Θα παντρευόσασταν μόνο για να κάνετε παιδιά;

[Himela]

Επειδή ο σκοπός μου είναι να κάνω παιδιά δε θα έλεγα όχι σε κάποιο προξενιό αν περάσουν τα χρόνια απειλητικά και δεν έχω βρει κάποιον να κάνω οικογένεια. Αν και ψάχνω την αγάπη, όμως ο σκοπός μου αυτός είναι ανώτερος από την αγάπη, οπότε πιστεύω οτι θα συμβιβαζόμουν σε λιγότερη αγάπη για να πετύχω το σκοπό μου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Obscura]

Δεν είναι σαν να καταδικάζεις το γάμο σου εξαρχής όμως; Η μάνα μου και η γιαγιά μου π.χ. κλαίγονται συνεχώς και εγώ είμαι σε φάση "μα παντρευτήκατε για τους λάθος λόγους, πώς είχατε την απαίτηση να ΜΗΝ πάει στράφι ο γάμος;!".

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Προσωπικά βάζω το να είναι κάποιος σωστός πατέρας πιο πάνω από το καλός σύζυγος. Αν λοιπόν μέχρι τη Χ ηλικία δε βρω κάποιον που θα έχει και τα δύο, θα "θυσιάσω" το δεύτερο αν έχει το πρώτο.

Υποθετικά μιλωντας πάντα και κρίνοντας από την τώρα σκέψη μου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lugar]

Προσωπικά βάζω το να είναι κάποιος σωστός πατέρας πιο πάνω από το καλός σύζυγος. Αν λοιπόν μέχρι τη Χ ηλικία δε βρω κάποιον που θα έχει και τα δύο, θα "θυσιάσω" το δεύτερο αν έχει το πρώτο.

Υποθετικά μιλωντας πάντα και κρίνοντας από την τώρα σκέψη μου.

Οι σωστοί όμως γονείς περνάνε και την εικόνα του έρωτα και της αγάπης στο ζευγάρι... δεν θα'ναι τα στάνταρ του παιδιού σου για ζευγάρωμα χαμηλότερα, όσο χαμηλότερα βάλεις εσύ τα δικά σου?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Οι σωστοί όμως γονείς περνάνε και την εικόνα του έρωτα και της αγάπης στο ζευγάρι... δεν θα'ναι τα στάνταρ του παιδιού σου για ζευγάρωμα χαμηλότερα, όσο χαμηλότερα βάλεις εσύ τα δικά σου?

Το παιδί δε χρειάζεται να καταλάβει κάτι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

Εμένα οι δικοί μας παντρεύτηκαν από έρωτα (σε μια εποχή που τα προξενιά ήταν πολύ διαδεδομένα). Εγώ σε γενικές γραμμές είμαι υπέρ του γάμου από έρωτα. Να σκιρτήσει η καρδιά σου για την άλλη (ή για τον άλλον αντίστοιχα). Να της κάνεις καντάδα. Να της γράψεις γράμματα ποτισμένα από το δάκρυ σου (ξέρω, είμαι τίγκα στον ρομαντισμό). Να ανταποκριθεί. Να ζήσεις αυτό το ρίγος που νιώθει κάποιος στα πρώτα ραντεβού. Να αγωνιάς για το αν θα σε πάρει τηλέφωνο. Και ο γάμος να είναι καρπός αυτού του έρωτα. Δεν θα μπορούσα να με φανταστώ να παντρεύομαι χωρίς να ερωτευθώ...

Από την άλλη βέβαια, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν λειτουργούν έτσι. Πολλοί μάλιστα αδυνατούν να ερωτευθούν! Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, συμβαίνει κι αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι μπορεί να έχουν και πολλές σχέσεις ακόμα, αλλά επειδή τις βλέπουν τόσο ορθολογιστικά πια, αδυνατούν να ερωτευθούν πια, όταν έρχεται ο καιρός να παντρευτούν, διαλέγουν τον εύκολο δρόμο ενός προξενιού. Το ότι δεν υπήρξαν ποτέ ερωτευμένοι με αυτόν τον άνθρωπο, είναι εξόφθαλμο ακόμα και μετά από πολλά χρόνια. Υπάρχει αυτή η «ουδετερότητα» στα μάτια τους όταν κοιτάζει ο ένας τον άλλον. Παρ' όλα αυτά, δεν μπορώ να το καταδικάσω. Έτσι λειτουργούν κάποιοι άνθρωποι. Ακόμα και σήμερα όπου τα πράγματα έχουν απλουστευθεί σε σχέση με παλαιότερα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Vkey]

Πιτ, μιλώντας καθαρά προσωπικά, μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι αυτοί που δεν ερωτεύονται εύκολα (εγώ είχα χωρίσει με τον έρωτα μετά την εφηβεία ), όταν βρεθεί ο (α)κατάλληλος όλα αναιρούνται!

