Το ξεκίνημα μιας σχέσης: αυθορμητισμός ή μετριοπάθεια;

[Neraida]

Κι όμως, εγώ σου λέω πως δύο τουλάχιστον σχέσεις μου και μία εν δυνάμει χάλασαν επειδή έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα από συναισθήματα και αυτό έγινε απωθητικό, έγινε καταπίεση, έγινε "με πιέζεις", έγινε "δεν αντέχω".

Αυτο εγινε, διοτι ο αλλος ηθελε κατι διαφορετικο απο αυτο που εσυ εισαι...
Σκεψου μονο, οτι εαν ειχες εαν ανθρωπο σαν και εμενα, που εγω αυτο ακριβως θελω απο τον αλλο, η σχεση θα δουλευε μια χαρα.
Επειδη δινομαστε, δε σημαινει οτι το κανουμε παντα και στον καταλληλο ανθρωπο.
Το εχουμε πει τοσες φορες, δεν ταιριαζουμε με ολον τον κοσμο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Speedy]

Κι όμως, εγώ σου λέω πως δύο τουλάχιστον σχέσεις μου και μία εν δυνάμει χάλασαν επειδή έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα από συναισθήματα και αυτό έγινε απωθητικό, έγινε καταπίεση, έγινε "με πιέζεις", έγινε "δεν αντέχω".

Εννοείται.. πως να το κάνουμε ρε παιδιά είναι νόμος.. της αγοράπωλησίας συναισθημάτων όπως λέει και ο buggs που παρεπιπτόντως βρίσκω ΠΑΡΑ πολύ σωστά όσα λέει. και παραθέτω κάτι απο άλλο ποστ γ να σχολιαστεί αναλόγως..

Το Δίλημμα του Σκατζόχοιρου



Το Δίλημμα του Σκατζόχοιρου, γνωστό επίσης και ως Δίλημμα του Ακανθόχοιρου, είναι μια αναλογία των προκλήσεων που φέρει η ανθρώπινη οικειότητα. Περιγράφει μια κατάσταση όπου μια ομάδα σκατζόχοιρων προσπαθούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο για να μοιραστούν θερμότητα μια κρύα ημέρα. Ωστόσο, όταν το πραγματοποιήσουν, είναι αναπόφευκτο να μην τραυματίσουν ο ένας τον άλλο με τα αιχμηρά τους αγκάθια. Κατά συνέπεια πρέπει να απομακρυνθούν. Παρόλο που όλοι μοιράζονται την επιθυμία για αμφίδρομη επικοινωνία, αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί για αναπόφευκτους λόγους.
Τόσο ο Αρθούρος Σοπενχάουερ όσο και ο Σίγκμουντ Φρόυντ χρησιμοποίησαν αυτή την αναλογία για να περιγράψουν το πώς αντιλαμβάνονται την κατάσταση στην οποία περιέρχεται ένα άτομο όταν καλείται να αναπτύξει κάποια σχέση με άλλα. Το δίλημμα του σκαντζόχοιρου υπονοεί ότι παρά την καλή θέληση, η ανθρώπινη οικειότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς αμφίδρομη βλάβη, και σαν αποτέλεσμα προκύπτει σκεπτικισμός και ρηχές σχέσεις. Με το δίλημμα αυτό προτείνεται πως κάποιος πρέπει να είναι μετριοπαθής στις σχέσεις του με άλλους, τόσο από προσωπικό συμφέρον όσο και από φροντίδα για τους άλλους. Το δίλημμα του σκατζόχοιρου χρησιμοποιείται για να εξηγήσει την εσωστρέφεια και την τάση για απομόνωση.
Πρόκειται για ένα μοτίβο ιδιαίτερα σύνηθες σε μοντέρνα έργα και στη λογοτεχνία, κυρίως ως χαρακτηριστικό των αντιηρώων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Σίντζι Ίκαρι, πρωταγωνιστής της σειράς

Τα κόκκινα τονισμένα είναι δικά μου. Αντικατοπτρίζει αυτό ακριβώς που πιστεύω για τις σχέσεις άσχετα αν δυσκολεύομαι να το εφαρμόσω και εγώ γιατί είμαι πολύ ενθουσιώδες άτομο. Πάρα ταύτα όσο κάνω σχέσεις και δίνω κάθε φορά λίγο λιγότερα τόσο περισσότερο κρατάει η σχέση.. Τυχαίο??

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Τα κόκκινα τονισμένα είναι δικά μου. Αντικατοπτρίζει αυτό ακριβώς που πιστεύω για τις σχέσεις άσχετα αν δυσκολεύομαι να το εφαρμόσω και εγώ γιατί είμαι πολύ ενθουσιώδες άτομο. Πάρα ταύτα όσο κάνω σχέσεις και δίνω κάθε φορά λίγο λιγότερα τόσο περισσότερο κρατάει η σχέση.. Τυχαίο??

Αλλα στο τελος με την οποια σχεση κανεις, τι γινεται? Ποια η μοιρα της? Παιρνει τελος.
Σημασια εχει δλδ για ποσο λιγο ή ποσο περισσοτερο εισαι με καποιον? Ή αν θα αντεξει η σχεση στο χρονο?
ΓΙα μενα σημασια εχει να εχεις επιλεξει καποιον που πραγματικα ταιριαζεις... και οχι να βαζεις στοχο το να κρατησει η επομενη σχεση λιγο παραπανω απο την προηγουμενη, με την προυποθεση να εχεις αλλαξει τον εαυτο σου. Η σχεση αυτη εχει ληξει με το που αρχισε.

Ενιγουει, καθεις υπευθυνος για τον εαυτο του, τις σκεψεις και πραξεις του.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Αυτο εγινε, διοτι ο αλλος ηθελε κατι διαφορετικο απο αυτο που εσυ εισαι...
Σκεψου μονο, οτι εαν ειχες εαν ανθρωπο σαν και εμενα, που εγω αυτο ακριβως θελω απο τον αλλο, η σχεση θα δουλευε μια χαρα.
Επειδη δινομαστε, δε σημαινει οτι το κανουμε παντα και στον καταλληλο ανθρωπο.
Το εχουμε πει τοσες φορες, δεν ταιριαζουμε με ολον τον κοσμο.

