Ζωή έως τα βαθιά γεράματα ή θάνατος σε μια νεότερη ηλικία;

[CamdenJayce]

Δεν ξέρω αν υπάρχει παρόμοιο θέμα(αν υπάρχει you know what to do ) απλά πάντα αναρωτιόμουν:τι είναι προτιμότερο τελικά
-να ζήσουμε μέχρι τα βαθειά γεράματα (προσοχή!μιλάω για την ηλικία 75-90 μην πεταχτεί κανας 30-40-50άρης) να απολαύσουμε μέχρι την τελευταία χαρά-αλλά και λύπη-που μπορεί να μας δώσει η ζωή
-ή να πεθάνουμε σε μια ηλικία γύρω στα 60-75 έχοντας απολαύσει τα περισσότερα,ίσως και τα πιο σημαντικά,γυρνώντας την πλάτη στις μικροασθένειες και στη μιζέρια που υποθέτουμε ότι φέρνουν τα γηρατεία;
π.σ. λίγο μακάβριο θεματάκι ........

 

[giannhs2001]

Δεν ξέρω αν υπάρχει παρόμοιο θέμα(αν υπάρχει you know what to do ) απλά πάντα αναρωτιόμουν:τι είναι προτιμότερο τελικά
-να ζήσουμε μέχρι τα βαθειά γεράματα (προσοχή!μιλάω για την ηλικία 75-90 μην πεταχτεί κανας 30-40-50άρης) να απολαύσουμε μέχρι την τελευταία χαρά-αλλά και λύπη-που μπορεί να μας δώσει η ζωή
-ή να πεθάνουμε σε μια ηλικία γύρω στα 60-75 έχοντας απολαύσει τα περισσότερα,ίσως και τα πιο σημαντικά,γυρνώντας την πλάτη στις μικροασθένειες και στη μιζέρια που υποθέτουμε ότι φέρνουν τα γηρατεία;
π.σ. λίγο μακάβριο θεματάκι ........

Πάντα είχα μία αγάπη για το μακρινό και το απόμακρο καθώς και το πως θα είναι ο κόσμος άραγε σε 70 χρόνια από τώρα. Σίγουρα θα προτιμούσα να ζήσω ως τα 90 για να μη πω μέχρι και τα 100 αν γινόταν. Να έχω ζήσει όλο τον 21ο αιώνα με τις ιδιαιτερότητες του και να μπορέσω πριν φύγω να δω την εξέλιξη των νέων και της τεχνολογίας και τις απαρχές του 22ου αιώνα. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον αν σκεφτεί κανείς ότι μέχρι πριν 30 χρόνια τα παιδιά έπαιζαν σε αλάνες ακόμη ενώ σήμερα υπάρχει μέχρι και Virtual Reality! Πραγματικά αν δεν γίνει κάνας καταστροφικός πόλεμος που θα πάει την ανθρωπότητα αιώνες πίσω " δεν ξέρω πως θα είναι ο τρίτος παγκόσμιος αλλά ξέρω πως ο τέταρτος θα είναι με ρόπαλα και πέτρες " - Albert Einstein, τότε η εξέλιξη θα είναι ΤΕΡΆΣΤΙΑ.

 

[Viedo]

Δαγκωτό το 60-75.

Περίπου 55-60 χρόνια ζωής αν έχω είναι ζήτημα. Δεν χρειάζομαι περισσότερα για να φθάσω στην αυτοπραγμάτωση

 

[American Economist]

Όσο περισσότερα χρόνια τόσο καλύτερα!!

 

[Lady M]

Η ζωή είναι γλυκιά, όσες δυσκολίες κι αν έχει!
Όπως λέγανε οι αρχαίοι "Ἢν ἐγγὺς ἔλθῃ θάνατος, οὐδεὶς βούλεται θνῄσκειν." (Αν έρθει κοντά ο θάνατος, κανείς δε θέλει να πεθάνει.)
Αν μπορείς να αυτοεξυπηρετηθείς και να μην βασανίζεσαι τρομερά από θέματα υγείας γιατί να μην επιλέξεις τη μακροβιότητα; Εγώ αυτό θα επέλεγα!

