Το ξεπούλημα της ιστορίας μας και η απόλυτη υποκρισία.

[Δροσουλίτης]

Η κουβέντα για το χαμένο υποβρύχιο και το ναυάγιο του Τιτανικού, μου "έξυσε" παλαιές πληγές, αιώνια ανοιχτές.

Θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω την ιστορία μου, με μια φωτογραφία και αργότερα θα καταλάβετε τον λόγο που ξεκινώ με αυτή. Να διευκρινίσω πως ο Πάνος Καμένος εμφανίζεται για την ιδιότητα του υπουργού εθνικής αμύνης. Είναι το ίδιο συνυπεύθυνος με όλους τους προκάτοχους και μεταγενέστερούς του για ότι πω παρακάτω.

Πάμε λοιπόν και θα ξεκινήσουμε από το σήμερα.

Το νομικό πλαίσιο της Ελλάδας σχετικά με τις καταδύσεις προβλέπει πως ένα ναυάγιο που βρίσκεται στο βυθό για περισσότερο από 50 χρόνια χαρακτηρίζεται ως πολιτιστική κληρονομιά και ως εκ τούτου απαγορεύονται οι όποιες δραστηριότητες, όπως για παράδειγμα οι επισκέψεις σε αυτό. Με αυτό τον τρόπο, το προστατεύουμε. Θα χρειαστούμε ειδική άδεια για να καταδυθούμε σε αυτό, αλλά μη φανταστείτε πως αυτή είναι εύκολη διαδικασία. Αιτήσεις επι αιτήσεων και αν κάποια στιγμή λάβουμε θετική απάντηση από την εφορία εναλίων αρχαιοτήτων, θα πρέπει να "ξηλωθούμε" κανονικά για να πληρώσουμε τον εκπρόσωπο της που θα πρέπει να παρίσταται στο σκάφος καθ όλο το διάστημα που θα πραγματοποιηθούν δραστηριότητες σε αυτό. Τονίζω όμως πως κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο. Προσωπικά, παλαιότερα έλαβα επτά (7) απορριπτικές απαντήσεις σε αντίστοιχες αιτήσεις για να καταδυθώ σε ναυάγιο με σκοπό την φωτογράφιση στα πλαίσια μη κερδοσκοπικών δραστηριοτήτων στο Ηράκλειο Κρήτης, την ίδια περίοδο που δόθηκε άδεια για επαγγελματική βιντεοσκόπηση για το γύρισμα ντοκιμαντέρ εμπορικής χρήσης. Αλλά ας μη γκρινιάζω, αλλού είναι το θέμα. Ούτε και θα αναφέρω τα νομικά καθεστώτα άλλων χωρών. Θα μείνω στην Ελλάδα, που προστατεύουμε τα ναυάγια.

Και θα ήταν όλα καλά, αν δεν υπήρχε στην ιστορία μας το έκτρωμα που ονομαζόταν :Οργανισμός Ανελκύσεως Ναυαγίων".

Όταν ξεκίνησε η λειτουργία του, υπήρχε πραγματικός και ουσιαστικός λόγος της ύπαρξης του. Έπρεπε να απομακρυνθούν τα ναυάγια που εμπόδιζαν την ασφαλή πλεύση των πλοίων καθώς και αυτά που περιείχαν πυρομαχικά και αποτελούσαν σοβαρό κίνδυνο. Στη δεκαετία 1945-1955 έγιναν πολλές αναθέσεις σε ιδιωτικά συνεργεία τα οποία ουσιαστικά αγόραζαν τα ναυάγια από τον κρατικό οργανισμό, υποχρεώνονταν να αφαιρέσουν και να παραδώσουν τα πολεμικά υλικά και στην συνέχεια εκποιούσαν για σκραπ τα μέταλλα των πλοίων. Ως εδώ, καλά πάμε.

Κάποια στιγμή "καθαρίστηκαν" τα λιμάνια και οι ρότες των πλοίων από τα επικίνδυνα ναυάγια, αλλά ο οργανισμός δεν έπαψε τις δραστηριότητές του. Προχώρησε στην εκποίηση και άλλων ναυαγίων, πρακτικά ΟΛΩΝ των ναυαγίων που βρίσκονταν σε επιχειρησιακό βάθος (ας πούμε μέχρι τα 70-80 μέτρα) και όλοι ήταν χαρούμενοι. Μέχρι που δεν έμεινε κανένα και ο οργανισμός έκλεισε καθώς δεν είχε πλέον λόγο ύπαρξης.

Από τα πλοία που εκποιήθηκαν και ανάμεσα τους ήταν κάποια ιδιαίτερα ένδοξα που είχαν τεράστια αξία για την Εθνική μας ιστορία θα σταθώ σε δυο.

