Κριτική ταινιών Οικονομίδη...

[Δεσμώτης]

Καταρχάς μια απορία..

Εφόσον εικαστικότητα σημαίνει απεικόνιση και μορφοποίηση (ετυμολογικά) της ύλης καθώς και η παραστατικότητα αυτής, γιατί ο Κινηματογράφος δεν συμπεριλαμβάνεται στις εικαστικές τέχνες, ανάμεσα στην αρχιτεκτονική, τη γλυπτική και τη ζωγραφική, ποτέ μου δε κατάλαβα...

Ξεκινώ, λέγοντας ότι το θέμα είναι αυστηρά ακατάλληλο για κάτω των 18 καθώς αφορά σκέψεις και σχολιασμούς για δύο (2) ταινίες "χυδαίου" κατά πολλούς, απροκάλυπτου για εμένα, όσο και απλουστευμένου, λόγου. Είναι ίσως από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα ταινιών που μέσω αυτού του αφυπνιστικά υπνωτικού τρόπου που κυλάει η πλοκή τους σε τραβάνε ασχέτως της εσκεμμένης και κραυγαλέα υπερβολικής αθυροστομίας.

Είναι ταινία που συγκαταλέγεται στην κατηγορία των ταινιών της πρόκλησης και του διχασμού. Ίσως από τις λίγες ταινίες που δεν γυρίστηκαν μόνο για να τις δούμε αλλά για να μας παρατηρήσουν κι αυτές.

Δεν γνωρίζω (ούτε με γνωρίζει) τον κ.Οικονομίδη αλλά έμεινα εντυπωσιασμένος από τη δύναμη και τα υπόγεια νοήματα που περνάει και από τις δύο αυτές ταινίες τις οποίες και παρακολούθησα πρόσφατα ( τυχαίως; ) στη τηλεόραση όποτε προβλήθηκαν και οι δύο.

Η πρώτη ταινία έχει τίτλο: η ψυχή στο στόμα (Soul Kicking) και ο βασικός χαρακτήρας, Ερρίκος Λίτσης, δίνει ένα ρεσιτάλ κλιμάκωσης της τρέλας μέσα από μια σεκάνς συνεχούμενης λεκτικής βίας. Είναι αυτό που λέμε "θύμα" ή τραγικό πρόσωπο.
Ένας πράος άνθρωπος σε ένα καθόλου πράο περιβάλλον.

Κομβικός χαρακτήρας του έργου ο Λίτσης που κόβει ανάσες με την υποκριτική του (με αυτά τα απίστευτα απλανή βλέμματα), σε διαπερνά και σε κόβει.

Την προέβαλλε πριν από δύο μήνες περίπου στη tv (αν και σε πολύ προχωρημένη ώρα) και μου έδεσε τη ψυχή, κορδόνι. Σίγουρα διχαστική, με εντελώς ρηχούς διαλόγους, αλλά όχι αυτό που φαίνεται με τη πρώτη ματιά.

Παρακάτω παραθέτω το trailer της ταινίας:



Κάποιοι -ίσως οι περισσότεροι- τη βρούν κουραστική, ανιαρή, προσβλητική. Το σίγουρο είναι πως είναι πειραματική και προκλητική. Έχει προβληθεί σε ελάχιστους Κινηματογράφους και σχολιάστηκε αλλά και δίχασε όσο καμία...
Δεδομένου δε, πως δεν έχει παρουσιαστεί ή σχολιαστεί εκτενώς σε άλλα φόρα, και πάντως όχι σοβαρά, θα ήθελα τη γνώμη σας έστω μετά από παρακολούθηση συγκεκριμένων αποσπασμάτων από γιουτούμπ. (αναζήτηση στο "Ψυχή στο στόμα", "σπιρτόκουτο").
Ενδέχεται να υπάρχουν και ολόκληρες οι ταινίες (και όχι απλώς αποσπάσματα) από κάποια ελληνικά site, δεν το΄χω ψάξει. Μακάρι..

Η δεύτερη ταινία έχει τίτλο: σπιρτόκουτο και ο βασικός χαρακτήρας είναι ο ίδιος ηθοποιός με αντιδιαμετρικό όμως ρόλο από τη πρώτη. Νευρωτικός, εντελώς ψυχωτικός, συμμέτοχος της όλης παράνοιας που τον περιστρέφει, ίσως μάλιστα περισσότερο από τους υπόλοιπους.

