Κοινό ταμείο ή όχι;

[love_angel]

Εμείς(αν και δεν δουλεύουμε ακόμα)έχουμε ο καθένας τον λογαριασμό του στον οποίο βάζουν οι γονείς λεφτά και όποιος έχει εύκαιρα λεφτα στο πορτοφόλι πληρώνει.Προσωπικά έγω όταν μου βάζουν λεφτά τα τραβάω και τα βάζω στο πορτοφόλι του Δημήτρη.Και αν είναι να πάει κάπου και να μείνω μόνη κάποιες ώρες κρατάω 20 ευρω για οτιδήποτε χρειαστεί.
Βασικά συνήθως ποτέ δεν έχουμε και οι 2 λεφτα.Αρχικά π.χ. έχω εγώ 200 ευρώ,τα χαλάμε και την άλλη βδομάδα παίρνει αυτός και τρώμε τα δικά του.Αλλιώς,αν έχουμε και οι 2,απλά τα συγχωνεύουμε και έχουμε στο πορτοφόλι του 400 και για τους 2.

σε αυτο δε συμφωνω. εγω μιλαω για οικογενειες... που τρεχουν δανεια, φροντιστηρια παιδιων, λογαριασμοι...
σιγα μη παιρνω τα λεφτα των γονιων μου και τα βαζω στο πορτοφολι του.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kristy314]

Ε και εμείς έχουμε λογιαριασμούς,νοίκια,βενζίνη,συνεργεία(για το αμάξι)κλπ.Οτιδήποτε χρειάζεται ένα σπίτι,αυτοκίνητο κ.ά.
Και από τη στιγμή που μου τα δίνουν οι δικοί μου είναι δικά μου.Δεν με ρωτάνε τι τα κάνω.Είναι στάνταρ τα χρήματα το μήνα και ότι θέλω να κάνω τα κάνω με αυτα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Eγώ πάντως όταν συζούσα με έναν λογιστή (νομίζω παίζει ρόλο αυτό, γι' αυτό το αναφέρω ) είχαμε (είχε βασικά ) υπολογίσει πόσα περίπου είναι τα κοινά έξοδα για λογαριασμούς, συντήρηση σπιτιού και αυτοκινήτου και τσιγάρα/εξόδους (καλά πολύ πάνω κάτω το τελευταίο) και βάζαμε λεφτά σε ένα συρτάρι σε αναλογία περίπου 60% εκείνος και 40% εγώ (έβγαζα αρκετά λιγότερα, γι αυτό). Τα υπόλοιπα χρήματα που απέμεναν από τον μισθό ο καθένας τα έκανε ό,τι ήθελε. Και βασικά άσχετα με το ότι το συγκεκριμένο σύστημα μου φαίνεται πολύ ..λογιστικό, θεωρώ αυτονόητο πως κάποιος θα έχει και δικά του χρήματα ανεξάρτητα από τον άλλον, γιατί πχ αν εγώ θέλω να αγοράσω παπούτσια που κάνουν 200 ευρώ ή εκείνος ένα playstation, ε, ούτε γίνεται να υποχρεώσεις τον άλλον να πληρώσει για την τρέλα σου, ούτε γίνεται να μη το αγοράσεις καθόλου!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kristy314]

Να σχολιάσω το τελευταίο σκέλος του ποστ σου:αν δεν σέβεσαι τις ανάγκες του άλλου,ας είναι και βλακειούλες,πώς τον παντρεύεσαι ή είσαι μαζί του?Για μένα τουλάχιστον παίζει ρόλο αυτό.Εντάξει εμείς έχουμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα αλλά αν θέλω εγώ να πάρω μια τσάντα ή αυτός καινούριες ζάντες τότε αυτό θα γίνει εάν μας περισσεύουν.Και αν συμπέσουν οι επιθυμίες μας τότε θα συμβιβαστούμε και αυτόν τον μήνα π.χ. ας πάρω την τσάντα που πάει πιό πολύ ανάλογα με την εποχή και παίρνει αυτός τις ζάντες τον άλλο μήνα.Θεμα συμβιβασμου και προτεραιοτήτων είναι πιστεύω.Και σεβασμου βεβαίως-βεβαίως!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ΔΕΣΠΟΙΝΑ Μ.]

