Κρατάτε κακία στους ανθρώπους;

[τρελή φιλόσοφος]

Όταν ήμουν μικρός μου είχανε κάνει δώρο ένα ελληνικό ποιμενικό κουτάβι. Πάντα το αγαπούσα πολύ αυτό το σκυλί. Είχα που λέτε ένα μακρινό ξάδερφο τρία χρόνια μεγαλύτερο και οι γονείς μας κάναν παρέα τότε οπότε ερχότανε συχνά σπίτι μου. Ως μεγαλύτερος αυτός ήταν πάντα καλύτερος σε όλα και εμένα με είχε του κλότσου και του μπάτσου. Όταν είδε λοιπόν το κουτάβι αποφάσισε πως έπρεπε να το εκπαιδεύσει οπότε άρχισε να του φωνάζει εντολές κάτσε τρέξε μίλα κτλ. Το κουτάβι φυσικά δεν είχε ιδέα τι του έλεγε και τον κοιτούσε περίεργα. Σε κάποια στιγμή νευρίασε και άρχισε να το κλωτσάει, το κουτάβι να κλαίει, εγώ να κλαίω αν δε τον έπαιρνε χαμπάρι ο πατέρας του το κουτάβι θα άφηνε τα κόκαλά του εκεί.

Τα χρόνια πέρασαν και το κουτάβι από πέντε κιλά έγινε σαράντα πέντε. Με το ξάδερφο αυτό είχαμε πολλά χρόνια να βρεθούμε από τότε μέχρι μια μέρα που παντρευόταν μια κοινή μας συγγενής και μετά το γάμο θα τους φιλοξενούσαμε σπίτι μας. Ο σκύλος μου ήτανε γενικά άκακος και δεν είχε πειράξει ποτέ κανέναν. Με το που είδε τον ξάδερφό μου μετά από οκτώ χρόνια άρχισε να γαβγίζει σαν λυσσασμένος. Από τη μανία του καταφέρνει να σπάσει την αλυσίδα του ορμάει και τον δαγκώνει στο χέρι σπάζοντας το και κάνοντας του τέσσερις μεγάλες τρύπες. Μετά από αυτό στείλανε το σκύλο για ευθανασία.

Από τότε αναρωτιέμαι αν έφταιγε πραγματικά ο σκύλος μου? Ένα μάθημα που μου έδωσε εκείνος ο σκύλος είναι πως δεν πρέπει να κάνεις κακό σε κανένα καθώς ακόμα και τα πιο αγαθά πλάσματα πολλές φορές δεν ξεχνούν.

ο ξάδερφος είναι καλα;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 209912]

Καλά είναι πλέον απλά έχει κάτι αναμνηστικά σημάδια στο χέρι

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[LiViNGtheLiFE]

εσύ ποτέ δε ξεχνάς, μόνο συγχωρείς, και όταν ο άλλος ξεχνά, του την κοπανάς από πίσω για να ξανά θυμηθεί πόσο καλός ήσουν που τον συγχώρεσες

πςςς...
αλήθεια πως ορίζετε την συγχώρεση;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DreamsRevenge]

πςςς...
αλήθεια πως ορίζετε την συγχώρεση;

Προσωπικά ορίζω τη συγχώρηση ως μια πράξη αυτοσυντήρησης, ως ένα απαραίτητο βήμα για να προχωρήσω μετά από μια δύσκολη-δυσάρεστη-επώδυνη-επιζήμια κατάσταση χωρίς να κουβαλάω μέσα μου τη φθορά και τον αρνητισμό του μίσους, της δυσαρέσκειας και όλων εκείνων των συναισθημάτων που περισσότερο βλάπτουν το δικό μας ψυχισμό παρά το άτομο κατά του οποίου στρέφονται...

