Μοναχοπαίδια

[maroula_z]

Κι εγώ μοναχοπαίδι...πάντα μου έκειπαμ τα αδέρφια,συγκεκριμένα ένας μεγαλύτερος αδερφός!!! Πιστεύω είναι το όνειρο κάθε κοριτσιού που μεγαλώνει μόνο του! Αν και πρόσφατα έπαψα να είμαι μοναχοπαίδι, εγώ έτσι θα συνεχίσω να ζω!!!
Α!!!!!! Και πιστεύω πως ίσως να έχουμε συγκεντρώσει όλη την αγάπη των γονιών,αλλά δεν ισχύει πως εξαιτίας αυτού είμαστε ''κακομαθημένα''!! Ε???
Μοναχοπαίδια υποστηρίξτε με!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mania]

Α!!!!!! Και πιστεύω πως ίσως να έχουμε συγκεντρώσει όλη την αγάπη των γονιών,αλλά δεν ισχύει πως εξαιτίας αυτού είμαστε ''κακομαθημένα''!! Ε???
Μοναχοπαίδια υποστηρίξτε με!!!

Εγω που δεν ειμαι μοναχοπαίδι σε υποστηρίζω μαζί σου, δεν ισχύει
+5 απο μένα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[maroula_z]

Εγω που δεν ειμαι μοναχοπαίδι σε υποστηρίζω μαζί σου, δεν ισχύει
+5 απο μένα

Σ'ευχαριστώ πολύ Μανια μου!!!
Εσείς που έχετε αδέρφια πως θα σας φαινόταν η ιδέα να ήσασταν μοναχοπαιδια???

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mania]

Σ'ευχαριστώ πολύ Μανια μου!!!
Εσείς που έχετε αδέρφια πως θα σας φαινόταν η ιδέα να ήσασταν μοναχοπαιδια???

Φανταστική όχι γιατί δεν θα ειχα αδέρφια αλλα γιατί δεν θα είχα τις συγκρίσεις απο την μάνα μου, η αδερφή σου ειναι όμορφή, η αδερφή σου έξηπνη, νοικοκιρά, καλή μαθήτρια, ήρεμη, σωστή,κ.λ.π
Ειναι συχαμένο να τα πάς καλά με τα αδέρφια και να σε πρίζουν οι γονείς, ενώ μόνη δεν θα το έκαναν αυτό άν και πιστέυω ότι τότε θα με σύγκρινάν με το παιδί του γείτωνα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[The Djinn]

Σ'ευχαριστώ πολύ Μανια μου!!!
Εσείς που έχετε αδέρφια πως θα σας φαινόταν η ιδέα να ήσασταν μοναχοπαιδια???

Προσωπικα εχοντας τον αδερφο που εχω και σκεφτομενος ολα τα καλα που εχω περασει μαζι του, ολους τους τσακωμους, αλλα και ποσα αλλα πραγματα δεν θα ηθελα με τιποτα να ημουν μοναχοπαιδι...
ειναι παρα πολλοι οι λογοι που τωρα που να καθομαι να γραφω...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Hakuna Matata]

Σε γενικες γραμμες πιστευω κι εγω πως τα μοναχοπαιδια τεινουν να ειναι πιο κακομαθημενα και λιγοτερο κοινωνικα, και εχω δει πολλα μοναχοπαιδια να ειναι πιο "κτητικα" στις σχεσεις τους.
Ο πρωην μου ομως, μοναχοπαιδι, δεν ηταν τιποτα απο αυτα. Οποτε, οπως λεω παντα, δεν υπαρχουν κανονες.
Μεγαλωσα με δυο αδερφια και τωρα εχω ενα, κι αυτο στο εξωτερικο. Νιωθω πολυ μονη. Δεν θα ηθελα με τιποτα να ημουν μοναχοπαιδι και μου τη δινει απιστευτα που τωρα ουσιαστικα ειμαι.
Βεβαια ως μοναχοκορη ειχα αρκετα απο τα προνομια που θα ειχα και ως μοναχοπαιδι!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Κι εγω μοναχοπαίδι

Τα πρωτότοκα μοιάζουν αρκετά με τα μοναχοπαίδια. Ιδιαίτερες κατηγορίες παιδιών.
Δεν υπαρχουν όμως στάνταρ αλλά κάποιες ομοιότητες. Αυτές θα προσπαθήσω να καταθέσω, αποσα εχω παρατηρήσει, έχοντας έρθει σε στενή επαφή με διάφορους τύπους ανθρώπων.

