Η δυστυχία των ανθρώπων

[Luludaki]

Μα πάντα κάτι μας κάνει ευτυχισμένους και δυστυχισμενους.

Προσωπικά νομίζω οι μόνες στιγμές..χρονικές περίοδοι που ένιωθα 109% μόνο ευτυχισμενη ήταν την 1τη μέρα της γέννησης των παιδιών μου όταν τα είχα στο στήθος.. και όταν είμαι ερωτευμένη το πρώτο 2μηνο που οι ορμόνες είναι τρελαμένες και κυκλοφορώ σαν μαστουρωμενη 24ωρα... και δεν με αγγίζει τίποτα..

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 28 Μαρτίου 2025

Θέλουν υποστήριξη οι ανθρωποι.. όλοι περνάμε φάσεις που είμαστε διαλυμένοι η απελπισμένοι η λέμε.. αυτό ήταν.. δεν αντέχω άλλο..

Αλλά δεν κρατάει για πάντα..

Ελπιδα είναι η ιδέα πως ότι σε διαλύει τώρα δεν θα διαρκέσει για πάντα..

Και με την σειρά της η ελπίδα φέρνει ευτυχία.. θέλει να μάθουμε να βλέπουμε όχι μόνο να κοιτάμε..

Πραγματικά πιστεύω πως θα έπρεπε να υπάρχουν υσηχαστηρια ..τύπου σαν sanatoria *(διατροφή, ύπνος,ψυχοθεραπεια,αποδοχή ,stand up.comedy , παρεα ) με ψυχολογική υποστήριξη για 15 μέρες για όλους δωρεάν..

1 φορά τον χρόνο.

Όλοι κουβαλάμε ένα μικρό παιδί μέσα μας που κουράζεται κάπου κάπου..

Και το μυαλό τραβάει το σώμα όπως και το σώμα τραβάει το μυαλό είτε προς τα κάτω είτε προς τα πάνω..

Από εκεί και πέρα, δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε όλα,

Αλλά ο καθένας μας κάνει εξαιρετική δουλειά.. κάνει ότι μπορεί ώστε να είναι ευτυχισμένος στον βαθμό που μπορεί να το ελέγξει

 

[glayki]

Όσο πιο υψηλά υλικά στάνταρ έχει θέσει ένας άνθρωπος, τόσο πιο δυστυχής θα νιώθει ,αν δεν καταφέρνει να τα κατακτήσει ή αν έχει ταυτίσει την ευτυχία του με την απόκτηση τους ( η οποία ποτέ δεν είναι αρκετή, γιατί είμαστε και αδηφάγα όντα με ακόρεστες επιθυμίες).

Είναι όμως και οι άλλοι άνθρωποι που έβαλαν σε Χ κατώτερη μοίρα την ύλη και ο, τι σχετίζεται με αυτή και οι οποίοι έχουν τόσο ευαίσθητο ψυχισμό που νιώθουν την δυστυχία του συνανθρώπου(την αντικειμενική δυστυχία )και θλίβονται . Δεν μπορεί να υπάρχει τόσο συλλογικός πόνος και εσυ να ευτυχείς ατομικιστικα σκεπτόμενος.

 

[Luludaki]

Όσο πιο υψηλά υλικά στάνταρ έχει θέσει ένας άνθρωπος, τόσο πιο δυστυχής θα νιώθει ,αν δεν καταφέρνει να τα κατακτήσει ή αν έχει ταυτίσει την ευτυχία του με την απόκτηση τους ( η οποία ποτέ δεν είναι αρκετή, γιατί είμαστε και αδηφάγα όντα με ακόρεστες επιθυμίες).

Είναι όμως και οι άλλοι άνθρωποι που έβαλαν σε Χ κατώτερη μοίρα την ύλη και ο, τι σχετίζεται με αυτή και οι οποίοι έχουν τόσο ευαίσθητο ψυχισμό που νιώθουν την δυστυχία του συνανθρώπου(την αντικειμενική δυστυχία )και θλίβονται . Δεν μπορεί να υπάρχει τόσο συλλογικός πόνος και εσυ να ευτυχείς ατομικιστικα σκεπτόμενος.

