Η αδύναμη σκέψη

[kynofilos]

Ο Μεταμοντερνισμός στη Φιλοσοφία και ο Gianni Vattimo

Gianni Vattimo – Η «Αδύναμη Σκέψη»


Πνευματικό τέκνο του Nietzsche & του Heidegger , του Pareyson και αργότερα του Gadamer, ο Gianni Vattimo γεννήθηκε στο Τορίνο το 1936. Από το 1964 διδάσκει θεωρητική Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο, όπου και έχει την ιδιότητα του Προέδρου του σώματος καθηγητών των γραμμάτων. Οι θέσεις του Vattimo είναι διάχυτες και πολύπτυχες με αλληγορικά νοήματα και πολυσημίες στην Ιταλική φιλοσοφική διανόηση, προκαλώντας την πολεμική πολλών νεοδιαφωτιστικών τάσεων και κινητοποιήσεων. Η φιλοσοφία του κινείται κυριότατα γύρω από τον άξονα υπέρβασης του Μοντερνισμού θεωρώντας τον ανεπαρκή για να στηρίξει τη νέα κοινωνική, φιλοσοφική και επιστημονική πολύπλευρη διάσταση της νέας εποχής (Vattimo, 1985).


Για πολύ καιρό ασχολείται με τη λεγόμενη Αδύναμη Σκέψη, μια συγκεκριμένη μορφή σκέψης που χαρακτηρίζεται από μια βαθιά εδραιωμένη επανεξέταση όλων των Εννοιών που υπηρέτησαν ως στηρίγματα του δυτικού πολιτισμού σε κάθε πτυχή του Πνεύματος. Σύμφωνα με αυτή τη θεώρηση, οι παραδοσιακές αξίες έγιναν τέτοιες μόνο εξαιτίας συγκεκριμένων ιστορικών συνθηκών που δεν υπάρχουν πλέον. Γι αυτό το λόγο τίθεται υπό αμφισβήτηση η αλήθεια που πρεσβεύουν. Στη βάση της η Αδύναμη Σκέψη έχει το σκεπτικό ότι η νόηση δεν είναι ικανή να γνωρίζει την κατάσταση του όντος και γι αυτό δε μπορεί ακόμα να καθορίζει αξίες αντικειμενικά ισχύουσες για όλους τους ανθρώπους (Vattimo, Rovatti, 1983). Σύμφωνα με τον Vattimo λοιπόν, το βασικό αντικείμενο της Φιλοσοφίας δεν είναι αυτό της αναζήτησης της αλήθειας, αλλά το να τονίζει τις σοβαρές συνέπειες της εποχιακής κρίσης και των νέων δεδομένων της παγκοσμιοποίησης.


Ο Vattimo επιτίθεται με μεγάλη σφοδρότητα στις φιλοσοφίες εκείνες που προϋποθέτουν ως βάση τον Διαφωτισμό, το Λογοκεντρισμό, το Μαρξισμό, τον Απολυταρχισμό των σύγχρονων κοινωνιών και συνολικά ενάντια στη θεωρούμενη ως "Ισχυρή Σκέψη". Αναγγέλλει τον ερχομό μιας νέας εποχής που θα κυβερνάται από την "Αδύναμη Σκέψη", η οποία δεν είναι ούτε επιθετική ούτε έχει χαρακτήρα διαμαρτυρίας, αλλά κατευθύνεται κατευθείαν στην ουσία με σεβασμό στις ιστορικές αξίες που έχουμε κληρονομήσει. Η Αδύναμη Σκέψη θα κυβερνάται από την πραγμάτωση του Υποκειμένου το οποίο δεν είναι ούτε εντελώς ανεξάρτητο αλλά ούτε υποτελές στη λογική αυτοσυνειδησία, αλλά πολυδιάστατο. Είναι εύκολο να υποθέσουμε ότι ο Vattimo υποστηρίζει μια μηδενιστική θέση ή οποία δεν είναι ριζοσπαστική αλλά ήπιας μορφής και διατεθειμένη να ανακαλύψει τα ίχνη των παραδοσιακών αξιών. Προφανώς, η θεώρηση της ιστορίας σαν μια διαρκή ανανέωση και μια πορεία με λογική συνέχεια ακυρώνεται. Για να γίνει περισσότερο κατανοητό, ο μεταμοντέρνος κατακερματισμός της σύγχρονης εποχής αναγγέλλεται ως το "Τέλος της Ιστορίας" (Vattimo, 1985).