Είναι τραγικό πάντως το πώς η σάρκα φθείρεται ενώ η ψυχή μας διψά για ζωή! Διάβαζα πριν καιρό συνέντευξη της κόρης του Μίκη Θεοδωράκη που έλεγε ότι ο πατέρας της παρά τα πολλά προβλήματα υγείας που έχει, έχει τρομερή θέληση να κρατηθεί στη ζωή.

 

[Guest 523993]

Είμαι ήδη 41 πάω 42... άμα ζήσω ως τα 55-60 το θεωρώ επιτυχία λόγω προβλημάτων υγείας περισσότερο. Η μητέρα μου πέθανε 55, ένας θείος μου 47 με προβλήματα υγείας. Μία θεία πέρυσι στα 73... Γενικά είμαι φιλάσθενος οπότε δεν με βλέπω να ''αντέχω'' για πολλά χρόνια ακόμα, αλλά δεν με νοιάζει κιόλας.. τι σήμερα, τι αύριο, τι μεθαύριο.

 

[DumeNuke]

Να πεθάνουμε όλοι στα 67, να λυθεί το συνταξιοδοτικό μια και καλή.

 

[Agaphbou]

Πιο μικρή υποστήριζα το "λίγα χρόνια και γεμάτα εμπειρίες", αλλά τώρα που βλέπω και τους γονείς μου να μεγαλώνουν, αλλά και πολλά χρόνια να φεύγουν λίγο μίζερα πχ λόγω κορωνοϊού, δυσκολίας στη δουλειά ή κάποιας άλλης συγκυρίας, θα ήθελα να ζήσω περισσότερο και ποιοτικότερα, μέχρι τα 80 τουλάχιστον. Γι' αυτό και πλέον προσέχω περισσότερο τη διατροφή μου, έκοψα το κάπνισμα, ελάττωσα τα ποτά και τους καφέδες, πήρα τα κιλά που ήθελα και προσπαθώ να γυμνάζομαι όσο κι αν βαριέμαι. Απέβαλα ένα μέρος του τεράστιου άγχους και της τελειομανίας που με κατέβαλε παλιότερα και πλέον είμαι σε φάση "όποια δυσκολία κι αν έρθει, θα την αντιμετωπίσουμε", ξέκοψα από χαζές παρέες που μου έκαναν κακό και κράτησα λίγους και καλούς. Έχω το bucket list μου (πέρα από τους βασικούς στόχους) που αποτελείται κυρίως από προορισμούς, extreme sports και δραστηριότητες στη φύση και πιστεύω πως άμα καταφέρω να κάνω έστω και ένα μέρος αυτών, θα είμαι πολύ ικανοποιημένη. Από εκεί κι έπειτα δε με χαλάει να ζήσω και να δω τη μελλοντική μου οικογένεια να μεγαλώνει και εξελίσσεται, αρκεί να μην είμαι κατάκοιτη ή με άνοια όπου πιστεύω ότι θ' αρχίσω να λυπάμαι τον εαυτό μου.

 

[American Economist]

Έχω κάνει εικόνα να είμαι 80 ετών με τους φίλους μου από το πανεπιστήμιο και να καθόμαστε να λέμε για τα παλια.Το σκέφτομαι και δακρύζω

 

[Guest 209912]

Όταν ήμουνα μικρος ήθελα να γίνω εξερευνητής και να ανακαλύψω νέους κόσμους αλλά μετά στην τέταρτη δημοτικού έμαθα ότι με πρόλαβε ο Κολόμβος και ο Μαγγελάνος και δεν έχει μείνει τίποτα για εμένα, οπότε ο νέος στόχος ειναι να ζήσω αρκετά ώστε να γι ει εφικτό το διαστημικό ταξίδι και να ανακαλύψω όντως νέους κόσμους. Επίσης παντα σκεφτομουνα πόσο κουλ θα ήταν να είσαι αθάνατος, κάθε 30 χρόνια να σκηνοθετεις τον θάνατο σου και να ξεκινάς μιας νέα ζωή, ενώ παράλληλα να έχεις όλη αυτή τη συσσωρευμενη γνώση. Θα γίνει κι αυτό κάποια στιγμή, είναι στο πρόγραμμα.

