Κατά φαντασίαν ασθενής-αρρωστοφοβία

love_angel · 16-04-10

απο μικρη ειχα τη ταση οτι αρρωστια ακουω γυρω μου να νομιζω πως πασχω απο αυτη και εντελως τυχαια(?) μετα παρουσιαζα τα συμπτωματα(στο μυαλο μου φυσικα :redface:

) για παραδειγμα θυμαμαι ενα περιστατικο που ειχα μαθει οτι μια μακρινη ξαδερφη ειχε ογκο στο ποδι και το καταλαβαν οι δικοι της επειδη ποναγε το γονατο της. εεε για μηνες μετα αρχισα να λεω στη μητερα μου πως ποναγε το ποδι μου κλαιγοντας οτι θα πεθανω. :confused:

η μητερα μου τοτε ρωτησε μια γνωστη μας νευρολογο, εαν χρειαζομαι παιδοψυχολογο κλπ, αλλα εκεινη της απαντησε πως ηταν της ηλικιας και πως θα μου περναγε. γενικα σοοοολη την εφηβεια μου κατα καιρους ειχα διαφορες φοβιες τις οποιες τις εκρυβα απλως απο τη μαμα μου για να μη τη ταραξω, αλλα στην πραγματικοτητα ηταν μπολικες οι στιγμες που δακρυζα στην ιδεα πως κατι εχω.

απο τα 16-17 και μετα τα περιστατικα αυτα περιοριστηκαν σε μεγαλο βαθμο, δεν ασχολιομουν πλεον με το ζητημα. τωρα προσφατα ομως αρχισα να παρατηρω ''συμπτωματα''. στην αρχη δε το χα καταλαβει ωσπου προχτες μια φιλη μου με ρωτησε τι εχω παθει και τρομαζω με το πραγματικο. με πιανει πονοκεφαλος και σκεφτομαι τα χειριστα αιτια που θα μπορουσα να εχω πονοκεφαλο και γενικα ντρεπομαι πραγματικα να σας πω ποσες αρρωστιες εχουν περασει απο το μυαλο μου οτι εχω. για να καταλαβετε τις προαλλες με επιασε κραμπα στο ποδι μου και μεχρι να συνηδητοποιησω οτι ειναι κραμπα νομιζα οτι κατι επαθα, θα παραλυσει το ποδι μου και θα μεινω παραλητη.

:/:

ηθελα να ρωτησω αν καποιος αλλος εχει αντιμετωπισει παρομοιες καταστασεις ή αν ειμαι η μοναδικη που τρομαζω τοσο ευκολα με το παραμικρο.

εψαξα λιγο στο διαδυκτιο χτες για να ανεημερωθω και βρηκα τα παρακατω:

Επιστημονικά η αρρωστοφοβία αναφέρεται ως υποχονδριακή νεύρωση ή υποχονδριακή διαταραχή και εμφανίζεται με την αδιάκοπη ενασχόληση του πάσχοντα με σωματικές ενοχλήσεις και το φόβο του για ασθένειες που είναι πιθανόν να προκύψουν από αυτές. Αυτό είναι το πρώτο και το πιο βασικό σύμπτωμα της διαταραχής. Δεν είναι όμως και το μοναδικό. Άλλα σημαντικά συμπτώματα είναι τα εξής:
• Επαναλαμβανόμενες επισκέψεις σε γιατρούς: Οι ασθενείς που πάσχουν από αρρωστοφοβία επισκέπτονται τακτικά ή και μόνιμα κάποιους γιατρούς. Ζητούν μάλιστα να υποβάλλονται συνεχώς σε εξετάσεις, οι οποίες τις περισσότερες φορές είναι περιττές. Ο μοναδικός γιατρός που έχουν ανάγκη όσοι πάσχουν από υποχονδριακή διαταραχή είναι ο ψυχολόγος, αλλά συνήθως είναι… ο μόνος που δεν επισκέπτονται.
• Συνεχής φόβος και άγχος: Ακόμη και ύστερα από επιβεβαίωση του γιατρού ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας, ο φόβος και το άγχος για τη «φανταστική ασθένεια» αποτελούν μόνιμα συναισθήματα. Όσοι πάσχουν από υποχονδριακή νεύρωση δεν πείθονται ποτέ για την καλή κατάσταση της υγείας τους.
• «Ανανέωση» προβλημάτων: Όταν ένα πρόβλημα που τους απασχολεί εξαντληθεί με κάθε τρόπο (με εξετάσεις ή ακόμη και με κάποια επέμβαση), οι υποχόνδριοι ανακαλύπτουν ένα καινούργιο. Κάποια ασθένεια «πρέπει» μονίμως να βρίσκεται στη σκέψη τους.
• Μόνιμο θέμα συζήτησης: Εκείνοι που πάσχουν από υποχονδριακή νεύρωση μιλάνε παντού και πάντα για το υποτιθέμενο πρόβλημα της υγείας τους, το οποίο είναι το αγαπημένο τους θέμα συζήτησης σε όλες τις παρέες.
• Ναρκισσισμός: Αν και συμβαίνει ασυνείδητα, τα άτομα που πάσχουν από αρρωστοφοβία εμφανίζουν σημάδια ναρκισσισμού. Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι κεντρικό θέμα της ζωής τους γίνεται ο ίδιος τους ο εαυτός, αφού κατά κάποιον τρόπο υπερεπενδύουν στο σώμα τους και επικεντρώνονται στον εαυτό τους, αδυνατώντας να κατανοήσουν τα προβλήματα των άλλων ανθρώπων γύρω τους. Ιδιαίτερα στις προσωπικές τους σχέσεις γίνονται απόμακροι, παραμελούν τον σύντροφό τους, δημιουργούν εντάσεις και εμφανίζουν τάσεις επιθετικότητας.