Προσωπικα Όμορφα παιδικά χρόνια, αμέριστη προσοχή των δικών μου, φροντίδα, αγάπη, όλα σε υπερθετικό βαθμό!
Το μόνο αρνητικό που μπορώ να δω είναι η μεταβαση απτο γεματο αγαπη περιβαλλον στον σκληρο αγώνα της ζωής, εκει που δε σε κανακεύουν και ο κινδυνος να πληγωνεσαι ελλοχευει συνέχεια. Απο κει κι έπειτα είναι στην παιδεία και τη δυναμη που εχει αποκτήσει το κάθε παιδί, κι ολαυτα γινονται υποθετω πιο εντονα, όταν φευγουν απο τη ζωη οι γονεις. Δε θυμάμαι μια φορά που στα δύσκολα να μην έτρεξα στη μαμά μου. Δε θυμάμαι ποτέ το σπίτι μου (αλλά και η ψυχή μου) να πλημμυρίζει απο φίλους κι ανθρωπους..Δενομαι εντονότερα. Αλλοι ήρθαν, άλλοι έφυγαν.. κάποιοι έμειναν.. δούλεψα γιαυτό και χαίρομαι. Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα και ικανοποίηση όταν φίλοι σου που έχουν αδέρφια σου εξομολογούνται πως θα ήθελαν να σε έχουν αδερφή. Οι ''φίλοι'' μου αρκετά συχνά, μικρότερη οταν ημουν, με αντιμετώπιζαν σαν μικρή αδερφη, υπο την προστασία τους. Δε στερηθηκα ποτε την ελευθερια και παντα στα επιτρεπτα ορια. Υπηρξα και παραμένω κουλ. Εχω μάθει στην ησυχία και δεν μπορώ τις φωνές.

Το πως θα διαμορφωθεί μια προσωπικότητα ενος μοναχοπαιδιού εξαρτάται πάντα απο πολλούς παράγοντες(γονείς, περιβάλλον, συνθήκες).
Άλλοτε "καλαναθρεμένα", ευγενικη ψυχη, καλη μορφωση/ αγωγη κτλ, ανασφαλη, δειλά, εσωστρεφη, αναποφασιστα, δυσπροσαρμοστα, με ελαχιστες φιλιες και οχι "στενες", αγχωδη, αντκοινωνικα, μοναχική εφηβεία και παιδικά χρόνια.
Και η άλλη περίπτωση - με πολλη αυτοπεποιθηση, αποφασιστικά, υπερκοινωνικα, ευπροσαρμοστα, δυναμικα, με δυνατες φιλιες, και καθολου αγχωδη, κοινωνική εφηβεία.

Ανήκω στη δεύτερη κατηγορία χωρίς το τελευταίο (άγχος) αν κι έχω μάθει να το δουλεύω.

Σα μοναχοπαίδι έχεις την αμέριστη προσοχή, προσήλωση και χρόνο των γονιών σου. Περιουσιακά δεν έχεις ποτέ σκέψεις και προβληματισμούς.
Εισαι μακρια απο τις ψυχοφθορες καταστασεις που ταλαιπωρουν τα αδερφια. Καμμιά φορα σε εναν ροζ, παρα πολυ ήσυχο κόσμο. Όταν εκείνα βρισκονται σε μονιμο ανταγωνισμο για το ποιο θα ειναι το αγαπημενο παιδι της μαμας η του μπαμπα. Το παρατηρω σε ολα τα αδερφια που γνωρίζω και δεν το έχω ποτέ νιώσει. Ολα τα παιδια απο την φυση τους(το ενα απο τα δυο αρκεί) βλεπουν τα αδερφια του ανταγωνιστηκα. Εκεινο που θα εχει την μεγαλυτερη προσοχη εχει και τις μαγαλυτερες πιθανοτητες επιβιωσης. Προβλημα που αντιμετωπιζουν τα μοναχοπαιδια ειναι η ασφυκτικη αγαπη των γονιων του. Ενω μικρός έχεις αυτή την προσοχή, μεγαλύτερος έχεις περισσότερες ευθύνες που δεν μοιράζεσαι κι αυτό το κάνει δυσκολότερο.
Τρέχεις για όλους χωρίς τη βοήθεια απο τον αδερφό ή την αδερφή.


