θεά, σαγηνεύτηκε από την ομορφιά της θνητής, και αυτήν προσκυνούσε πια και λάτρευε.

Η Αφροδίτη δεν άντεξε την προσβολή και αποφάσισε να εκδικηθεί: πρόσταξε λοιπόν το γιο της, τον Έρωτα, να χτυπήσει την αντίζηλό της με τα βέλη του και να την κάνει να αγαπήσει παράφορα τον πιο ασήμαντο και περιφρονημένο άνθρωπο του κόσμου. Έτσι, όπως άλλωστε γίνεται συχνά, η ομορφιά της Ψυχής στάθηκε η αιτία της μεγάλης της δυστυχίας: όλοι οι νέοι έμειναν μαγεμένοι από τη χάρη της, κανείς όμως δεν αποφάσιζε να την κάνει γυναίκα του, και η Ψυχή έμενε μόνη και έρημη. Οι δύο αδερφές της είχαν παντρευτεί πριν από καιρό στα ξένα, και η Ψυχή, κλεισμένη στο παλάτι, έκλαιγε τη μοίρα της και καταριόταν την ομορφιά της.

Όταν ο βασιλιάς είδε κι απόειδε, αποφάσισε να ρωτήσει το μαντείο του Απόλλωνα στη Μίλητο, για την τύχη της κόρης του. Η απάντηση του θεού ήταν αλλόκοτη και σκληρή: έπρεπε να οδηγήσουν την Ψυχή νυφοστολισμένη, σαν να ήταν να παντρευτεί στον Κάτω Κόσμο, στην πιο ψηλή κορφή ενός έρημου και μακρινού βουνού. Εκεί θα συναντούσε το γαμπρό που της είχε τάξει το ριζικό της: ένα πελώριο φίδι φτερωτό που προξενούσε το φόβο και τον τρόμο, ακόμη και στον μεγάλο Δία. Τρόμαξε ο βασιλιάς. Μήπως όμως μπορούσε να κάνει κι αλλιώς; Έτσι όλος ο λαός, μαζί με τους γονείς της, τη συνόδεψε με κλάματα και μοιρολόγια ως την κορφή του βουνού, όπου την άφησαν κι έφυγαν. Τότε ο Ζέφυρος την ανασήκωσε, και ταξιδεύοντάς την πάνω από στεριές και θάλασσες, την έφερε και την άφησε μέσα σε ένα μαγεμένο περιβόλι.

Σ' αυτό το περιβόλι η Ψυχή σαστισμένη πήρε να σεργιανάει εδώ κι εκεί, όταν ξαφνικά βρέθηκε μπροστά σ' ένα ολόχρυσο παλάτι, εντελώς αφύλαχτο. Παρ' όλο το φόβο που ένιωθε, μπήκε μέσα και άρχισε να το τριγυρίζει, ώσπου άκουσε μια φωνή: «όλα όσα βλέπεις, κυρά μου, είναι δικά σου. Μη φοβάσαι! Κάθισε να ξαποστάσεις, και όταν θελήσεις να λουστείς και να νοιαστείς για την ομορφιά σου, φώναξέ μας να σε βοηθήσουμε. Εμείς είμαστε οι υπηρέτες σου. Η κάθε σου επιθυμία είναι για μας προσταγή».