Το πρώτο ήταν το νορβηγικό ατμόπλοιο ΟΡΙΑ. (SS ORIA)
Βυθίστηκε (ή το βύθισαν) τον Φεβρουάριο του 1944 στη νησίδα Πάτροκλος. Όσοι έχετε πάει βόλτα στο Σούνιο, θα έχετε δει τον Πάτροκλο στα δεξιά σας.

Και γιατί διαλέγω αυτό;

Γιατί η βύθιση του στοίχισε 4074 ανθρώπινες ζωές. (Ο τιτανικός είχε 1523, έτσι, για την σύγκριση)
Μετά την συνθηκολόγηση της Ιταλίας οι Ιταλοί στρατιώτες που υπηρετούσαν στα δωδεκάνησα αιχμαλωτίστηκαν και τους μετέφεραν στην Αθήνα για τα περαιτέρω. 4074 από αυτούς, δεν έφτασαν ποτέ. Το μεγαλύτερο μέρος των νεκρών ακολούθησε το πλοίο στον τάφο του στο βυθό. Οι υπόλοιποι θάφτηκαν σε πρόχειρους ομαδικούς τάφους σε σημείο που πλέον περνάει ο παραλιακός δρόμος.

Το Όρια λοιπόν, δεν αποτέλεσε εξαίρεση για το προς εκποίηση εμπόρευμα του οργανισμού που προανέφερα.
Κάποτε που είχα μιλήσει με έναν από τους δύτες που συμμετείχαν στην διάλυση του μου έλεγε πως όταν έκοβε με το οξυγόνο τις λαμαρίνες, τα οστά κυλούσαν σαν καταρράκτης.

Την ιστορία του ναυαγίου δεν την ήξεραν πολλοί άνθρωποι, λες και είχε χαθεί από την ιστορία. Πολύ πρόσφατα και μετά από προσπάθειες ερασιτεχνών που επικοινώνησαν και συνεργάστηκαν με τις ιταλικές αρχές (τις οποίες και προσωπικά συγχαίρω για την ευαισθησία που έχουν δείξει σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση, σε αντίθεση με εμάς..) αναδείχθηκε η ιστορία του και τοποθετήθηκε και μια ρημάδα πλάκα, να θυμίζει την φρίκη που πέρασαν τόσες χιλιάδες άνθρωποι.

Φωτογραφίες από το ναυάγιο δεν θα σας παραθέσω.
Βασικά γιατί δεν θα μπορέσετε να καταλάβετε αν πρόκειται για πλοίο (κάποια σκόρπια σίδερα και λίγα βαρέλια έχουν απομείνει) αλλά και γιατί είναι δύσκολο να τραβήξεις φωτογραφία χωρίς σε αυτή να μη διακρίνονται ανθρώπινα οστά.

Το δεύτερο ναυάγιο στο οποίο θα σας "ταξιδέψω" δεν είναι άγνωστο. Είναι πασίγνωστο και κάθε δέκα πέντε του Αυγούστου το τιμούμε όπως του αρμόζει, με μπάντες και παρελάσεις, με λόγους από όλο τον πολιτικό κόσμο και με στεφάνια που ρίχνουμε στον τόπο της βύθισης του, έξω από το λιμάνι της Τήνου. (Από μια τέτοια μέρα προέρχεται και η φωτογραφία της αρχής).
Μιλάμε λοιπόν για την "Έλλη" μας, το όμορφο καταδρομικό μας που το βύθισαν άνανδρα οι Ιταλοί στην Τήνο. (Κρατήστε το Ιταλοί, έχει σημασία.."
Η Έλλη μας, που την διδάσκουν στα σχολεία και τη ζωγραφίζουν τα παιδάκια μας με την Ελληνική της σημαιούλα να κυματίζει.
Η Έλλη μας, που της ρίχνουμε και στεφάνια.

Ξέρετε τι έχει απομείνει από την Έλλη μας;;;;;;

ΤΙΠΟΤΑ.

Μαντεύετε που κατέληξε η Έλλη μας;

Την πουλήσαμε σε ΙΤΑΛΙΚΗ χαλυβουργία για να γίνει κατσαβίδια και τσιμπιδάκια για τα μαλλιά.

Και συνεχίζουμε να ρίχνουμε και στεφάνια στο σημείο της βύθισης της.. Αντί να πέσουμε μέσα να πνιγούμε κύριε υπουργέ μας.

