Προτείνετε ένα βιβλίο

[DrStrangelove]

μπορείς να το βρείς απ'τις εκδόσεις έσοπτρον
αν θες οδό πες μου

ευχαριστώ πολύ, ξέρω που

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nickname]

Ξετρελάθηκα με τον "Παίχτη", του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

Ο παίχτης, του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι





"Ο παίχτης" είναι ένα μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι με κεντρικό ήρωα έναν ουτσίτελ (δάσκαλο) που έχει πάθος με τη ρουλέτα. Ο αναγνώστης παρακολουθεί την ιστορία μέσα από τις προσωπικές σημειώσεις του πρωταγωνιστή, στις οποίες εξιστορεί τον έρωτά του με την Παυλίνα, το πάθος του ίδιου αλλά και των υπόλοιπων χαρακτήρων για το καζίνο, αλλά και τις ίντριγκες, τις δολοπλοκίες και τα πισώπλατα μαχαιρώματα μεταξύ των χαρακτήρων για τα χρήματα. Ο έρωτας περιπλέκεται με το συμφέρον, ένα απλό παιχνίδι στη ρουλέτα καταλήγει σε διάλυση οικογενειών, ισχυροί και παντοδύναμοι ήρωες λυγίζουν. Το μυθιστόρημα είναι γεμάτο ανατροπές, ενώ η αγωνία βρίσκεται στο ζενίθ καθώς ο αναγνώστης ταυτίζεται με τον πρωταγωνιστή. Είναι απίστευτο το συναίσθημα που νιώθει αυτός που το διαβάζει όταν παρακολουθεί την κατιούσα που έχει πάρει η ζωή του κεντρικού ήρωα χωρίς να μπορεί να τον σώσει!



Βέβαια είναι χαρακτηριστικό και ένα είδος "ρατσισμού" που υπάρχει στο βιβλίο: ο συγγραφέας, μέσω του πρωταγωνιστή του, χαρακτηρίζει τους Γάλλους καθωσπρέπει μεν, ψεύτικους δε. Οι Πολωνοί σύμφωνα με τον Ντοστογιέφσκυ είναι συμφεροντολόγοι (ήταν αυτοί που συμβούλευαν και στη συνέχεια έκλεβαν του παίχτες στο καζίνο), οι Γερμανοί είναι κρύοι και μελαγχολικοί, ενώ οι Ρώσοι είναι φτιαγμένοι για τυχερά παιχνίδια όπως η ρουλέτα. Ακόμη, οι νεαρές Ρωσίδες χαρακτηρίζονται αφελείς (σσ. ο Ντοστογιέφσκι ήταν Ρώσος).



Γενικότερα στο μυθιστόρημα ξεχωρίζουν οι εξής χαρακτήρες:

Αλέξης Ιβάνοβιτς: Ο πρωταγωνιστής. Ισχυρά ερωτευμένος με την Παυλίνα σε σημείο που να ταπεινώνεται γι' αυτή. Σε πολλά σημεία είναι έκδηλη η "μέθη" του από αυτή. Παθιασμένος με τη ρουλέτα, θεωρεί ότι όταν παίζει για τον εαυτό του και όχι για κάποιον άλλο κερδίζει.



Παυλίνα: Αρχικά, φέρεται υπεροπτικά στον Αλέξη, αργότερα όμως του αποκαλύπτει τα συναισθήματά της.



Στρατηγός: Ο Αλέξης ήταν στην υπηρεσία του. Ο στρατηγός ανέμενε τη γιαγιά να πεθάνει ώστε να κληρονομήσει τη περιουσία της για να παντρευτεί τη δεσποινίδα Μπλανς.



Γιαγιά: Ο πιο ανατρεπτικός χαρακτήρας της ιστορίας. Απότομη, αλαζόνας, νευρική. Όλοι περίμεναν το θάνατό της για την περιουσία της και αυτή τους εμφανίζεται στο καζίνο! Όσο λογική κι αν φαίνεται, βυθίζεται κι αυτή σιγά σιγά στο βούρκο του τζόγου...



Δεσποινίς Μπλανς: Ο έρωτας το στρατηγού. Είναι μια κοπέλα καθαρά ιδιοτελής και συνάπτει σχέση με όπoιον έχει περιουσία. Παράτησε το στρατηγό όταν η γιαγιά αρνήθηκε να του δώσει χρήματα.



