Προσωπικότητα: ένα παιχνίδι ρόλων για την κοινωνική αποδοχή;

[Aura]

Τα πράγματα είναι απλούστερα απ' ότι δείχνουν...

Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του μιμητικό ον. Κοινώς... σα τις μαϊμούδες. Κουνάει η μια τα χέρια, τα κουνάει και η άλλη. Το θέμα είναι τι γίνεται εφόσον ΔΕΝ μπορείς να αντιγράψεις 100% τον άλλο (που ακόμα κι αν το κάνεις δεν υπάρχουν εγγυημένα αποτελέσματα).

Πχ Βγαίνω εγώ ο death μεταλάς με μια death μεταλλού και της μιλάω για τους Dark Tranquility εντυπωσιάζοντάς την. Ο Ρεμπεσκές που ακούει Μαρίζα Κοχ με ζηλεύει και κάνει το ίδιο σε άλλη μεταλλού. Μετά από 2 ώρες όμως θα πρέπει να συνεχίσει το acting του, το ίδιο και μετά από 2 μήνες (αν είναι συναισθηματικός και την κρατήσει τόσο!). Κάπου εκεί ενδιάμεσα θα πέσει η μάσκα. Φυσικά τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι τελείως αυθαίρετα, το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί αν εγώ το έπαιζα λάτρης του καλού βιβλίου, που δεν έχω ΙΔΕΑ από καλό βιβλίο.

Ότι και να προσπαθείς να είσαι, άμα δεν είσαι, ξεφτίζεις! Μάλιστα, το ξέφτισμα σε μειώνει σαφώς περισσότερο στα μάτια των άλλων απ' ότι αν εξ' αρχής έδειχνες αυτό που πραγματικά ήσουν, όπου εκεί απλά δε θα ταίριαζες με αυτούς τους ανθρώπους και ο καθένας θα έπαιρνε το δρόμο του και πιθανότατα θα ζούσε πιό πολύ χρόνο με επόμενους πιό ταιριαστούς σε αυτόν ανθρώπους.

Ο ψεύτης στην προσωπικότητα λοιπόν χαλάει και την εικόνα του αλλά και το χρόνο όλων των υπολοίπων. Ευτυχώς είναι στοιχείο με μικρό χρόνο ημιζωής (διότι έπειτα διασπάται στα στοιχεία "ηλίθιος" και "κουραστικός"), τουλάχιστον στα έξυπνα μάτια (η μυαλά αν επιθυμείτε).

Μιμητισμός είναι να αρχίζεις να διαβάζεις βιβλία επειδή το κάνουν οι άλλοι, όχι να το λες, αυτό μάλλον είναι ηλίθιο γιατί θα ξεφτιλιστείς κάποια στιγμή . Απλά δεν είναι πάντα κακό , μπορεί και εσύ να βρεις έτσι άλλα ενδιαφέροντα , κλίσεις και δεξιότητες που δεν ήξερες ότι έχεις. Και η ανάγκη και για αποδοχή να σε βοηθήσει να μην τα παρατήσεις. Που στην αρχή είναι πιο εύκολο να το κάνεις , γιατί δεν έχεις ιντριγκαριστεί τόσο αφού είσαι ''άσχετος'' και πιθανόν πελαγωμένος όταν καταπιάνεσαι με κάτι καινούργιο.

 

[Samael]

Ωραίο θέμα. Ξέρω αρκετούς ανθρώπους που λειτουργούν έτσι. Όπως λέει η Aura δεν είναι κακό να θες να ξεκινήσεις μια νέα δραστηριότητα για να ταιριάξεις με άλλους ανθρώπους. Πιθανότατα να σου αρέσει και εσένα και ίσως την συνεχίσεις. Το νοσηρό είναι να μην την απολαμβάνεις αλλά να την συνεχίζεις απλά για την παρέα.

