Μήπως είστε συνεξαρτημένος;

Isiliel · 17 Ιουνίου 2009

Από την εφημερίδα: ΤΟ ΒΗΜΑ

[...]
Για μερικούς ανθρώπους το προσωπικό τους «Πλοίο της Αγάπης» μπορεί για πάντα να πλέει στη θάλασσα του μίσους. Εξηγούμαστε: του μίσους για τον εαυτό τους μέσω της παθολογικής αγάπης για τους άλλους. Ο εθισμός τους ονομάζεται απλώς «συνεξάρτηση» και δεν είναι παρά αυτό που συμβαίνει σε κάποιον όταν διατηρεί μια έντονη ανάγκη για κάποιον άλλον και τον χρησιμοποιεί προκειμένου να καλύψει μια πιθανή δική του ανεπάρκεια. Πιο συγκεκριμένα, το να είσαι συνεξαρτημένος σημαίνει το να καταναλώνεις τον εαυτό σου στην προσπάθεια να ελέγξεις τη συμπεριφορά των κοντινών σου ανθρώπων. Οι συνεξαρτημένοι απορροφούνται τόσο από τα προβλήματα των άλλων ώστε σταδιακά χάνουν την επαφή με τον εαυτό τους. Στο τέλος αισθάνονται ότι υπάρχουν για τους άλλους και γίνονται ράκη όταν αυτοί οι άλλοι ενδεχομένως δείξουν έστω και μια απειροελάχιστη διάθεση «ασέβειας». Στην πραγματικότητα ο συνεξαρτημένος δεν μπορεί να διακρίνει καθαρά ότι ο καθένας έχει τη δυνατότητα * και το δικαίωμα * να ζει για τον εαυτό του χωρίς να χρειάζεται τόσο συχνά και με τέτοια ένταση το ενδιαφέρον, την κρίση, την προστασία ή, πολύ περισσότερο, την έγκριση κάποιου άλλου για οτιδήποτε αφορά τη ζωή του.

Δεν κατάφερα να βρω περισσότερες πληροφορίες, από αυτά που διάβασα, συνεξάρτηση μπορεί να παρουσιάσουν άτομα που συνδέονται με εξαρτημένα άτομα (αλκοολικούς, ναρκομανείς κτλ) αλλά και σε σχέσεις εξάρτησης όπως μητέρας-παιδιού ή ακόμη και εραστών. Το συνεξαρτημένο άτομο αισθάνεται την ανάγκη να "βοηθά και να συμπαραστέκεται" σε άλλους ανθρώπους και η ζωή του αποκτά νόημα, μόνο μέσω της αλληλεπίδρασης αυτής.

Δανείστηκα τον τίτλο του θέματος από το άρθρο. Παρ' όλα αυτά, έχετε τέτοια παραδείγματα στο περιβάλλον σας; Ό,τι γνωρίζετε για τη συνεξάρτηση, καλοδεχούμενο.

Oralee · 17-06-09

Καμιά φορά νομίζω πως το παθαίνω με τους συντρόφους μου. Έχω πάντα ένα σχέδιο στο περίπου στο μυαλό μου για το τι πρέπει να κάνουμε ή τι πρέπει να γίνει μεταξύ μας, το οποίο αν δεν γίνει πραγματικότητα, θλίβομαι. Επίσης θλίβομαι αν νιώσω πως ο άλλος θέλει να κρατάει κομμάτια της ζωής του, που τουλάχιστον εγώ θεωρώ σημαντικά, για τον εαυτό του και μόνο.
Απογοητεύομαι, πληγώνομαι και νιώθω πολύ άσχημα αν οι προσδοκίες μου δεν βρουν αντίκρυσμα. Κι ενώ όταν το σκεφτώ λογικά, αποφασίζω πως έχω κι εγώ τόσα πολλά στη ζωή μου και δεν χρειάζεται συνεπώς να εξαρτώμαι έτσι, συναισθηματικά δυσκολεύομαι πολύ να αφήνω τον άλλον ελεύθερο.

Ευτυχώς περνώντας τα χρόνια, νομίζω βελτιώνομαι.

Lorien · 18-06-09

Ντινα δε νομιζω οτι αυτο που περιγραφεις εσυ ειναι αυτο που λεει το αρθρο. Αυτο που περιγραφεις εσυ ειναι πολυ πιο φυσιολογικο και αναμενομενο και συχνο κλπ.