Πραγματικά, οι υπηρέτες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την περιποιηθούν και να τη διασκεδάσουν. Τη βοήθησαν να λουστεί, της έστρωσαν πλούσιο το τραπέζι και της τραγούδησαν, χωρίς όμως να τους δει. Τη νύχτα έφτασε ο άγνωστος άντρας της και μέσα στο βαθύ σκοτάδι την έκανε δική του, προτού όμως ξημερώσει ακόμη, χάθηκε από κοντά της.
Έτσι περνούσε ο καιρός: την ημέρα οι αόρατοι υπηρέτες φρόντιζαν να μην της λείψει τίποτα και τη νύχτα ερχόταν ο μυστηριώδης εραστής της και την έκανε ευτυχισμένη. Στο μεταξύ οι γονείς της γερνούσαν μέσα στην απελπισία και στο πένθος. Κοντά τους είχαν έρθει οι δυο άλλες θυγατέρες τους και προσπαθούσαν μάταια να τους παρηγορήσουν. Αλλά και η Ψυχή άρχισε να αισθάνεται δυστυχισμένη: ολομόναχη τη μέρα να ζει ανάμεσα σε αόρατα πνεύματα και το βράδυ να πλαγιάζει στην αγκαλιά ενός άντρα, που ούτε για μια στιγμή δεν είχε αντικρίσει το πρόσωπό του. Στο τέλος με δάκρυα και παρακάλια καταφέρνει η Ψυχή να πείσει τον άντρα της μέσα στα χάδια να επιτρέψει να έρθουν, ας είναι και για λίγον καιρό, οι αδερφές της για να της κρατήσουν συντροφιά. Η άδεια δίνεται, με έναν όρο όμως: «Μπορείς, της είπε, να τους χαρίσεις ό,τι θελήσουν από τα πλούτη του παλατιού. Μα μην πλανηθείς από τα λόγια τους και θελήσεις να με αντικρίσεις στο φως. Θα με χάσεις για πάντα και θα γίνεις δυστυχισμένη». Η Ψυχή του υπόσχεται να σεβαστεί την επιθυμία του. Άλλωστε και η ίδια τον έχει αγαπήσει στο μεταξύ και δεν θέλει να τον χάσει. Ξέρει ακόμη πως από τη διαγωγή της θα εξαρτηθεί και η φύση του παιδιού που έχει στα σπλάχνα της: αν συμμορφωθεί με την εντολή του άντρα της, το παιδί που θα γεννήσει θα είναι αθάνατο. Αν όχι, θνητό.

Ύστερα από λίγες μέρες οι αδερφές ανεβαίνουν στο βουνό για να κλάψουν την Ψυχή, που τη νόμισαν πια χαμένη για πάντα. Στους θρήνους τους αποκρίνεται η φωνή της ίδιας της Ψυχής που τις καλεί κοντά της. Σε λίγο, ταξιδεμένες κι αυτές από το Ζέφυρο, βρίσκονται μέσα στο παλάτι. Η χαρά τους είναι ανείπωτη. Όμως, σιγά σιγά αρχίζουν να ζηλεύουν την τύχη της αδερφής τους και ο φθόνος τους μεγαλώνει ύστερα από κάθε επίσκεψη, καθώς η Ψυχή, εντελώς ανυποψίαστη για τα αισθήματά τους, τις σεργιανίζει μέσα στο παλάτι και τους δείχνει τους αρίθμητους θησαυρούς. Στους γέρους γονείς τους δεν λένε κουβέντα για την τύχη της Ψυχής. Τους αφήνουν να πιστεύουν πως η μικρότερη αδερφή είναι από καιρό πεθαμένη. Οι φθονερές αδερφές δεν σκέφτονται παρά μόνο πώς θα κάνουν κακό στην Ψυχή. Δεν σταματούν να τη ρωτούν για τον άντρα της. Και η Ψυχή αναγκάζεται στο τέλος να τους πει ψέματα, πως τάχα ο άντρας της είναι ένας νέος όμορφος και δυνατός που περνά τη μέρα του πάνω στα βουνά κυνηγώντας. Η ομολογία της Ψυχής κάνει να φουντώνει ακόμα πιο πολύ ο φθόνος στα στήθη των αδερφάδων της, γιατί και οι δυο έχουν παντρευτεί γέρους και ανήμπορους βασιλιάδες. Όμως και ο σύντροφος της Ψυχής ξέρει τι διαθέσεις έχουν οι κακές αδερφές και σε κάθε ευκαιρία την προειδοποιεί για την ανεπανόρθωτη καταστροφή που θα προκαλέσει η ίδια αν τυχόν παραβεί την εντολή του. Οι αδερφές της ωστόσο επιμένουν να μάθουν λεπτομέρειες και έτσι, κάποτε που η Ψυχή ξεχάστηκε και είπε πως ο άντρας της είναι κάποιος πλούσιος έμπορος από την κοντινή επαρχία, κάπως μεγάλος στην ηλικία, πέφτουν πάνω της και την αναγκάζουν να παραδεχτεί, μια και η ίδια άλλα τους είχε πει πιο παλιά, πως τον άντρα της δεν τον είχε ποτέ δει στα μάτια της. Στο τέλος κατορθώνουν να την πείσουν πως αυτός ο άγνωστος άντρας της δεν ήταν παρά το φοβερό φίδι που μνημόνευε η προφητεία του Απόλλωνα. Αν τη φροντίζει, της είπαν, είναι γιατί θέλει να τη φάει, μόλις το παιδί μεγαλώσει στα σπλάχνα της. Ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να γλιτώσει από το θάνατο: μια νύχτα, να ανάψει ένα λυχνάρι και να κόψει το κεφάλι του τέρατος.