Κακά τα ψέματα, τα ενδιαφέροντα παίζουν ρόλο μεταξύ των ανθρώπων, αλλά σίγουρα ο ένας μπορεί να μαθαίνει απο τον άλλο με τον χρόνο. Οι θεατρινισμοί δεν είναι κάτι που θα έκανε ένας "κυριλέ" άνθρωπος. Για μένα η ειλικρίνεια είναι μια, αν όχι η πιο, κυριλέ αρετή ενός ανθρώπου. Και για αυτό τον λόγο δεν μπορώ καθόλου τους γλείφτες, τους ψεύτες και τους θεατρίνους. Φυσικά πολλοί "θυσιάζουν" την γνήσια προσωπικότητα τους γιατί η πλειοψηφία περισσότερο ξενερώνει παρά εκτιμά την αλήθεια. Αλλά καμία φιλία ή σχέση δεν οδεύει για κάτι σοβαρό εαν ξεκινάει και συνεχίζει με ψέματα. Κανείς δεν είναι γαμάτος όλη την ώρα και το ξέρουμε, οπότε το να προσποιείσαι οτι είσαι, είναι κάτι που κουράζει εσένα και απομακρύνει τους άλλους απο το να σε γνωρίσουν καλύτερα και να σε δεχτούν με ότι θετικό ή αρνητικό χαρακτηριστικό έχεις.

 

[Agaphbou]

Το παράδοξο είναι πως οι περισσότεροι άνθρωποι παρουσιάζουν μια ωραιοποιημένη/διαστρεβλωμένη εικόνα του εαυτού τους στους άλλους, όμως θέλουν να εισπράξουν αποδοχή γι' αυτό που πραγματικά είναι. Το απίστευτο είναι ότι πολλές φορές πετυχαίνει.

 

[CiNeFiL]

Δεν θεωρω πως κανεις ξερει τι πραγματικα ειναι σε απολυτο βαθμο. Γενικα η ανθρωπινη φυση ειναι πολυπλευρη, οποτε αυτοματα θα εισαι διαφορετικος σε αλλες περιοδους της ζωης σου, σε καθε περισταση και αναλογα με ποιον εχεις απεναντι και λογω του mirroring που γινεται συνηθως ή και εξαιτίας του "ενστικτου" που ορίζει ποιον εμπιστευεσαι ή οχι τοσο, embrace τον πιθηκα στο κεφαλι σου γιάυτο.
Το ποσο εσκεμμένα ή οχι γίνεται κατι ειναι αλλη υποθεση αλλα πιστευω γενικα κανεις δεν δειχνει την ιδια εικονα σε ολους, η εικονα που βγαζουμε διαφερει. Αλλος εισαι σε ενα φιλο σου, αλλος σε εναν αλλο, αλλος στη μανα σου, αλλος στον διευθυντη σου, αλλος σε εναν αγνωστο κλπ κλπ.,το μονο που μενει ιδιο ειναι η μαπα σου και αυτο depends την ηλικια. Επισης, η προσωπικοτητα που διαμορφωνουμε είναι δημιουργημα( σε πολυ μεγαλο βαθμο) των προτυπων που εχουμε και θελουμε να μοιασουμε, οποτε αν ο αλλος το παιζει κυριλα ειναι επειδη ετσι θελει να ειναι (καλο θα ηταν though αν αποδεχτει το ρολο του κυριλα να τον εχει μελετησει καλα, να εχει μια βαση και να μην ειναι μονο στα λογια), και γενικα οποιαδηποτε πραγματα αποδεχομαστε, τα εντασσουμε στο στυλ, στο χαρακτηρα και στην προσωπικοτητα μας επειδη είναι αυτα που μας εχουν εμπνευσει ή και το αντιθετο, δεν γεννηθηκαμε εχοντας συγκεκριμενα χαρακτηριστικα (βασικα καποια ναι τα εχουμε ακυρο αλλα εννοω υπαρχει fluidity). Το πιο απλο ενας ανθρωπος γενναιοδωρος ειναι γενναιοδωρος επειδη αυτο απεκτησε ως προτυπο στη διαρκεια της ζωης του, ή το χιουμορ που εχει ο καθενας ειναι το χιουμορ που εφτιαξε επειδη αυτο του αρεσε ή είχε στο περιβαλλον του κατα τη διαρκεια της ζωης του.
Τωρα το αν εγκρινουμε τους "ρολους" που παιζει ο καθενας μας και μπροστα στους αλλους και στον εαυτο μας τον ιδιο στο σπιτι μας ,ειναι αλλη υποθεση. Ιn the end, κατα κυριο λογο το ελκυεις και ελκυεσαι αναλογα με αυτο που εισαι ισχυει σε μεγαλο βαθμο, εν λαικιστι βρηκε ο γυφτος τη γενια του.