Σωτήριες ιδέες για τα αδιέξοδα της Ελλάδας

[iJohnnyCash]

Και η πλάκα είναι ότι δεν έχουμε ακόμη σχέδιο δράσης!
Που είναι οι πολιτικοί με τις τρελές ιδέες;
Δεν θα ήταν ωραίο να είχαμε κάποιον υπουργό οικονομικών σαν Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη που σε εκείνες τις δύσκολες ώρες σκέφτηκε την λύση να χωρίσει τα χαρτονομίσματα σε δυο μέρη, το ένα μέρος είχε ανταλλάκτική αξία ενώ το άλλο ήταν ομόλογο. Δούλεξε η ιδέα του πάντως, ασχέτως αν μετά τον σκοτώσαμε!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

Και η πλάκα είναι ότι δεν έχουμε ακόμη σχέδιο δράσης!
Που είναι οι πολιτικοί με τις τρελές ιδέες;
...

Κυρίαρχοι ακόμη είναι εκείνοι, που είχαν ...σχέδιο αδράνειας!

Υγ: Ο Βγένοπουλος νομίζω πως θα ήταν τα μάλλα αποτελεσματικότερος!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Άγγελος]

https://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_02/03/2010_392563

Μαμή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης η Ελλάδα
Tου Jacques Attali* / The New York Times
Κατά τη διαδικασία δημιουργίας του ευρώ στη δεκαετία του 1990 ήταν σαφές ότι δεν θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς ένα ευρωπαϊκό υπουργείο Οικονομικών και τον συντονισμό φορολογικής και οικονομικής πολιτικής για το σύνολο της Ευρωζώνης. Αυτό ήταν το απαραίτητο επόμενο βήμα μετά την εγκαθίδρυση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Επειδή, βεβαίως, το Τείχος του Βερολίνου έπεσε όταν άρχιζαν οι προετοιμασίες για την κυκλοφορία του ευρώ, η ατζέντα της «διεύρυνσης» υπερφαλάγγισε εκείνη της «εμβάθυνσης» της Ευρώπης. Γιʼ αυτό η Ευρώπη σήμερα είναι ένα τόσο παράξενο ζώο - μια ένωση με κεντρική τράπεζα και ενιαίο νόμισμα, αλλά χωρίς υπουργείο οικονομικών για τον συντονισμό της οικονομικής και φορολογικής πολιτικής, σε μια σειρά από ανεξάρτητα κυρίαρχα κράτη.
Τώρα η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με τη στιγμή της αλήθειας. Συνειδητοποιούμε πως η ύπαρξη ενιαίου νομίσματος σημαίνει ότι πρέπει να συνοδεύεται από μεγάλη δόση αλληλεγγύης έναντι των χωρών της Ευρωζώνης ή οποιουδήποτε υποφέρει. Αν αποτύχει η Ελλάδα, το ίδιο θα συμβεί στην Ισπανία και την Ιταλία, ακόμη και στη Γερμανία και στους υπόλοιπους.
Διακυβεύονται τόσα πολλά κεφάλαια, επειδή οι ευρωπαϊκές οικονομίες έχουν καταστεί τόσο αλληλένδετες μέσω των συναλλαγών στην Ευρωζώνη, ώστε όπως συνέβη και στην περίπτωση της κρίσης των στεγαστικών δανείων, κανένας δεν γνωρίζει ακριβώς την έκταση των κινδύνων, που μπορεί να προκύψουν από αυτό το μαύρο κουτί, αν αποτύχει η Ελλάδα.
Απλά, η ενσωμάτωση έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε δεν επιτρέπει την οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας στην Ευρωζώνη.
Αν και εκ πρώτης όψεως μπορεί να υποθέσει κάποιος ότι αυτή η κρίση οδηγεί την Ευρώπη σε διάλυση -για παράδειγμα, η ισχυρή αντίθεση της γερμανικής κοινής γνώμης σε ένα ενδεχόμενο πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα- στην πραγματικότητα το τελικό αποτέλεσμα θα είναι ότι θα υποχρεωθεί η Ευρώπη να ολοκληρώσει την ατζέντα της «εμβάθυνσης».
Αυτό ακριβώς συνέβη τη στιγμή της δημιουργίας του ευρώ. Πολλοί δεν ήθελαν εξ αρχής να ενταχθούν σε αυτό. Αλλά η ενιαία αγορά της Ευρωπαϊκής Κοινότητας ήταν αδύνατον να διατηρηθεί χωρίς ενιαίο νόμισμα. Εγινε σαφές σε όλους ότι αν είχες μια ενιαία αγορά με διαφορετικά νομίσματα, ο εμπορικός ανταγωνισμός θα αποτυπωνόταν στο επίπεδο της υποτίμησης. Ως εκ τούτου, το ενιαίο νόμισμα ήταν η μόνη προοπτική, αν η Ευρώπη ήθελε μια ενιαία αγορά. Ετσι, ακόμη και απρόθυμα, όποιος ήθελε να επωφεληθεί από την ενιαία αγορά έπρεπε να ενταχθεί στο ενιαίο νόμισμα.
Σήμερα ισχύει το ίδιο. Ακόμη και αν η κοινή γνώμη είναι προς το παρόν αντίθετη με μια ενιαία φορολογική και οικονομική πολιτική για όλους στην Ευρώπη, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να συνεργαστούν ώς ένα σημείο. Αν δεν το κάνουν, το ευρώ δεν θα επιβιώσει.
Από τη στιγμή που όλοι έχουν πολλά να χάσουν πρώτα θα γίνουμε μάρτυρες, όπως ήδη έχει αρχίσει να συμβαίνει, ενός de facto συντονισμού της πολιτικής. Στα επόμενα χρόνια, αυτός ο συντονισμός θα θεσμοθετηθεί όπως προβλέφθηκε εξ αρχής - ένα Ευρωπαϊκό Υπουργείο Οικονομικών μαζί με μια Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Η Ελλάδα είναι η πατρίδα της Ευρώπης. Και στο τέλος η ελληνική κρίση θα γίνει η μαμή της ολοκλήρωσης του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.
* Ο Ζακ Αταλί είναι πρώην κορυφαίος σύμβουλος του Φρανσουά Μιτεράν και νυν σύμβουλος του Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί.