...όσο για τις συνέπειες, είμαι απόλυτα σίγουρη ότι ο καθένας εισπράττει τα επίχειρα των πράξεων του αργά ή γρήγορα και με απόλυτη δικαιοσύνη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ανατολή]

Προσπερνάω αλλά δεν ξεχνάω ποτέ. Δεν κρατάω κακία, ούτε εκδικούμαι. Δεν συμφωνώ με αυτές τις έννοιες. Δεν τα "κρατάω", απλώς άμα νιώθω ότι με πνίγει θα το συζητήσω. Όσο και αν πονάνε κάποια πράγματα και εμένα και τον άλλο, από το να του το κρατάω μούτρα, καλύετρα να το λύσουμε!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Stýx]

Κρατάω πολύ κακία και αν είναι χοντρό αυτό που μου έχουν κάνει αναζητώ απεγνωσμένα εκδίκηση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ΑνεξαρτητηΛεμε]

Δε βρήκα κάτι αντίστοιχο κι έτσι άνοιξα νέο θέμα! (Εάν υπάρχει, συγνώμη εκ των προτέρων, τι να πω)
Λοιπόν.. Με αφορμή τη συζήτησή μου με μια κοπέλα, σας ρωτώ, κρατάτε κακία στους ανθρώπους?
Εάν δηλαδή κάποιος σας έχει πληγώσει ή πειράξει ή οτιδήποτε, θα το θυμάστε και θα του το 'χτυπάτε' κάθε φορά που τον βλέπετε?
Ξεχνάτε ή προσπερνάτε?
Εν τέλει, πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να προσπεράσετε κάποια γεγονότα?
Για να δούμε!

Υ.γ.: Θα παραθέσω την άποψή μου αργότερα..

δεν κρατάω κακία...προσπερνάω

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mafalda8520]

Ειμαι μονο 19 χρονών και δεν εχω ακομη σχηματισει ολοκληρωμενη αποψη πανω σε αυτο το θεμα. Ενα κομματι του εαυτου μου πιστευει οτι οχι δεν πρεπει να κραταμε κακιες και πως μετα απο καποιο διαστημα πρεπει να δειχνουμε μεγαλοψυχια και να συγχωρουμε τον αλλον. Ομως, τι αν ολο αυτο μας εχει κοστισει ακριβα και οσο και αν θελουμε να μαστε μεγαλοψυχοι δεν μπορουμε να ξεχασουμε; Το προβλημα γινεται χειροτερο οταν ζουμε σε μικροτερες κοινωνιες...
Εχοντας μεγαλωσει σε μια μικρη πόλη ειμαι αναγκασμενη οταν βγαινω να βλεπω ατομα απο το παρελθον που δεν μπορω καθολου να τα χαιρετισω πραγμα που αργοτερα με κανει να χω τυψεις....
Πειτε μου τις δικιες σας αποψεις πάνω στο θεμα...
Υ.Γ. δεν ξερω αν υπαρχει παρομοιο thread αν υπαρχει ζητω συγνωμη απο τους διαχειριστες προωθηστε το μηνυμα σε κατι αναλογο

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[spurakos]

για πολύ μικρό χρονικό διάστημα.Έχω την τάση να κρατάω μόνο τα καλά που μου έχει δώσει ένας άνθρωπος και να ξεχνάω τα κακά ακόμα και αν τα δεύτερα είναι περισσότερα από τα πρώτα.Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό πάντως δεν φαίνεται να οφελεί

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[laurentides]

Όσο πατάει ο ελέφαντας (εξαρτάται βέβαια και τι μου έχει κάνει ο άλλος πόσο χοντράδα μπορεί να είναι η όχι)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Η εκδικηση ειναι ενα πιατο λενε που τρωγεται κρυο και ναι, παραδεχομαι πως το εχω προσφερει με μεγαλη ευχαριστηση..
Το ονομαζω ηθικη ικανοποιηση παρα κακία. Κακία θα ήταν αν επιζητώ το κακό του άλλου. Όχι δεν εννοώ κάτι τετοιό. Και δε θέλω το κακό κανενός. Αλλα δε θέλω αν με έχεις πληγώσει, να με ενοχλησεις. Θα εχουμε εξαφανιστεί. Που σημαινει πωσ απαγορεύεται η είσοδος σου στη ζωή μου για πάντα και φυσικά δεν παιρνώ κι εγώ ποτέ έξω απο την δική σου. Αν όμωσ πας να εισχωρήσεις, έχεισ κάνει λάθος που δεν αναγνωρίζεται μετά την έξοδο.

