Παιδικά χρόνια τότε και τώρα

[Dr No]

Και μενα μου ξυπνησαν αναμνησεις αλλα εχει ενα δικιο η Μισελ λεγοντας οτι δεν πρεπει να τα δεχτουμε ολα ακριτα. Δεν ηταν τιποτα το ιδιαιτερο απλα επειδη ξυπναν αναμνησεις τα "ανεβαζουμε" ολα ποιοτικά με υπερμετρο ομως βαθμο. (Οχι οτι ειναι και για πεταμα-μην παμε στο αλλο ακρο)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Youki]

Η πρωθυπουργία του Κ.Καραμανλή τελείωσε το 1980. Ένας σημερινός 28ρης έχει γεννηθεί το 1981.

Λέει ότι συγκεκριμένα, η Σούπερ Κατερίνα δεν είχε τότε τέτοια άρθρα, ενώ τώρα έχει. Και ζήτησα να μου υποδείξει το τεύχος.

Ο Κ.Καραμανλής διετέλεσε και πρόεδρος της Δημοκρατίας, η 2η δε θητεία του έληξε το '95, όταν δλδ οι σημερινοί 28ρηδες ήταν 15! Οπότε ναι, ένας σημερινός 28ρης μπορεί και να τον θυμάται!

Για τη Σουπερ Κατερίνα κατάλαβα άλλο (αυτό που έγραψα παραπάνω)αν και πραγματικά δεν γνωρίζω την ύλη της πλέον!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fandago]

Η πρωθυπουργία του Κ.Καραμανλή τελείωσε το 1980. Ένας σημερινός 28ρης έχει γεννηθεί το 1981.

Λέει ότι συγκεκριμένα, η Σούπερ Κατερίνα δεν είχε τότε τέτοια άρθρα, ενώ τώρα έχει. Και ζήτησα να μου υποδείξει το τεύχος.

Απλά τον προλάβαμε ως πρόεδρο της Δημοκρατίας και γενικότερα εν ζωή.

Επίσης αυτό για την Σούπερ, εγώ το εξέλαβα ως υπονοούμενο για περιοδικά τύπου Cosmopolitan, τα οποία είναι πλέον της μόδας στα 15χρονα (και άνω) κορίτσια

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Subject to change]

Ναι αλλά ο Κ.Καραμανλής για την πρωθυπουργία του έγινε γνωστός, όχι για την θητεία του ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας methinks.

@fandago: Από περιέργεια, ξέρεις τότε ποιό τεύχος του Cosmopolitan έγραψε κάτι τέτοιο; Μπορείς να το βρεις; Ακόμα και για αυτό μου κάνει εντύπωση...
Τελικά την κρυάδα με το αλυσοπρίονο την κατάλαβες;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fandago]

@fandago: Από περιέργεια, ξέρεις τότε ποιό τεύχος του Cosmopolitan έγραψε κάτι τέτοιο; Μπορείς να το βρεις; Ακόμα και για αυτό μου κάνει εντύπωση...
Τελικά την κρυάδα με το αλυσοπρίονο την κατάλαβες;

Δεν ξέρω αν έγραψε ακριβώς τέτοιο άρθρο, απλά το "πνεύμα" των τίτλων του είναι του στυλ "κάντε τον δικό σας με 5 βήματα", "πως να τον τρελάνετε στο κρεβάτι", "της φίλης μου ο φίλος, είναι δυο φορές φίλος μου;"

Ναι να το "μοιράσουμε", ομολογώ ότι δεν το έπιασα με την πρώτη

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ηρώ]

Πάνω στο θέμα, δε μου αρέσει ούτε εμένα όλο αυτό : "Εμείς είμαστε η καλύτερη γενιά, κρίμα για τα παιδιά που γεννιούνται σήμερα ή έπειτα από μας, τι χάσανε!"
Και αυτές οι γενιές με τη σειρά τους θα έχουν άλλα τόσα να θυμούνται αναπολώντας την παιδική τους ηλικία και τις τότε ασχολίες τους και δε θα υστερούν σε τίποτα εφόσον τότε ήταν ευτυχισμένα και τα απολάμβαναν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Obscura]