Obscura · 18-06-09

Συνεξαρτημένος θα μπορούσε να είναι κάποιος που σου κρατάει μούτρα ή σου θυμώνει όταν δεν κάνεις κάτι "για το καλό σου" ας πούμε;

DrStrangelove · 08-10-09

Αρχική Δημοσίευση από Isiliel:
Από την εφημερίδα: ΤΟ ΒΗΜΑ

[...]
Για μερικούς ανθρώπους το προσωπικό τους «Πλοίο της Αγάπης» μπορεί για πάντα να πλέει στη θάλασσα του μίσους. Εξηγούμαστε: του μίσους για τον εαυτό τους μέσω της παθολογικής αγάπης για τους άλλους. Ο εθισμός τους ονομάζεται απλώς «συνεξάρτηση» και δεν είναι παρά αυτό που συμβαίνει σε κάποιον όταν διατηρεί μια έντονη ανάγκη για κάποιον άλλον και τον χρησιμοποιεί προκειμένου να καλύψει μια πιθανή δική του ανεπάρκεια. Πιο συγκεκριμένα, το να είσαι συνεξαρτημένος σημαίνει το να καταναλώνεις τον εαυτό σου στην προσπάθεια να ελέγξεις τη συμπεριφορά των κοντινών σου ανθρώπων. Οι συνεξαρτημένοι απορροφούνται τόσο από τα προβλήματα των άλλων ώστε σταδιακά χάνουν την επαφή με τον εαυτό τους. Στο τέλος αισθάνονται ότι υπάρχουν για τους άλλους και γίνονται ράκη όταν αυτοί οι άλλοι ενδεχομένως δείξουν έστω και μια απειροελάχιστη διάθεση «ασέβειας». Στην πραγματικότητα ο συνεξαρτημένος δεν μπορεί να διακρίνει καθαρά ότι ο καθένας έχει τη δυνατότητα * και το δικαίωμα * να ζει για τον εαυτό του χωρίς να χρειάζεται τόσο συχνά και με τέτοια ένταση το ενδιαφέρον, την κρίση, την προστασία ή, πολύ περισσότερο, την έγκριση κάποιου άλλου για οτιδήποτε αφορά τη ζωή του.

Δεν κατάφερα να βρω περισσότερες πληροφορίες, από αυτά που διάβασα, συνεξάρτηση μπορεί να παρουσιάσουν άτομα που συνδέονται με εξαρτημένα άτομα (αλκοολικούς, ναρκομανείς κτλ) αλλά και σε σχέσεις εξάρτησης όπως μητέρας-παιδιού ή ακόμη και εραστών. Το συνεξαρτημένο άτομο αισθάνεται την ανάγκη να "βοηθά και να συμπαραστέκεται" σε άλλους ανθρώπους και η ζωή του αποκτά νόημα, μόνο μέσω της αλληλεπίδρασης αυτής.

Δανείστηκα τον τίτλο του θέματος από το άρθρο. Παρ' όλα αυτά, έχετε τέτοια παραδείγματα στο περιβάλλον σας; Ό,τι γνωρίζετε για τη συνεξάρτηση, καλοδεχούμενο.

