Μελοποιημένη Ποίηση...

[Isiliel]

Prituri se planinata

Πρόκειται για ένα παραδοσιακό βουλγάρικο ποιηματάκι που πάνω-κάτω λέει τα εξής:

Σωριάστηκε το βουνό κι έθαψε δυο βοσκούς, δυο φίλους.
Παρακαλά ο ένας: «άσε εμένα, με περιμένει η πρώτη μου αγάπη.
Ο δεύτερος παρακαλά: «άσε εμένα, με περιμένει η γριά μάνα μου».
Το βουνό ανοίγει και φυλακίζει τους δυο βοσκούς.
Η αγάπη θρηνεί μέχρι το μεσημέρι, η μάνα θρηνεί μέχρι τον τάφο.

Το παραδοσιακό τραγούδι:


Κατόπιν διασκευάστηκε από τους D-emotion project στην μορφή που γνωρίζουμε οι περισσότεροι:

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Σε ποίηση Vladimir Mayakovsky



I know the power of words,
I know the tocsin of words.
They are not those that make theater boxes applaud.

Words like that make coffins break out
make them pace with their four oak legs.
It happens they are thrown out,
not printed, not published.

But the word gallops, its saddle girth tightened,
it rings through the ages and trains creep nearer
to lick poetry's toil-hardened hands.

Παρουσίαση του συγκροτήματος από την Aurelia:

Η δύναμη της φήμης από στόμα σε στόμα και σε εποχές ακόμα κλειστών ευρωπαϊκών συνόρων και έλλειψης ηλεκτρονικών μέσων, έφερε στα χέρια μου εκεί γύρω στο 1988 μια κασέτα με τον τίτλο Mecano. Το πρώτο κομμάτι με τον μη τίτλο του, υπήρξε ένα συναπάντημα από κείνα που μας συνοδεύουν μετά για πάντα. Το ακούω που και που από κείνη την παλιά κασέτα, και πριν από μήνες ένα βράδυ οδηγώντας το άκουσα κι από το ραδιόφωνο – τι απρόσμενη έκπληξη αλήθεια.

Τώρα πια έχουν τελειώσει οι ανθρώπινες αλυσίδες που χέρι με χέρι μας δίνουν επαναστατικές μπροσούρες, βίβλους, δυναμίτη και άλλα εύφλεκτα υλικά. Τώρα πια χρησιμοποιώ την τεχνολογία για να βρίσκω διαμάντια, και πάλι όμως κάτι τέτοια δεν είναι ποτέ μπροστά στα μάτια μας, χρειάζονται σκάλισμα σε σκονισμένες αποθήκες. Έτσι μέσω της τεχνολογίας πάλι, δίνω πρώτη το χέρι για μια νέα ανθρώπινη αλυσίδα χέρι με χέρι, στόμα με στόμα.

Οι Mecano υπήρξαν μια σύλληψη του ιδιοφυούς Ολλανδού καλλιτέχνη Dirk Polak, και δεν αποτελούν μόνο ένα μουσικό σχήμα, αλλά μια ευρύτερη καλλιτεχνική πρόταση που συνδέει τη ζωγραφική, την ποίηση, τη μουσική με τις τεχνολογικές προόδους του 20ου αιώνα. Ξεκίνησαν με σαφείς επιρροές από τη βρετανική punk σκηνή της εποχής, για να χαρακτηριστούν ως new wave συγκρότημα αργότερα, προσδιορισμός πολύ περιοριστικός για κάποιους που επιχείρησαν ένα ιλιγγιώδες καλλιτεχνικό cross over, ξεπερνώντας κατά πολύ το νεο-ρομαντισμό που έφερε η δεκαετία του ʼ80. Ο σουρεαλισμός, το νταντά, οι ξεχασμένοι ποιητές, η πολυγλωσσία, η μηχανική του μεσοπολέμου, η γαλλική διανόηση και η ρώσικη κουλτούρα, συγκεράζονται για να δώσουν ένα μοναδικό μείγμα έμπνευσης. Η ιστορία τους αρχίζει το 1978 στο Amsterdam και ως μουσική παραγωγή λήγει το 1983, συνεχίζεται όμως ακόμα σε διάφορες εκδοχές ως σήμερα, όπως μπορεί να δει κανείς στην ιστοσελίδα https://www.mecano.ws/ Αυτή καθώς και μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη που Polak που βρίσκεται στο https://www.cynfeirdd.com/archives.php?article=7&lg=uk δίνουν μια καλή γεύση για το με ποιους έχουμε να κάνουμε.