Κι όμως, και οι τρεις αυτοί άνθρωποι με αγαπούσαν και εκτίμησαν αμέτρητα αυτό που τους έδινα. Έχω ακούσει και από τους τρεις τις φράσεις "είσαι πάρα πολύ καλή για μένα", "δε μου αξίζεις", "ήσουν η μόνη που με αγάπησε πραγματικά". Αυτό σημαίνει πως το αντιλαμβάνονταν. Και σε ρωτάω. Τι ακριβώς ήθελαν από μένα αν όχι αγάπη, συναισθήματα κι ενδιαφέρον; Γιατί πιο πριν ειπώθηκε πως δεν υπάρχει κανείς που να μη θέλει το συναίσθημα. Κι ενώ εγώ τους τα έδινα, γιατί με απέρριπταν; Όταν αυτό γίνεται με τρεις διαφορετικούς ανθρώπους, αρχίζεις να πιστεύεις οτι φταις εσύ τελικά. Και αναρωτιέμαι: με ήθελαν κακή, αδιάφορη, σκύλα; Αν και δε διατίθεμαι να αλλάξω τρόπο συμπεριφοράς για τους λόγους που είπα πιο πάνω, θέλω να καταλάβω τι τελικά κάνω λάθος.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Speedy]

Κι όμως, και οι τρεις αυτοί άνθρωποι με αγαπούσαν και εκτίμησαν αμέτρητα αυτό που τους έδινα. Έχω ακούσει και από τους τρεις τις φράσεις "είσαι πάρα πολύ καλή για μένα", "δε μου αξίζεις", "ήσουν η μόνη που με αγάπησε πραγματικά". Αυτό σημαίνει πως το αντιλαμβάνονταν. Και σε ρωτάω. Τι ακριβώς ήθελαν από μένα αν όχι αγάπη, συναισθήματα κι ενδιαφέρον; Γιατί πιο πριν ειπώθηκε πως δεν υπάρχει κανείς που να μη θέλει το συναίσθημα. Κι ενώ εγώ τους τα έδινα, γιατί με απέρριπταν; Όταν αυτό γίνεται με τρεις διαφορετικούς ανθρώπους, αρχίζεις να πιστεύεις οτι φταις εσύ τελικά. Και αναρωτιέμαι: με ήθελαν κακή, αδιάφορη, σκύλα; Αν και δε διατίθεμαι να αλλάξω τρόπο συμπεριφοράς για τους λόγους που είπα πιο πάνω, θέλω να καταλάβω τι τελικά κάνω λάθος.

Ο έρωτας είναι ένας διαρκής πόλεμος συναισθημάτων. Όταν ο άλλος σε κατακτήσει ολοκληρωτικά, κερδίζοντας κάθε μάχη συναισθήματος, τότε για τι πράγμα θα πολεμάει πλέον?.. Ενώ αν ΔΕΝ τα δίνεις όλα ποτέ, τότε πάντα θα πασχίζει ο άλλος για να κερδίσει το κάτι περισσότερο με αποτέλεσμα να μη χάνει ποτέ το ενδιαφέρον του.Η μαγική λέξη είναι αυτό το ενδιαφέρον. Όταν ο άλλος ξέρει τα πάντα για σένα κάπου αρχίζει να βαριέται.. Όπως όταν αγοράσεις ένα καινούριο παιχνίδι.Στην αρχή τρελένεσαι όταν όμως το παίξεις πολλές φορές και μάθεις τα πάντα σχετικα με το πως μπορείς να παίξεις με αυτό τότε το βαριέσαι και το πετάς. Γιατί νομίζεις οι άνθρωποι "κολλάμε" πάντα με τα λάθος άτομα? Γιατί πολύ απλά αυτά σου δυσκολεύουν τη ζωή και εσύ μοχθείς όλο και περισσότερο, με αποτέλεσμα να κολλάς όοοολο και περισσότερο, για να τα κατακτήσεις.Το κόλλημα επέρχεται καθολικά, και μιλάω για αυτό το γερό κόλλημα, όταν δεν μπορείς να κατακτήσεις αυτόν που θέλεις. Δυστιχώς αυτό το πράγμα βιώνεται και μέσα στις σχέσεις. ΠΑΝΤΑ ένας απο τους 2 θα θέλει λίγο παραπάνω τον άλλον με αποτέλεσμα αυτος να δίνεται περισσότερο και ο άλλος σιγά σιγά να βαριέται. Το θέμα είναι κατα πόσο μπορείς να παίξεις σωστά το παιχνίδι ούτως ώστε ακόμα και εσύ να είσαι αυτός που θέλει τον άλλο περισσότερο να μπορείς να το γυρίσεις μπάλα και να είναι ο άλλος ακόμη πιο τρελός μαζί σου από ότι είσαι εσυ. Εκεί πιστεύω πως κερδίζεται το παιχνίδι με απαραίτητη προυπόθεση όμως να ξέρεις τι ζητάς γιατί αλλιώς θα είσαι μετά εσύ αυτος που θα βαρεθεί οπότε τότε κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε να κάνεις σχέσεις.. Ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι. Και δεν υπάρχει παιχνίδι που να μην έχει κανόνες....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Αν και καταλαβαίνω αυτό που λες, δε θέλω να δεχτώ οτι στον έρωτα θα πρέπει να ακολουθώ κανόνες. Δηλαδή ακολουθείς κανόνες παντού, στη δουλειά, στην κοινωνική ζωή, στα οικονομικά κλπ. Δε θέλω κανόνες στον έρωτα, θέλω ελευθερία κινήσεων, θέλω αυθορμητισμό. Εξάλλου δε θέλω να είμαι κανενός το παιχνιδάκι που θα παίξει μ' αυτό και θα το βαρεθεί. Θέλω να περάσω στο επόμενο στάδιο που αυτά που προκαλεί η βαρεμάρα γίνονται απλά μια γλυκειά συνήθεια. Και μιλώ σαφώς για την αγάπη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[papakilove]

