Σχέδια για το μέλλον, φιλοδοξίες και πραγματικότητα

[Georgiapon25]

Δεν ξέρω εάν αυτό είναι ένα παραλήρημα που απορρέει απο την όλη απελπιστική κατάσταση της καραντίνας αλλα με απασχολεί και θα εκτιμήσω κάθε απάντηση που μπορεί να με κάνει να το δω με άλλη ματιά. Όλοι αναπόφευκτα κάνουμε σχέδια για το μέλλον, για τη καριέρα/επιχείρηση/εργασία που θέλουμε να κάνουμε. Όταν είσαι 20 χρονών με τα μυαλά στον αέρα βέβαια είναι λίγο δύσκολο να κοιτάξεις γύρω σου και να δεις πραγματικά εάν τα σχέδιά σου είναι υλοποιήσημα τη σήμερον ημέρα, ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Σπουδάζω Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, νιώθω ευγνώμων που έχω τη θέση αυτή και προσπαθώ να την αξιοποιώ, κάποιες μέρες αποτελεσματικά, κάποιες άλλες όχι τόσο. Είναι μέρες σαν αυτή που δε ξέρω εάν αξίζει να παίρνω τα λεφτά που μου δείνουν οι γονείς μου εάν είναι να καταλήξω να κάνω δουλειές του ποδαριού. Βλέπω τόσους νέους ανθρώπους με πτυχία να κάνουν τη πιο άσχετη δουλειά και να βαλτώνουν ψυχολογικά επειδή δεν τους καλύπτει, ειδικά σε μια τόσο μικρή κοινωνία που ζώ τα παραδείγματα είναι πολλά και δεν είναι προς μίμηση. Για να μη μακρυλογώ, το σχέδιό μου είναι να τελειώσω τη σχολή μου, να κάνω μεταπτυχιακό στη Κοινωνική Εργασία και κάποια στιγμή, όταν και αν αποκτήσω την απαραίτητη προϋπηρεσία στον τομέα, να ανοίξω ένα κέντρο απασχόλησης παιδιών συνδυάζοντας τη θεραπεία μέσω τέχνης ή άλλους τρόπους με τους οποίους μπορώ να βοηθήσω κάποιο παιδί που αντιμετωπίζει προβλήματα. Νιώθω οτι το σχέδιο αυτό πατάει στη γή, αλλά δεν μου αρκεί το να το πιστεύω απλά, και με όσα συμβαίνουν γύρω μου, συσσωρεύεται η απαισιοδοξία και χάνω τον δρόμο μου. Το ερώτημά μου είναι το εξής: Τι σκατά με εμποδίζει να το κάνω αυτό; Είναι κάτι υλοποιήσιμο σαν ιδέα ή δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει γύρω μου και δε μπορώ να προσαρμοστώ σε έναν κόσμο που συνέχεια εξελίσσεται; Μήπως γράφω αυτή τη στιγμή σε λάθος θέμα και πρέπει να πάω στα εκτός θέματος; Βοήθεια.

 

[Guest 209912]

Το ερώτημά μου είναι το εξής: Τι σκατά με εμποδίζει να το κάνω αυτό;

Εύκολο, δεν θες να κάνεις τις απαραίτητες θυσίες για να πετύχεις το στόχο σου.

Θες να φτιάξεις το κέντρο σου, αλλά θες και να βγαίνεις έξω να παρταρεις, θες και να κοιτάς το Instagram, θες και να μην κανεις δουλειά του ποδαριού, θες και να χαλβαδιαζεις στο messenger με τις φίλες και τους επίδοξους γκόμενους κ.ο.κ.

Αφού τα κάνεις όλα αυτά δεν έχει μείνει πια καθόλου ενέργεια και χρόνος να αφιερώσεις στο στόχο σου και άρα δεν προχωραει.

Μην κοιτάς τι κάνουν οι φίλοι και οι γνωστοί σου. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων δεν κάνει τα όνειρα της πραγματικότητα διότι δεν είναι διατεθημενοι να θυσιάσουν τίποτα.

Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος στον κόσμο που πέτυχε κάτι σπουδαίο ο οποίος δεν έκανε μεγάλες θυσίες. Αυτή είναι απλα η πραγματικότητα.

Οπότε σκέψου καλά αν αυτό το πράγμα είναι αυτό που πραγματικά θέλεις να κανεις και αφιέρωσε όλο σου το είναι εκεί. Όταν κάνεις αυτό θα κατανοήσεις πόσο γρήγορη πρόοδο μπορείς να κανειε σε κάτι.