Βέβαια όλα εξαρτώνται από το άτομο που έχεις να κάνεις.

Πολλές φορές σκέφτομαι τι σημασία έχει κι αυτό και πως η συγχώρεση θέλει μεγαλοψυχία. Το έχω κάνει και αυτό. Αλλες παλι φορές σκεφτομαι πως αυτο δεν πρεπει να μεινει ατιμωρητο κι έτσι εχει συμβει και να τιμωρησω. Τι μου αρεσε πιο πολυ; Και με τα δυο αισθανθηκα ανακουφιση αλλα σιγουρα δε συγκριθηκε ποτε με τον πονο του παρελθοντος.

Οποτε παντα καταληγω, σε οποια αντιδραση κι αν εχω πως τελικα το μονο που αξιζει ειναι το μαθημα που παιρνει κανεις απο μια ιστορια, η αλλαγή που έχεις κάνει κι όλα βαίνουν καλώς όταν απαντώ θετικά στο ερώτημα " αισθάνεσαι καλά, καλύτερη σήμερα;"

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Gate4]

Εγώ πλέον για κάποιο λόγο έχω καταλήξει ότι το να μη κρατήσεις κακιά είναι σημάδι ότι έχεις ξεπεράσει το γεγονός που σε πλήγωσε.. Και είναι πολύ καλό να ξεπερνάς τέτοιες καταστάσεις..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Emilouko]

Δεν κρατάω κακία.Ποτέ.Αφελές μεν αλλά δεν μπορώ.
Στην αρχή θα στεναχωρηθώ,μπορεί να θυμώσω αλλά μετά δεν αλλάζει κάτι στη συμπεριφορά μου.Δεν νομίζω να υπάρχει κάτι που να μην μπορώ να συγχωρέσω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[athinouli]

πολυ πολυ δυσκολο πραγμα να κρατησω κακια..
δεν εχω καποιο ατομο που με εχει βλαψει και το εχω διαγραψει.. οχι..
αυτο δεν σημαινει οτι ξεχναω.. απλως προσπερναω..
ισως να φερθω πιο κρυα μετα απο καποιο γεγονος που με πειραξε.. αλλα οχι να κρατησω κακια ουτε να αρχισω να σχολιαζω και να πισωπλατα ατομα.. εχω και με πιο σημαντικα πραγματα να ασχοληθω απο το να προσπαθω να εκδικηθω ή να παρω το φτυαρι και να αρχισω..
βασικα ισως να φταιει γιαυτο το γεγονος οτι, παντα, οποια πραξη με πειραξει απο καποιο ατομο, το συζητω και το λυνω με το ιδιο ατομο..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

εχω και με πιο σημαντικα πραγματα να ασχοληθω απο το να προσπαθω να εκδικηθω ή να παρω το φτυαρι και να αρχισω..

Α... δεν έχεις δίκιο... Δε φαντάζεσαι τι ευχάριστο κι ανακουφιστικό διάλειμμα είναι απο τις -εννοειται καλύτερες ενασχολήσεις σου- όταν σου δοθεί η απολαυστική ευκαιρία να θάψεις με το φτυάρι κι απο πάνω να ρίξεις μια γερή ταφόπλακα σε ένα άτομο ξιπασμένο που σου χάλασε για λίγο ή για πολύ την ζωή... Αυτό θα πει θάβω παρελθόν και προχωράω...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[athinouli]

Α... δεν έχεις δίκιο... Δε φαντάζεσαι τι ευχάριστο κι ανακουφιστικό διάλειμμα είναι απο τις -εννοειται καλύτερες ενασχολήσεις σου- όταν σου δοθεί η απολαυστική ευκαιρία να θάψεις με το φτυάρι κι απο πάνω να ρίξεις μια γερή ταφόπλακα σε ένα άτομο ξιπασμένο που σου χάλασε για λίγο ή για πολύ την ζωή... Αυτό θα πει θάβω παρελθόν και προχωράω...