Η κρίση των θεμελιωδών θεωριών έχει κλονίσει την ίδια την αντίληψη της αλήθειας: Η απόδειξη που ήταν ξεκάθαρη και ευδιάκριτη τώρα έχει συσκοτιστεί. Η Φιλοσοφία, στις πιο αυθεντικές της θεωρήσεις, από τον Αριστοτέλη μέχρι τον Καντ, είναι πρωταρχική μορφή γνώσης. Με το Nietzsche και τον Heidegger η ιδέα της Φιλοσοφίας σαν θεμελιώδης γνώση έχει αποδυναμωθεί για τους εξής λόγους:


1) Ο κόσμος της γνώσης έχει γίνει τόσο πολύπλοκος ώστε η ύπαρξη μιας επιστήμης που θα συγκρατεί όλες τις άλλες είναι αδύνατη.


2) Τα μέσα μαζικής επικοινωνίας μας φέρνουν πιο κοντά με άλλους πολιτισμούς και γίνεται ολοένα και δυσκολότερο να περιοριστούν όλα σε ένα καλούπι.


3) Η απόδειξη δεν πρέπει να θεωρείται ως ένδειξη αλήθειας, καθώς πολλές φορές είναι αποκύημα κοινωνικών πιέσεων, συμβάσεων και γλωσσικών παιχνιδιών.


Ο φιλόσοφος από το Τορίνο είναι πεπεισμένος ότι η σύγχρονη φιλοσοφία, ακολουθώντας το Νίτσε και το μηδενισμό, παρουσιάζει τον εαυτό της σαν σκέψη δίχως θεμελιακούς κανόνες και δίχως να στηρίζεται στις σταθερές βάσεις της Μεταφυσικής και της Καρτεσιανής βεβαιότητας. Η περίοδος των ισχυρών συστημάτων και ιδεολογιών έχει οδηγήσει σε μια εποχή ασθενών οικοδομημάτων. Η Αιτία δεν κατέχει πλέον κεντρικό ρόλο, σα να έχει χάσει τη δύναμή της, σα να έχει εισέλθει μια σκοτεινή ζώνη, σα να έχει πάθει έκλειψη. Εδώ βέβαια παρατηρούμε στον Vattimo την επιρροή που του έχουν ασκήσει οι πρόσφατες ανακαλύψεις των θετικών επιστημών και της κβαντομηχανικής που αναφέρθηκαν πιο πάνω.


Η ιδέα της Αδύναμης Σκέψης είναι χτισμένη στο σκεπτικό ότι ο άνθρωπος ερμηνεύει τον κόσμο με ασταθείς και υποκειμενικούς γλωσσικούς ορίζοντες. Αυτό τονίζεται ιδιαίτερα υπό το πρίσμα της ρήσεως του σημαντικότερου ίσως εκπροσώπου της Αναλυτικής Φιλοσοφίας, του Βιτγκενστάιν: «Τα όρια του κόσμου μου είναι τα όρια της γλώσσας μου» (Wittgenstein, 1921).


