Περίσσιος χρόνος

[Νωεύς]

Περίσσιος χρόνος


Ο χρόνος αφ’ εαυτού του είναι άπειρος, αιώνιος. Όταν δεν είναι τέτοιος, τότε κάτι τρέχει. Κάτι συμβαίνει, κάτι υπάρχει. Αυτό το κάτι, έχει ήδη μετρήσει και σκλαβώσει ένα κάποιο μέρος του χρόνου. Όλα όσα συμβαίνουν και υπάρχουν, έτσι ή αλλιώς, πάνω στην ουρά του χρόνου φορτώνονται. Περίσσιος χρόνος λοιπόν, έτσι, θεωρείται το μέρος εκείνο του χρόνου, που είναι ακόμη ελεύθερο από φορτία, από ιστορία, είναι διαθέσιμος: είναι μέλλον
Ο περίσσιος χρόνος είναι, από γεννησιμιού του, η μεγάλη προσδοκία «θεών τε και ανθρώπων», είναι ο ανεκλάλητος λόγος ύπαρξης του Κόσμου και του Δημιουργού του. Είναι μία βεβαιότητα εκ των «ουκ άνευ», στοιχειακή προϋπόθεση όλων των βεβαιοτήτων του κόσμου μαζί και ξεχωριστά. Αν δεν υπήρχε αυτός, τίποτα δεν θα είχε αξία: άρα, και παρόν.
Παρόν και μέλλον μαζί, κάνουν τον «Αιών»(α), αλλά και μόνο με το μέλλον, ο περίσσιος χρόνος παραμένει «αιώνιος», άπειρος. Απ’ την αποδεδεγμένη αυτή αλήθεια ξεκινάει και παίρνει νόημα η δοξασία των ανθρώπων, περί «Κλήρου», κληρονομικότητας και Κληρονομιάς. Έννοιες θεοσκότεινες, έως και «θεουργικές»!
Το πότε η έννοια και (πρακτική) σημασία του περίσσιου χρόνου εμφανίστηκε σε ανθρώπινο μυαλό, μόνον ένας Θεός μπορεί να (μας) το βεβαιώσει αληθινά. Γι’ αυτό μάλλον( κι ο «δυτικός άνθρωπος»(σήμερα, όλος σχεδόν ο κόσμος, με εξαίρεση τους «Κινέζους»!), αποδέχθηκε ως πιο πειστική, τη «βιβλική». Έτσι κι αλλιώς πάντως, το ζήτημα έχει «μόνον ιστορική (και μυθική) σημασία». Εκείνο που έχει «ουσιαστική αξία», είναι το γεγονός ότι ο άνθρωπος, από εκεί και μετά, ξεκίνησε να μετράει τον περίσσιο (του χρόνο. Έτσι έμαθε, μεταξύ άλλων, και για το Χρήμα και την … Αθανασία!

Εσείς, πως το βλέπετε το "θέμα";

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Tsipouro]

Η άποψή μου βρίσκεται στην υπογραφή σου, όποιος έχει χρήμα, απαλλάσεται από ένα μέρος των "κάτι" που σκλαβώνουν ένα μέρος του χρόνου του.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kleftra]

Γιατί την εποχή μας τούτη, ισχύει μία απλή, γι' αυτό και μεγάλη αλήθεια: "Όποιος έχει χρήμα, έχει και περίσσιο χρόνο".

Λάθος. Δεν συμφωνώ.Μπορεί με τα χρήματα να βάζεις άλλους να δουλεύουν για σένα κάνοντας πράγματα που πριν ήσουν αναγκασμένος να κάνεις μόνος σου ομως στην θέση αυτών έχεις χιλια δυο περισσότερα να κάνεις με σκοπό να διατηρήσεις και να αυξήσεις τα χρήματα σου, ακόμη πρέπει να ελέγξεις κι όλους αυτούς που δρουν για σένα.
Πιστεύω πως για τους ανθρώπους που έχουν χρήματα το σημαντικότερο αγαθό κι αυτό που στερούνται πλέον είναι ο ελεύθερος χρόνος.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Περίσσιος χρόνος


Ο χρόνος αφʼ εαυτού του είναι άπειρος, αιώνιος. Όταν δεν είναι τέτοιος, τότε κάτι τρέχει. Κάτι συμβαίνει, κάτι υπάρχει. Αυτό το κάτι, έχει ήδη μετρήσει και σκλαβώσει ένα κάποιο μέρος του χρόνου. Όλα όσα συμβαίνουν και υπάρχουν, έτσι ή αλλιώς, πάνω στην ουρά του χρόνου φορτώνονται. Περίσσιος χρόνος λοιπόν, έτσι, θεωρείται το μέρος εκείνο του χρόνου, που είναι ακόμη ελεύθερο από φορτία, από ιστορία, είναι διαθέσιμος: είναι μέλλον;