Φυσικά υπάρχει και η συμπόνια για την δυστυχία του άλλου..


Όταν ήμουν 18 χρονων σκεφτόμουν την αυτοκτονία, ήμουν βαθιά δυστυχισμένη
Άρρωστη.

Θυμάμαι που είπα.. δεν μπορείς να φύγεις αν δεν εξαντλήσεις τα πάντα.. θα πρέπει να πας έστω μια φορά σε γιατρό, και ως άτομο που δεν τα παρατάω καθόλου εύκολα αχαχαχα πεισματάρα,

Πήρα τηλέφωνο, με πήρανε χαμπάρι πως δεν ήμουν καλά και με πιεσανε να πάω από εκεί.. πήγα..

Θυμάμαι είπα στον ψυχίατρο.. πονάω βαθιά γιατί ότι και να κάνω θα υπάρχουν Παιδακια που πεινάνε που πονάνε.. που κακοποιουνται και δεν μπορώ να το σταματήσω.. δεν ξέρω πως να ζω με αυτό..

Με κοίταξε ο καημένος ψυχίατρος..
Και μου είπε

Αλήθεια παιδί μου αυτό σε πονάει.. (απόρησε ο καημένος αχαχαχα)

Έχοντας πλανταξει εγώ του είπα..

"Ναι..δεν αντέχω την δυστυχία όλου του κόσμου.. δεν μπορώ να βοηθήσω..δεν ξερω πως να ζησω σε αυτον τον κακο κοσμο ...

υπάρχουν. τόσες πολλές δυνατότητες.. άπειρες.. να κάνει κανείς κάτι να πάς κάπου.. να αλλάξεις την ροπή της ζωής σου και την ζωη των άλλων ανθρώπων μεσα σε ενα δευτερόλεπτο, μια επιλογη την φορα ....όλο αυτό το άπειρο μου ξεσκίζει την ψυχή."

Το αναφέρω γιατί..

Με τα πολλά.. έμαθα να συγκεντρωντομαι στο ΤΩΡΑ.

Σε εμένα που μπορώ να ελέγξω και να βοηθήσω, την οικογενεια μου.

Τους ανθρώπους που αγαπώ..
Αν το κάναμε όλοι μας.. στην κοινωνία κάνεις δεν θα ηταν μονος του στην δυστυχία του.

Οπότε ήδη θα κάναμε μια μεγάλη διαφορά.


Αν δεν μπορείς να βοηθήσεις..μην προκαλείς κακό.

Βασική αρχή.

 

[Scandal]

Το να κάνεις το βάρος του άλλου δικό σου σε σημείο να γίνεσαι δυσλειτουργικός, δεν ανήκει στα διεργασιακά λάθη που μας διδάσκουν οι ψυχολόγοι;

 

[glayki]

Όσες φορές έχω νιώσει πάντως βαθύτατα δυστυχισμένη, αυτό είχε να κάνει με τη δική μου ανεπάρκεια να αποδεχτώ τα λάθη και τις αστοχίες μου σε επίπεδο επιλογών, ενεργειών και να συμβιβαστώ με τις αδυναμίες μου.

Η δυστυχία είναι εσωτερική υπόθεση καμια φορά ή και περισσότερες ( χωρίς απαραίτητα να φταίνε εξωτερικοί παράγοντες)

 

[Valder]

Είναι όμως και οι άλλοι άνθρωποι που έβαλαν σε Χ κατώτερη μοίρα την ύλη και ο, τι σχετίζεται με αυτή και οι οποίοι έχουν τόσο ευαίσθητο ψυχισμό που νιώθουν την δυστυχία του συνανθρώπου(την αντικειμενική δυστυχία )και θλίβονται . Δεν μπορεί να υπάρχει τόσο συλλογικός πόνος και εσυ να ευτυχείς ατομικιστικα σκεπτόμενος.