Η ψυχή βασανίστηκε πολύ ώσπου να πάρει την απόφαση, αλλά στο τέλος πίστεψε πως αυτή θα έπρεπε να χτυπήσει πρώτη. Έτσι, μια μέρα, όταν έπεσε το σκοτάδι και ο άντρας της πλάγιασε κοντά της και αποκοιμήθηκε βαθιά, σηκώθηκε και άναψε το λυχνάρι. Κάτω όμως από το φως του η Ψυχή τα έχασε: μπροστά της βρισκόταν ο ίδιος ο Έρωτας, πιο ωραίος κι απ' ό,τι τον φανταζόταν. Στα πόδια του κρεβατιού ήταν ριγμένα τα άρματά του : το τόξο, η φαρέτρα και τα βέλη. Η Ψυχή πήρε τότε μια σαΐτα και, καθώς την περιεργαζόταν, πληγώθηκε ελαφρά στο δάχτυλο. Από κείνη τη στιγμή, χωρίς και η ίδια να το καταλάβει, ερωτεύεται παράφορα τον ίδιο τον Έρωτα. Μετανιωμένη για την ευπιστία και την αμυαλιά της προσπαθεί να αυτοκτονήσει για να τιμωρήσει τον εαυτό της. Άδικος κόπος. Το μαχαίρι γλιστρά και πέφτει από το χέρι της.

Ξαφνικά, μια σταγόνα καφτό λάδι χύνεται από το λυχνάρι και πέφτει πάνω στον γυμνό ώμο του κοιμισμένου θεού. Ο Έρωτας πετιέται πάνω αλαφιασμένος από τον πόνο και, διαπιστώνοντας την απιστία της γυναίκας του, ανοίγει τα φτερά του για να φύγει. Μόλις που προφταίνει η Ψυχή να πιαστεί από το πόδι του και να ανυψωθεί μαζί του πάνω στα σύννεφα. Ύστερα από λίγο, εξαντλημένη από την κούραση, πέφτει στη γη, χωρίς να σκοτωθεί. Και ο Έρωτας όμως κατέβηκε, στάθηκε στην κορυφή ενός κοντινού κυπαρισσιού, και αφού της παραπονέθηκε για την αχαριστία που έδειξε, πέταξε πάλι στα ύψη. Η Ψυχή ρίχτηκε από την απελπισία της σ' ένα ποτάμι για να πνιγεί, εκείνο όμως τη σήκωσε απαλά πάνω στα νερά του και την άφησε πάνω στην πυκνή χλόη της όχθης του. Ο Παν, που βρισκόταν εκεί κοντά, κατάφερε να τη μεταπείσει και να της δώσει θάρρος.