τα λεει ολα ο γαλλος...ετσι πιστευω οτι θα γινει τελικα...

η κριση αυτη θα ειναι ισως σαν την κριση του 29 που εκανε μετα την αμερικη υπερδυναμη..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

η κριση αυτη θα ειναι ισως σαν την κριση του 29 που εκανε μετα την αμερικη υπερδυναμη..

Πλην όμως υπάρχουν δύο βασικές διαφορές:

Α.- Τότε ίσχυε ο "κανόνας του χρυσού"/ σήμερα ισχύει (ακόμη) η "εξαίρεση της εθνικής κυριαρχίας" και
Β.- Τότε δεν υπήρχε κράτος του Ισραήλ/ σήμερα, παραϋπάρχει κι ας είναι το πιο καταχρεωμένο!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Εδώ και λίγες ημέρες έχω μια απορία, ίσως ελαφρώς αφελή, αλλά δεν πειράζει θα την θέσω: Αφού λοιπόν όλη η Ευρώπη αντιμετωπίζει οικονομική κρίση, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, ανάλογα με τη δυναμικότητα της οικονομίας της κάθε χώρας, αφού υπάρχει πρόβλημα ανταγωνισμού λόγω της παγκοσμιοποίησης, γιατί δεν συμφωνούν άπαντες στην Ευρωζώνη να προβούμε σε μια υποτίμηση του Ευρώ; Με δεδομένο ότι εάν είμασταν εκτός Ευρώ κι αντιμετωπίζαμε τέτοια προβλήματα, το πρώτο που θα σκεφτόμασταν θα ήταν η υποτίμηση, γιατί δεν κάνει το ίδιο και η Ε.Ε.;

Θα παρακαλούσα τους γιγνόσκοντες να με διαφωτίσουν...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Άγγελος]

μα ηδη γινεται καποια υποτιμηση του ευρω που βολευει πολλους..

Α.- Τότε ίσχυε ο "κανόνας του χρυσού"/ σήμερα ισχύει (ακόμη) η "εξαίρεση της εθνικής κυριαρχίας" και
Β.- Τότε δεν υπήρχε κράτος του Ισραήλ/ σήμερα, παραϋπάρχει κι ας είναι το πιο καταχρεωμένο!

ειναι απλο.αν αυτη η κριση κανει την ευρωπη ενωμενη ως οικονομκη οντοτητα με κεντρικο οικονομικο-για αρχη- ελεγχο θα γινει η μεγαλυτερη δυναμη στον κοσμο,,και αυτο ειναι που φοβουνται οι αγγλοσαξωνες..
ήδη ειναι η μεγαλυτερη οικονομικη αγορα και δυναμη παγκοσμιως..
ήδη το ευρω ειναι το ισχυροτερο νομισμα παγκοσμιως

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

Εδώ και λίγες ημέρες έχω μια απορία, ίσως ελαφρώς αφελή, αλλά δεν πειράζει θα την θέσω: Αφού λοιπόν όλη η Ευρώπη αντιμετωπίζει οικονομική κρίση, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, ανάλογα με τη δυναμικότητα της οικονομίας της κάθε χώρας, αφού υπάρχει πρόβλημα ανταγωνισμού λόγω της παγκοσμιοποίησης, γιατί δεν συμφωνούν άπαντες στην Ευρωζώνη να προβούμε σε μια υποτίμηση του Ευρώ; Με δεδομένο ότι εάν είμασταν εκτός Ευρώ κι αντιμετωπίζαμε τέτοια προβλήματα, το πρώτο που θα σκεφτόμασταν θα ήταν η υποτίμηση, γιατί δεν κάνει το ίδιο και η Ε.Ε.;

Θα παρακαλούσα τους γιγνόσκοντες να με διαφωτίσουν...

