Τα μνημόνια, τα μέτρα λιτότητας κι η εφαρμογή τους

[DreamsRevenge]

...και κάπου εκεί, μια σχετικά ωραία μέρα του χειμώνα, όχι πολύ κρύα, όχι και πολύ ηλιόλουστη επίσης, ανακαλύπτουμε ότι η βαθειά ύφεση στην οποία βυθίζεται μέρα με τη μέρα η ελληνική οικονομία (κι αυτή λερωμένη την εχει τη φωλιά της αλλά λέμε τώρα...) τα κοινωνικά αδιέξοδα που οδηγούν ανθρώπους στην αυτοκτονία, οικογένειες στη διάλυση και νοικοκυριά στα παγκάκια και τα συσσίτια οφείλονται σε ένα...ΛΑΘΟΣ.

Ένα απλό, καθημερινό, λάθος.

Όπως έγραψε το γαλλικό περιοδικό Marianne σπίτια, ζωές κι όνειρα χάθηκαν και χάνονται μερα με τη μέρα και θα χαθούν ακόμα επειδή

Το λάθος αφορά σε έναν συντελεστή, γνωστό στην οικονομία με την ονομασία «πολλαπλασιαστής» (multiplicateur). Μεταξύ του 1970 και του 2007, οι ασχολούμενοι με τις προβλέψεις είχαν διαπιστώσει ότι η μείωση κατά 1% στις δημόσιες δαπάνες, ή κατά 1% επιπλέον έσοδα από τη φορολογία, οδηγούσαν, κατά μέσον όρο, σε 0,5% μείωση της ανάπτυξης στις προηγμένες χώρες. Εξ αυτού διαμόρφωσαν τον πολλαπλασιαστή 0,5 τον οποίο και χρησιμοποίησαν στις προκαταρτικές εργασίες τους για τα προγράμματα που επιβλήθηκαν σε Ελλάδα και Πορτογαλία.

Το πρόβλημα είναι ότι τα δεδομένα αυτά ίσχυαν πριν από την κρίση, η οποία με την ανασφάλεια που έφερε στις χώρες, επηρέασε τη συμπεριφορά των καταναλωτών. Στο «Πανόραμα της Παγκόσμιας Οικονομίας» που δημοσίευσε το ΔΝΤ τον περασμένο Οκτώβριο, αναγνωρίζει ότι με τις σημερινές συνθήκες, οι πολλαπλασιαστές κινούνται ανάμεσα στο 0,9 έως και το 1,7 (!) ήτοι δύο με τρεις φορές μεγαλύτεροι από το 0,5. Την πληροφορία αυτή το ΔΝΤ την έχει γράψει στα ψιλά του «Πανοράματος» και μόνο οι ιδιαίτερα έμπειροι αναλυτές μπορούσαν να αντιληφθούν το μέγεθος της σημασίας της.

Ένα λάθος που o Olivier Blanchard, επικεφαλής του ερευνητικού τμήματος του ΔΝΤ, σε έκθεση του που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 3 Ιανουαρίου αναγνωρίζει και μάλιστα εξηγεί καθώς

Υποχρεώνοντας τις κυβερνήσεις της νότιας Ευρώπης σε δραστική μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και των συντάξεων, αναγνωρίζει η έκθεση, προκλήθηκε μια πτώση της εσωτερικής ζήτησης δύο με τρεις φορές ταχύτερη απ' ό,τι αναμενόταν. Οι συνέπειες ήταν αβυσσαλέες: σειρά πτωχεύσεων, εκτίναξη της ανεργίας, τεράστιες διαδηλώσεις στους δρόμους της Αθήνας και της Λισαβόνας.