Από εκείνη τη στιγμή ένας είναι ο σκοπός της ζωής της: να ξαναβρεί τη χαμένη της ευτυχία. Πρώτα όμως πρέπει να τιμωρήσει τις αδερφές της. Στην πρώτη εξομολογείται πως ο Έρωτας έφυγε από κοντά της, τάχα για να παντρευτεί εκείνην. Δεν χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να πειστεί η φθονερή αδερφή να παρατήσει τον άντρα της, λέγοντάς του πως τάχα πέθαναν οι γονείς της, να ανεβεί στο βουνό και να γκρεμιστεί στα βράχια, πιστεύοντας ως την τελευταία στιγμή πως θα τη σηκώσει, όπως και την άλλη φορά, ο Ζέφυρος. Με τον ίδιο τρόπο σκοτώνεται και η δεύτερη.
Ύστερα από την τιμωρία τους, η Ψυχή ξεκινάει να βρει τον Έρωτα. Άδικα όμως παραδέρνει σε στεριές και θάλασσες. Οι θεοί την έχουν εγκαταλείψει. Ούτε η Ήρα, ούτε η Δήμητρα, παρόλο που τη συμπονούν, δέχονται να τη βοηθήσουν, όταν καταφεύγει στα ιερά τους, γιατί δεν θέλουν να έρθουν σε σύγκρουση με την Αφροδίτη, που τη μισεί θανάσιμα, επειδή μπόρεσε αυτή, μια θνητή, να ξελογιάσει το γιο της. Τέλος, πηγαίνει στο παλάτι της Αφροδίτης, με την ελπίδα πως εκεί θα έβρισκε τον Έρωτα, και πέφτει ασυλλόγιστα στα χέρια της. Από καιρό άλλωστε η θεά είχε στείλει τον Ερμή να τη βρει και να την οδηγήσει με το καλό ή με τη βία μπροστά της.

Από τη στιγμή αυτή αρχίζουν οι μεγάλες δοκιμασίες για την Ψυχή. Δύο έμπιστες δούλες της ζηλότυπης θεάς, η Θλίψη και η Έγνοια, τη μαστιγώνουν αλύπητα. Άλλη της βγάζει τρίχα τρίχα τα μαλλιά, η Αφροδίτη η ίδια τη δέρνει και της ξεσκίζει τα ρούχα. Ύστερα την προστάζει μέσα σε λίγες ώρες να ξεδιαλέξει από έναν τεράστιο σωρό καρπούς της γης το κάθε είδος στάρι, παπαρουνόσπορο, κεχρί, ρεβίθια, φακή, κουκιά, κριθάρι και να το βάλει χωριστά. Η Ψυχή καταφέρνει να τα βγάλει πέρα με τη βοήθεια των μυρμηγκιών. Την άλλη μέρα υποχρεώνεται να πάει να βρει και να φέρει το χρυσό μαλλί από τα άγρια πρόβατα του βουνού, και ύστερα να κουβαλήσει νερό από την πηγή της Στύγας, που τη φύλαγαν, νύχτα και μέρα, δράκοι ακοίμητοι. Στις επικίνδυνες αυτές αποστολές δεν της έλειψαν ωστόσο οι παραστάτες: πρώτα το προφητικό καλάμι που τη συμβούλεψε να μαζέψει με την ησυχία της τις τούφες το μαλλί που άφηναν τα πρόβατα πάνω στα αγκάθια των θάμνων και ύστερα ο αετός του Δία που γέμισε το κανάτι με το νερό της πηγής.

Οι δοκιμασίες όμως και τα βάσανα της Ψυχής δεν τελειώνουν. Η Αφροδίτη τη στέλνει στον Κάτω Κόσμο να δανειστεί από την Περσεφόνη την αλοιφή της ομορφιάς, μια και η δική της είχε τελειώσει. Και αυτή τη φορά η Ψυχή, παίρνοντας κουράγιο από τη δύναμη του πάθους της και έχοντας βοηθό έναν μαγικό πύργο, θα τα καταφέρει, όχι βέβαια χωρίς δοκιμασίες. Ο πύργος αυτός, όπου είχε ανέβει για να αυτοκτονήσει, τη συμβούλεψε πώς θα κατεβεί στον Άδη και της φανέρωσε τι είχε να αντιμετωπίσει εκεί. Η ατυχία της, όμως, δεν είχε όρια. Μόλις πήρε το βάζο με τη θεϊκή αλοιφή, θέλησε να δοκιμάσει η ίδια το θαυματουργό φάρμακο, ελπίζοντας πως, αν έβαζε λίγη αλοιφή στο πρόσωπό της, θα γινόταν ακόμη πιο όμορφη, και έτσι θα μπορούσε να ξανακερδίσει την αγάπη του Έρωτα. Τη στιγμή όμως που άνοιξε το βάζο, ένιωσε να την τυλίγει σαν αποπνικτικός καπνός, ο Ύπνος, και έχασε τις αισθήσεις της.

