Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Chat
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
Chat and Fun
iSchool
23-04-09
10:51
άσχετο, Έχω την αίσθηση, ότι αυτός ο πίνακας είναι στο Teatre Museo Dali και όχι στο MoMa.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
23-04-09
13:17
Ναι είναι πολύ πιθανό.Υπάρχει και η πιθανότητα κάποιο απο τα δυο να είναι αντίγραφο διότι το corpus hypercubus το είδα στο Μουσείο του Βατικανού και ήταν ενας πίνακας εξαιρετικά μικρών διαστάσεων, και απο οτι ξέρω το συγκεκριμένο έργο το αυθεντικό, είναι μεγάλων διαστάσεων.Είναι πολύ πιθανό να ζωγράφιζε και δυο φορές το ίδιο έργο το ενα σε μικρότερες διαστάσεις και το άλλο σε μεγαλύτερες.Αν και έχω βρεθεί στην N.Y προ δεκαετίας, στο συγκεκριμένο μουσείο δεν πήγα οπότε δεν είναι δυνατόν να γνωρίζω σίγουρα.Αν το είδες πάντως στην Ισπανία μάλλον εκεί θα είναι το original.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
24-04-09
00:39
Search of the Fourth Dimension,1979. Η αναζήτηση της τέταρτης διάστασης.
Ο χώρος είναι ανοικτός, χωρίς όρια στα αριστερά η δεξιά.Μια εικόνα υποτιθέμενης συνέχειας της ύπαρξης.Ένας ασήμαντος ήλιος που αντιπροσωπεύει τις ψευδαισθήσεις σε ενα κόσμο αβέβαιων αξιών.Ο ορίζοντας λάμπει σε αντίθεση με το αμυδρό,θολό παρόν.Το μέλλον κυοφορεί.
Σκηνή.Όλοι έχουν χαθεί,ο άγιος στο ερημητήριο του,λάτρεις της φωτιάς και των σκιών της φωτιάς,άνθρωποι πολεμιστές,άνθρωποι σε ομάδες που συζητούν με ένα βασιλιά.Η ανθρώπινη περηφάνια,αξιοπρέπεια,άγνοια,ψευδαίσθηση,πάθη,πιέσεις,τα στοιχεία η γη φωτιά χωρος,χρόνος κ.τ.λ
Αναφορά στον χωροχρόνο.Οι δυο ρόδες με τις κοιλότητες οι κυρτές δίπλα τη σπηλιά.
Το αιώνιο δέντρο,το δέντρο της ζωής απέναντι απο ένα ανιαρό ρολόι το οποίο ανιαρά κυβερνά τα πάντα.Τίποτα δεν υπόσχεται αιωνιότητα.Μόνο οι κλασικοί φιλόσοφοι που ακολουθούν το μονοπάτι της γνώσης,το μονοπάτι στο μαύρο και στο άσπρο.Πέραν καλού και κακού είναι αυτό.
https://www.phillipkent.net/zome4D/index.html
Σκηνή.Όλοι έχουν χαθεί,ο άγιος στο ερημητήριο του,λάτρεις της φωτιάς και των σκιών της φωτιάς,άνθρωποι πολεμιστές,άνθρωποι σε ομάδες που συζητούν με ένα βασιλιά.Η ανθρώπινη περηφάνια,αξιοπρέπεια,άγνοια,ψευδαίσθηση,πάθη,πιέσεις,τα στοιχεία η γη φωτιά χωρος,χρόνος κ.τ.λ
Αναφορά στον χωροχρόνο.Οι δυο ρόδες με τις κοιλότητες οι κυρτές δίπλα τη σπηλιά.
Το αιώνιο δέντρο,το δέντρο της ζωής απέναντι απο ένα ανιαρό ρολόι το οποίο ανιαρά κυβερνά τα πάντα.Τίποτα δεν υπόσχεται αιωνιότητα.Μόνο οι κλασικοί φιλόσοφοι που ακολουθούν το μονοπάτι της γνώσης,το μονοπάτι στο μαύρο και στο άσπρο.Πέραν καλού και κακού είναι αυτό.
https://www.phillipkent.net/zome4D/index.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
26-04-09
15:58
The Anthropomorphic Cabinet,1936.Το Ανθρωπόμορφο Συρτάρι.
Η μοναδική διαφορά ανάμεσα στην αθάνατη Ελλάδα και την σύγχρονη εποχή είναι ο Sigmund Freud, ο οποίος ανακάλυψε ότι το ανθρώπινο σώμα,το οποίο ήταν εντελώς νεο-πλατωνικό την εποχή των Ελλήνων, είναι σήμερα γεμάτο απο μυστικά συρτάρια που μόνο η ψυχανάλυση είναι ικανή να ανοίξει.Η μορφή του επιπλου είναι του Ιταλού μανερίστα Bracelli(17ος αιώνας) ο οποίος ήταν γνωστός στον Dali και τον επηρέασε αναμφισβήτητα στην επιλογή σχήματος των συρταριών.Αλλά αυτό που ήταν μόνο ένα παιχνίδι και μια γεωμετρική άσκηση στον χώρο για τον πρώτο έγινε για τον δεύτερο, τρείς αιώνες μετά,μια αλληγορική αναπαράσταση φορτισμένη με μεγάλη εμμονή της επιθυμίας μας του να γνωρίζουμε ποιοί είμαστε.
https://www.fotos.org/galeria/showphoto.php/photo/817/sort/1
Η μοναδική διαφορά ανάμεσα στην αθάνατη Ελλάδα και την σύγχρονη εποχή είναι ο Sigmund Freud, ο οποίος ανακάλυψε ότι το ανθρώπινο σώμα,το οποίο ήταν εντελώς νεο-πλατωνικό την εποχή των Ελλήνων, είναι σήμερα γεμάτο απο μυστικά συρτάρια που μόνο η ψυχανάλυση είναι ικανή να ανοίξει.Η μορφή του επιπλου είναι του Ιταλού μανερίστα Bracelli(17ος αιώνας) ο οποίος ήταν γνωστός στον Dali και τον επηρέασε αναμφισβήτητα στην επιλογή σχήματος των συρταριών.Αλλά αυτό που ήταν μόνο ένα παιχνίδι και μια γεωμετρική άσκηση στον χώρο για τον πρώτο έγινε για τον δεύτερο, τρείς αιώνες μετά,μια αλληγορική αναπαράσταση φορτισμένη με μεγάλη εμμονή της επιθυμίας μας του να γνωρίζουμε ποιοί είμαστε.
https://www.fotos.org/galeria/showphoto.php/photo/817/sort/1
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
_daemon_
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Άγγελος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,537 μηνύματα.
27-04-09
01:55
Η έλλειψη της ικανότητας που απαιτούν οι περιστάσεις, ονομάζεται αναξιοσύνη και είναι ίδιον των (μακάριων) "κατεχόντων"! Που έχουν και καμπουρωτές μύτες άμα λάχει.....
Ελλεβόρου δείται, αν αυτό σε παρηγορεί (είναι κοινό μυστικό, ακόμη και μεταξύ των λιβανιστών της) και περιμένω τον επόμενο πίνακα του Νταλί, με την διεξοδική απλότητα προσέγγισης .....ελόγου σας!
Ελλεβόρου δείται, αν αυτό σε παρηγορεί (είναι κοινό μυστικό, ακόμη και μεταξύ των λιβανιστών της) και περιμένω τον επόμενο πίνακα του Νταλί, με την διεξοδική απλότητα προσέγγισης .....ελόγου σας!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
10-05-09
23:45
Enchanted Beach With Three Fluid Graces,1938.Η Μαγεμένη Παραλία με Τρεις Ρευστές Χάριτες.