«Ο πολλαπλασιαστής δεν είναι κάτι που πέφτει εξ ουρανού», εξηγεί ο Ερίκ Εγέρ, οικονομολόγος στο Γαλλικό Παρατηρητήριο Οικονομικών Συγκυριών (OFCE). «Μεταβάλλεται ανάλογα με τις συγκυρίες: εξαρτάται από το σημείο του οικονομικού κύκλου στο οποίο βρισκόμαστε πάνω ή κάτω, από την πολιτική των γειτονικών χωρών, από το εάν μπορούμε να κάνουμε υποτίμηση στο νόμισμά μας. Μόνο συνυπολογίζοντας όλα αυτά τα στοιχεία μπορούμε να εκτιμήσουμε τις συνέπειες μιας θεραπείας λιτότητας –και όχι εφαρμόζοντας έναν πολλαπλασιαστή επειδή λειτούργησε προηγούμενα, όταν η ανάπτυξη ήταν στο ραντεβού», υποστηρίζει ο Εγέρ.

Κι όμως, αυτά έκαναν τα λαμπρά μυαλά του ΔΝΤ. Τώρα που η ομολογία είναι και γραπτή, απομένει να πεισθούν Κομισιόν και ΕΚΤ, χωρίς αυτό να θεωρείται άμεσα εφικτό, σημειώνουν οι συντάκτες της «Μarianne». Παρατηρούν ότι τόσο στις Βρυξέλλες όσο και στο Βερολίνο συνεχίζουν να πιστεύουν ότι η θεραπεία θα έλθει μέσα από τη θεραπεία λιτότητας και συνεχίζουν να υποτιμούν τις αρνητικές επιπτώσεις στην ανάπτυξη.

Μη στενοχωριέστε βρε! Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε!


(στο γαλλικό άρθρο, υπάρχει επίσης σε scribd η έκθεση του Blanchard στα αγγλικά, προσωπικά δεν άντεξα να την κατεβάσω, γιατί εδώ δεν ισχύει πλέον το "πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή" αλλά η αντιστροφή της φράσης του γάλλου πολιτικού Antoine Boulay de la Meurthe καθώς αντί για «Είναι χειρότερο από έγκλημα, είναι λάθος» εδώ ισχύει το ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΛΑΘΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ)

(πηγή ελληνικών κειμένων)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ψαραδέλλη]

Δηλαδή τώρα θα πάρουμε αύξηση;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ajusshi]

γαμώ το σπίτι του παπατζή και του παρεάκι που μάζεψε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[akritas]

Η Μέρκελ στην Γερμανία, είπε ότι μία από τις αιτίες της ανάπτυξης της οικονομίας τους, είναι η εφαρμογή των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
Αυτό που κατάργησε εδώ η Τρόικα στον Ιδιωτικό Τομέα μέσω της διεφθαρμένης πολιτικής ελίτ και το επιβάλλει και στις ΔΕΚΟ.
Το πρώτο πράμα που θα αλλάξει στο Σύνταγμα η διεφθαρμένη πολιτική ελίτ είναι το άρθρο 22, με το οποίο σχεδόν όλοι οι εργασιακοί νόμοι που ψηφίσθηκαν από την μνημονιακη Βουλή θεωρούνται ως αντισυνταγματικοί. Είναι το άρθρο του Συντάγματος, με το οποίο προστατεύει τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, τον θεσμό της Διαιτησίας και πάνω απ'ολα την αυθαιρεσία του εργοδότη και του κράτος παρία όπως είναι το σημερινό, όπου αυξάνει την ανεργία σε ρυθμούς μεσοπολεμικούς λόγω της εφαρμογής του υφεσιακού Μνημονίου.
Υπενθυμίζω τι λέει το άρθρο 22:

'Αρθρο 22: (Προστασία της εργασίας)