Τα βάσανα της Ψυχής βρίσκονται όμως πια στο τέλος τους. Αρκετά είχε δοκιμαστεί. Ο Έρωτας που δεν την είχε ποτέ απολησμονήσει, κατορθώνει να γλιστρήσει από το δωμάτιο όπου τον είχε κλειδωμένο η Αφροδίτη, τάχα για να του γιατρέψει την πληγή, τρέχει και ξανακλείνοντας τον Ύπνο μέσα στο βάζο, τη συνεφέρνει. Έπειτα κατορθώνει, σε ένα συμβούλιο των θεών, να καταπραΰνει το θυμό της μητέρας του με τη βοήθεια του Δία, που αντιμετωπίζει με κατανόηση την περιπέτεια του Έρωτα, και πρωτοστατεί στο μεγάλο γλέντι που στήνεται στον Όλυμπο, για να τιμηθεί η γαμήλια ένωση του θεού με τη θνητή. Η Ψυχή γίνεται πια επίσημα γυναίκα του και την ίδια ώρα της χαρίζεται η αθανασία. Ύστερα από λίγο καιρό φέρνει στον κόσμο τον καρπό της αγάπης της με τον Έρωτα: την Ηδονή.

Πηγή :Ελληνική Μυθολογία, Εκδοτική Αθηνών

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Μετά την επιστροφή του Οδυσσέα…

[FONT=&quot][/FONT]Η “βασική ιστορία” είναι σε όλους γνωστή. Ο Οδυσσέας μετά από 20 χρόνια και πολλές περιπέτειες, επέστρεψε στην Ιθάκη, τιμώρησε τους μνηστήρες, ξαναπήρε το βιός του και τον “κόσμο” του, έσφιξε στην αγκαλιά του την πιστή του σύζυγο Πηνελόπη και είχε στο πλάι του τον καλό γιο του Τηλέμαχο. Κι ύστερα; Θα έλεγε κανείς ότι “έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”. Όμως οι μύθοι άλλα λένε και μάλιστα διηγούνται και ιστορίες σκοτεινές. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να δούμε τι συνέβη στον Οδυσσέα και την οικογένειά του μετά το “νόστιμον ήμαρ”.

Ο Οδυσσέας στο ταξίδι του στον Άδη, είχε πάρει από τον Τειρεσία χρησμό, ότι αφού σκοτώσει τους μνηστήρες, θα πρέπει να εξευμενίσει τον Ποσειδώνα. Για το σκοπό αυτό “θα πρέπει να φύγει από τον τόπο του, κρατώντας στο χέρι του ένα κουπί, μέχρι να φθάσει σε ανθρώπους [FONT=&quot][/FONT]που ούτε τη θάλασσα γνωρίζουν, ούτε το φαγητό τους αλατίζουν, ούτε καν τα πλοία και τα κουπιά, τούς είναι γνωστά. Κι όταν στον δρόμο του βρεθεί κάποιος οδοιπόρος, που θα του πει πως αυτό που κρατά στον ώμο του είναι λιχνιστήρι (ξύλινο, αγροτικό εργαλείο), τότε ο Οδυσσέας θα πρέπει να μπήξει στο χώμα το κουπί, να προσφέρει θυσίες στον Ποσειδώνα, κριάρι, ταύρο και κάπρο, κι έπειτα να επιστρέψει στην πατρίδα του, κι εκεί να θυσιάσει μία εκατόμβη σε όλους τους θεούς”. Γρήγορα λοιπόν ο Οδυσσέας ξεκίνησε να φύγει από την Ιθάκη. Να σημειωθεί όμως, ότι ήδη με την Πηνελόπη είχαν αρχίσει ζήλιες, γκρίνιες και καυγάδες, καθώς εκείνη ήταν υπόδειγμα πιστής συζύγου, ενώ ο κύριος διαρκώς της κοκορευόταν τα ερωτικά του κατορθώματα με την Κίρκη, την Καλυψώ και τη Ναυσικά.

