Τα πρωτάκια και...οι γονείς τους

[Memetchi]

Δεν περιέγραψα την παιδαγωγική, γιατί η συγκεκριμένη μορφή που προβάλλεται σήμερα δύσκολα μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα, και αυτό ήδη φαίνεται στην πράξη.

Δεν μπορείς να διδάξεις παιδαγωγική σε έναν γονέα που δεν ξέρει πρώτα να πλαισιώνει και να αναγνωρίζει τα δικά του συναισθήματα. Οι περισσότεροι γονείς καταλήγουν να κάνουν προβολές στα παιδιά τους, αντί να τα καθοδηγούν.

Έτσι, στη «κορυφή» της οικογένειας έχει βρεθεί πλέον το συναίσθημα του παιδιού..... ό,τι πει και ό,τι νιώσει θεωρείται απόλυτο. Αυτή η πρακτική όχι μόνο οδηγεί σε μια μορφή ναρκισσιστικής ενίσχυσης, αλλά συχνά καλλιεργεί θυμό, με εμφανή αποτελέσματα στη συμπεριφορά, ακόμα και με εκδηλώσεις βίας.

Σε καμιά περίπτωση δεν φαίνεται αυτό στο μήνυμα σου που πολύ άμεσα κατηγορείς την παιδαγωγική που "διδάσκεται" ακαδημαϊκά και όχι την ανικανότητα αυτών που χρειάζεται να τη φέρουν εις πέρας αφού είναι πολύ πιο εύκολο είτε να είσαι φουλ υποχωρητικός είτε φουλ αυστηρός. Είναι πολύ συχνό το να κατηγορούν μεγαλύτερες γενιές τους τωρινούς γονείς πετώντας ατάκες ότι φταίει το gentle parenting ή ό,τι άλλο δουν στο φβ/τικ τοκ και στην πραγματικότητα δεν έχουν ιδέα πως εφαρμόζεται.

 

[adams33]

Σε καμιά περίπτωση δεν φαίνεται αυτό στο μήνυμα σου που πολύ άμεσα κατηγορείς την παιδαγωγική που "διδάσκεται" ακαδημαϊκά και όχι την ανικανότητα αυτών που χρειάζεται να τη φέρουν εις πέρας αφού είναι πολύ πιο εύκολο είτε να είσαι φουλ υποχωρητικός είτε φουλ αυστηρός. Είναι πολύ συχνό το να κατηγορούν μεγαλύτερες γενιές τους τωρινούς γονείς πετώντας ατάκες ότι φταίει το gentle parenting ή ό,τι άλλο δουν στο φβ/τικ τοκ και στην πραγματικότητα δεν έχουν ιδέα πως εφαρμόζεται.

ειναι η αποψη σου δεν μπορω να πω κατι αλλο εφοσον μένεις σε αυτο ...

 

[touvlo]

Πολύ δύσκολο θέμα!
Σας έχω ξαναπεί, πως από την πρώτη δημοτικού, προσπαθούσα να μη χώνομαι στα παιδιά μου, αλλά καλώς ή κακώς τα ήξερα όλα. Όμως δεν είχα ξεχωρίσει αυτό που λέει η @adams33 στο ποστ 58 <<ηταν το πιο σημαντικό κομματι να ξεκαθαρίζουμε τα όρια. Η οικογένεια συμβάλλει ουσιαστικά, προσφέροντας στήριξη, σταθερότητα και τα απαραίτητα εφόδια (π.χ. το φροντιστήριο). Το παιδί, από την πλευρά του, επενδύει χρόνο, κόπο και προσωπική δέσμευση. Όταν το «εμείς» στηρίζεται σε αυτή τη σαφή κατανομή ρόλων, δεν αφαιρεί την αξία της ατομικής προσπάθειας αντίθετα, την ενισχύει, γιατί δείχνει ότι το παιδί δεν είναι μόνο του στην πορεία του.>>, μάλλον.
Κάτι μου πήγε στραβά.
Όσο ήθελα να παίρνουν αποφάσεις μόνα, τόσο έπεφταν σε μένα οι αποφάσεις. Στο σχολείο πήγαινα, μόνο όταν ήταν αναγκαίο. Αλλά συνέβαιναν πολλά, με καλούσαν δάσκαλοι, δεν μπορούσα να μην του τα πω και να μην τον μαλώσω.
Μέχρι στο πανεπιστήμιο που μπήκε, δε χώθηκα φυσικά. Αμ δεν ερχόταν η βεβαίωση εγγραφής και αναγκάστηκα να πάω με εξουσιοδότηση και να λύσω ένα θέμα που είχε προκύψει.
Θέλω να πω, πως κάπου δεν τα οργανώσαμε, όπως λέει η φίλη, κάπου το χάσαμε το τρένο με τον μεγάλο. Ήταν λίγο αμελής σε όλα. Είχε και ΔΕΠΥ, όπως διάγνωσε ο ίδιος, κάτι που εκείνα τα χρόνια περνούσε σαν <<άταχτο παιδί>>.
Αυτό το <<η μαμά δε μιλά, αλλά χώνεται και μόνο με την παρουσία της>>, ήταν το χειρότερο. Η οργάνωση του χωσίματος, είναι σημαντική φιλενάδα