 

[giannhs2001]

Έχω κάνει εικόνα να είμαι 80 ετών με τους φίλους μου από το πανεπιστήμιο και να καθόμαστε να λέμε για τα παλια.Το σκέφτομαι και δακρύζω

ρε φίλε εγώ ήδη από τώρα καθόμαστε με σχολικούς φίλους και λέμε για τις πολυήμερες εκδρομές σε έκτη δημοτικού και τρίτη γυμνασίου και μόνο τα κλάματα που δεν βάζουμε. Και μιλάμε για 5 με 8 χρόνια πριν. Φαντάσου σαν ηλικιωμένοι.

 

[Guest 209912]

ρε φίλε εγώ ήδη από τώρα καθόμαστε με σχολικούς φίλους και λέμε για τις πολυήμερες εκδρομές σε έκτη δημοτικού και τρίτη γυμνασίου και μόνο τα κλάματα που δεν βάζουμε. Και μιλάμε για 5 με 8 χρόνια πριν. Φαντάσου σαν ηλικιωμένοι.

Εσυ με αυτά που γράφεις εδώ μέσα δεν θα φτάσεις στα γεραματα έτσι κι αλλιώς οπότε μην το σκέφτεσαι

 

[American Economist]

ρε φίλε εγώ ήδη από τώρα καθόμαστε με σχολικούς φίλους και λέμε για τις πολυήμερες εκδρομές σε έκτη δημοτικού και τρίτη γυμνασίου και μόνο τα κλάματα που δεν βάζουμε. Και μιλάμε για 5 με 8 χρόνια πριν. Φαντάσου σαν ηλικιωμένοι.

Είναι πολύ σημαντικό αυτό.Εγω μέχρι και στο λύκειο να πω την αλήθεια δεν είχα φίλους δεν ταίριαζα με τα παιδιά αυτά στο πανεπιστήμιο τώρα έκανα 2 πολύ καλούς φίλους.Γενικα η ζωή είναι το μεγαλύτερο δώρο για εμένα και θέλω να ζήσω όσο περισσότερο γίνεται ώστε να την χαρώ στο 100%.

 

[giannhs2001]

Είναι πολύ σημαντικό αυτό.Εγω μέχρι και στο λύκειο να πω την αλήθεια δεν είχα φίλους δεν ταίριαζα με τα παιδιά αυτά στο πανεπιστήμιο τώρα έκανα 2 πολύ καλούς φίλους.Γενικα η ζωή είναι το μεγαλύτερο δώρο για εμένα και θέλω να ζήσω όσο περισσότερο γίνεται ώστε να την χαρώ στο 100%.

Γιατί ποιος σου είπε ότι έχω φίλους με όλη την έννοια της λέξης ; Πάντα κλειστός άνθρωπος ήμουν και είμαι. Φίλους λέμε παιδιά σαν παρέα στα διαλείμματα. Στο πανεπιστήμιο ναι έχω βρει μια καλή παρέα που ευτυχώς δεν είναι open minded να μου σπάνε τα νεύρα οπότε τα πάμε καλά αλλά όλοι προτιμούμε να είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας οπότε η φιλία μας παραμένει μόνο εντός του πανεπιστημιακού χώρου

Εσυ με αυτά που γράφεις εδώ μέσα δεν θα φτάσεις στα γεραματα έτσι κι αλλιώς οπότε μην το σκέφτεσαι

ε όχι και να μιλάνε οι φιλελεύθεροι τώρα. Κοιτάξτε την δουλειά σας.

 

[Viedo]

Ο καθένας ορίζει διαφορετικά τη φιλία. Αυτή η φιλία, πολύ πιθανόν για εμένα να μην είχε αξία, για εσένα είναι αυτό που αξίζει. Δεκτό και σεβαστό.
Το σχόλιό μου για φιλίες μέχρι τα 80 και ιστορίες που ζήσαμε πριν 50 ή 60 χρόνια να έχουμε να λέμε. Είναι στη σφαίρα του ρομαντικού στοιχείου Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα γίνει κάτι τέτοιο. Καθώς οι άνθρωποι μετακινούνται πλέον και διαμορφώνουν νέες παρέες, προσαρμοσμένες στα εκάστοτε γεγονότα.

