Δε διαφωνώ,αυτή η κοζακική νοοτροπία του ουκρανικού στρατού έχει συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στη μεγάλη διάρκεια αυτής της διένεξης.Γεγονός είναι πως οι Ουκρανοί κοζάκοι δεν συγκρίνονται με τους άλλους.Αλλά,όπως και να το κάνουμε οι ιστορικοί δεσμοί είναι πολύ ισχυροί,εν αντιθέσει προς τους ελληνοτουρκικούς.
Σωστα, οι αλλοι Κοζακοι ηταν μονο του Ντον (Το Κουμπαν ηταν 60%+ Ουκρανοι, οποτε το θεωρω Ουκρανικο), αλλα στο Ντον, ηταν παντα πιστοι στον Τσαρο (Περα απο μερικες φορες, οπου και παλι, αρκετοι του Ντον πηγαιναν με τον Τσαρο). Ωστοσο, στο Ντον, δεν ηταν τοσοι πολλοι αρχηγοι που θελαν ενα ανεξαρτητο κρατος σε σχεση με την Ουκρανια. Ηδη απο το 1850+, η Ουκρανικη συνειδηση εγινε παλι πιο δυνατη. Στο Ντον, περα απο τον Κρασνοφ, Μπογκαεφσκι και καποιους αλλους, οι περισσοτεροι θελαν να παραμεινουν στην Ρωσια. Ενω στην Ουκρανια, υπηρχαν τοσοι που θελαν ενα ανεξαρτητο κρατος απο την Ρωσια, ενα μικρο ποσοστο ναι μεν φιλογερμανικο (βεβαια τους ειχε τοποθετησει ο Καιζερ) και οι αλλοι τελειως ανεξαρτητο. Μπορουμε να δουμε οτι παρολο ο Αρχηγος του φιλογερμανικου ουκρανικου κρατους (1918), μπορει παλια να ηταν αξιωματικος στον Ρωσσικο στρατο, ωστοσο, μετα το 1918, συνεχιζε την δραση και ειχε φτιαξει και μια Ουκρανικη οργανωση (δεν θυμαμαι το ονομα αλλα ηταν κατι σαν Οργανωση Ουκρανων Κοζακων) και αυτο, εκανε τον βρανγκελ να νευριασει καθως ηθελε η Ρωσια να χει τα ουκρανικα εδαφη.