Επαγωγικά θα έλεγα τότε ότι μάλλον δεν έχω μέλλον αυτή την εποχή. Μήπως είναι αυτό δείγμα ότι σε αυτή τη φάση ζω "φυσιο-λογικά" το παρόν, αλλά με το Dasein μου (εμπειρική μου ύπαρξη μου) και όχι με το Existenz μου (Υπόστασή μου, - εκείνη του "Ερημίτη") ; Το χρήμα δεν το συσχετίζω με το χρόνο, αντίθετα πιστεύω ότι πιο συχνά οι πολύ φτωχοί έχουν περισσότερο υπαρξιακό μέλλον και χρόνο από τους πολύ πλούσιους. Γενικότερα, η αίσθηση του χρόνου και του χρήματος έχει αξία πάντως να μελετηθεί όταν ο άνθρωπος ζει στα άκρα, κι όχι τόσο στον μέσο όρο. Βέβαια αν πιάσουμε κουβέντα για αυτά, θα μπλέξουμε σε έναν κυκεώνα εννοιών και όρων τι θεωρεί χρήμα, χρόνο και πλούτο ο καθένας μας (άρα και μέλλον και Υπόσταση).

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

... Το χρήμα δεν το συσχετίζω με το χρόνο, αντίθετα πιστεύω ότι πιο συχνά οι πολύ φτωχοί έχουν περισσότερο υπαρξιακό μέλλον και χρόνο από τους πολύ πλούσιους. Γενικότερα, η αίσθηση του χρόνου και του χρήματος έχει αξία πάντως να μελετηθεί όταν ο άνθρωπος ζει στα άκρα, κι όχι τόσο στον μέσο όρο. Βέβαια αν πιάσουμε κουβέντα για αυτά, θα μπλέξουμε σε έναν κυκεώνα εννοιών και όρων τι θεωρεί χρήμα, χρόνο και πλούτο ο καθένας μας (άρα και μέλλον και Υπόσταση).

Μα το χρήμα , και ιδιαίτερα αυτό που παράγεται από χρήμα(τραπεζικό ή χρηματιστηριακό), είναι χρόνος (και μάλιστα "μελλοντικός")!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Μα το χρήμα , και ιδιαίτερα αυτό που παράγεται από χρήμα(τραπεζικό ή χρηματιστηριακό), είναι χρόνος (και μάλιστα "μελλοντικός")!

Με ποιά έννοια ; Δεν είναι ο εφοπλιστής λεφτάς σκλάβος του συστήματος, του χρήματος και του χρόνου όσο και ο εργάτης ; Η πλειοψηφία των δυτικών ανθρώπων ζουν στο παρόν τους. Δεν πιστεύω ότι είναι ταξικό το πρόβλημα. Ο δούλος θα'ναι δούλος και ως εφοπλιστής. Είμαστε σκλάβοι στην πλειοψηφία μας οι δυτικοί, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης. Εκτός αν έχουμε διαφορετικό ορισμό για την ελευθερία που εγώ εννοώ μόνο εσωτερικά υπαρκτή.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

Με ποιά έννοια ;

Πρακτικά ό,τι εννοούμαι "χρήμα", τι συμβολίζει αν όχι μία πίστωση του μέλλοντος, με μία (ή και πολλές) αξία(ες) του παρόντος; Πουλώ σε κάποιον ένα μήλο και εκείνος μου δίνει ένα Ευρώ. Τι μου δίνει δηλαδή; Απλά τη δυνατότητα, σε μελλοντικό χρόνο να αγοράσω (ενδεχόμενα κι απ' τον ίδιο) κι εγώ ένα μήλο(ή κάτι ανάλογο).

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Πρακτικά ό,τι εννοούμαι "χρήμα", τι συμβολίζει αν όχι μία πίστωση του μέλλοντος, με μία (ή και πολλές) αξία(ες) του παρόντος; Πουλώ σε κάποιον ένα μήλο και εκείνος μου δίνει ένα Ευρώ. Τι μου δίνει δηλαδή; Απλά τη δυνατότητα, σε μελλοντικό χρόνο να αγοράσω (ενδεχόμενα κι απ' τον ίδιο) κι εγώ ένα μήλο(ή κάτι ανάλογο).