Θα σταθώ εδώ στο περίφημο Untitled, πιο γνωστό με τον τίτλο The Power of Words. Προέρχεται από το ομώνυμο mini LP που κυκλοφόρησε από τη δική τους εταιρία Torso το 1980, και που σήμερα τα αντίτυπά του είναι συλλεκτικά. Ο ήχος είναι λιτός και την πρωτοκαθεδρία έχουν οι στίχοι με την ανατριχιαστική βαρύτητά τους. Η πόλκα που παρεμβάλλεται με το ακορντεόν του Polak, ηχεί πιο ανατρεπτικά από τα τύμπανα της κόλασης και τις τρομπέτες του παραδείσου μαζί. Σταδιακά το κομμάτι απογειώνεται σε ένα κρεσέντο που δεν οδηγεί σε λύτρωση. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι μια αφιέρωση στο Μαγιακόφσκι, βασισμένη μάλιστα σʼ αυτό που φέρεται ως το τελευταίο του ποίημα (Στην κορυφή της φωνής μου, 1930), όταν εκείνος είχε ήδη αποφασίσει να βάλει τέλος στη ζωή του; Ο Μαγιακόφσκι πέθανε παγιδευμένος στο λυκόφως μιας «διγλωσσίας»: του λόγου που επέβαλε ο αναδυόμενος σοσιαλιστικός ρεαλισμός και του φουτουριστικού λόγου. Η δύναμη των λέξεων λοιπόν, ήταν αυτή ακριβώς που τον εκμηδένισε.

UNTITLED - Mecano 1980

Γνωρίζω τη δύναμη των λέξεων,
Γνωρίζω το συναγερμό των λέξεων.
Δεν είναι εκείνες που κάνουν τα θεωρεία να χειροκροτούν.
Τέτοιες λέξεις ανοίγουν φέρετρα
Τα κάνουν να περπατούν στα τέσσερα.
Συμβαίνει να είναι παραπεταμένες,
Να μην τυπώνονται, να μην εκδίδονται.
Αλλά η λέξη καλπάζει, με τη ζώνη της σέλας σφιγμένη,
Αντηχεί μέσα στους αιώνες και τα τρένα σέρνονται
για να γλείψουν.... τα ροζιασμένα χέρια της ποίησης.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Σε ποιηση Τασου Λειβαδιτη...



Έβρεχε εκείνο το βράδυ,
ανέβηκα τα σκαλιά κανείς στην καμάρα
έτρεμε στ' ανοιχτό παράθυρο η κουρτίνα
φεύγω μη ζητήσεις να με βρεις
αγαπώ άλλον έγραφε

Πού είσαι, πού να πάω, φυσάει, κρυώνω

Δρόμοι λασπωμένοι, κίτρινα φώτα
ζευγάρια αγκαλιασμένα κάτω απ' τις ομπρέλες τους

Σε λίγο θα ανάβουνε το φως
θα κοιτάζονται στα μάτια
και θα πετάνε από πάνω τους
όλη τη μοναξιά

Οι φωτεινές ρεκλάμες ανοιγοκλείνουνε τα μάτια τους
όλα στην εποχή μας διαφημίζονται γιατί όχι και αυτό

Αγαπώ άλλον με κόκκινα πελώρια γράμματα
θα 'ταν υπέροχη διαφήμιση
Πού είσαι, πού να πάω, φυσάει, κρυώνω

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Σε ποιηση Allen Ginsberg και μουσικη Λεωνίδα Μαριδάκη...



Ας σταθεί κάποιος λυπημένος σαλπιγκτής
στους άδειους δρόμους τα χαράματα
να φυσήξει ασημένιο τραγούδι

Ανάμνηση δέκα χρονών
στους άδειους δρόμους τα χαράματα

Στις πέντε το πρωί
με το φτενό άσπρο φεγγάρι
ένας αστυφύλακας περνάει

Aλλά αυτός είναι αόρατος
μέσα στη μουσική του

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[jrot6]

Κατερινα Γωγου - Θα'ρθει καιρος..