- Δεν είναι καθόλου μα καθόλου αφελής η απορία σου, φίλε μου Χάουλα!
- Είν' αλήθεια πως με πιάνεις ολίγον τι αδιάβαστο σχετικά, αλλά...
- Σαν μία πρώτη σκέψη πάντως θεωρώ, ότι απλά ένα υποτιμημένο στην παρούσα φάση Ευρώ, θα έπρεπε να περάσει ανάμεσα από τη Σκύλα(ΗΠΑ και Δολάριο) και τη Χάρυβδη(Κίνα και τα μαζεμένα Δολάριά της), με πιθανότερη συνέπεια την περαιτέρω νομισματική αστάθεια της Ε.Ε., την απομάκρυνση από τη διαδικασία των εθνικών συγκλίσεων και της πολιτικής ολοκλήρωσής της.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

Άλλη μία ιδέα λέει, πως πρέπει τα επόμενα "30 χρόνια" να δουλέψουμε, ως Ελλαδίτες, διπλά: μία για τα τοκοχρεωλύσια προς τους "διεθνείς αργυραμοιβούς" και μία "για να ζήσουμε"( ως Λαός). Ήδη βλέπω στη γειτονιά μου να κλείνουν μαγαζάκια και να ξανανοίγουν με "παλιά επαγγέλματα": ραφτάδικο εδώ, τσαγγαράδικο εκεί. Ακούω φίλους να σκέφτονται, πως "είναι καλό να κάνω μπαξέ φέτος στο χωριό για τα ζαρζαβατικά μας...μερικές κοτούλες, κανένα γουρουνάκι..." κλπ. "Παλιές οικονομίες", για "νέες ανάγκες", λέω κι εγώ, σαν ένας αποτυχημένος Οικονομολόγος( της "Γενιάς του Πολυτεχνείου")...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Μια άλλη πρόταση που έχω να κάνω, η οποία πιστεύω ότι μπορεί μεν να μην έχει άμεσο αποτέλεσμα, όμως θ' αλλάξει πάρα πολλά στην ελληνική οικονομία γενικότερα και θ' αποτελέσει υποθήκη για το μέλλον, είναι η εξής: Άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων!! Ευκαιρία είναι να βγάλουμε και κάτι θετικό από την κρίση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Mefistofelis]

1. Να σταματήσουμε να το παίζουμε οικονομολόγοι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

... Άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων!! ...

Την ακούω αυτή την κουβέντα κοντά τώρα 30 χρόνια (τουλάχιστον) και δεν είμαι σίγουρος, αν είναι σίγουροι, ότι αντιλαμβάνονται επακριβώς το αίτημά τους αυτό, όσοι το υποβάλλουν. Τι σημαίνει δηλαδή "άρση μονιμότητας" στο Δημόσιο; Δεν θα ήταν προτιμότερο να επιδιωχθεί μονιμότητα απασχόλησης και στον ιδιωτικό τομέα; Βρε Όττο, δεν είναι ιδανική συνθήκη σε μία κοινωνία, αλλά και σ' ολόκληρη την ανθρωπότητα η κατάσταση πλήρους απασχόλησης; Προς τι λοιπόν αυτή η μανία μας με την "άρση μονιμότητας" στο Δημόσιο; Είν΄αλήθεια βέβαια, πως με το ανώμαλο Δημόσιο που έχουμε δω στη χώρα μας, από γεννησιμιού της, γίνονται το κόκκινο πανί οι λειτουργοί του, αλλά τούτο δεν αλλάζει με περιοριστικά μέτρα στο επίπεδο της απασχόλησης, όσο με ορθολογισμό και διοικητική ευρυθμία, όπως σε τόσες χώρες της Ευρώπης, όπου κανείς δεν διανοείται να ζητήσει "άρση μονιμότητας" στο Δημόσιο!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Apro]

να χωριστούν οι πολίτες σε διάφορες ομάδες..., η κάθε μία να έχει δικό της λογαριασμό, ο οποίος θα ενισχύεται ανάλογα με τη δυνατότητα και την επιθυμία του καθενός και να εξυπηρετούν διάφορα συμφέροντά τους..., ή να ενισχύουν κάθε φορά αυτούς που έχουν ανάγκη....