Αλλιώς αν δεν είσαι διατρθημενη να κάνεις τις θυσίες απλά μην τις κάνεις και κάνε ότι οι υπόλοιποι, δεν είναι εν γένει κακό αυτό, δεν υπάρχουν πρέπει στην ζωή. Απλά μην τρέφεις αυταπάτες ότι το όνειρο θα γίνει μαγικά πραγματικότητα και πως με λίγη casual προσπάθεια κάθε μέρα κουτσά κουτσά θα τα καταφέρουμε. Δεν πάει έτσι. Οι χλιαρές προσπάθειες έχουν τα αντίστοιχα αποτελέσματα. Ειδικά στον επιχειρηματικό τομέα που ονειρευεσαι.

 

[meetmeinmontauk]

Αυτό που λαμβάνω από το μήνυμά σου είναι ένα τεράστιο άγχος για το μέλλον σου. Το οποίο καλά κάνεις και το έχεις αλλά διαβάζω σχέδια για μεταπτυχιακό και δική σου επιχείρηση και αμφιβάλλω για το αν τα έχεις όντως σκεφτεί καλά αυτά. Αν πραγματικά σε ενδιέφερε να υλοποιήσεις αυτά τα σχέδια δεν θα χρειαζόσουν την επιβεβαίωση τρίτων, πόσο μάλλον κάποιων ξένων σ' ένα φόρουμ.

Κάποια ερώτηματα που καλό θα ήταν να αναρωτηθείς:
Σε καλύπτουν οι σπουδές σου; Έχεις εξαντλήσει ολες τις επαγγελματικές διεξόδους που σου παρέχουν χωρίς μεταπτυχιακό; Θα σ' ενδιέφερε πράγματι να κάνεις κάποιο μάστερ ή μήπως θα μπορούσες να αλλαξεις/ ξεκινήσεις καινούργια σχολή ή όποια θα έχει περισσότερες προοπτικές; Αυτά τα σχέδια κι όλη αυτή την αγωνία μήπως είναι ιδέες άλλων και όχι δικές σου;

 

[Κλημεντίνη]

Το βιώσαμε όλοι λίγο πολυ στις σπουδές μας αυτό που νιώθεις.
Ειναι το λεγόμενο adulting.
Οι περισσότεροι μπαίνουμε σε μια σχολή και φανταζόμαστε κάτι που πολλες φορες δεν γίνεται στην πραγματικότητα και αλλες φορές ούτε εμεις οι ίδιοι το θέλουμε κιολας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ειναι οι ΜΙΣΟΙ πρωτοετείς που μιλανε για ακαδημαϊκή καριέρα.
Γυρω στο τρίτο ετος προσγειώνομαστε στην πραγματικότητα.
Κοιτα αυτό που θες ειναι πολυ δύσκολο στην πραξη κι φανταζόμαι το ξέρεις και εσυ η ιδια και γι αυτό αρχίζεις να "φρικάρεις" τωρα.Ειναι η στιγμη της συνηδητοποιησης.
Δεν γίνεται ετσι απλα να τελειώσεις ενα τμημα, να κάνεις ενα με μεταπτυχιακό και τσουπ κέντρο απασχόλησης παιδιων στα 25 η έστω αργότερα οταν θα αποκτήσεις "προϋπηρεσία".
Ουτε ειναι τοσο ευκολη στην Ελλαδα η απασχόληση σε αλλον τομέα μεσω απλα ενα μάστερ.Να μου ελεγες διαφήμιση, μαρκετιγκ,τουριστικά και ποσα αλλα να σου πω ναι εχω δει να συμβαίνει και με επιτυχία.
Αλλα εσυ θες κατι τελείως διαφορετικό και το πρώτο πτυχιο ουτε καν το μαστερ δεν αποτελεί βαση γι αυτο που θες να κανεις.
Υπαρχουν ηδη τόσοι απόφοιτοι πολυ πιο σχετικών σχολών για να προσβληθούν σε αντίστοιχες θέσεις κι να ανοίξουν αντίστοιχο κέντρο.
Απόφοιτοι παιδαγωγικών, ψυχολογίας ,εργοθεραπειας, Κοινωνικής εργασιας, ειδικης αγωγης κτλ.Και αυτοί οι ιδιοι κανουν συνήθως μαστερ ενισχύοντας ηδη τα υπάρχοντα προσόντα τους, "ειδικεύονται" σε κάτι οπως οι μορφες θεραπείας μεσω τέχνης που αναφέρεσαι.Αν και αυτο περισσότερο αποτελεί εξτρα εκπαίδευση αφου εχουν κανει πρωτα ενα πιο γενικο μαστερ.
Κι πρέπει να δεις τι εχει ανάγκη η κοινωνία.
Αυτά τα κεντρα αφορούν παιδιά που όντως έχουν προβλήματα .
Με ενα πτυχίο πολιτικών επιστημων και μαστερ μονο κοινωνική εργασία δεν ξερω ποσα μπορείς να τους προσφέρεις.
Καλύτερα να αναθεωρήσεις τελείως απο εδω και περα.
Μην ανησυχείς αυτό κάνουν οι περισσότεροι.
Δες τι μπορεις να κανεις με ενα πτυχίο πολιτικών επιστημων στην αγορα εργασίας και ποιο μαστερ θα σε βοηθήσει σε αυτό.
Αν δεις οτι δεν σε ενδιαφέρει τίποτα απο αυτα που ρεαλιστικά μπορείς να κάνεις με ενα πτυχίο πολιτιστικών επιστημων και εισαι ακομα προσανατολισμένη σε αυτα που γράφεις εφυγες για δεύτερη σχολή κοινωνικής εργασιας η ψυχολόγιας.
Ναι δεν θα ναι εύκολο , ναι θελει διάβασμα, ναι κατά πασα πιθανότητα θα δουλεψεις σερβις κάποια στιγμή στη ζωή σου αλλα η ζωη δεν ειναι εύκολη ποσο μαλλον σε μια χώρα βυθισμένη στην οικονομική κρίση.
Good luck ❤