Μια επιπρόσθετη ομοιότητα νόμιζω, πως είναι πως όλα τα μοναχοπαίδια, αν ονειρεύονται να κάνουν παιδιά, θέλουν να κάνουν πολλά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[love_angel]

Μια επιπρόσθετη ομοιότητα νόμιζω, πως είναι πως όλα τα μοναχοπαίδια, αν ονειρεύονται να κάνουν παιδιά, θέλουν να κάνουν πολλά.

λες για αυτο και γω να θελω να κανω 3-4 παιδακια?? και γω που νομιζα οτι φταιει το οτι ειμαι καρκινακι!

οι γονεις μου μου εχουν υπερβολικη αδυναμια μου κανουν ολα τα χατηρια και ανησυχουν διπλα για μενα μιας και ειμαι μονο ενα παιδι. η ατακα της μανας μου ειναι: ''ενα το χω, πως να μη το λατρευω.''

ζηλευω τους αλλους που εχουν αδερφια καπου να βασιστουν ενω εγω αν χτυπα ξυλο χασω τους γονεις μου θα μαι μονη μου. αυτη ειναι και η μεγαλυτερη φοβια μου. μη τους χασω μεινω μονη και χασω τα λογικα μου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[chrisss]

αυτο ακριβως,.
ΔΕΝ ειμαι κακομαθημενη.
Ουτε "καλομαθημενη" αν ειστε απο αυτους που το παιρνουν "αλλιως"...

Θα ηθελα παρα πολυ να ειχα αδερφακια.. πολλα, οχι ενα.
Ας μοιραζομουν
ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΑ ΕΙΧΑ!
Ειναι φοβερο να νιωθω οτι οταν ερθει ο καιρος να αποχωριστω τη μαμα μου, θα μεινω ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ...
Σε αυτη τη σκεψη μου ρχεται παντα λυγμος.

Ισως γιαυτο παντα δινομαι στις σχεσεις μου και σε πολλες απο τις φιλιες μου..

τωρα με εκανες ενα με το χωμα..............
αυτο δε το σκεφτηκα ποτε!!!! (μα καλα τοσο καθυστερημενη ειμαι?????)
παω να αυτοκτονησω

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Ετσι ειναι κοριτσια με εμας τις μοναχοκορες, κι ας λενε πως ειμαστε βλαμμενα (δεν ξερουν). Ειμαστε υπερευαισθητα, γιαυτο πολλες φορες αντιδρουμε υπερβολικα σε χωρισμους μας με φιλους και ανθρωπους μας. Δε θελουμε να φευγει κανεις απο την ζωη μας και προσπαθουμε να τους κραταμε με νυχια και με δοντια. Ομως αυτο δεν ειναι εφικτο
Αυτοματως συνειδητοποιώ τώρα πως οι περισσοτεροι ''φιλοι'' που δεθηκα στη ζωη μου ειναι ή μοναχοπαίδια ή πρωτότοκα. Αυτο ίσως και να έτυχε. Είχαμε πολλά κοινά όμως.