'Εχω την εντύπωση ότι η συνεξάρτηση αφορά και στους δυο, δηλαδή ο καθένας είναι εξαρτημένος από τον άλλο, και όχι ο ένας μόνο. Από την άλλη, δεν νομίζω αυτό να ισχύει με σχέσεις με ναρκομανείς ή αλκοολικούς, γιατί ο ναρκομανής είναι ήδη εξαρτημένος από το ναρκωτικό του, άρα η εξάρτηση του από την σύντροφο λογικά είναι ανύπαρκτη (εξαρτάται από το ναρκωτικό του, τί να την κάνει εκείνη ; Εκτός αν του το παρέχει η ίδια λέμε τώρα, σε κάποιες περιπτώσεις). Συνεξάρτηση όμως είναι η αμοιβαία εξάρτηση του ενός από τον άλλον. Τα πρώτα χαρακτηριστικά που αναφέρεις τα καταλαβαίνω (έλεγχος, οργή ή συντριβή με την παραμικρή "ασέβεια" κλπ), αλλά το να βρίσκει κανείς νόημα μόνο όταν συμπαραστέκεται δεν το θεωρώ αναγκαίο χαρακτηριστικό συνεξάρτησης. Η υπερβολική κτητικότητα και παθολογική ζήλεια αναπτύσσονται συχνά στους συνεξαρτημένους αλλά εκδηλώνεται μόνο από αυτόν που αναφέρεται ότι θέλει να ελέγχει το παραμικρό. Η αγάπη δεν αποκλείεται και από τους δυο, αλλά νοθεύεται και κινδυνεύει. Εξαρτάται από την περίπτωση, ο ένας μπορεί να μην μισεί καθόλου τον εαυτό του (αυτός που δέχεται την αφόρητη πίεση και τον έλεγχο), απλά να νοιώσει σύντομα ότι έχει απομακρυνθεί τόσο πολύ από το Εγώ του (αλοτρίωση). Μπορεί όμως να αρχίσει και να μισεί τον εαυτό του όταν δει ότι είναι "λίγος" για το άλλο πρόσωπο (αν το άλλο πρόσωπο τον κατηγορεί διαρκώς για το παραμικρό, θέτει απίστευτα υψηλά στάνταρντς, τον εκβιάζει ψυχολογικά διαρκώς, έχει υπερβολικές, παράλογες και διαρκείς απαιτήσεις κλπ) και εκείνος έχει πιστέψει πολύ ή έχει δεθεί συναισθηματικά με τον παρτενέρ του ώστε όντως να αρχίσει να θεωρεί τραγικό ακόμα και ένα μικρό λαθάκι που έκανε ο ίδιος.

DrStrangelove · 08-10-09

Αρχική Δημοσίευση από Obscura:
Συνεξαρτημένος θα μπορούσε να είναι κάποιος που σου κρατάει μούτρα ή σου θυμώνει όταν δεν κάνεις κάτι "για το καλό σου" ας πούμε;

Για το καλό σου και δυστυχώς όχι πάντα. Πολλές φορές μόνο για το δικό του καλό. Κάηκες αν συνυπάρχει και ιδιοτέλεια γιατί δεν υπάρχει αγαπόμετρο στις σχέσεις δυστυχώς και δεν μπορείς να ξέρεις από την αρχή αν σε αγαπάνε πραγματικά.

kalypso · 16-10-09

Αρχική Δημοσίευση από Isiliel:
Από την εφημερίδα: ΤΟ ΒΗΜΑ

[...]
Για μερικούς ανθρώπους το προσωπικό τους «Πλοίο της Αγάπης» μπορεί για πάντα να πλέει στη θάλασσα του μίσους. Εξηγούμαστε: του μίσους για τον εαυτό τους μέσω της παθολογικής αγάπης για τους άλλους. Ο εθισμός τους ονομάζεται απλώς «συνεξάρτηση» και δεν είναι παρά αυτό που συμβαίνει σε κάποιον όταν διατηρεί μια έντονη ανάγκη για κάποιον άλλον και τον χρησιμοποιεί προκειμένου να καλύψει μια πιθανή δική του ανεπάρκεια. Πιο συγκεκριμένα, το να είσαι συνεξαρτημένος σημαίνει το να καταναλώνεις τον εαυτό σου στην προσπάθεια να ελέγξεις τη συμπεριφορά των κοντινών σου ανθρώπων. Οι συνεξαρτημένοι απορροφούνται τόσο από τα προβλήματα των άλλων ώστε σταδιακά χάνουν την επαφή με τον εαυτό τους. Στο τέλος αισθάνονται ότι υπάρχουν για τους άλλους και γίνονται ράκη όταν αυτοί οι άλλοι ενδεχομένως δείξουν έστω και μια απειροελάχιστη διάθεση «ασέβειας». Στην πραγματικότητα ο συνεξαρτημένος δεν μπορεί να διακρίνει καθαρά ότι ο καθένας έχει τη δυνατότητα * και το δικαίωμα * να ζει για τον εαυτό του χωρίς να χρειάζεται τόσο συχνά και με τέτοια ένταση το ενδιαφέρον, την κρίση, την προστασία ή, πολύ περισσότερο, την έγκριση κάποιου άλλου για οτιδήποτε αφορά τη ζωή του.