Υπό το φως αυτών των προϋποθέσεων, εκείνο που καταστρέφεται είναι:


1) Τα βέβαια ισχυρά θεμέλια

2) Την ιδέα μιας συνολικής αντίληψης του κόσμου

3) Την ιδέα μιας βέβαιης αλήθειας




Αδύναμη Σκέψη λοιπόν κοντολογίς σημαίνει ότι η θεμελιώδης θεώρηση της Φιλοσοφίας έχει καταναλώσει τον ίδιο της τον εαυτό, τα απόλυτά της θεμέλια, τις αναντίρρητες αρχές, τα καθαρά και σαφέστατα πορίσματα, τις απόλυτες αξίες, την πρωταρχικότητα της απόδειξης και των αναπόφευκτων νόμων της ιστορίας. Έτσι λοιπόν συνειδητοποιούμε μια απώλεια και μια αποκήρυξη: αποκήρυξη των βάσεων που υπήρξαν βέβαιες και σταθερές. Τέτοια αποκήρυξη είναι επίσης η εγκατάλειψη μιας υποχρέωσης, ο παραμερισμός ενός εμποδίου. Η Αδύναμη σκέψη παρουσιάζεται τώρα ως αντικαταστάτρια των δογμάτων του παρελθόντος. Στο παρόν δίνει έμφαση σε εκείνους τους τομείς της ανθρώπινης εμπειρίας που καταπατήθηκαν από τις ολοκληρωτικές απόψεις. Στο μέλλον θα υπηρετήσει την απεμπόληση της βίας και τη δημιουργία ενός χώρου κοντινότερου στην αλήθεια, την ανεκτικότητα, και τις αρμονικές διακρατικές σχέσεις. Εδώ είναι που ο Vattimo αποκαλύπτει τον βαθύτατο πολιτικό και κοινωνικό χαρακτήρα της θεωρίας της Αδύναμης Σκέψης.