Η αρχή λένε είναι το ήμισι του παντός. Έτσι και στις σχέσεις υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να προσέχεις ειδικά στην αρχή για να μην "ξενερώσεις" τον άλλον ώστε να πάει καλά η σχέση. Το κυριότερο πράγμα που ενστερνίζονται όλοι είναι να μην υπάρχει υπέρμετρο ενδιαφέρον απο την πλευρά του ενός ατόμου,η τουλάχιστον να μην το δείχνει, γιατί τότε είναι που σε πολλές περιπτώσεις ξενερώνει τον άλλον, είτε λόγο του ότι θέλει να περνούν πολλές ώρες μαζί, είτε γιατί δίνετε ολοκληρωτικά απο πολύ νωρίς κτλ κτλ..Επίσης η αποφυγή κάθε καβγά ειδικά στην αρχή είναι επιβεβλημένη. Γενικά πρέπει να δίνεται πολύ ελευθερία και στους δύο για να εκφραστούν, αλλά που αρχίζει και που τελειώνει αυτή η ελευθερία τελικά? Και τί κάνεις όταν φτάνει στα όρια της αδιαφορίας απο τις πρώτες κιόλας εβδομάδες ή και μέρες?
Έχω για παράδειγμα έναν φίλο μου που ενώ κάνει πολύ εύκολα σχέση γιατί είναι και όμορφο και καλό παιδί πάνω απο 1 μήνα σχέση δεν έχει κρατήσει.. Και έχει κάνει αρκετές τέτοιες.. Σε όλες τις περιπτώσεις η κοπέλα τον άφηνε εν τέλη..

Εσείς τι πιστεύετε ότι πρέπει να προσέχει κάποιος στην αρχή μιας νέας σχέσεις..?
Υπάρχουν πράγματα που σας ξενερώνουν απίστευτα στην αρχή και σας απομακρύνουν απο τον άλλον?..

στην αρχη αλλα και στη διαρκεια μιασ σχεσησ και οι δυο πρεπει να ειναι ο εαυτοσ τουσ!!νομιζω ειναι το καλυτερο και για τους δυο

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[jrot6]

Κι όμως, και οι τρεις αυτοί άνθρωποι με αγαπούσαν και εκτίμησαν αμέτρητα αυτό που τους έδινα. Έχω ακούσει και από τους τρεις τις φράσεις "είσαι πάρα πολύ καλή για μένα", "δε μου αξίζεις", "ήσουν η μόνη που με αγάπησε πραγματικά". Αυτό σημαίνει πως το αντιλαμβάνονταν. Και σε ρωτάω. Τι ακριβώς ήθελαν από μένα αν όχι αγάπη, συναισθήματα κι ενδιαφέρον; Γιατί πιο πριν ειπώθηκε πως δεν υπάρχει κανείς που να μη θέλει το συναίσθημα. Κι ενώ εγώ τους τα έδινα, γιατί με απέρριπταν; Όταν αυτό γίνεται με τρεις διαφορετικούς ανθρώπους, αρχίζεις να πιστεύεις οτι φταις εσύ τελικά. Και αναρωτιέμαι: με ήθελαν κακή, αδιάφορη, σκύλα; Αν και δε διατίθεμαι να αλλάξω τρόπο συμπεριφοράς για τους λόγους που είπα πιο πάνω, θέλω να καταλάβω τι τελικά κάνω λάθος.

Χιμελα,δεν πιστευω οτι σε απεριψαν τελικα αυτοι οι ανθρωποι,επειδη τους τα εδινες ολα..Μπορει πολυ απλα για αυτους η σχεση να ειχε κανει τον κυκλο της..Και μπορει αν επαιζες παιχνιδακια και δεν σε ειχαν σιγουρη,να ειχε παρει η καθε σχεση μια μικρη παραταση ζωης..

Για μενα ομως μια σχεση καλη,δεν στηριζεται στα παιχνιδακια αδιαφοριας..Αυτην την ατακα τον θεωρουσα δεδομενο και τον βαρεθηκα την εχω σιχαθει..Μα αν εχω σχεση με την αλλη,την αγαπαω,εννοειται οτι ειμαι δεδομενος εκεινη την στιγμη, και για οσο θα πηγαινει καλα η σχεση..

Δεν λεω οτι δεν υπαρχουν ατομα που σκεφτονται ετσι,και χωρις παιχνιδακια πανε στο επομενο παιχνιδι..Εγω τετοιες κοπελες που σκεφτονται με αυτον τον τροπο δεν τις θελω διπλα μου..Οποτε αν με χωριζαν επειδη με θεωρουν δεδομενο και επειδη τα δινω ολα,ισως τελικα να ηταν και καλυτερα..

Και δλδ θα πρεπει μια ζωη απο την αρχη μεχρι το τελος μιας σχεσης να παιζεις παιχνιδακια,για να μην σε βαρεθει ο αλλος??..Αν δεν εχει συνειδητοποιησει οτι αφου περασει ο ενθουσιασμος του πρωτου καιρου,αυτος δεν προκειται να ξαναερθει στη σχεση τι να την κανω εγω?

Και αντε γινεσαι σκυλα,κακη και αδιαφορη..Μπορει οντως να βρεις κανα λαλακα να τρεχει απο πισω σου και να τον κανεις οτι θελεις..Αυτο ειναι που θελεις απο μια σχεση? Γιατι εγω προσωπικα αν εβρισκα μια κοπελα που ειναι σκυλα και κακη σαν χαρακτηρας,απλα θα σιχτιριζα τον εαυτο μου που ερωτευτηκα μια που ειναι ετσι και θα εφευγα..

