Ταινία «Καποδίστριας» του Γιάννη Σμαραγδή

[chester20080]

Καλό θα είναι πρωτα να δουμε την ταινία και μετα να ασκησουμε αρνητική κριτική. Δεν την εχω δει, δεν μπορώ να εκφέρω γνωμη, απλώς λέω σε αυτή τη φάση πως ειμαι θετικά διακειμενος

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: Χθες στις 17:19

Θέλω να δω την ταινία αλλά εκτός σινεμά.

Γίνεται;

Οχι, σε κανενα μήνα ίσως..

 

[Πουπουλίνα]

Καλό θα είναι πρωτα να δουμε την ταινία και μετα να ασκησουμε αρνητική κριτική. Δεν την εχω δει, δεν μπορώ να εκφέρω γνωμη, απλώς λέω σε αυτή τη φάση πως ειμαι θετικά διακειμενος

Καλο θα ειναι να μην μας λες τι να σκεφτουμε,ευχαριστω.

 

[Πουπουλίνα]

Ο Σμαραγδης θεωρω ειναι ενας αταλαντος σκηνοθετης κουτοπονηρος.Καταπιανεταθι με πιασαρικα ιστορικα θεματα,μπας και εντυπωσιασει λογω κουστουμιων και ιστορικων θεματων.Τιποτα δεν θα ελεγε αν καταπιανοταν με κοινωνικα σημερινα θεματα.Κοβει εισητηρια μονο και μονο ακριβως ε[ειδη καταπιανεται με ιστορικες προσωπικοτητες.
Ε...το ταλεντο και η ελλειψη του ομως δεν αναπληρωνονται..φαινονται.

 

[nPb]

Και αυτον..βασικα οχι αυτον αλλα την οικογενεια του την εξειδανικευσε.Η οικογενεια του Ελ Γκρεκο ηταν φοροεισπρακτορες των ιταλων στην βενετοκρατουμενη τοτε κρητη και ο σμαραγδης την παρουσιασε σαν μεσολαβητες αναμεσα σε ελληνες και ιταλους..ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΟΜΩΣ.Για τους ιταλους δουλευαν φοροεισπρακτορες.

Ενοειται δεν φταιει ο ελ γκρεκο για αυτο αλλα ειναι ενδεικτικο πως τα παρουσιαζει ο συγκεκριμενος σκηνοθετης που εχει μια απολυτα παιδικη και μαθητικη σταση στα πραγματα..συνεχως κλαιγεται οτι δεν τον χρηματοδοτουν..του κανουν πολεμο..μαμα δεν με παιζουν και τριχες κατσαρες.
Στο μεταξυ διαβασα κριτικη για την συγκεκριμενη ταινια..εκτος απο τα κουστουμια και την γνωστη εξειδανικευση..εινα σαν μαθητικη παρασταση λενε.
Δειτε τι ειπε για την κριτικη που δεχτηκε..μιλαμε σαν μα μιλαει παιδι ουτε καν γυμνασιου..δημοτικου θα ελεγα.Ακου ''ΑΥΤΟΙ ΧΑΝΟΥΝ''

«Αυτοί χάνουν»: Τι απαντά ο Σμαραγδής για τις αρνητικές κριτικές στον «Καποδίστρια»

«Ο κόσμος, όπως μου λένε, χειροκροτεί στο τέλος. Πολύς κόσμος είναι δακρυσμένος, πάρα πολλοί άνθρωποι πηγαίνουν με τα παιδιά τους», δήλωσε ο σκηνοθέτης της ταινίας.

www.kathimerini.gr

Καλα μιλαμε επεισης λες και μιλαει η Λουκα...λες σε οσους αρεσει η ταινια του ειναι καλοι ανθρωποι οι αλλοι ειναι οι κακοι.
Ο ανθρωπος δεν υπαρχει λεμε.

Θεωρω πραγματικα αδιανοητο και απολυτη αλαζονια να λες οτι σε οποιον αρεσει η ταινια ειναι με την πλευρα του καλου ενω σε οποιον δεν αρεσει διαλλεγει το κακο.
Ποσο ξερασμα γμτ;

Noμίζω ότι σαν σκηνοθέτης δεν χρειαζόταν να μπει σε τέτοιο κύκλο "αντιπαράθεσης" σχετικά με το αν ή όχι του έριξαν πόρτα σε χρηματοδοτήσεις ή αν η ταινία του είναι ή δεν είναι καλή. Ας αφήσει τον κόσμο να πάει να την δει, να υπάρξει μια κινηματογραφική απόλαυση του "προϊόντος" από όλους και μετά να γίνουν τα σχόλια. Αλλά βλέπω και από διαφόρους στο facebook ότι ξαφνικά βρήκαμε τον "Καποδίστρια" ως άλλοθι γιατί η Ελλάδα είναι έτσι. Πριν 2-3 μήνες, δεν υπήρχε αυτή η πρεμούρα. Και τότε αν άνοιγες θέμα συζήτησης για τον Καποδίστρια σε θεωρούσαν γραφικό ή ξεπερασμένο. Γι' αυτό δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω.

Λες ο Σκόττ να καθόταν να απαντάει σε επικριτές για την ταινία τον μονομάχο; Η ταινία καλή ήταν, προσωπικά πήγα την είδα γιατί μου άρεσε το πακέτο ρωμαϊκή χλαμύδα-αρένα και η εποχή. Δεν πήγα να μάθω ρωμαϊκή ιστορία στον κινηματογράφο. Έλεος κάπου με τους Έλληνες που ξαφνικά μια ταινία θα πρέπει να περνάει υποσυνείδητα μηνύματα, 666, δολοπλοκίες, Αγγλίες, θαυματουργό νερό του Καματερό, κτλ.

 

[Valder]

Αλλά βλέπω και από διαφόρους στο facebook ότι ξαφνικά βρήκαμε τον "Καποδίστρια" ως άλλοθι γιατί η Ελλάδα είναι έτσι. Πριν 2-3 μήνες, δεν υπήρχε αυτή η πρεμούρα. Και τότε αν άνοιγες θέμα συζήτησης για τον Καποδίστρια σε θεωρούσαν γραφικό ή ξεπερασμένο. Γι' αυτό δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω.
Έλεος κάπου με τους Έλληνες που ξαφνικά μια ταινία θα πρέπει να περνάει υποσυνείδητα μηνύματα, 666, δολοπλοκίες, Αγγλίες, θαυματουργό νερό του Καματερό, κτλ.

Δεν ξερω αν με ενοχλεί περισσότερο το οτι είσαι μητσοτακικός, μισέλληνας ή ανιστόρητος.

 

[nPb]

Από ότι είχα διαβάσει εκεί που έπεσε έξω σκηνοθετικά (όσο του χρεώνουν) ήταν ότι τόσο τα κτίρια (αν και έγιναν ψηφιακά εφέ και επισκευές) όσο και τα ρούχα των ηθοποιών δείχνουν πολύ καθαρά και φρέσκα. Δεν κατάφερε να δημιουργήσει την απλή καθημερινότητα της εποχής, με το βρώμικο, τσαλακωμένο ρούχο. Επίσης οι ήρωες του έργου δείχνουν "ατσαλάκωτοι" σαν να βγήκαν από το δωμάτιο μακιγιάζ για να συζητήσουν σε μια εκπομπή.

 

[Πουπουλίνα]

Noμίζω ότι σαν σκηνοθέτης δεν χρειαζόταν να μπει σε τέτοιο κύκλο "αντιπαράθεσης" σχετικά με το αν ή όχι του έριξαν πόρτα σε χρηματοδοτήσεις ή αν η ταινία του είναι ή δεν είναι καλή. Ας αφήσει τον κόσμο να πάει να την δει, να υπάρξει μια κινηματογραφική απόλαυση του "προϊόντος" από όλους και μετά να γίνουν τα σχόλια. Αλλά βλέπω και από διαφόρους στο facebook ότι ξαφνικά βρήκαμε τον "Καποδίστρια" ως άλλοθι γιατί η Ελλάδα είναι έτσι. Πριν 2-3 μήνες, δεν υπήρχε αυτή η πρεμούρα. Και τότε αν άνοιγες θέμα συζήτησης για τον Καποδίστρια σε θεωρούσαν γραφικό ή ξεπερασμένο. Γι' αυτό δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω.

Λες ο Σκόττ να καθόταν να απαντάει σε επικριτές για την ταινία τον μονομάχο; Η ταινία καλή ήταν, προσωπικά πήγα την είδα γιατί μου άρεσε το πακέτο ρωμαϊκή χλαμύδα-αρένα και η εποχή. Δεν πήγα να μάθω ρωμαϊκή ιστορία στον κινηματογράφο. Έλεος κάπου με τους Έλληνες που ξαφνικά μια ταινία θα πρέπει να περνάει υποσυνείδητα μηνύματα, 666, δολοπλοκίες, Αγγλίες, θαυματουργό νερό του Καματερό, κτλ.

Μα αυτο κανει παντα.Κλαιγεται σαν βλαμενο οτι δεν του δινουν χρηματοδοτηση και τον πολεμανε.
Βασικα αυτοδιαφημιζεται.
Κανενας σοβαρος και με ταλεντο δημιουργος δεν τα κανει αυτα.

 

[nPb]

Δεν ξερω αν με ενοχλεί περισσότερο το οτι είσαι μητσοτακικός, μισέλληνας ή ανιστόρητος.

Ευτυχώς φίλτατε που βάζεις "ταμπέλες". Όταν εντοπίζω 2 καλά τα λέω όπως ισοδυνάμως και τα αρνητικά του Μητσοτάκη. Επειδή ήμουν μεγάλος ηλικιακά δεν μπορώ να απαριθμήσω 1 καλό από τις κυβερνήσεις Μητσοτάκη πατέρα, Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου, Τσίπρα. Δεν υπάρχει. Υπήρχε η πολιτική κιλού, ψέμματα με αντάλλαγμα μια ψήφο και ένα συστημικό βόλεμα ψηφοφόρων στην ιερή αγελάδα του δημοσίου (αυτό βέβαια για τον μέσο Έλληνα θεωρείται προκοπή της χώρας).

Τα έχουμε πει αυτά σε άλλα θέματα.

Επίσης είχα ακούσει σε μια εκπομπή από το κανάλι της Βουλής ότι στη χώρα μας είναι λιγάκι δύσκολο να γίνουν σωστές αναπαραστάσεις κτιρίων εποχής ειδικά του 18ου αιώνα, επειδή δεν υπάρχουν! Σκεφτείτε ότι εδώ έχουν αρχίσει και γκρεμίζονται νεοκλασικά κτίρια του 20ου αιώνα από την Αθήνα και άλλες πόλεις με αποτέλεσμα η αστική δομή του τοπίου να μην βοηθάει τον σκηνοθέτη στην δημιουργία ενός αληθοφανούς πλάνου για το πως μπορεί να έμοιαζε η Αθήνα ή η Σπάρτη το 1560 ή το 1870! Στις δυτικές χώρες υπάρχει μεγάλη συνέχεια αστικού τοπίου με τα μεγάλα επιβλητικά κτίρια, τις επισκοπές, τις εμπορικές αγορές που βρίσκονται στον ίδιο χώρο για πάνω από 2-3 αιώνες. Επίσης οι αρχές διατηρούν τις προσόψεις ώστε να υπάρχει μια ιστορική συνέχεια στο χρόνο σε αντίθεση με τη χώρα μας ή χώρες όπως Ινδονησία κτλ που επίσης λόγω υπερπληθυσμού δεν υπάρχει διάθεση και δυνατότητα για ιστορική μνήμη (δίνοντας θέση σε μεγάλους ουρανοξύστες).