Δεν θα πω περισσότερα. Παραθέτω το trailer, απλώς:



Θα μπορούσα, να παραθέσω κι άλλα clipakia, πολύ χαρακτηριστικά και για τα δύο έργα, αλλά είναι τόσο "μπινελικάτα" που βλέπω να κλειδωνόταν το τόπικ εν τη γενέσει του.

Τέλος, παραθέτω και μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη όλων των πρωταγωνιστών της "ψυχής στο στόμα" στο αμφιθέατρο Πανεπιστημίου, μιλώντας και δεχούμενοι ερωτήσεις για τους σκοπούς της ταινίας. Είναι πολύ ενδιαφέρον. Δέστε το...

Υπήρχαν πάμπολες σκηνές που η δραματουργία έβγαζε γέλιο. Είναι μία ταινία φαινομενικά του χαβαλέ, αλλά το λιγότερο που την αφορά, είναι μάλλον ο χαβαλές.




Περιμένω απόψεις ή πρώτα σχόλια μετά από παρακολούθηση κάποιων στιγμιοτύπων...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kleftra]

Έχω δει και τις δύο ταινίες.Οι κριτικοί τις έχουν λατρέψει, το κοινό απο την άλλη έχει διχαστεί.
Κι εγώ έχω διχαστεί.Το "σπιρτόκουτο" το είδα πρώτο κι ενώ μου αφήσε ανάμικτα συναισθήματα νοίκιασα σε dvd και το "η ψυχή στο στόμα".
Πιστεύω πως πρόκειται για ιδιαίτερα σκληρά ρεαλιστικές ταινίες που εν μέρη αντικατοπτρίζουν ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.Η βωμολοχία όμως με κούρασε, ειδικά στο σπιρτόκουτο υπήρχαν σκηνές που όλοι οι διάλογοι εξαντλούνταν σε ύβρεις.Αλλά ακόμη και ο τόνος της φωνής τους με εκνεύριζε, η εποχή που διάλεξα να δω την ταινία ήταν εντελώς ακατάλληλη περιμένοντας ένα ακόμη ηθογραφικό ελληνικό φιλμ για το βράδυ μετά την δουλειά.
Παρολά αυτά πήρα και την επόμενη ταινία γιατί έχω μια τάση να υποστηρίζω τον ελληνικό κιν/φο που αν και μεταξύ μας για κάθε μια αξιόλογη ταινία παράγει και 9 πατάτες αλλά ένιγουει.
Αυτή την φορά ήμουν πιο προετοιμασμένη και παρόλο που οι βωμολοχίες, οι υστερίες και οι υπερβολές δεν έλειπαν ομολογώ πως το σενάριο το βρήκα πολύ πιο ενδιαφέρον.Αναφέρεται στον κλασσικό "λαικό" έλληνα με μια αδιάφορη και καταπιεστική δουλειά, χιλιάδες χρέη, άπιστη σύζυγο και προδότες φίλους. Η απόγνωση και η προδοσία σε όλο της το μεγαλείο.
Εκτός απο τον Λίτση, τον οποίο μεταξύ μας προτιμούσα τις στιγμές που δεν μίλαγε αλλά για το γεμάτο απελπισία και ανείπωτο θυμό βλέμμα του μου άρεσε πολύ και η ερμηνεία του Βαγγέλη Μουρίκη στον ρόλο του καταπιεστικού αμόρφωτου αφεντικού.
Δεν ξέρω αν κάποιοι παρακολουθήσουν τις ταινίες και θεωρήσουν πως τέτοιοι άνθρωποι δεν μπορεί να υπάρχουν, όμως οι καταστάσεις και οι αντιδράσεις που περιγράφονται είναι πέρα για πέρα πραγματικές και ένα αρκετά μεγάλο μέρος των συνανθρώπων μας ζουν σε αυτού του είδους την παρακμή.
Χρειάζεται πολύ γερό στομάχι για να παρακολουθήσεις τόσο ωμή ταινία χωρίς να πατήσεις το στοπ είτε απηυδησμένος απο αυτά που βλέπεις είτε γιατί θα την θεωρήσεις παρατραβηγμένη.Αν έχετε δει το "hardcore" και το βρήκατε πολύ περιθωριακό για τα γούστα σας τότε μην μπείτε στον κόπο να τις δείτε.
Όποιος ενδιαφέρεται καλύτερα ας ξεκινήσει με το "Η ψυχή στο στόμα" και μετά να περάσει στο "Σπιρτόκουτο".

