Το φαινόμενο του Ακτιβιστή - Πολιτικού

[nearos]

Ακριβώς. Οι αλλαγές δεν γίνονται με εκλογές και εμπιστοσύνη στους αστικούς θεσμούς (δικαιοσύνη, στρατός κλπ). Εάν γίνονταν έτσι οι αλλαγές τότε δεν θα υπήρχαν αυτοί οι θεσμοί.

Απλά και στο δρόμο ακόμα δεν έχω δει κάτι που να πετυχαίνει για να είμαι ειλικρινής. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα ριζοσπαστικών κινημάτων τόσο εθνικιστών (The Order, MSI κλπ) αλλά και αριστερών (Ερυθρές ταξιαρχίες, 17Ν κλπ) που τράβηξαν τη προσοχή αλλά δεν κατόρθωσαν ούτε λίγο να πλησιάσουν προς την ανατροπή του καθεστώτος, δεν το απείλησαν καν πιστεύω. Οπότε παραμένω επιφυλακτικός προς τις μεθόδους ανάληψης της εξουσίας. Δεν είδα τίποτα να πετυχαίνει.

Η κάθε προκήρυξη, το κάθε μέλος, η κάθε ιστορία, το κάθε ντου, κάνει τους "απο πάνω" να φρίττουν. Όσο πιο μεγάλη απειλή νιώθουν, τόσο πιο βίαιη η καταστολή, παράλογοι οι κανόνες, και περίπου σε αυτό το σημείο είμαστε.
Δεν πέτυχε τίποτα γιατί δυστυχώς η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων είναι βολεψάκηδες. Λένε "να βγαίνω έξω για αγώνα στους δρόμους; Όταν μπορώ να κάνω τον αγώνα στις κάλπες μια φορά καθε τέσσερα χρόνια;", και έτσι τρώνε με το κουταλάκι το αφήγημα της αστικής δημοκρατίας, δηλαδή της τυραννίας της μειονότητας.
Το θέμα είναι ακριβώς αυτό, ότι τα ριζοσπαστικά κινήματα αποτυγχάνουν αποκλειστικά και μόνο γιατί είναι ελάχιστα τα μέλη, και διάσπαρτα. Ε, αυτό και σε συνδυασμό με την ολοκληρωτική απάθεια του ανθρώπου, που να βρούν έδαφος να ανθίσουν αυτά τα κινήματα;