Το θέμα είναι ότι δεν έχω θέμα. Τo ξεκίνημα της χρονιάς μου προκαλεί σύγχυση. Black out που λένε και οι αγγλοσάξονες. Όλα τα πρέπει που φέρνει η αλλαγή του χρόνου στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο και αρνούνται να μπουν σε μια τάξη από μόνα τους. Πρέπει να δω τι θα κάνω με τη ζωή μου. Πρέπει να δω τι θα κάνω με τη δουλειά μου. Πρέπει να ζητήσω αύξηση; Πρέπει να πάμε κανένα ταξίδι. Πρέπει να θυμηθούμε πως είναι να είσαι ζευγάρι. Πρέπει να μοιράσουμε τα παιδιά. Πρέπει να ασχοληθώ επιτέλους με τις εκκρεμότητες. Πρέπει να βουλώσω την τρύπα στην στέγη που μπάζει νερά όποτε έρχεται μπόρα. Πρέπει να πάω για service το αυτοκίνητο. Πρέπει να κλείσω τα εισιτήρια για την Βαρκελώνη από τώρα, γιατί μετά θα πάνε στα ύψη. Πρέπει να πάμε κανένα θέατρο. Πρέπει να βρω χρόνο για τους φίλους μου. Πρέπει να φροντίσω τον SIM μου, που είναι αντικοινωνικός και δεν του κάθεται γκόμενα. Πρέπει να βγάλουμε και καμιά βόλτα το σκυλί. Πρέπει να φτιάξουμε τις ντουλάπες. Πρέπει να δω τι γίνεται με το βιβλίο. Πρέπει να βρω και λίγο χρόνο για διάβασμα. Πρέπει να γίνω λιγότερο αναβλητικός. Πρέπει να κάνω δίαιτα. Πρέπει να κόψω το τσιγάρο. Πρέπει να βάζω και κανένα φράγκο στην άκρη. Πρέπει να βάλω κανέναν στόχο, από αυτούς τους άπιαστους που σε κάνουν τουλάχιστον να ονειρεύεσαι. Πρέπει να πάψω να κρίνω τόσο αυστηρά τους ανθρώπους. Πρέπει να θυμηθώ να γίνω πάλι λίγο ανυποψίαστος. Δεν υπάρχουν πάντα σκοτεινές δυνάμεις που κινούν τον πλανήτη. Πρέπει να ανακυκλώνω χωρίς να σιχτιρίζω που ο δήμος δε μου φέρνει κάδο έξω από την πόρτα μου. Πρέπει να βρω κι άλλο χρόνο για τα πιτσιρίκια. Πρέπει να σταματήσω να κάνω τον κουρασμένο μπροστά τους. Πρέπει να φέρνω ένα λουλούδι κάθε μέρα στο amore μου. Πρέπει, πρέπει, πρέπει... Πρέπει να αντικαταστήσω τα περισσότερα από τα «πρέπει» με «ΘΕΛΩ». Θέλω, αλλά δεν προλαβαίνω. Ωραία δικαιολογία;
Μουσείο St. Petersburg, Florida
https://www.daliweb.tampa.fl.us/67.htm
https://www.os3.gr/archive_logiastoxarti/gr_ekpompi_papamihalis_hristos.html
Το θέμα είναι ότι δεν έχω θέμα. Τo ξεκίνημα της χρονιάς μου προκαλεί σύγχυση. Black out που λένε και οι αγγλοσάξονες. Όλα τα πρέπει που φέρνει η αλλαγή του χρόνου στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο και αρνούνται να μπουν σε μια τάξη από μόνα τους. Πρέπει να δω τι θα κάνω με τη ζωή μου. Πρέπει να δω τι θα κάνω με τη δουλειά μου. Πρέπει να ζητήσω αύξηση; Πρέπει να πάμε κανένα ταξίδι. Πρέπει να θυμηθούμε πως είναι να είσαι ζευγάρι. Πρέπει να μοιράσουμε τα παιδιά. Πρέπει να ασχοληθώ επιτέλους με τις εκκρεμότητες. Πρέπει να βουλώσω την τρύπα στην στέγη που μπάζει νερά όποτε έρχεται μπόρα. Πρέπει να πάω για service το αυτοκίνητο. Πρέπει να κλείσω τα εισιτήρια για την Βαρκελώνη από τώρα, γιατί μετά θα πάνε στα ύψη. Πρέπει να πάμε κανένα θέατρο. Πρέπει να βρω χρόνο για τους φίλους μου. Πρέπει να φροντίσω τον SIM μου, που είναι αντικοινωνικός και δεν του κάθεται γκόμενα. Πρέπει να βγάλουμε και καμιά βόλτα το σκυλί. Πρέπει να φτιάξουμε τις ντουλάπες. Πρέπει να δω τι γίνεται με το βιβλίο. Πρέπει να βρω και λίγο χρόνο για διάβασμα. Πρέπει να γίνω λιγότερο αναβλητικός. Πρέπει να κάνω δίαιτα. Πρέπει να κόψω το τσιγάρο. Πρέπει να βάζω και κανένα φράγκο στην άκρη. Πρέπει να βάλω κανέναν στόχο, από αυτούς τους άπιαστους που σε κάνουν τουλάχιστον να ονειρεύεσαι. Πρέπει να πάψω να κρίνω τόσο αυστηρά τους ανθρώπους. Πρέπει να θυμηθώ να γίνω πάλι λίγο ανυποψίαστος. Δεν υπάρχουν πάντα σκοτεινές δυνάμεις που κινούν τον πλανήτη. Πρέπει να ανακυκλώνω χωρίς να σιχτιρίζω που ο δήμος δε μου φέρνει κάδο έξω από την πόρτα μου. Πρέπει να βρω κι άλλο χρόνο για τα πιτσιρίκια. Πρέπει να σταματήσω να κάνω τον κουρασμένο μπροστά τους. Πρέπει να φέρνω ένα λουλούδι κάθε μέρα στο amore μου. Πρέπει, πρέπει, πρέπει... Πρέπει να αντικαταστήσω τα περισσότερα από τα «πρέπει» με «ΘΕΛΩ». Θέλω, αλλά δεν προλαβαίνω. Ωραία δικαιολογία;
Μουσείο St. Petersburg, Florida
https://www.daliweb.tampa.fl.us/67.htm
https://www.os3.gr/archive_logiastoxarti/gr_ekpompi_papamihalis_hristos.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
_daemon_
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Άγγελος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,537 μηνύματα.
11-05-09
00:38
σ΄ευχαριστώ από καρδιάς, το χρειαζόμουν αυτό... 
Η (αείμνηστη) Μαλβίνα, όταν την ρώτησαν αν θα μπορούσε να ανεχθεί την απιστία του συντρόφου της, απάντησε με το γνωστό αφοπλιστικό της χαμόγελο...
ναι, αρκεί να είμαι εγώ ο συνένοχος στην...ιστορία!
Η (αείμνηστη) Μαλβίνα, όταν την ρώτησαν αν θα μπορούσε να ανεχθεί την απιστία του συντρόφου της, απάντησε με το γνωστό αφοπλιστικό της χαμόγελο...
ναι, αρκεί να είμαι εγώ ο συνένοχος στην...ιστορία!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
11-05-09
01:08
σ΄ευχαριστώ από καρδιάς, το χρειαζόμουν αυτό...
Η (αείμνηστη) Μαλβίνα, όταν την ρώτησαν αν θα μπορούσε να ανεχθεί την απιστία του συντρόφου της, απάντησε με το γνωστό αφοπλιστικό της χαμόγελο...
ναι, αρκεί να είμαι εγώ ο συνένοχος στην...ιστορία!
Ε καλά δεν περίμενα και κάτι λιγότερο απο την αξέχαστη Μαλβίνα!
Άντε να επαναφέρουμε και τον Δεσμώτη τώρα διότι κάτι λείπει απο το forum,κάτι σαν αυτό
ενα πράμα.Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
12-05-09
23:18
The Great Masturbator,1929. Ο Μεγάλος Αυνανιστής.
Το πραγματικό όνομα της γυναίκας που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή του Νταλί ήταν Ελένα Ντιακάνοφ Ντεβουλίνα, αλλά όλοι την φώναζαν Γκαλά. Η Γκαλά, μια μικροκαμωμένη Ρωσίδα που είχε πολιτογραφηθεί Παριζιάνα, ήταν η προσωποποίηση της γυναίκας των ονείρων του, στην οποία είχε δώσει το μυθικό όνομα Γκαλούσκα. Σύμφωνα με τις διηγήσεις του, ζούσε μέχρι τότε σε μια κατάσταση μόνιμης σεξουαλικής στέρησης, από την οποία έβρισκε διέξοδο μόνο με τον αυτοερωτισμό. Έτσι, ο Νταλί έβαλε σκοπό του να την κάνει να ενδιαφερθεί για εκείνον. Όπως έγραψε στα απομνημονεύματά του ο Λουίς Μπουνιουέλ, «Μέσα σε μια νύχτα ο Νταλί άλλαξε τόσο που δεν τον αναγνώριζες. Το μόνο που έκανε ήταν να μιλάει για τη Γκαλά, επαναλαμβάνοντας καθετί που είχε πει εκείνη. Μια πλήρης μεταβολή».
Στον Νταλί προξενούσε μεγάλη έκπληξη η ομοιότητα του ονόματος της Γκαλά με εκείνο του παππού του Γκάλο, ο οποίος αυτοκτόνησε το 1886. Αργότερα, την ερμήνευε ως ένα από τα «προειδοποιητικά σημάδια» ότι η Γκαλά ήταν η σύντροφος που είχε προκαθορίσει η μοίρα για εκείνον.
Ο Ελιάρ, έχοντας όλο και μεγαλύτερο άγχος για την οικονομική του κατάσταση, έφυγε από το Καδακές πρόωρα, για να συνεχίσει τις δραστηριότητές του στην κερδοσκοπία στην αγορά τέχνης. Η Γκαλά, παρέμεινε εκεί με την κόρη της ακόμη και όταν έφυγαν όλοι οι υπόλοιποι προσκεκλημένοι και οι δυο τους πρέπει να αναχώρησαν μάλλον στο τέλος Σεπτεμβρίου.