Αλλα αν επεφτα σε μια φυσιολογικη κοπελα που μου συμπεριφερεται σαν σκυλα,αδιαφορη και κακη ωστε να μην την βαρεθω και να τρεχω απο πισω της θα αηδιαζα..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Κι όμως, και οι τρεις αυτοί άνθρωποι με αγαπούσαν και εκτίμησαν αμέτρητα αυτό που τους έδινα. Έχω ακούσει και από τους τρεις τις φράσεις "είσαι πάρα πολύ καλή για μένα", "δε μου αξίζεις", "ήσουν η μόνη που με αγάπησε πραγματικά". Αυτό σημαίνει πως το αντιλαμβάνονταν. Και σε ρωτάω. Τι ακριβώς ήθελαν από μένα αν όχι αγάπη, συναισθήματα κι ενδιαφέρον; Γιατί πιο πριν ειπώθηκε πως δεν υπάρχει κανείς που να μη θέλει το συναίσθημα. Κι ενώ εγώ τους τα έδινα, γιατί με απέρριπταν; Όταν αυτό γίνεται με τρεις διαφορετικούς ανθρώπους, αρχίζεις να πιστεύεις οτι φταις εσύ τελικά. Και αναρωτιέμαι: με ήθελαν κακή, αδιάφορη, σκύλα; Αν και δε διατίθεμαι να αλλάξω τρόπο συμπεριφοράς για τους λόγους που είπα πιο πάνω, θέλω να καταλάβω τι τελικά κάνω λάθος.

Σημαινει μεν πως αντιλαμβανονταν τι ανθρωπος εισαι και τι εχεις δωσει, μονο που ολα αυτα δεν τα ηθελαν απο σενα, διοτι προφανως αυτο που νομιζαν πως αισθανονται για σενα δεν υπηρχε, "ξεφουσκωσε".
Εσυ ψαχνεις απο οτι καταλαβαινω το λογο που πλεον δεν υπηρχε το αντιστοιχο με σενα συναισθημα και απο τη μερια τους. Ομως, ο ερωτας δεν εχει λογικη και οσο και να προσπαθησουμε να τον εκλογικευσουμε, δε θα τα καταφερουμε.Δεν ξερω τι αλλο θα μπορουσε να ηταν, εαν δεν ηταν θεμα χημειας. Το σιγουρο ειναι οτι δεν εκανες εσυ για εκεινους και εκεινοι για σενα.

Παιδια, δεν ειναι ευκολο να βρει κανεις καποιον που να ταιριαζει τοσο πολυ, ωστε η σχεση τους να εχει διαρκεια. Γι αυτο και οι σχεσεις "ζωης" ή "γαμου", οπως θελουν να τις αποκαλουν, που βιωνουμε, ειναι ελαχιστες στη ζωη μας.
Ειναι ελαχιστες οι φορες που το συμπαν συνωμοτει υπερ σου γι αυτο και θα πρεπει να εχουμε τα ματια μας ανοιχτα, ωστε οταν ερθει στη ζωη μας ο καταλληλος να τον αναγνωρισουμε και να μην τον προσπερασουμε.
Καποια μερα θα συναντησεις και εσυ εκεινον, που δε θα χρειαστει να δειξεις τιποτα παραπανω και τιποτα λιγοτερο απο αυτο που πραγματικα εισαι, γιατι θα τον γεμιζεις και θα σε γεμιζει και εκεινος αντιστοιχα. Θα υπαρχει χημεια, ο ενας θα συμπληρωνει τον αλλο και τα θελω σας εαν δεν ταυτιζονται, τουλαχιστον θα ειναι πολυ κοντα...

Βεβαια δεν ειμαστε ολοι ανθρωποι ιδιοι. Υπαρχουν και εκεινοι που αυξανεται το ενδιαφερον τους για τον αλλο, οταν τους κανουν συνεχως να "τρεχουν". Εξου και το γνωστο "οσο φτυνεις, τοσο κολλαει". Εαν σαν ανθρωπος εισαι ετσι (αν και για μενα ο ερωτας εξημερωνει και το ποιον αγριο), οκ...δειχνεις αυτο που εισαι. Εαν ομως δεν εισαι και μπαινεις στη διαδικασια να υποκριθεις, μεχρι ποτε θα αντεχεις να το κανεις? Και ποιος σου εγγυαται, πως για τον αλλο δεν εισαι παρα ενα απωθημενο, που οταν καποια στιγμη θα παρει αυτο το κατι παραπανω που τοσο επιμελως κρυβεις, οτι δε θα σε αφησει?!

Γι αυτο δε μου αρεσουν τα παιχνιδια καθολου. Αυτο ειμαι μιστερ, εαν κανουμε μαζι, καλως...Εαν οχι, παμε παρακατω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Noisette]

Ναι..Με ξενερωνει αν μπει στη σχεση εχοντας στο μυαλο της κανονες για το πως πρεπει να συμπεριφερθει στην αρχη μιας σχεσης και κοβει ετσι τον αυθορμητισμο της..

Συμφωνώ απίστευτα με τον φίλτατο jrot6...

Γιατί αν εχεις στο μυαλο σου 5 βρωμοκανονες για το πως δεν θα ξενερωσεις τον επικειμενο συντροφο, τοτε περιορίζεις τον εαυτο σου απο το να βιωσει καποια νεα πραγματα που μπορει ο αλλος να εχει στην διαθεση του...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[SICX]

Αν και καταλαβαίνω αυτό που λες, δε θέλω να δεχτώ οτι στον έρωτα θα πρέπει να ακολουθώ κανόνες. Δηλαδή ακολουθείς κανόνες παντού, στη δουλειά, στην κοινωνική ζωή, στα οικονομικά κλπ. Δε θέλω κανόνες στον έρωτα, θέλω ελευθερία κινήσεων, θέλω αυθορμητισμό. Εξάλλου δε θέλω να είμαι κανενός το παιχνιδάκι που θα παίξει μ' αυτό και θα το βαρεθεί. Θέλω να περάσω στο επόμενο στάδιο που αυτά που προκαλεί η βαρεμάρα γίνονται απλά μια γλυκειά συνήθεια. Και μιλώ σαφώς για την αγάπη.