 

[panagiotis econ]

Γενικά καλά κάνεις που αγχώνεσαι από τώρα, απλά μην σε παίρνει τόσο από κάτω και ξεκινάς να αμφισβητείς τον εαυτό σου, το τι μπορείς να πετύχεις κοκ, γιατί ειλικρινά δεν ξέρεις τι δρόμοι μπορεί να ανοιχτούν μπροστά σου στο μέλλον. Αυτό που σου φαντάζει σήμερα όνειρο ζωής, αύριο μπορεί να το σκέφτεσαι και να γελάς γιατί ίσως σου έχει δοθεί μια ευκαιρία που σε έχει οδηγήσει σε ένα τελείως διαφορετικό μονοπάτι, πολύ πιο ενδιαφέρον από αυτό που είχες φανταστεί. Οπότε αρχικά calm down.

Οσον αφορά τα παραπάνω μνμ από συμφορουμήτες, ναι οποιοσδήποτε μεγάλος στόχος απαιτεί και μεγάλες θυσίες. Απλά για το καλό σου, do not set your goals too high, γιατί από κάποια στιγμή και μετά σου γίνεται εμμονή να πραγματοποιήσεις έναν τρομερά υψηλό στόχο και αυτό μπορεί να σε οδηγήσει σε δυο αποτελέσματα: α) δεν πετυχαίνεις το στόχο σου και θα ζεις για πάντα με τις τύψεις ότι απέτυχες κλπ, β) πετυχαίνεις το στόχο σου και βλέποντας τι έχεις θυσιάσει σε πιάνει μια απογοήτευση. Οπότε be realistic.

 

[Guest 699855]

...να ανοίξω ένα κέντρο απασχόλησης παιδιών συνδυάζοντας τη θεραπεία μέσω τέχνης ή άλλους τρόπους με τους οποίους μπορώ να βοηθήσω κάποιο παιδί που αντιμετωπίζει προβλήματα.

Οι εικαστικοί θεραπευτές συνδυάζουν σπουδές ψυχολογίας και εικαστικών τεχνών (το ιδανικό βασικές σπουδές στην ψυχολογία και μεταπτυχιακό ή σεμινάρια στην εικαστική ψυχοθεραπεία (Art Therapy).
Από την παρατήρηση του τρόπου με τον οποίο χειρίζεται κάποιος τα καλλιτεχνικά υλικά και του τελικού αποτελέσματος που παρουσιάζει, ο εικαστικός θεραπευτής συνάγει συμπεράσματα και εφαρμόζει την κατάλληλη θεραπεία.
Αν λοιπόν θέλεις ν΄ασχοληθείς μ΄αυτό, μάλλον θα πρέπει να κάνεις άλλο πλάνο.
΄Ομως ακόμα κι αν ξεχάσουμε την εικαστική ψυχοθεραπεία και πάμε στους "άλλους τρόπους βοήθειας παιδιών που αντιμετωπίζουν προβλήματα"" που αναφέρεις, πάλι το πλάνο που έχεις δεν είναι κατάλληλο.
΄Η τα παρατάς όλα και ξεκινάς από την αρχή ή παίρνεις το πτυχίο σου και με κατατακτήριες οδηγείσαι εκεί που θέλεις ή βρίσκεις κάτι άλλο που να σου αρέσει και να συνδυάζεται με τις σπουδές σου.