Η και μια άλλη αισθητική. Ο πόνος για το χαμένο εστέτ αν θες να το πουμε πιο λόγια και γαλλιστί.

Αυτη η αποσύνδεση απο το πνευματικό επίπεδο (δε μιλαω για Θεο ή συγκεκριμενο ειδος πνευματισμού απαραίτητα), και η εμμονή στο υλικό, στην παραγωγικότητα, στην κατανάλωση, στη συγκριση ανθρωπων, στην επιφάνεια, στα πρέπει...

Όλα αυτά, ειναι μια διαταρακτική συχνότητα για τον εγκέφαλο κάποιων απο μας. Δεν ταιριάζουν με την ιδιοσυγκρασία μας.

Προσωπικα αισθανομαι απο μικρος ετσι. Εκτός εποχής, οτι γεννήθηκα σε λάθος χρόνο. Οχι πιο πισω ούτε πιο μπρος. Απλά λάθος. Μου φαίνεται εντελώς λάθος ο κοσμος, η κοινωνία, ψεύτικος, σαν ψηφιακό κατασκεύασμα, ένα ολόγραμμα φυλακή που αν προσπαθήσεις πολύ ψυχικά, μπορείς να κανεις ετσι μια με το χέρι σου και να βρεθείς στην αλήθεια.

 

[amarelia]

Νιώθω πως δεν είμαστε φτιαγμένοι για τόση πληροφορία, δεν ξέρω.
Αλλά σίγουρα αν δεν ήξερα ο,τι ήξερα δεν θα ήμουν αυτή που είμαι και δεν θα ένιωθα έτσι οπως νιώθω.

Απο την άλλη θα ήμουν όσο χρήσιμη όσο μια σταφίδα.

Βέβαια απο μικρή οι γονείς μου μάθαν για τον θάνατο, ήθελαν δεν ήθελαν λόγω της δουλειάς τους.

Στα 10 μου ο πατέρας μου με πήγε στα μνήματα για να επισκεφτούμε ενα σχεδόν μωρό που έφυγε απο όγκο στο κεφάλι.

Πολύ γερό το μήνυμα που ήθελε να περάσει αλλά ήταν η αρχή για να βλέπω τον κόσμο εντελώς διαφορετικά.

Ευχή και κατάρα

 

[Valder]

Νιώθω πως δεν είμαστε φτιαγμένοι για τόση πληροφορία, δεν ξέρω.
Αλλά σίγουρα αν δεν ήξερα ο,τι ήξερα δεν θα ήμουν αυτή που είμαι και δεν θα ένιωθα έτσι οπως νιώθω.


Ευχή και κατάρα

Απο το προφιλ μου εδω και καιρό

Τρελαίνεσαι απο την πολλή πληροφορία και δεν μπορείς να ξαναδεις τον κοσμο οπως παλιά, σαν πρόβατο στο Ματριξ. (δηλαδη αν με ρωτησεις τωρα, το αντιλαμβάνομαι το "φευγα" μέσα μου, δεν ειμαι οπως παλιά).

Συνδέονται ολα αυτά. Η ευφυία και αντιληψη της αληθινης φυσης του κόσμου, είναι παράνοια.

Ignorance is bliss δεν έλεγαν;

Ευχή και κατάρα ειναι να λειτουργεί το ρημάδι.

 

[glayki]

προφιλ μου εδω και καιρό

View attachment 146478

Τρελαίνεσαι απο την πολλή πληροφορία και δεν μπορείς να ξαναδεις τον κοσμο οπως παλιά, σαν πρόβατο στο Ματριξ.

Άραγε αναρωτιέμαι αν είχαμε μεγαλώσει αποκομμένοι σε ένα πχ ορεινό μέρος, μακριά από τις πηγές της ξέφρενης πληροφόρησης, έχοντας στη διάθεσή μας επιλεγμένα, τόσα όσα, βιβλία ( ίσα να γεμίζουν μια μεγάλη βιβλιοθήκη )και ερχόμενοι σε καθημερινή επαφή με τη γη, μακριά από οθόνες, οχληρες απόπειρες κοινωνικοποίησης και άλλες περισπασεις , θα ήμασταν πιο ευτυχείς ;

 

[Luludaki]

Η και μια άλλη αισθητική. Ο πόνος για το χαμένο εστέτ αν θες να το πουμε πιο λόγια και γαλλιστί.