ο ερωτας σε οδηγει, δν τον οδηγεις εσυ. χιμ, εισαι πολυ σωστη εδω...τουλαχιστον εγω σε συμεριζομαι στη γνωμη. στον ερωτα για να υπαρχει ειλικρινεια(πολυ βασικο) πρεπει να υπαρχει αυθορμητισμος, αλλιως ειναι μια υποκρισια τυπου "ας μην του το πω αυτο, θα κανει κακο στη σχεση μας", ε ρε φιλε ομως αν δν κανεις κακο στη σχεση και υοκρινεσαι τι να το κανεις?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Ο μοναδικός κανόνας που θέσαμε με το φίλο μου από την αρχή της σχέσης μας ήταν να μην έχουμε κανόνες. Κι αυτό μας έχει απαλλάξει από διάφορα στερεότυπα και μοντέλα συμπεριφορών. Είμαστε ο καθένας ο εαυτός του κι έτσι είμαστε σίγουροι οτι αυτο που δείχνουμε τώρα, αυτό θα είναι και στο μέλλον.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[iJohnnyCash]

Τα κόκκινα τονισμένα είναι δικά μου. Αντικατοπτρίζει αυτό ακριβώς που πιστεύω για τις σχέσεις άσχετα αν δυσκολεύομαι να το εφαρμόσω και εγώ γιατί είμαι πολύ ενθουσιώδες άτομο. Πάρα ταύτα όσο κάνω σχέσεις και δίνω κάθε φορά λίγο λιγότερα τόσο περισσότερο κρατάει η σχέση.. Τυχαίο??

Πράγματι ο Freud έχει περιγράψει ποία είναι τα αρνητικά με το να δένεσαι σε μια σχέση, πράγματι χρησιμοποίησε την αναλογία αυτή. Ωστόσο ΔΕΝ πρότεινε πότε κάτι τέτοιο

Να είσαι μετριοπαθής στις σχέσεις του με άλλους

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γιώργος]

Κατ' αρχάς, έγινε μια μικρή ενημέρωση στον τίτλο για να αντικατοπτρίζει πλήρως το θέμα της συζήτησής μας. 8)

στον ερωτα για να υπαρχει ειλικρινεια(πολυ βασικο) πρεπει να υπαρχει αυθορμητισμος

Θεωρώ ότι η ειλικρίνεια και ο αυθορμητισμός είναι δύο πράγματα που δεν σχετίζονται τόσο μεταξύ τους. Εξηγούμαι:

• Ειλικρίνεια: εγώ την αντιλαμβάνομαι σαν "όχι ψεύδος". Με λίγα λόγια "ό,τι θα σου πω θα είναι αληθινό".
• Αυθορμητισμός: έχεις ένα σακουλάκι με μπισκοτάκια, όπου κάθε μπισκοτάκι είναι και μια αλήθεια. Θα μπουκώσεις την σύντροφό σου με μπισκοτάκια απ' την αρχή της σχέσης σας ή θα τα δίνεις λίγα-λίγα; Εάν της τα δώσεις λίγα-λίγα, θα έχει κάτι να κυνηγήσει, και κάτι να ποθήσει, τα υπόλοιπα μπισκοτάκια. Εάν φουσκώσει εξ' αρχής ποιος ο λόγος να μείνει μαζί σου, εφόσον δεν πρόλαβε καλά-καλά να "δεθεί" απάνω σου;

Τα μπισκοτάκια τα εμπνεύστηκα γιατί τώρα έφαγα ένα πακετάκι.


Επεκτείνοντας λοιπόν την θέση του συνομιλητή Speedy:

Ο έρωτας είναι ένας διαρκής πόλεμος συναισθημάτων.

Θα ήθελα να προσθέσω το ότι όντως οι ... ερωτικές σχέσεις ΕΙΝΑΙ μια μορφή πολέμου. Ο πόλεμος αυτός δεν σταματάει στο "πώς θα την ρίξεις", μεγάλο κεφάλαιο όπου έχουμε κάνει αναλύσεις επί αναλύσεων, αλλά και στο "πώς θα την διατηρήσεις".

Γιατί δεν αρκεί να κατακτήσεις κάτι, αλλά πρέπει και να το διατηρήσεις. Θυμηθείτε λίγο τι σας πρωτοτράβηξε πάνω σε ένα άτομο που σας άρεσε. Αυτό το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό της (του) και η επιθυμία σας να μάθετε περισσότερα και περισσότερα. Έτσι λοιπόν:

• Εσύ προσπαθείς να μάθεις περισσότερα για εκείνη
• Εκείνη προσπαθεί να μάθει περισσότερα για εσένα

Έτσι λοιπόν ο ένας προσπαθεί να μάθει περισσότερα για τον άλλον και δέχεται παράλληλα την ίδια επίθεση. Το κατά πόσον θα τα αποκαλύψει αργά ή γρήγορα - αυθορμητισμός - είναι δικό του θέμα. Όσο όμως υπάρχει ψωμί, το παιχνίδι έχει ενδιαφέρον, έτσι δεν είναι;

Είναι δηλαδή ένας πόλεμος να μάθεις και να μην αποκαλυφθείς πάρα πολύ, για να έχει πράγμα να κυνηγάει ο άλλος. Και σαν πόλεμος, πρέπει να έχει κανόνες. Από εκεί και πέρα είναι θέμα του καθενός εάν:

• Δεν θα βάλει τη λογική στη μέση. "Έμπαινε και γοήτευε, κι ό,τι βγει".
• Αποφασίσει να ακολουθήσει μια στρατηγική. Καλός ο έρωτας, αλλά με τόση καχυποψία έχουμε καταντήσει να παίζουμε Age of Empires III την ώρα του φλερτ.

Συμπερασματικά: Εάν είσαι τυχερός και σου κάτσει εξ' αρχής ο τρελός ο έρωτας και βρεις το άλλο σου μισό συγχαρητήρια. Πες μας και μας 5 αριθμούς + 1 τζόκερ τώρα που έχεις ρέντα.

Εάν βρεις απέναντί σου καχύποπτο άτομο με διάθεση άμυνας, για δικούς του λόγους, παίξε με τα όπλα του μέχρι να δείτε αν τραβάει το πράγμα ή όχι. Ή κάνε του κεφαλιού σου, κι όπου οδηγήσει...


Και κλείνοντας, μια ερώτηση:

Κι όμως, και οι τρεις αυτοί άνθρωποι με αγαπούσαν και εκτίμησαν αμέτρητα αυτό που τους έδινα. Έχω ακούσει και από τους τρεις τις φράσεις "είσαι πάρα πολύ καλή για μένα", "δε μου αξίζεις", "ήσουν η μόνη που με αγάπησε πραγματικά". Αυτό σημαίνει πως το αντιλαμβάνονταν. Και σε ρωτάω. Τι ακριβώς ήθελαν από μένα αν όχι αγάπη, συναισθήματα κι ενδιαφέρον; Γιατί πιο πριν ειπώθηκε πως δεν υπάρχει κανείς που να μη θέλει το συναίσθημα. Κι ενώ εγώ τους τα έδινα, γιατί με απέρριπταν; Όταν αυτό γίνεται με τρεις διαφορετικούς ανθρώπους, αρχίζεις να πιστεύεις οτι φταις εσύ τελικά.