 

[Georgiapon25]

Ευχαριστώ πολυ ολους για τις απαντήσεις, κράτησα πολλά που θα με βοηθήσουν να αναθεωρήσω λιγο τον τρόπο που σκέφτομαι και το πλανο μου, όπως και το πόσο σοβαρά το σκέφτομαι ώστε να γίνει πραγματικότητα.

 

[Guest 468119]

Δεν ξέρω εάν αυτό είναι ένα παραλήρημα που απορρέει απο την όλη απελπιστική κατάσταση της καραντίνας αλλα με απασχολεί και θα εκτιμήσω κάθε απάντηση που μπορεί να με κάνει να το δω με άλλη ματιά. Όλοι αναπόφευκτα κάνουμε σχέδια για το μέλλον, για τη καριέρα/επιχείρηση/εργασία που θέλουμε να κάνουμε. Όταν είσαι 20 χρονών με τα μυαλά στον αέρα βέβαια είναι λίγο δύσκολο να κοιτάξεις γύρω σου και να δεις πραγματικά εάν τα σχέδιά σου είναι υλοποιήσημα τη σήμερον ημέρα, ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Σπουδάζω Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, νιώθω ευγνώμων που έχω τη θέση αυτή και προσπαθώ να την αξιοποιώ, κάποιες μέρες αποτελεσματικά, κάποιες άλλες όχι τόσο. Είναι μέρες σαν αυτή που δε ξέρω εάν αξίζει να παίρνω τα λεφτά που μου δείνουν οι γονείς μου εάν είναι να καταλήξω να κάνω δουλειές του ποδαριού. Βλέπω τόσους νέους ανθρώπους με πτυχία να κάνουν τη πιο άσχετη δουλειά και να βαλτώνουν ψυχολογικά επειδή δεν τους καλύπτει, ειδικά σε μια τόσο μικρή κοινωνία που ζώ τα παραδείγματα είναι πολλά και δεν είναι προς μίμηση. Για να μη μακρυλογώ, το σχέδιό μου είναι να τελειώσω τη σχολή μου, να κάνω μεταπτυχιακό στη Κοινωνική Εργασία και κάποια στιγμή, όταν και αν αποκτήσω την απαραίτητη προϋπηρεσία στον τομέα, να ανοίξω ένα κέντρο απασχόλησης παιδιών συνδυάζοντας τη θεραπεία μέσω τέχνης ή άλλους τρόπους με τους οποίους μπορώ να βοηθήσω κάποιο παιδί που αντιμετωπίζει προβλήματα. Νιώθω οτι το σχέδιο αυτό πατάει στη γή, αλλά δεν μου αρκεί το να το πιστεύω απλά, και με όσα συμβαίνουν γύρω μου, συσσωρεύεται η απαισιοδοξία και χάνω τον δρόμο μου. Το ερώτημά μου είναι το εξής: Τι σκατά με εμποδίζει να το κάνω αυτό; Είναι κάτι υλοποιήσιμο σαν ιδέα ή δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει γύρω μου και δε μπορώ να προσαρμοστώ σε έναν κόσμο που συνέχεια εξελίσσεται; Μήπως γράφω αυτή τη στιγμή σε λάθος θέμα και πρέπει να πάω στα εκτός θέματος; Βοήθεια.

Η ελληνική πολιτική σκηνή θα είναι εδώ έως ότου φύγει η παλιά γενιά με τις συντάξεις και τις μισθαρες στο δημόσιο. Από εκεί και πέρα θα πεσει πολύ πείνα με τα 600 ευρώ βασικό. Σε 20-25 χρόνια από τώρα δηλαδή. Όσο αφορά τις ανησυχίες σου, η ιδέα αυτή δεν μπορεί να διαπιστωθεί με την κατάσταση του τώρα για το τότε. Εγώ θα σου προτείνω ανά κανεις μέχρι το δεύτερο βήμα και μετά να μπεις σε καμία ΜΚΟ. Τώρα αν θέλεις να ρισκάρεις 10-20 χιλιάρικα για του το κέντρο δικά σου θέμα. Απλα σου τονίζω το παρά πάνω για να ξερει ότι σε 20 χρόνια τα ψυχολογικά προβλήματα των παιδιών θα είναι είδος πολυτελείας, αφού με το ζόρι θα έχουν να φάνε. Φυσικά να το ανοίξεις σε καμία Κηφισιά κτλτότε δεν υπάρχει θέμα 2-3 θα μπουν κατά λάθος μέσα κάθε μέρα