Το πάθος του Νταλί για την 35χρονη, τότε, γυναίκα, προκάλεσε το διχασμό της οικογένειας, καθώς στην Ισπανία την εποχή εκείνη οι Γαλλίδες είχαν πολύ κακή φήμη. Η Γκαλά, επιπλέον, ήταν μεγαλύτερη σε ηλικία από τον Νταλί, παντρεμένη, φιλήδονη και ξεδιάντροπη. Η άμεση ενστικτώδης αντίδραση του βίαιου πατέρα του, ήταν η ανασύνταξη της διαθήκης του. Οι αλλαγές που έγιναν ουσιαστικά σήμαιναν την αποκλήρωση του γιου του. Η ρήξη με τον πατέρα του ενέπνευσε τον καλλιτέχνη, και σε πολλά σουρεαλιστικά έργα υπάρχει μια μικρή εικόνα πατέρα-γιου. Αργότερα, αγόρασε ένα εξοχικό από κάποιον ψαρά στο Πορτ Λιγκάτ, όπου πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του με την Γκαλά. Ο Νταλί λάτρευε τον τόπο, κυρίως λόγω της ηλιοφάνειάς του, και εξέφρασε την αγάπη αυτή μέσα από τα έργα του.
Η αναχώρηση της Γκαλά έκανε τον Νταλί να εστιάσει όλη την άγρια ενέργειά του στην προετοιμασία έργων για μια έκθεση. Τότε δημιουργήθηκε και ένας διάσημος πίνακας του καλλιτέχνη, Ο Μεγάλος Αυνανιστής (1929), ένα είδος μαλακής αυτοπροσωπογραφίας που συμπεριλαμβάνει το φρικιαστικό σύμβολο του Νταλί: μια ακρίδα σε αποσύνθεση.Περισσότερα για το έργο στο επόμενο επεισόδιο.
Το πραγματικό όνομα της γυναίκας που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή του Νταλί ήταν Ελένα Ντιακάνοφ Ντεβουλίνα, αλλά όλοι την φώναζαν Γκαλά. Η Γκαλά, μια μικροκαμωμένη Ρωσίδα που είχε πολιτογραφηθεί Παριζιάνα, ήταν η προσωποποίηση της γυναίκας των ονείρων του, στην οποία είχε δώσει το μυθικό όνομα Γκαλούσκα. Σύμφωνα με τις διηγήσεις του, ζούσε μέχρι τότε σε μια κατάσταση μόνιμης σεξουαλικής στέρησης, από την οποία έβρισκε διέξοδο μόνο με τον αυτοερωτισμό. Έτσι, ο Νταλί έβαλε σκοπό του να την κάνει να ενδιαφερθεί για εκείνον. Όπως έγραψε στα απομνημονεύματά του ο Λουίς Μπουνιουέλ, «Μέσα σε μια νύχτα ο Νταλί άλλαξε τόσο που δεν τον αναγνώριζες. Το μόνο που έκανε ήταν να μιλάει για τη Γκαλά, επαναλαμβάνοντας καθετί που είχε πει εκείνη. Μια πλήρης μεταβολή».
Στον Νταλί προξενούσε μεγάλη έκπληξη η ομοιότητα του ονόματος της Γκαλά με εκείνο του παππού του Γκάλο, ο οποίος αυτοκτόνησε το 1886. Αργότερα, την ερμήνευε ως ένα από τα «προειδοποιητικά σημάδια» ότι η Γκαλά ήταν η σύντροφος που είχε προκαθορίσει η μοίρα για εκείνον.
Ο Ελιάρ, έχοντας όλο και μεγαλύτερο άγχος για την οικονομική του κατάσταση, έφυγε από το Καδακές πρόωρα, για να συνεχίσει τις δραστηριότητές του στην κερδοσκοπία στην αγορά τέχνης. Η Γκαλά, παρέμεινε εκεί με την κόρη της ακόμη και όταν έφυγαν όλοι οι υπόλοιποι προσκεκλημένοι και οι δυο τους πρέπει να αναχώρησαν μάλλον στο τέλος Σεπτεμβρίου.
Το πάθος του Νταλί για την 35χρονη, τότε, γυναίκα, προκάλεσε το διχασμό της οικογένειας, καθώς στην Ισπανία την εποχή εκείνη οι Γαλλίδες είχαν πολύ κακή φήμη. Η Γκαλά, επιπλέον, ήταν μεγαλύτερη σε ηλικία από τον Νταλί, παντρεμένη, φιλήδονη και ξεδιάντροπη. Η άμεση ενστικτώδης αντίδραση του βίαιου πατέρα του, ήταν η ανασύνταξη της διαθήκης του. Οι αλλαγές που έγιναν ουσιαστικά σήμαιναν την αποκλήρωση του γιου του. Η ρήξη με τον πατέρα του ενέπνευσε τον καλλιτέχνη, και σε πολλά σουρεαλιστικά έργα υπάρχει μια μικρή εικόνα πατέρα-γιου. Αργότερα, αγόρασε ένα εξοχικό από κάποιον ψαρά στο Πορτ Λιγκάτ, όπου πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του με την Γκαλά. Ο Νταλί λάτρευε τον τόπο, κυρίως λόγω της ηλιοφάνειάς του, και εξέφρασε την αγάπη αυτή μέσα από τα έργα του.
Η αναχώρηση της Γκαλά έκανε τον Νταλί να εστιάσει όλη την άγρια ενέργειά του στην προετοιμασία έργων για μια έκθεση. Τότε δημιουργήθηκε και ένας διάσημος πίνακας του καλλιτέχνη, Ο Μεγάλος Αυνανιστής (1929), ένα είδος μαλακής αυτοπροσωπογραφίας που συμπεριλαμβάνει το φρικιαστικό σύμβολο του Νταλί: μια ακρίδα σε αποσύνθεση.Περισσότερα για το έργο στο επόμενο επεισόδιο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
13-05-09
22:41
Λίγα λόγια για το προηγούμενο έργο.
Το Great Masturbator είναι ενα self portrait,δηλαδή πορτραίτο του ίδιου του καλλιτέχνη.Το κεφάλι του Dali έχει το σχήμα ενός μεγάλου βράχου, οποίος βρίσκεται κοντά στο σπίτι του.Το ίδιο σχήμα(κεφάλι σε σχημα βράχου) βλέπουμε σε αρκετά έργα του χρονολογίας απο το 1929 και μετά.
Το έργο έχει σχέση με τον φόβο και την σιχαμάρα που είχε ο Dali για το σεξ.Τα αρνητικά αισθήματα του απέναντι στο σεξ οφείλονται εν μέρει σε ενα εξαιρετικά γραφικό βιβλίο του πατέρα του με θέμα τα αφροδίσια νοσήματα.
Το κεφάλι έχει ζωγραφιστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται εύπλαστο και μαλακό στο άγγιγμα.Φαίνεται κουρασμένο και σεξουαλικά εξαντλημένο,τα μάτια είναι κλειστά και τα μάγουλα κοκκινισμένα.Κάτω απο την μύτη βρίσκεται προσκολλημένη μια ακρίδα που η κοιλιακή της χώρα είναι καλυμμένη απο μυρμήγκια που σέρνονται πάνω στο πρόσωπο εκεί που πρέπει να βρίσκεται το στόμα.Απο την παιδική του ηλικία ο Dali είχε φόβο για τις ακρίδες και η εμφάνιση μιας εδώ, φανερώνει τα αισθήματα ενός υστερικού φόβου και απώλεια φωνής η ελέγχου.Στο κεφάλι δεξιά,αναδύεται μια γυναίκα που κινεί το στόμα της προς τον καβάλο ενός άνδρα.Του άνδρα τα πόδια έχουν κοπεί και αιμορραγούν υπονοώντας με αυτήν την εικόνα εναν φόβο για ευνουχισμό.Το πρόσωπο της γυναίκας είναι ραγισμένο, σαν να πρόκειται να αλλοιωθεί, η εικόνα που παράγει το κεφάλι του dali.
Για να επαναληφθεί το σεξουαλικό θέμα, εμφανίζεται ενας κρίνος στην γυναίκα επάνω και μια γλώσσα λεονταριού κάτω απο το ζευγάρι.
Το έργο βρίσκεται στο Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia στη Μαδρίτη.
Το Great Masturbator είναι ενα self portrait,δηλαδή πορτραίτο του ίδιου του καλλιτέχνη.Το κεφάλι του Dali έχει το σχήμα ενός μεγάλου βράχου, οποίος βρίσκεται κοντά στο σπίτι του.Το ίδιο σχήμα(κεφάλι σε σχημα βράχου) βλέπουμε σε αρκετά έργα του χρονολογίας απο το 1929 και μετά.