Ύστερα από ένα χρόνο, τι απάντηση έδωσες σε αυτό το ερώτημά σου;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Subject to change]

Αυθορμητισμός: έχεις ένα σακουλάκι με μπισκοτάκια, όπου κάθε μπισκοτάκι είναι και μια αλήθεια. Θα μπουκώσεις την σύντροφό σου με μπισκοτάκια απ' την αρχή της σχέσης σας ή θα τα δίνεις λίγα-λίγα; Εάν της τα δώσεις λίγα-λίγα, θα έχει κάτι να κυνηγήσει, και κάτι να ποθήσει, τα υπόλοιπα μπισκοτάκια. Εάν φουσκώσει εξ' αρχής ποιος ο λόγος να μείνει μαζί σου, εφόσον δεν πρόλαβε καλά-καλά να "δεθεί" απάνω σου;

Προσωπικά πάντως, το θέλω το ...μπισκοτάκι μου (είμαι και λιχούδα, θέλω μπόλικα)
Όταν στην αρχή της σχέσης ο άλλος είναι συγκρατημένος, με κάνει να σκέφτομαι ότι ε, δεν έχουμε και τίποτα ιδιαίτερο, μια σχεσούλα είναι μωρέ σαν όλες τις άλλες. Και απεχθάνομαι τη μετριότητα σε οποιονδήποτε άλλο τομέα της ζωής μου, οι σχέσεις μου θα αποτελούσαν εξαίρεση; Αν είναι μια συγκρατημένη και μετριοπαθής συνηθισμένη μέτρια σχεσούλα σαν όλες τις άλλες, γιατί να χάνω το χρόνο μου (και σου τρώει πολύ χρόνο, κάθε νέα σχέση) αντί να κάνω τίποτα πιο παραγωγικό;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Και κλείνοντας, μια ερώτηση:
Ύστερα από ένα χρόνο, τι απάντηση έδωσες σε αυτό το ερώτημά σου;

Οτι φταίω εγώ. Προσπαθώ υπερβολικά σε αυτή τη σχέση που έχω τώρα να μην "πνίξω" τον άλλον με το ενδιαφέρον και την αγάπη μου. Είναι ένας αγώνας δρόμου γιατί, ενόσω καταλαβαίνω από λογικής άποψης οτι έτσι είναι το σωστό, από συναισθηματικής άποψης δεν το νιώθω. Οπότε προσπαθώ να κάνω το σωστό που μου λένε οι άλλοι οτι είναι σωστό, όμως εγώ το θεωρώ λαθος.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[passenger123]

Η δική μου άποψη στο παρόν θέμα και κατά το πόσο μιά σχέση θα έχει μέσα της τον σπόρο της γονιμότητας και εξέλιξης ανάλογα με την συμπεριφορά μας είναι στο πόσο ο καθένας μας έχει καταλάβει και ενστερνισθεί "τον εξελικτικό νόμο περί δικαίου" και την αποδοχή της "ελευθερίας της διαφορετικής αντίληψης" καταστάσεων ή συναισθημάτων απο την άλλη πλευρά .

Φανταστείτε τον ψυχικό και συναισθηματικό σας κόσμο σαν μιά χώρα με τους δικούς της νόμους οι οποίοι νόμοι διέπουν την κάθε σας κίνηση και πρωτοβουλία και φυσικά η τήρηση τους επιφέρει και την ανάλογη ψυχική ισοροπία .Πάμε λίγο πιό κάτω τώρα.
Θα συμφωνήσετε φυσικά στην αποδοχή και άλλων χωρών στο στερέωμα του συναισθηματικού γίγνεσθαι , δέν είμαστε μόνοι στον κόσμο αυτό , και την αρχική προσπάθεια προσέγγισης αυτών των χωρών .
Πιστεύεται αλήθεια πώς οι άλλες χώρες δεν θα έχουν και αυτές κάποιους συναισθηματικούς νόμους ήδη σε ισχύ , οι οποίοι και εκείνοι θα συμβαδίζουν αρμονικά με τον εκάστοτε κάτοχο τους ; Εγώ λέω πως ναί .

Ας μεταφερθούμε για πολύ λίγο τώρα στον ρεαλιστικό κόσμο και ας δούμε το πώς αντιλαμβάνεται ένας καθημερινός άνθρωπος μιάς χώρας την έννοια του δικαίου , άς πούμε στο μοίρασμα μιάς κληρονομιάς ή σκεφθείται κάτι άλλο , σε σύγκριση με έναν άλλο καθημερινό άνθρωπο ο οποίος ζεί στο αντίθετο ημισφαίρειο του πλανήτη μας .Πιστεύω πώς οι νόμοι της κάθε χώρας θα διαμορφώνουν τις ανάλογες κινήσεις απο τον κάτοικο της χώρας και θα ικανοποιούν το αίσθημα δικαίου στο μυαλό του καθενός απο αυτούς .Άν βέβαια αλλάζαμε γεωγραφική θέση στους κατοίκους των δύο χωρών και φέρναμε τον ένα στην χώρα του άλλου δεν θα είχαμε το ίδιο αποτέλεσμα παρά μόνο στην περίπτωση της μή βίαιης προσαρμογής των νόμων και την δυνατότητα αποδοχής τους από τον "μετανάστη" με την σταδιακή αφομοίωση του στους νόμους και τις επικρατούσες συνθήκες της νέας του χώρας .Το τελευταίο θα απέδιδε μέσα του και την αίσθηση της πληρότητας στην αποδοχή διαμόρφωσης και επικράτησης διαφορετικού "νόμου περί δικαίου"στην συνείδηση του με αποτέλεσμα την επαναφορά της λογικής του ισορροπίας .