Ποιους αφορά
Η υποχονδριακή νεύρωση αφορά στον ίδιο βαθμό άντρες και γυναίκες, ηλικίας 20 ετών και άνω. Μάλιστα οι άνθρωποι που κάνουν το λεγόμενο «doctor shopping», δηλαδή πηγαίνουν από γιατρό σε γιατρό προκειμένου να λύσουν τα υποτιθέμενα προβλήματα της υγείας τους, μπορεί να πάσχουν από χρόνια αρρωστοφοβία εφόσον δεν ζητήσουν ποτέ τη βοήθεια ψυχοθεραπευτή. Σε ορισμένες περιόδους η υποχονδριακή νεύρωση μπορεί να παρουσιάζει έξαρση, σε κάποιες άλλες περιόδους ύφεση, ενώ δεν αποκλείεται και το ενδεχόμενο να είναι μόνιμη.

ωστοσο ιδιαιτερη εντυπωση μου εκανε αυτο:

Πώς επηρεάζονται τα παιδιά
Όταν ο ένας από τους δύο γονείς πάσχει από υποχονδριακή διαταραχή, τότε πλήττεται ολόκληρη η οικογένεια. Τα παιδιά είναι εκείνα που εισπράττουν σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα και επηρεάζονται άμεσα. Αναπτύσσουν φοβίες και ανασφάλειες (π.χ. φοβούνται το σκοτάδι, δεν θέλουν να μείνουν μόνα τους, φοβούνται μην χάσουν τους γονείς τους κ.λπ.), ενώ στο σπίτι κυριαρχεί ένα κλίμα νοσοφοβίας. Επίσης είναι πολύ σοβαρό το ενδεχόμενο τα παιδιά να μιμηθούν τέτοιου είδους συμπεριφορές και αργότερα να εξελιχθούν και τα ίδια σε αρρωστοφοβικούς ενήλικες.

ο πατερας μου ειναι αρρωστοφοβικος αρκετα, αλλα οταν ειχαμε ρωτησει νευρολογο ειχε πει πως πιθανοτατα εγω δε θα επηρρεαστω καθολου μεγαλωνοντας. :hmm:

πηγή

dreamtraveler · 27-05-10

Δύο περιστατικά θυμάμαι, ένα όταν άκουσα ένα φιλαράκι να μου λέει ότι από την κατάχρηση δακτυλογράφησης πονούσαν οι καρποί του και έχοντας την απορία πώς ένιωθε την επόμενη μέρα ασυνήδειτα εξομοίωσα την κατάσταση του. Το δεύτερο όταν ο ξεναγός μας έλεγε ότι του αφαίρεσαν το ένα νεφρό γιατί είχε πρόβλημα με την πίεση, θέλοντας πάλι να εξομοιώσω την κατάσταση συνειδητά αυτή την φορά και ενώ νόμιζα ότι τα νεφρά βρίσκονται στο ύψος την λεκάνης από πίσω άρχισα μετά από λίγο να πονάω κάτω από το αριστερό πλευρό. Έκτοτε αναρωτιέμαι για αυτόν το δεσμό σώματος – πνεύματος.

QsLv · 27-05-10

Αρχική Δημοσίευση από dreamtraveler:
Έκτοτε αναρωτιέμαι για αυτόν το δεσμό σώματος – πνεύματος.

Ακριβώς όπως η αυθυποβολή θεραπεύει, ακριβώς έτσι αρρωσταίνει κιόλας.

Το να είσαι υποχόνδριος είναι κοινότατο χαρακτηριστικό της υστερίας και παρατηρείται σε άτομα (συνήθως γυναίκες) που νιώθουν ανασφαλή, ζούνε υπό το κράτος κάποιας αβεβαιότητας ή κρίνουν (έστω και υποσυνείδητα) ότι χρήζουν περισσότερης προσοχής ή φροντίδας. Οι συμπεριφορές που απαιτούν προσοχή, έλεγχο, ανησυχία, φροντίδα για το άτομο είναι υστερικού πυρήνα ακόμα κι αν το άτομο τείνει να τις αποκρύπτει ή να τις καταπιέζει.

Φυσικά αυτή η συμπεριφορά μπορεί να διογκωθεί, και συχνά δε μένει στατική με την πάροδο των χρόνων αλλά εντείνεται. Δεν είναι σωματικό/οργανικό πρόβλημα, αλλά μια συνεχής εμμονή με κάποια π.χ. νόσο μπορεί να οδηγήσει στα ψυχοσωματικά σύνδρομα (κλασσικό παράδειγμα το παιδί που παθαίνει ναυτία στο τέλος κάθε φορά που πάει να μπει στο αυτοκίνητο ξερνάει εκ των προτέρων, ή το να βλέπεις παντού μυρμήγκια και μετά να νομίζεις ότι σε περπατάνε και να ξύνεσαι αρειμανίως).