Ντε Γκριέ: Γάλλος τοκογλύφος, μέγας εκμεταλλευτής που τους έχει όλους στο χέρι.





Συνολική εκτίμηση: Πολύ καλό βιβλίο, απρόβλεπτη ιστορία, ολοκληρωμένοι και ενδιαφέροντες χαρακτήρες (Προσοχή: Η ιστορία πολλές φορές γίνεται εθιστική).



Βαθμολογία: ***** Εξαιρετικό





>Nickname<

από το blog https://tiexwstomualomou.blogspot.com/

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Εδάδ]

ειχε γινει σαλος με αυτο το βιβλιο στις ισπανοφωνες χωρες.

εγω ως συνηθως αδιαφορουσα, το κανω παντα αυτο δεν ξερω γιατι.

μαλλον ειναι καποιο ελιτιστικο καταλοιπο αλλα δεν επιλεγω σχεδον ποτε καποιο βιβλιο που γινεται μοδα, βλεπε πχ, κωδικες νταβιντσι, βιβλια αυτου του σουηδου που πεθανε και εκδοθηκαν τα βιβλια του μετα θανατον και γινανε και ταινιες, τους αρχοντες των δαχτυλιδιων, τους χαρρυ ποτερ κτλ.

τιποτα, τιποτα, δεν ασχολουμαι συνηθως με αυτη τη λογοτεχνια.

μετα απο καποιο χρονικο διαστημα ομως τα ιδια τα βιβλια με εκδικουνται και πεφτουν στα χερια μου τυχαια και μαλιστα υπο συνθηκες που με αναγκαζουν να τα διαβασω. κατα κανονα αφου τα διαβασω μετανιωνω που η απεχθεια προς τη μαζα με ειχε αποτρεψει απο το να τα ανακαλυψω νωριτερα.

το βιβλιο ειναι η "σκια του ανεμου", το διαβασα στο πρωτοτυπο, οποτε η μεταφραση δεν ξερω αν ειναι πετυχημενη, το βιβλιο ομως φανταστικο, ειναι καμια 500αρα σελιδες, το ξεκινησα ενα βραδακι και δεν καταφερα να κοιμηθω μεχρι να το τελειωσω. ενιωθα οτι διαβαζω παλιο βιβλιο του μαρκες με συγχρονη γραφη. τα βιβλια με μυστηριο δε μου αρεσουν συνηθως, αλλα αυτο με κρατησε με ενδιαφερον μεχρι το τελος. εχει πανεμορφες εκφρασεις και εγειρει μεγαλα ερωτηματα απο τα οποια δε θα περιγραψω κανενα, το εκαναν ομως οι μπουκροσσερς, οποιος θελεις διαβαζει ενα τρισεκατομυριο σποιλερς εδω

https://www.bookcrossing.com/journal/3896626

το συνιστω ανεπιφυλακτα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Subject to change]

Αυτό τον καιρό διαβάζω το The Picture of Dorian Gray του Oscar Wilde. Αν και δεν το έχω τελειώσει ακόμα, το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Σε κάθε σελίδα, υπάρχει τουλάχιστον μια φράση που θες να υπογραμμίσεις, είναι φοβεροί οι διάλογοι. Πραγματικά, έχω την αίσθηση ότι τα μισά (και βάλε μην πω...) quotes του Oscar Wilde έχουν προέλθει από αυτό!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Μου αρεσει η λογοτεχνια πολυ(θα επανελθω, εχω διαβασει κυριως γαλλικη λογοτεχνια, διαφωτισμος ρομαντισμος κ.λ.π, για να γραψω καποια που μου αρεσαν πολυ οπως μανταμ μποβαρυ,φεδρα του ρασιν-τοχουν γραψει κι αλλοι πιο πριν αλλα απολους προτιμησα εκεινου, θα επανελθω να γραψω διαφορες που παρατηρησα, και δον ζουαν του μολιερου,) αλλα τελευταια διαβαζω κυριως ψυχολογια, με γοητευει περισσοτερο η ανακαλυψη της ανθρωπινης ψυχης, η εξερευνηση του Εγω του καθε ατομου.
Σε μιαν αλλη ζωη υποθετω θα ημουν κοινωνικη συγγραφεας, ψυχολογος, η εγκληματολογος.