Αφού λοιπόν τό θέμα μιάς απλής διεκδίκησης κληρονομιάς ( ή ότι άλλο έχετε σκεφθεί ) διαφέρει τόσο πολύ στον κόσμο μας από χώρα σε χώρα σχετικά με τον νόμο του δικαίου που επικράτει εκεί , άραγε πόσο διαφέρουν τα πράγματα στην προσπάθεια ξεκινήματος μιάς νέας σχέσης και την αποδοχή του δικού μας συναισθηματικού και ψυχικού κόσμου απο την άλλη ανθρώπινη πλευρά ειδικά κρίνοντας και βαθμολογώντας την σχέση απο τον " σπόρο " της ακόμα με κριτήρια αυθορμητισμού ή όχι και μή δίνοντας την ευκαιρία στην σχέση αυτή να "ξεδιπλωθεί και να ανασάνει". Σε μιά σχέση δεν είμαστε μόνοι και δεν το έχουμε καταλάβει αυτό .Δέν έχουμε καταλάβει καθαρά ότι ο άλλος μπορεί να μην είναι "μαριονέτα" στα χέρια μας και ότι ο δικός μας "νόμος περί δικαίου" στην σχέση να μην συμπίπτει με την δική του πλευρά . Ότι ο άλλος έχει την ελευθερία της "διαφορετικής αντίληψης" και αποδοχής συναισθηματικών καταστάσεων και ίσως είναι φτιαγμένος να ενεργεί έτσι ώστε να αισθάνεται και νά νοιώθει όμορφα .Σκεφθείτε πόσες φορές εμείς χρειασθήκαμε να "συσκεφθούμε εσωτερικά" με τον εαυτό μας για να "τα βρούμε" , ενώ εδώ μιλάμε για μια πραγματικότητα έναρξης συμβίωσης δύο ανθρώπων .

Πιστεύω σε μιά ελεύθερη και αβίαστα αυθόρμητη σχέση με σταδιακή γνωριμία της άλλης πλευράς , έχοντας όλο τον χρόνο να ανασαίνει και να μεγαλώνει , να δίνει και να παίρνει , να δικαιώνεται και να δικαιώνει , να αντιλαμβάνεται και να αντιλαμβάνει , να αποδέχεται και να προσφέρει ..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Buggs]

Πιστεύω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα σε όλες τις σχέσεις, είναι το "ανοιγμα". Αν το έχουμε ή δεν το έχουμε. Ο φόβος μή μας παρ-εξηγήσουν, οδηγεί τελικά στο να μήν μπορούν οι άλλοι να μας εξηγήσουν. Αφού οι άλλοι γνωρίζονται με την βιτρίνα μας, δηλαδή με ότι θα άρεσε σε κείνους και όχι ότι θα άρεσε σε μάς. Οπότε κατα συνέπεια, ακόμη και άν, δυνητικά, θα μπορούσαν να μας ικανοποιήσουν, να μην μας ικανοποιούν τελικά γιατί απλούστατα δεν τους έχουμε δείξει το πως.

Την ίδια στιγμή βέβαια ούτε εμείς ικανοποιούμε τους άλλους εκτός και άν η βιτρίνα μας είναι αυτή που τους ικανοποιεί. Ομως πιστεύω πώς η καρδιά κάθε ανθρώπου, και όχι μόνο των ατόμων με ειδικές ανάγκες που έχουν αυξημένη διαίσθηση, καταλαβαινουν ότι η σχέση τους είναι με "κατι 'αλλο" και οχι με τον άλλον ή την άλλη δίπλα τους

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rosa azul]

Η δική μου άποψη στο παρόν θέμα και κατά το πόσο μιά σχέση θα έχει μέσα της τον σπόρο της γονιμότητας και εξέλιξης ανάλογα με την συμπεριφορά μας είναι στο πόσο ο καθένας μας έχει καταλάβει και ενστερνισθεί "τον εξελικτικό νόμο περί δικαίου" και την αποδοχή της "ελευθερίας της διαφορετικής αντίληψης" καταστάσεων ή συναισθημάτων απο την άλλη πλευρά .

Φανταστείτε τον ψυχικό και συναισθηματικό σας κόσμο σαν μιά χώρα με τους δικούς της νόμους οι οποίοι νόμοι διέπουν την κάθε σας κίνηση και πρωτοβουλία και φυσικά η τήρηση τους επιφέρει και την ανάλογη ψυχική ισοροπία .Πάμε λίγο πιό κάτω τώρα.
Θα συμφωνήσετε φυσικά στην αποδοχή και άλλων χωρών στο στερέωμα του συναισθηματικού γίγνεσθαι , δέν είμαστε μόνοι στον κόσμο αυτό , και την αρχική προσπάθεια προσέγγισης αυτών των χωρών .
Πιστεύεται αλήθεια πώς οι άλλες χώρες δεν θα έχουν και αυτές κάποιους συναισθηματικούς νόμους ήδη σε ισχύ , οι οποίοι και εκείνοι θα συμβαδίζουν αρμονικά με τον εκάστοτε κάτοχο τους ; Εγώ λέω πως ναί .

Ας μεταφερθούμε για πολύ λίγο τώρα στον ρεαλιστικό κόσμο και ας δούμε το πώς αντιλαμβάνεται ένας καθημερινός άνθρωπος μιάς χώρας την έννοια του δικαίου , άς πούμε στο μοίρασμα μιάς κληρονομιάς ή σκεφθείται κάτι άλλο , σε σύγκριση με έναν άλλο καθημερινό άνθρωπο ο οποίος ζεί στο αντίθετο ημισφαίρειο του πλανήτη μας .Πιστεύω πώς οι νόμοι της κάθε χώρας θα διαμορφώνουν τις ανάλογες κινήσεις απο τον κάτοικο της χώρας και θα ικανοποιούν το αίσθημα δικαίου στο μυαλό του καθενός απο αυτούς .Άν βέβαια αλλάζαμε γεωγραφική θέση στους κατοίκους των δύο χωρών και φέρναμε τον ένα στην χώρα του άλλου δεν θα είχαμε το ίδιο αποτέλεσμα παρά μόνο στην περίπτωση της μή βίαιης προσαρμογής των νόμων και την δυνατότητα αποδοχής τους από τον "μετανάστη" με την σταδιακή αφομοίωση του στους νόμους και τις επικρατούσες συνθήκες της νέας του χώρας .Το τελευταίο θα απέδιδε μέσα του και την αίσθηση της πληρότητας στην αποδοχή διαμόρφωσης και επικράτησης διαφορετικού "νόμου περί δικαίου"στην συνείδηση του με αποτέλεσμα την επαναφορά της λογικής του ισορροπίας .