να ανοιχτεί ένας λογαρισμός στο πρόσωπο ενός σεβαστού και υπεύθυνου ανθρώπου, όπου οι Έλληνες πολίτες θα ενισχύουν, ανάλογα με τη δύναμη και τη θέλησή τους και αυτός με τη σειρά του θα ενισχύει διάφορους τομείς της χώρας ( αθλητισμός, παιδεία, δημόσια έργα ) την ανάπτυξη της χώρας..., αυτό που λείπει ακόμα και σήμερα από την Ελλάδα....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Άγγελος]

...δηλαδη εαν εγω μπω και τα σπασω σε μια επιχειρηση δεν μπορω να απολυθω?στο δημοσιο αυτο γινεται!μονο μεταθεση γινεται.....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

-Το Στέκι μας αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, ένα ικανό δείγμα της ελληνικής κοινής γνώμης. Υπʼ αυτή την έννοια θεωρώ, ότι μπορούμε να συμβάλλουμε στην πανελλαδική συζήτηση, για το τι έφταιξε και φθάσαμε, ως Κοινωνία και Εθνική Οικονομία, στο «σύνδρομο Τιτανικού»( έφη Γ. Παπακωνσταντίνου).
-Αναμφίβολα, η πρώτη και κύρια ευθύνη για την σημερινή κατάσταση πραγμάτων της χώρας θα πρέπει να αποδοθεί στο εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό του ελληνικού λαού (πάνω από 80%) που στήριζε με τις εκλογικές επιλογές του τον δικομματικό μονόλιθο( ΝΔ- ΠΑΣΟΚ) της μεταπολιτευτικής μας διακυβέρνησης. Είναι όμως και δημοκρατικό δικαίωμα ολόκληρου του ελληνικού λαού, να κρίνει και να αποφασίσει, για την όποια εξαπάτηση έχει υποστεί, από καταχρηστικές και ενδεχόμενα καταδολιευτικές πρακτικές της μεταπολιτευτικής του Διοίκησης, που οδήγησαν στη σημερινή κατάντια.
-Ερίζουν, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, για το αν θα πρέπει να εξεταστεί η πορεία των πραγμάτων, από το 2004 ή το 1981 και μετά. Εντελώς συμπτωματικά, παρακολουθώ την πορεία αυτή από τα μέσα Αυγούστου 1980 και μέχρι σήμερα. Οπότε όχι αβάσιμα μπορώ να ισχυριστώ, πως στην πραγματικότητα ο «θάνατος της Ελλάδας» και των «εθνικών νομισμάτων» της υπήρξε αποτέλεσμα επιλεγμένης προαναγγελίας, από την ημέρα που ο Κ. Καραμανλής Α΄ επέλεξε ως Υπουργό Συντονισμού τον Κ. Μητσοτάκη και Υπουργών Οικονομικών τον Μ. Έβερτ.
-Η Μεταπολίτευση ξεκίνησε βασικά στηριζόμενη σε τρία μακρο-οικονομικά δεδομένα:
1- Στην «Εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου»(δυνάμει Αναγκαστικών
Νόμων),
2- Στις Καταθέσεις Συναλλάγματος (Μεταναστών και Ναυτικών βασικά)και
3- Στη «σκληρή Δραχμή».
- Εγκαταλείποντας την κρατική εξουσία της χώρας η 7χρονη νατοϊκή
υποδιοίκηση( Χούντα), κληροδότησε τη Μεταπολίτευση με μία στάσιμη και
εν πολλοίς απαρχαιωμένη( ειδικά σε υποδομές) «πραγματική οικονομία», που
το επίπεδό της δεν ήταν πάνω από εκείνο της όμορης Βουλγαρίας, αλλά
αρκετά κάτω, από της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας(ενδεικτική αναφορά).
-Η Μεταπολίτευση βρήκε την ελληνική κοινωνία πολλαπλά διχοτομημένη.