"Θα 'ρθει καιρός που θ' αλλάξουν τα πράγματα. Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα - μην κλαις. Εσύ είσαι η ελπίδα
άκου, θα 'ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ' έξω
και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θα 'μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι - σκέψου! - θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία - δε θέλω να λέω ψέματα -
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι από μένα πολλά -
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία. "

Απλα συγκλονιστικο..Και δυστυχως πολυ επικαιρο..

Αφιερωμενο σε 2 ματια που διασταυρωθηκαν με τα δικα μου 2 φορες σημερα και στην τετραποδη Λενα..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[LAZARUS]

Los Libertadores "canto general"
Aqui viene el arbol, el arbol
de la tormenta, el arbol del pueblo
De la tierra suben sus heroes
como las bojas por la savia
y el viento estrella los follajes
de muchedumbre rumorosa
hasta que cae la semilla
del pan otra vez a la tierra

Aqui viene el arbol, el arbol
nutrido por muertos desnudos
muertos azotados y heridos
muertos de rostros imposibles
empalados sobre una lanza
desmenuzados en la hoguera
decapitados por el hacha
descuartizados a caballo
crucificados en la iglesia

Aqui viene el arbol, el arbol
cuyas raices estan vivas
saco salitre del martirio
sus raices comieron sangre
y extrajo lagrimas del suelo:
las elevo por sus ramajes
las repartio en su arquitectura
Fueron flores invisibles
a veces, flores enterradas
otras veces iluminaron
sus petalos, como planetas.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[@nt¤wnis|~|¤e]

Αρβανιτακη Ελευθερια – "το παράπονο"

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες τη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lugar]

Ο Κώστας Καρυωτάκης περιγράφει σατιρικά την κηδεία του. Το ποίημα μελοποίησε και τραγούδησε η Ηδύλη Τσαλίκη και μ' αυτό συμμετείχε στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας, τους οποίους είχε διοργανώσει ο Μάνος Χατζιδάκις το 1981. Μάλιστα, κέρδισε το πρώτο βραβείο των αγώνων. Η νεαρή κι όμορφη τραγουδίστρια μετέπειτα χάθηκε, όπως συμβαίνει πάντοτε σ' αυτόν τον τόπο, όπου κανένα καλό δεν μένει ατιμώρητο...​

​

Σ'ευχαριστώ που μου το βρήκες. Το ψάχνω καιρό. 'Ισως η καλύτερη μελοποίηση Καρυωτάκη που έχω ακούσει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Χρωματίζω Πουλιά - Β.Παπακωνσταντίνου
​

Σε ποιηση Τασου Λειβαδιτη & Μουσικη Τσαγκάρη Γιωργου


https://www.youtube.com/watch?v=y_Z4NR1x6Es&feature=related


Τόσα άστρα κι εγώ να λιμοκτονώ

Χρωματίζω πουλιά, χάρτινα πουλιά

και περιμένω να κελαηδήσουν

και περιμένω να κελαηδήσουν

γιατί χειμώνιασε


Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ

κάνε λοιπόν κύριε

να 'χει κανείς ένα φίλο

δώσ' του ένα σκυλί

ή ένα φανάρι του δρόμου

γιατί χειμώνιασε

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

....μόνο τα γερά σου μπράτσα, που τη νύχτα μʼ αγκαλιάζουν!


Κεφαλοδέσι


Μουσική: Γιάννης Γλέζος
Στίχοι: F. G. Lorca – απόδοση στα ελληνικά: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Τα χεράκια μου, καλέ μου, σου κεντήσανε μια κάπα
με στολίδια μοσχοκάρφια πελερίνα από νερό

Το φεγγάρι είναι, καλέ μου, μια σταλίτσα πηγαδάκι
και τα λούλουδα, καλέ μου, τίποτα άλλο πια δε θέλουν,
μόνο τα γερά σου μπράτσα, που τη νύχτα μʼ αγκαλιάζουν,
μόνʼ τα μπράτσα σου, καλέ μου, που τη νύχτα μʼ αγκαλιάζουν.