Το έργο έχει σχέση με τον φόβο και την σιχαμάρα που είχε ο Dali για το σεξ.Τα αρνητικά αισθήματα του απέναντι στο σεξ οφείλονται εν μέρει σε ενα εξαιρετικά γραφικό βιβλίο του πατέρα του με θέμα τα αφροδίσια νοσήματα.
Το κεφάλι έχει ζωγραφιστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται εύπλαστο και μαλακό στο άγγιγμα.Φαίνεται κουρασμένο και σεξουαλικά εξαντλημένο,τα μάτια είναι κλειστά και τα μάγουλα κοκκινισμένα.Κάτω απο την μύτη βρίσκεται προσκολλημένη μια ακρίδα που η κοιλιακή της χώρα είναι καλυμμένη απο μυρμήγκια που σέρνονται πάνω στο πρόσωπο εκεί που πρέπει να βρίσκεται το στόμα.Απο την παιδική του ηλικία ο Dali είχε φόβο για τις ακρίδες και η εμφάνιση μιας εδώ, φανερώνει τα αισθήματα ενός υστερικού φόβου και απώλεια φωνής η ελέγχου.Στο κεφάλι δεξιά,αναδύεται μια γυναίκα που κινεί το στόμα της προς τον καβάλο ενός άνδρα.Του άνδρα τα πόδια έχουν κοπεί και αιμορραγούν υπονοώντας με αυτήν την εικόνα εναν φόβο για ευνουχισμό.Το πρόσωπο της γυναίκας είναι ραγισμένο, σαν να πρόκειται να αλλοιωθεί, η εικόνα που παράγει το κεφάλι του dali.
Για να επαναληφθεί το σεξουαλικό θέμα, εμφανίζεται ενας κρίνος στην γυναίκα επάνω και μια γλώσσα λεονταριού κάτω απο το ζευγάρι.
Το έργο βρίσκεται στο Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia στη Μαδρίτη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
14-05-09
18:48
My Wife Nude Contemplating Her Own Flesh Becoming Stairs,1945.Η Γυναίκα μου Γυμνή σε Περισυλλογή.
https://flickr.com/photos/32357038@N08/3288013291/
(Περισυλλογή, αναζήτηση, εκτίμηση, ζύγισμα. Το κορμί απηλλαγμένο σάρκας, απέναντι και δίπλα η ψυχή ( χωρίς το ...δοχείο της. Κλέβουμε στο ζύγι, κατά πως μας βολεύει ή κατά πως δυνάμεθα. Κλέβουμε στο ζύγι κι ο μόνος που το ξέρει είναι το μικρό φυτό αριστερά. Γέρνει αποδοκιμάζοντάς μας ( ή γονατίζει κι υποκλίνεται.)
https://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=878
https://flickr.com/photos/32357038@N08/3288013291/
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
15-05-09
22:15
Soft Construction with Boiled Beans(Premonition Of Civil War),1936.
Μακάβρια Κατασκευή Με Βρασμένα Φασόλια.(Προαίσθημα για Εμφύλιο Πόλεμο).
Δε θα φύγει από το μυαλό μου, η εικόνα του αγριοηδονικά χαμογελαστού τέρατος, που σφίγγει τον ίδιο του το μαστό σε σημείο στραγγαλισμού, στη "Μακάβρια Κατασκευή Με Βρασμένα Φασόλια", που προμήνυσε, έξη μήνες νωρίτερα, τον Ισπανικό εμφύλιο. Το τέρας εκείνο είχε το σχήμα του χάρτη της Ισπανίας, με το αδερφικό χέρι να σπαράσσει την ίδια του τη σάρκα και να κοίτωνται κάτω τα έπαθλα του ...τελικού νικητή: Τα χυμένα βρασμένα φασόλια.
https://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=887
https://kt20.wordpress.com/
Μακάβρια Κατασκευή Με Βρασμένα Φασόλια.(Προαίσθημα για Εμφύλιο Πόλεμο).
Δε θα φύγει από το μυαλό μου, η εικόνα του αγριοηδονικά χαμογελαστού τέρατος, που σφίγγει τον ίδιο του το μαστό σε σημείο στραγγαλισμού, στη "Μακάβρια Κατασκευή Με Βρασμένα Φασόλια", που προμήνυσε, έξη μήνες νωρίτερα, τον Ισπανικό εμφύλιο. Το τέρας εκείνο είχε το σχήμα του χάρτη της Ισπανίας, με το αδερφικό χέρι να σπαράσσει την ίδια του τη σάρκα και να κοίτωνται κάτω τα έπαθλα του ...τελικού νικητή: Τα χυμένα βρασμένα φασόλια.
https://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=887
https://kt20.wordpress.com/
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
17-05-09
22:38
Dali Autosodomised by his own Inspiration.Ο dali Αυτοσοδομίζεται απο την ίδια του την έμπνευση.
Χωρίς λόγια...
https://moca.virtual.museum/donnie2004/gallery/image096.htm
https://moca.virtual.museum/donnie2004/gallery/image096.htm
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
18-05-09
21:53
Η κριτική μέθοδος του παραλόγου
(ή μέσα σ' ένα Calabi-Yau πολυχώρο*)
Όταν μιλάμε για την "πραγματικότητα", αναφερόμαστε σε όλα εκείνα τα αντικείμενα του κόσμου μας που την αποτελούν. Ακόμη περισσότερο αναφερόμαστε στις συνδέσεις που έχουμε διαμορφώσει ανάμεσα σε αυτά τα αντικείμενα, που μπορούν να είναι είτε εικόνες πραγμάτων είτε αφηρημένες ιδέες νοημάτων. Αν για παράδειγμα πούμε τις λέξεις 'καρέκλα' και 'ανάπαυση', η σύνδεση μεταξύ των δύο αυτών 'πραγμάτων' της καθημερινότητας είναι αυτονόητη. Αν όμως πούμε 'φτερά' και 'ελέφαντας', πρόκειται για δύο έννοιες- εικόνες στο μυαλό μας ουσιαστικά ασύνδετες. Όταν λοιπόν κάποιος άνθρωπος μας πει ότι είδε τις προάλλες έναν ελέφαντα να πετάει, θα πούμε ότι είναι παρανοϊκός.
Αυτές οι παράταιρες συνδέσεις μεταξύ ασύνδετων πραγμάτων της καθημερινής συμβολικής μας τάξης (διευθέτηση των πραγμάτων στο μυαλό με σειρά λογική), ήταν από τις αγαπημένες ασχολίες των σουρεαλιστών και ειδικά του Dali. Ο ίδιος θεώρησε ότι η κατηγοριοποίηση και ανάλυση των παράλογων συνειρμών (παράταιρων σχέσεων), μεταξύ των αντικειμένων της πραγματικότητας, θα μπορούσε να έχει αφενός μια θετική επίδραση στον ανθρώπινο λογισμό κια ψυχισμό, και αφετέρου θα μπορούσε να προϊδεάσει τον άνθρωπο για φαινόμενα που έτσι κι αλλιώς υπάρχουνε στη φύση. Το ίδιο άλλωστε το γεγονός του να μπορεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος να κάνει τέτοιες παράξενες συνδέσεις, θα μπορούσε να θεωρηθεί ενδιαφέρον ευθύς εξαρχής.
Έτσι λοιπόν ο Dali εφηύρε και εφάρμοσε στους πίνακές του τη λεγόμενη παρανοϊκή- κριτική μέθοδο (the paranoiac-critical method), την οποία και περιέγραψε ως ''αυτόματη μέθοδος της μη λογικής γνώσης βασισμένη στην κριτική και συστηματική αντικειμενικότητα των σχέσεων κι ερμηνειών φαινομένων παράνοιας." Θα πρότεινα βέβαια να μην πάρετε τα λόγια του Dali στα σοβαρά... Ο Breton πάντως χαιρέτησε τη μέθοδο λέγοντας ότι επρόκειτο ''για ένα εργαλείο πρώτιστης σημασίας, το οποίο έδειξε κατευθείαν ότι θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε όλους τους τομείς της τέχνης''.