Ψευτονοσταλγούσα κάποτε όταν διάβαζα τέτοια κείμενα. Μέχρι που ξαφνικά θυμήθηκα ότι δεν έχω καμία απολύτως αίσθηση του ανήκειν για να μπορέσω να ταυτιστώ έστω και στο ελάχιστο με το πρώτο πληθυντικό μιας γενιάς. Μετά άρχισε να μου κακοφαίνεται που το 1/2 των παιδικών μου αναμνήσεων ήταν συνυφασμένο με ολόκληρη την τηλεοπτική αθλιότητα του '80 και του '90. Κρίμα για τη χαμένη μου ζωή. Η πραγματική μου παιδική ηλικία έγκειται στην αθωότητα ενός κόσμου με διακριτά όρια και στη φαντασία. Όλα τα άλλα δεν είναι παρά προϊόντα.

Υ.Γ. Λία, με έκανες και γέλασα, ειδικά αυτό με το game boy και το αλυσοπρίονο, το ερμήνευσα κάπως έτσι: "Για τολμήστε παιδάκια να μου ζητήσετε το game boy!" Και φυσικά όποιος είχε δύο game boy, την pokemon blue, την pokemon red και ένα καλώδιο ΔΕΝ είχε ανάγκη από φίλους!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[jrot6]

Aκολουθούν 2 βιντεάκια από το youtube:

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Λέγεται -από κάποιους/ες ρομαντικούς/ες κυρίως- ότι όσοι/ες είμαστε "παιδιά" της δεκαετίας του 80 ζήσαμε την τελευταία δεκαετία της αθωότητας.
Η πραγματικότητα:
Τα θετικά
Είναι γεγονός ότι χαρήκαμε το παιχνίδι στις αλάνες, διότι δεν είχε επεκταθεί σε μεγάλο βαθμό ακόμα η οικοπεδοποίηση. Επίσης, δεν υπήρχαν τόσοι κίνδυνοι όσοι σήμερα. Θυμάμαι ότι τα καλοκαίρια παίζαμε με τις ώρες πολλά παιδιά μαζί και οι γονείς μας δεν ανησυχούσαν, διότι γνωρίζονταν μεταξύ τους. Τη σημερινή εποχή αφενός μεν τα παιδιά είναι εγκλωβισμένα στις πολυκατοικίες αφετέρου δε υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι και αρκετοί γονείς φοβούνται να τα αφήνουν να παίζουν στις πλατείες.

Τα αρνητικά:
Για πολλά θέματα δεν υπήρχε η αίσθηση του κινδύνου. Τα καλοκαίρια, στο σπίτι της γιαγιάς μου στον Πύργο της Ηλείας, μαζευόμασταν πολλά παιδιά στο περιβόλι της και τρώγαμε φρούτα από τα δέντρα χωρίς να τα πλένουμε. Αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο.
Επίσης, στις σχολικές εκδρομές, όταν πήγαινα στο δημοτικό, θυμάμαι ότι πίναμε από το ίδιο μπουκάλι με τις φίλες μου. Θα έπινα, λόγου χάρη, εγώ από την πορτοκαλάδα της κι εκείνη από τη βυσσινάδα μου κτλ. Κι αυτό επίσης ήταν πολύ επικίνδυνο. Αντίθετα τη σημερινή εποχή τα παιδιά είναι υποψιασμένα σχετικά με τις μολυσματικές ασθένειες.
Επιπλέον, τα παιδικά που βλέπαμε φαίνονταν αθώα, αλλά ουσιαστικά ήταν πορνογραφήματα. Μια παρένθεση: Ως προοδευτικός άνθρωπος αποδέχομαι την πορνεία, διότι οι ιερόδουλες επιτελούν κοινωνικό ρόλο. Δεν έχω ρατσισμό για καμία κοινωνική ομάδα. Ωστόσο, θεωρώ ότι στις παιδικές ταινίες πρέπει να υπάρχει ευαισθησία και σεβασμός στην παιδική ψυχή. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα: Θα θυμάστε σίγουρα (τουλάχιστον όσοι/ες είστε 35+) την Κάντυ, το γνωστό ξανθό πουτανάκι (συγνώμη για τη λέξη) με τα σγουρά μαλλιά, που μια ήθελε τον Άντονι, μια τα ξαδέλφια του, τον Στίαρ και τον Άρτζι, μία τον Τέρι, που γνώρισε στο κολέγιο, μια τον Νηλ, ακόμα και τον θείο Γουίλιαμ. Όταν μάλιστα σκοτώθηκε ο Άντονι σκοτώθηκε πέφτοντας από το άλογο, η Κάντυ την έπεσε στα ξαδέλφια του. Στις 9 του μακαρίτη, που λέμε. Τότε μου άρεσε το παιδικό αυτό. Με πιο ώριμο "βλέμμα" όμως διαπιστώνω ότι προβάλλονταν αρνητικά πρότυπα.
Άλλο πάλι: Ενώ από τη μια θεωρούσαμε ταμπού το να μιλήσουμε για το σεξ, όταν πηγαίναμε στο δημοτικό, από την άλλη δεν αλλάζαμε θέμα. Τουλάχιστον σήμερα τα παιδιά είναι πιο ειλικρινή.