Νομίζω ότι το καλύτερο είναι να υπάρχει ένα κοινό ταμείο για τα έξοδα του σπιτιού ή για τα έξοδα των παιδιών,αλλά καλό θα ήταν να είναι ο καθένας οικονομικά ανεξάρτητος σε μία σχέση ή ακόμη και σε ένα γάμο...Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 292010]

Για μένα πρέπει να υπάρχουν 3 ταμεία. Ένα κοινό και δυο ξεχωριστά. Οπότε να βγαίνουν οι υποχρεώσεις πέρα αλλά και ο καθένας να χαίρεται τον κόπο του για τα χρήματα που έβγαλε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Gilda]

Δεν ξέρω σε όλες τις απόψεις, κάτι δεν μου κολλάει.
Αν κάποιος έχει δύο διαφορετικά ταμεία, και πληρώνει από κοινού τα έξοδα του σπιτιού με τον σύντροφό του, τότε συμβαίνει το εξής. Αν ο άντρας βγάζει πολλά χρήματα, στο τέλος του μένουν πολλά για αποταμίευση. Αν η γυναίκα παίρνει τον βασικό, στο τέλος δεν της μένει τίποτα. Γίνεται λοιπόν ο ένας να ζει σαν βασιλιάς, επειδή έχει μεγάλο μισθό, και ο άλλος φτωχικά, επειδή δεν έχει μεγάλο μισθό, αλλά να είναι παντρεμένοι?????

Από την άλλη, και το αντίθετο μου φαίνεται περίεργο. Το κοινό ταμείο. Κι αν εγώ που βγάζω ας πούμε 1.000 Ευρώ, χαλάω 15.000 επειδη ο μισθός του άντρα μου είναι τεράστιος? Κι αυτό κουλό μου ακούγεται..

Δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό τελικά..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[christinelle]

Για μένα το πιό σωστό είναι να υπάρχει κοινό ταμείο για τα έξοδα. Υπάρχει δηλαδή μια αναληπτική κάρτα στο σπίτι που έχουν και οι δύο το pin και όποιος προλαβαίνει τραβάει, πληρώνει λογαριασμούς, πάει σουπερμάρκετ, κλπ. Αν κάποιος θέλει κάτι ακριβό για τον εαυτό του, το λέει για να γνωρίζουν και οι δύο την αύξηση των εξόδων τον συγκεκριμένο μήνα και να οργανωθούν καλύτερα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Gilda]

Εκτός αν κάποιος απ τους δύο θέλει κάθε μήνα να χαλάει πολλά χρήματα για τον εαυτό του.. Εκει παραπάει..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[christinelle]

Εκει, αν βγάζει τα περισσότερα και δεν "μπαίνει μέσα" το ταμείο, δικαίωμά του. Αλλά αυτά είναι δευτερεύονται ζητήματα, αν είναι τόσο παρτάλι που ντύνεται με Αρμανι και ο άλλος από τη λαική, ε είναι ζήτημα παλιοχαρακτήρα και οχι διαχειρισης οικονομικων.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Pipitsa]

Για μενα,οταν υπαρχει σοβαρη,σταθερη σχεση ή γαμος πρεπει να υπαρχει κοινο ταμειο με τη λογικη οτι οπως τα μοιραζομαστε ολα,θα μοιραστουμε κ τα εσοδα και τις υποχρεωσεις.Για μενα δεν υπαρχουν δικα σου κ δικα μου.δηλαδη οταν θελω να αγορασω κατι κ δεν μου φτανουν απ το δικο μου ταμειο,θα ζητησω δανεικα απ τον αντρα μου?εεε οχι δεν μου καθεται καθολου.

 

[Guest 209912]

Το σωστό είναι να δουλεύουν και οι δυο και όλα τα λεφτά να τα παίρνει ο άντρας.

