Τα "χαϊρια" της χημειοθεραπείας

[john29]

Καλησπέρα στο φόρουμ.

Γραφω αυτό το ποστ γιατί:
1) θέλω τη βοήθεια σας.Οσων εκείνων έχουν κάποια γνώση /εμπειρία και μπορούν να βοηθήσουν σε κάτι.
(είναι πολλές φορές που λεμε "στερνη μου γνώση να σε είχα πρώτα")
2)θέλω να "προστατεύσω"άλλους ανθρώπους να μην μπλεχτούν σ'αυτα τα δίχτυα...

Ο πατέρας μου έχει καρκίνο.
Εκανε χειρουργείο ,οπου το χειρουργείο δεν "απέδωσε " τα "αναμενωμενα"
Έτσι ξεκίνησε ορμονοθεραπεία,ενα σωρο φάρμακα,ακτινοβολιες και γενικά ένα ματσο ψυχοφθόρες διαδικασίες.
Και ενώ οι "γιατροί"τον έκαναν σουρωτιρι στα φάρμακα τα οποια δεν έκανα ΤΙΠΟΤΑ, ο καρκίνος προχώρησε αλλου.

(ΠΡΟΣΟΧΗ:Δεν κατηγορώ και δεν ρίχνω ευθύνες σε κανένα,απλως εξιστορώ τα γεγονότα)

Στο μεταξύ άσχετα με τα παραπάνω και τις εξετάσεις τις οποιες δεν έδειχναν "καθαρές",ο άνθρωπος ήταν μια χαρα.

Έτσι οι "γιατροί"αποφασισαν να προχωρήσουν σε χημειοθεραπεία.

Από κει τα πράγματα αρχισαν σιγά σιγά αλλα σταθερά,για τον ίδιο και την ποιότητα ζωης του να παίρνουν την κατιούσα...

Η χημειοθεραπεία ξεκάθαρα τον σκοτώνει.Καθε φορα γίνετε και ακόμη χειρότερα.
Έφτασε σε σημείο να έχει χαμηλο αιματοκρίτη και το πρωτόκολλο /γιατροι να συνεχίζουν να του χορηγούν "θάνατο"...(κατά τη δικη μου γνώμη αυτό δεν στέκει)

Ο άνθρωπος έχει ταλαιπωρηθεί αφάνταστα και στεναχωριεμε πολύ που τον βλέπω σε αυτή τη κατάσταση.
Ουσιαστικά βιώνει την κόλαση ζωντανός ,και το μονο σίγουρο είναι ότι τελικά δεν θα φυγει από τον καρκινο
αλλα από την χημειοθεραπεία...και που στη τελική ακόμη και μια "παράταση"να σου δίνει η χημειοθεραπεία καλύτερα να φύγεις αξιοπρεπης.

Προσωπικά ,ειμαι πολύ καχύποπτος υποψιασμένος αλλα και πλήρης ενήμερος για τη "σαπίλα"του συστήματος.
Και γενικά δεν εμπιστεύομαι σε κάποιους τομείς -τόσο κερδοφόρους...-τη κλασική ιατρική.(άλλωστε την είδαμε...)

Από την αρχή ήμουν αντίθετος στο να ξεκινήσει τη χημειοθεραπεία.
Κάποια στιγμή του το επέβαλα γιατί τον έβλεπα να χειροτερεύει ,ομως ο άνθρωπος στην απόγνωση του ,συνεχισε να εμπιστευετε τον "θεράποντα" "γιατρό" του,ελπιζοντας.

Πλέον βρισκόμαστε στο σήμερα οπου ουσιαστικά -και ενώ το βλέπουν οι "γιατροί" ότι ο άνθρωπος "λιώνει" συνεχίζουν να του χορηγούν δόση.(εδώ πλέον κατά τη δικη μου γνώμη αρχίζει το πράγμα να γίνετε ξεκάθαρο...)
Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει περίπτωση να τον αφήσω εγώ να συνεχίσει.

Το σίγουρο είναι ότι συνεχίζοντας τη χημειοθεραπεία που του προτείνουν θα γινει ακόμη χειρότερα,απο το να τη σταματήσει εντελώς.