Ίσως ακούγομαι κυνική, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα (τουλάχιστον ως έναν βαθμό.).

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Πέρα από τα παραπάνω θεωρώ ότι υπάρχει μια αδικαιολόγητη και άδικη αυστηρότητα προς τη νέα γενία. Είμαι γενικώς αντίθετη με τη γενικότερη τάση που υπάρχει να κατηγορούμε τη νεότερη γενιά εκθειάζοντας τη δική μας. Καμένη γη βρηκαν τα νεότερα άτομα κι εκείνα δικαιούνται να μας ψέγουν κι όχι εμείς αυτά. Κάποιους/ες που έχουν παρόμοια ηλικία μ' εμένα ίσως να τους δυσαρεστήσω μ' αυτά που λέω, ωστόσο, με ενδιαφέρει η αντικειμεικότητα -στο μέτρο του εφικτού.

Κάτι άλλο: Η "αγνή" δεκαετία του 80 (που ήμουν παιδί) ήταν γεμάτη από υποκρισία και προσποιητή ηθική. Σήμερα, λ.χ., οι γονείς μιλούν ελεύθερα στα παιδιά τους για το σεξ, ενώ τότε ήταν ταμπού μια τέτοια κουβέντα. Μεγαλώσαμε σε έναν ψεύτικο κόσμο, αγνοώντας την πραγματικότητα, τους φυσικούς και τους κοινωνικούς της νόμους. Τι να εξειδανικεύσω λοιπόν; Δεν θεωρώ ότι η δική μας γενιά είχε κάτι καλύτερο από την τωρινή.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Claire Rentfield]

Τα αρνητικά:
Για πολλά θέματα δεν υπήρχε η αίσθηση του κινδύνου. Τα καλοκαίρια, στο σπίτι της γιαγιάς μου στον Πύργο της Ηλείας, μαζευόμασταν πολλά παιδιά στο περιβόλι της και τρώγαμε φρούτα από τα δέντρα χωρίς να τα πλένουμε. Αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο.
Επίσης, στις σχολικές εκδρομές, όταν πήγαινα στο δημοτικό, θυμάμαι ότι πίναμε από το ίδιο μπουκάλι με τις φίλες μου. Θα έπινα, λόγου χάρη, εγώ από την πορτοκαλάδα της κι εκείνη από τη βυσσινάδα μου κτλ. Κι αυτό επίσης ήταν πολύ επικίνδυνο. Αντίθετα τη σημερινή εποχή τα παιδιά είναι υποψιασμένα σχετικά με τις μολυσματικές ασθένειες.