[FONT=&quot][/FONT]Πρώτος σταθμός του ταξιδιού του Οδυσσέα ήταν η Δωδώνη, όπου πήγε για να πάρει χρησμό από το μαντείο (και ίσως και παγωτό). Εκεί φιλοξενήθηκε από τον βασιλιά Τυρίμμα. Γνώρισε την Ευίππη, κόρη του βασιλιά και (φυσικά) συνέβη το “μοιραίον”. Προφανώς (όπως γίνεται πάντα στη μυθολογία μας) η βολή ήταν καρπερή και η κόρη του βασιλιά, γέννησε από τον Οδυσσέα τον Ευρύαλο, όταν ο Οδυσσέας είχε επιστρέψει στην πατρίδα του και χωρίς αυτός να το ξέρει. Μετά από χρόνια, η Ευίππη έστειλε τον Ευρύαλο στην Ιθάκη για να βρει τον πατέρα του και να του παραδώσει ένα γράμμα με μυστικά σημάδια, αποδεικτικά της ταυτότητάς του. Εκείνη την ημέρα ο Οδυσσέας απουσίαζε από το παλάτι και η Πηνελόπη, κρατώντας το γράμμα στα χέρια της και έχοντας από καιρό πληροφορηθεί την παράνομη σχέση του άντρα της, αποφάσισε να εξοντώσει τον Ευρύαλο. Έτσι, μόλις ο Οδυσσέας επέστρεψε, πείστηκε από τη γυναίκα του πως ο νεαρός είχε έλθει για να τον δολοφονήσει. Ο Οδυσσέας ξεγελάστηκε και σκότωσε τον Ευρύαλο, πριν εκείνος προλάβει να του μιλήσει. Αυτά όμως συνέβησαν αρκετά αργότερα. Προς το παρόν ο χρησμός που πήρε ο Οδυσσέας ήταν ότι θα φονευτεί από το γιο του και μάλιστα από τη θάλασσα. Το μυαλό του πήγε στον Τηλέμαχο καθώς δεν ήξερε (ή ξέχασε) τα μπασταρδάκια που είχε σπείρει. Έτσι, γυρίζοντας στην Ιθάκη, έδιωξε τον Τηλέμαχο σε μακρινό ταξίδι με φοινικικά πλοία που είχαν αράξει εκεί.

[FONT=&quot][/FONT]Επόμενος σταθμός του ταξιδιού του Οδυσσέα ήταν η Θεσπρωτία. Εκεί επαληθεύτηκε η προφητεία του Τειρεσία καθώς οι άνθρωποι δεν είχαν δει θάλασσα και νόμισαν ότι το κουπί ήταν γεωργικό εργαλείο. Βασίλισσα της Θεσπρωτίας ήταν η Καλλιδίκη (που μάλλον δεν είχε άντρα), οπότε ο Οδυσσέας δεν έχασε (όπως πάντα) την ευκαιρία και την παντρεύτηκε (χωρίς φυσικά να έχει πάρει διαζύγιο από την Πηνελόπη). Ασφαλώς και έκανε μαζί της γιό, τον Πολυποίτη. Ανακατεύτηκε ενεργά στον πόλεμο των Θεσπρωτών με τους Βρύγους. Μετά το θάνατο της Καλλιδίκης, ο Οδυσσέας παραχώρησε την εξουσία στον Πολυποίτη (πότε πρόλαβε και μεγάλωσε; ) και επέστρεψε στην Ιθάκη με σκοπό να ζήσει εκεί τα υπόλοιπα χρόνια του στην αγκαλιά της πιστής και πολυαγαπημένης του γυναικούλας Πηνελόπης.