Παθαινω πανικο κι εγω στη σκεψη να φυγουν οι γονεις μου. Επισης μπαινω πολλες φορες στο διλημμα, αν φυγει ο ενας τον αλλο μονο δεν τον αφηνω. Κι αυτοματως σκεφτομαι πως αν εχω οικογενεια, ισως ο συζυγος μου να μη θελει να μενουμε ολοι μαζι. Τι σκεψεις κι αυτες....
Οποτε τα πλαθω οπως μου ρχονται ευνοικοτερα, γνωριζοντας πως ο,τι πλαθω, παει στα απατα τελικα διοτι αλλιως τα σκεφτομαστε, αλλιως ερχονται

Το βασικοτερο ειναι πως ο ομφαλιος πρεπει να κοβεται συντομα, για καλο αυτων των παιδιων κι οχι για κανεναν αλλο λογο. Θελει δουλεια κι απο τους γονεις κι απο το παιδι και πληρη συμφιλωση με την πραγματικοτητα.

Λαβ και Κρις και Γιοβαννα(αν μας παρακολουθει, κι οσοι εχουν αυτην την αποψη) , οταν φευγουν οι γονεις, εχεις ηδη φτιαξει οικογενεια και δε νιωθεις μονος. Αν οχι, εχεις φιλους. Ακομα κι αδερφια να χεις, εχουν τη δικη τους οικογενεια. Και παλι, δε μπορεις να χωνεσαι σε κανενος τα ποδια. Γερνώντας δε θαθελα να φορτωθω πχ στα παιδια μου, κι ας ειμαι μονη.
Αν δε σε πληρουν ουτε οι φιλοι, εχοντας κατα νου την ερχομενη μοναξια φτιαχνεις τη ζωη σου ετσι ωστε να την αντεξεις. Οφειλεις αλλωστε. Δικαιουσαι την ευτυχια ως το τελος που δεν το οριζεις εσυ.
Η ευτυχια πηγαζει απο μεσα μας και κανεις δεν ειναι μονος αν δεν το επιθυμει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DreamsRevenge]

(...)
ζηλευω τους αλλους που εχουν αδερφια καπου να βασιστουν ενω εγω αν χτυπα ξυλο χασω τους γονεις μου θα μαι μονη μου. αυτη ειναι και η μεγαλυτερη φοβια μου. μη τους χασω μεινω μονη και χασω τα λογικα μου.

(...)
Παθαινω πανικο κι εγω στη σκεψη να φυγουν οι γονεις μου. Επισης μπαινω πολλες φορες στο διλημμα, αν φυγει ο ενας τον αλλο μονο δεν τον αφηνω. Κι αυτοματως σκεφτομαι πως αν εχω οικογενεια, ισως ο συζυγος μου να μη θελει να μενουμε ολοι μαζι. Τι σκεψεις κι αυτες....
Οποτε τα πλαθω οπως μου ρχονται ευνοικοτερα, γνωριζοντας πως ο,τι πλαθω, παει στα απατα τελικα διοτι αλλιως τα σκεφτομαστε, αλλιως ερχονται

Κορίτσια με το να πανικοβάλλεστε στην σκέψη του αναπόφευκτου, απλά δημιουργείτε φοβίες που θα σας κουράσουν και θα σας ταλαιπωρήσουν περισσότερο. Ζήστε μαζί τους εδώ και τώρα και δείξτε τους την αγάπη σας ακόμα και με τρόπους που μπορεί να μην κατανοούν απόλυτα, θα τους αισθανθούν όμως.

Πιστέψτε με, όταν έρθει η ώρα να φύγουν οι γονείς σας, θα είναι με έναν τρόπο που δεν θα έχετε προβλέψει, που δεν θα έχετε προετοιμαστεί. Εκτός αν τους δείτε να καταβάλλονται από κάποιο πρόβλημα υγείας και έχετε τον χρόνο να συνειδητοποιήσετε αυτό που θα συμβεί και ότι ίσως και να είναι μια ανακούφιση. Αυτό για κάποιους είναι σωτήριο καθώς ανεξοικείωτοι με το βίωμα του θανάτου θα συντρίβονταν από το σοκ της ξαφνικής απώλειας.
Μην ξεχνάμε ότι *Η διαφορά είναι ότι στην ειρήνη τα παιδιά θάβουν τους γονείς τους ενώ στον πόλεμο θάβουν οι γονείς τα παιδιά.....*
Ένα είναι όμως το σίγουρο: Θεός, ή Κάρμα, Τυχαίο ή Οικονομία του Σύμπαντος, αυτό που θα συμβεί, όταν συμβεί, με όποιον τρόπο συμβεί, θα είναι τόσο όσο μπορείτε να αντέξετε, ούτε σταγόνα παραπάνω. Και τότε θα δείτε μέσα σας αποθέματα δύναμης που τώρα ούτε που φαντάζεστε ότι υπάρχουν. Είναι τότε που όπως μια σοφή φίλη είπε, "παύεις να κινείσαι στην περιφέρεια του κύκλου και γίνεσαι το κέντρο του".