Το ερώτημα:

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι παίρνουμε τη κατάσταση στα χερια μας,και σταματάμε τα "δηλητήρια"
Τι θα ήταν αυτό ,κατι εναλλακτικό αν γνωρίζει κάποιος,ή καπου να απευθυνθώ, που θα τον βοηθήσει(αν και αργά μάλλον),ωστε να πάρει ο οργανισμός και πάλι τα πάνω του?

Γνωρίζω πολύ καλα ότι τα πράγματα είναι δύσκολα για τον πατερα μου,ομως ταυτόχρονα και είμαι απολυτος βεβαιος πως όλα τα πράγματα ,βρισκοντε μεσα σε ενα άλλο πολύ μεγαλύτερο πλαισιο ,το οποιο ορίζει και καθορίζει τα πάντα ,για το οποιο η επιστήμη και η ιατρική έχει μεσάνυχτα...(τι να κάνουν και αυτοί αυτά τους διδάσκει το παγκόσμιο σύστημα...)Και για αυτό νομίζω πρέπει πάντα να ελπίζουμε και να μη παραιτούμαστε.

Κάθε συμβολη θα ήταν πολύτιμη.

 

[fmarulezkd]

Αγαπητέ john. Ασχολούμαι ερευνητικά με το θέμα του καρκίνου και συγκεκριμένα τις καρκινικες ανοσοθεραπειες.
Να ξεκινήσουμε απο τα βασικά. Η πρόγνωση των καρκινοπαθων καθώς και το εύρος των θεραπειών έχουν βελτιωθεί θεαματικά τα τελευταία χρόνια και αυτη οφείλεται στη "κλασσική ιατρική" συμπεριλαμβανομένου και των χημειοθεραπειων. Υπάρχουν καθιερωμένα διεθνή πρωτόκολλα που περιγράφουν τον τροπο αντιμετώπισης των διαφόρων ειδών καρκίνου. Αυτα τα πρωτόκολλα ακολουθούν και οι γιατροι του πατερα σου, οπότε το να βαζουμε αυτάκια (" "), στους"γιατρούς", "θεραπείες" και "δυτική ιατρική" δεν ειναι κάτι το χρήσιμο.Αν δεν εμπιστεύεσαι τον θεράποντα γιατρό του πατέρα σου, ζήτα και μια δεύτερη γνώμη.

Η χημειοθεραπεια είναι όντως δηλητήριο, με την έννοια οτι δε ξεχωρίζει τα υγιή από τα καρκινικά κύτταρα, οπότε σκοτώνει και τα δύο. Απλά, λόγω της φυσεως τους, τα καρκινικά κύτταρα είναι πιο ευάλωτα σε αυτο το δηλητήριο και πεθαίνουν νωρίτερα. Αυτό που περιγράφεις είναι οι αναμενόμενες παρενέργειες της θεραπείας. Ο οργανισμός όμως επανέρχεται μετα το πέρας της θεραπείας και ο ασθενής μπορεί να έχει αρκετα χρόνια ποιοτικής ζωής. Το αν αυτή η παράταση αξίζει τον κόπο ή όχι, είναι κάτι που θα το κρίνει ο πατέρας σου.

Εναλλακτικές θεραπείες δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο άτοπα γιατροσόφια τυπου "θεραπευτικα φυτά της Βενεζουέλας" και απατεώνες "θεραπευτές" με πλαστά πτυχία βοτανολογίας απο τη Καμπότζη.

Συνεχιστε με τις θεραπείες των γιατρών σας και ασε τα ματζουνια για όταν δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να κανει η δυτική ιατρική.

 

[Guest 209912]

Συζήτησε με τους γιατρούς να εντάξετε τον πατέρα σου σε κάποιο πρόγραμμα short term fasting μιας-δύο ημερών πάραλληλα με την θεραπεία. Αν σε ρωτήσουν τι είναι αυτό, βρες επειγόντως άλλους γιατρούς.