Δεν κατάφερα να βρω περισσότερες πληροφορίες, από αυτά που διάβασα, συνεξάρτηση μπορεί να παρουσιάσουν άτομα που συνδέονται με εξαρτημένα άτομα (αλκοολικούς, ναρκομανείς κτλ) αλλά και σε σχέσεις εξάρτησης όπως μητέρας-παιδιού ή ακόμη και εραστών. Το συνεξαρτημένο άτομο αισθάνεται την ανάγκη να "βοηθά και να συμπαραστέκεται" σε άλλους ανθρώπους και η ζωή του αποκτά νόημα, μόνο μέσω της αλληλεπίδρασης αυτής.

Δανείστηκα τον τίτλο του θέματος από το άρθρο. Παρ' όλα αυτά, έχετε τέτοια παραδείγματα στο περιβάλλον σας; Ό,τι γνωρίζετε για τη συνεξάρτηση, καλοδεχούμενο.

Υπήρξα συνεξαρτημένη και μάλιστα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Είχα ακριβώς όλα τα συμπτώματα που περιγράφονται στο άρθρο, και χρειάστηκε πολλή δουλειά με τον εαυτό μου και αρκετός καιρός συνειδητής μοναξιάς για να πετύχω να το αποβάλλω- ένα (αρκετά μεγάλο) μέρος του φυσικά, γιατί ποτέ δε μπορείς να είσαι απόλυτος για τέτοια θέματα..
Φοβάμαι όμως, συνέχεια φοβάμαι πως ίσως την επόμενη φορά που θα δημιουργηθούν συνθήκες ικανές να πυροδοτήσουν πάλι τα ίδια εκείνα συναισθήματα, θα βρεθώ πάλι στο μηδέν. Σαν τους ναρκομανείς που ξέρουν πως είναι καθαροί, αλλά αν ξαναπλησιάσουν ναρκωτικό θα θελήσουν να το ξαναδοκιμάσουν- και ζουν με το φόβο αυτό.. :worry:

Θα σας εξηγήσω λοιπόν τι είναι και πώς ακριβώς ένιωθα.. Όταν ερχόμουν πολύ κοντά με κάποιον, σε σχέση συνήθως, έδινα ολόκληρο τον εαυτό μου στην προσπάθεια να είναι ο άλλος καλά. Πραγματικά αναλωνόμουν σε αυτή την προσπάθεια, χωρίς ο άλλος να το ζητήσει και φυσικά χωρίς εγώ να καταλαβαίνω τι με σπρώχνει σε αυτό. Απλά συνέβαινε, και δε μπορούσα να κάνω τίποτα για να το αποτρέψω. Υπήρχαν μόνο εκείνοι, η ζωή τους, και τα δικά τους προβλήματα. Εγώ πουθενά- στο πλάνο το δικό μου πάντα. Έτσι, αφού έκανα σκοπό της ύπαρξης μου το να ικανοποιώ τις ανάγκες τους πριν καν τις συνειδητοποιούσαν εκείνοι, αποκτούσα έναν τρομακτικό έλεγχο που με βάραινε ακόμη περισσότερο.. :worry:

Σαν να ήμουν μία υπερπροστατευτική μαμά που έτρεμε μήπως συμβεί κάτι στο παιδί της, χωρίς να νοιάζεται αν θα της συμβεί εκείνης κάτι. Και φυσικά, ίσχυε το ότι όταν μου έλεγαν κάτι άσχημο, το εσωτερίκευα τόσο πολύ, με έκανε τόσο ράκος, κατηγορούσα τόσο πολύ τον εαυτό μου, που στο τέλος πίστευα πως είχαν δίκιο και προσπαθούσα να το αλλάξω αυτό το συναίσθημα με το να προσπαθώ ακόμη περισσότερο να τους κάνω ευτυχισμένους.. Φαύλος κύκλος.

Αυτό το πράγμα πολύ νωρίς στη ζωή μου με οδήγησε στο να έχω μηδενική αυτοπεποίθηση, και να θεωρώ πως στ αλήθεια δεν αξίζω τίποτα σαν άνθρωπος- και το πίστευα επειδή το έλεγαν εκείνοι, που εγώ η ίδια τους είχα δώσει τη δύναμη να το πουν ! Είχα κάνει τη γνώμη τους για μένα να μετράει περισσότερο από ό,τι η δική μου για μενα.