Αυτά σχετικά με το κράτος. ΕΥΤΥΧΩΣ υπάρχουν και οι αγνοί άνθρωποι όμως. Και τι εννοω;

Πριν αρκετά χρόνια ένας από τους πρωτοπόρους βιντεολήπτες της Ελληνικής κατάδυσης οργάνωσε μια αποστολή στο σημείο που βυθίστηκε η Ελλη, αρνούμενος να αποδεχθεί τις πληροφορίες που έλεγαν πως η Έλλη.. τελείωσε.
Με πολλά βάσανα και κόπο, η ομάδα του κατάφερε να καταδυθεί στο σημείο για να διαπιστώσει δυστυχώς πως οι φήμες δεν ήταν απλά, φήμες.
Δεν υπήρχε ΤΙΠΟΤΑ. Τα συνεργεία ανέλκυσης είχαν κάνει..εξαιρετική δουλειά.
Και πάνω που πήγαινε να τελειώσει η αποστολή, βρήκαν κάτι να εξέχει από τον αμμώδη βυθό. Ένα κομμάτι καμπυλωτό σίδερο, μια σκουριασμένη ανεμοδόχος. Η αυθόρμητη αντίδραση των δυτών ήταν μία. Έκαναν το σταυρό τους, έβγαλαν τον ρυθμιστή και προσκύνησαν αυτό το κομμάτι σίδερο σαν να ήταν η εικόνα της μεγαλόχαρης. Με αυτή την ευλάβεια.

Σήμερα το κομμάτι αυτό εκτίθεται στην εκκλησία της Παναγίας της Τήνου, πλάι πλάι με ένα κομμάτι από την τορπίλη του Ιταλικού υποβρυχίου.

Τελικά, ποιοι ήταν περισσότερο άνανδροι;

Κατά τα άλλα και για να επιστρέψω στο σήμερα, για να πάω να επισκευτώ την τράτα τη "Μαρίτσα", ή τη σκούνα την "Παντελή", που τη φουντάρανε το 1980 θα χρειαστώ άδεια και δεν είναι και σίγουρο πως θα την πάρω. Γιατί;

Γιατί η Ελλάδα μας, προστατεύει την πολιτιστική της κληρονομιά.

 

[Himela]

Συγγνώμη που θα ακουστώ σκληρή σε κάτι που φανερά σε λυπεί, αλλά για ποιο λόγο στεναχωριέσαι τόσο για σίδερα; Χάνονται άνθρωποι σε νοσοκομεία, σε πολέμους, από αρρώστειες, από πείνα. Εξήγησέ μου λίγο τί είναι αυτό που σε κάνει να ασχολείσαι τόσο ενδελεχώς με σίδερα. Ειλικρινά ρωτάω.

 

[paskmak]

Συγγνώμη που θα ακουστώ σκληρή σε κάτι που φανερά σε λυπεί, αλλά για ποιο λόγο στεναχωριέσαι τόσο για σίδερα; Χάνονται άνθρωποι σε νοσοκομεία, σε πολέμους, από αρρώστειες, από πείνα. Εξήγησέ μου λίγο τί είναι αυτό που σε κάνει να ασχολείσαι τόσο ενδελεχώς με σίδερα. Ειλικρινά ρωτάω.

Τα σίδερα αυτά έχουν κάποια σημαντικότητα ιστορική και οφείλεται να προστατευτούν.


Άνθρωποι θα αρρωσταίνουν, θα πεινάνε και θα πεθαίνουν πάντοτε λόγω της άνισης κατανομής πλούτου. Γι αυτό πρέπει να γίνουν τα κατάλληλα μέτρα και δεν έχουν καμία σχέση με το παραπάνω.

 

[Δροσουλίτης]

Κάποιοι άνθρωποι βλέπουν σίδερα, κάποιοι άλλοι βλέπουν ζωντανά κομμάτια της ιστορίας. Με την ίδια λογική, άλλοι βλέπουν μάρμαρα και άλλοι Παρθενώνες. Προσωπικά ανήκω στην δεύτερη ομάδα. Έχω πάθος με την ιστορία που ξέρω αλλά και με τις ιστορίες που προσπαθώ να ανακαλύπτω.
Τώρα για τα υπόλοιπα δεινά του κόσμου, προφανώς και με αγγίζουν, σε αυτό τον κόσμο ζω και εγώ. Δεν θα αποκτήσω όμως και ενοχικό σύνδρομο επειδή αγαπώ κάτι που δεν έχει να κάνει με αυτά.
Επίσης, έχω φροντίσει (δεκαετίες τώρα) να επιστρέψω στον βυθό έμπρακτη την ευγνωμοσύνη μου για ότι μου έχει χαρίσει, με διάφορους τρόπους που δεν είναι της παρούσης. Πίστεψε με και αυτός έχει τα προβλήματά του και χωρίς να φταίει. Ενώ για όλα αυτά που αναφέρεις, φταίμε εμείς οι ίδιοι.