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Είμαι κι εγώ μοναχοπαίδι. Σαν να μαζευτήκαμε πολλοί εδώ μέσα ε; Βλέπετε, ένεκα η υπογεννητικότητα. Ευτυχώς όταν πέθανε η μητέρα μου, ήμουν πλέον αρκετά μεγάλος ώστε να το αντιμετωπίσω, ήταν άλλωστε πολύ αργά να τρελαθώ, αφού ήδη ήμουν τρελός από χρόνια πριν. Όχι, δεν νιώθω μόνος μου, έχω ανθρώπους ν' αγαπώ και πάνω απ' όλα την κόρη μου...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DreamsRevenge]

Είμαι κι εγώ μοναχοπαίδι. Σαν να μαζευτήκαμε πολλοί εδώ μέσα ε; Βλέπετε, ένεκα η υπογεννητικότητα. Ευτυχώς όταν πέθανε η μητέρα μου, ήμουν πλέον αρκετά μεγάλος ώστε να το αντιμετωπίσω, ήταν άλλωστε πολύ αργά να τρελαθώ, αφού ήδη ήμουν τρελός από χρόνια πριν. Όχι, δεν νιώθω μόνος μου, έχω ανθρώπους ν' αγαπώ και πάνω απ' όλα την κόρη μου...

Μα δεν επρόκειτο να τρελαθείς φίλε μου. Κανείς δεν τρελαίνεται, εκτός αν υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που να συμβάλλουν σε αυτό και η απώλεια ενός γονέα είναι απλά η θρυαλλίδα, αλλά αυτό είναι μάλλον εξαιρετικά σπάνιο.

Και η μοναξιά που βιώνουμε σε τέτοιες στιγμές δεν είναι αληθινή κι απόλυτη γιατί κλείνει μέσα της τους δικούς της εσωτερικούς διαλόγους που δεν είναι πάντα ήρεμοι και νηφάλιοι...

Βέβαια, κι αυτό το έχω παρατηρήσει σε πλείστες όσες περιπτώσεις, οι αντιδράσεις των ανδρών απέναντι στον θάνατο προσφιλών τους προσώπων είναι πάντα λιγότερο ψύχραιμες από εκείνες των γυναικών, είναι σαν η φυσική λειτουργία και δύναμη που γεννά μέσα μας τη ζωή, να μας οπλίζει και με την απαραίτητη αντοχή στο αντίθετό της.

Εγώ είχα την "τύχη" να ζήσω και τις δύο καταστάσεις, έχασα τη μητέρα μου μετά από πολυετή άνιση πάλη με τον καρκίνο όταν πήγαινα ακόμη σχολείο. Τον πατέρα μου τον έχασα εντελώς ξαφνικά, σε μεγαλύτερη ηλικία και έχοντας ήδη τη δική μου οικογένεια.
Κάλυψα λοιπόν και τον αργό και τον αδόκητο θάνατο, και την εφηβική ηλικία και την ωριμότητα στην απώλεια.
Και στις δύο περιπτώσεις, μοναχοπαίδι γαρ, ρύθμισα και τακτοποίησα τα πάντα μόνη μου, βίωσα πολλά πράγματα μόνη μου, κι έμαθα κάτι. Ότι υπάρχουν στιγμές που θα βρεθούμε μόνοι μας, και θα αισθανθούμε μόνοι μας, όσους ανθρώπους κι αν έχουμε γύρω μας, όση αγάπη κι αν "ανταλλάσσουμε". Δεν είναι απαραίτητα κακό, πολλές φορές είναι μια κάθαρση, μια λύτρωση για όσα δεν προλάβαμε να πούμε, για όσα δεν βρήκαμε την ευκαιρία να κάνουμε. Είναι ο πάτος που αγγίζουμε για να βάλουμε κάτω τα πόδια, να πατήσουμε γερά και να ξαναξεκινήσουμε την πορεία προς τα άνω...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Scandal]