[..]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[suspiria]

Χρειάζεται πολύ γερό στομάχι για να παρακολουθήσεις τόσο ωμή ταινία χωρίς να πατήσεις το στοπ είτε απηυδησμένος απο αυτά που βλέπεις είτε γιατί θα την θεωρήσεις παρατραβηγμένη.

Είτε γιατί νιώθεις τον εγκέφαλο σου να μαζεύει τα τελευταία του μπαγκάζια και να αποχαιρετά το κατεστραμμένο από το ολοκαύτωμα σπίτι του.

Ο ελληνικός κινηματογράφος τα τελευταία 10 χρόνια -περίπου- έχει θέσει τα όρια της κουλτούρας του. Το χιούμορ του -στοιχείο αξιέπαινο στον ελληνικό κινηματογράφο των προηγούμενων δεκαετιών- εξαντλείται σε καντήλια και χυδαία υπονοούμενα. Για εμένα προσωπικά αυτή τη στιγμή, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν υπάρχει ελληνικός κινηματογράφος. Υπάρχει μία ενοχλητική βαβούρα που θέλει να λέγεται κινηματογράφος και ο Οικονομίδης με το Σπιρτόκουτο είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτού.

Το σενάριο της ταινίας περιέχει στις είκοσι λέξεις δεκαπέντε βρισιές και οι υπόλοιπες πέντε είναι άρθρα. Αυτό είναι το επίπεδο του σημερινού ελληνικού κινηματογράφου.

Και το πιο ενοχλητικό της υπόθεσης είναι ότι ταινίες σαν το ʽΣπιρτόκουτοʼ, σαν το ʽΗ Ψυχή στο Στόμαʼ ή σαν το ʽΤσίουʼ του Παπαδημητράτου θεωρούνται εναλλακτικές και ʽψαγμένεςʼ. Αν αντί αυτές τις τρεις ταινίες -και πολλές άλλες νεοελληνικές- έβλεπα επί ένα δύοωρο τον Μητσοτάκη να αυνανίζεται δεν θα αντιλαμβανόμουν καμία απολύτως διαφορά.

Και είναι κρίμα γιατί στα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους υπάρχουν καλά έργα τα οποία πάντα μένουν στο «μικρό μήκος» και στις αίθουσες μας πλασάρουν πάντα ότι πιο αηδιαστικό μπορεί να γεννήσει ο υποτιθέμενος ελληνικός κινηματογράφος.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Corpse Bride]

Εχω δει μονο το σπιρτοκουτο (κλεφτρονι, περιμενω κι εγω πμ!). Τη βρηκα πολυ ενδιαφερουσα και πολυ πραγματικη. Η βωμολοχια δε με πειραξε (σχεδον) καθολου, και μαλλον περνουσε στα ψιλα γραμματα μετα απο καποια ωρα που συνηθισα το στυλ των διαλογων..αυτο που ενοχλει περισσοτερο ειναι τα νευρα και οι συγκρουσεις που πηγαινοερχονται απο τον εναν στον αλλο, που δεν απεχουν και πολυ απο μια τυπικη οικογενεια με χοντροκομμενους τροπους. Γενικα σε ολη τη διαρκεια της ταινιας ενιωθα την πιεση και τον εκνευρισμο που θα ειχα αν πρωταγωνιστουσα στον τσακωμο. Την προτεινω για ενα καθολου χαλαρο βραδυ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kleftra]

Αυτό είναι το επίπεδο του σημερινού ελληνικού κινηματογράφου.

Και το πιο ενοχλητικό της υπόθεσης είναι ότι ταινίες σαν το ʽΣπιρτόκουτοʼ, σαν το ʽΗ Ψυχή στο Στόμαʼ ή σαν το ʽΤσίουʼ του Παπαδημητράτου θεωρούνται εναλλακτικές και ʽψαγμένεςʼ.

Και είναι κρίμα γιατί στα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους υπάρχουν καλά έργα τα οποία πάντα μένουν στο «μικρό μήκος» και στις αίθουσες μας πλασάρουν πάντα ότι πιο αηδιαστικό μπορεί να γεννήσει ο υποτιθέμενος ελληνικός κινηματογράφος.