Αυτη η αποσύνδεση απο το πνευματικό επίπεδο (δε μιλαω για Θεο ή συγκεκριμενο ειδος πνευματισμού απαραίτητα), και η εμμονή στο υλικό, στην παραγωγικότητα, στην κατανάλωση, στη συγκριση ανθρωπων, στην επιφάνεια, στα πρέπει...

Όλα αυτά, ειναι μια διαταρακτική συχνότητα για τον εγκέφαλο κάποιων απο μας. Δεν ταιριάζουν με την ιδιοσυγκρασία μας.

Προσωπικα αισθανομαι απο μικρος ετσι. Εκτός εποχής, οτι γεννήθηκα σε λάθος χρόνο. Οχι πιο πισω ούτε πιο μπρος. Απλά λάθος. Μου φαίνεται εντελώς λάθος ο κοσμος, η κοινωνία, ψεύτικος, σαν ψηφιακό κατασκεύασμα, ένα ολόγραμμα φυλακή που αν προσπαθήσεις πολύ ψυχικά, μπορείς να κανεις ετσι μια με το χέρι σου και να βρεθείς στην αλήθεια.

Για υτο εμείς οι πιο ρομαντικοί, οι πιο συναισθηματικοι είμαστε απαραίτητοι σε αυτόν τον ξένο για εμάς κόσμο...

Γιατί ανάβουμε μια φώτιτσα..πάντα έλεγα πως τις μειονότητες πρέπει να τις προστατεύουμε και όχι να τις κατακρίνουμε και να τις πιέζουμε να μπουν σε ένα μοτίβο των πολλών...

 

[Valder]

Άραγε αναρωτιέμαι αν είχαμε μεγαλώσει αποκομμένοι σε ένα πχ ορεινό μέρος, μακριά από τις πηγές της ξέφρενης πληροφόρησης, έχοντας στη διάθεσή μας επιλεγμένα, τόσα όσα, βιβλία ( ίσα να γεμίζουν μια μεγάλη βιβλιοθήκη )και ερχόμενοι σε καθημερινή επαφή με τη γη, μακριά από οθόνες, οχληρες απόπειρες κοινωνικοποίησης και άλλες περισπασεις , θα ήμασταν πιο ευτυχείς ;

Δεν μπορώ να μιλήσω για άλλους, ούτε να τους επιβάλλω τα θέλω μου.

Εκεινο που μπορώ να σου πω ειναι το εξης. Οταν ημουν μικρος, ήθελα μεγαλουπόλεις, τεχνολογία, υπολογιστές, κινητά.

Τους έβλεπα ως δεινόσαυρους ή και μονόχνωτους οσους δεν ειχαν ηλεκτρονικά.

Ε τωρα αυτο που μου περιγράφεις, ειναι η επιτομή της επιθυμίας και της ευτυχίας για μένα. Το ζητάω.

Ίσως αν δεν ειχα περάσει απο το πρώτο στάδιο να μην συνειδητοποιούσα ώριμα οτι ήθελα αυτό το στάδιο.

Πρέπει να το ζητήσει η ψυχή σου, οχι να στο επιβάλλουν.

 

[Luludaki]

Δεν μπορώ να μιλήσω για άλλους, ούτε να τους επιβάλλω τα θέλω μου.

Εκεινο που μπορώ να σου πω ειναι το εξης. Οταν ημουν μικρος, ήθελα μεγαλουπόλεις, τεχνολογία, υπολογιστές, κινητά.

Τους έβλεπα ως δεινόσαυρους ή και μονόχνωτους οσους δεν ειχαν ηλεκτρονικά.

Ε τωρα αυτο που μου περιγράφεις, ειναι η επιτομή της επιθυμίας και της ευτυχίας για μένα. Το ζητάω.