όχι όχι, δεν είναι αυτή η αντιμετώπιση μου.. δηλαδή αν το θάψω αυτό το άτομο θα γίνει τίποτα?? τι? ηθική ευχαρίστηση??
όχι όχι!! ηθική ευχαρίστηση είναι να το πιάσεις αυτό το άτομο, να του τα χώσεις ΜΠΡΟΣΤΑ του, να του δείξεις ότι ξέρεις τι σου γίνεται, και ότι κακώς υποτίμησε τη νοημοσύνη σου, και να κλείσεις θεαματικά φτύνοντάς τον στη μάπα άμα λάχει, αλλά όχι θάψιμο... ανούσιο το θάψιμο!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 209912]

Οχι, έχω προσπαθήσει εσκεμμένα και δεν τα κατάφερα αρκετές φορές.

 

[Ιππολύτη]

Όταν ήμουν μικρός μου είχανε κάνει δώρο ένα ελληνικό ποιμενικό κουτάβι. Πάντα το αγαπούσα πολύ αυτό το σκυλί. Είχα που λέτε ένα μακρινό ξάδερφο τρία χρόνια μεγαλύτερο και οι γονείς μας κάναν παρέα τότε οπότε ερχότανε συχνά σπίτι μου. Ως μεγαλύτερος αυτός ήταν πάντα καλύτερος σε όλα και εμένα με είχε του κλότσου και του μπάτσου. Όταν είδε λοιπόν το κουτάβι αποφάσισε πως έπρεπε να το εκπαιδεύσει οπότε άρχισε να του φωνάζει εντολές κάτσε τρέξε μίλα κτλ. Το κουτάβι φυσικά δεν είχε ιδέα τι του έλεγε και τον κοιτούσε περίεργα. Σε κάποια στιγμή νευρίασε και άρχισε να το κλωτσάει, το κουτάβι να κλαίει, εγώ να κλαίω αν δε τον έπαιρνε χαμπάρι ο πατέρας του το κουτάβι θα άφηνε τα κόκαλά του εκεί.

Τα χρόνια πέρασαν και το κουτάβι από πέντε κιλά έγινε σαράντα πέντε. Με το ξάδερφο αυτό είχαμε πολλά χρόνια να βρεθούμε από τότε μέχρι μια μέρα που παντρευόταν μια κοινή μας συγγενής και μετά το γάμο θα τους φιλοξενούσαμε σπίτι μας. Ο σκύλος μου ήτανε γενικά άκακος και δεν είχε πειράξει ποτέ κανέναν. Με το που είδε τον ξάδερφό μου μετά από οκτώ χρόνια άρχισε να γαβγίζει σαν λυσσασμένος. Από τη μανία του καταφέρνει να σπάσει την αλυσίδα του ορμάει και τον δαγκώνει στο χέρι σπάζοντας το και κάνοντας του τέσσερις μεγάλες τρύπες. Μετά από αυτό στείλανε το σκύλο για ευθανασία.

Από τότε αναρωτιέμαι αν έφταιγε πραγματικά ο σκύλος μου? Ένα μάθημα που μου έδωσε εκείνος ο σκύλος είναι πως δεν πρέπει να κάνεις κακό σε κανένα καθώς ακόμα και τα πιο αγαθά πλάσματα πολλές φορές δεν ξεχνούν.

Πολύ ωραία ιστορία, 8/10!

 

[Guest 209912]

Πολύ ωραία ιστορία, 8/10!

Αυτό πρέπει να ήταν ιστορία του Χόρχε Μπουκάι αν δεν κάνω λάθος.

 

[Ιππολύτη]

Αυτό πρέπει να ήταν ιστορία του Χόρχε Μπουκάι αν δεν κάνω λάθος.

Δεν περίμενα να είναι πραγματική δική σου να είμαι ειλικρινής. Έχεις αρκετή φαντασία.