Συναισθηματική κακοποίηση: “Βασανιστήρια” χωρίς αποδείξεις!

[BLUE SEA]

μην ξεχνάς και τους γονείς

Είμαι 37 και οι γονείς μου θεωρούν ότι είμαι 7. Παρ' όλα αυτά η υπερπροστασία των γονέων απορρέει από υπερβολική αγάπη και φόβο μην πάθουμε κάτι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[meetmeinmontauk]

Είμαι 37 και οι γονείς μου θεωρούν ότι είμαι 7. Παρ' όλα αυτά η υπερπροστασία των γονέων απορρέει από υπερβολική αγάπη και φόβο μην πάθουμε κάτι.

δεν παύει να είναι καταπίεση όμως. και στο παδί μένουν τραύματα κι απωθημένα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

δεν παύει να είναι καταπίεση όμως. και στο παδί μένουν τραύματα κι απωθημένα.

Σ' αυτό έχεις δίκιο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[financial]

Νομίζω οτι μοιραία μόλις το παιδί φύγει απο το σπίτι, και φυσικά απο τη στιγμή που πιάνει δουλειά, ειναι αναπόφευκτη η ανεξαρτητοποίηση σε προσωπικό και οικονομικό επιπεδο...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Νομίζω οτι μοιραία μόλις το παιδί φύγει απο το σπίτι, και φυσικά απο τη στιγμή που πιάνει δουλειά, ειναι αναπόφευκτη η ανεξαρτητοποίηση σε προσωπικό και οικονομικό επιπεδο...

Δεν είναι απόλυτο. Κι εγώ εργάζομαι, αλλά οι δικοί μου με αντιμετωπίζουν σαν παιδί. Δεν έχω παράπονο, ποτέ δεν μου στέρησαν την έξοδο ή την ελευθερία λήψης αποφάσεων, αλλά -αν και το έχουν μετριάσει- δεν έχουν πάψει να είναι υπερπροστατευτικοί. Αρχίζουν αυτά τα παιδιάστικα "ήπιες γάλα; μην πίνεις πολλούς καφέδες, βάλε μπουφάν, θα κρυώσεις κτλ"Είναι το μόνο παράπονο που έχω. Το έχουμε συζητήσει πάρα πολλές φορές, αλλά δεν αλλάζουν. Γονείς μου είναι και τους αγαπάω. Άρα, τους δέχομαι, όπως είναι. Γι' αυτό και συνεχίζω να μένω μαζί τους. Είναι μεγάλοι άνθρωποι και χρειάζονται βοήθεια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

... να είναι υπερπροστατευτικοί.

Η μητέρα μου είναι γιατρός. Στο μόνο που πάντα ήταν και ακόμα είναι καταπιεστική είναι τα θέματα υγείας. Εντάξει, είναι επαγγελματίας, το κάνει από ενδιαφέρον και αγάπη, αλλά η υπερβολή της με κουράζει. Από μικρό παιδί ούτε ξέρω πόσα εμβόλια έχω κάνει, μέχρι και για Η1Ν1 με έχει τρυπήσει. Δεν τολμούσα να πω "δε νοιώθω πολύ καλά" ή "με πονάει το κεφάλι μου" και πάντα ερχόταν με το στηθοσκόπιο και το φορητό της φαρμακείο. Μη γρατζουνίσω λιγάκι το χέρι μου, ερχόταν αμέσως η ειδική αλοιφή. Όταν θέλησα να τρυπήσω το αυτί μου για σκουλαρίκι, έβαλε όρο να έρθει μαζί μου, έλεγξε το κατάστημα από άποψη υγιεινής (αφού απέρριψε τα 2 προηγούμενα), ψέκασε με σπρέι το μηχάνημα και έβαλε στο αυτί μου 2 ειδών κρέμες. Οι ιατρικές εξετάσεις πάντα ήταν καθεστώς, το αίμα μου και τα ούρα μου ακόμα πάνε σε τακτά χρονικά διαστήματα δωράκι στους μικροβιολόγους. Κάποιες φορές με έχει πάει σε νοσοκομείο και πέρασα με τη σειρά από τους γιατρούς όλων των ειδικοτήτων (πλην γυναικολόγου φαντάζομαι). Πρόσφατα έλειπε στο εξωτερικό και με άκουσε στο τηλέφωνο κρυολογημένο, οπότε με ανάγκασε να ανοίξω το Skype για να μου κάνει τηλεϊατρική και να μου χορηγήσει αντιβίωση. Έλεος ρε μάνα!!!