Ίσως αν δεν ειχα περάσει απο το πρώτο στάδιο να μην συνειδητοποιούσα ώριμα οτι ήθελα αυτό το στάδιο.

Πρέπει να το ζητήσει η ψυχή σου, οχι να στο επιβάλλουν.

Να πας να μείνεις όπως θέλεις εσύ... όπου θέλεις και πιστεύεις θα βρεις ευτυχία... εγώ πχ δεν θα πάω ξανά σε μεγάλη πόλη.... αν δεν νιώθω φύση πνίγομαι..
Τώρα ζούμε

 

[rafaela11]

Αιθεροβαμον

Αυτός που είναι σε ένα δικό του κόσμο, που πετάει στα σύννεφα

κάποτε το είχα username

 

[Luludaki]

Αυτός που είναι σε ένα δικό του κόσμο, που πετάει στα σύννεφα

κάποτε το είχα username

Αχχ ναι... αυτός που βάφει τα σύννεφα οπότε τέλειο.. το αγαπώ

 

[Valder]

Να πας να μείνεις όπως θέλεις εσύ... όπου θέλεις και πιστεύεις θα βρεις ευτυχία... εγώ πχ δεν θα πάω ξανά σε μεγάλη πόλη.... αν δεν νιώθω φύση πνίγομαι..
Τώρα ζούμε

Θες να δεις την ευτυχία μου;

 

[rafaela11]

όχι "ψοφα γειτονα γιατι εισαι πιο ευτυχισμενος".

Εκεί δεν είσαι απλά δυστυχής, εκεί έχεις χάσει την ψυχή σου για εμένα.

άνθρωπος που εύχεται κακό σε άλλον έχει χάσει τον εαυτό του

ο δυστυχής μπορεί να αλλάξει, μια λεπτή γραμμή είναι όλα

 

[Valder]

ο δυστυχής μπορεί να αλλάξει, μια λεπτή γραμμή είναι όλα

Δε θα ημουν και τόσο βέβαιος. Και όχι για όλα στη ζωή. Για κάποια ναι. Για άλλα όχι.

 

[glayki]

Έτσι όπως το αισθάνομαι εγώ στη φύση νιώθεις πως ξαναγυρνάς στη μήτρα .. Ζεστασιά στην ψυχή και ασφάλεια ( λατρεύω το πράσινο χρώμα σε συνδυασμό με το χώμα)

 

[Himela]

Ignorance is bliss δεν έλεγαν;

Ή αλλιώς, μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.

 

[Friday_k]

Για μένα η λέξη δυστυχία με παραπέμπει σε ανθρώπους που είναι εντελώς μόνοι τους, που δεν έχουν δουλειά ή αν έχουν δεν τους γεμίζει με τίποτα, δουλεύουν σαν τα ρομπότ. Δεν έχουν όρεξη για τίποτα και όλη μέρα αναλυουν και μένουν σπίτι. Θα μπορούσε να μοιάζει και σαν κατάθλιψη αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό και όλα αυτά που προανέφερα να γίνονται σε πολύ μαγαλο βαθμό.
Γιατί, κακά τα ψέματα, πολλοί άνθρωποι είναι έτσι, αλλά αυτό (να μην τους γεμίζει τίποτα κλπ) δεν τους κάνει δυστυχισμενους. Ίσως έχουν μια κακή περίοδο στην ζωή τους και είναι βαθιά στεναχωρημενοι.
Δεν την χρησιμοποιήσω αυτή την λέξη σχεδόν καθόλου γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχουν δυστυχισμενοι άνθρωποι, κάπως η ζωή φέρνει τα πράγματα που ακόμα και ο πιο "παρατημενος" από την ζωή άνθρωπος, βρίσκει τον δρόμο του.
Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις, ναι μπορεί κάποιος να είναι βαθιά δυστυχισμενος γιατί η ζωή του τα φέρνει όλα ανάποδα.
(Πχ να πεθάνουν οι γονείς, τα αδέρφια, να είναι άνεργος κλπ)