 

[adams33]

Πολύ δύσκολο θέμα!
Σας έχω ξαναπεί, πως από την πρώτη δημοτικού, προσπαθούσα να μη χώνομαι στα παιδιά μου, αλλά καλώς ή κακώς τα ήξερα όλα. Όμως δεν είχα ξεχωρίσει αυτό που λέει η @adams33 στο ποστ 58 <<ηταν το πιο σημαντικό κομματι να ξεκαθαρίζουμε τα όρια. Η οικογένεια συμβάλλει ουσιαστικά, προσφέροντας στήριξη, σταθερότητα και τα απαραίτητα εφόδια (π.χ. το φροντιστήριο). Το παιδί, από την πλευρά του, επενδύει χρόνο, κόπο και προσωπική δέσμευση. Όταν το «εμείς» στηρίζεται σε αυτή τη σαφή κατανομή ρόλων, δεν αφαιρεί την αξία της ατομικής προσπάθειας αντίθετα, την ενισχύει, γιατί δείχνει ότι το παιδί δεν είναι μόνο του στην πορεία του.>>, μάλλον.
Κάτι μου πήγε στραβά.
Όσο ήθελα να παίρνουν αποφάσεις μόνα, τόσο έπεφταν σε μένα οι αποφάσεις. Στο σχολείο πήγαινα, μόνο όταν ήταν αναγκαίο. Αλλά συνέβαιναν πολλά, με καλούσαν δάσκαλοι, δεν μπορούσα να μην του τα πω και να μην τον μαλώσω.
Μέχρι στο πανεπιστήμιο που μπήκε, δε χώθηκα φυσικά. Αμ δεν ερχόταν η βεβαίωση εγγραφής και αναγκάστηκα να πάω με εξουσιοδότηση και να λύσω ένα θέμα που είχε προκύψει.
Θέλω να πω, πως κάπου δεν τα οργανώσαμε, όπως λέει η φίλη, κάπου το χάσαμε το τρένο με τον μεγάλο. Ήταν λίγο αμελής σε όλα. Είχε και ΔΕΠΥ, όπως διάγνωσε ο ίδιος, κάτι που εκείνα τα χρόνια περνούσε σαν <<άταχτο παιδί>>.
Αυτό το <<η μαμά δε μιλά, αλλά χώνεται και μόνο με την παρουσία της>>, ήταν το χειρότερο. Η οργάνωση του χωσίματος, είναι σημαντική φιλενάδα

Σαν παιδί με αδιάγνωστη δυσλεξία κουβαλούσα πάντα μια μεγάλη ανησυχία....μήπως όλο αυτό περάσει και στο γιο μου χωρίς να το καταλάβω...
Ήθελα και θέλω ακόμη να καταλάβουν όλοι ότι μια μαθησιακή δυσκολία δεν μπορεί να σου κόψει κανέναν δρόμο. Απλώς χρειάζεται να βρεις μια άλλη πορεία προσέγγισης και να διώξεις από δίπλα σου τους ανθρώπους που βλέπουν την ιδιαιτερότητά σου και τη χλευάζουν.
Αγαπημένη αλήθεια το ότι γίναμε γονείς δεν σημαίνει ότι τα ξέρουμε όλα.
Συχνά προβάλλουμε στα παιδιά μας τα δικά μας άλυτα θέματα.
Το βίωμα μας έφερε πολλές δυσκολίες άλλα νομίζαμε ότι θα αντιμετωπίζαμε....... η πράξη ομως μας βρήκε απροετοίμαστους.
Γι’ αυτό επιμένω οτι όποιος δεν έχει το βίωμα, κάνει κήρυγμα.
Μόνο μέσα στην προσωπική εμπειρία της γονεϊκότητας βγαίνουν στην επιφάνεια οι πιο βαθιά κρυμμένες, «πυρηνικές» μας πεποιθήσεις.
Αυτό ήταν που με οδήγησε στη Συμβουλευτική Γονέων κι ήταν πραγματικά ό,τι καλύτερο, πρώτα για εκείνα!
Συχνά πέφτουμε στη «διπολική» στάση.... ή υπερπροστατευτικοί, ή τελείως ελεύθερα, επειδή δεν θέλουμε να τα κάνουμε «μαμόθρεφτα».