 

[Agaphbou]

Όταν ήμουνα μικρος ήθελα να γίνω εξερευνητής και να ανακαλύψω νέους κόσμους αλλά μετά στην τέταρτη δημοτικού έμαθα ότι με πρόλαβε ο Κολόμβος και ο Μαγγελάνος και δεν έχει μείνει τίποτα για εμένα, οπότε ο νέος στόχος ειναι να ζήσω αρκετά ώστε να γι ει εφικτό το διαστημικό ταξίδι και να ανακαλύψω όντως νέους κόσμους. Επίσης παντα σκεφτομουνα πόσο κουλ θα ήταν να είσαι αθάνατος, κάθε 30 χρόνια να σκηνοθετεις τον θάνατο σου και να ξεκινάς μιας νέα ζωή, ενώ παράλληλα να έχεις όλη αυτή τη συσσωρευμενη γνώση. Θα γίνει κι αυτό κάποια στιγμή, είναι στο πρόγραμμα.

Κάθε φορά που ακούω για την αθανασία, μου έρχεται στο μυαλό αυτό:

 

[giannhs2001]

Ο καθένας ορίζει διαφορετικά τη φιλία. Αυτή η φιλία, πολύ πιθανόν για εμένα να μην είχε αξία, για εσένα είναι αυτό που αξίζει. Δεκτό και σεβαστό.
Το σχόλιό μου για φιλίες μέχρι τα 80 και ιστορίες που ζήσαμε πριν 50 ή 60 χρόνια να έχουμε να λέμε. Είναι στη σφαίρα του ρομαντικού στοιχείου Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα γίνει κάτι τέτοιο. Καθώς οι άνθρωποι μετακινούνται πλέον και διαμορφώνουν νέες παρέες, προσαρμοσμένες στα εκάστοτε γεγονότα.

Υπάρχει βέβαια πάντα σήμερα και η βοήθεια του internet. Ασχέτως αν μιλάμε ή όχι με φίλους μας από το δημοτικό αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα τους έχουμε σαν φίλους σε κάποιο social media. Άρα η επικοινωνία στις μέρες μας δεν χάνεται εύκολα.

 

[Valder]

Δεν ξέρω τι να απαντήσω σε αυτό το θέμα, ειλικρινά.

Είμαι διχασμένος ανάμεσα στις δυο ιδέες, σε αυτή τη δύσκολη φάση της ζωής μου.

Γεννήθηκα διαφορετικός και ήταν δύσκολο από την αρχή, σε ένα βαθμό τουλάχιστον γιατί πάντα είχα το πείσμα να προχωράω παρά τα εμπόδια.

Τώρα στα 37 έπεσαν πολλά, οτι ζουν και οι υπόλοιποι άνθρωποι, πάνω στα ήδη υπάρχοντα που είχα μόνο εγω, και κάπου μου "ράγισαν" την πλάτη. Αλλά θέλω να ξανασηκωθώ, πλέον.

Όταν είσαι παιδί ή φοιτητής δηλαδή, ότι και να έχεις σου φαίνεται δύσκολο αλλα το ξεπερνάς γιατι αισθάνεσαι αθάνατος, παντοδύναμος. Εξ ου και όλες οι παρασπονδίες που κάνουμε στα νιάτα μας. Κάπνισμα, όργια, ξύδια, ξενύχτια.

Και μετά έρχεται η πραγματική ζωή, σαν το κογιοτ που τρέχει στο παλιό καρτούν, τρέχεις κι εσυ να τη φτάσεις και μπαμ απο μια κρυψώνα βγαίνει ο road runner (η ζωή) σου σκάει ένα τηγάνι στη μούρη και πέφτεις ξερός κατάχαμα.

Και αναρρωτιέσαι:

"Αν είναι έτσι η ζωή μου, ποιά η αξία της να τη ζήσω ως τα 90;"

Αυτό είναι προφανέστατα μια καταθλιπτική απάντηση. Οι άνθρωποι θα έπρεπε να επεκτείνουν τη ζωή τους χρονικά όσο το δυνατόν περισσότερο μπορούν.

Ξαπλώνω τα βράδια και σκέφτομαι πολλά. Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις εκείνη την ώρα.