Όταν ήρθες για το γάμο άσπρη άνοιξη, καλέ μου,
και του αλόγου σου τα νύχια τέσσερις λυγμοί ασήμι

Το φεγγάρι είναι, καλέ μου, μια σταλίτσα πηγαδάκι
και τα λούλουδα, καλέ μου, τίποτα άλλο πια δε θέλουν,
μόνο τα γερά σου μπράτσα, που τη νύχτα μʼ αγκαλιάζουν,
μόνʼ τα μπράτσα σου, καλέ μου, που τη νύχτα μʼ αγκαλιάζουν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Μμμ...δεν μπορώ να αντισταθώ, σας βάζω άλλο ένα από τον ίδιο δίσκο:

Το τραγούδι του καβαλάρη


σε ποίηση F.C.Lorca και απόδοση από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο
Μουσική: Γ. Γλέζος

Στο μαύρο το φεγγάρι
σπιρούνια των ληστών αρχίζουν τραγούδι
Μαύρο πουλάρι
πού πας τον νεκρό σου καβαλάρη;
Σκληρά είναι τα σπιρούνια
του ακίνητου ληστή
κρύο πουλάρι
τι άρωμα ανθισμένου μαχαιριού

Στο μαύρο το φεγγάρι
ματώθηκε η πλαγιά της Σιέρα Μορένα
μαύρο πουλάρι
πού πας τον νεκρό σου καβαλάρη;
Η νύχτα σπιρουνίζει
την μαύρη της κοιλιά
κεντώντας αστέρια
κρύο πουλάρι
τι άρωμα ανθισμένου μαχαιριού

Στο μαύρο το φεγγάρι
μαζί με μια κραυγή, φωτιά του θριάμβου
Μαύρο πουλάρι
πού πας τον νεκρό σου καβαλάρη;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[black mamba]

Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη


Είν' η ώρα που περνά
το τραίνο των 9:10
σ' ένα βαγόνι μια γυναίκα
προς το παράθυρο γυρνάει.

Θαμπό το τζάμι απ' τα χνώτα
και βιαστικά το καθαρίζει
καθώς η μηχανή σφυρίζει
και χαμηλώνουμε τα φώτα.

Και βλέπει μέσα στο σκοτάδι
ένα σπιτάκι φωτισμένο
και της μορφής της το μαγνάδι.

Το σπίτι τρέχει ή το τραίνο
ή μήπως έτρεχε το βράδυ
προς το δικό της πεπρωμένο.




Ειναι υπεροχο!!Ακουγοταν στους τιτλους αρχης της σειρας "Η ζωη που δεν εζησα"!
Δυστυχως ενω υπηρχε στο you tube τωρα δεν το βρισκω!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

(κλικ)

...δεν νομίζω πως χρειάζονται συστάσεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Τι θελω, τι?
Σε στιχους της Σαπφους (αποδοση Οδυσσεα Ελυτη) και σε μουσικη Νικου Ξυδακη.
Ερμηνευει η Ελευθερια Αρβανιτακη...

https://www.youtube.com/watch?v=Tb1JX-hqMDU&feature=related

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Τι είν' αυτό που σε φοβίζει


του Γιάννη Σπάθα
σε ποίηση Ευγένιου Αρανίτση
με τον Βασίλη Λέκκα

Όλες σου οι γνώσεις
είναι οι φήμες κι' οι διαδόσεις που ακούς
σε μαγεύουν οι ανέσεις,
των σοφών οι υποθέσεις
και των άστρων οι προβλέψεις.

Φεύγουνε οι αιώνες
σαν αρχαίοι παγετώνες,σαν εικόνες
λες πως όλα είναι μύθοι
κι' όλο τρέχεις μες στα πλήθη
όμως δεν έχεις ξεφύγει.

Απ' αυτό που τόσο σε φοβίζει,
απ' αυτό που τόσο σε βασανίζει
πες μου τι 'ν' αυτό που σε φοβίζει
τι 'ν' αυτό που τόσο σε βασανίζει.

Χίλιες και μια νύχτες
σαν του ρολογιού τους δείχτες τριγυρνούσες
και σκεφτόσουν το φεγγάρι
τους κομήτες και τον Άρη
και ποιος θα 'ρθει να σε πάρει.