ενα φοβερο που διαβασα προσφατα ειναι της Μαρως Βαμβουνακη
''το φαντασμα της αξοδευτης αγαπης''

Διαβαζεται ευχαριστα, απλη γλωσσα,
περιληπτικα (copy):
Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ' αυτά που δεν έχεις αλλά απ' αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο.Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…"

επισης
''ο παλιατσος και η ανιμα'' της ιδιας συγγραφεος

περιληπτικα(κοπυ ξανα)

Ο άνθρωπος που κάνει ψυχοθεραπεία μπορεί να νικάει παλιούς τρόμους και να κερδίζει αυτοπεποίθηση και ωριμότητα, όμως δεν μεταμορφώνεται απαραίτητα σε έναν ωραίο, αγνό, θετικό άνθρωπο. Ο θεραπευτής του μπορεί να τον γιατρέψει από τραύματά του, δεν μπορεί όμως να τον γιατρέψει απ΄ τα ελαττώματα του. Άλλο η ψυχολογική ασθένεια, κι άλλο η ηθική, η πνευματική ασθένεια. Διότι το φοβερό δώρο της ελευθερίας του ανθρώπου αφήνει στο άτομο το περιθώριο να μπορεί να επιλέξει και το κακό. .. Βασιζόμενη στην επιστήμη της ψυχολογίας, η πασίγνωστη συγγραφέας μας εισάγει στον κόσμο της ανθρώπινης ψυχολογίας και συμπεριφοράς, αναλύοντας θέματα όπως η ελευθερία του ατόμου να κάνει τις επιλογές του, το καλό και το κακό. Ένα βιβλίο που θα διευρύνει την οπτική σας!

και τα δυο εκδ. ψυχογιος
(δινει φοβερες απαντησεις σε καθημερινους προβληματισμους που νομιζουμε πως μονο εμεις εχουμε αλλα... ολοι μας τους εχουμε!)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[thecure]

Μικρός Πρίγκηπας του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Η Βαμβουνάκη γράφει απλά; Εμένα μου είχε βγει η ψυχή να διαβάσω ένα βιβλίο της και νομίζω το παράτησα κιόλας. Απλά γράφει ο Ξενόπουλος που τον λατρεύω. Σαν να διηγείται την ιστορία προφορικά. Κανένα μπέρδεμα, κανένα βαθυτερο νόημα από αυτά που λέει, κι όμως τόσο διδακτικά όλα τα βιβλία του.

Το αγαπημένο μου: Ο Κατήφορος.

Περίληψη: Ο μεγάλος κατήφορος αρχίζει πάντα με μία ελαφρότατη κλίση, προχωρά ακόμα λίγο με εμπόδια, με ανωμαλίες και ξαφνικά γίνεται γλιστερός, ίσιος, γυμνός, κάθετος... Αυτό φαίνεται πως δεν το γνώριζε η Ρόζα. Νέα και όμορφη, από οικογένεια με ανατροφή, πίστευε μόνο στη φρεσκάδα των δεκαέξι της χρόνων. Έτσι όταν επισκέπτεται το σπίτι ενός γνωστού της δεν μπορεί να φανταστεί ότι εκεί την περιμένει η μεγαλύτερη ανατροπή στη ζωή της. Μία ανατροπή με συνέπειες όπως την απώλεια της τιμιότητας και της αθωότητας. Η Μοίρα στήνει παγίδες στη Ρόζα και την οδηγεί σε κακοτράχαλα μονοπάτια.
Στην αρχή όλα γίνονται άφοβα, ασυνείδητα κι όχι από συμφέρον αλλά με το πρόσχημα του ερωτικού παρορμητισμού. Αργότερα όλα γίνονται συνήθεια, ζωή μηχανική... Ως πού θα φτάσει η φοβερή σκάλα που κατεβαίνει και τι θα συμβεί όταν έρθει το τράνταγμα, το ξύπνημα και η μετάνοια; Θα συνεχίσει να περιφέρεται στο σκοτάδι ή θα αλλάξει ζωή; Ο Ξενόπουλος με την ελευθεροστομία ενός ανατόμου και ενός παιδαγωγού ξετυλίγει την ιστορία μιας τραγικής ηρωίδας και αποτυπώνει τις σχέσεις της με τον οικογενειακό και κοινωνικό περίγυρο της κορυφώνοντας την αγωνία του αναγνώστη σε κάθε σελίδα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Η Βαμβουνάκη γράφει απλά;

εμενα μου φανηκε υπερ υπερ απλουστευμενο!
τα νοηματα τα πιανα(θελω να πιστευω) μεμιας!

