Παλιός Ελληνικός Κινηματογράφος

[Resaldis]

Πολλές ταινίες του ΠΕΚ παραμένουν δημοφιλείς στη χώρα μας, ωστόσο η καλλιτεχνική τους αξία είναι αμφισβητούμενη:

Η νοσταλγία, ως εξήγηση, έχει να κάνει πιο πολύ με τους ηλικιωμένους, που βλέποντας μια παλιά ταινία ανακαλούν στη μνήμη τους εικόνες απ’ τα νιάτα τους. Όμως αυτό δεν αφορά τους νέους ή και τους μεσήλικες ακόμα. Γιατί τι είδους νοσταλγία μπορεί να ‘χουνε για πρόσωπα που δε γνώρισαν, χώρους που δεν έζησαν, ή καταστάσεις που δεν βίωσαν; Το ότι γελάνε ακόμα με τους κωμικούς της εποχής, ή το ότι βλέπουν σε αυθεντική εκτέλεση πασίγνωστα λαϊκά τραγούδια, ίσως να δίνει μια πιθανή απάντηση, αλλά το ερώτημα παραμένει.

Τελευταία έχω την αίσθηση ότι ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος είναι αρκετά υπερτιμημένος. Βρίσκω ότι οι κωμωδίες έχουν συχνά ένα χιούμορ παιδαριώδες και ενοχλητικό, ενώ πολλά απ' τα δράματα είναι τόσο υπερβολικά που καταντούν γελοία. Οι γυναίκες είναι υποταγμένες στους άντρες και τους πατεράδες τους, και αν δεν είναι το μετανιώνουν, οι ηθικοπλαστικές κορώνες αφθονούν, οι ομοφυλόφιλοι διακωμωδούνται σκληρά, η παρθενιά, ο γάμος, η οικογένεια εξυμνούνται και οι εναλλακτικοί τρόποι ζωής καταδικάζονται και τιμωρούνται απ' τον σεναριογράφο.

Πηγή 1η: ArtViews
Πηγή 2η: Κινηματογραφική Λέσχη

 

[Resaldis]

@Himela Σε καλώ να τοποθετηθείς!

 

[Luke87]

Πολύ άνοστος κινηματογράφος. Η κόρη μου η σοσιαλίστρια, η Αλίκη στο ναυτικό. Για παιδιά θα έλεγα ή ούτε καν.

 

[giannhs2001]

Το πρόβλημα είναι πως ο Παλιός Ελληνικός Κινηματογράφος πρέπει να λέγεται και σκέτο Ελληνικός Κινηματογράφος καθώς δυστυχώς σήμερα έχει καταρρεύσει. Ούτε στον τομέα της έβδομης τέχνης παράγουμε τίποτα.

Εξ αρτάται πάντως σε ποια φάση του. Προσωπικά αρέσκομαι στο να βλέπω από αρχεία παλιές ελληνικές ταινίες ανά δεκαετία (οι προπολεμικές που έχουν σωθεί είναι ελάχιστες, ξεκινάνε συνήθως το '20 όπως οι Περιπέτειες του Βίλλαρ που γυρίστηκε το 1927 και είναι βουβός κινηματογράφος, μια εικοσάλεπτη ταινία που είναι σαν απομίμηση του Τσάρλι Τσάπλιν) και μαρεσει να συγκρίνω τις αλλαγές ανά δεκαετία.

Συνήθως όταν λέμε παλιός κινηματογράφος στο μυαλό μας έρχεται η δεκαετία του '60 με τιτανομεγιστες προσωπικότητες της εποχής όπως Αλεξανδράκης, Καρέζη, Βέγκος, Χρονοπούλου, Παπαμιχαήλ, Κωνσταντάρας, Ρίζος κλπ. Το '60 το κινηματογραφικό στυλ ουσιαστικά ήθελε να ευαισθητοποιήσει τον θεατή. Να δείξει την άσχημη όψη των παραγκουπόλεων και της φτώχειας στην παλιά Αθήνα σε μια εποχή όπου ο Καραμανλής έκανε τα πάντα για να το κρύψει για τουριστικούς λόγους. Από την άλλη το '80 έμεινε γνωστό για τις βιντεοταινίες εποχής με Γαρδέλη, Ψάλτη και Μουστάκα να συνδέουν τα ονόματά τους με την δεκαετία αυτή. Όταν είσαι 15 θεωρείς αυτές τις βιντεοταινίες καταπληκτικές (το ρόδα τσάντα και κοπάνα ένας Θεός ξέρει πόσες φορές το είδα) αλλά όταν μεγαλώνεις και κάνεις συγκρίσεις με κριτική σκέψη καταλαβαίνεις πως ποιοτικά το '80 ήταν απόλυτος ξεπεσμός του κινηματογράφου. Αλλά σίγουρα καλλίτερα από το σήμερα.