Αφενός, σε «Δεξιούς» και «μη Δεξιούς», χάρη στον Εμφύλιο Πόλεμο και την Χούντα, που αποτέλεσαν τους βασικούς λειτουργικούς και διαχειριστικούς συντελεστές της πορείας και εξέλιξης του πρώτου μεταπολεμικού 30ετούς εθνικού οικονομικού κύκλου(1945-1974). Και αφετέρου, σε Μετανάστες και (σχετικά) «βολεμένους»(«χουντικοί», «βασιλικοί», «έχοντες» και «κατέχοντες»). Θυμάμαι χαρακτηριστικά τις προσπάθειες τότε πολλών συναδέλφων φοιτητών που ανήκαν στην ΔΑΠ-ΟΝΝΕΔ, να θεωρούν σχεδόν(; ) προσβολή, όταν τους αποκαλούσε κανείς «δεξιούς». Όπως θυμάμαι και τον βερμπαλισμό και την αλαζονεία απέναντί τους, που συνήθως χαρακτήριζε τους «μη δεξιούς» συναδέλφους( στους οποίους ανήκα κι ελόγου μου…).
Επιπλέον, ίσως δε και το σημαντικότερο, ως λαός, και μετά την εθνοπροδοτική συμπεριφορά της Χούντας προς τον κυπριακό ελληνισμό, η Μεταπολίτευση είχε ξεκινήσει με «τα όπλα στα χέρια του λαού»(επιστράτευση), όπως περίπου συνέβη 15 χρόνια αργότερα στην Αλβανία. Δεν είχαμε την ατυχία όμως των όμορών μας και ταλαίπωρων Αλβανών, διότι εδώ μεν αποχωρούσε η «νατοϊκή υποδιοίκηση»(βλ. έξοδό μας από το «στρατιωτικό σκέλος»!), εκεί δε εισέβαλε(και συνέβαλε).
-Αρχικά, η δημοσιονομική και νομισματική πολιτική της κοινοβουλευτικής
μας διοίκησης στηρίχθηκε σχεδόν αποκλειστικά, στην εγγυοδοτική μέριμνα
του Ελληνικού Δημοσίου και στην «αποχουντοποίηση της Δραχμής», με
έκδοση νέων κερμάτων και χαρτονομισμάτων, εν πολλοίς πληθωρικής.
Βασικές και άμεσες συνέπειες:
1- Αποβιομηχάνιση,
2- Επιτόκια Καταθέσεων μεγαλύτερα εκείνων των Τραπεζικών Δανείων,
3- Σημαντική αύξηση της λαϊκής κατανάλωσης και
4- Άμεση αναγκαιότητα, για …Αλλαγή!
- Στην πραγματικότητα (και με όρους πάντα οικονομίας), η λεγόμενη, όσο και
δημαγωγικά καπηλευμένη «Αλλαγή», αφορούσε την πορεία προς την
αποδέσμευση της Δραχμής, άρα και της Εθνικής Οικονομίας, από το «σκληρό»
καθεστώς της λεγόμενης «αμερικάνικης στρατιωτικής βοήθειας»( ήτοι, την
ισοτιμία με το Δολάριο ΗΠΑ). Κομβικό σημείο προς την κατεύθυνση αυτή
υπήρξε η θεσμοθέτηση του Νόμου 1083/10 Αυγούστου 1980, «Περί αγοράς και
πώλησης συναλλάγματος και ξένων τραπεζικών γραμματίων». Δυνάμει της
παραγράφου 6 του άρθρου 8 του εν λόγω, εκδόθηκε από τη Νομισματική
Επιτροπή η Απόφαση 289/ 30 Οκτωβρίου 1980, με την οποία Κ. Μητσοτάκης
και Μ. Έβερτ, υπό τις ευλογίες προφανώς του κυρίαρχου ντουέτου Κ.
Καραμανλή Α΄ και Α. Γ. Παπανδρέου και την παντελή μάλλον(; ) αδιαφορία( η
νομισματική ανιδεότητα; )της λεγομένης γενικά «ελληνικής αριστεράς»,
επέτρεπαν την ασύστολή και απεριόριστη τοκογλυφία των τότε ελληνικών
τραπεζών (βασικά, ΕΤΕ, ΑΤΕ και ΕΤΒΑ). Με απλά λόγια, η δικομματική
μέγγενη της μεταπολιτευτικής μας εθνοκρατικής κακομοιριάς, ήταν σαν να
έλεγε: « Δεν έχουμε αποδοτικό αγροτικό τομέα, έχουμε ερειπωμένη βιομηχανία
και καταχρεωμένα ξενοδοχεία, ας φτιάξουμε τουλάχιστον…εύρωστες
τράπεζες». Ίσως η συνταγή να ήταν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, από τα
μέσα ακόμη του «α΄ 30ετούς»(1959-60), αφότου ξεκίνησε ουσιαστικά η
(εθνική)πολιτική συνεργασία των Κ. Καραμανλή Α΄(ριζοσπάστης λαϊκιστής-
παλαιοφασισμός) και Α. Γ. Παπανδρέου(σοσιαλιστής λαϊκιστής-νεοφασισμός),
αλλά η εφαρμογή της ως φαίνεται απαιτούσε τη συμβολή ενός «ακραιφνούς
νεοφιλελεύθερου», και ως ιστορικά «αντιλαϊκού»( Κ. Μητσοτάκης) και ενός
«κοινωνικοφιλελεύθερου» (βλ. εισηγητή του λεγόμενου «λαϊκού καπιταλισμού»
Μ. Έβερτ), εξαιρετικών φίλων και των δύο της «διεθνούς τραπεζαγοράς».