Έχω ακούσει από πολλά μοναχοπαίδια να σκέφτονται μια ιδανική κατάσταση αν μεγάλωναν με αδέλφια.
Κάτι σαν να πιστεύουν ότι τα πράγματα γι' αυτούς θα ήταν καλύτερα σε διάφορους τομείς της οικογενειακής ζωής και της κοινωνικοποίησής τους.

Εγώ έχω άλλα 2 αδέλφια.
Εντάξει υπήρχε μια πολυκοσμία / παρέα μέσα στο σπίτι, τσακωμοί, παιχνίδι, αλλά ούτε ως παιδιά ούτε ως ενήλικες κάνουμε παρέα και ουδέποτε είχαμε τις ίδιες παρέες.

Οι γονείς παλαιότερων γενιών πιέζανε τα παιδιά τους να κάνουν παρέα ο ένας τον άλλον. Κάτι σαν "να είστε ενωμένη οικογένεια".
Η ψυχολόγος μου στα 20s μου μου έλεγε ότι τα πιο πολλά αδέλφια δεν κάνουν παρέα και επίσης δεν έχουν τους ίδιους φίλους.

Φυσικά όταν υπάρχει ανάγκη, χρηματική ή υγείας ή άλλη απλή βοήθεια ή πάθει κάποιο θέμα υγείας, είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον κι εμείς τρέχουμε.
Όμως το ενδιαφέρον υπάρχει μόνο τότε.

 

[BeatrixKiddo]

Όντως σαν μοναχοπαίδι μπορώ να πω ότι ναι το έχω σκεφτεί πόσο πιο καλά θα ήταν να υπήρχαν και αδέλφια στο background.

Γιατί από το πιο απλό παράδειγμα να το δεις αν φύγουν οι γονείς από τη ζωή θα εχεις τα αδέλφια σου. Τα μοναχοπαίδια καλούνται να ωριμάσουν πιο γρήγορα σε τέτοιες καταστάσεις και να τα αντιμετωπίζουν μόνα τους.

 

[Paragontas7000]

Έχω ακούσει από πολλά μοναχοπαίδια να σκέφτονται μια ιδανική κατάσταση αν μεγάλωναν με αδέλφια.
Κάτι σαν να πιστεύουν ότι τα πράγματα γι' αυτούς θα ήταν καλύτερα σε διάφορους τομείς της οικογενειακής ζωής και της κοινωνικοποίησής τους.

Εγώ έχω άλλα 2 αδέλφια.
Εντάξει υπήρχε μια πολυκοσμία / παρέα μέσα στο σπίτι, τσακωμοί, παιχνίδι, αλλά ούτε ως παιδιά ούτε ως ενήλικες κάνουμε παρέα και ουδέποτε είχαμε τις ίδιες παρέες.

Οι γονείς παλαιότερων γενιών πιέζανε τα παιδιά τους να κάνουν παρέα ο ένας τον άλλον. Κάτι σαν "να είστε ενωμένη οικογένεια".
Η ψυχολόγος μου στα 20s μου μου έλεγε ότι τα πιο πολλά αδέλφια δεν κάνουν παρέα και επίσης δεν έχουν τους ίδιους φίλους.

Φυσικά όταν υπάρχει ανάγκη, χρηματική ή υγείας ή άλλη απλή βοήθεια ή πάθει κάποιο θέμα υγείας, είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον κι εμείς τρέχουμε.
Όμως το ενδιαφέρον υπάρχει μόνο τότε.