Δεν θα διαφωνήσω θέλω όμως να επισημάνω κάτι με την ευκαιρία που αναφέρθηκες στον παλιότερο κινηματογράφο. Κάποιες δραματικές ταινίες του τύπου "Στεφανία", "Νόμος 3000" (ή 4000 δεν θυμάμαι) που εμάς πλέον δεν μας φαίνονται καθόλου σοκαριστικές την εποχή που προβλήθηκαν είχαν διχάσει κοινό και κριτικούς γιατί θεωρούταν πολύ ωμές για τα τότε δεδομένα.Η πραγματικότητα που προέβαλλαν πχ. οι παρέες των εφήβων που επιδίδονταν σε όργια έρχοταν σε ρήξη με τον συντηριτισμό της τότε εποχής. Όχι όμως πως αυτοί οι άνθρωποι δεν υπήρχαν.
Το ίδιο συμβαίνει και εδώ.Όπως έγραψα και παραπάνω υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε τέτοια παρακμή και το καθημερινό τους φρασεολόγιο είναι αυτό ακριβώς.
Καλύτερα θα ήταν να αντιμετωπισουμε παρόμοιες ταινίες ως ηθογραφικές.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[suspiria]

@kleftra

Δεν είναι το ίδιο. Δεν έχω δει τις συγκεκριμένες ταινίες (νομίζω δηλαδή, μήπως το "Στεφανία" είναι με μία κοπέλα σε ένα ίδρυμα ή κάτι τέτοιο ωστόσο οι ηθογραφικές ταινίες, και γενικώς οι ταινίες χαρακτηρίζονται από σενάριο και στοιχειώδη πλοκή.

Ναι, συμφωνώ οτι ο καυγάς της οικογένειας (με τους χοντροκομμένους τρόπους όπως είπε η Corpse) είναι κάτι σαν 'κοινωνικό πρόβλημα' αλλά μπορώ να σκεφτώ χιλιάδες καλύτερους τρόπους για την παρουσίαση του. Ένας δύωρος καυγάς δεν με συγκινεί ούτε στο ελάχιστο.

Επίσης δεν είναι τυχαίο που τα σχόλια γι' αυτήν την ταινία είναι συνήθως :

"Ρε και γμ τις ταινίες λέμε. Πολύ μπινελίκι."

Υπάρχει γενικώς αυτή η παγίδα στον κινηματογράφο ή στη λογοτεχνία. Η παγίδα του 'προσπαθώ να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο για κάποιο πρόβλημα' και τελικώς καταλήγω στο 'να επαινέσει ο κόσμος το πρόβλημα'

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Empyrium]

Εγώ θεωρώ τον Οικονομιδη έναν από τους πιο ταλαντούχους και ευρηματικούς Ελληνες σκηνοθέτες. Οι ταινίες του έχουν τόσο δύναμη και ένταση που τις κάνουν πραγματικά μοναδικές. Επίσης λατρεύω το παίξιμο του Λιτσι και είναι και ένας από τους λόγους που μου αρέσουν οι ταινίες του. Αναμένω με αγωνία την επόμενη του δουλειά ..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[underwater]

Έχω δει το ''Σπιρτόκουτο''. Δεν μου άρεσε, περίμενα κάτι άλλο με τόσο καλές κριτικές που είχε. Η βωμολοχία δεν με πείραξε. Στην αρχή γέλαγα επειδή εντάξει, θα χαρακτήριζα καλτεριά την όλη φάση. Στη συνέχεια όμως έπληξα και θεώρησα ότι δεν μου προσέφερε τίποτα η συγκεκριμένη ταινία. 1 ''λαϊκή'' ας πούμε οικογένεια που βρίζεται σα να μην υπάρχει αύριο κι αυτό είναι. Τι πρόσφερε αυτή η ταινία? Τίποτα. Είπε κάτι που δεν ξέραμε? Όχι. Μας έδωσε κάποια ερεθίσματα για σκέψη? 'Οχι. Τι νόημα είχε και για ποιό λόγο να την χαρακτηρίσω τέχνη δεν ξέρω. Θα ξαναέβλεπα ταινία του σκηνοθέτη αυτού μόνο αν ήθελε η παρέα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.