Προσωπικά δεν έχω βρει καμία "φωτογραφία" για το πως μπορεί να έμοιαζε η Πάτρα κτιριακά το 1200 μ.Χ. Ούτε με κάποιο σχέδιο. Αντίθετα, μπορείτε να βρείτε τη μακέτα της πόλης Γάνδης για το πως έδειχνε τον 13ο αιώνα. Αυτό εννοείται ότι βοηθάει μια εταιρία παραγωγής ταινίας εποχής να κατασκευάσει το σκηνικό της ταινίας όσο αληθοφανές γίνεται και να πείσει τον θεατή για την ιστορία που δείχνει.

 

[Valder]

Ευτυχώς φίλτατε που βάζεις "ταμπέλες". Όταν εντοπίζω 2 καλά τα λέω όπως ισοδυνάμως και τα αρνητικά του Μητσοτάκη. Επειδή ήμουν μεγάλος ηλικιακά δεν μπορώ να απαριθμήσω 1 καλό από τις κυβερνήσεις Μητσοτάκη πατέρα, Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου, Τσίπρα. Δεν υπάρχει. Υπήρχε η πολιτική κιλού, ψέμματα με αντάλλαγμα μια ψήφο και ένα συστημικό βόλεμα ψηφοφόρων στην ιερή αγελάδα του δημοσίου (αυτό βέβαια για τον μέσο Έλληνα θεωρείται προκοπή της χώρας).

Τα έχουμε πει αυτά σε άλλα θέματα.

Τι με νοιάζει τι έκανε ο δρακουμέλ το 1992 και ο άλλος ο ολετήρας αργότερα και όλα τα καλόπαιδα;

Εδω σου δείχνω το δάσος και κοιτάς το δέντρο.

Δεν έχουν γινει συνομωσίες; Δεν έχει βάλει το κωλόχερό της η Αγγλία; Ξένα σου είναι όλα αυτά και βλάχαρος ακροδεξιός ο έλληνας που ειναι πατριωτης;

Ή μηπως φοβάσαι, ακόμα κι αυτό τον Καποδίστρια που έφτιαξε ο Σμαραγδής, έστω κι αν ειναι αγιογραφία, έστω κι αν ειναι κλάψας ατάλαντος ο Σμαραγδής (δε μπορώ να το κρίνω εαν δεν τον δω, η πουπουλίνα ως του καλλιτεχνικού έχει μεγαλύτερο βάρος λόγου σε αυτό απο μενα γι αυτό και δεν την παρέθεσα), ότι ακόμα κι έτσι θα μπει σε σύγκριση με το σήμερα και τον Κούλη;

Κόβουν τους δοξασμενους βυζαντινούς αυτοκράτορες απο τα ιστορικά βιβλία για να μη φανεί ότι είχαμε ΚΑΙ λαμπρές μέρες στην ιστορία πέρα απο την παρακμή, φωνάζετε οτι κλαίνε γραφικοι ακροδεξιοί.

Κόβουν χρηματοδότηση (ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ κι αν την έφτιαξε την ταινία) και θελει ο κοσμος να δει Καποδίστρια, φωνάζετε έλεος με τους Έλληνες.

Οχι ρε θα κάτσουμε να γλείφουμε τον κώλο του Κούλη για να τρώνε οι γαλάζιοι να βουζώνουν 200 κιλά ξύγκι. Μη θίξουμε το Θεο. Μη θυμηθουμε οτι υπάρχουν και καλύτεροι κυβερνήτες και εκπέσουν οι Τρισμέγιστοι.

Το οτι ο Καποδίστριας δεν είχε δευτερο παντελόνι καθαρό να τον θάψουνε, το οτι ηθελε βυζαντινό κράτος οπως και ο Κολοκοτρώνης (ασχέτως αν ειχε σχέση με τους Άγγλους πρώτα), και οτι οι Μαυρομιχαλαίοι για λογαριασμο των Άγγλων τον φάγανε και μετά μας κατσικώθηκε ο Μαυροκορδάτος με Δυτικο κράτος με το στανιό και σύνορα ως το Σπερχειό, αυτο ειναι συνομωσία και έλεος που παντού βλέπουμε Άγγλους.

Μετά, σε πειράζουν οι ταμπέλες μου.

Και πολύ καλά έκανα! Και κουδούνια θα σου φορέσω σαν αυτα που φοράνε στα μοσχάρια οταν πανε να βοσκήσουνε.

Αν δεν ξέρεις και δεν έχεις διαβάσει, δεν ειναι αμάρτημα. Δε θα σε κρίνω γι αυτό.

Αλλά ότι παριστάνεις πρώτον ότι ξέρεις Ιστορία, ενω ΔΕΝ ξέρεις

και ακόμα χειρότερα

Ότι παριστάνεις οτι δεν γνωρίζεις το λόγο που ειναι επικινδυνος ο Καποδίστριας στο σύστημα και το ρίχνεις στην τρελή, για κατι ψεκασμενους ελληνέζους.

Ε οχι ρε φίλε, εχω δικαίωμα εκεί να σε κρίνω. Αμα ανοιγεις το στόμα σου σαν βόθρος και δεν ξέρεις τι ξερνάς, να φέρεις και την ευθύνη για την κριτική που θα φας.

Μάθε τη θέση σου.

 

[Πουπουλίνα]

Αξιζει ενα διαβασμα εστω και γρηγορο.
Εχει ιστορικες πηγες..δεν ειναι απλα μια αποψη.