Η συντηρητική στάση του υποχονδρίου ατόμου έναντι της συμπεριφοράς του, δηλ. η απενοχοποίηση αυτής ή η απόκρυψή της χωρίς καμία προσπάθεια εκρίζωσης είναι αρκετά μεγάλο λάθος καθώς πρόκειται για κάτι ανάλογο μιας παρανοϊκής ιδέας (αυτή εκεί ξύνει το αυτί της, σίγουρα μου κάνει μάγια. Επιστρέφει σπίτι και για 10 μέρες νομίζει ότι της έχουν κάνει μάγια γιατί όντως δε νιώθει καλά.). Αν οι γονείς δεν το πάρουν είδηση νωρίς ή αν και οι ίδιοι είναι πάσχοντες τότε θα πρέπει ο συνειδητοποιημένος ενήλιξ να απευθυνθεί σε ψυχίατρο. Φυσικά για να είναι κάποιος πάσχων πρέπει η κατάσταση να είναι σοβαρή, και όχι απλώς μερικές υστερίες ως εκκλήσεις για προσοχή ή μερικές εφηβικές/πρώιμες μετεφηβικές μικροαγωνίες.

Βλέπω τα μη κλινικώς υποχόνδρια άτομα ως άτομα που είχαν/έχουν ανάγκη από κάποια βίαιη ψυχολογική αντιμετώπιση σχετικά με το θέμα, κοινώς ένα ταρακούνημα, για να ξεκολλήσει το μυαλό τους από τη λούμπα του χτικιού. Μου φαίνεται γελοίο όταν σκέφτομαι έναν υγιέστατο εικοσάρη να αγωνιά για τη ζωή του υπό το κράτος του πανικού ενός ενδεχόμενου (ανύπαρκτου) καρκίνου στον πνεύμονα και δίπλα του έναν σαραντάρη με πραγματικό καρκίνο του πνεύμονα, και δύο μικρά παιδιά στο σπίτι.

SICX · 27-05-10

Αρχική Δημοσίευση από love_angel:
απο μικρη ειχα τη ταση οτι αρρωστια ακουω γυρω μου να νομιζω πως πασχω απο αυτη και εντελως τυχαια(?) μετα παρουσιαζα τα συμπτωματα(στο μυαλο μου φυσικα) για παραδειγμα θυμαμαι ενα περιστατικο που ειχα μαθει οτι μια μακρινη ξαδερφη ειχε ογκο στο ποδι και το καταλαβαν οι δικοι της επειδη ποναγε το γονατο της. εεε για μηνες μετα αρχισα να λεω στη μητερα μου πως ποναγε το ποδι μου κλαιγοντας οτι θα πεθανω.

η μητερα μου τοτε ρωτησε μια γνωστη μας νευρολογο, εαν χρειαζομαι παιδοψυχολογο κλπ, αλλα εκεινη της απαντησε πως ηταν της ηλικιας και πως θα μου περναγε. γενικα σοοοολη την εφηβεια μου κατα καιρους ειχα διαφορες φοβιες τις οποιες τις εκρυβα απλως απο τη μαμα μου για να μη τη ταραξω, αλλα στην πραγματικοτητα ηταν μπολικες οι στιγμες που δακρυζα στην ιδεα πως κατι εχω.

απο τα 16-17 και μετα τα περιστατικα αυτα περιοριστηκαν σε μεγαλο βαθμο, δεν ασχολιομουν πλεον με το ζητημα. τωρα προσφατα ομως αρχισα να παρατηρω ''συμπτωματα''. στην αρχη δε το χα καταλαβει ωσπου προχτες μια φιλη μου με ρωτησε τι εχω παθει και τρομαζω με το πραγματικο. με πιανει πονοκεφαλος και σκεφτομαι τα χειριστα αιτια που θα μπορουσα να εχω πονοκεφαλο και γενικα ντρεπομαι πραγματικα να σας πω ποσες αρρωστιες εχουν περασει απο το μυαλο μου οτι εχω. για να καταλαβετε τις προαλλες με επιασε κραμπα στο ποδι μου και μεχρι να συνηδητοποιησω οτι ειναι κραμπα νομιζα οτι κατι επαθα, θα παραλυσει το ποδι μου και θα μεινω παραλητη.

ηθελα να ρωτησω αν καποιος αλλος εχει αντιμετωπισει παρομοιες καταστασεις ή αν ειμαι η μοναδικη που τρομαζω τοσο ευκολα με το παραμικρο.

εψαξα λιγο στο διαδυκτιο χτες για να ανεημερωθω και βρηκα τα παρακατω:

ωστοσο ιδιαιτερη εντυπωση μου εκανε αυτο:

ο πατερας μου ειναι αρρωστοφοβικος αρκετα, αλλα οταν ειχαμε ρωτησει νευρολογο ειχε πει πως πιθανοτατα εγω δε θα επηρρεαστω καθολου μεγαλωνοντας.