Προσωπικά, αν και στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα αυτό που έλεγε η Χιμέλα πάντα, λόγω απελπισίας; Λόγω το τι έβλεπα γύρω μου; Λόγω απογοητεύσεων, ποτέ δεν μου φάνταζε μια καλή αρχή για γάμο αλλά ένας τεράστιος συμβιβασμός στο "Θέλω να κάνω οικογένεια".
Για εμένα είναι πολύ σημαντικό να ερωτευθείς και να αγαπήσεις αυτόν με τον οποίον θα κάνεις οικογένεια....
Να ξέρεις ότι τον επέλεξες, όχι μόνο γιατί τηρεί τα "κριτήρια" για οικογένεια αλλά και γιατί η καρδιά σου το λέει.

Μου ακούγεται σαν παραίτηση το:"ε...είναι καλό παιδί, έχει καλή δουλειά, θα γίνει καλός πατέρας, τον αγαπάω σαν άνθρωπο, γιατί να μην κάνω το βήμα;". Είναι ένας συμβιβασμός...και πραγματικά σκέφτομαι...πόσο μπορεί κάποιος/α να το αντέξει;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ruko]

Μου ακούγεται σαν παραίτηση το:"ε...είναι καλό παιδί, έχει καλή δουλειά, θα γίνει καλός πατέρας, τον αγαπάω σαν άνθρωπο, γιατί να μην κάνω το βήμα;". Είναι ένας συμβιβασμός...και πραγματικά σκέφτομαι...πόσο μπορεί κάποιος/α να το αντέξει;

Συμφωνώ. Και παρόλο που ο φλογερός έρωτας δεν είναι απαραίτητος για να υπάρξει στοργή μεταξύ των συζύγων (αυτό χτίζεται με τα χρόνια), σκέφτομαι ότι κάτι που ξεκινάει με παραίτηση είναι πολύ πιθανό να καταλήξει σε πικρία. Επιπλέον, είναι πολύ επικίνδυνο για την οικογένεια να είναι τα παιδιά ο μόνος συνδετικός κρίκος των γονιών και νομίζω πως όλοι λίγο-πολύ έχουμε δει τι παθογένειες μπορεί να προκύψουν, ιδίως όταν τα παιδιά φτάνουν στην ηλικία που φεύγουν απ' το σπίτι. Όχι ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί σ' ένα γάμο από έρωτα (συμβαίνει πολύ συχνά), απλώς θεωρώ ότι έχει περισσότερες πιθανότητες να συμβεί σε ένα γάμο που γίνεται από "ανάγκη". Ίσως επειδή τότε τα κριτήρια είναι αυτά που ανέφερε η Vkey πιο πάνω και όχι το αν ταιριάζουμε με τον άλλο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[love_angel]

δε θα παντρευομουν μονο και μονο για να κανω παιδια. αν ειχα τοσο πολυ αναγκη να γινω μανουλα, αλλα δεν ταιριαζα με κανεναν λογου χαρη και μου τυχαινε εγκυμοσυνη θα το μεγαλωνα μονη μου το παιδακι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

δε θα παντρευομουν μονο και μονο για να κανω παιδια. αν ειχα τοσο πολυ αναγκη να γινω μανουλα, αλλα δεν ταιριαζα με κανεναν λογου χαρη και μου τυχαινε εγκυμοσυνη θα το μεγαλωνα μονη μου το παιδακι.

Είναι καλύτερα να μεγαλώσει το παιδί χωρίς πατέρα;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[underwater]

Αν και μου φαίνεται κάπως, δεν θα κατηγορήσω κάποιον που παντρεύεται σε χ ηλικία χωρίς να είναι ερωτευμένος λόγω των κοινωνικών πιέσεων, οι οποίες υφίστανται και επηρεάζουν πολλούς ανθρώπους. Στην τελική παίρνει ο ίδιος κάποιο ρίσκο του στυλ "παίζει να δυστυχίσω, το προτιμώ πάντως από το να με λένε ανέραστο". Αλλά μιλώντας για παιδιά διαφωνώ με Δ κεφαλαίο. Επειδή βλέπω συνέχεια παιδιά που παρουσιάζουν πολλά προβλήματα που κατά μεγάλο ποσοστό προέρχονται από την οικογένεια, είμαι αντίθετη στους "επίπεδους" γάμους, χωρίς αγάπη. Πιθανώς να μην έχουν επιπτώσεις στον ψυχισμό του παιδιού στο επίπεδο κάποιου εκρηκτικού γάμου με καυγάδες και τεταμένη ατμόσφαιρα, αλλά, πιστέψτε με, το ουδέτερο, ψευτοτακτοποιημένο, ψυχρό κλίμα μεταξύ 2 γονέων που συνυπάρχουν χωρίς να αγαπιούνται είναι πηγή πλήθους προβλημάτων για κάποιο παιδί.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

είναι πηγή πλήθους προβλημάτων για κάποιο παιδί.