"Ο αληθινός Καποδίστριας": Η προπαγανδιστική ταινία του Γιάννη Σμαραγδή για τον Ιωάννη Καποδίστρια που βγήκε αυτές τις μέρεες στις κινηματογραφικές αίθουσες έχει ήδη δεχτεί συντριπτική κριτική απο πολλές πλευρές για την παραποίηση η αποσιώπηση ιστορικών γεγονότων, την θρησκοληψία και τον εθνικισμό αλλά και για άλλες πλευρές σχετικά με την σκηνοθεσία, την πλοκή, τα σκηνικά κ.α.
Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ταινία θα βρεί ένα μικρότερο η μεγαλύτερο μέρος του κοινού στο οποίο ουσιαστικά απευθύνεται, ένα κοινό που καταφεύγει στην αναζήτηση μυθικών "σωτήρων" και δικτατόρων-ντυμένων με ψέμματα και εθνικούς μύθους.
Όμως η σημασία της γενικότερης συζήτησης για τον πραγματικό ιστορικό ρόλο του Καποδίστρια και της τάξης του βρίσκεται πέρα απο την σκοταδιστική θρησκόληπτη αγιογραφία (ο Σμαραγδής δήλωσε ότι συναντήθηκε στο Φανάρι με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, "έλαβε την ευλογία του" για την ταινία και έμαθε ότι ο Ιωάννης Καποδίστριας βρίσκεται κοντά στο να....αγιοκαταταχθεί) της ταινίας αλλα και την κριτική της.
Ποιός ήταν λοιπόν ο αληθινός Ιωάννης Καποδίστριας;
1.ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ
Ο Ιωάννης Καποδίστριας γεννήθηκε στην Κέρκυρα 10 Φεβρουαρίου 1776. Και οι δύο γονείς του (ο Αντώνιος Μαρία Καποδίστριας και η Διαμαντίνα Γονέμη) ανήκαν στην τοπική αριστοκρατία η οποία έχει διαμορφωθεί στο πλαίσιο της βενετοκρατίας με ιστορία απο τον 14ο αιώνα.
Η τάξη αυτή των αριστοκρατών, σε όλη την Ευρώπη, ήταν μια τάξη κοινωνικών παράσιτων που διαιώνιζε την εξουσία της μέσα απο "τίτλους ευγενείας" (Δούκες, Κόμηδες κ.α) και αξιώματα και συνεργαζόταν με τις κάθε φορά ξένες δυνάμεις σε περίπτωση πολέμων, κατοχής κλπ για να διατηρήσει τα προνόμια της και να συνεχίζει να ληστεύει τον λαό.
Η ιδεολογία της και οι αξίες της ήταν ότι χρειαζόταν για να νομιμοποιήσει την εξουσία της: Σκοταδισμός, θρησκοληψία, διαπλοκή με τα κέντρα εξουσίας (εγχώρια η ξένα) και ένα αυθεντικό μίσος για οποιαδήποτε δημοκρατική διεκδίκηση που θα έθετε σε αμφισβήτηση τον δικό της αντιδραστικό ρόλο.
Τον 18ο αιώνα η οικογένεια Καποδίστρια ήταν απο τις ισχυρότερες οικογένειες αριστοκρατών στην Κέρκυρα και ο ρόλος του Αντώνιου Μαρία Καποδίστρια ήταν σημαντικός. Θα αποτελέσει και το πρότυπο του νεαρού Ιωάννη.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας, σαν γόνος ευγενών, θα αποκτήσει τις πρώτες βασικές γνώσεις στο οικογενειακό περιβάλλον και κοντά σε Δυτικούς κληρικούς. Θα μάθει να γράφει λατινικά, ιταλικά, γαλλικά.
Τα γραπτά Ελληνικά που έμαθε ήταν πολύ περιορισμένα και αργότερα στην Τσαρική Ρωσία θα κάνει προσπάθεια να μάθει να γράφει Ελληνικά, συντάσσοντας όμως μέχρι το τέλος της ζωής τα γραπτά του κείμενα (επίσημα και ιδιωτικά) στα Ιταλικά και περισσότερο στα Γαλλικά. Απο το περιβάλλον του ο Καποδίστριας θα κληρονομήσει την θρησκοληψία και τον σκοταδισμό.
Το 1794, βρίσκεται στην Βενετία για να τελειοποιήσει τα Λατινικά του και δύο χρόνια αργότερα παίρνει το δίπλωμα του και φεύγει αμέσως για την Κέρκυρα. Δεν επηρεάστηκε-όπως άλλοι συμφοιτητές του-απο την επαναστατική ορμή που σάρωνε τότε και την Ιταλία (σύντομα η Βενετία θα παραδοθεί στα στρατεύματα του Ναπολέοντα).
Με την συνθήκη του Καμποφόρμιο (1797) τα Επτάνησα θα περάσουν στην κυριαρχία των Γάλλων. Οι Γάλλοι (όπως έκαναν και σε άλλες χώρες) θα καταργήσουν τα προνόμια των ευγενών στο όνομα της Γαλλικής Επανάστασης.
Οι φτωχές καταπιεζόμενοι αγρότες βλέπουν μια ευκαιρία να σηκώσουν κεφάλι. Μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού θα καούν το libro d'oro και οι τίτλοι ιδιοκτησίας και θα φυτευτεί το "δέντρο της ελευθερίας".
Οι κηφήνες της τοπικής αριστοκρατίας αλλά και ο ορθόδοξος κλήρος βλέπουν με τρόμο τις κινητοποιήσεις και τις διεκδικήσεις των αγροτών που αμφισβητούν και την δική τους θέση και εξουσία. Συντονίζονται και προσπαθούν-με όλα τα μέσα-να στρέψουν τους αγρότες ενάντια στους Γάλλους. Θα εκμεταλλευτούν την βαριά φορολογία που έχουν επιβάλλει οι Γάλλοι για τις στρατιωτικές ανάγκες των πολέμων του Ναπολέοντα. H οικογένεια Καποδίστρια έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτές τις προσπάθειες.
Σε αυτή την προσπάθεια πολύτιμος σύμμαχος τους θα είναι ο συνεργάτης των Οθωμανών και υμνητής των Σουλτάνων Πατριάρχης Γρηγόριος Ε, ο οποίος αργότερα θα αφορίσει την επανάσταση του 1821.
Το 1799, ο ενωμένος στόλος του Τσάρου και του Σουλτάνου ολοκληρώνει την κατάληψη των Επτανήσων. Οι Τσαρικοί και οι Οθωμανοί αποκαθιστούν αμέσως την αριστοκρατία και όλα τα προνόμια της.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας που-μέσω της διαπλοκής του πατέρα του με την εξουσία-είχε διοριστεί διευθυντής του Οθωμανικού νοσοκομείου στην Κέρκυρα-αναλαμβάνει αποστολή στην Κεφαλονιά για να καταργήσει όσες δημοκρατικές ελευθερίες είχαν δοθεί και να επιβάλλει αριστοκρατικό σύνταγμα με τις πλάτες του Τσαρικού στρατού και ναυτικού. Μάλιστα, το 1802, θα εισβάλλει με Τσαρικά στρατεύματα στην Κεφαλονιά "για να επιβάλλει την τάξη".
Ήξερε ότι μετά την Γαλλική Επανάσταση δεν ήταν ρεαλιστική η ολοκληρωτική επιστροφή στο προηγούμενο καθεστώς. Για αυτό πίστευε ότι οι αριστοκράτες θα πρέπει να συμμετάσχουν πχ στην δημιουργία συνταγμάτων και άλλων μεταρρυθμίσεων που ήταν αναπόφευκτες έτσι ώστε να περιορίσουν κάθε έκφραση λαϊκής κυριαρχίας και να διασφαλίσουν την θέση και τα προνόμια τους.
Οι υπηρεσίες του 25χρονου τότε Καποδίστρια για την παλινόρθωση αντιδραστικών δυνάμεων θα εκτιμηθούν ιδιαίτερα απο την Τσαρική αυλή. Ο Καποδίστριας διορίζεται γραμματέας επι των Εξωτερικών, των Ναυτικών και του Εμπορίου. Απο την θέση αυτή αποκτά σημαντική εμπειρία σε διοικητικά θέματα δημιουργεί το δικό του δίκτυο διαπλοκής με την Τσαρική εξουσία και πρωτοστατεί στις συντακτικές συνελεύσεις για τα συντάγματα του Επτανησιακού Κράτους ώστε να περιοριστεί μα κάθε τρόπο η έκφραση της λαικής κυριαρχίας.
Το 1804, ο Καποδίστριας θα καταφέρει να προσληφθεί στις Τσαρικές υπηρεσίες με τον βαθμό του κολεγιακού συμβούλου (που αντιστοιχούσε στον βαθμό του συνταγματάρχη). Τόσο ο ίδιος, όσο και η οικογένεια του έβλεπαν ότι ο μόνος τρόπος να κρατήσουν οι αριστοκράτες τα προνόμια τους ήταν να μπούν στην υπηρεσία του Τσαρισμού (που τότε αντιπροσώπευε ότι πιο αντιδραστικό υπήρχε στην Ευρώπη).
Ο Καποδίστριας θα φτάσει μάλιστα το 1806 στο σημείο να δεχτεί και να υπερασπιστεί την κατάργηση του ίδιου του αριστοκρατικού συντάγματος στο οποίο ο ίδιος πρωτοστάτησε και την παράδοση όλης της εξουσίας στα Επτάνησα στον Τσάρο, σε μια ξένη δύναμη.
Το 1807 θα σταλεί στην Λευκάδα για την υπεράσπιση του νησιού απο τους Γάλλους (και τώρα και τους Οθωμανούς). Με την συνθήκη του Τίλσιτ (1807) τα Επτάνησα παραχωρούνται στη Γαλλία. Θα εγκαταλείψει τα Επτάνησα για να πραγματοποιήσει το όνειρο του, να γίνει ανώτερος υπάλληλος και υπηρέτης του Τσάρου ("μόνον εις τον αληθή προστάτη των Ελλήνων, τον αυτοκράτορα Αλέξανδρο, ήθελον αφιερώσει την ζωή μου ολόκληρων").
Το 1808 αναχωρεί για την Ρωσία και το 1809 διορίζεται "Σύμβουλος του Κράτους" στην υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών. Για τα επόμενα δύο χρόνια προσπαθεί να βρεί τρόπο να ανέβει στην Τσαρική ιεραρχία. Πραγματοποιεί συναντήσεις, δημιουργεί δίκτυα, ξοδεύει όλα τα χρήματα του για να επιβεβαιώσει την εικόνα του αριστοκράτη ευγενή.
Γυναίκες δεν θα υπάρξουν στην ζωή του Καποδίστρια πέρα από το σύντομο ειδύλλιο του με την Ρωξάνδρα Στούρτζα ,κόρη του Μολδαβού βογιάρου Σκαρλάτου Στούρτζα, το οποίο γρήγορα θα διακοπεί με πρωτοβουλία του ίδιου του Καποδίστρια (συνέχισαν να διατηρούν επικοινωνία ως φίλοι).
2. ΤΣΑΡΙΚΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Το 1811 οι προσπάθειες του θα δικαιωθούν και η διαπλοκή του με τα Τσαρικά κέντρα θα φέρουν αποτέλεσμα: Διορίζεται ως "υπεράριθμος υπάλληλος" στην Τσαρική διπλωματική αποστολή της Βιέννης με σημαντική αύξηση στον μισθό. Απο εκεί διευρύνει τις επαφές και την επιρροή του. Συντάσσει το "Υπόμνημα για τη δολιοφθορά, η οποία πρέπει να επιχειρηθεί στον Νότο της Ευρώπης σε περίπτωση πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Γαλλίας".
Στο Υπόμνημα αυτό προτείνει στις Τσαρικές αρχές υποκίνηση εξεγέρσεων στην Ιταλία και τα Βαλκάνια εναντίων των Γάλλων με υποστήριξη του Τσαρικού στρατού. Ταυτόχρονα προτείνει ότι πρέπει να λήξει ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος με κάθε τρόπο, ακόμα και με την παραχώρηση της Μολδαβίας και της Βλαχίας στον Σουλτάνο και την αναβολή κάθε συζήτησης για ελευθερία του λαού της Σερβίας, του "Σερβικού ζητήματος".
Αυτές τις τελευταίες προτάσεις τις έκρυψε-για ευνόητους λόγους-απο την "Αυτοβιογραφία" του και ανακαλύψθηκαν μετά στο υπόμνημα του στα ρωσικά αρχεία.