1. H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Kράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού.
Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας.
2. Mε νόμο καθορίζονται οι γενικοί όροι εργασίας, που συμπληρώνονται από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας συναπτόμενες με ελεύθερες διαπραγματεύσεις και, αν αυτές αποτύχουν, με τους κανόνες που θέτει η διαιτησία.
3. Νόμος ορίζει τα σχετικά με τη σύναψη συλλογικών συμβάσεων εργασίας από τους δημόσιους υπαλλήλους και τους υπαλλήλους οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης ή άλλων νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου.
4. Oποιαδήποτε μορφή αναγκαστικής εργασίας απαγορεύεται.
Eιδικοί νόμοι ρυθμίζουν τα σχετικά με την επίταξη προσωπικών υπηρεσιών σε περίπτωση πολέμου ή επιστράτευσης ή για την αντιμετώπιση αναγκών της άμυνας της Xώρας ή επείγουσας κοινωνικής ανάγκης από θεομηνία ή ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, καθώς και τα σχετικά με την προσφορά προσωπικής εργασίας στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης για την ικανοποίηση τοπικών αναγκών.
5. Tο Kράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, όπως νόμος ορίζει.

Σημείωση:
Το παρόν μήνυμα προέρχεται από το συγχωνευμένο θέμα "Τι θέλουν να αλλάξουν στο Σύνταγμα οι Μνημονιακοί".

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Μάξιμος]

...και κάπου εκεί, μια σχετικά ωραία μέρα του χειμώνα, όχι πολύ κρύα, όχι και πολύ ηλιόλουστη επίσης, ανακαλύπτουμε ότι η βαθειά ύφεση στην οποία βυθίζεται μέρα με τη μέρα η ελληνική οικονομία (κι αυτή λερωμένη την εχει τη φωλιά της αλλά λέμε τώρα...) τα κοινωνικά αδιέξοδα που οδηγούν ανθρώπους στην αυτοκτονία, οικογένειες στη διάλυση και νοικοκυριά στα παγκάκια και τα συσσίτια οφείλονται σε ένα...ΛΑΘΟΣ.

Ένα απλό, καθημερινό, λάθος.

Όπως έγραψε το γαλλικό περιοδικό Marianne σπίτια, ζωές κι όνειρα χάθηκαν και χάνονται μερα με τη μέρα και θα χαθούν ακόμα επειδή

Ένα λάθος που o Olivier Blanchard, επικεφαλής του ερευνητικού τμήματος του ΔΝΤ, σε έκθεση του που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 3 Ιανουαρίου αναγνωρίζει και μάλιστα εξηγεί καθώς

Μη στενοχωριέστε βρε! Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε!


(στο γαλλικό άρθρο, υπάρχει επίσης σε scribd η έκθεση του Blanchard στα αγγλικά, προσωπικά δεν άντεξα να την κατεβάσω, γιατί εδώ δεν ισχύει πλέον το "πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή" αλλά η αντιστροφή της φράσης του γάλλου πολιτικού Antoine Boulay de la Meurthe καθώς αντί για «Είναι χειρότερο από έγκλημα, είναι λάθος» εδώ ισχύει το ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΛΑΘΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ)

(πηγή ελληνικών κειμένων)

Μα για πόσο χαζούς μας περνάνε!

Το γεγονός δεν είναι τα εργαλεία που μεταχειρίστηκαν, αλλά όλα αυτά που έχουν αλλάξει την κατάσταση στην χώρα μας που μας ενδιαφέρει άμεσα.

Οι νόμοι που ψηφίστηκαν φωτογραφίζουν το στοχοποιημένο γεγονός, το οποίο είναι η αλλαγή στην εθνική κυριαρχία της Ελλάδος και ο Εθνικός της πλούτος (βλέπε χρυσό στην Χαλκιδική – το Κιλκίς – την Αλεξανδρούπολη ). Για τον υπόλοιπο ορυκτό πλούτο ανάλογη η τύχη. Αλλά και για την εκμετάλλευση του νερού τα ίδια.

Τα εργαλεία και ο τρόπος που τα χρησιμοποίησαν, έχουν μοναδικό ενδιαφέρον, στην απόδοση ευθυνών. Πράγμα που συγκαλύπτεται. Και αν ακόμα αποδοθούν ευθύνες, θα είναι σε άτομα τη Στατιστικής Υπηρεσίας, τα οποία και είχαν καταγγείλει την παρέμβαση των ποιο πάνω από αυτά.