Ο ίδιος ο Dali, εφαρμόζοντας την παραπάνω μέθοδό του στη ζωγραφική, κατάφερε να αναπαραστήσει στους πίνακες τις περίφημες διπλές ή πολλαπλές μορφές. Πρώτο παράδειγμα ο παρακάτω πίνακας:
(ή μέσα σ' ένα Calabi-Yau πολυχώρο*)
Αυτές οι παράταιρες συνδέσεις μεταξύ ασύνδετων πραγμάτων της καθημερινής συμβολικής μας τάξης (διευθέτηση των πραγμάτων στο μυαλό με σειρά λογική), ήταν από τις αγαπημένες ασχολίες των σουρεαλιστών και ειδικά του Dali. Ο ίδιος θεώρησε ότι η κατηγοριοποίηση και ανάλυση των παράλογων συνειρμών (παράταιρων σχέσεων), μεταξύ των αντικειμένων της πραγματικότητας, θα μπορούσε να έχει αφενός μια θετική επίδραση στον ανθρώπινο λογισμό κια ψυχισμό, και αφετέρου θα μπορούσε να προϊδεάσει τον άνθρωπο για φαινόμενα που έτσι κι αλλιώς υπάρχουνε στη φύση. Το ίδιο άλλωστε το γεγονός του να μπορεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος να κάνει τέτοιες παράξενες συνδέσεις, θα μπορούσε να θεωρηθεί ενδιαφέρον ευθύς εξαρχής.
Έτσι λοιπόν ο Dali εφηύρε και εφάρμοσε στους πίνακές του τη λεγόμενη παρανοϊκή- κριτική μέθοδο (the paranoiac-critical method), την οποία και περιέγραψε ως ''αυτόματη μέθοδος της μη λογικής γνώσης βασισμένη στην κριτική και συστηματική αντικειμενικότητα των σχέσεων κι ερμηνειών φαινομένων παράνοιας." Θα πρότεινα βέβαια να μην πάρετε τα λόγια του Dali στα σοβαρά... Ο Breton πάντως χαιρέτησε τη μέθοδο λέγοντας ότι επρόκειτο ''για ένα εργαλείο πρώτιστης σημασίας, το οποίο έδειξε κατευθείαν ότι θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε όλους τους τομείς της τέχνης''.
Ο ίδιος ο Dali, εφαρμόζοντας την παραπάνω μέθοδό του στη ζωγραφική, κατάφερε να αναπαραστήσει στους πίνακες τις περίφημες διπλές ή πολλαπλές μορφές. Πρώτο παράδειγμα ο παρακάτω πίνακας:
Marsupial Centaurs
Disappearing Bust of Voltaire
Όταν ρωτήθηκε γιατί οι κένταυροι ήταν γεμάτοι με οπές, απάντησε ότι οι τρύπες είναι σαν αερόστατα, μονάχα πιο ασφαλείς. Η ανάγκη ωστόσο του Dali για τις τρύπες, προέρχεται από την προσκόλησή του στον ενδομήτριο παράδεισο. Με την ευρύτερη βέβαια έννοια, καθότι κατά βάθος και κατ' επέκταση όλοι μας ανήκουμε στις τρύπες...
Disappearing Bust of VoltaireΣτον παραπάνω πίνακα, φαίνεται ακριβώς το χαρακτηριστικό των διπλών μορφών, που η μία επικαλύπτει και διαδέχεται την άλλη. Ενώ στην αρχή το βλέμμα πέφτει πάνω στους ανθρώπους του πίνακα και στο κτίριο μπροστά από το οποίο βρίσκονται (εικόνα από μιαν αγορά), ξαφνικά 'μέσα' στο πλήθος εμφανίζεται η προτομή του 'Βολταίρου'. Η κοινή λογική τότε κλονίζεται, καθώς συμβαίνει το ανοίκειο. Πώς είναι δυνατό ένας άνθρωπος να βρίσκεται 'μέσα' σε άλλους ανθρώπους; Πώς είναι δυνατόν δυο συγκεκριμένα πράγματα, ο άνθρωπος και το κτίριο, να χάνουν την 'αυτονόητη' ξεχωριστή τους σχέση και να 'κατοικούν' ο ένας μέσα στο άλλο; Πώς είναι δυνατόν η κοιλότητα (τρύπα) σ' ένα κτίριο, μπροστά από το οποίο βρίσκεται κόσμος, να φιλοξενήσει μια μορφή του παρελθόντος, που βρίσκεται συνάμα ανάμεσα στον κόσμο;
Πάντως, η κύρια ιδέα σε αυτούς τους πίνακες, σύμφωνα με την (παρανοϊκή-) κριτική μέθοδο, είναι ότι οι διάφορες αλληλοεπικαλυπτόμενες μορφές είναι εξίσου πραγματικές και με την έννοια των φυσικών σωμάτων αδιαχώριστες. Αυτό βέβαια φέρνει στο μυαλό τις σύγχρονες παραδοχές της φυσικής επιστήμης, ακριβώς για την αδιαιρετότητα των φυσικών διαδικασιών, καθώς και την αλληλοεπικάλυψη των κυματοσυναρτήσεων των πραγμάτων, καθώς, κβαντομηχανικά, όχι μόνο τα υποατομικά σωματίδια αλλά και τα μακροσκοπικά αντικείμενα είναι ουσιαστικά 'αποσυμφωνημένες' (decoherent) έστω κυματοσυναρτήσεις. Σύμφωνα με μία άλλη διατύπωση, τα πάντα είναι συχνότητες.
Αν μπορούσαμε να δούμε τα πράγματα από κοντά (από πολύ- πολύ κοντά), τότε ίσως θα έπαυαν να έχουν τα καθορισμένα διακριτά σχήματα και αντί αυτών θα έπαιρναν τις ασαφείς, παλλόμενες κι αμφίβολες μορφές των θεμελιωδών συστατικών από τα οποία αποτελούνται, quarks, χορδές, αρχέτυπα, όπως επιθυμείτε πείτε τα. Επίσης, οι αποστάσεις που αντιλαμβανόμαστε μεταξύ των πραγμάτων στον καθημερινό μας κόσμο, μπορεί κι αυτές να είναι μία ψευδαίσθηση ή κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες θα μπορούσαν να 'αρθούν', καθώς σ' ένα κόσμο περισσοτέρων διαστάσεων αυτές οι αποστάσεις θα μπορούσαν να ανήκουν σε γειτονικά, εφαπτόμενα θα λέγαμε, σημεία.
Επιπλέον, αν το σύμπαν ήταν κάποτε μεγάλο όσο και ένα σημείο, μια μαύρη ή, τέλος πάντων οποιουδήποτε χρώματος, οπή, τότε θα ήταν ενδιαφέρον να 'σκύβαμε' μέσα σ' αυτήν την αρχέγονη 'ενδομήτρια' κατάσταση, όπου όλα τα πράγματα ή τουλάχιστον όλα τα αρχικά συστατικά από τα οποία στη συνέχεια φτιάχτηκαν τα πράγματα, θα ήταν παρόντα. Τότε ίσως να διαπιστώναμε ότι τα διάφορα αντικείμενα της πραγματικότητας, όσο και οι σχέσεις μεταξύ τους ήταν τόσο διάχυτες και πληθωρικές, ώστε κάποτε ή κάτω από κάποιες ιδιαίτερες συνθήκες, παύουν να έχουν ξέχωρη ταυτότητα.
Θα καταλαβαίναμε τότε ότι αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητα, οι σχέσεις δηλαδή μεταξύ των πραγμάτων που την αποτελούνε, είναι μόνο μια πτυχή από όλους τους πιθανούς και δυνατούς τρόπους με τους οποίους μπορούμε να τη συνθέσουμε, να τη συνδυάσουμε και να την αντιμετωπίσουμε.
* Calabi-Yau manifold, από τα ονόματα των δημιουργών του, ένα 6-διάστατο πολύχωρο.)
https://christselentis.blogspot.com/2008_05_01_archive.html
Invisible Man
Ένα ακόμη παράδειγμα είναι ο παραπάνω πίνακας, όπου η αρχιτεκτονική και το ανάγλυφο σμίγουν, εκεί που είναι συγκεντρωμένος ο κόσμος, για να εμφανιστεί ένα τεράστιο κεφάλι. Χαρακτηριστικό σε αυτούς τους πίνακες είναι η τεχνική ενός 'δεύτερου' βάθους. Ο θεατής θα πρέπει να χρησιμοποιήσει όχι μόνο την προσεχτική παρατήρηση για να αντιληφθεί το τι βλέπει, αλλά θα πρέπει να εμπιστευτεί ολόκληρη την προεγκατεστημένη κι ενστικτώδη γνώση μέσα του, για το τι θα μπορούσε τελικά ν΄ αντιληφθεί, αποκωδικοποιώντας τις θεμελιώδεις, αρχέγονες και αλάνθαστες δομές από τις οποίες αποτελούνται όλα τα πράγματα του κόσμου, τ' αρχέτυπα.Πάντως, η κύρια ιδέα σε αυτούς τους πίνακες, σύμφωνα με την (παρανοϊκή-) κριτική μέθοδο, είναι ότι οι διάφορες αλληλοεπικαλυπτόμενες μορφές είναι εξίσου πραγματικές και με την έννοια των φυσικών σωμάτων αδιαχώριστες. Αυτό βέβαια φέρνει στο μυαλό τις σύγχρονες παραδοχές της φυσικής επιστήμης, ακριβώς για την αδιαιρετότητα των φυσικών διαδικασιών, καθώς και την αλληλοεπικάλυψη των κυματοσυναρτήσεων των πραγμάτων, καθώς, κβαντομηχανικά, όχι μόνο τα υποατομικά σωματίδια αλλά και τα μακροσκοπικά αντικείμενα είναι ουσιαστικά 'αποσυμφωνημένες' (decoherent) έστω κυματοσυναρτήσεις. Σύμφωνα με μία άλλη διατύπωση, τα πάντα είναι συχνότητες.