 

[Ryuzaki]

Ενδιαφέρον αποτελεί το γεγονός ότι στη σύγχρονη Ιαπωνία, οι άνδρες μετά την πληρωμή δίνουν το μισθό τους στις γυναίκες ώστε εκείνες να τον διαχειριστούν (λογαριασμοί, έξοδα κλπ) και αυτές με τη σειρά τους, τους δίνουν ένα κάποιο "χαρτζιλίκι".

Η κατάσταση αλλάζει σιγά-σιγά, αλλά σε μεγάλο βαθμό συμβαίνει ακόμη.

Πώς θα σας φαινόταν και εν-ελλάδι κάτι παρόμοιο;

 

[Guest 209912]

Ενδιαφέρον αποτελεί το γεγονός ότι στη σύγχρονη Ιαπωνία, οι άνδρες μετά την πληρωμή δίνουν το μισθό τους στις γυναίκες ώστε εκείνες να τον διαχειριστούν (λογαριασμοί, έξοδα κλπ) και αυτές με τη σειρά τους, τους δίνουν ένα κάποιο "χαρτζιλίκι".

Η κατάσταση αλλάζει σιγά-σιγά, αλλά σε μεγάλο βαθμό συμβαίνει ακόμη.

Πώς θα σας φαινόταν και εν-ελλάδι κάτι παρόμοιο;

Εδώ λέγεται "Παίρνω την πιστωτική, την φέρνω τηλεκάρτα."

 

[Valder]

Ενδιαφέρον αποτελεί το γεγονός ότι στη σύγχρονη Ιαπωνία, οι άνδρες μετά την πληρωμή δίνουν το μισθό τους στις γυναίκες ώστε εκείνες να τον διαχειριστούν (λογαριασμοί, έξοδα κλπ) και αυτές με τη σειρά τους, τους δίνουν ένα κάποιο "χαρτζιλίκι".

Η κατάσταση αλλάζει σιγά-σιγά, αλλά σε μεγάλο βαθμό συμβαίνει ακόμη.

Πώς θα σας φαινόταν και εν-ελλάδι κάτι παρόμοιο;

Αν το κάνει ο άντρας, έχουμε πατριαρχία. Αν το κάνει η γυναίκα, είναι αλλαγή και πρόοδος.

Το να μην το κάνει κανείς και να μπορούμε να έχουμε όλοι τα εισοδήματά μας και να τα διαχειριζόμαστε ώριμα ή και να τα μοιραζόμαστε αν αυτό επιθυμούμε, παίζει σαν ενδεχόμενο;

Πρέπει ντε και καλά να υπάρχει τίγκα ενοχικότητα από το ένα φύλο και να παίζει το ρόλο του μπαμπά ή της μαμάς το άλλο;

Γιατί αν στις ανατολικές χώρες είναι η γυναίκα ενοχική, στην Ιαπωνία είναι ο άντρας. Τρισμέγιστοι cuckolds. Εδω ούτε στον ερωτισμό τους δεν έχουν απελευθέρωση από τα ταμπού, νομίζω δε χρειάζεται να γίνω γλαφυρός με παραδείγματα.

Οκ είναι διαφορετική κουλτούρα θα πουν πολλοί. Εμένα μου φαίνονται τραβηγμένες τετοιες κουλτούρες. Ας το κρατήσουν στην Ιαπωνία και ας περνάνε καλά αφού έτσι τους αρέσει.

Εχω τη νοοτροπία να μη δέχομαι από τους άλλους ότι κι εγω δεν επιβάλλω σε αυτούς. Οπότε φαντάζεσαι που θα με έβρισκε αυτό αν ερχόταν στην Ελλάδα. Απέναντι.

 

[Guest 209912]

Αν το κάνει ο άντρας, έχουμε πατριαρχία. Αν το κάνει η γυναίκα, είναι αλλαγή και πρόοδος.