Κόλπα κι' απιστίες
κι' απαραίτητες θυσίες στους γονείς σου
πάλι δεν θα καταφέρεις
την αγάπη να υποφέρεις
και θα ζεις χωρίς να ξέρεις.

Τι 'ν' αυτό που τόσο σε φοβίζει,
τι 'ν' αυτό που τόσο σε βασανίζει,
πες μου τι 'ν' αυτό που σε φοβίζει,
τι 'ν' αυτό που τόσο σε βασανίζει.( χ2 )

Τι 'ν' αυτό που τόσο σε φοβίζει,
πες μου τι 'ν' αυτό που σε φοβίζει,
τι 'ν' αυτό που τόσο σε βασανίζει,
πες μου τι 'ν' αυτό...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Ερμηνευει ο Μπαμπης Στοκας σε ποιηση Αλκη Αλκαιου και μουσικη Δημητρη Παπαδημητριου..
"Μη με φοβάσαι"


​

Τρελαίνει τις πυξίδες τʼ ουρανού τʼ αγιάζι
κι ο κόσμος κατεβάζει τα ρολά
μου λες πως δεν μας παίρνει για πολλά
μα είμαι δίπλα σου καθώς βραδιάζει.​

Σκιές και φώτα σʼ αυτοσχέδιο μπαλέτο
γέλια που σμίγουν μʼ αναφιλητά
στο χέρι μου ένα τσιγάρο σκέτο
που τη φωτιά σου μόνο αναζητά.​

Μη με φοβάσαι, δωσʼ μου το χέρι
μαζί να ζήσουμε η νύχτα όσα φέρει
μη με φοβάσαι, δωσʼ μου το χέρι
είναι ο έρωτας το πιο γλυκό μαχαίρι.​

Πάψε να ψάχνεις λόγο και σκοπό
σε ότι κάνω και σε ότι πω
ούτε που ξέρω γιατί σʼ αγαπώ
κι όμως μπορώ για σένα να κοπώ
και σαν τσιγάρο να καώ.​

Τρελαίνει τις πυξίδες τʼ ουρανού τʼ αγιάζι
θολό ποτάμι ο κόσμος και κυλά
το ξέρω δεν με παίρνει για πολλά
μα είμαι δίπλα σου καθώς βραδιάζει.
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Η Natalie Merchant ερμηνευει ποιηση του 19 αιωνα...
Πραγματικα υπεροχη...

https://www.ted.com/talks/natalie_me...m_campaign=newsletter_weekly&utm_medium=email

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[woochoogirl]

Ερωτικό κάλεσμα


https://www.youtube.com/watch?v=_RKt7AUo3_o&feature=related
στίχοι: Μενέλαος Λουντέμης
μουσική: Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας

Έλα κοντά μου δεν είμαι η φωτιά
τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια
τις πνίγουν οι νεροποντές
τις κυνηγούν οι βοριάδες

Δεν είμαι δεν είμαι η φωτιά

Έλα κοντά μου δεν είμαι ο άνεμος
τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά
τους βουβαίνουν τα λιοπύρια
τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί

Δεν είμαι δεν είμαι ο άνεμος

Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης
ένας αποσταμένος περπατητής
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν΄ακούσει το τραγούδι των γρύλων
κι αν θέλεις έλα να τ' ακούσουμε μαζί

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

Λούζεται η αγάπη μου

Ποίηση: F.G. Lorka
Απόδοση στα Ελληνικά: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Ερμηνεία: Μανώλης Μητσιάς

...Τρέξε, πέτα χελιδόνι
φέρ' της Βενετιάς βελόνι
να κεντήσει στο μαντήλι
τη χαρά της να μου στείλει...

Σ.σ.: Το τραγούδι το αφιερώνω στην Isiliel καθώς αν δεν κάνω λάθος αυτή ήταν που έγραφε στα παρακούσματα ότι μικρή νόμιζε ότι ο Γουαδαλκιβίρ ήταν διάσημη μπανιέρα της εποχής

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Ναι εγώ ήμουν Ήταν ανάγκη να το θυμάσαι;

Ευχαριστώ για την αφιέρωση!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.