Δεν έπαθες όμως ποτέ τίποτα, πράγμα που σημαίνει πως ίσως και να μην ήταν επικίνδυνο τελικά εκείνη την εποχή, ενώ ίσως είναι τώρα.
Μην ξεχνάς πως ο λόγος που δεν πρέπει να τρώμε καρπούς χωρίς να τους πλύνουμε είναι κυρίως τα φυτοφάρμακα, που όμως δεν τα χρησιμοποιούσαν τόσο τότε και κυρίως όχι στα δικά τους δέντρα.
Επίσης το να πίνεις από το ίδιο ποτήρι ή μπουκάλι που θα πιεί και ένα άλλο παιδάκι, τότε δεν ήταν τόσο επικίνδυνο όσο είναι τώρα. Δεν είχαν σκάσει ακόμα ένα σωρό μολυσματικές ασθένειες που πλέον μας έχουν υποψιάσει.
Και τέλος μην ξεχνάς τους παιδικούς σταθμούς που πλέον μεγαλώνουν όλα τα παιδάκια γιατί οι γονείς τους εργάζονται και οι δυό. Τα μικρά είναι συνέχεια άρρωστα γιατί κολλάνε το ένα με το άλλο σε πολύ μικρή ηλικία, ενώ παλιά αυτό γινόταν από τα σχολικά χρόνια και μετά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Aleksa]

Το καλό είναι οτι τα πρώτα χρόνια της ζωής μου τα έζησα με τους γονείς μου κι όχι μοιρασμένα με κάποιον παιδικό σταθμό, πρόλαβα κι έπαιξα κλέφτες κι αστυνόμους στις αλάνες, απόλαυσα φρούτα και λαχανικά που σκόρπιζαν το άρωμά τους με το που τα κόβαμε, έζησα την ανεμελιά της επιστροφής με τα πόδια από σχολείο του κέντρου της Αθήνας με τις συμμαθήτριές του δημοτικού χωρίς οι γονείς μας να πεθαίνουν από αγωνία (τότε που τα κινητά τηλέφωνα δεν είχαν καν δημιουργηθεί ως..ιδέα) κι ένα σωρό άλλα σε μια πρωτεύουσα με λιγότερα αυτοκίνητα και περισσότερο ανθρώπινη.

Το κακό είναι οτι τότε δεν ήμουν σε θέση να εκτιμήσω όλ'αυτά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Deutsch... Lover]

Spoiler

Spoiler

Spoiler

Spoiler

Spoiler

Spoiler

Spoiler

Λίγος προβληματισμός

Μετάφραση στο γερμανικό: όταν ήμουν παιδί, το κοινωνικό μου δίκτυο ονομαζόταν ''έξω''

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Λίγος προβληματισμός
Μετάφραση στο γερμανικό: όταν ήμουν παιδί, το κοινωνικό μου δίκτυο ονομαζόταν ''έξω''

Eίσαι ρεαλιστικότατη!
Στα δικά μου παιδικά χρόνια (80s) βέβαια υπήρχε και πολύ υποκρισία. Σχολούσαμε από το κατηχητικό και στο δρόμο λέγαμε όλο για αγόρια!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Deutsch... Lover]

Eίσαι ρεαλιστικότατη!

Είμαι τυχερή που μέχρι τα 10 μου μπορεί και λίγο περισσότερο δεν είχα υπολογιστή

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Είμαι τυχερή που μέχρι τα 10 μου μπορεί και λίγο περισσότερο δεν είχα υπολογιστή