Θεωρώ ότι ο συνεξαρτημένος δεν γίνεται μόνος του έτσι.. Πρέπει αυτό το συναίσθημα, να βρει πρόσφορο έδαφος για να φυτρώσει και να αναπτυχθεί, και συνήθως έρχεται στην επιφάνεια όταν άτομο που δεν έχει πολλή αυτοπεποίθηση μπλέκει με άτομα ανασφαλή, που προσπαθούν να πιστέψουν στον εαυτό τους υποδεικνύοντας και κατακρίνοντας τις αδυναμίες των άλλων. Αυτό πιστεύω είναι το χειρότερο ταίριασμα, και αυτό ακριβώς είναι που έζησα.
Εδώ να συμπληρώσω πως δε μπορούσα με κανέναν τρόπο ποτέ να χωρίσω, παρότι η κατάσταση πάντα φαινόταν και ήταν απελπιστική.. Ο λόγος; επειδή δε ένιωθα πως με χρειάζονται και όσο χάλια και να ήμουν δε μπορούσα να τους αφήσω ! (ζνοινγκ, δεν ξέρω γιατί αλλά μου είχε καρφωθεί στο μυαλό η ιδέα πως δε μπορούν να τα καταφέρουν μόνοι τους.. λες και χωρίς εμένα δε θα ζούσαν και δε θα ήταν καλά. Και φυσικά, αυτό πρόσθετε ακόμα παραπάνω φορτίο )

Όταν λοιπόν ο τελευταίος μου είπε να χωρίσουμε, βρέθηκα μόνη μου.. Να μην ξέρω πως να φερθώ, τι να κάνω. Δεν είχα ιδέα!
Στην αρχή μου φάνηκε τραγικό να πρέπει να ζήσω για ...μένα. Δε μπορούσα να βρω άκρη, ένιωθα χαμένη τελείως.. Σαν μωρό που του πήραν το μπιμπερό και έπρεπε ξαφνικά να μάθει να πίνει από ποτήρι! Εκεί, μέσα σε όλα, έπρεπε να ξεπεράσω και το γεγονός πως εγώ δεν ήθελα να ζήσω για μένα μόνο- και αυτό ήταν το πιο δύσκολο σημείο..
Άλλαξα όλο μου τον τρόπο σκέψης πάνω σε αυτό, και παρότι ήταν επίπονη διαδικασία νομίζω πως πλέον μπορώ να πω πως η γνώμη μου μετράει το ίδιο με των υπόλοιπων ανθρώπων, προσέχω τον εαυτό μου και πιστεύω πως πρώτα πρέπει να είμαστε καλά εμείς, για να μπορούμε να βοηθήσουμε και άλλους.. Επειδή αν είμαστε καλά, ίσως να μπορέσουμε να τους βοηθήσουμε- αν δεν είμαστε, τότε θα χαθούν δύο..

Αυτά.

Ακόμα φυσικά φοβάμαι μήπως ξυπνήσω μια μέρα και ξανανιώσω όπως τότε, μήπως ξαναγυρίσει όλο αυτό, αλλά ευτυχώς βλέπω πως η στροφή μου ήταν τόσο καθοριστική, που όλα πάνε καλά. Και όσο περνάει ο καιρός, θα πηγαίνουν ακόμη καλύτερα..

Το παν είναι να ξέρεις τι αξίζεις.. Και τι όχι.

keratsoula · 30 Σεπτεμβρίου 2012

εχω σοβαρο προβλημα μαυτο το θεμα, με τον αντρα μου ,καμια συμβουλη απο ομοιοπαθη υπαρχει :worry:

Σημείωση:
Τα μηνύματα 8 και 9 προέρχονται από το συγχωνευμένο θέμα "Συνεξάρτηση".

Sal Paradise · 30-09-12

Αρχική Δημοσίευση από keratsoula:
εχω σοβαρο προβλημα μαυτο το θεμα, με τον αντρα μου ,καμια συμβουλη απο ομοιοπαθη υπαρχει

χμμ...δυσκολη και ψυχοφθορα κατασταση.Το μονο που ακουγεται εφικτο ειναι η αγαπη και η καθημερινη φροντιδα απο την μερια σου...Θαρρος,υπομονη και τα συναφη σιγουρα θα τα εχεις ξανακουσει,απλα προσπαθησε να απασχολεις το νου του με δραστηριοτητες που τον κανει και σε κανει(μαζι)να λησμονησετε τον εθισμο.
επισης τον βοηθας οσο μπορεις να <<στηριχτει>> στα ποδια του καθε φορα, σταδιακα.Εισαι διπλα του,αλλα δεν παραμελεις και τον εαυτο σου,γιατι θα εχεις καταθλιπτικα συμπτωματα.
κατα τα αλλα,προγραμματα απεξαρτησης εχετε δοκιμασει?