 

[Nelliel]

Είναι δηλητήρια και ναι σε κάνουν χάλια αλλα αν αφήσεις τον καρκίνο να κάνει μεταστάσεις ο θάνατος που θα έρθει δεν θα είναι χωρίς ταλαιπωρία. Μη πιστεύεις σε "ματζουνια" και άλλα γιατροσόφια. Αν ο καρκίνος έχει κάνει μετάσταση δυστυχως ο θάνατος δεν θα αργήσει να έρθει. Η χημειοθεραπεία δυστυχώς είναι μονόδρομος. Υπομονή και αισιοδοξία και όλα θα πάνε καλά. Εύχομαι ολόψυχα να το παλέψει και να νικήσει.

 

[Grand Duchess]

John, μήπως να επισκεφθείτε και άλλο γιατρό, αν έχετε τόσες αμφιβολίες για τον θεράποντα ιατρό που έχετε τώρα;

Να ξέρεις ο καρκίνος είναι μεγάλος σατανάς. Μπορεις να γίνεις κομπλέ με τα φάρμακα, μπορεί και όμως να μην σου κάνουν τίποτα ( λόγο επιθετικότητας του καρκίνου), ειδικά αν ο πατέρας σου είναι σε προχωρημένο στάδιο.

Να ξαναπάρει τα πάνω του λες και είναι νεος, αν δεν τελειώσει ΕΠΙΤΥΧΩΣ τις χημειοθεραπείες ξέχνα το
Εναλλακτικη δεν υπάρχει.

Επειδή βλέπω ότι έχεις αμφιβολίες με τον ιατρό σας, καλό θα ήταν να πάτε και να πάρετε και μια "δεύτερη" γνώμη από άλλο γιατρό.

Πρόσεχε δεν λέω άλλη θεραπεία, λέω άλλη γνώμη, διότι ο κάθε καρκίνος είναι ξεχωριστός, μήπως έχει να προτείνει καλύτερη λύση.

Καλό κουράγιο σου εύχομαι και σε εσένα και στον πατέρα σου.

 

[Πουπουλίνα]

Η χημειοθεραπεια σώζει ζωες.Επισης όλα αυτά τα τά κανουμε στα μεγάλα δημόσια νοσοκομεια που έχουν τρομερή εμπειρία και κάνουν εξαιρετική δουλεια, βλεπε ευαγγελισμός.Δεν χρειαζεται να πεις που γινονται αυτα αλλα δεν μας εχεις ξεκαθαρίσει αν τα κανουν στο δημοσιο ή σε ιδιωτικο κονοσοκομείο.
Αυτο ειναι κομβικό σημειο.

Ο γαμπρός μου 49 χρονών έπαθε καρκίνο του παχέως εντέρου μεσαίου βαθμού παρακαλώ και με εγχείρηση και την χημειοθεραπεια που ευλαβικά έκανε στον ευαγγελισμ΄με εξαιρετικους γιατρους το ξεπέρασε και ειναι μια χαρα.ΘΕΡΑΠΕΥΜΕΝΟΣ.

Δεν παιζουμε τους φωστήρες με αυτά τα πράγματα ούτε διαβάζουμε γκουρού,και τον οποιονδήποτε τυχάρπαστο.Γενικά τα λέω αυτά όχ για σε΄να φίλε μου.
Και δυστυχώς δεν θεραπεύονταιόλοι οι καρκίνοι.
Περαστικα στον πατερα σου και μακάρι να πάνε όλα καλα.

 

[Guest 986132]

John29, λυπάμαι πολύ για τον πατέρα σου.

Θα προσθέσω στα ανωτέρω πως, λογικά, σε κάθε νοσοκομείο, δεν παίρνει ο θεράποντας γιατρός από μόνος του την απόφαση αλλά γίνεται συμβούλιο μεταξύ των ογκολόγων, και βάσει αξονικών/μαγνητικών/δεν-ξέρω-τι-άλλο αποφασίζεται ποια θεραπεία θα ακολουθήσει ο ασθενής.

Να σημειωθεί πως παίζουν πολλά ρόλο για το πόσα χρόνια θα κερδίσει κάποιος. Ο ίδιος ο καρκίνος, στο τι στάδιο το ανακάλυψε κλπ.