Υ.Γ. εδώ και χρόνια προσπαθούσαν να κάνουν αυτό το έγκλημα.
Δύο υπουργοί των οικονομικών, του ΠΑΣΟΚ(προ του 2004) και της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ(μετά το 2004), είχαν δηλώσει στην τηλεόραση, ότι ο δείκτης δανεισμού των Ελληνικών νοικοκυριών, υστερεί από τον μέσο όρο του δείκτη δανεισμού των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Αυτός ήταν ο στόχος τους και όχι η Ελληνική οικονομία.
Εκ των αποτελεσμάτων, συνάγεται το συμπέρασμα ότι τον πέτυχαν.

Υ.Γ. κατά το παρελθόν, ανάλογες τέτοιες ενέργειες, υπάρχουν.
Βλέπε, καταστροφή της Σμύρνης και τους στρατηγούς που εκτέλεσαν μετά.
Αν αναφερθώ στον ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ, θα είναι μόνο για να πω τον λόγο που κλείστηκε στην φυλακή, ο οποίος είναι η απάντηση που έδωσε στον τότε Καραμανλή. «εμένα δεν γεννήθηκε ακόμα ο άνθρωπος που θα με διδάξει πατριωτισμό. Θα κατεβώ και θα κάνω κόμμα!».

Ποιους ενοχλούσε αυτή η κουβέντα;
Γιατί ενώ του είχε παρασχεθεί αμνηστία, με συνοπτικές διαδικασίες δημιούργησαν τις προϋποθέσεις να τον κλείσουν μέσα;
ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΝΑ ΤΟΝ ΒΓΑΛΟΥΝ;

Αρα, δεν είναι γεγονός ενός δείκτη αυτό που ζούμε σήμερα.

Εχει βαθύτερες τις ρίζες.

Δυστυχώς σήμερα όλα συγκαλύπτονται.
Δυστυχώς σήμερα η Ελλάδα δεν πρόκειται να ανταπεξέλθει και οι βδέλλες που είναι κολλημένες στον κορμό της οικονομίας της, θα την αφαιμάξουνε.

Και εμείς θα συνεχίσουμε να ψαχουλεύουμε τις σκιές στο τοίχο της σπηλιάς του Πλάτωνα.


Σαν Ελληνες δεν περισσεύουμε να ψάχνουμε ποιοι φταίνε!
Τους βλέπουμε στα κανάλια!
Τους γνωρίζουμε με το όνομα τους!

Όταν στήνουν κάλπη για την λίστα Λαγκάρντ, είναι για να μας κλείσουν τα μάτια.
Κάλπη για τους ηθικούς αυτουργούς στα εγκλήματα όλων αυτών που αυτοκτόνησαν λόγω του Redesigning του ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ και των σύν αυτώ έπρεπε να βάλουν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[akritas]

Οι χειρότεροι μύθοι είναι εκείνοι που λένε ότι η λιτότητα θα φέρει ανάκαμψη,πράγμα που δεν θα συμβεί με την αύξηση της κρατικής δαπάνης. Το επιχείρημα είναι ότι οι επιχειρηματίες, βλέποντας ότι τα λογιστικά του κράτους βρίσκονταισε καλύτερη κατάσταση, θα νιώσουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη- η ενίσχυση τηςεμπιστοσύνης θα οδηγήσει σε αύξηση των επενδύσεων. Το ενδιαφέρον είναι πως όσοι προτάσσουν αυτό το επιχείρημα θα έπρεπε να υποστηρίζουν την πρώτη στρατηγική μας για την οικονομική ανάκαμψη: αύξηση των δημόσιων επενδύσεων. Επειδή υπάρχουν ευκαιρίες δημόσιων επενδύσεων που πιστεύεται γενικά ότι έχουν πολύ υψηλές προσδοκώμενες αποδόσεις -πολύ υψηλότερες από το επιτόκιο με το οποίο επιβαρύνεται το κράτος για να δανειστεί- η αύξηση των δημόσιων επενδύσεων θα οδηγούσε μακροπρόθεσμα σε μείωση του εθνικού χρέους- η δε πεποίθηση ότι όντως έτσι είναι θα πρέπει «ενσταλάξει εμπιστοσύνη, επιφέροντας μια ακόμα ισχυρότερηέκρηξη οικονομικής δραστηριότητας. Όμως οι υπέρμαχοι της λιτότητας δεν τάσσονται υπέρ της αύξησης των δημόσιων επενδύσεων.[41]