O Vattimo, με την έκφραση "Αδύνατη Σκέψη" έχει ορίσει τις φιλοσοφικές του θέσεις, παρά το γεγονός ότι στα τελευταία χρόνια προτιμά να τις προσδιορίζει με τον όρο "Ερμηνευτική". Αυτός είναι ο μεταμοντέρνος φιλοσοφικός πολιτισμός που προέρχεται από την κληρονομιά του Νίτσε και του Χάιντεγγερ, ο οποίος και βρήκε πρόσφορο καταφύγιο και περισσότερο βάθος στον Gadamer, τον Ricoeur, τον Rorty, και τον Derrida. O Vattimo, υποστηρικτής της "Ερμηνευτικής" του σήμερα και επηρεασμένος βαθύτατα από τη σκέψη του Χάιντεγκερ και του Νίτσε, διατείνεται πως η υπέρβαση της Φιλοσοφίας οδηγεί στην Ηθική της Ερμηνείας. Η Φιλοσοφία γίνεται Αδύναμη Σκέψη επειδή εγκαταλείπει τον θεμελιώδη ρόλο της. Επιπλέον η αλήθεια παύει να είναι προσκολλημένη στη σκέψη της πραγματικότητας και θεωρείται σαν συνεχής ερμηνεία. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι που αντιτίθενται στις μυθοπλασίες της θεμελιώδους Φιλοσοφίας, αλλά ο σημαντικότερος όλων δόθηκε από την Ερμηνευτική που θεωρεί άμεση τη σχέση μεταξύ γλώσσας και ύπαρξης. Το να υπάρχεις σημαίνει το να ζεις σε σχέση με τον κόσμο και αυτή η σχέση είναι δυνατή μέσω μιας γλώσσας που είναι διαθέσιμη σε εμάς. Τα πράγματα μεγαλώνουν στην ύπαρξη μόνο μέσα στους γλωσσολογικούς ορίζοντες, οι οποίοι δεν είναι αιώνιοι αλλά τροποποιημένοι ιστορικά. Ακόμα και η γλώσσα δεν αποτελεί αιώνια κατασκευή. Ο άνθρωπος έχει τοποθετηθεί μέσα σε αυτούς τους γλωσσολογικούς ορίζοντες, διαβάζει και ερμηνεύει την ύπαρξη και σχετίζεται με αυτούς. Ο άνθρωπος πάντοτε ρίπτεται μέσα σε ένα κόσμο, μια γλώσσα, έναν πολιτισμό που φέρεται να έχει κληρονομήσει. Ο άνθρωπος ανοίγει τον εαυτό του στον κόσμο με τη γλώσσα που χρησιμοποιεί. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με την πολυπλοκότητα των προοπτικών και τον πολιτισμικών στερεωμάτων. Αφού η Αδύναμη Σκέψη είναι το τέλος της σταθερής δομής της ύπαρξης, είναι επίσης το τέλος της προσπάθειας για αναγγελία της ύπαρξης ή της ανυπαρξίας του Θεού. Η φράση του Νίτσε "Ο Θεός πέθανε" σημαίνει για τον Vattimo το τέλος κάθε μεταφυσικής αναζήτησης που σκοπεύει να μας δώσει αλήθειες τέλειες και καθορισμένες. Η αλήθεια γίνεται πλέον η μεταβίβαση μιας γλωσσικής και ιστορικής κληρονομιάς ή οποία αποδίδει το πιθανό και δίνει ένα προσανατολισμό στην αντίληψη του κόσμου. Κοντολογίς, ο μοντερνισμός βλέπει την ιστορία σαν πρόοδο που καθοδηγείται από κανόνες προορισμένους να ξεπεραστούν. Αλλά αν για τον μοντερνισμό η ιστορία είναι πρόοδος, μια πορεία συνεχών μεταπηδήσεων, τότε η Αδύναμη Σκέψη είναι ο μεταμοντερνισμός και το τέλος της ιστορίας. Ο μεταμοντερνισμός του Lyotard ανήκει στο τέλος της χιλιετίας και χαρακτηρίζεται από ανεπάρκεια μεγάλων ιδεολογιών (όπως ο Διαφωτισμός, ο Ιδεαλισμός, ο Μαρξισμός) οι οποίες και διαμόρφωσαν μια ευρύτερη κοινωνική αντίληψη και επαναστατικές ουτοπίες (Lyotard, 1979). Είναι η αποστολή του Φιλοσόφου που αντιμετωπίζεται ριζικά διαφορετικά, αναζητώντας τα κριτήρια που θα θεσπίσουν κοινωνικές αξίες που δε θα έχουν την προδιάθεση να γίνουν παγκόσμιες. Το τέλος του μοντερνισμού σηματοδοτεί μια περίοδο βασισμένη στην ανεκτικότητα και την προσοχή σε εκείνα τα πράγματα που τα δυνατά φώτα της ιστορίας και της αιτιότητας δεν κατάφεραν ποτέ να διασαφηνίσουν. Είναι εκείνη η περίοδος που ξεκινά την ανοιχτή επικοινωνία με άλλους πολιτισμούς και χαρακτηρίζεται από ένα περισσότερο ειρηνικό και ανεκτικό ύφος σχετικά με την ανθρώπινη συνύπαρξη.



https://lia.forumup.gr/viewtopic.php?t=5&mforum=lia
EDIT: Παναγιώτης Πέρρος
Μ.Δ.Ε. Ηθικής Φιλοσοφίας Παν/μίου Αθηνών
ΔΙΑΝΟΜΗ – ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: www.filosofia.gr στις 11/11/2005


Αν φτάσατε μέχρι εδώ, πoια είναι η σκέψη σας;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Δεν συμφωνώ με το όλο σκεπτικό του. Η Αιτία δεν μπορεί να χάσει ποτέ την δύναμή της. Δίνει υπερβολική σημασία στην ιστορία και στις κοινωνικές συνθήκες.
Το τέλος της ιστορίας επίσης δεν το δέχομαι, σαν ιδέα είναι τελείως εξωπραγματικό το οποιοδήποτε τέλος της ιστορίας. Συμφωνώ με το ότι η νόηση δεν είναι ικανή να γνωρίζει την κατάσταση του όντος και γι αυτό δε μπορεί ακόμα να καθορίζει αξίες αντικειμενικά ισχύουσες για όλους τους ανθρώπους, αλλά ότι το αντικείμενο της Φιλοσοφίας είναι οι συνέπειες των εποχιακών κοινωνικών καταστάσεων μου φαίνεται τελείως εξωφρενική θέση. Δηλαδή τί θέλει, να γίνει η Φιλοσοφία κοινωνιολογία ?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kynofilos]

Δεν συμφωνώ με το όλο σκεπτικό του. Η Αιτία δεν μπορεί να χάσει ποτέ την δύναμή της.