[FONT=&quot][/FONT]Το σπέρμα του Οδυσσέα με την Κίρκη δεν ήταν (εννοείται) χωρίς αποτέλεσμα. Απέκτησε μαζί της γιο, τον Τηλέγονο, του οποίου την ύπαρξη (μάλλον) δεν γνώριζε. (Δύο σχόλια: ούτε οι θεές τότε ήξεραν αντισυλληπτικά μέτρα και 9 στις 10 φορές το παιδί ήταν αγόρι). Ο Τηλέγονος έφτασε στην Ιθάκη αναζητώντας τον πατέρα του, καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμά του και νομίζοντας ότι (ήταν σκράπας στη γεωγραφία) η Ιθάκη ήταν η Κέρκυρα, άρχισε να τη λεηλατεί. Ο Οδυσσέας μαζί με τον Τηλέμαχο που είχε επιστρέψει, υπερασπίστηκαν την πόλη τους. Στη μάχη ο Τηλέγονος, μην ξέροντας ποιον έχει μπροστά του, σκότωσε τον πατέρα του τον Οδυσσέα. Μάλιστα τον σκότωσε με δόρυ που για μύτη είχε αγκάθι ψαριού (σαλαχιού), έτσι επαληθεύτηκε η προφητεία ότι ο Οδυσσέας θα φονευτεί από το χέρι του γιου του και από τη θάλασσα.

[FONT=&quot][/FONT]Στη συνέχεια ο πατροκτόνος μαθαίνει που βρίσκεται και ποιον σκότωσε. Τα δυο αδέρφια, Τηλέμαχος και Τηλέγονος, αναγνωρίστηκαν και έδωσαν τα χέρια. (Θυμίζει λίγο “τραγούδι του νεκρού αδερφού” του Μίκη Θεοδωράκη). Ο Τηλέγονος παίρνει μαζί του τον Τηλέμαχο και την Πηνελόπη και πηγαίνουν όλοι μαζί στην ακρογιαλιά της Αίας, του νησιού της Κίρκης. Εκεί, η Κίρκη τους κάνει όλους αθάνατους. Μάλιστα γίνονται και δύο παράξενοι “γάμοι”: Ο Τηλέμαχος με την Κίρκη και ο Τηλέγονος με την Πηνελόπη. Αν προσθέσουμε και έναν άλλο μύθο, ότι ο Τηλέμαχος κάποια στιγμή παράτησε την Κίρκη, πήγε στην Κέρκυρα και παντρεύτηκε τη Ναυσικά, την κόρη την κόρη του βασιλιά των Φαιάκων, [FONT=&quot][/FONT]προκύπτει ότι τα ερωτικά της οικογένειας είναι πολύ …μπερδεμένα μεταξύ τους. Να συμπληρώσουμε ακόμα ότι από το γάμο του Τηλέγονου με την Πηνελόπη, προέκυψε (όπως πάντα) γιος που ήταν ο Ρώμος, ο ιδρυτής της Ρώμης.

Αυτή λοιπόν είναι η “ιστορία” του Οδυσσέα μετά την επιστροφή, όπως προκύπτει από τους μύθους που διασώθηκαν. Σίγουρα δεν είναι τόσο ωραία όσο η “γνωστή”, δεν παύει όμως να είναι ενδιαφέρουσα. Μόνο (με πρόχειρους υπολογισμούς) κάτι δεν βγαίνει καλά με τις ηλικίες των πρωταγωνιστών. Πόσων ετών ήταν η Πηνελόπη πριν γίνει αθάνατη από την Κίρκη; (Το βάζω για κουίζ). Πάντως, παρά τα όποια της “μειονεκτήματα”, η Ελληνική Μυθολογία είναι πάντα υπέροχη.