Αφού λοιπόν τό θέμα μιάς απλής διεκδίκησης κληρονομιάς ( ή ότι άλλο έχετε σκεφθεί ) διαφέρει τόσο πολύ στον κόσμο μας από χώρα σε χώρα σχετικά με τον νόμο του δικαίου που επικράτει εκεί , άραγε πόσο διαφέρουν τα πράγματα στην προσπάθεια ξεκινήματος μιάς νέας σχέσης και την αποδοχή του δικού μας συναισθηματικού και ψυχικού κόσμου απο την άλλη ανθρώπινη πλευρά ειδικά κρίνοντας και βαθμολογώντας την σχέση απο τον " σπόρο " της ακόμα με κριτήρια αυθορμητισμού ή όχι και μή δίνοντας την ευκαιρία στην σχέση αυτή να "ξεδιπλωθεί και να ανασάνει". Σε μιά σχέση δεν είμαστε μόνοι και δεν το έχουμε καταλάβει αυτό .Δέν έχουμε καταλάβει καθαρά ότι ο άλλος μπορεί να μην είναι "μαριονέτα" στα χέρια μας και ότι ο δικός μας "νόμος περί δικαίου" στην σχέση να μην συμπίπτει με την δική του πλευρά . Ότι ο άλλος έχει την ελευθερία της "διαφορετικής αντίληψης" και αποδοχής συναισθηματικών καταστάσεων και ίσως είναι φτιαγμένος να ενεργεί έτσι ώστε να αισθάνεται και νά νοιώθει όμορφα .Σκεφθείτε πόσες φορές εμείς χρειασθήκαμε να "συσκεφθούμε εσωτερικά" με τον εαυτό μας για να "τα βρούμε" , ενώ εδώ μιλάμε για μια πραγματικότητα έναρξης συμβίωσης δύο ανθρώπων .

Πιστεύω σε μιά ελεύθερη και αβίαστα αυθόρμητη σχέση με σταδιακή γνωριμία της άλλης πλευράς , έχοντας όλο τον χρόνο να ανασαίνει και να μεγαλώνει , να δίνει και να παίρνει , να δικαιώνεται και να δικαιώνει , να αντιλαμβάνεται και να αντιλαμβάνει , να αποδέχεται και να προσφέρει ..

''Πιστεύω σε μιά ελεύθερη και αβίαστα αυθόρμητη σχέση με σταδιακή γνωριμία της άλλης πλευράς , έχοντας όλο τον χρόνο να ανασαίνει και να μεγαλώνει , να δίνει και να παίρνει , να δικαιώνεται και να δικαιώνει , να αντιλαμβάνεται και να αντιλαμβάνει , να αποδέχεται και να προσφέρει ..''
Θαυμασια ολοκληρη η τοποθετηση σας!!!!!!!!!!!Συμφωνω με το συμπερασμα σας γενικα...αν και θα προσθετα οτι η ιδια η ζωη δειχνει οτι δεν υπαρχουν κανονες ΄σ'αυτα....καποιες φορες ειναι coup de foudre ....καποιες αλλες υπαρχει σταδιακη γνωριμια κλπ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[passenger123]

''Πιστεύω σε μιά ελεύθερη και αβίαστα αυθόρμητη σχέση με σταδιακή γνωριμία της άλλης πλευράς , έχοντας όλο τον χρόνο να ανασαίνει και να μεγαλώνει , να δίνει και να παίρνει , να δικαιώνεται και να δικαιώνει , να αντιλαμβάνεται και να αντιλαμβάνει , να αποδέχεται και να προσφέρει ..''
Θαυμασια ολοκληρη η τοποθετηση σας!!!!!!!!!!!Συμφωνω με το συμπερασμα σας γενικα...αν και θα προσθετα οτι η ιδια η ζωη δειχνει οτι δεν υπαρχουν κανονες ΄σ'αυτα....καποιες φορες ειναι coup de foudre ....καποιες αλλες υπαρχει σταδιακη γνωριμια κλπ.

Η μόνη διαφορά , αγαπητή φίλη , την οποία βλέπω προσωπικά εγώ ανάμεσα στον κεραυνοβόλο έρωτα και στην σταδιακή γνωριμία σε σχέση πάντα με το θέμα μας και το πόσο θα επηρεάσει η ονομασία του συναισθήματος τούς παραπάνω "κανόνες "είναι η "συχνότητα επανάληψης" . Δεν μπορεί να κεραυνοβολείσαι συνεχώς γιατί υπάρχει κίνδυνος "μόνιμης συναισθηματικής δυσλειτουργίας" ενώ η σταδιακή γνωριμία έχει όπως φαίνεται τον "νόμο των πιθανοτήτων" με το μέρος της .

Παρ' όλα αυτά δεν θα απέκλεια την χρησιμότητα του κεραυνοβόλου έρωτα , με την έννοια αύξησης έστω με τρελλούς ρυθμούς των παραπάνω πιστεύω μου( αποδοχής ή προσφοράς ειδικά στην αρχή της σχέσης ) , πάντα βέβαια με την εκδοχή να λειτουργήσει έγκαιρα το "συναισθηματικό" ρελλέ ασφαλείας του πίνακα ελέγχου μας γιατί αλλιώς θα καταδικάσουμε την σχέση σε "ασφυξία" από την άλλη πλευρά .
Ίσως τελικά ένας κεραυνοβόλος έρωτας "εξελιχθεί" γόνιμα σε μιά "υγιή" σταδιακή γνωριμία ,όταν "επικρατήσει" η αμοιβαία κατανόηση των δύο πλευρών .

Υ/Γ :Ευχαριστώ γιά τα καλά σου λόγια

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.