(συνεχίζεται)

Υγ: Τις φασιστικές παραμέτρους της μεταπολεμικής μας ιστορίας τις αντλώ από το γεγονός, ότι βασικά η εθνική οικονομία μας και η πολιτική σκηνή, που την υπηρέτησε μετεμφυλιοπολεμικά και μέχρι του νυν, εδράζανε στη θεσμοθέτηση και λειτουργία Αναγκαστικών Νόμων υπερκείμενων στην πράξη και την «πραγματική οικονομία» των διαφόρων Συνταγμάτων.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

...δηλαδη εαν εγω μπω και τα σπασω σε μια επιχειρηση δεν μπορω να απολυθω?στο δημοσιο αυτο γινεται!μονο μεταθεση γινεται.....

Με άναρθρες και άδικες κραυγές, μόνο σε οχλοειδή αποτελεσματικότητα μπορούμε να φθάσουμε...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[iJohnnyCash]

Για τους τύπους επισημαίνω ότι ακολουθεί πολιτικό μήνυμα:

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

Για τους τύπους επισημαίνω ότι ακολουθεί πολιτικό μήνυμα:

Ως έχουν σήμερα τα πράγματα στη χώρα μας, οι συγκεκριμένες θέσεις της "Φ.Σ." με παραπέμπουν σ' ένα πρόσφατο γεγονός, που συνέβη στη Γαλλία. Η εκεί Φίλιπς έκλεισε ένα εργαστάσιο της και απέλυσε 650 εργαζόμενούς της, με μοναδικήν υπόδειξη και επιλογή τους: "Αν θέλετε", τους είπαν, "μπορείτε να πάτε στην Ουγγαρία, να δουλέψετε στο εργοστάσό μας μεε 550 ?". Νομίζεις λοιπό, φίλε ΕΒ, "πως με γενιά των 700 ? " μπορεί να ευοδωθεί η συνταγή της "Φ.Σ."; Κι αν λοιπόν πάμε σε "γενιά των 550 ?", ως έχει σε γενικές γραμμές η ελληνική κοινωνία και η αγορά της(διοίκηση, παραγωγή, κατανάλωση, ταμείο), εκτιμάς, πως δεν θα γίνει της πο@τ@ν@ς; Αν ναι, ε τότε θα είμαστε, μόνον για ...μαζική ταφή

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[nPb]

Ξέρουμε τι θέλουμε σε αυτήν την χώρα; είμαστε μια χώρα ουραγός σε όλα και θέλουμε να έχουμε και άποψη, απέναντι σε χώρες 60 χρόνια μπροστά, οι οποίες διαμορφώνουν και στηρίζουν την παγκόσμια οικονομία...

Η μόνη λύση είναι μια ισοπεδωτική «κατεδάφιση» και αναγέννηση από το μηδέν...η σίψη του Ελληνικού Υπερκομματικού «Οθωμανικού τύπου» Κράτους, δεν καταπολεμείται με παροδικά «μέτρα»-χαϊδεμα ημέτερων αυτιών για ωφελιμιστικούς-κομματικούς σκοπούς, όσο διαφημίζονται από τα ΜΜΕ, δηλ., όσο πουλάει η επικαιρότητα...Ας κόψουμε πρώτα την ηδονίστικη λιγούρα περί ετήσιας εκλογολογίας και αεργίας, που έχουμε ως λαός (οθωμανικά κατάλοιπα) και μετά ας «αλλάξουμε» την χώρα με μεταρρυθμίσεις. Προς το παρόν ας αρκεστούμε σε πράσινες, μπλε, κόκκινες...κτλ «τηλε-αλλαγές-πινελιές» στο καραγκιοζέ τελάρο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Την ακούω αυτή την κουβέντα κοντά τώρα 30 χρόνια (τουλάχιστον) και δεν είμαι σίγουρος, αν είναι σίγουροι, ότι αντιλαμβάνονται επακριβώς το αίτημά τους αυτό, όσοι το υποβάλλουν. Τι σημαίνει δηλαδή "άρση μονιμότητας" στο Δημόσιο; Δεν θα ήταν προτιμότερο να επιδιωχθεί μονιμότητα απασχόλησης και στον ιδιωτικό τομέα; Βρε Όττο, δεν είναι ιδανική συνθήκη σε μία κοινωνία, αλλά και σ' ολόκληρη την ανθρωπότητα η κατάσταση πλήρους απασχόλησης; Προς τι λοιπόν αυτή η μανία μας με την "άρση μονιμότητας" στο Δημόσιο; Είν΄αλήθεια βέβαια, πως με το ανώμαλο Δημόσιο που έχουμε δω στη χώρα μας, από γεννησιμιού της, γίνονται το κόκκινο πανί οι λειτουργοί του, αλλά τούτο δεν αλλάζει με περιοριστικά μέτρα στο επίπεδο της απασχόλησης, όσο με ορθολογισμό και διοικητική ευρυθμία, όπως σε τόσες χώρες της Ευρώπης, όπου κανείς δεν διανοείται να ζητήσει "άρση μονιμότητας" στο Δημόσιο!