Μπορούμε, επίσης, να εξετάσουμε τα πλεονεκτήματα της λιτότητας ανατρέχοντας στην Ιστορία. Η ιστορία δείχνει ότι η λιτότητα δεν έφερε σχεδόν ποτέ αποτέλεσμα, οι η θεωρία εξηγεί γιατί αυτό δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει. Οι υφέσεις προκαλούνται από έλλειψη ζήτησης- η συνολική ζήτηση υπολείπεται όσων είναιικανή να παράγει η οικονομία. Όταν το κράτος περικόπτει τις δαπάνες του ηζήτηση μειώνεται ακόμα περισσότερο, και η ανεργία αυξάνεται.

Ομύθος ότι η λιτότητα θα γεννήσει εμπιστοσύνη βασίζεται συνήθως σε έναν άλλο μύθο - το μύθο ότι ο προϋπολογισμός της εθνικής κυβέρνησης μοιάζει με τον προϋπολογισμό ενός νοικοκυριού. Κάθε νοικοκυριό πρέπει, αργά ή γρήγορα,να ζήσει με βάση τις δυνατότητές του. Όταν μια οικονομία πλήττεται από υψηλήανεργία, ο απλός αυτός κανόνας δεν ισχύει για τον εθνικό προϋπολογισμό. Αυτόσυμβαίνει επειδή η επέκταση των δαπανών μπορεί στην πραγματικότητα να επεκτείνειτην παραγωγή δημιουργώντας θέσεις απασχόλησης τις οποίες θα καταλάβουν άνθρωποι που σε άλλη περίπτωση θα ήταν άνεργοι. Ένα νοικοκυριό που δαπανά περισσότερααπ’ όσα εισπράττει δεν μπορεί να επιφέρει μακροοικονομικές μεταβολές. Η εθνική κυβέρνηση μπορεί. Η δε αύξηση του ΑΕΠ μπορεί να είναι πολλαπλάσια του ποσού πουδαπανά το κράτος.

Οι άνθρωποι του χρηματοπιστωτικού τομέα τονίζουν τη σπουδαιότητα της εμπιστοσύνης,αλλά η εμπιστοσύνη δεν είναι δυνατόν να αποκατασταθεί με είδη πολιτικής που οδηγούν σε μεγαλύτερη ανεργία και μείωση του εθνικού προϊόντος. Η εμπιστοσύνη μπορεί να αποκατασταθεί μόνο με είδη πολιτικής που οδηγούν σε οικονομική μεγέθυνση - και η λιτότητα επιτυγχάνει το ακριβώς αντίθετο.

Οι υπέρμαχοι της λιτότητας επικαλούνται τις περιπτώσεις χωρών σε ύφεση που επέβαλλαν λιτότητα και ανέκαμψαν. Όμως μια προσεκτική ματιά δείχνει ότι οιχώρες αυτές ήταν μικρές και είχαν εμπορικούς εταίρους που βρίσκονταν σε φάση οικονομικής άνθησης.[42] Έτσι, η αύξηση των εξαγωγών μπορούσε εύκολα νααντικαταστήσει τη μείωση της κρατικής δαπάνης. Αυτό δεν ισχύει σήμερα στηνπερίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης, που οι εμπορικοί τους εταίροιβρίσκονται οι ίδιοι σε ύφεση.[43]