Το 1812 ο ναύαρχος Τσιτσακόφ διορίζεται ανώτατος διοικητής της Τσαρικής στρατιάς του Δούναβη και την ίδια χρόνια διορίζει τον Καποδίστρια-τον οποίο γνώριζε από την Πετρούπολη-επικεφαλής του διπλωματικού γραφείου.
Ο Καποδίστριας θα δραστηροποιηθεί στις επιχειρήσεις ενάντια στον Ναπολέοντα ο οποίος έχει εισβάλλει στην Ρωσία, (με σχέδια «ψυχολογικής πίεσης», συνωμοσίες, αξιοποίηση (εκμετάλλευση) τοπικών πληθυσμών, επαφές με τους Οθωμανούς κ.α). Θα κερδίσει την εμπιστοσύνη της ανώτατης στρατιωτικής διοίκησης του Τσάρου, θα παρασημοφορηθεί και θα συνεχίσει στην ίδια θέση και με τον νέο αρχηγό του Τσαρικού στρατού.
Ο Τσάρος Αλέξανδρος θα προσέξει τον Καποδίστρια το 1813, θα τον δεχθεί σε προσωπική ακρόαση και θα του αναθέσει την αποστολή να καθαρίσει το «επαναστατικό μικρόβιο» που είχε εμφανιστεί στην Ελβετία.
Τα καντόνια είχαν επηρεαστεί από τις δημοκρατικές κατακτήσεις της Γαλλικής Επανάστασης, οι αγρότες διεκδικούσαν δικαιώματα, η αριστοκρατία της Βέρνης δεν μπορούσε να τους αντιμετωπίσει αφού μετά την άρνηση της για οποιαδήποτε παραχώρηση η λαική αγανάκτηση είχε μεγαλώσει.
Οι επαναστάτες κυριαρχούσαν και η Ελβετία κινδύνευε να «βρεθεί κάτω από την επιρροή της Γαλλίας». Χρειαζόταν λοιπόν άμεσα μια αποστολή στην χώρα για το ζήτημα.
Ο Καποδίστριας, μαζί με έναν Αυστριακό διπλωμάτη (με τον οποίο θα ενεργούσαν από κοινού) έφτασε στην Ελβετία χωρίς καμία διπλωματική ιδιότητα ως «απλός ταξιδιώτης» (δηλαδή ως πράκτορας) τον Νοέμβριο του 1813. Σύντομα οι Αυστριακοί πράκτορες, με την στήριξη του Καποδίστρια κατάφεραν να επανέλθει η Βέρνη στο παλαιό αριστοκρατικό Σύνταγμα το οποίο προέβλεπε αξιώσεις σε βάρος άλλων καντονιών.
Ο Καποδίστριας κινητοποιήθηκε έντονα για να πείσει τον Τσάρο να αποδεχθεί την πολιτική του και τελικά η Ελβετία απαλλάχθηκε το «μικρόβιο» των δημοκρατικών διεκδικήσεων. Το ομοσπονδιακό της Σύνταγμα το οποίο είναι και η βάση του Ελβετικού κράτους μέχρι σήμερα δημιουργήθηκε πολύ αργότερα, το 1848.
Ή πολιτική του Καποδίστρια ήταν ουσιαστικά η ίδια πολιτική που είχε επιχειρήσει ο Καποδίστριας στην «Επτανήσιο Πολιτεία». Η τριτη-και τελευταία-φορά που θα το επιχειρήσει είναι αργότερα στην Ελλάδα ως κυβερνήτης.
Η μύθος λοιπόν που επανέρχεται συχνά στον Ελληνικό δημόσιο λόγο ότι ο Καποδίστριας ίδρυσε….το κράτος της Ελβετίας δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ούτε κανείς στην Ελβετία θεωρεί τον Καποδίστρια ιδρυτή του Ελβετικού κράτους. Δεν υπάρχουν μνημεία, εθνικές εορτές ή επίσημες αναφορές που να του αποδίδουν τέτοιο ρόλο, ούτε διδάσκεται κάτι τέτοιο στα Ελβετικά σχολεία.
Υπάρχει προτομή του Καποδίστρια στην Λωζάννη όπου αναφέρεται σαν αυτό που ήταν δηλαδή «Ρώσος (Τσαρικός) διπλωμάτης» και «Πρώτος Πρόεδρος της Ελλάδας» η οποία τοποθετήθηκε το 2009 με παρουσία του Λαβρόφ (δηλαδή του Ρωσικού Ιμπεριαλισμού που μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ προσπαθεί να αποκαταστήσει ακόμα και τον..Τσάρο πόσο μάλλον αξιωματούχος του όπως ο Καποδίστριας). Υπάρχει και μια δεύτερη που δεν τοποθετήθηκε από Ελβετούς αλλά από Έλληνες.
Στο συνέδριο της Βιέννης το 1814 που θα καθόριζε τις τύχες της μεταναπολεόντιας Ευρώπης ο Καποδίστριας είχε δραστήριο ρόλο παρά το γεγονός ότι συμμετείχε ως συνοδός του πρώτου πληρεξούσιου της Τσαρικής διπλωματίας Ραζουμόβσκι.
Είναι η περίοδος που ο Τσάρος Αλέξανδρος εμφανίζεται ως δήθεν «Φιλελεύθερος» για να αντιμετωπίσει τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί μετά την Γαλλική Επανάσταση και παρά την ήττα του Ναπολέοντα. Έτσι, προσεγγίσεις όπως του Καποδίστρια, που υπερασπίζονται την αριστοκρατία μέσω της πιο ενεργής συμμετοχής της στην νέα πραγματικότητα (ενώ πχ ο Μέττερνιχ προσπαθεί να γυρίσει το ρολόι της ιστορίας πίσω, πριν το 1789) βρίσκονται πιο κοντά στα σχέδια του.
Η Στούρτζα γράφει ότι ο Τσάρος «εντυπωσιάστηκε από το ευγενικό και λεπτό πρόσωπο του και ότι «βρήκε στο πρόσωπο του αυτό που ζητούσε από καιρό: ένα πνεύμα οξυδερκές, ευφυές και υψηλόφρον για να γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα».
Η επικράτηση της Τσαρικής διπλωματίας στο συνέδριο στην αντιμετώπιση της ηττημένης Γαλλίας (να επανέλθει η μοναρχία στην Γαλλία με ένα «σύνταγμα» για να αποφευχθούν μελλοντικές επαναστάσεις) είναι σε μεγαλό βαθμό, έργο του Καποδίστρια.
Σύντομα όμως η Γαλλία οδηγήθηκε σε νέο επαναστατικό ξέσπασμα με την επιστροφή του Ναπολέοντα. Ο Καποδίστριας γράφει οργισμένος για τον νέο ξεσηκωμό του Γαλλικού λαού: «Δεν είναι μόνο ένας άνθρωπος (ο Ναπολέοντας)..είναι μια γενιά ανθρώπων χωρίς θρησκεία, χωρίς τιμή, χωρίς πατρίδα, χωρίς αρχές, η οποία πρέπει να τιμωρηθεί και να διορθωθεί». Ο μεγαλύτερος φόβος του είναι ξανά μήπως το «μικρόβιο» επεκταθεί σε άλλες χώρες. Οι ηγεμόνες γράφει «λαμβάνουν μέτρα για να απολυμάνουν τον κόσμο από αυτήν την πανώλη».
Μετά την ήττα του Ναπολέοντα, ο Καποδίστριας δραστηριοποιήθηκε ώστε να τεθούν τα Επτάνησα υπο την κατοχή της Τσαρικής Ρωσίας, επιδιώκοντας να κερδίσει την μεγαλύτερη δυνατή αυτονομία. Όταν αυτό το σχέδιο ναυάγησε, η κατάληξη ήταν-μετά από διπλωματικά παζάρια-τα Επτάνησα να τεθούν υπο την «προστασία» της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, με «αυτονομία» της εσωτερικής διοίκησης. Αυτή η «αυτονομία» δεν θα εφαρμοστεί ποτέ και τα Επτάνησα σύντομα θα βρεθούν κάτω από πλήρη Βρετανική κατοχή.
Από το 1815, ο Καποδίστριας ήταν πλέον Υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου. Η πολιτική του επιρροή και τα προνόμια του διευρύνονται. Δραστηριοποιείται-χωρίς επιτυχία-για την καταγγελία από τον Τσάρο της συνθήκης του Βουκουρεστίου με τους Οθωμανούς με σκοπό να επαναφέρει το ζήτημα της «αυτόνομης» διοίκησης των λαών στα Βαλκάνια. Θα συμβιβαστεί με την απόφαση.
Το 1816, ο Νικόλαος Γαλάτης προσπάθησε να συναντήσει τον Καποδίστρια ως απεσταλμένος μυστικής εταιρείας για να τον πείσει να γίνει αρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης.
Ο Καποδίστριας τoν έδιωξε, του ζήτησε να εγκαταλείψει αμέσως τα ρωσικά εδάφη και να πεί σε αυτούς που τον έστειλαν ότι «αν δεν θέλουν να καταστραφούν και να συμπαρασύρουν..εις τον όλεθρον το αθώον και δυστυχές έθνος των, πρέπει να εγκαταλείψουν τας επαναστατικάς ενέργειας των και να ζήσουν ως πρότερον υφ ας κυβερνήσςι ευρίσκονται, μέχρι ου η Θεία πρόνοια αποφασίση αλλιώς».
Το 1818 θα τον επισκεφτεί αντιπροσωπεία από την Μολδαβία και την Βλαχία που θα του περιγράψει ότι η ειρήνη με τους Οθωμανούς είναι αδύνατη και ότι οι Έλληνες ανυπομονούν να μάθουν αν θα έχουν υποστήριξη απάντησε ότι οι Έλληνες «μπορούν να ωφεληθούν από την ειρήνη με τους Οθωμανούς» και ότι πρέπει να «ελπίζουν στην θεία πρόνοια». Τα ίδια επανέλαβε με νέα εγκύκλιο του το 1819 από την Κέρκυρα που εκεί διαπίστωσε επαναστατικές διαθέσεις κατά των Οθωμανών από συνομιλητές του.
Το 1818 συμμετείχε στο συνέδριο του Άαχεν στο οποίο συγκρούστηκε με τον Μέττερνιχ στα διπλωματικά παζάρια των «Μεγάλων Δυνάμεων» στις πλάτες των λαών για την μεταναπολεόντια εποχή.
Στα τέλη του 1818 ταξίδεψε στα Επτάνησα όπου διαπίστωσε και από κοντά την τυρρανία που είχαν επιβάλλει οι Βρετανοί. Μπροστά στα μάτια του η Βρετανική Διοίκηση πούλησε την Πάργα στους Οθωμανούς για 156.000 λίρες και οι τρείς χιλιάδες κάτοικοι αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν, να την εγκαταλείψουν και μεταναστεύσουν στα Επτάνησα. Αυτά ήταν τα αποτελέσματα των διπλωματικών συμφωνιών στις οποίες είχε συμμετάσχει και ο ίδιος.
Στην Κέρκυρα ο Καποδίστριας συνάντησε τον Μάρκο και τον Κίτσο Μπότσαρη, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και άλλους οπλαρχηγούς που αγωνιούσαν να μάθουν από τον «Υπουργό του Τσάρου» κάτι παρήγορο και ελπιδοφόρο.
Σε φορτισμένο κλίμα, ο Καποδίστριας συνέστησε «υπομονήν και καρτερίαν..επαφιέμενοι, δε, ως προς τα λοιπά, εις τον χρόνον και την Θείαν Πρόνοιαν». Αυτές οι συστάσεις υποταγής-αντικειμενικά-στον Σουλτάνο βρίσκονται σε πλήρη ρήξη με το μεγάλο κίνημα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού που αναπτυσσόταν τότε στα Βαλκάνια και άνοιξε τον δρόμο για την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Ο Καποδίστριας δεν ήθελε την επανάσταση των Ελλήνων-όπως και κάθε επανάσταση και λαική διεκδίκηση-και συνεπής με ότι εκπροσωπούσε η τάξη του πίστευε ότι όποια αλλαγή μπορεί να γίνει μόνο μέσα από διπλωματικά παζάρια και συμφωνίες των «μεγάλων δυνάμεων» και των αυλικών τους (όπως ήταν και ο ίδιος) που πρώτα από όλα θα διασφάλιζαν τα συμφέροντα της αριστοκρατίας, με τους λαούς να περιμένουν ελεημοσύνες από τον κάθε Τσάρο η Βασιλιά.
Ειδικά για την επανάσταση των Ελλήνων όχι μόνο δεν την ήθελε αλλά πίστευε-λανθασμένα όπως αποδείχτηκε-ότι είχε την δυνατότητα να την αποτρέψει.
Η απελπισία και οι εκκλήσεις των Επτανησίων για την τυρρανία της Αγγλίας (με το σχέδιο παραχώρησης στο ο οποίο είχε ο ίδιος πρωτοστατήσει) τον οδήγησαν στο Λονδίνο το 1819 όπου προσπάθησε-με παρασκηνιακές διαβουλεύσεις και συναντήσεις-να πετύχει τουλάχιστον την αντικατάσταση του Βρετανού Ύπατου Αρμοστή των Επτανησίων Μαίτλαντ.