Το να μην το κάνει κανείς και να μπορούμε να έχουμε όλοι τα εισοδήματά μας και να τα διαχειριζόμαστε ώριμα ή και να τα μοιραζόμαστε αν αυτό επιθυμούμε, παίζει σαν ενδεχόμενο;

Πρέπει ντε και καλά να υπάρχει τίγκα ενοχικότητα από το ένα φύλο και να παίζει το ρόλο του μπαμπά ή της μαμάς το άλλο;

Γιατί αν στις ανατολικές χώρες είναι η γυναίκα ενοχική, στην Ιαπωνία είναι ο άντρας. Τρισμέγιστοι cuckolds. Εδω ούτε στον ερωτισμό τους δεν έχουν απελευθέρωση από τα ταμπού, νομίζω δε χρειάζεται να γίνω γλαφυρός με παραδείγματα.

Οκ είναι διαφορετική κουλτούρα θα πουν πολλοί. Εμένα μου φαίνονται τραβηγμένες τετοιες κουλτούρες. Ας το κρατήσουν στην Ιαπωνία και ας περνάνε καλά αφού έτσι τους αρέσει.

Εχω τη νοοτροπία να μη δέχομαι από τους άλλους ότι κι εγω δεν επιβάλλω σε αυτούς. Οπότε φαντάζεσαι που θα με έβρισκε αυτό αν ερχόταν στην Ελλάδα. Απέναντι.

Μην είσαι τόσο απόλυτος Βαλδέριε. Λίγο cuckolding δεν έβλαψε κανέναν.

 

[Lady M]

Αν το ζευγάρι βρίσκεται σε σχέση και συγκατοικεί πιστεύω ότι πρέπει να έχει έναν κοινό λογαριασμό για τα πάγια έξοδα του σπιτιού. Τα έξοδα πιστεύω ότι πρέπει να μοιράζονται ισόποσα.

Τώρα αυτό είναι το ιδανικό. Ξέρω φιλικό μου ζευγάρι που ο άντρας βγάζει τα διπλάσια λεφτά από την κοπέλα, οπότε το οικονομικό βάρος πέφτει σε εκείνον. Βέβαια οι συγκεκριμένοι πάνε για γάμο, οπότε θεωρώ ότι μετρά πολύ το πόσο σοβαρή είναι η σχέση.

Για τα προσωπικά έξοδα πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να χρησιμοποιεί το δικό του λογαριασμό. Ειδικά όταν μιλάμε για σχέση. Δε θα μου άρεζε να φορτώνω τον άλλον με τις αγορές μου ή να νιώθω άβολα γι αυτές, όπως και το αντίστροφο.

Στο γάμο όταν υπάρχουν παιδιά σίγουρα αλλάζουν οι ισορροπίες. Νομίζω ότι όλα τα ζευγάρια που είναι πολλά χρόνια
μαζί έχουν κοινό λογαριασμό σχεδόν για τα πάντα. Βέβαια επειδή πάλι δεν ξέρεις τι γίνεται εγώ θα σύστηνα την ύπαρξη προσωπικού λογαριασμού και πάλι!

 

[Guest 209912]

Η λογική λέει πως σε μια σοβαρή σχεση/γάμο τα χρήματα είναι κοινά και την διαχείριση έχει ο πιο νοήμων και εγκρατής ενώ ο άλλος βρίσκεται με χαρτζιλίκι όπως ακριβώς γίνεται στην Ιαπωνία. Είναι ένας τρόπος για να μην φαληρισει το νοικοκυριό εάν ένας από τους δύο είναι σκορπιοχερης.

Αν και οι δύο είναι σκορπιοχεριδες δεν έχει καμία σημασία η διαχειριστικη προσέγγιση. Εκεί συνήθως υπάρχουν ξεχωριστά πορτοφόλια γιατί αλλιώς μαλώνουν ποιος θα πρώτοξοδέψει.