πηγή

ως γιος γιατρου εχω ορισμενες γνωσεις και καποιες πληροφοριες....λοιπον, καταρχας η ψυχη εχει απιστευτες δυνατοτητες, το 40% των ασθενιων (ακομα και δυσκολοι καρκινοι) μπορουν να θεραπευτουν μονο με τη σκεψη!!! δλδ μονο με την καλη διαθεση, το να μη σε νοιαζει και να μην το σκεφτεσαι...επισης χθες ετυχε να δω μια εργασια που θα παρουσιασει ο πατερας μου αυτες τις μερες με θεμα αμα το αγχος συνδεεται με τον πονο και τα αποτελεσματα σε μια χ,ψ κλιμακα εδειχναν πως αν εχεις π.χ στρες (με τερμα το 10) 5, ο πονος θα ειναι (με τερμα το 10) 5,2-5,4...δλδ συνδεονται αρρηκτα. υπαχει και το ρητο "ο καλυτερος γιατρος ειναι ο εαυτος σου"...οπως βλεπεις η σκεψη και η ψυχολογια εχουν αμεση σχεση με την ασθενια. υπαρχει μια αρρηκτη συνδεση σωματος-πνευματος και αυτο το υποστηριζουν σχεδον ολοι οι γιατροι . δν θελω να σε τρομαξω, αλλα αν δν κανω λαθος μαλλον αυτο που εχεις ειναι καποιος ψυχολογικος συνδρομος, το οτι δλδ νομιζεις πως εχεις ασθενιες που δν εχεις και μετα τις αποκτας. δν ειμαι και πολυ σιγουρος...

QsLv · 27-05-10

Αρχική Δημοσίευση από SICX:
λοιπον, καταρχας η ψυχη εχει απιστευτες δυνατοτητες, το 40% των ασθενιων (ακομα και δυσκολοι καρκινοι) μπορουν να θεραπευτουν μονο με τη σκεψη!!!

Νταχαχαχαχαχαχα.

Το χόνδρυνες.

gatouni8400 · 27-05-10

love_angel κ εγώ έχω ακριβώς το ίδιο πρόβλημα..δεν φαντάζεσαι τι περνάνε κ μ'ένα απο το μυαλό μου..όταν ακούω κάτι μετά το βάζω στο μυαλό μου κ το νιώθω κι εγώ..για να μου περάσει αυτο πάω στον γιατρό μου λέει οτι δεν έχω κάτι κ μου περνάει μετά μόνο του..σταματάω να το σκέφτομαι με λίγα λόγια..όλα είναι στο μυαλό!!

stanmargian · 10 Ιανουαρίου 2011

και εμένα μου περνάν διάφορες αρρώστιες από το μυαλό... παθαίνω κρίσεις πανικού πολλές φορές... έχω ταχυκαρδίες πιστεύοντας ότι θα πάθω καρδιά... ζαλάδες και πολλά άλλα... έχω πάει σε γιατρό ο οποίος με είχε πει ότι είμαι μια χαρά... και αμέσως μου έφυγαν όλα... αλλά μετά βρήκα μια άλλη αρρώστια και ολως τυχαίως είχα και τα συμπτώματα... αλλά όταν έβγαινα έξω με την παρέα μου τα ξεχνούσα όλα... μόλις ξανα επέστρεφα σπίτι πάλι μου έρχονταν ζαλάδες...κ.α... και μετά από πολύ καιρό συνειδητοποίησα ότι ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ......

Valder · 10-01-11

Θα ήθελα και εγώ να μοιραστώ μαζί σας μια μικρή ανησυχία μου. Πέρυσι έδινα κάποιο δίπλωμα που ελάμβανε χώρα σε ιδιαίτερα κλειστό χώρο (προσωπικό "κουβούκλιο" σε εξεταστικό κέντρο με υπολογιστή ανάμεσα σε πολύ κόσμο) και είχε χρόνο ο οποίος έτρεχε ότι κι αν έκανες ανάμεσα ή κατα τη διάρκεια των ερωτήσεων. Από το πολύ άγχος αναγκάστηκα για λίγα λεπτά να βγω έξω από την αίθουσα διότι ένιωθα πανικό, ταχυκαρδία, δύσπνοια και ίδρωμα των άκρων καθώς και ανάγκη για προσωπική ..."ανάγκη"! (ψιλόν και χονδρόν)

Έκτοτε όποτε βρίσκομαι σε κλειστό χώρο ή ανάμεσα σε πολύ κόσμο, ακόμα και στην αίθουσα εν ώρα μαθήματος, παθαίνω ένα τέτοιο είδος πανικού το οποίο δεν μπορώ να αποβάλλω με ευκολία. Οι φίλοι μου βέβαια έχουν καταλάβει πότε πανικοβάλλομαι και προσπαθούν με χαλαρό χιούμορ να με βοηθήσουν να ηρεμήσω, όμως όπως είπα δεν είναι εύκολο.

Δεδομένου ότι πλησιάζει εξεταστική και πρέπει να είμαι πάνω από ένα γραπτό επί 3 ώρες, αυτό είναι στη σκέψη μου συχνά, το να είμαι κοντά στην έξοδο, κοντά στο μπάνιο, κοντά σε ένα παράθυρο με καθαρό κρύο αέρα κλπ.