keratsoula · 01-10-12

ειναι στην αθηνα εδω και 4μηνες. παει πολυ καλα. ομως εγω ειμαι μακρια, σερρες. ανησυχω για το πως θα προσαρμοστει οταν επιστρεψει. εχουμε 3παιδια και η ζωη μου ειναι πολυ ζορικη οικονομικα, ουτε να παω να τον δω δεν μπορω. παρηγοριεμαι με τα παιδια που τα λατρευω

άντζυ · 01-10-12

Ναι..είμουν και εγώ συνεξαρτημένη(από τον φίλο μου που ήταν εξαρτημένος..)Το δύσκολο κομμάτι είναι όταν ο άλλος είναι απίστευτα εγωιστής... Τι να κάνεις όμως που τους αγαπάμε γι'αυτό που είναι..?

keratsoula · 02-10-12

το ξεπερασατε? πηρες βοηθεια απο καπου?

Rempeskes · 02-10-12

Αρχική Δημοσίευση από άντζυ:
Ναι..είμουν και εγώ συνεξαρτημένη(από τον φίλο μου που ήταν εξαρτημένος..)Το δύσκολο κομμάτι είναι όταν ο άλλος είναι απίστευτα εγωιστής... Τι να κάνεις όμως που τους αγαπάμε γι'αυτό που είναι..?

αυτος παντως δεν ειχε τους ιδιους ενδοιασμούς, όταν σε έβαζε στον κόσμο της εξάρτησης μονο και μονο για να σε ελεγχει.

άντζυ · 02-10-12

Αρχική Δημοσίευση από Rempeskes:
αυτος παντως δεν ειχε τους ιδιους ενδοιασμούς, όταν σε έβαζε στον κόσμο της εξάρτησης μονο και μονο για να σε ελεγχει.

Δεν σε κατάλαβα..Τι εννοείς.?

Rempeskes · 02-10-12

Αρχική Δημοσίευση από άντζυ:
Δεν σε κατάλαβα..Τι εννοείς.?

οτι σε εφερε στο χώρο που γνώριζε καλά ώστε να σε χειρίζεται και καταλληλα

christinelle · 02-10-12

Φυσικά και είμαι.

άντζυ · 02-10-12

Αρχική Δημοσίευση από Rempeskes:
οτι σε εφερε στο χώρο που γνώριζε καλά ώστε να σε χειρίζεται και καταλληλα

Και πάλι δεν σε καταλαβαίνω.. :/:

Rempeskes · 02-10-12

Αρχική Δημοσίευση από άντζυ:
Και πάλι δεν σε καταλαβαίνω..

oκζ.

εξαρτηση ----> εγωισμός

εγωισμος > αντζυ

...τωρα?

άντζυ · 02-10-12

Αρχική Δημοσίευση από Rempeskes:
oκζ.

εξαρτηση ----> εγωισμός

εγωισμος > αντζυ

...τωρα?

Που θες να καταλήξεις.?

Gilda · 02-10-12

Κι εγώ είμαι με τη μητέρα μου.
Με νοιάζει μόνο η δική της η υγεία, να είναι καλά, να είναι ευτυχισμένη.
Αν εγώ πάθω κάτι, το χειρίζομαι άνετα.
Αν πάθει κάτι η μαμά μου, μου ρχεται να αυτοκτονήσω.
Και φυσικά όταν δεν ακολουθεί τις οδηγίες που της έχει δώσει κάποιος γιατρός, της φωνάζω κτλ.

Μήπως είστε συνεξαρτημένος;

Επιφανές μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Περιβόητο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Νεοφερμένο μέλος

Δραστήριο μέλος

Νεοφερμένο μέλος

Δραστήριο μέλος

Νεοφερμένο μέλος

Επιφανές μέλος

Δραστήριο μέλος

Επιφανές μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Δραστήριο μέλος

Επιφανές μέλος

Δραστήριο μέλος

Τιμώμενο Μέλος