Όλες οι προσπάθειες κατέληξαν σε αποτυχία. Οι απογοητευμένοι Επτανήσιοι συνειδητοποιήσαν αργά ότι το πρόβλημα δεν ήταν ο συγκεκριμένος διοικητής αλλά η ίδια η συνθήκη που είχε συντάξει ο Καποδίστριας. Η Βρετανική καταστολή στα Επτάνησα κλιμακώθηκε τα επόμενα χρόνια.
Το 1820, οι μεγάλες δυνάμεις διαπιστώνουν με τρόμο ότι οι επαναστάσεις και οι εξεγέρσεις που είχαν ξορκίσει επιστρέφουν ξανά. Από τις αρχές του 1820 αρχίζουν στρατιωτικές εξεγέρσεις στην Ισπανία που αναγκάζουν τον βασιλιά Φερδινάνδο να δεχθεί την επαναφορά του Συντάγματος το οποίο είχε ψηφιστεί το 1812.
Τον Φεβρουάριο του 1820 δολοφονείται ο δούκας του Μπερρύ, δεύτερος διάδοχος του Γαλλικού θρόνου. Τον Ιούλιο, οι καρμπονάροι εξεγείρονται στην Νάπολη και ο βασιλιάς των Δύο Σικελιών αναγκάζεται να παραχωρήσει και αυτός το Ισπανικό Σύνταγμα του 1812. Τον Αύγουστο του 1820 ξεσπά επανάσταση στην Λισαβώνα και ο βασιλιάς της Πορτογαλίας αναγκάζεται να παραχωρήσει και αυτός Σύνταγμα.
Ο Καποδίστριας δραστηριοποιείται για να εμποδίσει την πιθανότητα εξέργερσης και των Ελλήνων κατά του Σουλτάνου και να αποσυνδέσει το όνομα του (και την θέση του και τα προνόμια της) από οποιαδήποτε εμπλοκή στην προετοιμασία της επανάστασης:
Σε επιστολή του στον γενικό πρόξενο της Τσαρικής Ρωσίας στις αρχές του 1820 βρίζει τους ηγέτες της Φιλικής Εταιρείας ως «άθλιους» και καταγγέλει στο Τσαρικό Κράτος ότι έχουν «εγκληματικόν σχέδιον» με το οποίο ο ίδιος δεν έχει καμία σχέση. Ακολουθούν, τις ίδιες μέρες, πολλές παρόμοιες επιστολές προς διάφορες κατευθύνσεις, ορισμένες από τις οποίες θα έχουν και την υπογραφή του ίδιου του Τσάρου.
Ο αντιδραστικός ανώτερος Τσαρικός γραφειοκράτης, ο διαδρομιστής των πολυτελών σαλονιών της Πετρούπολης, της Βιέννης και του Λονδίνου, στέλνει προειδοποιήσεις και «συμβουλές» προς τους Έλληνες που οργανώνουν την επανάσταση μέσα στην συνθήκες της Οθωμανικής Αυτοκρατορία για να την εμποδίσει. Νομίζει ότι με επιστολές θα σταματήσει την κίνηση της ιστορίας.
Σε συνάντηση του με τον Α.Υψηλάντη ο αριστοκράτης Καποδίστριας θα αποκαλέσει του επανάστατες «ελλεινούς εμπορουπάλληλους» που «καταστρώνουν σχέδιο εξέγερσης».
Οι θεωρίες που αναπτύχθηκαν και παρουσιάζουν τον Καποδίστρια ως «πανούργο πατριώτη» ο οποίος στις επιστολές του έβριζε την επανάσταση αλλά με άλλες κινήσεις στο παρασκήνιο την ενθάρρυνε και την βοηθούσε είναι μυθεύματα για να ξεπλύνουν τον αντιδραστικό ρόλο του και βασίζονται σε ανύπαρκτα δεδομένα και μαρτυρίες και αφηγήσεις που δεν αντιστοιχούν με τις δηλώσεις που είχε κάνει ο ίδιος.
Τέτοιο ήταν το μίσος του Καποδίστρια για την Ελληνική Επανάσταση που ακόμα και όταν τον έκανε κυβερνήτη κατηγορούσε τους Φιλικούς ότι δεν άκουσαν τις επισημάνσεις τους και-όπως είπε στον Νικόλαο Δραγούμη-«αυτά εκάματε και βγάλατε τα μάτια σας».
Όταν έφτασε η είδηση του κινήματος του Υψηλάντη στο συνέδριο του Λαίμπαχ ο Καποδίστριας έγραψε ότι «μας πέτυχε σαν έκρηξη βόμβας». Αμέσως του ανατέθηκε να συντάξει επιστολή εκ μέρους του Τσάρου για την καταδίκη της.
Σε αυτήν την επιστολή ο αρχηγός της εξέγερσης Υψηλάντης κατηγορούνταν ότι είχε εξαπατήσει τους συμπατριώτες το, πως ο Τσάρος δεν θα του παρείχε καμία υποστήριξη γιατί θα ήταν «ανάξιο να υπονομεύσει τα θεμέλια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με την επαίσχυντη και εγκληματική πράξη μιας μυστικής εταιρείας» και ότι τον διέγραφε από τις τάξεις του Τσαρικού στρατού.
Συγχρόνως, ο Καποδίστριας έδωσε εντολή στον πρεσβευτή της Τσαρικής Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη να ενημερώσει την Πύλη ότι ο Τσάρος έδινε άδεια να εισβάλλουν τα Οθωμανικά στρατεύματα στην Μολδοβλαχία για να τσακίσουν τους επαναστάτες.
Όπως ο Γρηγόριος Ε υπέγραψε την θρησκευτική καταδίκη της επανάστασης έτσι και ο Καποδίστριας υπέγραψε την πολιτική της καταδίκη. Οι σύνεδροι στο Λάιμπαχ έσπευσαν να συγχαρούν τον Καποδίστρια. Ο Υψηλάντης απάντησε στον Καποδίστρια ότι οι Έλληνες μόνο με ένοπλη εξέγερση μπορούν να απελευθερωθούν.
Στο Συνέδριο του Τρόππαου, ο Μέττερνιχ προτείνει στρατιωτική επέμβαση των Αυστριακών στην Ιταλία για να καταπνίξουν την επανάσταση. Ο Καποδίστριας συμφωνεί με τον Μέττερνιχ στην καταδίκη των επαναστάσεων, διαφωνεί ως προς τα μέσα με τα οποία θα πραγματοποιηθεί.
Προτείνει-στην ουσία-ξανά τα «αριστοκρατικά συντάγματα» με τα οποία θα περιθωριοποιηθούν όλες οι δημοκρατικές διεκδικήσεις με την διαφύλαξη των προνομίων της αριστοκρατίας και όχι την-τουλάχιστον άμεση-στρατιωτική επέμβαση που μπορεί να έχει αντίθετα αποτελέσματα στην ενίσχυση των επαναστατών.
Οι απόψεις του θα ηττηθούν ολοκληρωτικά τόσο στο Τρόππαου όσο και στο Λάιμπαχ (στο οποίο θα μεταφερθεί στο συνέδριο του Τρόππαου αρχές του 1821) και θα οδηγήσουν στην απομόνωση του.
Όταν η Ελληνική επανάσταση ξέσπασε και στην πελοπόννησο την άνοιξη του 1821, ο Καποδίστριας συνειδητοποίησε ότι πια τα δεδομένα είχαν άλλαξει. Δραστηριοποιήθηκε κατασκευάζοντας σχήματα που διαχώριζαν τους επαναστατημένους Έλληνες από τους «ριζοσπάστες της Ευρώπης» για να προτείνει στον Τσάρο ένα σχέδιο που περιελάμβανε την εκδίωξη των Οθωμανών από τις παραδουνάβιες επαρχίες (στις οποίες πριν λίγο τους είχαν καλέσει ο Τσάρος και ο ίδιος), με την προυπόθεση ότι οι εξεγέρσεις «θα τηρήσουν αμυντικήν στάσην» μέχρι τον «οριστικό διακανονισμό των ζητημάτων».
Με αυτόν τον τρόπο η Τσαρική Ρωσία θα μπορούσε να οικειοποιηθεί τις εξεγέρσεις και να αποτρέψει την αναμενόμενη παρέμβαση άλλων δυνάμεων (όπως η Αγγλία) στην περιοχή για τα δικά τους συμφέροντα.
Τα σχέδια του Καποδίστρια απέτυχαν ξανά. Οι ισχυρισμοί του ότι οι επαναστατημένοι Έλληνες δεν ήταν σαν τους «ριζοσπάστες της Ευρώπης» κατέρρευσαν όταν η πρώτη επαναστατική εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου το 1821 σήκωσε την σημαία των δημοκρατικών διεκδικήσεων των αστικών επαναστάσεων.
Παρά το γεγονός ότι οι Οθωμανοί τήρησαν αδιάλλακτη στάση και δεν απέσυραν τα στρατεύματα τους από τις παραδουνάβιες επαρχίες παρα μόνο το 1822 (όταν βρέθηκαν σε πόλεμο με την Περσία) ο Τσάρος και το επιτελείο του αρνήθηκαν κάθε στρατιωτική εμπλοκή μαζί τους με τον φόβο ότι θα τροφοδοτούσαν νέες εξεγέρσεις και επαναστάσεις στην Ευρώπη και ενδεχομένως και δημοκρατικές διεκδικήσεις μέσα στην Τσαρική Ρωσία. Ο Καποδίστριας περιθωριοποιήθηκε και απομονώθηκε από το Τσαρικό επιτελείο.
Τελικά, αναγκάστηκε το 1822 να παραιτηθεί επικαλούμενος και την δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόταν με την Ελληνική επανάσταση και την θέση του ως Υπουργού Εξωτερικών του Τσάρου. Ο Τσάρος αρνήθηκε να δεχτεί την παραίτηση του και του ζήτησε να «ξεκουραστεί» σε μια λουτρόπολή με μόνιμη αργομισθία από την θέση που είχε πριν. Ο Καποδίστριας δέχτηκε και το 1822 αποχώρησε για την Γενεύη.
Στην Γενεύη, ο Καποδίστριας πίστευε ότι η «άδεια» του θα διαρκούσε μερικούς μήνες. Προσπάθησε με επιστολές να δηλώσει ξανά διαθέσιμος στον Τσάρο αλλά πήρε αρνητική απάντηση. Οι μέρες περνούν και συνειδητοποιεί ότι η «άδεια» είναι μόνιμη. Το 1825 τον βρίσκει στην Γενεύη απομονωμένο.
Όλη αυτή την περίοδο παρακολουθεί τις εξελίξεις με την Ελληνική επανάσταση (την οποία ο ίδιος προσπάθησε να αποτρέψει) και αποδίδει τις εξελίξεις στην «θεία πρόνοια». Παράλληλα θέλει να γράψει κείμενα τα οποία υποστηρίζουν την θεωρία του «ελληνοχριστιανικού» πολιτισμού η οποία-κατά την γνώμη του-μπορεί να είναι η θεωρία που νομιμοποιεί την εθνική απελευθέρωση των Ελλήνων.
Όσο για την ίδια την επανάσταση που δίνει ηρωικές μάχες και θυσίες στην πράξη ενάντια στους Οθωμανούς, ο Κόμης αρνείται επίμονα κάθε συμμετοχή, με το επιχείρημα ότι είναι ακόμα αξιωματούχος του Τσάρου.
Το 1826 αρχίζει μια στροφή της Τσαρικής πολιτικής απέναντι στους Οθωμανούς, τόσο από τον Αλέξανδρο (που θα πεθάνει τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς) όσο και από τον διάδοχο του Νικόλαο ο οποίος θα καταστείλει το κίνημα των Δεκεμβριστών. Ήταν το πρώτο επαναστατικό κίνημα στην Ρωσία, το οποίο διεκδικούσε κατάργηση της δουλοπαροικίας, απαγόρευση της υποχρεωτικής στρατολογίας, πολιτικές ελευθερίες και Συντακτική Συνέλευση, η οποία θα έλυνε οριστικά το πρόβλημα του συντάγματος και της μορφής διακυβέρνησης της χώρας.
Ο Καποδίστριας δραστηριοποιείται με το γνωστό επιχείρημα ότι είναι προς το συμφέρον της Τσαρικής Ρωσίας να εμπλακεί πιο ενεργά στην Ελληνική Επανάσταση ώστε να αποτρέψει παρόμοια επέμβαση της Αγγλίας. Εκείνη την περίοδο θα συντάξει και ένα αναλυτικό υπόμνημα με την σταδιοδρομία του προς τον Νικόλαο (είναι η «Αυτοβιογραφία» του) επιδιώκοντας συνάντηση με τον Τσάρο Νικόλαο για να ξεκαθαριστεί επιτέλους το ζήτημα της συμμετοχής του στον Τσαρικό μηχανισμό.