Είμαι πολύ περίεργος να δω αν θα τη βγάλω καθαρή για δυο βδομάδες τέτοιου έντονου στρες... :hmm:

Επίσης νιώθω κάποιου είδους ντροπή γιατί δεν είμαι γενικά ον που πανικοβάλλεται κλπ και νιώθω προδωμένος που δεν μπορώ απλά να γυρίσω έναν διακόπτη και να το σταματήσω.

Πέρα από έλεγχο του μυαλού, μήπως γνωρίζετε διάφορες τροφές ή ροφήματα που δρούν ως χαλαρωτικά και μπορούν να με βοηθήσουν κατά τη διάρκεια των δύσκολων στιγμών; :worry:

ΥΓ: Κάποιοι φίλοι και από εδώ το παρατήρησαν ένα βράδυ που είχαμε μαζευτεί πέρσι για φαγητούλι. (αν το θυμούνται)

eumorfia95 · 10 Ιανουαρίου 2011

Είμαι μόλις 16 χρονων και έχω τρομερό άγχος...νιώθω ότι θα πεθάνω!!!έχω ταχυκαρδία, κοκκινίζω, έχω τάσεις λιποθυμίας κλαίω χωρίς λόγο και δεν μπορώ να αναπνεύσω!!! Με πιέζουν με τα μαθήματα χωρίς να καταλαβαίνουν ότι δεν αντέχω άλλο help!!!!!

Bill_1992 · 14-01-11

Αρχική Δημοσίευση από Valder:
Θα ήθελα και εγώ να μοιραστώ μαζί σας μια μικρή ανησυχία μου. Πέρυσι έδινα κάποιο δίπλωμα που ελάμβανε χώρα σε ιδιαίτερα κλειστό χώρο (προσωπικό "κουβούκλιο" σε εξεταστικό κέντρο με υπολογιστή ανάμεσα σε πολύ κόσμο) και είχε χρόνο ο οποίος έτρεχε ότι κι αν έκανες ανάμεσα ή κατα τη διάρκεια των ερωτήσεων. Από το πολύ άγχος αναγκάστηκα για λίγα λεπτά να βγω έξω από την αίθουσα διότι ένιωθα πανικό, ταχυκαρδία, δύσπνοια και ίδρωμα των άκρων καθώς και ανάγκη για προσωπική ..."ανάγκη"! (ψιλόν και χονδρόν)

Έκτοτε όποτε βρίσκομαι σε κλειστό χώρο ή ανάμεσα σε πολύ κόσμο, ακόμα και στην αίθουσα εν ώρα μαθήματος, παθαίνω ένα τέτοιο είδος πανικού το οποίο δεν μπορώ να αποβάλλω με ευκολία. Οι φίλοι μου βέβαια έχουν καταλάβει πότε πανικοβάλλομαι και προσπαθούν με χαλαρό χιούμορ να με βοηθήσουν να ηρεμήσω, όμως όπως είπα δεν είναι εύκολο.

Δεδομένου ότι πλησιάζει εξεταστική και πρέπει να είμαι πάνω από ένα γραπτό επί 3 ώρες, αυτό είναι στη σκέψη μου συχνά, το να είμαι κοντά στην έξοδο, κοντά στο μπάνιο, κοντά σε ένα παράθυρο με καθαρό κρύο αέρα κλπ.

Είμαι πολύ περίεργος να δω αν θα τη βγάλω καθαρή για δυο βδομάδες τέτοιου έντονου στρες... Επίσης νιώθω κάποιου είδους ντροπή γιατί δεν είμαι γενικά ον που πανικοβάλλεται κλπ και νιώθω προδωμένος που δεν μπορώ απλά να γυρίσω έναν διακόπτη και να το σταματήσω.

Πέρα από έλεγχο του μυαλού, μήπως γνωρίζετε διάφορες τροφές ή ροφήματα που δρούν ως χαλαρωτικά και μπορούν να με βοηθήσουν κατά τη διάρκεια των δύσκολων στιγμών;

ΥΓ: Κάποιοι φίλοι και από εδώ το παρατήρησαν ένα βράδυ που είχαμε μαζευτεί πέρσι για φαγητούλι. (αν το θυμούνται)

Πιο συγκεκριμένα?Τι άλλα συμπτώματα έχεις εκτός απο ταχυκαρδία?Όταν το παθαίνεις πχ μπορείς να μιλήσεις και να είσαι λειτουργικός ή όχι?
Μπορείς να ψάξεις για αγχολυτικές τροφές(πχ χαμομήλι) αλλά από τη στιγμή που σε πιάνει σε συγκεκριμένες καταστάσεις και όχι γενικά δεν ξέρω κατά πόσο θα σε βοηθήσει.Προσπάθησε να κάνεις θετικές σκέψεις και δες τα πράγματα αντικειμενικά...μπορεί να σε βοηθήσει να αποβάλεις κάπως το άγχος.