Ουσιαστικός χρόνος είναι να υπάρχεις με τον εαυτό σου κάνοντας πράγματα γι'αυτόν (για την ψυχή σου, το Είναι σου το βαθύ εννοώ), και να μην τον χάνεις ακόμα κι όταν επικοινωνείς με τους ανθρώπους ή έχεις κάποια σχέση. 'Εξω από τον εαυτό σου όσο χρήμα και να'χεις δεν έχεις χρόνο για τίποτα, και δεν αγοράζεις παρά μόνο σάπια μήλα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

Ουσιαστικός χρόνος είναι να υπάρχεις με τον εαυτό σου κάνοντας πράγματα γι'αυτόν (για την ψυχή σου, το Είναι σου το βαθύ εννοώ), και να μην τον χάνεις ακόμα κι όταν επικοινωνείς με τους ανθρώπους ή έχεις κάποια σχέση. 'Εξω από τον εαυτό σου όσο χρήμα και να'χεις δεν έχεις χρόνο για τίποτα, και δεν αγοράζεις παρά μόνο σάπια μήλα.

Ναι, συμφωνώ απόλυτα, αλλά "έτερο εκάτερο", καθότι παρά ταύτα, και όταν "βγαίνουμε" από τον "εαυτό" μας, ζούμε σε "βέβηλο κόσμο"! Στον κόσμο αυτό, δυστυχώς, η "ουσία" του χρόνου, μετριέται σε (και με) "χρήματα"! Νομίζω, για το τελευταίο, πως θα συμφωνείς!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

Το "χρήμα"


Η πίστη, και κατά τον Παύλο( Προς Εβρ. Ια, 1), είναι «ελπιζομένων πεποίθησις», δηλαδή «βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων».
Η πίστη είναι ταυτόχρονα εγωισμός και απόλυτη αυτοάρνηση. Διότι δρω γιʼ αυτό που πιστεύω( πχ Θεό ή χρήμα), σημαίνει δρω για μένα, αλλά η αξία της δράσης μου, δεν αποδίδεται σʼ εμένα: την κατέχει, έτσι κι αλλιώς, ή ο Θεός ή το χρήμα( ή όποιο άλλο ουσιαστικό της πίστης σου).
Η πίστη, έτσι κι αλλιώς, είναι ένα πάθος, πάθος όμως γένους και όχι είδους. Είναι δηλαδή επίθετο ανθρώπινο, που κάνει τον άνθρωπο γένος, από είδος. Είναι θεμελιακό στοιχείο «εξημέρωσης», προς «πολιτισμό»: αν ως τέτοιον εννοήσουμε το γενικό πλαίσιο συνύπαρξης του ανθρώπου, με τα υπόλοιπα «οικόσιτα», προς ικανοποίησή του. Γιατί, κατά το βάθος της κάθε «ανθρώπινης συνείδησης», το κάθε ζητούμενό της, προσδοκά την ικανοποίηση. Ο θάνατος αρχίζει τη μουρμούρα του, αφότου κανείς αρχίζει να μπαίνει σε ύφεση των προσδοκιών ικανοποίησης. Χωρίς την προσδοκία ικανοποίησης, ο κάθε άνθρωπος «χάνει το νόημα της ζωής»(του).
Το μέτρο της πίστης είναι ανάλογο με το μέγεθος της σκιάς, που φωτίζει στο «βάθος της ψυχής-συνείδησης» του κάθε ανθρώπου, η προσδοκούμενή του ικανοποίηση.
Το πάθος εμπνέει καθετί μεγάλο στις πράξεις μας, και απʼ αυτό παίρνουν φτερά οι ιδέες μας, απʼ αυτό γεννιέται ακόμη και η προσδοκία της αθανασίας ή ακόμη και η ασύδοτη ελευθερία της ατομικότητας. Κάθε κίνηση του απείρου, καταξιώνεται, μέσω του πάθους. Το μέγιστο πάθος είναι εκείνο που προσμένει το αδύνατο. Είναι εκείνο που ποθεί το άτομο, και όσο περισσότερο εκείνα εναντίον των οποίων μάχεται είναι ουσιαστικά(πράγματα) μεγάλα και ισχυρά(«τρομερά»), όσο περισσότερο ο σκοπός και τα εμπόδια είναι υψηλότερα( θόλος-θάλλος), τόσο μεγαλύτερο και επίφοβο γίνεται και το ίδιο( το άτομο).
Η πίστη, ως πάθος, έχει μία σχέση πολύρροπη, με το χρόνο.. Αναζητά το χρόνο, γιατί δεν υπάρχει πίστη, παρά μόνον αν υπήρξε ιστορικό γεγονός. Γιατί η πίστη η ίδια είναι ιστορικό γεγονός, είναι εν χρόνω(παρόν) και προς χρόνο(μέλλον). Δεν υπήρξε πάντα η πίστη. Αν υπήρχε από πάντοτε, θα ήταν ενύπαρξη, δεν θα ήταν πια, η πίστη. Γιατί αυτή υπάρχει, μόνον όταν ζητάει κι όταν παίρνει χρόνο. Χρειάζεται πάντα, μία συναλλαγή χρόνου: «ελεύθερου χρόνου»!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.