Αρχίζει πια να βλέπει ότι η επανάσταση στην Ελλάδα δεν έχει γυρισμό και σκέφτεται πως μπορεί να έχει σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις.
Πράγματι, τον Μάιο του 1827, θα συναντηθεί με τον Τσάρο ο οποίος θα του προτείνει να παραμείνει στην Τσαρική υπηρεσία και σταλεί ως πληρεξούσιος του με τον στόλο για να πείσει του επαναστατημένους Έλληνες να δεχτούν τις απαιτήσεις των «Μεγάλων Δυνάμεων».
Είναι η περίοδος της «Συνθήκης του Λονδίνου» (η νέα μορφή που πήρε το «Πρωτόκολλο της Πετρούπολης» του 1826 μεταξύ Ρωσίας και Βρετανίας) η οποία προέβλεπε να γίνει η Ελλάδα «αυτόνομο κράτος», φόρου υποτελές στον σουλτάνο του οποίου την επικυριαρχία όφειλε να αναγνωρίσει και να οριστούν τα σύνορα του.
Ο Καποδίστριας δέχτηκε αλλά έθεσε τον όρο ότι σε περίπτωση που η Βρετανία και η Γαλλία δεν συναινέσουν στην επιβολή των συμφωνημένων θα έχει την έγκριση του Τσάρου να προχωρήσει μονομερώς σε επέμβαση. Ο Τσάρος δεν δέχτηκε να διακινδυνεύσει την «τριπλή συμμαχία» και έτσι έγινε δεκτή η παραίτηση του, μέσα σε επαίνους για το έργο και την προσφορά του.
Η «Συνθήκη του Λονδίνου» έγινε πραγματικότητα 6 Ιουλίου 1827. Είχε επτά άρθρα και ένα μυστικό άρθρο (το οποίο εντάχθηκε μετά από απαίτηση του Τσάρου) πως αν στο διάστημα ενός μηνός η Οθωμανική κυβέρνηση δεν αποδεχόταν το περιεχόμενο της συνθήκης, οι τρεις αυτές μεγάλες δυνάμεις θα επέβαλαν την ανακωχή, χρησιμοποιώντας κάθε πρόσφορο μέσο και στη συνέχεια θα προχωρούσαν στην επιβολή των αρχών ειρήνευσης μεταξύ Οθωμανών και Ελλήνων, όπως αυτές αναφέρονταν στην συνθήκη.
Όταν οι Οθωμανοί αρνήθηκαν, ήταν η ερμηνεία αυτού του άρθρου που οδήγησε στην ναυμαχία του Ναυαρίνου και την καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου λίγους μήνες μετά, τον Οκτώβριο του 1827.
Ο Τσάρος δεν είχε-προφανώς-καλή γνώμη τόσο για τους Έλληνες επαναστάτες όσο και για τις δημοκρατικές διεκδικήσεις των λαών γενικότερα. Έβλεπε όμως οι επαναστάτες είχαν επιβάλλει μια πραγματικότητα η οποία δεν μπορούσε να αγνοηθεί.
Έτσι το ζήτημα τώρα ήταν να μην επικρατήσει το «επαναστατικό» πνεύμα στην Ελλάδα, να περιοριστεί κάθε λαϊκή διεκδίκηση και το νέο κράτος-με όποια μορφή-να μείνει κοντά στις «παραδόσεις» της Τσαρικής Ρωσίας. Και η αποσύνθεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας να προωθήσει τις επιδιώξεις της να κυριαρχήσει κάποια στιγμή στη Βαλκανική Χερσόνησο και στην Ανατολή και να περιοριστούν τα αντίστοιχα σχέδια της Βρετανίας και της Γαλλίας.
Ο αντιδραστικός Καποδίστριας ήταν λοιπόν για τον Τσάρο ο ιδανικός άνθρωπος για μια τέτοια αποστολή (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα λειτουργούσε ως «πράκτορας» της Τσαρικής Ρωσίας, μύθος που δεν ανταποκρίνεται στα πραγματικά γεγονότα).
Αυτό εξάλλου το επιβεβαίωσε ξανά και ο ίδιος αφού-μετά από σύντομες διακηρύξεις για «πλήρη ανεξαρτησία» των Ελλήνων όχι μόνο υποτάχθηκε στην Συνθήκη του Λονδίνου που προέβλεπε «αυτονομία» με υποτέλεια στον Σουλτάνο αλλά δεσμεύτηκε στον Τσάρο ότι δεν θα δεχόταν την εκλογή του αν οι Έλληνες δεν αποδέχονταν την Συνθήκη. Ο Καποδίστριας πριν ορκιστεί για κυβερνήτης στην Ελλάδα είχε ορκιστεί στην Συνθήκη των «Μεγάλων Δυνάμεων».
Την πρωτοβουλία για την εκλογή του Καποδίστρια αρχικά την ανέλαβαν οπλαρχηγοί και στρατιωτικοί γύρω από τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και σύντομα στηρίχθηκαν στηρίχθηκαν και από την παράταξη του Κωλέττη. Οι αντιδράσεις της παράταξης του Μαυροκορδάτου κάμφθηκαν όταν συμφωνήθηκε να προταθούν ταυτόχρονα οι Άγγλοι Τσέρτς και Κόχραν ως αρχηγοί του Ελληνικού στρατού και στόλου αντίστοιχα.
Οι επιφυλάξεις (αλλά και οι έπαινοι) για τον Καποδίστρια είχαν τις βάσεις τους στην προσπάθεια διαφορετικών τμημάτων της κυρίαρχης τάξης (της νέας αστικής τάξης με τα υπολείμματα της προεπαναστατικής περιόδου-κοτζαμπάσηδες, κλπ) να καταλήξουν στην απαραίτητη ισορροπία και θα εκφραζόταν και στο νέο κράτος οι βάσεις του οποίου είχαν τεθεί στα αστικοδημοκρατικά συντάγματα της επανάστασης.
Ταυτόχρονα τα γεγονότα επέβαλλαν το να βρεθεί άμεσα ένα πρόσωπο το οποίο σε εκείνες τις κρίσιμες στιγμές να αναλάβει τον ρόλο του κυβερνήτη, έστω και με επιφυλάξεις.
Η Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας πραγματοποιήθηκε 19 Μαρτίου - 5 Μαΐου 1827. Ψήφισε νέο Σύνταγμα, Δημοκρατικό (από τα πιο δημοκρατικά που γνώρισε η χώρα), γνήσιο τέκνο της Ελληνικής αστικής επανάστασης του 1821, το οριστικό «Πολιτικὸν Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος». το οποίο παρουσίαζε και βελτιώσεις σε σχέση με τα προηγούμενα.
Για πρώτη φορά διακηρυσσόταν ότι «ἡ κυριαρχία ἐνυπάρχει εἰς τὸ Ἔθνος, πᾶσα ἐξουσία πηγάζει ἐξ αὐτοῦ». Καθόριζε με σαφήνεια τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών και την διάκριση των εξουσιών: Η νομοθετική ανήκε στην Βουλή, η εκτελεστική στοκ Κυβερνήτη και η δικαστική στα δικαστήρια.
Η δημοκρατική κατεύθυνση του Συντάγματος-προωθημένη για τα δεδομένα της εποχής- υπήρχε σε όλο το περιεχόμενο του: «Ὅλοι οἱ Ἕλληνες εἶναι ἴσοι ἐνώπιον τῶν νόμων»,«Ὅλοι οἱ Ἕλληνες εἶναι δεκτοὶ ἕκαστος κατὰ τὸ μέτρον τῆς προσωπικῆς του ἀξίας, εἰς ὅλα τὰ δημόσια ἐπαγγέλματα, πολιτικὰ καὶ στρατιωτικά», «Αἱ εἰσπράξεις διανέμονται εἰς ὅλους τοὺς κατοίκους τῆς ἐπικρατείας δικαίως, καὶ ἀναλόγως τῆς περιουσίας ἑκάστου. Καμμία δὲ εἴσπραξις δὲν γίνεται χωρὶς προεκδεδομένον νόμον, καὶ κανεὶς νόμος περὶ εἰσπράξεως δὲν ἐκδίδεται εἰμὴ δι’ ἕν καὶ μόνον ἔτος».
«Οἱ Ἕλληνες ἔχουσι τὸ δικαίωμα χωρὶς πρὸ ἐξέτασιν νὰ γράφωσι, καὶ νὰ δημοσιεύωσιν ἐλευθέρως διὰ τοῦ τύπου ἢ ἀλλέως τοὺς στοχασμοὺς καὶ τὰ γνώμας των, φυλάττοντες τοὺς ἀκολούθους ὅρους: α΄ Νὰ μὴν ἀντιβαίνωσιν εἰς τὰ ἀρχὰς τῆς χριστιανικῆς θρησκείας. β΄ Νὰ μὴν ἀντιβαίνωσιν εἰς τὴν σεμνότητα. γ΄ Νὰ ἀποφεύγωσι πᾶσαν προσωπικὴν ὕβριν καὶ συκοφαντίαν».
Επίσης, το Σύνταγμα διακηρύσσει την απαγόρευση απονομής τίτλων ευγενείας: «Κανένας τίτλος εὐγενείας δὲν δίδεται ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ πολιτείαν καὶ κανεὶς Ἕλλην εἰς αὐτὴν δὲν ἠμπορεῖ, χωρὶς τὴν συγκατάθεσιν τοῦ Κυβερνήτου, νὰ λάβῃ ὑπούργημα, δῶρον, ἀμοιβήν, ἀξίωμα, ἢ τίτλον παντὸς εἴδους ἀπὸ κανένα μονάρχην, ἡγεμόνα ἢ ἀπὸ ἐξωτερικὴν ἐπικράτειαν».
Ο Κυβερνήτης είχε μόνο αναβλητικό βέτο στους νόμους της Βουλής. Δεν μπορούσε να κηρύξει πόλεμο η να υπογράψει συνθήκη χωρίς την έγκριση της. Ο Κυβερνήτης επίσης δεν μπορούσε να διαλύσει την Βουλή. Για τις «δημόσιες» πράξεις του ευθύνη είχαν οι γραμματείς επικρταείας που προσυπέγραφαν τα διατάγματα του. Η Εθνοσυνέλευση επίσης απαγόρευσε στην Βουλή η τον Κυβερνήτη να ενεργήσουν ενάντια προς το παρόν Πολιτικό Σύνταγμα.
Η Εθνοσυνέλευση εξέλεξε τον Ιωάννη Καποδίστρια Κυβερνήτη της Ελλάδος, για επτά χρόνια. Με το υπ' αριθμό ΣΤ΄ ψήφισμα της 3 Απριλίου 1827, η κυβέρνηση της χώρας ανατέθηκε στον Καποδίστρια και μέχρι την άφιξη του στην Ελλάδα συγκροτήθηκε τριμελής «Αντικυβερνητική της Ελλάδος Επιτροπή».
Η Συνέλευση συνέταξε επιστολή προς τον Καποδίστρια, με ημερομηνία 6 Απριλίου 1827 την οποία υπέγραφαν 91 πληρεξούσιοι, με την οποία γνωστοποιούσε στον Καποδίστρια την εκλογή του και τον καλούσε να αναλάβει άμεσα τα καθηκοντά του.
Η εκλογή του Καποδίστρια συνάντησε τελικά ευρεία αποδοχή παρά τις επιφυλάξεις αν και υπήρξαν περιπτώσεις όπως του Γ.Κουντουριώτη ό οποίος αποχώρησε από την αίθουσα συμπαρασύροντας μαζί του αντιπροσώπους των νησιών.
Ο Καποδίστριας έμαθε την-αναμενόμενη-εκλογή του τον Μαίο του του 1827 στην Πετρούπολη και στην συνέχεια ταξίδεψε στην Βρετανία και την Γαλλία για διπλωματικές επαφές και αναζήτηση πόρων.
Από το Λονδίνο απάντησε επίσημα στην γνωστοποίηση της εκλογής του και-όπως ακριβώς είχε δεσμευτεί στον Τσάρο Νικόλαο-ότι όρος για την αποδοχή της είναι η να συμφωνήσουν οι επαναστατημένοι Έλληνες στην Συνθήκη του Λονδίνου που δεν προέβλεπε ανεξάρτητο αλλά αυτόνομο κράτος με υποτέλεια στον Σουλτάνο.
Ήταν μια Συνθήκη που δεν υπήρχε στα αιτήματα της Ελληνικής Επανάστασης, όμως οι στρατιωτικοί συσχετισμοί και οι γενικότερες συνθήκες έδωσαν την δυνατότητα στον Καποδίστρια να ασκήσει πίεση στην «Αντικυβερνητική επιτροπή» και να πετύχει την συμφωνία της.
Ανεξάρτητα από το περιεχόμενο της Συνθήκης ο Καποδίστριας είναι ξεχωριστή περίπτωση πολιτικού ηγέτη που ορκίστηκε ταυτόχρονα στο Σύνταγμα της χώρας και σε μια συνθήκη ξένων δυνάμεων.
Παράλληλα με την αναζήτηση πόρων σχεδιάζει και τα πρώτα μέτρα για την Ελλάδα. Ένα από αυτά ήταν η πρώτη σκέψη ο Ελληνικός στρατός να μην αποτελείται από Έλληνες αλλά από Ελβετούς μισθοφόρους, η οποία θα εγκαταλειφθεί στην πορεία.
(Το τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο συνεχίζεται στην αμέσως επόμενη ανάρτηση εδώ-που περιλαμβάνει και τις πηγές για το σύνολο του κειμένου (πρώτο και δεύτερο μέρος):
https://www.facebook.com/story.php?story_fbid=1195382272698210&id=100066793461714#