Αν μπορούσαμε να δούμε τα πράγματα από κοντά (από πολύ- πολύ κοντά), τότε ίσως θα έπαυαν να έχουν τα καθορισμένα διακριτά σχήματα και αντί αυτών θα έπαιρναν τις ασαφείς, παλλόμενες κι αμφίβολες μορφές των θεμελιωδών συστατικών από τα οποία αποτελούνται, quarks, χορδές, αρχέτυπα, όπως επιθυμείτε πείτε τα. Επίσης, οι αποστάσεις που αντιλαμβανόμαστε μεταξύ των πραγμάτων στον καθημερινό μας κόσμο, μπορεί κι αυτές να είναι μία ψευδαίσθηση ή κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες θα μπορούσαν να 'αρθούν', καθώς σ' ένα κόσμο περισσοτέρων διαστάσεων αυτές οι αποστάσεις θα μπορούσαν να ανήκουν σε γειτονικά, εφαπτόμενα θα λέγαμε, σημεία.
Επιπλέον, αν το σύμπαν ήταν κάποτε μεγάλο όσο και ένα σημείο, μια μαύρη ή, τέλος πάντων οποιουδήποτε χρώματος, οπή, τότε θα ήταν ενδιαφέρον να 'σκύβαμε' μέσα σ' αυτήν την αρχέγονη 'ενδομήτρια' κατάσταση, όπου όλα τα πράγματα ή τουλάχιστον όλα τα αρχικά συστατικά από τα οποία στη συνέχεια φτιάχτηκαν τα πράγματα, θα ήταν παρόντα. Τότε ίσως να διαπιστώναμε ότι τα διάφορα αντικείμενα της πραγματικότητας, όσο και οι σχέσεις μεταξύ τους ήταν τόσο διάχυτες και πληθωρικές, ώστε κάποτε ή κάτω από κάποιες ιδιαίτερες συνθήκες, παύουν να έχουν ξέχωρη ταυτότητα.
Θα καταλαβαίναμε τότε ότι αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητα, οι σχέσεις δηλαδή μεταξύ των πραγμάτων που την αποτελούνε, είναι μόνο μια πτυχή από όλους τους πιθανούς και δυνατούς τρόπους με τους οποίους μπορούμε να τη συνθέσουμε, να τη συνδυάσουμε και να την αντιμετωπίσουμε.
* Calabi-Yau manifold, από τα ονόματα των δημιουργών του, ένα 6-διάστατο πολύχωρο.)
https://christselentis.blogspot.com/2008_05_01_archive.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
19-05-09
18:01
Apparition of the Visage of Aphrodite of Cnide in a Landscape,1981.Εμφάνιση του Προσώπου της Αφροδίτης της Κνίδου σε ενα Τοπίο.
Το συγκεκριμένο έργο είναι επίσης γνωστό και ως ''Διάσπαση Οπτικής''.
Ένα απο τα τελευταία έργα του Dali.Ο ίδιος είχε διαισθανθεί οτι ο θάνατος πλησίαζε.Η κορυφή του τριγώνου (η οποία είναι επίπεδη και στην οποία συνήθως έχτιζαν ναούς) προέρχεται απο το Κρητικό ανάγλυφο της πυραμίδας του τάφου.Έχει σημασία θανάτου δηλαδη.
Το συγκεκριμένο έργο είναι επίσης γνωστό και ως ''Διάσπαση Οπτικής''.
Ένα απο τα τελευταία έργα του Dali.Ο ίδιος είχε διαισθανθεί οτι ο θάνατος πλησίαζε.Η κορυφή του τριγώνου (η οποία είναι επίπεδη και στην οποία συνήθως έχτιζαν ναούς) προέρχεται απο το Κρητικό ανάγλυφο της πυραμίδας του τάφου.Έχει σημασία θανάτου δηλαδη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
23-05-09
14:50
Όπως ίσως γνωρίζετε ο Νταλί υπήρξε και σκηνογράφος και γλύπτης κι επίσης κατασκευαστής κοσμημάτων κι άλλων διαφόρων ...τρισδιάστατων αντικειμένων, εκτός από εκπληκτικός ζωγράφος. Εδώ θα παραθέσω ένα δείγμα κι απ' αυτή τη δουλειά του, έτσι ώστε να υπάρχει μια πιο σφαιρική άποψη του σπάνιου ταλέντου αυτού του ανθρώπου. Υπενθυμίζω πως στη Πινακοθήκη υπάρχει βιογραφικό και δείγματα της ζωγραφικής του και μερικά ακόμα υπάρχουνε στο "Ο Dali & Εγώ" όπου κάθε κείμενό μου έχει κι ένα πίνακά του, που δεν υπάρχει μήτε κει, μήτε δω.
Φλεγόμενη Φιγούρα Σταυρός Αγγελικός
Φιγούρα Εσταυρωμένος Στον 'Αγιο Ιωάννη
Σκλάβα Της Μισελέν Διαστημικός Ελέφαντας
Δάντης Περσέας
Βασιλική Καρδιά Το Παπούτσι
Μπούστο Τζοέλα Λόυντ Γυμνό Στη Σκάλα
Ανθρωπόμορφη Σκύλα Υστερική Αφροδίτη Μήλου
Κάλυκας Ζωής Εμμονή Μνήμης
Αλίκη Στη Θαυματοχώρα
Αποκάλυψη Ιωάννη
Αναδρομική Γυναίκα
Διόσκουροι
Γυποφτερωτός Ίππος
Ιησούς Στρεφόμενος
Κάλυμμα
Κύκλωπας
Νεκρική Μάσκα Ναπολέοντα
Νεκρική Μάσκα Ναπολέοντα (Ρινόκερως)
Ρινόκερως
Ρινόκερως Με Δαντέλα
https://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=1184
Φλεγόμενη Φιγούρα Σταυρός Αγγελικός
Φιγούρα Εσταυρωμένος Στον 'Αγιο Ιωάννη
Σκλάβα Της Μισελέν Διαστημικός Ελέφαντας
Δάντης Περσέας
Βασιλική Καρδιά Το Παπούτσι
Μπούστο Τζοέλα Λόυντ Γυμνό Στη Σκάλα
Ανθρωπόμορφη Σκύλα Υστερική Αφροδίτη Μήλου
Κάλυκας Ζωής Εμμονή Μνήμης
Κάλυμμα
Νεκρική Μάσκα Ναπολέοντα
Νεκρική Μάσκα Ναπολέοντα (Ρινόκερως)
Ρινόκερως Με Δαντέλα
https://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=1184
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
24-05-09
01:25
Nature Morte Vivante(Living still Life),1956.Νεκρή Φύση σε Κίνηση .
Φαίνεται δε, ότι αν κάτι που θα έπρεπε να είναι νεκρό μοιάζει ζωντανό, μας τρομάζει περισσότερο από κάτι νεκρό που θα μπορούσε κάποτε να είναι ζωντανό. Αυτό που μας συγκλονίζει δηλαδή είναι η πιθανότητα να είναι ζωντανό κάτι που προηγουμένως θεωρούσαμε νεκρό. Παρότι θα μπορούσαμε με τις ώρες να μιλάμε για πράγματα που θα προκαλούσαν αυτό 'το ρίγος της εξωπραγματικότητας', εντούτοις εγώ προσωπικά σκοπεύω να κάνω ακριβώς το αντίθετο. Θα χρησιμοποιήσω για άλλη μια φορά την 'αρχή της απλούστερης δυνατής σκέψης' που πρόσφατα ανακάλυψα και πολύ μου άρεσε, για να κατανοήσουμε μαζί τι είναι τελικά ζωντανό και τι νεκρό.