Αν είναι και οι δύο νοημονες και εγκρατείς υπάρχουν πολλοί καλοί τρόποι να γίνει η διαχείριση. Αν η γυναίκα δεν δουλεύει τότε μπορεί και πρέπει να διαχειρίζεται όλα τα έξοδα του σπιτιού. Αν δεν δουλεύει έχει το πλεονέκτημα πως έχει αρκετό χρόνο ώστε να ψάξει να βρει μέρη όπου θα αγοράζει το καλύτερο value for money στα πάντα και να μαγειρεύει υγειηνα και value for money φαγητά. Αν υπάρχει επαρκής αποθηκευτικός χορός μπορεί να αγοράζει χονδρικής πράγματα ιδιαίτερα σε κρέατα και αναλώσιμα. Δεν φαντάζεστε πόσα λεφτά γλιτώνεις μακροπροθεσμα έτσι. Ο άντρας θα πρέπει μετά να διαχειρίζεται τα εκτός σπιτιού, δηλαδή τα μη έξοδα. Αφού δωσει ένα προκαθορισμενο πόσο το μήνα για το σπίτι τα άλλα θα πρέπει να πηγαίνουν σε επενδύσεις ώστε με τα χρόνια η οικονομική κατάσταση να βελτιώνεται. Το θέμα των επενδύσεων είναι τεράστιο κεφάλαιο από μόνο του γι αυτό και θέλει ένα άτομο αφοσιωμένο σε αυτό. Αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι ο άντρας έχει τουλάχιστο ένα 1600αρι καθαρό το μήνα, αλλιώς δεν βγαίνει.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 20 Αυγούστου 2020

Αν το ζευγάρι βρίσκεται σε σχέση και συγκατοικεί πιστεύω ότι πρέπει να έχει έναν κοινό λογαριασμό για τα πάγια έξοδα του σπιτιού. Τα έξοδα πιστεύω ότι πρέπει να μοιράζονται ισόποσα.

Τώρα αυτό είναι το ιδανικό. Ξέρω φιλικό μου ζευγάρι που ο άντρας βγάζει τα διπλάσια λεφτά από την κοπέλα, οπότε το οικονομικό βάρος πέφτει σε εκείνον. Βέβαια οι συγκεκριμένοι πάνε για γάμο, οπότε θεωρώ ότι μετρά πολύ το πόσο σοβαρή είναι η σχέση.

Το να δουλεύουν και οι δύο ειναι εντελώς χαζό και αναποτελεσματικό, διότι μειώνεται η αποδοτικοτητα και των δύο. Φαντάσου δύο άτομα που δουλεύουν και τα δύο και παίρνουν ένα 800αρι και όλα γίνονται κατά το ήμισυ και σύγκρινε αυτό με ένα ζευγάρι που παίρνει ο ένας 1600 και ο άλλος είναι σπίτι. Αν το άτομο που κάθεται σπίτι έχει μυαλό και είναι εργατικό μπορεί να κάνει πολλά χρήσιμα πράγματα για να μειώσει τα έξοδα, όπως σωστό μαγείρεμα, σωστές έρευνες αγοράς, σωστές επιλογές προϊόντων, και ο άλλος πλέον έχει να σκεφτεί μόνο πως θα βγάζει χρήματα και επικεντρώνεται σε αυτό από λαμβάνοντας όλα τα πλεονέκτηματα που το προσφέρει ο άλλος χωρίς να αφιερώσει χρόνο. Ενώ στην περίπτωση του ήμισυ είναι ακριβώς σαν να είσαι εργένης. Πρέπει να αφιερώσεις χρόνο παντού.

 

[Eclipse]

Και κοινο και ξεχωριστά

 

[NightOwl]

Και κοινο και ξεχωριστά

Συμφωνώ απόλυτα.
Είμαι της άποψης ότι (και) κοινός πρέπει να υπάρχει μόνο από την στιγμή που το ζευγάρι συγκατοικεί (έχοντας δημιουργήσει οικογένεια ή και χωρίς).
Ο καθένας θα έχει το δικό του λογαριασμό και θα υπάρχει και ένας κοινός όπου το κάθε μέλος της σχέσης θα βάζει κάθε μήνα ένα αντίστοιχο ποσό για τα πάγια και κοινά έξοδα.