ξενοπουλο δεν εχω διαβασει, εχω ομως ξεφυλισσει, θα το χω υπ οψην να διαβασω ομως!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Burp]

The picture of Dorian Grey - Oscar Wilde

αυτό θυμάμαι μικρό είχα στραβωθεί να το διαβάζω, έκανα συλλογή απο βιβλία μινιατούρες και στραβωνόμουνα καθημερινά, απίστευτο που δν φοράω γυαλιά μυωπίας

και για να είμαι ον έχω να προτείνω το Imajica του Clive Barker, ένα απτα καλύτερα μυθιστορήματα φαντασίας που έχω διαβάσει εβερ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Scoros]

Προτείνετε ένα βιβλίο που σας άρεσε, ανεξαρτήτως θέματος, περιεχομένου, προσανατολισμού κλπ.

Φαντάζομαι (και επιθυμώ), μετά από πολύ καιρό, να αποτελεί αυτό το thread, μια "γωνία αναζήτησης" για οποιονδήποτε θελήσει να έχει έναν "όγκο" προτάσεων.

Παρακαλώ αναφέρετε για κάθε βιβλίο και μερικά λόγια για το περιεχόμενο του και όχι μόνο τίτλο και συγγραφέα! Όσο πιο πολλά αναφέρεται τόσο καλύτερα!

θα προτεινα τα βιβλια τις σειρας Dragonlance απο Margaret Weis k Tracy Hickman απο την Anubis .

ακομα θα προτεινα τα βιβλια του Salvatore σαν το Dark elf trilogy. Ναι ειμαι ενας ολιγον τι βιβλιοφαγος βιβλιων φαντασιας και περιπετειας ,αλλα αφου αυτα μου αρεσουν αυτα λεω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Τι πραγματευονται σκορε?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Scoros]

Τι πραγματευονται σκορε?

ειναι κατα κυριο λογο περιπετειες με πολλους ήρωες με πολυ ωραια σκιαγραφηση του καθε χαρακτηρα και μια πολύπλοκη ιστορια που σε κραταει. ακομα τα Dragonlance εχουν πλακα σε ορισμενα σημεια και σε αλλα σημεια η καρδια σου χτυπαει σαν τρελη και νιωθεις σαν να μην διαβαζεις , αλλα να παρακολουθεις τα γεγονοτα σαν ενα φαντασμα που παρακολουθει τους ηρωες αυτους και με ανατριχιαστηκο τροπο μπαινεις στο μυαλο τους ακουγοντας τις σκεψεις τους. βεβαια και σε μερικα σημεια εχει και λιγο μελοδραμα και σιρωπια αλλα ειναι ωραια κατα τα αλλα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Achilles]

( click it )

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[jrot6]

Νορβηγικο δασος-Χαρούκι Μουρακάμι

Υπόθεση:
Όταν ακούει το "Norwegian Wood" (Νορβηγικό Δάσος) των Beatles, ο Tόρου Bατανάμπε θυμάται την πρώτη του αγάπη, τη Nαόκο, το κορίτσι του καλύτερού του φίλου. Ήταν το αγαπημένο της. Αμέσως μεταφέρεται σχεδόν είκοσι χρόνια πίσω, στην εποχή που ήταν φοιτητής στο Τόκιο, χαμένος σʼ έναν κόσμο πάθους, περιστασιακού σεξ, απώλειας, επιθυμιών και ταραγμένων σχέσεων, στην εποχή που εισέβαλε στη ζωή του μια αυθόρμητη γυναίκα, η Mιντόρι, κι αυτός έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στο μέλλον και στο παρελθόν. O Xαρούκι Mουρακάμι, ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους μυθιστοριογράφους, συγγραφέας του αριστουργηματικού Κουρδιστού πουλιού, καταπιάνεται κι εδώ, με το δικό του, μοναδικό τρόπο, με υπαρξιακά ζητήματα – με τις ανθρώπινες προσδοκίες και με τον έρωτα, που είναι υπέροχος ακόμα κι όταν είναι άπιαστος.