Αν μπορούσαμε να βάλουμε στη ζυγαριά ένα "ουδέτερο, ψευτοτακτοποιημένο, ψυχρό κλίμα μεταξύ 2 γονέων που συνυπάρχουν χωρίς να αγαπιούνται" και μια single mother, ποιο από τα δύο πιστεύεις θα δημιουργούσε περσσότερα προβλήματα στο παιδί;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DreamsRevenge]

Είναι καλύτερα να μεγαλώσει το παιδί χωρίς πατέρα;

Ένα παιδί χρειάζεται αγάπη και αποδοχή κατά τη γνώμη μου.
Ένα παιδί μέσα σε ένα συμβατικό γάμο, που κάποια στιγμή (αν όχι ευθύς εξαρχής) μετατραπεί σε κέλυφος υποχρεώσεων, συναναστροφών και τετριμμένης καθημερινότητας κενό περιεχομένου, δε νομίζω ότι παίρνει κάτι παραπάνω από ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια μονογονεϊκή οικογένεια, που μπορεί όμως να έχει συγγενείς και φίλους και ποιοτικό χρόνο και αφοσίωση από την πλευρά του γονέα.

Στο σημείο αυτό οφείλω να πω ότι σέβομαι αλλά διαφωνώ και με την αρχική σου τοποθέτηση, καθώς δεν θεωρώ ότι ο σκοπός μιας γυναίκας είναι να κάνει παιδιά και μάλιστα να προχωρήσει σε συμβιβασμούς και παραχωρήσεις στη ζωή της για να το πετύχει.
Τα παιδιά είναι αποτέλεσμα της σχέσης, του έρωτα, της αίσθησης ότι κάποιος έχει γεμίσει αρκετά στη ζωή του για να προσφέρει πια... γιατί θα κληθεί να προσφέρει και να τα προσφέρει όλα.
Οποιαδήποτε εκ των προτέρων παραχώρηση και θυσία πριν φτάσει μια γυναίκα σε αυτό το σημείο θα μπορούσε ο αμείλικτος καθρέφτης του μέλλοντος της να την θεωρήσει ως προδοσία των ονείρων της...

...και μην ξεχνάτε... Τα Όνειρα Εκδικούνται

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[underwater]

Δεν αναφερόμουν στην σύγκριση που κάνεις. Μιλούσα ότι μεταξύ παιδιού σε επίπεδη σχέση και μη γέννησης παιδιού ψηφίζω το 'β. Κάνουμε παιδιά για να γίνουν ευτυχισμένα, όχι για να ευτυχίσουμε εμείς μέσω αυτών . Όσον αφορά το τι είναι καλύτερο, ουδέτερος γάμος ή single mother, δεν μπορώ να δώσω σαφή απάντηση. Εξαρτάται από την single mother, τις συνθήκες που την έκαναν να πάρει αυτή την απόφαση, την αυτοεκτίμησή της, την ψυχική της ανθεκτικότητα. Εν γένει θεωρώ ότι αρκετές φορές κάποιο παιδί μπορεί να μεγαλώσει αρμονικά σε μονογονεϊκή οικογένεια, σε αντίθεση με το να αποτελεί μέλος κάποιας δυσλειτουργικής. Σε καμία περίπτωση δεν λέω βέβαια "κορίτσια, ξεχάστε τους άντρες, μόνες μας τα μεγαλώνουμε αποδοτικότερα", μην παρεξηγηθώ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Αν μπορούσαμε να βάλουμε στη ζυγαριά ένα "ουδέτερο, ψευτοτακτοποιημένο, ψυχρό κλίμα μεταξύ 2 γονέων που συνυπάρχουν χωρίς να αγαπιούνται" και μια single mother, ποιο από τα δύο πιστεύεις θα δημιουργούσε περσσότερα προβλήματα στο παιδί;

Να ξερεις οτι οταν δεν υπαρχει αγαπη, οι εντασεις που δημιουργουνται λογω των προβληματων που αντιμετωπιζει μια οικογενεια, ειναι εντονοτερες.
Προσωπικα θα προτιμουσα να μεγαλωνα σε μονογονεικη οικογενεια, παρα με δυο γονεις οπως στο παραδειγμα σου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Ένα παιδί μέσα σε ένα συμβατικό γάμο, που κάποια στιγμή (αν όχι ευθύς εξαρχής) μετατραπεί σε κέλυφος υποχρεώσεων, συναναστροφών και τετριμμένης καθημερινότητας κενό περιεχομένου, δε νομίζω ότι παίρνει κάτι παραπάνω από ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια μονογονεϊκή οικογένεια, που μπορεί όμως να έχει συγγενείς και φίλους και ποιοτικό χρόνο και αφοσίωση από την πλευρά του γονέα.