Όμως η μαγική λέξη είναι Όρια.
Ένας πίνακας με τα όρια μέσα στο σπίτι λειτουργεί ως υπενθύμιση. Όχι μονο για τα παιδιά ...για εμάς τους γονείς.
Γιατί τα όρια δίνουν στο παιδί αίσθημα ασφάλειας και ταυτόχρονα, μας προστατεύουν από το να του μεταδώσουμε τις δικές μας ανασφάλειες.

 

[touvlo]

Ποια εποχή πήγες στη συμβουλευτική γονέων; Εδώ δεν είχε τέτοια. Είχα έναν συμβουλάτορα σχολικό ψυχολόγο, αλλά δε βοήθησε και πολύ.

Πάμε στα : <Όρια>. Εδώ σε θέλω! Ποια είναι αυτά; Πώς τα ορίζεις; Είναι αυτά που πιστεύει η μαμά, ή αυτά που πιστεύει ο μπαμπάς; Πώς τα θέτεις;

Εκεί λίγο τα μπερδέψαμε. Εγώ είχα πολύ ελαστικά όρια. Αλλά όταν γινόταν μια χοντρή αταξία, στενοχωριόμουν. Μάλλον αυτό το έπαιρνε σαν αποδοκιμασία και σαν μπέρδεμα.
Ο σχολικός ψυχολόγος είχε πει: τρεις κανόνες κάθε φορά. Όταν εμπεδωθούν, άλλοι τρεις. Εμ δεν έφταναν. Ο γιος ήταν πολύ άταχτος. Εγώ δεν έλεγα κάτι, γιατί σύμφωνα με την εντολή του σχολ.ψυχολόγου οι τρεις κανόνες ακολουθούνταν. Παιδικές αταξίες, σκεφτόμουν. Αλλά έρχονταν οι γείτονες, οι δάσκαλοι, οι παιδαγωγοί, οι προπονητές και διαμαρτύρονταν. Στενοχώρια....
Μπέρδεμα.....

 

[adams33]

Ποια εποχή πήγες στη συμβουλευτική γονέων; Εδώ δεν είχε τέτοια. Είχα έναν συμβουλάτορα σχολικό ψυχολόγο, αλλά δε βοήθησε και πολύ.

Το πρώτο μου Φτυχιακη ήταν στην Βρεφοκομεια - Παιδαγωγική αν και ποτέ δεν το αξιοποίησα ουσιαστικά( η δυσλεξία με εφτασε στο τερμα ,έδωσα στην κυριολεξία αγώνα για να το πάρω) και μια συνάδελφος που προχώρησε τις σπουδές της στην Ψυχολογία έκανε τοτε συμβουλευτικες και είμασταν απο τους πρωτους ...σιγουρα εχει 15 χρονια

Παρόλα αυτά, επειδή ήταν πάντα μια κρυφή μου αγάπη, συνέχισα να παρακολουθώ αμέτρητα σεμινάρια για παιδιά και εφήβους. Θα έλεγα πως πλέον έχει γίνει χόμπι.

Πάμε στα : <Όρια>. Εδώ σε θέλω! Ποια είναι αυτά; Πώς τα ορίζεις; Είναι αυτά που πιστεύει η μαμά, ή αυτά που πιστεύει ο μπαμπάς; Πώς τα θέτεις;

Μεγάλο θέμα ...Τα ορια ειναι κοινα οταν μιλαμε για γονεικοτητα ..Τα επικοινωνεις στο παιδι ΑΦΟΥ τα πλαισιώσεις και τα οριοθετήσεις με τον σύζυγο ...

Αλλο εχω οριο και αλλο κανω οριοθέτηση

Εκεί λίγο τα μπερδέψαμε. Εγώ είχα πολύ ελαστικά όρια. Αλλά όταν γινόταν μια χοντρή αταξία, στενοχωριόμουν. Μάλλον αυτό το έπαιρνε σαν αποδοκιμασία και σαν μπέρδεμα.

Αν στεναχωριοσουν μπορει να θεωρουσες τον εαυτο σου και μονο υπεύθυνο εξου και η στεναχώρια ..
Ξερεις τα ορια στα παιδια μας τα βαζουμε γιατι φοβόμαστε εμεις να αντιμετωπισουμε τα λαθη ..

Το παιδι δεν μεγαλωνει ΧΩΡΙΣ λαθη ...υπερπροστασια ..
Το παιδι μεγαλωνει μεσα απο τα λαθη και αναλυψη ευθυνης αυτων ..εμεις απο διπλα τους και τρωμε τις σαρκες μας για να μην κάνουμε δικες μας προβολες πανω τους ....