 

[nPb]

Τι με νοιάζει τι έκανε ο δρακουμέλ το 1992 και ο άλλος ο ολετήρας αργότερα και όλα τα καλόπαιδα;

Εδω σου δείχνω το δάσος και κοιτάς το δέντρο.

Δεν έχουν γινει συνομωσίες; Δεν έχει βάλει το κωλόχερό της η Αγγλία; Ξένα σου είναι όλα αυτά και βλάχαρος ακροδεξιός ο έλληνας που ειναι πατριωτης;

Ή μηπως φοβάσαι, ακόμα κι αυτό τον Καποδίστρια που έφτιαξε ο Σμαραγδής, έστω κι αν ειναι αγιογραφία, έστω κι αν ειναι κλάψας ατάλαντος ο Σμαραγδής (δε μπορώ να το κρίνω εαν δεν τον δω, η πουπουλίνα ως του καλλιτεχνικού έχει μεγαλύτερο βάρος λόγου σε αυτό απο μενα γι αυτό και δεν την παρέθεσα), ότι ακόμα κι έτσι θα μπει σε σύγκριση με το σήμερα και τον Κούλη;

Κόβουν τους δοξασμενους βυζαντινούς αυτοκράτορες απο τα ιστορικά βιβλία για να μη φανεί ότι είχαμε ΚΑΙ λαμπρές μέρες στην ιστορία πέρα απο την παρακμή, φωνάζετε οτι κλαίνε γραφικοι ακροδεξιοί.

Κόβουν χρηματοδότηση (ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ κι αν την έφτιαξε την ταινία) και θελει ο κοσμος να δει Καποδίστρια, φωνάζετε έλεος με τους Έλληνες.

Οχι ρε θα κάτσουμε να γλείφουμε τον κώλο του Κούλη για να τρώνε οι γαλάζιοι να βουζώνουν 200 κιλά ξύγκι. Μη θίξουμε το Θεο. Μη θυμηθουμε οτι υπάρχουν και καλύτεροι κυβερνήτες και εκπέσουν οι Τρισμέγιστοι.

Το οτι ο Καποδίστριας δεν είχε δευτερο παντελόνι καθαρό να τον θάψουνε, το οτι ηθελε βυζαντινό κράτος οπως και ο Κολοκοτρώνης (ασχέτως αν ειχε σχέση με τους Άγγλους πρώτα), και οτι οι Μαυρομιχαλαίοι για λογαριασμο των Άγγλων τον φάγανε και μετά μας κατσικώθηκε ο Μαυροκορδάτος με Δυτικο κράτος με το στανιό και σύνορα ως το Σπερχειό, αυτο ειναι συνομωσία και έλεος που παντού βλέπουμε Άγγλους.

Μετά, σε πειράζουν οι ταμπέλες μου.

Και πολύ καλά έκανα! Και κουδούνια θα σου φορέσω σαν αυτα που φοράνε στα μοσχάρια οταν πανε να βοσκήσουνε.

Αν δεν ξέρεις και δεν έχεις διαβάσει, δεν ειναι αμάρτημα. Δε θα σε κρίνω γι αυτό.

Αλλά ότι παριστάνεις πρώτον ότι ξέρεις Ιστορία, ενω ΔΕΝ ξέρεις

και ακόμα χειρότερα

Ότι παριστάνεις οτι δεν γνωρίζεις το λόγο που ειναι επικινδυνος ο Καποδίστριας στο σύστημα και το ρίχνεις στην τρελή, για κατι ψεκασμενους ελληνέζους.

Ε οχι ρε φίλε, εχω δικαίωμα εκεί να σε κρίνω. Αμα ανοιγεις το στόμα σου σαν βόθρος και δεν ξέρεις τι ξερνάς, να φέρεις και την ευθύνη για την κριτική που θα φας.

Μάθε τη θέση σου.

Ξαναλέω ότι ο Καποδίστριας παρουσιάζεται αρκετά "άγιος" ως προς την ωμή πραγματικότητα. Έκανε λάθη όπως κάθε άνθρωπος. Λάθος εκτιμήσεις, λάθος συμμαχίες, λάθος πολιτικές φιλίες κτλ. Αυτά συνήθως αποσιωπούνται. Σκέψου ότι για την επταετία με τη χούντα ή το δημοψήφισμα για τη βασιλεία δεν έχουμε μάθει ακριβώς την αιτία. Ο καθένας παρουσιάζει μια δική του ιστορία και μιλάμε για γεγονότα σχεδόν 60 χρόνια πίσω. Πόσο μάλλον αν πάμε στην εποχή του Καποδίστρια όπου δεν υπάρχουν εν ζωή μαρτυρίες. Οπότε το κάθε γεγονός παρουσιάζεται με μια υπερβολή και απουσία καθημερινότητας για τα δεδομένα του 1830. Δίνεται έμφαση στην μουσειακή αναφορά σε ιστορικά πρόσωπα και όχι στην απτή καθημερινότητα του ελληνικού λαού του 1830 (πως ζούσε, τι επαγγέλματα έκανε, πως πλήρωναν φόρους, πως λειτουργούσε η αλληλογραφία αν υπήρχε, αν κυκλοφορούσε ο κόσμος μετά τη δύση του ηλίου λόγω απουσίας δημοσίου φωτισμού, πως έδειχνε ως αστική πόλη η Αίγινα για το 1830, κτλ).

 

[Πουπουλίνα]

Τι με νοιάζει τι έκανε ο δρακουμέλ το 1992 και ο άλλος ο ολετήρας αργότερα και όλα τα καλόπαιδα;

Εδω σου δείχνω το δάσος και κοιτάς το δέντρο.

Δεν έχουν γινει συνομωσίες; Δεν έχει βάλει το κωλόχερό της η Αγγλία; Ξένα σου είναι όλα αυτά και βλάχαρος ακροδεξιός ο έλληνας που ειναι πατριωτης;

Ή μηπως φοβάσαι, ακόμα κι αυτό τον Καποδίστρια που έφτιαξε ο Σμαραγδής, έστω κι αν ειναι αγιογραφία, έστω κι αν ειναι κλάψας ατάλαντος ο Σμαραγδής (δε μπορώ να το κρίνω εαν δεν τον δω, η πουπουλίνα ως του καλλιτεχνικού έχει μεγαλύτερο βάρος λόγου σε αυτό απο μενα γι αυτό και δεν την παρέθεσα), ότι ακόμα κι έτσι θα μπει σε σύγκριση με το σήμερα και τον Κούλη;

Κόβουν τους δοξασμενους βυζαντινούς αυτοκράτορες απο τα ιστορικά βιβλία για να μη φανεί ότι είχαμε ΚΑΙ λαμπρές μέρες στην ιστορία πέρα απο την παρακμή, φωνάζετε οτι κλαίνε γραφικοι ακροδεξιοί.

Κόβουν χρηματοδότηση (ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ κι αν την έφτιαξε την ταινία) και θελει ο κοσμος να δει Καποδίστρια, φωνάζετε έλεος με τους Έλληνες.

Οχι ρε θα κάτσουμε να γλείφουμε τον κώλο του Κούλη για να τρώνε οι γαλάζιοι να βουζώνουν 200 κιλά ξύγκι. Μη θίξουμε το Θεο. Μη θυμηθουμε οτι υπάρχουν και καλύτεροι κυβερνήτες και εκπέσουν οι Τρισμέγιστοι.

Το οτι ο Καποδίστριας δεν είχε δευτερο παντελόνι καθαρό να τον θάψουνε, το οτι ηθελε βυζαντινό κράτος οπως και ο Κολοκοτρώνης (ασχέτως αν ειχε σχέση με τους Άγγλους πρώτα), και οτι οι Μαυρομιχαλαίοι για λογαριασμο των Άγγλων τον φάγανε και μετά μας κατσικώθηκε ο Μαυροκορδάτος με Δυτικο κράτος με το στανιό και σύνορα ως το Σπερχειό, αυτο ειναι συνομωσία και έλεος που παντού βλέπουμε Άγγλους.

Μετά, σε πειράζουν οι ταμπέλες μου.

Και πολύ καλά έκανα! Και κουδούνια θα σου φορέσω σαν αυτα που φοράνε στα μοσχάρια οταν πανε να βοσκήσουνε.

Αν δεν ξέρεις και δεν έχεις διαβάσει, δεν ειναι αμάρτημα. Δε θα σε κρίνω γι αυτό.

Αλλά ότι παριστάνεις πρώτον ότι ξέρεις Ιστορία, ενω ΔΕΝ ξέρεις

και ακόμα χειρότερα

Ότι παριστάνεις οτι δεν γνωρίζεις το λόγο που ειναι επικινδυνος ο Καποδίστριας στο σύστημα και το ρίχνεις στην τρελή, για κατι ψεκασμενους ελληνέζους.