Είδες που μου βάζεις κι άλλα άτομα μέσα στο πακέτο για να μπορέσεις να το κάνεις "ανεκτό";

Στο σημείο αυτό οφείλω να πω ότι σέβομαι αλλά διαφωνώ και με την αρχική σου τοποθέτηση, καθώς δεν θεωρώ ότι ο σκοπός μιας γυναίκας είναι να κάνει παιδιά και μάλιστα να προχωρήσει σε συμβιβασμούς και παραχωρήσεις στη ζωή της για να το πετύχει.

Ο δικός μου σκοπός όμως είναι αυτός. Τι μου προτείνεις να κάνω αν μετά από Χ χρόνια δε βρω τον κατάλληλο άντρα για να πετύχω το σκοπό μου;

Τα Όνειρα Εκδικούνται

Αυτό είναι σαν απειλή. Να μην προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας γιατί μπορεί να μας εκδικηθούν;

Εν γένει θεωρώ ότι αρκετές φορές κάποιο παιδί μπορεί να μεγαλώσει αρμονικά σε μονογονεϊκή οικογένεια, σε αντίθεση με το να αποτελεί μέλος κάποιας δυσλειτουργικής.

Διαφωνώ. Το παιδί πρέπει να έχει και τον πατέρα του, σαν πρότυπο, σαν σύμβολο ασφάλειας, όπως θες πες το.

Εξάλλου εφόσον η "συμφωνία" μεταξύ του ζευγαριού θα γίνει για χάρη των παιδιών, θεωρώ οτι δε θα τα αφήνουν να βιώνουν άσχημες καταστάσεις. Επίσης θεωρώ οτι και οι δύο θα τα έχουν πάνω από όλα.

Προσωπικα θα προτιμουσα να μεγαλωνα σε μονογονεικη οικογενεια, παρα με δυο γονεις οπως στο παραδειγμα σου.

Το λες όντας μεγάλη κι ώριμη. Το θέμα είναι πώς το σκέφτεται ένα παιδάκι που θα το κοροϊδεύουν στο σχολείο γιατί δεν έχει πατέρα, και τόσα άλλα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[underwater]

Διαφωνώ. Το παιδί πρέπει να έχει και τον πατέρα του, σαν πρότυπο, σαν σύμβολο ασφάλειας, όπως θες πες το.

Εννοείς ότι δέχεσαι σαν δεδομένο ότι ο πατέρας είναι πρότυπο και σύμβολο ασφάλειας σε αντίθεση με την μητέρα; Και βάζεις όρια σε αυτό ή δέχεσαι ότι ο οποιοσδήποτε άνθρωπος γένους αρσενικού που γίνει πατέρας έχει τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά;

Επειδή κάνεις αναφορά στα πρότυπα, να αναφέρω ότι για κάθε παιδί το αρχικό πρότυπο της ερωτικής σχέσης είναι αυτό των γονιών του. Και σκέφτομαι: τι θεώρηση του έρωτα θα έχει το παιδί που θα μεγαλώσει σε κάποιο επίπεδο και χωρίς συναίσθημα μεταξύ των γονιών του πλαίσιο; Πώς θα κινηθεί στις μετέπειτα σχέσεις του; Κι αν δεχτούμε ότι θεωρητικά μπορεί να δει κι άλλη πλευρά μέσω συγγενικών ζευγαριών (θείοι, παππούδες) πώς θα λειτουργήσει η σύγκριση μέσα του;

Ακόμα κι αν δούμε το θέμα ψυχαναλυτικά (έχοντας σαν βάση την σχέση μάνας-γιου σαν λανθάνουσα ερωτική) αναδύονται πάλι απορίες, όπως: τι σχέση προσκόλλησης θα δημιουργήσει κάποια συναισθηματικά στερημένη μητέρα με το παιδί της; Σε τι θέση θα τοποθετήσει το παιδί το "πρότυπο ισχύς της οικογένειας", τον πατέρα, όταν η ίδια η γυναίκα του το αντικαθιστά; Πόσο φυσιολογικά είναι αυτά για το μεγάλωμα κάποιου ισορροπημένου ατόμου;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ruko]