Θα νόμιζε κανείς ότι όσοι τάσσονται υπέρ της λιτότητας θα είχαν διδαχθεί κάτι απότο πλήθος των παλαιότερων εμπειριών, όπου η λιτότητα είχε ολέθριες συνέπειες: η λιτότητα του Χέρμπερτ Χούβερ μετέτρεψετο χρηματιστηριακό κραχ του 1929 στη Μεγάλη Οικονομική Κρίση, η λιτότητα του ΔΝΤ μετέτρεψε τις κάμψειςτης οικονομικής δραστηριότητας στην ανατολική Ασία και τη Λατινική Αμερική σευφέσεις και οικονομικές κρίσεις- η λιτότητα που επιβλήθηκε αυτοβούλως ή υποχρεωτικά σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες(Ηνωμένο Βασίλειο, Λετονία, Ελλάδα, Πορτογαλία) έχει πλέον ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα. Όμως οι υπέρμαχοι της λιτότητας δεν φαίνεται να συμφωνούν με αυτάτα συντριπτικά αποδεικτικά στοιχεία. Σαν τους γιατρούς του Μεσαίωνα, πουπίστευαν στην αφαίμαξη, αλλά όταν ο ασθενής δεν γινόταν καλά ισχυρίζονταν ότιαυτό που πραγματικά χρειαζόταν ήταν άλλη μια γύρα, οι άνθρωποι που αφαιμάσσουντις οικονομίες του 21ου αιώνα δεν πρόκειται να καμφθούν. Θα απαιτούν ακόμαπερισσότερη λιτότητα, και θα ανακαλύψουν μυριάδες δικαιολογίες ως προς το γιατίη πρώτη δόση δεν έφερε τα προβλεπόμενα αποτελέσματα. Στο μεταξύ η ανεργία θα αυξάνεται, οι μισθοί θα πέφτουν, και τα κρατικά προγράμματα από τα οποία εξαρτώνται οι άνθρωποι της μεσαίας και κατώτερης τάξηςθα σβήνουν.

Αντιθέτως, η κρατική δαπάνη έχει σημειώσει επιτυχίες. Η κρατική δαπάνη ενόψει του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν εκείνη πουτ ελικά έβγαλε τις ΗΠΑ από τη Μεγάλη Οικονομική Κρίση. Αν και το Νιου Ντιλ παρείχε κάποια τόνωση, και βοήθησε τηνοικονομία να ανακάμψει στο διάστημα 1933-1936, η τόνωση δεν ήταν αρκετά μεγάλη ώστε να ξεπεράσει τη συνδυασμένη επίδραση της συρρίκνωσης των δαπανών σε πολιτειακό και τοπικό επίπεδο και της εξασθένησης της γεωργίας (τα εισοδήματα στονσυγκεκριμένο τομέα, που αποτελούσε το ένα τέταρτο του πληθυσμού, μειώθηκαν [εντυπωσιακά κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου - 50% μόνο από το 1929 μέχριτο Ι932).[44] Και τότε, προς τα τέλη της πρώτης θητείας του Ρούζβελτ το 1936,οι φόβοι για το έλλειμμα και οι πιέσεις των συντηρητικών περί τα δημοσιονομικά τον έπεισαν να περικόψει τις ομοσπονδιακές δαπάνες. Η ανάκαμψη της οικονομίας ανακόπηκε και ο ρυθμός οικονομικής μεγέθυνσης απέκτησε αρνητικό πρόσημο.[45]

ΠΗΓΗ (με περισσότερη ανάλυση και παραπομπές): Στίγκλιτς , το τίμημα της ανισότητας, σελ 293-295, εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2012

Σημείωση:
Το παρόν μήνυμα προέρχεται από το συγχωνευμένο θέμα "Λιτότητα".