Ένα δέντρο που κουνάει τα κλαριά του έξω από το παράθυρο. Θα φταίει ο άνεμος, λέμε για να καθησυχαστούμε. Μια παιδική κούκλα που ξαφνικά 'παίρνει μπρος', στριφογυρνάει το κεφάλι της και κάτι μας λέει. Θα ήταν δυνατό ετούτο το κατασκεύασμα να είναι ζωντανό και να έρθει να μας πνίξει; Κάτσε για καλό και για κακό να τη βάλω μέσα στο ντουλάπι. Από την άλλη μεριά, τα πράγματα που δεν κινούνται, τα θεωρούμε νεκρά. Ένα νεκρό ζώο για παράδειγμα στη μέση του δρόμου. Για κλώτσα το λίγο, να δεις αν είναι ζωντανό. Το δέντρο έξω από το παράθυρο σταμάτησε να κινείται. Είδες λοιπόν; Ο άνεμος έφταιγε. Μοιάζει ότι αυτό που ονομάζουμε ζωή ταυτίζεται κατά κάποιον τρόπο με την κίνηση. Ακόμη και η λέξη άνεμος παράγεται από την ίδια ρίζα με τις λέξεις anima, ψυχή και animation, κίνηση. Βλέπουμε δηλαδή ότι η σύνδεση που κάνουμε ανάμεσα στην κίνηση και στη ζωή γίνεται μες το μυαλό μας αυτόματα και στηρίζεται μάλιστα από το ίδιο το λεξιλόγιό μας. Εντούτοις, με μια δεύτερη σκέψη θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχουν πράγματα που κινούνται, αλλά δεν είναι ζωντανά. Μια μπάλα που κυλάει στο δρόμο, μια πέτρα που πέφτει από κάποια κατολίσθηση, τα σύννεφα που τρέχουν στον ουρανό, τα φύλλα των δέντρων που παίρνει ο αέρας. Από την άλλη μεριά υπάρχουν πράγματα ζωντανά που δεν κινούνται. Τα δέντρα είναι ζωντανά. Ένας ανάπηρος άνθρωπος σε ακινησία είναι ζωντανός. Μπορούμε να μείνουμε ακίνητοι και παρόλα αυτά να συνεχίσουμε να ζούμε, παρότι θα μας πιάσει σύντομα υπερκινητικότητα! Επομένως η κίνηση δεν είναι ούτε αναγκαία ούτε ικανή συνθήκη για να υπάρξει ζωή. Εάν όμως η κίνηση δεν είναι η βασική συνθήκη της ζωής τότε τι είναι; Τι είναι αυτό που βρίσκεται αμέσως πριν από την κίνηση. Πιθανώς είναι λειτουργίες που εμπεριέχουν τη ζωή, χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποιο είδος μετατόπισης. Η αναπνοή είναι ένα δείγμα, οι χτύποι της καρδιάς επίσης. Τι κρύβεται όμως πίσω από την αναπνοή, από αυτήν την 'ζωντανή δόνηση'. Μήπως αντί για την αλλαγή της θέσης, δηλαδή την κίνηση, είναι η αλλαγή της κατάστασης που κρίνει αν ένα πράγμα είναι ζωντανό; Ούτε και τώρα καταλήξαμε στο γνώρισμα της ζωής, γιατί ένα μπαλόνι που φουσκώνει και ξεφουσκώνει δεν αναπνέει, άρα δεν είναι και ζωντανό. Επίσης το νερό που μεταβάλλεται από υγρό σε αέριο ούτε και αυτό είναι ζωντανό.
Βρισκόμαστε κοντά στο σημείο απ' όπου αρχίζει κάτι να είναι ζωντανό. Η καταλληλότερη λέξη που βρίσκω και η οποία εμπεριέχει, δυνητικά τουλάχιστον, τόσο την κίνηση, όσο και την αλλαγή καταστάσεων είναι ο μεταβολισμός. Η αρχή της ζωής βρίσκεται εκεί, στην πρώτη χημική ή καλύτερα στην πρώτη βιολογική αντίδραση. Όχι χημική γιατί και το διοξείδιο του άνθρακα λόγου χάρη παράγεται από τη χημική αντίδραση οξυγόνου και άνθρακα, αλλά το διοξείδιο του άνθρακα δεν είναι ζωντανό. Η πρώτη βιολογική όμως αντίδραση είναι αναγκαία συνθήκη για να ξεκινήσει η ζωή. Οτιδήποτε είναι ζωντανό, έχει το γνώρισμα της βιολογικής αντίδρασης, εννοώντας ένα σύνολο απαραίτητων οργανικών μορίων ώστε να ξεκινήσει η ζωή. Γιατί είναι λάθος να πούμε ότι μία βιολογική ένωση είναι αυτή από την οποία προέρχονται όλες οι επόμενες που μαζί συνιστούν το φαινόμενο της ζωής. Ο μεταβολισμός λοιπόν είναι το κύριο χαρακτηριστικό της ζωής. Ό,τι μεταβολίζεται είναι και ζωντανό. Οτιδήποτε χρειάζεται τροφή, την οποία και μετατρέπει σε κίνηση, σκέψη, ευχαρίστηση είναι ζωντανό. Είναι πράγματι το πώς έτσι απλά και μ' εκπληκτικό τρόπο ξεκινάει η ζωή. Είναι απαραίτητα μόνο η ύπαρξη ύλης, γιατί μία από τις θεμελιώδεις ιδιότητες της ύλης είναι αυτή της αυτούσιας οργάνωσης. Αν πάρετε φορτία, μικρά δηλαδή φορτισμένα σώματα και τα ανακατώσετε κοντά το ένα στο άλλο, θα δείτε γρήγορα να διευθετούν τις θέσεις μεταξύ τους και με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, παρότι αρχικά η όλη κατάσταση θα μοιάζει χαοτική. Έτσι είναι και η ζωή. Εμπεριέχει ως κυρίαρχη ιδιότητα αυτήν της ύλης από την οποία αποτελείται, την ιδιότητα της αυτούσιας οργάνωσης. Αποφεύγω βέβαια να πω αυτόβουλη, γιατί η βούληση θεωρείται ανθρώπινο προνόμιο, αν και πιθανώς αδίκως.
Βρήκαμε την αναγκαία προϋπόθεση να είναι κάτι ζωντανό. Ζωντανό καλούμε αυτό που μπορεί να καθορίσει τις μεταβολικές του διαδικασίες από μόνο του, συνειδητά ή ενστικτωδώς. Πιο απλά, ζωντανό είναι ότι μεταβολίζεται. Ένας βράχος δεν είναι ζωντανός, γιατί η μετατροπή του σε άμμο γίνεται εξωγενώς (π.χ. κύματα της θάλασσας), χωρίς ο ίδιος να μπορεί να κάνει τίποτε για ανανέωση των φθαρμένων του τμημάτων, πέρα βέβαια του γεγονότος ότι ο βράχος δεν έχει μεταβολισμό. Ένα δέντρο βεβαίως είναι ζωντανό, ανεξάρτητα του γεγονότος ότι δεν κινείται, αφού μπορεί και καθορίζει τις λειτουργίες του από μόνο του, παίρνοντας τροφή και ενέργεια από το περιβάλλον. Μια κούκλα δεν είναι ζωντανή, γιατί παρότι ίσως κινείται και 'μιλάει', εντούτοις δεν έχει σάρκα, αίμα, κόκαλα και προπαντός δεν έχει τις βιολογικές μεταβολικές διαδικασίες απαραίτητες για την παραγωγή αυτόνομης κίνησης, σκέψης, αισθημάτων και συναισθημάτων. Μπορεί όμως άραγε, για να εξαντλήσουμε όλα τα περιθώρια του ορισμού μας, κάτι να είναι ζωντανό χωρίς να είναι βιολογικό; Αν δηλαδή οι βιολογικοί παράγοντες είναι αναγκαίοι για τη δημιουργία ζωής, είναι και ικανοί; Ένας πειραματικός σωλήνας γεμάτος με βιολογικές ενώσεις είναι ζωντανός; Μάλλον όχι. Αν λοιπόν ο μεταβολισμός, με την έννοια των βιολογικών διεργασιών, είναι μια συνθήκη για τη ζωή αναγκαία αλλά όχι ικανή, τότε τι είναι αυτό που καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο οι συγκεκριμένοι βιολογικοί παράγοντες οργανώνονται και 'συμπυκνώνονται' ώστε ν' αρχίσει κάτι να είναι ζωντανό; Υπάρχει κάτι που ξεχάσαμε; Πού βρήκε η ύλη όλες τις αρχικές πληροφορίες; Από πού προήλθαν οι εντολές για το πώς τα συστατικά της ύλης θα συσπειρώνονταν για να διαμορφώσουν τα πρώτα αστέρια μέσα στο σύμπαν από το θάνατο των οποίων προήλθαν όλα τα βαριά στοιχεία της φύσης απαραίτητα για τη δόμηση