ΣΟΦΙΑ84 · 11-03-11

Αγαπητοί μου γειά σας! Μόλις πριν λίγο σας ανακάλυψα και διαβάζοντας όλα τα παραπάνω, γέλασα πάρα πολυ!όχι με τα λεγόμενά σας φυσικά. Απλά... πέρασε όλη μου η ζωή από μπροστά μου. Από τη στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου, φοβάμαι τις αρρώστιες και τον θάνατο. Έχω φτιάξει, από παιδάκι ακόμη, απίστευτα σενάριαστο μυαλό μου με αρρώστιες που έπαθαν γνωστοί μου και που ίσως πάθαινα. Έχω μείνει αμέτρητα βράδια άγρυπνη, σκεπτόμενη πως έχω την τάδε πάθηση... Βέβαια, στα 27 μου πια, μπορεί να περάσουν μήνες ή και χρόνια που η ιδέες αυτές να φεύγουν, να τις ξεχνώ. Ιδιαίτερα σε περιόδους που έχω πολλά ευχάριστα πράγματα να κάνω. Όταν όμως ο ελεύθερος μου χρόνος γίνει πολύς ξανά και περνώ ώρες σκεπτόμενη, η αρρωστοφοβία επανέρχεται, μαζί με τα σενάριά της. Θα σας πω το πιο πρόσφατο δημιούργημα της φαντασίας μου, να γελάσετε μαζί μου. Το καλοκαίρι εργάστηκα σε ένα χώρο, όπου μία συνάδελφος έπασχε από κρίσεις πανικού, λόγω του χαμού του μπαμπά της. Από τις πολλές φορές που το άκουσα, ενώ δεν ήξερα μέχρι τότε τι είναι αυτές οι κρίσεις, άρχισα να φοβάμαι μήπως πάθω κι εγώ. Με αποτέλεσμα...να πάθω!!! Χι χι.... Ναι!! Έπαθα... Ξέρω όμως πως δεν είναι πραγματικές κρίσεις πανικού, απλά έβαλα εγώ τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία, με το να το σκέφτομαι συνέχεια. Ο φόβος μου πια, αφου σωματικά είμαι υγιής, είναι να μην πάθει κάτι η ψυχική μου υγεία. Να μην τρελλαθώ και πάω στο τρελλάδικο... Όι δικοί μου φυσικά γνωρίζουν τα πάντα και πια δεν τρομάζουν. Με έχουν συνηθίσει και με έχω συνηθίσει κι εγώ... Όταν με πιάνει (κυρίως όταν έρχομαι αντιμέτωπη με πνευματικές ή σωματικές ασθένειες) προσπαθώ να το αποβάλλω. Είναι ο εαυτός μου αυτός και τον αγαπώ... Ίσως δεν θα ήθελα να είμαι από τους τύπους που δεν τους νοιάζει ποτέ τίποτα και παίζουν με την υγεία και τη ζωή τους. Εγώ αγαπώ τη ζωή, γι' αυτό φοβάμαι μην την χάσω... Είμαι παράλογη;; :/:

Νωεύς · 11-03-11

Αρχική Δημοσίευση από ΣΟΦΙΑ84:
... Με έχουν συνηθίσει και με έχω συνηθίσει κι εγώ... Όταν με πιάνει (κυρίως όταν έρχομαι αντιμέτωπη με πνευματικές ή σωματικές ασθένειες) προσπαθώ να το αποβάλλω. Είναι ο εαυτός μου αυτός και τον αγαπώ... Ίσως δεν θα ήθελα να είμαι από τους τύπους που δεν τους νοιάζει ποτέ τίποτα και παίζουν με την υγεία και τη ζωή τους. Εγώ αγαπώ τη ζωή, γι' αυτό φοβάμαι μην την χάσω... Είμαι παράλογη;;

: Μάλλον παράλογοι αποδεικνύονται, οι κατά φαντασία υγιείς... Ευτυχώς όμως υπάρχει και αυτή η φαντασία...και επαρκούν στοιχειωδώς οι κλινικές και τα νοσοκομεία!!!

...

xristina anna · 24-01-16

Γειά σας.Έχω από τον Αύγουστο που έχω αρρωστοφοβικες τάσεις. .Όλα ξεκίνησαν από έναν πονοκέφαλο που κράτησε ένα μήνα.Ήμουν όλη μέρα σε έναν καναπέ και νόμιζα πως κάτι έχω και θα πεθάνω.Ήμουν διακοπές στα ξαδέρφια μου και τους έλεγα πως δεν είμαι καλά, έπαιρνα τους γονείς μου και τους έλεγα πως δεν μπορώ,έκλαιγα όλη μέρα. Φοβόμουν να πάω στον γιατρό, παρεμπιπτόντως το σπίτι μας είναι απέναντι από το νοσοκομείο στα ξαδέρφια μου που ήμουν διακοπές.Φοβόμουν να πάω γιατί πίστευα πως θα μου έλεγε ότι έχω κάτι πολύ σοβαρό μη αναστρέψιμο και δεν θα μπορέσω να το διαχειριστώ. Γυρνώντας από τις διακοπές η μητέρα μου μίλησε με έναν φίλο της γιατρό και του εξήγησε τι μου συμβαίνει, της είπε να πάω να με δει και είχα κλείσει και ραντεβού στον οφθαλμίατρο γιατί με ενοχλούσαν πολύ τα μάτια μου.Μετά την εξέταση ο γιατρός μου είπε ότι έχω κεφαλαλγίες τάσεως και απλά αγχωθηκα πολύ, πήγα και στον οφθαλμίατρο και μου έκανε μια εξέταση που μπορεί να καταλάβει αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο κεφάλι.Μου είπε ότι όλα είναι καλά και δεν χρειάζεται να κάνω εγκεφαλογραφημα.Αμέσως ηρέμησα από τους πονοκεφάλους.Μετά άρχισαν αλλα προβλήματα και ήμουν συνέχεια στον γιατρό.Έχω παρατηρήσει πως αυτό που πιστεύω ότι έχω για μια περίοδο μόλις πάω στον γιατρό και δω τι είναι μου φεύγει αμέσως.Φοβάμαι πολύ ότι έχει να κάνει με αρρώστιες.Τρελαίνομαι πιστεύω πως θα πάθω κάτι πολύ σοβαρό και θα πεθάνω και θα αφήσω την οικογένεια μου μόνη της.Δεν είναι συνηθισμένο στην ηλικία μου αφού είμαι 18 χρονών και θα έπρεπε να ασχολούμαι με άλλα πράγματα. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω κάθε φορά μου καρφώνεται ότι έχω κάτι και έχω όλα τα συμπτώματα. Σκέφτηκα να πάω σε ψυχολόγο αλλά προσπαθώ να το ξεπεράσω μόνη μου.