Ίσως Όχι...

Δίνει υπερβολική σημασία στην ιστορία και στις κοινωνικές συνθήκες.
Το τέλος της ιστορίας επίσης δεν το δέχομαι, σαν ιδέα είναι τελείως εξωπραγματικό το οποιοδήποτε τέλος της ιστορίας.

Να την δεχτούμε ως παραμύθι, μια πιθανή εκδοχή...

Συμφωνώ με το ότι η νόηση δεν είναι ικανή να γνωρίζει την κατάσταση του όντος και γι αυτό δε μπορεί ακόμα να καθορίζει αξίες αντικειμενικά ισχύουσες για όλους τους ανθρώπους, αλλά ότι το αντικείμενο της Φιλοσοφίας είναι οι συνέπειες των εποχιακών κοινωνικών καταστάσεων μου φαίνεται τελείως εξωφρενική θέση. Δηλαδή τί θέλει, να γίνει η Φιλοσοφία κοινωνιολογία ?

Να θεαθεί λαμβάνοντας και την κοινωνιολογία υπ' όψιν, ίσως, σαν μια 'νεύρωση' εποχιακή...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kynofilos]

«Έστω ότι υπήρχε μια διάνοια που θα μπορούσε σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή να γνωρίζει όλες τις δυνάμεις που θέτουν σε κίνηση τη φύση, καθώς και όλες τις θέσεις όλων των αντικειμένων από τα οποία η φύση αποτελείται. Εάν αυτή η διάνοια μπορούσε να καταθέσει όλα αυτά τα δεδομένα προς ανάλυση, τότε θα ήταν δυνατή η σύνθεση ενός και μόνο μαθηματικού τύπου που θα περιελάμβανε όλες τις κινήσεις των μεγαλύτερων σωμάτων του σύμπαντος, καθώς και τις κινήσεις ακόμα και του ελάχιστου ατόμου. Για μια τέτοια διάνοια τίποτα δεν θα ήταν αβέβαιο και το μέλλον, όπως ακριβώς και το παρελθόν, θα ξεδιπλωνόταν με ακρίβεια μπροστά στα μάτια του.» (Laplace, 1812)

Ο Laplace και η άκρατη αυτή μορφή νεωτερικότητας που εισάγει θα λέγαμε ότι θυμίζει τους πρώτους Ίωνες κοσμολόγους που προσπαθούσαν να πείσουν τον κόσμο με λογικά επιχειρήματα και με φιλοσοφική μέθοδο ότι η γη δεν στηρίζεται στους θεούς, ότι η ανθρώπινη ζωή δεν εξελίσσεται μέσω μυστηριακών οδών και αυθαίρετων μεταφυσικών υποθέσεων. Ο Καρτέσιος άλλωστε θα διατυπώσει πως μόνο για ένα πράγμα είναι σίγουρος, το ότι είναι ένα πράγμα που σκέπτεται (Descartes, 1641). Μπορεί όλα να του φαίνονται γύρω του απατηλά, να μην μπορεί ακόμα και να ξεχωρίσει την κατάσταση ύπνου από την κατάσταση ξύπνιου, αλλά ένα είναι σίγουρο και αυτό που τον κάνει να έχει έναν δεδομένο βαθμό αυτογνωσίας: το ότι σκέφτεται, το ότι έχει λογική, το ότι μπορεί να διακρίνει τη λογική συνάφεια των πραγμάτων πίσω από τους μηχανισμούς της φύσης.