Ολη η κληρονομια ειναι για παρτη μας πετρο. Τι να τα κανουμε τα αδερφια. Σκοτουρα και τσακωμοι. Ευχαριστω το θεο που μεγαλωσα χωρις αδερφια.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Απριλίου 2025

Γιατί από το πιο απλό παράδειγμα να το δεις αν φύγουν οι γονείς από τη ζωή θα εχεις τα αδέλφια σου. Τα μοναχοπαίδια καλούνται να ωριμάσουν πιο γρήγορα σε τέτοιες καταστάσεις και να τα αντιμετωπίζουν μόνα τους.

Τα μοναχοπαιδια ειμαστε απο πολυ μικροι πιο ωριμα.

 

[Azur]

Τα μοναχοπαιδια ειμαστε απο πολυ μικροι πιο ωριμα.

Δύο μοναχοπαίδια που γνώρισα ήταν άκρως εγωκεντρικά και καθόλου δοτικά. Βέβαια, ήταν μικρότερα από 20 χρονών όταν κάναμε παρέα (ουσιαστικά ακόμα στην εφηβεία).

Μία καρδιακή μου φίλη, η οποία έχει περάσει τα πάνδεινα από την άχρηστη μάνα της (κακοποίηση, εκβιασμός ότι θα την κλείσει στο ψυχιατρείο ή ότι θα καλέσει την αστυνομία κ.λπ.), είναι μοναχοπαίδι και καμία σχέση δεν έχει με τα προηγούμενα παιδιά.

Παίζουν ρόλο και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες μεγάλωσε κάποιος, όχι μόνο το αν έχει αδέλφια ή όχι.

 

[Scandal]

Στα μοναχοπαίδια πολύ μικρά παιδάκια βλέπω μια απέραντη μοναξιά. Για τα μεγαλύτερα δεν ξέρω τι παίζει, άλλωστε τα μεγαλύτερα παιδιά πάνε σχολείο και μπορούν αυτόνομα να βγουν από το σπίτι.

Δηλαδή ναι μεν οι γονείς προσπαθούν να τα κοινωνικοποιήσουν τα μικρά παιδάκια, όμως όταν γυρνάνε σπίτι τα βλέπεις να παίζουν ολομόναχα με τα τουβλάκια τους και να έχουν μόνο, συνήθως τον ένα γονέα στο σπίτι να τους μιλάει και να τα απασχολεί.
Δεν ξέρω, μου φαίνεται κάπως.

 

[glayki]

Δύο μοναχοπαίδια που γνώρισα ήταν άκρως εγωκεντρικά και καθόλου δοτικά. Βέβαια, ήταν μικρότερα από 20 χρονών όταν κάναμε παρέα (ουσιαστικά ακόμα στην εφηβεία).

Μοναχοπαίδι υπήρξα και απέχω από αυτό που περιγράφεις, ίσως βέβαια άλλαξε με τον καιρό η αίσθηση προσοχής που λαμβανα ως παιδί, αφενός μεν γιατί από τις αρχές σχετικά της δεκαετίας των 20 δεν έχω γονείς, αφετέρου γιατί με ωρίμασαν οι πολλαπλές υποχρεώσεις που ανέλαβα.

 

[Friday_k]

και εγω ως μοναχοπαιδι ειχα αυτη την σκεψη οτι αμα ειχα αδερφια θα ηταν πιο "ιδανικα" τα πραγματα. θα υπηρχε μια παρεα, ενα στηριγμα κλπ κλπ.
ομως οτι ανθρωπο εχω γνωρισει που εχει αδερφια, μου εχει πει πως δεν ηταν κοντα με τα αδερφια του (σε σχεση με αυτο που ειχα εγω στο μυαλο μου), ουτε κανανε παρεα.

οσο για το μεγαλωμα μου, η οικογενεια μου ηταν απων, οποτε μεγαλωσα μονη. ωριμασα πολυ γρηγορα και αυτο μπορω να πω πως μου εχει βγει σε καλο.

τωρα για τα κληρονομικα, ναι αυτο ειναι ενα πολυ θετικο κομματι, τα εχεις ολα δικα σου
θα προτιμουσα βεβαια να ειχα ενα δυνατο δεσιμο με το αδερφακι μου, παρα μια ολοδικια μου κληρονομια.