Η πλήρης απασχόληση είναι άλλο πράγμα και η μονιμότητα είναι άλλο. Με την πλήρη απασχόληση συμφωνώ χωρίς δεύτερη κουβέντα, είναι κατά τη γνώμη μου η δικλείδα ασφαλείας που παρέχει στον εργαζόμενο αξιοπρέπεια και συνθήκες στοιχειώδους ασφάλειας, ώστε να εργαστεί και ν' αποδώσει.

Το πρόβλημα της μονιμότητας στο δημόσιο είναι ότι καλλιεργεί τη νοοτροπία του "έδεσα τον γάιδαρό μου", "δεν πάτε να γαμηθείτε όλοι σας", "είμαι αφέντης και ο πολίτης πρέπει να με υπηρετεί", "βολεύτηκα και τελείωσα", κλπ, νοοτροπία η οποία ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την τεράστια δυσλειτουργία κάθε δημόσιας επιχείρησης κι υπηρεσίας στην Ελλάδα. Πώς μπορούν άραγε να εφαρμοστούν οι κανόνες του σύγχρονου management, με καθεστώς μονιμότητας; Πώς από την άλλη μπορεί η ελληνική οικονομία να ξεπεράσει τ' αδιέξοδά της, χωρίς τις τεχνικές του σύγχρονου management; Είναι δυνατόν να προσπαθούμε να επιβιώσουμε μέσα σε καπιταλιστικό ανταγωνισμό, με κομμουνιστικές νοοτροπίες;

Επίσης, ενώ οι ρουσφετολογικές κυβερνήσεις έχουν αποδεδειγμένα προσλάβει πολλαπλάσιους υπαλλήλους απ' όσους χρειάζονται κι αυτό διαπιστώνεται κάθε φορά που προκύπτει τέτοιο θέμα, εντούτοις το κράτος αδυνατεί να απαλλαγεί από τις στρατιές κηφήνων, οι οποίοι πιάνουν τσάμπα καρέκλες. Μάλιστα, εάν θέλει το κράτος να απαλλαγεί από αυτούς, θα πρέπει να τους χρυσοπληρώσει, αυξάνοντας τα ελλείμματά του ακόμη περισσότερο.

Τέλος, είναι θέμα ισονομίας. Δεν καταλαβαίνω γιατί εγώ θα χάσω το δώρο του Πάσχα, επειδή το δημόσιο δεν μπορεί να πληρώσει τους υπεράριθμους υπαλλήλους του, από την άλλη όμως εγώ να μπορώ ν' απολυθώ ενώ εκείνοι όχι. Δεν σε καταλαβαίνω σ' αυτό το σημείο καθόλου φίλε Νωεύ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

...Δεν σε καταλαβαίνω σ' αυτό το σημείο καθόλου φίλε Νωεύ.