Για μένα, σε τέτοιες περιπτώσεις, βολιδοσκοπούμε τις διαθέσιμες προσεγγίσεις, ενημερώνουμε τον δικό μας άνθρωπο και τον αφήνουμε να αποφασίσει ο ίδιος. Αφενός επειδή μιλάμε για την δική του ζωή, αφετέρου για να μη φέρουμε το βάρος, σε περίπτωση αρνητικής κατάληξης.

Μακάρι ο πατέρας σου να βγει νικητής. Το εύχομαι ολόψυχα.

 

[Viedo]

Γεια σου @john29 ,

Καταρχάς, στην Ελλάδα σε όλα τα νοσοκομεία ακολουθείται η ίδια θεραπευτική/ανακουφιστική γραμμή, εφαρμόζονται, δηλαδή, τα ίδια πρωτόκολλα. Επομένως δεν θα σού δώσει ο ένας ιατρός την Χ θεραπεία και ο άλλος την Ψ.

Δεν αναφέρεις ευκρινώς το είδος του καρκίνου, που έχει ο μπαμπάς σου, αλλά υποθέτω αρχικά ανιχνεύτηκε στον προστάτη και μετά έκανε μετάσταση, η οποία όμως δεν μάς λες πού καθώς, διαφορετικό σημείο μετάστασης --> διαφορετικές πιθανότητες επιβίωσης και θεραπείας, κρισιμότητας. Επομένως, τα σχόλια των παιδιών, που έπονται και ενδεχομένως που θα ακολουθήσουν το δικό μου δημοσίευμα, είναι μεν λογικά (να ακολουθήσεις τις οδηγίες των ιατρών) αλλά παράλληλα και άτοπα (δεν γνωρίζουμε σε τι στάδιο βρίσκεται ο μπαμπάς σου, πώς ήταν και πώς είναι τώρα/ποια είναι η κατάσταση της υγείας του, τον τρόπο ζωής του, την ηλικία του και πάρα πολλά άλλα πράγματα, τα οποία διαδραματίζουν κομβικό ρόλο στην έκβαση της κατάστασης).

Εναλλακτικά, "από-παρεμβατικά" πλάνα δράσης υιοθετούνται κυρίως στην Αμερική, το Ισραήλ, την Ινδία και από τις Ευρωπαϊκές χώρες η Γερμανία αρχίζει και εισέρχεται στο παιχνίδι. Δυστυχώς, τα ασφαλιστικά ταμεία δεν καλύπτουν τίποτα για τέτοιες περιπτώσεις, κόστος που ξεπερνάει τις περισσότερες φορές τις 400 χιλιάδες ευρώ. Αλλά, ακόμα είναι υπό αμφισβήτηση και ενδεχομένως να μην είναι αποτελεσματικά/ταιριάζουν για την περίπτωση του μπαμπά σου. Στο διαδίκτυο αν ανατρέξεις θα βρεις πολλά 'υποσχόμενα' και ταυτόχρονα ενθαρρυντικά προγράμματα αντιμετώπισης διαφόρων τύπων καρκίνου. Αρκετός κόσμος τάσσεται υπέρ τους, τονίζοντας ότι και οι ίδιοι θεραπεύτηκαν, ενώ ταυτόχρονα άλλοι πρεσβέουν το αντίθετο, ότι ήταν, δηλαδή, μία αποτυχία, μία οικονομική καταστροφή, χάσιμο πολύτιμου χρόνου. Χρόνου ο οποίος είναι αληθινά πολύτιμος και μετρημένος σε περιπτώσεις όπως του καρκίνου.

Δυστυχώς, το δημοσίευμά σου φέρνει στο φως ακόμα ένα άλλο μελανό σημείο της χώρας μας. Το οποίο είναι και το σημαντικότερο Την απουσία επαγγελματιών ψυχικής υγείας στα νοσοκομεία για στήριξη περιπτώσεων, όπως της δικής σου, όπως χιλιάδων άλλων συμπολιτών μας. Δυστυχώς δεν έχουμε Ψυχολόγους Υγείας στα Νοσοκομεία, για να στηρίξουν τον ασθενή και το στενό περιβάλλον του. Τα συναισθήματά σου, η αγωνία σου, η οργή σου με το σύστημα υγείας είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Έτσι, αναμένεται να προσεγγίσει ένα άτομο την όλη κατάσταση, ωστόσο, καλό είναι να υπάρχει κάποιος να μιλήσεις μαζί του, να εκφράσεις τις σκέψεις σου και σε στηρίξει. Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν υπάρχουν τέτοια άτομα ενδονοσοκομειακά.