Και πως με παίρνει ο ύπνος; Θα με μισήσετε, αλλά είναι η αλήθεια:

Σκέφτομαι πόσο θα θελα να πάρω εκείνη τη χοντρή πορνοστάρ που παίρνει ένα χιλιάρικο την ώρα ως έσκορτ, μια μέρα σε ένα ξενοδοχείο στο Αμστερνταμ. Να έχω γίνει τόσο πλούσιος που να μη με πειράξει να την πάρω για μια βδομάδα μες το δωμάτιο.

Οι περισσότεροι θα γελάσετε, πρέπει να το κάνετε. Οι περισσότερες θα με σιχαθείτε, ελεύθερα! Αλλά αυτό με καλμάρει τις νύχτες! Να με πνίγουν τα πάχη της αγαπημένης χοντρής πορνοστάρ.

Εκείνη τη στιγμή λοιπόν, σκέφτομαι ότι με βάση την πορεία που έχω διαλέξει, ποτέ δε θα καταφέρω να κανω τόσα λεφτά για να το πετύχω. Και πεισμώνω, χειρότερα, και χειρότερα την επόμενη μέρα που το ξαναγυρνώ στη σκέψη.

Αλλάζει όλη η φιλοσοφία "πέθανε καλά και νεος" σε "τι λες μωρέ βλάκα, αφού βαρετά περνάς και ταπεινά, προσευχήσου να σου δωσει αλλα 50 χρόνια το λιγότερο μπας και κανεις κανενα απο τα όνειρά σου πραγματικότητα"

Και έτσι έρχονται στο νου και τα ταξίδια που θέλω να κάνω ενδόμυχα, η Ισλανδία, τα τροπικά νησιά, η Σκωτία κλπ. Ενα εξοχικό που θα ήθελα να χτίσω, μια καλύβα μες τη φύση και να μένω εκεί.

Και όλα ξεκινάνε από το πρώτο πρόστυχο όνειρο, κι όμως! Με χτυπάει στο μυαλό και καταλαβαίνω:

Δε θέλω ντε και καλά να παντρευτώ (αν και δεν το αποκλείω) και να έχω μια δουλίτσα στο Δημόσιο (εφιάλτης η στασιμότητα αυτή) και να μεγαλώνω παιδάκια και να τα πληρώνω για 20 χρόνια και να τρέχω σα το Βέγγο.

Δε θέλω να πεθάνω ποτέ. Αλλά επειδή ΟΝΤΩΣ θα πεθάνω κάποτε και δεν το αποφεύγω, θα θελα να πεθάνω όσο πιο αργά γίνεται. Να προλάβω να κάνω κάτι απ ολα αυτά ή και όλα.

Εύχομαι να πεθάνω ήρεμος στα 90 μου, αν οχι με έναν καλό άνθρωπο στο πλευρό μου που θα χουμε ζήσει πολλά και ωραία μαζί, τουλάχιστον με 3-4 20άρες που θα με εξυπηρετούν.

Να πάω χαρούμενος, ήσυχος. Κατα προτίμηση κάπου πολύ μακριά απο την Ελλάδα ή και το Δυτικό έκπτωτο πολιτισμό.

 

[Guest 209912]

Κάθε φορά που ακούω για την αθανασία, μου έρχεται στο μυαλό αυτό:

View attachment 70408

What are you talking about? Πολυ απλα θα εσένα δύο θαλάσσιες χελώνες με σχοινί που θα εφτιαχνα από τις τρίχες της πλάτης μου και θα με τραβαγανε στην στεριά όπου θα ανδυομουν ως ενας σύγχρονος Ποσειδώνας, κατά προτίμηση σε κοσμικό μέρος όπως η Μυκονος για να υπάρχουν αρκετοί θεατές.

Η μπορεί και να εμένα εκεί κάτω, μακρυά από όλους τους μαλακές παρέα με τις γοργόνες και τα δελφινια.

 

[giannhs2001]

Εύχομαι να πεθάνω ήρεμος στα 90 μου, αν οχι με έναν καλό άνθρωπο στο πλευρό μου που θα χουμε ζήσει πολλά και ωραία μαζί, τουλάχιστον με 3-4 20άρες που θα με εξυπηρετούν.

Όταν έχεις γράψει ένα υπέροχο κείμενο και καταφέρνεις να τα διαλύσεις όλα στην τελευταία πρόταση. Αυτογκόλ στο 90'