Και το μουσικό θέμα της Ελένης Καραΐνδρου από "το βλέμμα του Οδυσσέα" του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
​

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[τρελή φιλόσοφος]

ο κύριος διαρκώς της κοκορευόταν τα ερωτικά του κατορθώματα με την Κίρκη, την Καλυψώ και τη Ναυσικά.

δεν νομίζω ότι είχε κάνει κάτι με τη Ναυσικά.Απλά τον είχε δει γυμνό

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

δεν νομίζω ότι είχε κάνει κάτι με τη Ναυσικά.Απλά τον είχε δει γυμνό

Ήσουν εκεί; Γιατί εγώ από ψηλά άλλα είδα...

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[τρελή φιλόσοφος]

Ήσουν εκεί; Γιατί εγώ από ψηλά άλλα είδα...

​

ναι,ήμουν η κορασίδα δεξιά απτη Ναυσικά, η ξανθιά με το τόπι
εννοώ απο ότι έχω διαβάσει και δεν έχω διαβάσει μόνο τα παιδικά,είχα πάρει κάποια στιγμή ένα σοβαρό βιβλίο και ασχολήθηκα
και άλλωστε δε βγαίνει νόημα,μία νεαρή κοπέλα πριγκηποπούλα να συνευρυθεί με έναν ξένο γυμνό; Δεν νομίζω να έκανε καλή εντύπωση

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

εννοώ απο ότι έχω διαβάσει και δεν έχω διαβάσει μόνο τα παιδικά,είχα πάρει κάποια στιγμή ένα σοβαρό βιβλίο και ασχολήθηκα και άλλωστε δε βγαίνει νόημα,μία νεαρή κοπέλα πριγκηποπούλα να συνευρυθεί με έναν ξένο γυμνό; Δεν νομίζω να έκανε καλή εντύπωση

Τώρα παίζουμε με μύθους, αλλά δεν πειράζει. Εκτός από την "Οδύσσεια" το περιστατικό περιγράφεται και στην (κατά μεγάλο μέρος χαμένη) τραγωδία του Σοφοκλή "Ναυσικάα" (αρχικός ασυναίρετος τύπος). Στη "Βικιπαίδεια" μεταξύ άλλων ανεφέρονται:
<< Η Ναυσικά, περιγράφεται από τον Όμηρο ως νεαρή και πολύ χαριτωμένη: ο Οδυσσέας λέει ότι έμοιαζε με θεά. Το πρωί πήγε η Ναυσικά μαζί με τις ακόλουθές της στο μέρος εκείνο, που ήταν κοντά στο δασάκι και άρχισαν το πλύσιμο, ενώ έπαιζαν και μπάλα . Ξαφνικά ο Οδυσσέας παρουσιάσθηκε γυμνός όπως ήταν μπροστά τους. Οι άλλες γυναίκες, μόλις τον είδαν, έτρεξαν κι έφυγαν φοβισμένες. Μόνη η Ναυσικά παρέμεινε και έδωσε στον Οδυσσέα ρούχα και τροφή, και κατά το απόγευμα επέστρεψε μαζί του στην πόλη και τον οδήγησε στο ανάκτορο του πατέρα της. >>
Ερωτήσεις κρίσης:
α) Γιατί η Ναυσικάα δεν έφυγε όπως οι άλλες; Μήπως γιατί ήθελε...γκουχ-γκουχ;
β) Από το πρωί μεχρι το απόγευμα που γύρισαν στο παλάτι έπαιζαν το τόπι;
γ) Γιατί ο Οδυσσέας μιλά για αυτήν με τόσο ωραία λόγια;
δ) Τυχαία η Ναυσικάα είπε ότι έναν τέτοιον άνδρα θέλει για δικό της;
-- Υπάρχει και μια ανάλυση του Δ. Μαρωνίτη για τις σχέσεις του Οδυσσέα με τις γυναίκες του.

Δεν μπορώ να μη βάλω και την κλασική ασυναίρετη Ναυσικάααααααα....
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.