Εμένα μου τον έκανε δώρο ο πατέρας μου στα 18 μου χρόνια, όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο. Την ίδια χρονιά (1995) η μητέρα μου μου έκανε δώρο ένα κινητό.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Θα μου μείνουν αξέχαστα τα καλοκαίρια στο σπίτι της γιαγιάς μου, στον Πύργο της Ηλείας. Εκεί χαιρόμασταν πραγματικά το παιχνίδι. Η πλάκα ήταν όμως που μας έλεγαν διαρκώς οι γονείς μας και οι συγγενείς μας να μην πηγαίνουμε σε απόκρημνα μέρη, όταν παίζουμε κρυφτό, γιατί τάχα κυκλοφορεί ένας άνθρωπος, που τρώει παιδιά. Μέχρι 12 ετών το πίστευα, αλλά μετά κατάλαβα τι εννοούσαν.... Δεν ήθελαν προφανώς να μιλήσουν ξεκάθαρα για τον ενδεχόμενο κίνδυνο βιασμού, εάν απομακρυνόμασταν (λ.χ. σε χωράφια). Καλό είναι όμως και οι γονείς να "ανοίγουν τα μάτια" στα παιδιά τους και να μιλούν ξεκάθαρα κι όχι να ωραιοποιούν τις λέξεις, γιατί έτσι το παιδί δεν υποψιάζεται τους κινδύνους και δεν προσέχει ΄όσο θα έπρεπε. Θυμάμαι ότι είχε η γιαγιά μου ένα κτήμα κοντά στον Αλφειό ποταμό κι εγώ εξαφανιζόμουν στο χωράφι με τα καλαμπόκια, όταν παίζαμε κρυφτό με τα ξαδέλφια μου και τα άλλα παιδιά της γειτονιάς. Πολύ παράτολμο από την πλευρά μου! Τώρα που συνειδητοποιώ τι έκανα τρελαίνομαι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 209912]

Όταν ήμουνα μικρός με έναν φίλο μου κλέβαμε σολοκοτάκια λακτάκια και φακελάκια με χαρτάκια από ένα μπακάλικο του χωριού. Ο ένας φώναζε την καταστηματάρχισσα να του δείξει και καλά ένα απορυπαντικό που ήθελε η μάνα του και ο άλλος βούταγε τα κλοπιμαία. Κλέβαμε πάντα μόνο δύο λακτάκια και ένα φακελάκι για να μην καταλάβει την διαφορά η καταστηματάρχισσα. Ακόμη θυμάμαι πως ένιωθα μετά από κάθε επιτυχημένη κλοπή.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Όταν ήμουν παιδί, τα καλοκαίρια στο σπίτι της γιαγιάς μου στον Πύργο της Ηλείας η μητέρα μου με τη θεία μου και τη γιαγιά μου έφτιαχναν σπιτικα ζυμαρικά, δίπλες και πίτες. Μου αρεσε πολύ αυτή η διαδικασία και τις βοηθούσα κι εγώ όσο μπορούσα. Ιδιαίτερα καλή ήμουν βέβαια στον ρόλο του δακιμαστή.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Scandal]

Το διάβασα στο facebook και μου άρεσε σαν άποψη.
Γενικά στις μέρες μας κατηγορείται η κοινωνία ότι έχει πάρει τον κατήφορο σε σχέση με τις δεκαετίες 70s - 80s σε κινδύνους και εγκληματικότητα που αφορά τα παιδιά, οι γονείς είναι υστερικοί με τον κίνδυνο ενώ οι παλαιότερες γενιές γονέων είχαν άγνοια κινδύνου κτλ:

Lea Verou:
Δεν είναι ακριβώς ότι οι γονείς μας είχαν άγνοια κινδύνου, είναι ότι εμείς έχουμε υπερβολική γνώση κινδύνου. Είναι γνωστό στην ψυχολογία ότι όταν ακούμε για ένα περιστατικό τείνουμε να υπερεκτιμούμε τη συχνότητα του (availability heuristic). Όποτε όταν τα media μας βομβαρδίζουν όλη μέρα με ο,τι ατύχημα, απαγωγή, κακοποίηση συμβαίνει, τείνουμε να αποκτούμε την άποψη ότι ζούμε σε πολύ επικίνδυνο κόσμο, ενώ με βάση στατιστικές, ο κόσμος είναι πιο ασφαλής τώρα απ’οτι ήταν γενιές πριν. Αν σε ενδιαφέρει να μάθεις περισσότερα για αυτό το φαινόμενο, ψάξε το βιβλίο Small animals: Parenthood in the age of fear