Ο σχολικός ψυχολόγος είχε πει: τρεις κανόνες κάθε φορά. Όταν εμπεδωθούν, άλλοι τρεις. Εμ δεν έφταναν. Ο γιος ήταν πολύ άταχτος. Εγώ δεν έλεγα κάτι, γιατί σύμφωνα με την εντολή του σχολ.ψυχολόγου οι τρεις κανόνες ακολουθούνταν. Παιδικές αταξίες, σκεφτόμουν. Αλλά έρχονταν οι γείτονες, οι δάσκαλοι, οι παιδαγωγοί, οι προπονητές και διαμαρτύρονταν. Στενοχώρια....
Μπέρδεμα.....

Αν εχεις παιδι με ΔΕΠΥ δεν ισχυει αυτο ...Ειδικα η ΔΕΠΥ που δουλευει παρα πολυ με πινακα οριων (για να μπει ενας καινουργιος πρεπει να εχει βγει ενας)το 3 σαν αριθμος ειναι χαοτικος ...

Στο προγραμμα της σχολικης ψυχολογιας που τελειωσα πριν λιγες μερες ειχαμε ξεχωριστη ενοτητα για τις μαθησιακες δυσκολιες ..
Τωρα για τους σχολικους ψυχολογους αστο ...μονο και μονο επειδη ειχαν αδεια εξασκησεως τους εβαζαν εκει ...τα τελευταια χρονια εχει αλλαξει ολο αυτο και φυσικα χρειαζονται μεταπτυχιακες σπουδες ...

Αν θες παντως εχει παρα πολυ ωραια προγραμματα να συμμετέχεις διαδικτυακα ...τωρα σκεφτομαι ενα που εχει για ανοια και τριτη ηλικια ...
Μεγαλωνουν οι γονεις μου και το βλεπω να ερχεται ....νομιζω θα μου δωσει παραπανω εφοδια για να μπορεσω να ειμαι διπλα τους και να τους βοηθησω

 

[touvlo]

Το παιδι μεγαλωνει μεσα απο τα λαθη και αναλυψη ευθυνης αυτων

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 30 Σεπτεμβρίου 2025

και τρωμε τις σαρκες μας για να μην κάνουμε δικες μας προβολες πανω τους ....

επίσης δύσκολο..... Σε κάθε ελεύθερη συζήτηση, κάνεις μια <<δική σου προβολή>>. (όχι εσύ, εννοώ γενικά)

 

[Aura]

Ξέρω την περίπτωση μάνας που διάβαζε μαζί με το γιό της και έδωσε και αυτή εξετάσεις (!) με αποτέλεσμα να μπει η μάνα και το βλαστάρι να μείνει απέξω.

View attachment 153279​

Και εγώ ξέρω περίπτωση και λένε τώρα πως θα πάει το παιδί να σπουδάσει μόνο του και να πάνε και αυτοί. Απο αυτά που ακούω βέβαια είναι και το παιδί διαταραγμένο, σαν να μη μπορεί να επιβιώσει μόνο του. Ίσως καλύτερο να ήταν να περνούσε σε άλλη πόλη και να το είχαν οι γονείς από κοντά να παρακολουθούν την πορεία του.

 

[Gaspar]

Επειδή η μεγάλη μου κόρη ξεκίνησε φέτος Νηπιαγωγείο κατάλαβα το συναίσθημα.
Νιώθεις ότι αφήνεις το παιδί σε ένα μέρος άγνωστο όπου δεν μπορείς να το βοηθήσεις αν του συμβεί κάτι.
Χάνεις τον έλεγχο και το μυαλό πλάθει σενάρια.

Προσπαθώ να ψαρέψω καμία πληροφορία για το πώς περνάει και τι κάνουν αλλά μέχρι εκεί.
Το σχολείο είναι ένας αποκλειστικά δικός της κόσμος όπου πρέπει να μάθει να κινείται αυτόνομα.

 

[adams33]

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 30 Σεπτεμβρίου 2025

επίσης δύσκολο..... Σε κάθε ελεύθερη συζήτηση, κάνεις μια <<δική σου προβολή>>. (όχι εσύ, εννοώ γενικά)

Πάντα γίνεται αυτό....

Ένα παιδί δεν γεννιέται ανασφαλή....γίνεται μέσα από τις φοβίες και το άγχος του γονέα...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μέρα στο παιδικό το τι κλαμα είχα ρίξει...
Ήξερα και την δασκάλα του ...ξαναβιωνα το δικό μου άγχος αποχωρισμού γιατί ο γιος μου με χαιρετούσε όταν τον άφησα