Ε οχι ρε φίλε, εχω δικαίωμα εκεί να σε κρίνω. Αμα ανοιγεις το στόμα σου σαν βόθρος και δεν ξέρεις τι ξερνάς, να φέρεις και την ευθύνη για την κριτική που θα φας.

Μάθε τη θέση σου.

Εγω παντως δεν αμφισβητω την αξια του Καποδιστρια.Δεν ηταν ομως αγιος,ουτε τοσο ανιδιοτελης οσο νομιζουμε..ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 21 ΛΕΜΕ.
Και θεωρω τον Σμαραγδη εντελως αταλαντο και κουτοπονηρο σκηνοθετη/

 

[Valder]

Εγω παντως δεν αμφισβητω την αξια του Καποδιστρια.Δεν ηταν ομως αγιος,ουτε τοσο ανιδιοτελης οσο νομιζουμε..ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 21 ΛΕΜΕ.

Δεν γνωρίζω κάτι τέτοιο. Θα πρέπει να διαβάσω και άλλα βιβλία για να το επιβεβαιώσω ή να το διαψεύσω.

Και θεωρω τον Σμαραγδη εντελως αταλαντο και κουτοπονηρο σκηνοθετη/

Σε αυτό γυναικάρα μου, το είπα και πριν, έχει βαρύτητα ο λόγος σου και για να το λες κατι θα ξέρεις, δεν εχω λόγο να σε αμφισβητίσω. Αν και θέλω να δω αυτο του το έργο και να κρινω εξ ιδίων οφθαλμών.

 

[Πουπουλίνα]

Αν και θέλω να δω αυτο του το έργο και να κρινω εξ ιδίων οφθαλμών.

Μα εννοειται πως και εγω θελω να το δω.Κια θατο δω...με τον τροπο που θα το δεις και εσυ.
Απλα δεν πιστευω οτι ολοι οι κριτικοι τρελαθηκαν και τα εβαλαν με τον σμαραγδη.Κια απο τα προηγουμενα δειγματα του λεω την αποψη μου.

 

[nPb]

Δεν γνωρίζω κάτι τέτοιο. Θα πρέπει να διαβάσω και άλλα βιβλία για να το επιβεβαιώσω ή να το διαψεύσω.

Σε αυτό γυναικάρα μου, το είπα και πριν, έχει βαρύτητα ο λόγος σου και για να το λες κατι θα ξέρεις, δεν εχω λόγο να σε αμφισβητίσω. Αν και θέλω να δω αυτο του το έργο και να κρινω εξ ιδίων οφθαλμών.

Mε βάση πολλούς ιστορικούς σαφώς και μοιάζει "άγιος" με βάση τη σημερινή πραγματικότητα. Αξιολογούμε έναν άνθρωπο με βάση μια άλλη εποχή, άλλα κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα και μια απουσία ζωντανής εικόνας ακόμη και νωπής μνήμης για το τι ειπώθηκε, πως ειπώθηκε, τι καταγράφηκε από τον ιστορικό-δημοσιογράφο που μπορεί να ήταν οπαδός ή εχθρός της πολιτικής Καποδίστρια. Σίγουρα από το έργο του λογικό είναι να νομίζουμε ότι όλα κυλούσαν ωραία σε ένα πράσινο λιβάδι, όπου οι Έλληνες εκείνη την περίοδο μπορεί να κυλιόντουσαν και έπαιζαν με το τόπι (σαν εικόνα από πίνακα εξπρεσσιονισμού) από χαρά που είχαν τον Καποδίστρια ως κυβερνήτη. Όμως η πραγματικότητα σίγουρα ήταν διαφορετική. Υπήρχε η καθημερινότητα και τα άγχη που δεν καταγράφονται πουθενά. Εδώ από το 1990 έως σήμερα, αν ρωτήσεις ένα παιδί γεννημένο το 2010 θα σου πει πράγματα για την εποχή Σημίτη με βάση ότι έχει ακούσει στο σπίτι του ή έχει δει στο διαδίκτυο. Λείπει η προσωπική βιωματική εμπειρία της εποχής. Είναι απλά αναμεταδότης ειδήσεων. Ο αναμεταδότης ειδήσεων δυστυχώς δεν μεταφέρει κάποια αλήθεια, αλλά μια ιστορία όπως "ειπώθηκε".

Ο Καποδίστριας αγιοποιήθηκε γιατί έπρεπε η νέα τάξη πραγμάτων από τον Όθωνα να φτιάξει μια αρχή για το ελληνικό κράτος. Πριν τον Καποδίστρια δεν υπήρχε η Ελλάδα. Έλληνες υπήρχαν αλλά σε διαφορετικές κρατικές οντότητες και πληθυσμιακές ομάδες. Η λέξη Ελλάδα είναι συνώνυμη με το έθνος ως κράτος (π.χ. κράτος Ολλανδίας) δηλαδή, νόμοι, θεσμοί, διοίκηση. Αυτό κατασκευάστηκε και με τη βοήθεια των Μ.Δυνάμεων που επέτρεψαν να δημιουργηθεί κρατική οντότητα με εδάφη και οικονομική πολιτική. Αυτό έπρεπε να έχει και μια ιστορία για να δικαιολογεί η πολιτική την αποτυχία της στην εκπλήρωση κοινωνικών προσδοκιών λόγω ... ανύπαρκτου κράτους πριν το 1830. Ή ότι ο Καποδίστριας δεν πρόλαβε χρονικά λόγω δολοφονίας. Άρα η υπήρχε η λογική "να μην ζητάτε πράγματα". Αυτό συνέβη και με άλλες οντότητες της ίδιας περιόδου, όπως ο Κωλέττης ή ο Μαυροκορδάτος, ο Μιαούλης άσχετα αν η ιστορία τους παρουσιάζει με άσχημη εικόνα. Βέβαια αν ρωτούσαμε τον Μιαούλη μπορεί να μας έδινε μια άλλη άποψη πραγματικότητας γιατί έφτασε στο σημείο να κάψει τα πλοία. Η ιστορία επιμένει στην μια εικόνα. Πόσο μάλλον μια κινηματογραφική ταινία που απλά αποτελεί ένα είδος θεάματος λόγου και κίνησης.

 

[glayki]

Είδα το απόγευμα την ταινία. Η υπόθεση και ο ρόλος του Καποδίστρια στα ιστορικά γεγονότα της εποχής απέχει μακράν από όσα υπογράμμισε η Πουπουλινα στο παραπάνω ποστ .. Μου έδωσε την αίσθηση μιας ηθελημένα μονόπλευρης αποσπασματικης αφήγησης σκηνοθετικά και αισθητικά όχι ιδιαίτερης θετικής μνείας για να λέμε την αλήθεια.

 

[nPb]

Y.Γ. Μπορεί να διαφωνώ σε πολλά θέματα με την Πουπουλίνα αλλά θεωρώ ότι λόγω εμπειρίας και άποψης, σε πολλά ζητήματα έχει λογικά επιχειρήματα πέρα από τους καθιερωμένους αστικούς μύθους που κοιμίζουν τον κοσμάκη.

Πριν την κράξετε, διαβάστε λίγο ξανά τι σκέφτεται για την ταινία του Καποδίστρια. Η θέση της έχει να κάνει με την ταινία-μυθοπλασία και όχι με την προσωπικότητα του Καποδίστρια. Πριν κράξουμε κάποιον που έχει άλλη γνώμη, ας μάθουμε να δούμε γιατί διαφωνεί ή που εστιάζει η σκέψη του. Οι ακυρωτικές απόψεις περί "πατριδολογίας" και "εθνομαρίας" δεν οδηγούν κάπου.

Είδα το απόγευμα την ταινία. Η υπόθεση και ο ρόλος του Καποδίστρια στα ιστορικά γεγονότα της εποχής απέχει μακράν από όσα υπογράμμισε η Πουπουλινα στο παραπάνω ποστ .. Μου έδωσε την αίσθηση μιας ηθελημένα μονόπλευρης αποσπασματικης αφήγησης σκηνοθετικά και αισθητικά όχι ιδιαίτερης θετικής μνείας για να λέμε την αλήθεια.

Πάντως μου έκανε εντύπωση τις προάλλες που ο Σμαραγδής είχε μιλήσει καλεσμένος σε μια συμμάζωξη των "προ-μνημονιακών" πρωθυπουργών και πολιτικά υπεύθυνων για την χρεωκοπία της χώρας. Όταν φτιάχνεις ένα «αφήγημα» για μια ταινία που δημιουργείς σχετικά με τον «καθαρό» Καποδίστρια, τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με τις χαιρετούρες με Σαμαροβενιζελέους και Καραμανλήδες; Ή το ευρύτερο σύστημα Δένδιας, Μυτιληναίος, Κακλαμάνης, Λαζόπουλος, κτλ; Όλοι ήταν καλεσμένοι ... και ο κοσμάκης όμως ψάχνει κάποιον ήρωα για να τον σώσει.

Μάλιστα ο Λαζόπουλος σε μια εικόνα συνομιλεί κατ' ιδίαν με τον Σαμαρά.

 

[chester20080]

Γιάννης Σμαραγδής: Υπάρχει πρόταση του Αγίου Όρους για Αγιοκατάταξη του Ιωάννη Καποδίστρια

«Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου χρηματοδοτεί όσα έργα αφορούν τη woke agenda. Όποια ταινία μιλά για πατρίδα, κόβεται»

www.newsit.gr

 

[chester20080]

«Καποδίστριας»: Γιατί η ταινία του Σμαραγδή διχάζει – Σινεμά ή ιστορική αφήγηση με σκοπιμότητα; (Photos/Video) | topontiki.gr

Ο Σμαραγδής εμφανίζεται ως φορέας του «ελληνικού» στον κινηματογράφο, αλλά οικειοποιείται έναν δυτικό, ευρωπαϊστή πολιτικό

www.topontiki.gr

 

[paskmak]

Διχάζονται αυτοί οι οποίοι εχουν είτε λερωμένη την φωλιά τους είτε απομυζανε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, από το διεφθαρμένο σύστημα, το οποιο έφαγε και τον Καποδίστρια .

Ο Καποδιστριας- όπως όλοι οι άνθρωποι- δεν ήταν ούτε άγιος ούτε τέλειος. Το γεγονός όμως ότι έπαιζε άνετα μπάλα σε επίπεδο τσάμπιονς λιγκ στο διεθνες πολιτικό σκηνικό , έχοντας κύρος , όραμα , και σχέδιο, τον εκσφενδονίζει αυτόματα σ ένα άλλο επίπεδο πολιτικής ποιότητας, την στιγμή που οι πολιτικοί του αντίπαλοι ήταν κατσίβελοι αρβανιτογυφτοι και αρναουτηδες κλέφτες ( οι ιδεολογικοί απόγονοι των σύγχρονων ελλήνων πολιτικών), τον κάνει μεταφορικά άγιο, για τα διαχρονικά δεδομενα της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Οσον αφορά την θρησκευτικότητα του , μιλάμε για τον 19ον αιώνα, κατά τον οποίον πανευρωπαϊκά ακόμα , η θρησκεία και η εκκλησία έπαιζε πρωτεύοντα ρόλο σε πολλά κράτη και για πολλούς ανθρώπους.