Το τελιωσα πριν λιγες μερες..Ειχα καιρο να διαβασω βιβλιο που να μου την πει τοσο πολυ..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

Μιας και έχω ασχοληθεί τον τελευταίο καιρό με αυτό το θέμα, προτείνω δύο εξαιρετικά βιβλία σχετικά με τον πόλεμο. Ένα είναι "Η τέχνη του πολέμου" του Κινέζου φιλοσόφου Σουν Τζου, σύντομο και περιεκτικό, και άλλο ένα το "Πέρι του πολέμου" του Πρώσου αξιωματικού Καρλ Φον Κλαούζεβιτς, πιο εκτεταμένο και φιλοσοφικό, το οποίο διδάσκεται σε όλες τις πολεμικές ακαδημίες του κόσμου. Σημειωτέον ότι αυτά τα βιβλία αξίζει να τα διαβάσει κάποιος κι ας μην τον απασχολεί τόσο πολύ ο πόλεμος, αφού η διδασκαλία τους μπορεί να εφαρμοστεί και σε άλλους τομείς του βίου, ακόμα και στον έρωτα!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[iriniem]

Κοινωνικοδραματικο θα έλεγα ότι ειναι το ''νεκροταφείο πιάνων'' όπως επισης και το ''όλα σου τα πα μα ξέχασα μια λέξη''
Οικονομικο διαβασα το ''ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΚΑΤΑΛΑΝΩΤΗ" και το ''ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΗΜΙΕΣ'' του Σιώμκου
Ουδέτερης φύσεως διάδασα το ''Μυστικο''

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lugar]

Διάβαζα το θέμα του '40 και θυμήθηκα ένα μαστ. "Το πλατύ ποτάμι" του Γιάννη Μπεράτη. Πραγματεύεται την επιστροφή των στρατιωτών από το μέτωπο της Αλβανίας.
Και μετά μου ήρθαν στο μυαλό δύο ακόμα "ελληνοπρεπή"....αν και για άλλες περιόδους της Ελλάδας. "Η σκια της πεταλούδας" και η "αηδονόπιττα" του Ισίδωρου Σγούρδου. Τι όμορφα βιβλία.
Και βλέποντας το νορβηγό παραπάνω θυμήθηκα το Η λέσχη των νέων πιανιστώνΣυγγραφέας: Ketil BjornstadΕκδότης: Πόλις
"Αυτοαποκαλούνται η Λέσχη των Νέων Πιανιστών. Πρόκειται για μια παρέα νεαρών μουσικών που ζουν στο Όσλο στα τέλη της δεκαετίας του 60. Διαφέρουν σε πολλά, είναι ταυτόχρονα ανταγωνι- στές και φίλοι, υπάρχει ωστόσο κάτι που τους ενώνει: η μουσική. Και αυτό αρκεί.
Είναι οι αυριανοί πιανίστες που σύντομα θα κάνουν το ντεμπούτο τους μπροστά στο κοινό, συμμετέχοντας σ έναν από τους πιο δύσκολους διαγωνισμούς. Δέχονται ακατάπαυστη, σχεδόν απάνθρωπη, πίεση από γονείς, καθηγητές, δασκάλους, κριτικούς, αλλά κυρίως από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Η "Λέσχη των νέων πιανιστών" είναι ένα μυθιστόρημα μαθητείας, ένα συγκινητικό κοντσέρτο, μια επιβλητική μα και ευαίσθητη μελωδία για την ερωτική επιθυμία, τη ζωή και τον θάνατο."