Ακόμα κι αν δούμε το θέμα ψυχαναλυτικά (έχοντας σαν βάση την σχέση μάνας-γιου σαν λανθάνουσα ερωτική) αναδύονται πάλι απορίες, όπως: τι σχέση προσκόλλησης θα δημιουργήσει κάποια συναισθηματικά στερημένη μητέρα με το παιδί της; Σε τι θέση θα τοποθετήσει το παιδί το "πρότυπο ισχύς της οικογένειας", τον πατέρα, όταν η ίδια η γυναίκα του το αντικαθιστά; Πόσο φυσιολογικά είναι αυτά για το μεγάλωμα κάποιου ισορροπημένου ατόμου;

Αυτό εδώ μου θυμίζει το φαινόμενο της συναισθηματικής αιμομιξίας, όπου δεν υφίσταται βέβαια πραγματική σεξουαλική κακοποίηση, αλλά ο γονιός του άλλου φύλου χρησιμοποιεί το παιδί σαν υποκατάστατο συντρόφου, το κάνει "εξομολόγο" για τα προσωπικά του προβλήματα, απαιτεί απ' αυτό να καλύψει τις συναισθηματικές ανάγκες του κ.λπ. Και τίποτα απ' αυτά να μη συμβαίνει φανερά, το παιδί αντιλαμβάνεται αμέσως τα προβλήματα στη σχέση των γονιών του (είναι elementary body language) και την προσκόλληση του ενός στο πρόσωπό του, οπότε η φυσική του αντίδραση είναι να ανταποκριθεί για να τον προστατέψει, με αποτέλεσμα να φορτώνεται βάρη που δεν μπορεί να σηκώσει.

Όλα αυτά μπορεί να έχουν ολέθριες συνέπειες για την ερωτική/σεξουαλική ωρίμανση του παιδιού, όπως αδυναμία σύναψης σχέσεων λόγω ρομαντικής εξιδανίκευσης του γονέα, μίσος για το γονιό του ίδιου φύλου, αστείες σκηνές ζηλοτυπίας όταν το παιδί αποκτήσει σχέση (η μητέρα που τηλεφωνεί συνέχεια τον παντρεμένο γιο της, ο πατέρας που δεν αφήνει την κόρη του να βγει με αγόρια κ.α.)

Το πρόβλημα είναι ότι όταν κάποιος δεν αισθάνεται συναισθηματική πληρότητα με το σύντροφό του είναι πολύ εύκολο να στραφεί στο next bext thing, δηλαδή το παιδί, που τον λατρεύει μόνο και μόνο επειδή υπάρχει. Και δεν ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο για έναν ενήλικο να βάλει όρια, επειδή η επιθυμία για στοργή είναι κι αυτή βασική ανάγκη, αλλά κι επειδή συχνά ο ίδιος αλλά και ο περίγυρος βλέπουν απλώς ένα γονιό με μεγάλη αδυναμία στο παιδί του και δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτή η σχέση το βλάπτει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[iJohnnyCash]

Απορία,

Αν δυο ανθρώποι αποφασίσουν να αποκτήσουν να κάνουν/υιοθετήσουν ένα παιδί χωρίς να είναι ζευγάρι και το περάσουν αυτό στο παιδί τους, όποτε το παιδί δεν ζει σε ψεύτικο περιβάλλον, το παιδί θα μεγαλώσει με προβλήματα;

Μήπως το παιδί αυτό που χρειάζετε είναι ειλικρίνια έτσι ώστε να μην σχηματίζει λάθος πρότυπο; Αν ξέρει την αλήθεια λογικά δεν θα μιμηθεί τους γονείς στο θέμα έρωτα, ωστόσο θα τους μιμηθεί στην φιλία.

Υ.γ.: Να μεγαλώσεις παιδί με έναν εντελώς άγνωστο το θεωρώ βλακώδες.
Υ.γ.2: Άλλο παρέα, άλλο κολλητός, άλλο φίλος.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Να διευκρινίσω οτι δεν είπα πουθενά οτι θα πιάσω έναν στο δρόμο και θα του πω "ρε συ καλός άνθρωπος μου φαίνεσαι, έλα να μεγαλώσουμε ένα παιδί μαζί". Μιλάω για κάποιον που γνωρίζω, αγαπώ ενδεχομένως ως άνθρωπο, εκτιμώ, αλλά για κάποιο λόγο δεν είμαι ερωτευμένη μαζί του.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.