Ο Νίτσε μερικά χρόνια αργότερα θα εισάγει αγωνιωδώς και γεμάτος πάθος την ανάγκη να περάσει πλέον ο άνθρωπος από το γεφύρι που θα τον οδηγήσει στον Υπεράνθρωπο (Nietzsche, 1885), όπως κάποτε πέρασε το γεφύρι από τη ζωώδη κατάσταση στην ανθρώπινη. Η λογική θα πρέπει πλέον να ξεπεραστεί και το φαινόμενο της ζωής να αντιμετωπιστεί με μια διαφορετική ματιά, εκείνη του φιλοσόφου της υπερβάσεως της παραδεδομένης και περιορισμένων δυνατοτήτων ορθολογιστικής φιλοσοφίας.

Οι θεωρίες της κβαντικής απροσδιοριστίας από τους Χάιζενμπεργκ και Σρέντιγκερ θα καταφέρουν ισχυρότατο πλήγμα στην κραταιά μέχρι τότε αιτιοκρατία: Υπάρχει και ο παράγων του αναίτιου λοιπόν στον κόσμο και πιο συγκεκριμένα, στο θεμελιώδες στοιχείο του, τον μικρόκοσμο. Δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν επομένως να υπήρχε ο δαίμων του Laplace που θα γνώριζε σε μια δεδομένη χρονική στιγμή όλες τις κινήσεις των σωμάτων του κόσμου, αφού σε κβαντικό επίπεδο αποδείχθηκε πειραματικά η απροσδιοριστία, η τυχαιότητα των κινήσεων των υποατομικών σωματιδίων (Heisenberg, 1927).

Τώρα σηματοδοτείται ο μεταμοντερνισμός, ο οποίος και εισάγει τον λόγο και τη λογική σε πιο χαλαρά πλαίσια εξαρτώντας τα από ποικίλους παράγοντες που τα διαμορφώνουν. Τέτοιοι είναι ο τόπος, ο χρόνος και οι εκάστοτε κοινωνικές ανάγκες.

Ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας της φιλοσοφίας υποβαθμίζεται και αυτό γίνεται καθόλα φανερό στον δυναμικά αναδυόμενο κλάδο της Οικολογικής Ηθικής όπου τονίζεται ότι πλέον πρέπει να προβληματιζόμαστε πάνω στα δικαιώματα ενός βράχου ή μιας κότας (Rolston, 1991) βλέποντας τον κόσμο μέσα από τα μάτια του Οικοσυστήματος χωρίς να το περνάμε από το άλεσμα της ανθρώπινης αξιολόγησης. Ο άνθρωπος δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Πόσο μάλλον η λογική του δεν είναι παντοδύναμη.

Πάνω σε αυτό το σημείο, ο ύστερος υπαρξιστής φιλόσοφος Σαρτρ θα παρατηρήσει ότι τα πράγματα δε μπορούν να διαλυθούν μέσα στη συνείδηση (Sartre, 1939) και πως ο άνθρωπος και η λογική του νοούνται μόνο μέσα στα σχετικά πλαίσια του κόσμου. Τον άνθρωπο, διατυπώνει ο Σαρτρ, δεν θα τον βρεις αποκομμένο και χαμένο σε κάποιο σημείο της ύπαρξης, αλλά μόνο σαν άνθρωπο μέσα στον κόσμο και τα πράγματα που τον περιβάλλουν.

Δεν πρέπει να αποδέχομαι μονάχα ότι παρουσιάζεται με τρόπο πειστικό στη σκέψη μου. Η λογική δεν είναι πλέον ο απόλυτος οδηγός κατάκτησης της αλήθειας. Πόσο μάλλον όταν και η ίδια η αιτιοκρατία κλονίζεται από την αβεβαιότητα της απροσδιοριστίας.



https://filosofia.gr/thematafilosofi...ll&id=1131730455&archive=&start_from=&ucat=1&

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rempeskes]

Αν φτάσατε μέχρι εδώ, πoια είναι η σκέψη σας;

Οτι επιτέλους το ελληνικό πανεπιστήμιο καταλαβαίνει πως η φιλοσοφία δεν τελείωσε με τον Πλάτωνα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.