Claire Rentfield · 24-01-16

Αρχική Δημοσίευση από xristina anna:
Γειά σας.Έχω από τον Αύγουστο που έχω αρρωστοφοβικες τάσεις. .Όλα ξεκίνησαν από έναν πονοκέφαλο που κράτησε ένα μήνα.Ήμουν όλη μέρα σε έναν καναπέ και νόμιζα πως κάτι έχω και θα πεθάνω.Ήμουν διακοπές στα ξαδέρφια μου και τους έλεγα πως δεν είμαι καλά, έπαιρνα τους γονείς μου και τους έλεγα πως δεν μπορώ,έκλαιγα όλη μέρα. Φοβόμουν να πάω στον γιατρό, παρεμπιπτόντως το σπίτι μας είναι απέναντι από το νοσοκομείο στα ξαδέρφια μου που ήμουν διακοπές.Φοβόμουν να πάω γιατί πίστευα πως θα μου έλεγε ότι έχω κάτι πολύ σοβαρό μη αναστρέψιμο και δεν θα μπορέσω να το διαχειριστώ. Γυρνώντας από τις διακοπές η μητέρα μου μίλησε με έναν φίλο της γιατρό και του εξήγησε τι μου συμβαίνει, της είπε να πάω να με δει και είχα κλείσει και ραντεβού στον οφθαλμίατρο γιατί με ενοχλούσαν πολύ τα μάτια μου.Μετά την εξέταση ο γιατρός μου είπε ότι έχω κεφαλαλγίες τάσεως και απλά αγχωθηκα πολύ, πήγα και στον οφθαλμίατρο και μου έκανε μια εξέταση που μπορεί να καταλάβει αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο κεφάλι.Μου είπε ότι όλα είναι καλά και δεν χρειάζεται να κάνω εγκεφαλογραφημα.Αμέσως ηρέμησα από τους πονοκεφάλους.Μετά άρχισαν αλλα προβλήματα και ήμουν συνέχεια στον γιατρό.Έχω παρατηρήσει πως αυτό που πιστεύω ότι έχω για μια περίοδο μόλις πάω στον γιατρό και δω τι είναι μου φεύγει αμέσως.Φοβάμαι πολύ ότι έχει να κάνει με αρρώστιες.Τρελαίνομαι πιστεύω πως θα πάθω κάτι πολύ σοβαρό και θα πεθάνω και θα αφήσω την οικογένεια μου μόνη της.Δεν είναι συνηθισμένο στην ηλικία μου αφού είμαι 18 χρονών και θα έπρεπε να ασχολούμαι με άλλα πράγματα. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω κάθε φορά μου καρφώνεται ότι έχω κάτι και έχω όλα τα συμπτώματα. Σκέφτηκα να πάω σε ψυχολόγο αλλά προσπαθώ να το ξεπεράσω μόνη μου.

Καλησπέρα φίλη μου. Κακώς κάνεις και προσπαθείς να το ξεπεράσεις μόνη σου, ο ψυχολόγος ή ψυχίατρος είναι ο μόνος που μπορεί να σε βοηθήσει. Αυτό που παρουσιάζεις είναι μια μορφή ψύχωσης και ο πιο κατάλληλος γιατρός είναι αυτός. Σε τόσους πήγες, πήγαινε και σ' αυτόν για να ξενοιάσεις μια και καλή.

Guest 387569 · 24-01-16

Καλησπέρα και από μένα! Μπορώ να σε καταλάβω γιατί έχω περάσει ένα παρόμοιο σκηνικό με στενό συγγενικό πρόσωπο! Βέβαια το πράγμα είχε ξεφύγει τελείως διότι ότι ασθένεια άκουγε την "υιοθετουσε" και τρέχαμε κάθε τόσο σε νοσοκομεία μέχρι που υιοθετησε μια ασθένεια που τη συναντάμε στο ένα φύλο και τότε κατάλαβε πως όλο αυτό που του συνέβαινε ήταν παρανοϊκό! Οπότε μην ανησυχείς πως είσαι μόνο εσύ με αυτό το θέμα!