Και τέλος ένα τέρας 1400 σελίδων (το κατάφερα το καλοκαίρι)
"Ο ζοφερός οίκος" του Ντίκενς που για πρώτη φορά εκδίδεται στα Ελληνικά. Τι κρίμα ο Ντίκενς στην Ελλάδα να κυκλοφορεί κατά κόρον σε κομμένες διασκευές για παιδιά όταν τα βιβλία του είναι τόσο διεισδυτικά για την ανθρώπινη φύση.
"Ο Ζοφερός Οίκος είναι το ένατο βιβλίο του Ντίκενς και θεωρείται από τα καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα του μυθιστορήματα, με μια πληθώρα κεντρικών και δευτερευόντων χαρακτήρων. Δεν πρόκειται απλώς για ένα σπουδαίο βικτοριανό μυθιστόρημα, έναν σχολιασμό της κοινωνίας και μια σάτιρα του δικαστικού συστήματος. Είναι επίσης ένα ρομάντζο, ένα μελόδραμα, μια από τις πρώτες αστυνομικές ιστορίες στην αγγλική λογοτεχνία, ένα κοινωνικό έπος μεγάλης κλίμακας, καθώς και το πιο ευρηματικό του έργο. Τον 19ο αιώνα, όπου μαινόταν η μάχη ανάμεσα στο Ρομαντισμό και τον Ωφελιμισμό, την καρδιά και το μυαλό, ο Ντίκενς με το έργο του υπερασπίστηκε και τις δυο πλευρές. Από ιστορική άποψη, το σπουδαίο αυτό μυθιστόρημα συμπίπτει με τη μεταρρύθμιση του αγγλικού ποινικού κώδικα, την παρακμή της αριστοκρατικής τάξης και την άνοδο της σύγχρονης αστυνομικής δύναμης στην Αγγλία, η οποία σηματοδοτεί την πιο συντηρητική περίοδο της ανόδου της μεσαίας τάξης και των ελεγχόμενων κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Πρόκειται για τη μετάβαση της κοινωνικής δύναμης από την άκαρδη και άδικη αριστοκρατική κοινωνία, με τα προνόμια και τη μυστικοπάθειά της, σε έναν πιο δημοκρατικό κόσμο που κυβερνάται από δικαιοφροσύνη και αίσθηση του καθήκοντος."

Κρίση με έπιασε σήμερα...........

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fantasmenos]

"O Ζητιάνος" του Καρκαβίτσα.

Διαβάστε το

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

Που λες Φαντασμένε, το "Ζητιάνο" το έχουμε πακέτο με το "Ανθρώπινο κτήνος" του Ζολά για να περάσουμε το μάθημα του Νατουραλισμού. Οπότε εγώ μάλλον πρέπει να το διαβάσω αν θέλω επιτέλους να περάσω το μάθημα. Προτείνω λοιπόν να διαβάσει κάποιος πρώτα το "Ανθρώπινο κτήνος" και μετά το "Ζητιάνο" ώστε να δει συγκριτικά τον Γαλλικό και τον Ελληνικό νατουραλισμό.

Υ.Γ. Μου αρέσει Φαντασμένε, που αφουγκράζεσαι τις ανάγκες μου

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[paris4u]

Πώς έγινα βλάκας

Παιδια πρεπει να εχει πολυ γελιο...

Μάρτεν Παζ
Πώς έγινα βλάκας
Ας είμαστε ειλικρινείς. Πόσες φορές στη ζωή μας δεν ευχηθήκαμε μια λοβοτομή… Έναν… μύθο που θα μας επιτρέπει να ανοίγουμε την εφημερίδα, την τηλεόραση, την όποια πόρτα στον πλανήτη και δεν θα μας αγγίζει τίποτα από τα κακώς κείμενα του κόσμου τούτου.
Ναι, δεν χρειάζεται να έχουμε το υπερβολικό ΙQ του Αντουάν, ήρωα / αντιήρωα του Μαρτέν Παζ, για να ευχηθούμε να ήμασταν πραγματικά βλάκες… Δεν μιλάω για όλους αυτούς τους βλάκες με τους οποίους είμαστε αναγκασμένοι να αποπειρόμαστε μια υποτυπώδη επικοινωνία κατά την καθημερινή μας ζωή η οποία καταλήγει να φαντάζει σαν να συζητάμε με σαλιγκάρια (

) για το αν το σύμπαν διαστέλλεται ή συστέλλεται (πράγμα που ακόμη είναι υπό συζήτηση στις κορυφές του κόσμου της ανώτατης επιστήμης)…
Βλάκας, παιδί μου. Βλάκας θέλω να γίνω, να μην με νοιάζει τίποτα πέραν του αν ο τάδε είπε κάτι στον δείνα. Το μαλλί, το χάμπουργκερ, το αθλητικό παπούτσι. Ή καλύτερα: θα ήθελα να μην σκέφτομαι… γίνεται;
Ελάτε τώρα… το ευχηθήκατε. Μη λέμε ψεματάκια! Όταν διαβάζουμε, στον καθρέφτη μας μιλάμε. Το λέει ξεκάθαρα ο ήρωας: η ευφυΐα δεν είναι παρά μόνον μια ΚΑΤΑΡΑ!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.