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[akritas]

Εξυπηρετεί τα συμφέροντα των επιχειρηματιών, οι οποίοι αποενοχοποιούνται από την όποια ευθύνη φέρουν για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Όσο η συζήτηση και η οικονομική πολιτική επικεντρώνονται στην αγορά εργασίας και την αμοιβή των εργαζομένων, εκείνοι απολαμβάνουν υψηλότερη κερδοφορία ή δεν πλήττονται αναλογικά από την κρίση, παραγνωρίζοντας ότι αυτή η κερδοφορία είναι αποτέλεσμα ανακατανομής του εισοδήματος, δηλαδή μη βιώσιμης στρατηγικής κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας.
Δεδομένου του κυρίαρχου αναδιανεμητικού επιχειρηματικού προτύπου στην Ελλάδα, η μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος δεν θα αποτυπωθεί στη μείωση των τιμών και στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.
Απλώς οι επιχειρήσεις θα χρησιμοποιήσουν την αναδιανομή του εισοδήματος για να μπλοκάρουν τη μείωση στο περιθώριο κέρδους τους που προκαλεί η ύφεση ή/και να το αυξήσουν, όταν και όπου αυτό είναι εφικτό.

Κανείς Μνημονιακός δεν βγήκε να εξηγήσει πως θα ανακτηθεί η ανταγωνιστικότητα των Ελληνικών επιχειρήσεων για να βγούμε από την ύφεση όταν:

... οι εξαγωγικές επιχειρήσεις, πέραν του ότι δεν λαμβάνουν τις επιστροφές ΦΠΑ στην ώρα τους, δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν από τις Τράπεζες,

.... ακόμα καταφέρουν να βρούν κεφάλαια κίνησης, πληρώνουν επιτόκια της τάξης του 10%, όταν οι ανταγωνιστές τους στο Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Γαλλία και τη Γερμανία πληρώνουν 3%;
...
....πληρώνει υπερτριπλάσια επιτόκια από τον ανταγωνιστή της,

......το κόστος του χρήματος δεν επιβαρύνει υπερβολικά το κόστος του προιόντος που παράγουν;

Αυτοί είνα οι Μνημονιακοί τύπου Στουρνάρα και Σαμαρά, Κατά τα άλλα οι μισθοί των 510 ευρώ τους φταίνε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[akritas]

Η ανεργία εμφανίζεται όποτε η ζήτηση του ιδιωτικού τομέα δεν επαρκεί για την παροχή πλήρους απασχόλησης και παραμένει ενεργή όσο επικρατεί αυτό το πρόβλημα στον ιδιωτικό τομέα. Η κυβέρνηση είναι ο μοναδικός φορέας που μπορεί να διαχωρίσει τη κερδοφορία από την πρόσληψη των εργαζομένων και να δημιουργήσει μια απείρως ελαστική ζήτησηγια εργατικό δυναμικό.

Η εμπειρία με τα προγράμματα του NewDeal κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης απέδειξε ότι η κυβέρνηση θα μπορούσενα εκπληρώσει με επιτυχία το ρόλο του εργοδότη της εσχάτης προσφυγής,προσφέροντας αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας σε ανθρώπους που συμμετείχαν σε κοινωνικά και οικονομικά χρήσιμες δραστηριότητες που δεν ανταγωνίζονται με τον ιδιωτικό τομέα. Πιο πρόσφατα η Σουηδία, η Γαλλία η Νότιος Κορέα χρησιμοποίησαν το εργαλείο «εργοδότης εσχάτης προσφυγής». Φυσικά όχι με ανεργία στο 27%, νεοφιλελεύθερεςπολιτικές μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης εις βάρος της πλήρους, όπως μας επιβλήθηκε εσκεμμένα από την Τρόικα και την διεφθαρμένη πολιτική και κρατικοδίαιτη επιχειρηματική ελίτ.

Αλλά πως να το κάνεις αυτό όταν οι Βόρειες χώρες κλέβουν τα καλύτερα μυαλά της χώραςκαι δεν επιτρέπουν την χρηματοδότηση τέτοιων προγραμμάτων;

Μήπως τελικά η ανεργία είναι βολικός και φθηνός τρόπος απόκτησης εργατικών καιεπιστημονικών χεριών;

Όπως και ότι τελικά η ανεργία είναι το κατάλληλο όπλο για την ισοπέδωση των εργατικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων του Ελληνικού λαού;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.