Ερινύς · 24-01-16

Αρχική Δημοσίευση από Dark Shadows:
ότι ασθένεια άκουγε την "υιοθετουσε"

Χα! Story of my life.

Ήταν μια παρένθεση για να ευθυμήσουμε λίγο, συνεχίστε.

https://www.e-steki.gr//www.pinterest.com/pin/create/extension/

mindcircus · 26-01-16

Ειχα μια φιλη ετσι καποτε "αρρωστιαρα". Αλλοτε ηταν η δικαιολογια της, αλλοτε πραγματικα αρρωσταινε αλλα ηταν τοσο συχνες οι ασθενειες της που στο τελος οταν σου λεγε δεν ειμαι καλα ποναει η κοιλια μου φερει ειπειν ηταν σα να σου λεγε τα καθημερινα της νεα. Οκ υπηρχε θεμα στο κοριτσι αλλα που να αναλυω τωρα.. Παντως ειναι προβλημα κακα τα ψεμματα..

Κυριακοςτζ · 26-08-16

Γειά σας Κυριάκος ονομάζομαι καιβειμαι ειμαι 16 χρόνων...εδώ και 2 χρόνια περίπου ειμαι αρρωστοφοβικος και όλα άρχισαν από τα χυπαλμιες και τωρα παρόλο που κάνω εξαιτασεις αίματος και ξερό πως ειμαι καλα μερικοί πόνοι στο κεφάλι με έχουν κάνει ν πιστεύω πως έχω όγκο...δυστηχος τοβσκεφτομαι συνέχεια με αποτέλεσμα ν ειμαι σταωκατω μου..επεισης αρκετές απαισιοδοξες Σκέψεις για το μέλλον δλδ τον θάνατο..Δεν ξέρω Τι να κάνω

cortomaltese · 27-08-16

Αρχικα να ξερεις κυριακο οτι αυτα ειναι στη φαντασια σου.Δηλαδη ειναι ιδεες που δεν σε αφηνουν να βρεις τον εαυτο σου.Εαν τις αμφισβητησεις και βρεις την πηγη τους θα βρεις τον εαυτο σου.Γενικα το καλυτερο θα ηταν να εχεις βοηθεια σε αυτο εαν σου φαινεται δυσκολο,γιατι ειναι δυσκολο γιατι χανεις τον εαυτο σου ετσι και δεν ξερεις τι να κανεις..χρειαζεσαι βοηθεια απεξω.

Κατα δευτερο αυτα πρεπει να τα αναφερεις στους γονεις σου.Μην σκεφτεις ποτε οτι καλο θα ηταν να μην τα ξερουν η οτι μυστικα και τετοια.Ολοι εχουμε φοβιες,αλλοι φοβουνται τα υψη αλλοι τα ανσανσερ και γενικα μετα απο δουλεια ολοι τις εχουμε ξεπερασει.Θα χρειαστεις βοηθεια απο τους γονεις σου .

Οσο για το θανατο,δεν ειναι τιποτα κακο...απλα σε καλει το λεωφοριο της γνωσης.Φροντισε να αποκτησεις γνωσεις,να φιλοσοφησεις να σκεφτεις να μαθεις και οτι βλεπεις τωρα για αδυναμια σου θα γινει η δυναμη σου σε λιγο καιρο.Απλα δωσε χρονο στον εαυτο σου να ασχοληθεις με αυτα με τη βοηθεια καποιου ειδικου γιατι τωρα εισαι μικρος και ειναι δυσκολο να παρεις σοβαρη βοηθεια απο πχ βιβλια γιατι θα σε μπερδεψουν.Οποτε πες το στους γονεις σου και ασχολησου με αυτο,προσεχε ομως να το πεις σε ολους τι σκεφτεσαι.Και εαν οι γονεις σου δεν ξερουν να ζητησουν καποια βοηθεια απο τριτο.Για τα παντα υπαρχει ο καταλληλος τροπος.Απλα μην κανεις τπτ μονος σου εισαι μικρος και δεν εχεις τις καταλληλες γνωσεις.

Κυριακοςτζ · 27-08-16

Ναι το εχω αναφέρει και στους γονείς μου και παρόλο που και οι ίδιοι εκείνη την στιγμή ν καθησυχάζουν ένα ξαφνικος πονος στο κεφάλι μου μπορεί να με κάνει να πάθω ακόμα και κρίση πανικού..Αλλά είναι αισιόδοξο ότι θα περάσει..δλδ έτσι πιστεύω...μπορεί ν είναι και ψυχοσωματικά της εφηβείας

Κατά φαντασίαν ασθενής-αρρωστοφοβία

Επιφανές μέλος

Νεοφερμένο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Διάσημο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Δραστήριο μέλος

Νεοφερμένο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Νεοφερμένο μέλος

Περιβόητο μέλος

Νεοφερμένο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Νεοφερμένο μέλος

Περιβόητο μέλος

Guest 387569

Επισκέπτης

Τιμώμενο Μέλος

Περιβόητο μέλος

Νεοφερμένο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Νεοφερμένο μέλος