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[financial]

Δεν είναι απόλυτο. Κι εγώ εργάζομαι, αλλά οι δικοί μου με αντιμετωπίζουν σαν παιδί. Δεν έχω παράπονο, ποτέ δεν μου στέρησαν την έξοδο ή την ελευθερία λήψης αποφάσεων, αλλά -αν και το έχουν μετριάσει- δεν έχουν πάψει να είναι υπερπροστατευτικοί. Αρχίζουν αυτά τα παιδιάστικα "ήπιες γάλα; μην πίνεις πολλούς καφέδες, βάλε μπουφάν, θα κρυώσεις κτλ"Είναι το μόνο παράπονο που έχω. Το έχουμε συζητήσει πάρα πολλές φορές, αλλά δεν αλλάζουν. Γονείς μου είναι και τους αγαπάω. Άρα, τους δέχομαι, όπως είναι. Γι' αυτό και συνεχίζω να μένω μαζί τους. Είναι μεγάλοι άνθρωποι και χρειάζονται βοήθεια.

Σε συγχαίρω για τη στάση σου γιατί η κατανόηση ειναι πολυ σημαντική σε τέτοιες περιπτώσεις... Η καλύτερη λύση για να αποφευχθούν οι συγκρούσεις ειναι ο διάλογος, οπότε σε καμία περίπτωση δεν τους περιφρονούμε... Απο την άλλη γενικά δεν θα μένουμε πάντα με τους γονείς μας, αλλα αυτο δεν σημαίνει οτι τους ξεχνάμε ή οτι δεν νοιαζόμαστε και κόβουμε καθε σχέση.... Ίσα ίσα η απόσταση μπορεί να δώσει περισσότερο και ουσιαστικότερο νόημα σε μια σχέση...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Η μητέρα μου είναι γιατρός. Στο μόνο που πάντα ήταν και ακόμα είναι καταπιεστική είναι τα θέματα υγείας. Εντάξει, είναι επαγγελματίας, το κάνει από ενδιαφέρον και αγάπη, αλλά η υπερβολή της με κουράζει.

Σε καταλαβαίνω, αλλά να ξέρεις ότι οι πιο πολλοί γονείς που είναι γιατροί αντιδρούν μ' αυτόν τον τρόπο.

Σε συγχαίρω για τη στάση σου γιατί η κατανόηση ειναι πολυ σημαντική σε τέτοιες περιπτώσεις...

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Με ελέγχει πάντα η συνείδησή μου.

Η καλύτερη λύση για να αποφευχθούν οι συγκρούσεις ειναι ο διάλογος

Αυτόν τον δρόμο ακολουθώ. Οι γονείς μου είναι 65+ με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όπως ανασφάλειες, μελαγχολία κτλ.. Δεν πρέπει να ανοίγω κόντρα μαζί τους.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[teacher_40]

Aν ο θύτης δεχτεί να κάνει ψυχοθεραπεία και το θύμα κάνει επίσης ψυχοθεραπεια και καταφερει να μένει ανεπηρέαστο από την ψυχολογική βία που υφίσταται υπάρχει ελπίδα να βελτιωθεί η κατάσταση; Τα δείγματα αλλαγής που δείχνει το θύμα είναι πραγματικά ή είναι το παραμύθι που έχει μάθει να λέει για να πείσει το θύμα ότι άλλαξε;