Δεν θα σού πω, να σταματήσεις να ψάχνεις να βρεις τον σωτήριο δρόμο για τον μπαμπά σου και να συνεχίσεις να ακολουθείς τους ιατρούς. Ωστόσο, συμβουλή μου να δείχνεις όσο πιο δυνατός μπορείς στο μπαμπά σου μπροστά. Εννοείται λυγίζουμε, 'σπάμε', καταργιόμαστε την ώρα και την στιγμή που μάς έτυχε κάτι τέτοιο. Είναι εντάξει και είναι απόλυτα δεκτό. Να έχεις πίστη, όπου πιστεύεις και όσο πιστεύεις.

 

[Scandal]

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο χωριό μου για την κηδεία ενός πολύ κοντινού μου θειου που πέθανε από καρκίνο. Να σας πω ότι άντεξε 4 χρόνια και 4 μήνες με τα φάρμακα. Ναι του είχε μειωθεί η ποιότητα ζωής αλλά του δώσανε τα φάρμακα μια παράταση κι αυτό ήταν σημαντικό.

 

[Grand Duchess]

Θέλοντας και εγώ να σου μοιράσω John την κατασταση του παιδιού της ξαδέρφης μου.
Το παιδί διαγνώστηκε από τα 8 του με κακοήθη όγκο στον εγκέφαλο.
Το χειρουργείο ήταν πανάκριβο.
Το έκαναν στο νοσοκομείο παίδων/ελπίδα.
Δυστυχώς δεν μπορούσε να γίνει ολική αφαίρεση ( το είπαν από την αρχή) διότι υπήρχε μεγάλη περίπτωση να προκαλέσουν μεγάλη κινητική βλάβη, μιας και ο όγκος ήταν πάνω σε πολύ σημαντικό νεύρο.
Το παιδί μετά, έκανε χημειοθεραπεία, και θεραπεία με ακτινοβολίες ώστε να γίνει ο όγκος όσο πιο μικρός γίνεται.
Πλέον είναι 13.
Οι γιατροί είπαν στους γονείς του ότι κάποτε ο καρκίνος, κακοηθης ως είναι, θα ξανακάνει επίθεση, αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε πότε.
Το παιδί πλέον ζει κανονικά, και οι γονείς του με τον φόβο βέβαια.
Ευχόμαστε όλοι να ζήσει όσο πιο πολλά χρόνια μπορεί.

Ελπίζω να νικήσει ο πατέρας σου.

 

[john29]

Σχετικά με το είδος καρκίνου,(που αναφέρθηκε) ,οτι δεν το αναφέρω σκόπιμος διοτι αυτό το ποστ μπορεί να διαβαστεί από έναν άνθρωπο ο οποιος να έχει αυτό τον καρκίνο,και να ταυτιστεί.

Πράγμα πολύ λάθος γιατι στη πραγματικότητα -οπως έχω καταλάβει -ολα είναι σχετικά.
Ο πατέρας μου απλώς ήταν άτυχος.

Όσο για τη χημειοθεραπεία ,η γνώμη που αποκόμισα είναι πως ...από την στιγμή που βλέπεις ότι το πράγμα είναι "θυμωμένο"και δεν "ακούει"στη χημειοθεραπεία...καλύτερα να σταματας.

Καλύτερα νομίζω (αν και είμαι έξω από το χορό,και μπορεί να μιλάω λάθος)να φύγεις πχ 4μηνες νωρίτερα,παρα 4 μήνες αργότερα -κ αν σου δίνει και αυτή τη παράταση η χημειοθεραπεία-από το να βλέπεις το σώμα σου σε αυτό το χαλι,το οποιο είναι πολύ πολύ ψυχοφθόρο.




Σας ευχαριστώ πολύ όλους ,για τις απαντήσεις.