Υποστηρίζω ότι για το άχτι που μας δημιουργεί η κατάσταση πραγμάτων και συμπεριφορών στο Δημόσιό μας δεν φταίει αυτή καθεαυτή μονιμότητα των λειτουργών του, αλλά η απαρχαιώμενη όσο και στάσιμη διάρθρωσή του. Για ποιο πράγμα μιλάμε δηλαδή; Μιλάμε για τον αναγκαίο ζυγό (κρατική γραφειοκρατία) μίας πρώην οθωμανικής επαρχίας( Γιουνανιστάν), που επί 4 αιώνες περίπου την διοικητική της μέριμνα την είχαν κατά την υψιλή παραχώρηση της Πύλης οι " Κοτζαμπάσηδες" (τα "μεγάλα κεφάλια") συνεπικουρούμενοι από τους "αρματωλούς" και τους κληρικούς. Όταν έφυγαν οι Πασάδες, Μπέηδες και Αγάδες και στήθηκε το Ελληνικό Κράτος, έμειναν οι Κοτζαμπάσηδες με τους λακέδες τους, που εν πολλοίς επάνδρωσαν τον κρατικό μηχανισμό.
Ο ελληνικός κοτζαμπασηδισμός, όπως περίπου και ο ανάλογος των υπόλοιπων απελεύθερων πρώην οθωμανικών επαρχίων επί της βαλκανικής, ιστορικά υπήρξε κατάλοιπο της βυζαντινής φεουδαλικής οικογενειοκρατίας. Όλως ιδιαίτερα στη χώρα μας, η δομή αυτή στη διαχείριση και εξυπηρέτηση της κρατικής εξουσίας και λειτουργίας, με ποικίλους τρόπους και ανάλογες αναγκαιότητες, διατηρήθηκε μέχρι σήμερα. Δεν είναι τυχαίο που τις τύχες και την πορεία της χώρας, εδώ και δύο αιώνες περίπου τις "έπαιξαν" λίγο πολύ περίπου 30 εμπορικές και πολιτικές οικογένειες. Μέχρι το 1974, η βασική μέθοδος διοίκησης που εφαρμόστηκε από το οικογενειοκρατούμενο ιδιότυπο ελληνικό καθεστώς υπήρξε το "διαίρει και βασίλευε", με κεφαλαιώδεις και χαρακτηριστικές ιστορικά εκφάνσεις :
- την αρχική διαίρεση του λαού της χώρας σε "αγγλόφιλους", "γαλλόφιλους" και "ρωσόφιλους",
- στη συνέχεια σε "βασιλικούς" και "αντιβασιλικούς",
- σε "βασιλικούς" και "βενιζελικούς",
- σε "εθνικόφρονες" και "αντεθνικά μιάσματα" και
- σε "χουντικούς" και "αντιστασιακούς".
Στην τελευταία κομβική διάσταση της κοινωνικής μας διχοτόμησης, η μεταπολεμική αμερικανο-αγγλοσαξωνική ( βλ. νατοϊκή) επιστασία με τους ντόπιους πολιτικούς και εμπορικούς(βιομήχανους, εφοπλιστές και τραπεζίτες, βασικά) συνεργάτες και υποτελείς τους, προχώρησαν στη μετεμφυλιοπολεμική αναδόμηση της Κοινωνίας και τους Κράτους, έτσι ώστε να πάρουν αυτά στην πραγματικότητα τον χαρακτήρα μίας "ομοσπονδίας συντεχνιών", παρά να αναπτυχθούν αυτά (κοινωνία και κράτος) με σαφείς ταξικές δομές, όπως περίπου συνέβη στην υπόλοιπη Ευρώπη( 19ο και 20ο αι.).
Στην πορεία αυτή ήταν νομοτελειακή συνέπεια να έχουμε και τις ανάλογες επιπτώσεις και μεταπτώσεις στη εξέλιξη και λειτουργία του Ελληνικού Δημοσίου (Γραφειοκρατίας). Επί τριάντα και περισσότερα χρόνια(1945-1974) είχαμε το "πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων", ως προϋπόθεση για τη στελέχωσή του. Αν λάβουμε δε υπόψη, ότι κατά τον Εμφύλιο η ελληνική κοινωνία απώλεσε( με σκοτωμούς και αναγκαστικές φυγαδεύσεις στο Εξωτερικό) το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των μορφωμένων της ανθρώπων, μπορούμε να συμπεράνουμε για τη στάθμη και την ποιότητα των Δημοσίων Υπαλλήλων της χώρας, κατά το διάστημα εκείνο.
Επιστέγασμα αυτής της εξέλιξης υπήρξε η μεταπολιτευτική διαχείριση του Δημοσίου από το δικομματικό μπλοκ εξουσίας, με τη λεγόμενη "κομματικοποίηση". Ειρήσθω εν παρόδω, ότι μέχρι το 1974, "κόμμα νέου τύπου" είχε υπάρξει μόνον το Κ.Κ.Ε.. Από το 1974 και μετά, σταδιακά, το μιμήθηκαν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., στη βάση όμως πάντα του ιστορικού οικογενειοκρατικού κεκτημένου. Η "κομματικοποίηση" των μηχανισμών του Ελληνικού Δημοσίου, υπήρξε πράγματι η χειρότερη και επαχθέστερη κατάληξή του, σε μία μάλιστα εποχή που οι διεθνείς συγκυρίες απαιτούσαν επιτακτικά τον εκσυγχρονισμό και λειτουργική του αναβάθμιση. Γι' αυτό όμως δεν έφταιγαν πρωταρχικά οι μόνιμοι Δημόσιοι Υπάλληλοι, αλλά η δικομματική ρύθμιση της μεταπολιτευτικής μας εκπροσώπησης. Ίσως από τα πλέον προωθημένα βήματα προς την κατεύθυνση θεραπείας των κακώς κείμενων να υπήρξε η θέσπιση και υποτυπώδης( λειτουργία του ΑΣΕΠ. Ακόμη κι αυτό όμως, οι δικομματικοί θεομπαίχτες, το φαλκίδευσαν, με τις γνωστές κυβερνητικές εναλλαγές τους!
Χωρίς μόνιμη όμως και σταθερή, αλλά υπερκομματική γραφειοκρατία, κρατός ισονομίας, αξιοκρατίας και αστικής ευρυθμίας, φίλε μου Όττο, δεν μπορώ να διανοηθώ. Εσύ, πως το διανοείσε;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.