πολύπλοκων βιομορίων; Γιατί θα έχουμε όλοι ακούσει ότι είμαστε πλασμένοι από αστρόσκονη, συντρίμμια δηλαδή υπερκαινοφανών ήλιων (super novae) που εξερράγησαν σκορπώντας μέσα στο σύμπαν τα υλικά τους. Πώς ήξεραν τ' αστέρια πώς να συγκροτηθούν και πότε και πώς να πεθάνουν; Η ψυχή, τελικά, τι ρόλο παίζει στην όλη διαδικασία; Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα λόγια του Breton από τη 'Nadja', που λέει: "Ποιος είμαι, αν όχι αυτός που στοιχειώνω;" Γιατί πράγματι η ζωή και οι διαδικασίες της μοιάζουν να οδηγούνται από εξωτερικούς παράγοντες, οι οποίοι δεν είναι ούτε απτοί ούτε ζωντανοί. Οι φυσικές δυνάμεις είναι φαντάσματα. Τους χτύπους της καρδιάς μας φαίνεται να τους καθορίζει ένας άγνωστης προέλευσης και ταυτότητας ρυθμός. Άλλωστε και οι ίδιες μας οι σκέψεις και τα συναισθήματα δείχνουν να εξουσιάζονται, να καταλαμβάνονται από παράγοντες που δεν έχουν κανένα χαρακτηριστικό του ζωντανού. Άραγε οι ελπίδες, ο φόβος, η φιλοδοξία, το κυνήγι της ευτυχίας και της ηδονής, οι θεοί και οι δαίμονες που υπάρχουν για να μας καταδικάζουν ή να μας λυτρώνουν, οι επιταγές του παρελθόντος και της ανθρώπινης ιστορίας, όλα αυτά δεν είναι φαντάσματα που παρακολουθούν και βρίσκονται πίσω από την καθημερινή μας ζωή; Μοιάζει ότι αυτή η ζωή με τη σειρά της προήλθε από τη νεκρή φύση, από τον κόσμο των πνευμάτων. Ίσως γι' αυτό αντιμέτωποι με το δίλημμα να κάτι είναι ζωντανό ή νεκρό να μας πιάνει ένα ρίγος 'παραδοξότητας', γιατί κάπου μέσα μας έχουμε τη βαθύτερη πεποίθηση αυτής της πληροφορίας για την καταγωγή μας από τον κόσμο των νεκρών. Φαίνεται ότι είμαστε οι ζωντανοί απόγονοι κάποιων φυσικών δυνάμεων-πνευμάτων. Αυτό όμως δεν αναιρεί την ισχύ ούτε τη συμμετρία του συλλογισμού μας. Ένα πιθάρι, ένα πήλινο ομοίωμα του ανθρώπου που κάποιος 'φυσάει' μέσα του ψυχή, γίνεται ζωντανό; Προφανώς, όσο κι αν φυσήξετε μέσα σ' ένα πυθάρι δε θα το ζωντανέψετε ποτέ, εκτός μέσα στην αφελή φαντασία. Άλλωστε κι αυτή η ίδια η ψυχή δεν είναι ζωντανή, αφού δεν μεταβολίζεται, δεν έχει καν την ικανότητα της αυτόβουλης ή γενικότερα της αυτούσιας οργάνωσης. Ακόμη και ο Θεός με αυτήν την έννοια δεν είναι ζωντανός, τα πνεύματα, η ίδια μας η σκέψη δεν είναι ζωντανή. Η σκέψη μας, μαζί με όλα τα προαναφερθέντα δημιουργήματά της είναι 'νεκρή', με την έννοια ότι δεν φοβάται, δεν πονάει, δεν επιθυμεί, ούτε καν σκέφτεται από μόνη της. Οι λειτουργίες του ανθρώπου ως βιολογικού συνόλου είναι που παράγουν όλες τις ανάγκες, τις σκέψεις και τα συναισθήματα, όλες δηλαδή αυτές τις διαδικασίες, που έξω από το 'βιολογικό ζωντανό συνονθύλευμα' που ονομάζουμε 'εαυτό' ούτε καν υφίστανται.
Ό,τι μεταβολίζεται είναι ζωντανό και αντίστροφα. Από εκεί και πέρα διαφέρει ο βαθμός της οργάνωσης. Ένα έμβρυο για παράδειγμα είναι ζωντανό ακόμη και στο στάδιο του γονιμοποιημένου ωάριου. Ακόμη και το αγονιμοποίητο ωάριο ή το σπερματοζωάριο είναι ζωντανά με την έννοια ότι φέρουν μέσα τους όλες τις απαραίτητες πληροφορίες σχετικά με τις μεταβολικές διαδικασίες της ζωής. Μόνο που στην πραγματικότητα, αυτές οι φυσικές δυνάμεις ήταν απόρροια των βασικών ιδιοτήτων της ύλης, από τις οποίες και οι φυσικές δυνάμεις προέκυψαν ως αποτέλεσμα. Πριν από την ύλη δεν υπάρχει τίποτε. Ακόμη και το τίποτε θα αποτελείται από τη δική του 'σκοτεινή ύλη', με τις ίδιες ή άλλες ιδιότητες. Παρεμπιπτόντως ακόμη και η ενέργεια είναι μία ιδιότητα της ύλης. Ακόμη κι αυτό που ονομάζουμε συνείδηση, στα πλαίσια της οποίας ισχύει ο συλλογισμός 'ζω σημαίνει σκέφτομαι', είναι αποτέλεσμα της διαδικασίας της ζωής. Γιατί προφανώς ο προηγούμενος συλλογισμός είναι μια διπλή ταυτολογία: 'Οι νεκροί δεν σκέφτονται'. Σε τελική ανάλυση ο ουρανός είναι γαλάζιος γιατί η ατμόσφαιρα σκεδάζει κυρίως αυτό το χρώμα. Ο ουρανός δεν ξέρει τίποτε, εμείς το γνωρίζουμε γιατί είμαστε ζωντανοί και στην πορεία της ζωής μας αποκτήσαμε επιπλέον γνώσεις. Αν βέβαια δεν υπήρχε ουρανός, θάλασσα, φύση και βιομόρια, εμείς, έτσι κι αλλιώς, ούτε κάποιος άλλος, δε θα ήμασταν εδώ για να το συζητάμε. Αν δεν υπήρχαμε εμείς δε θα υπήρχε ούτε και αυτό το αίσθημα ή συναίσθημα του ανοικείου. Φαίνεται δηλαδή ότι η ίδια η ζωή, η ορμή και οι δυνάμεις που εμπεριέχει, δημιουργεί και όλα τα πλάσματα της φαντασίας, τα οποία βεβαίως μπορούν να την οδηγούν σ' ένα επίπεδο πιο πνευματικό, αλλά που η ίδια η ζωή δεν παύει, και δεν μπορεί να πάψει, να θυμάται ότι τα πλάθει και τα ελέγχει.
https://christselentis.blogspot.com/2008/05/blog-post_07.html
Φαίνεται δε, ότι αν κάτι που θα έπρεπε να είναι νεκρό μοιάζει ζωντανό, μας τρομάζει περισσότερο από κάτι νεκρό που θα μπορούσε κάποτε να είναι ζωντανό. Αυτό που μας συγκλονίζει δηλαδή είναι η πιθανότητα να είναι ζωντανό κάτι που προηγουμένως θεωρούσαμε νεκρό. Παρότι θα μπορούσαμε με τις ώρες να μιλάμε για πράγματα που θα προκαλούσαν αυτό 'το ρίγος της εξωπραγματικότητας', εντούτοις εγώ προσωπικά σκοπεύω να κάνω ακριβώς το αντίθετο. Θα χρησιμοποιήσω για άλλη μια φορά την 'αρχή της απλούστερης δυνατής σκέψης' που πρόσφατα ανακάλυψα και πολύ μου άρεσε, για να κατανοήσουμε μαζί τι είναι τελικά ζωντανό και τι νεκρό.
Ένα δέντρο που κουνάει τα κλαριά του έξω από το παράθυρο. Θα φταίει ο άνεμος, λέμε για να καθησυχαστούμε. Μια παιδική κούκλα που ξαφνικά 'παίρνει μπρος', στριφογυρνάει το κεφάλι της και κάτι μας λέει. Θα ήταν δυνατό ετούτο το κατασκεύασμα να είναι ζωντανό και να έρθει να μας πνίξει; Κάτσε για καλό και για κακό να τη βάλω μέσα στο ντουλάπι. Από την άλλη μεριά, τα πράγματα που δεν κινούνται, τα θεωρούμε νεκρά. Ένα νεκρό ζώο για παράδειγμα στη μέση του δρόμου. Για κλώτσα το λίγο, να δεις αν είναι ζωντανό. Το δέντρο έξω από το παράθυρο σταμάτησε να κινείται. Είδες λοιπόν; Ο άνεμος έφταιγε. Μοιάζει ότι αυτό που ονομάζουμε ζωή ταυτίζεται κατά κάποιον τρόπο με την κίνηση. Ακόμη και η λέξη άνεμος παράγεται από την ίδια ρίζα με τις λέξεις anima, ψυχή και animation, κίνηση. Βλέπουμε δηλαδή ότι η σύνδεση που κάνουμε ανάμεσα στην κίνηση και στη ζωή γίνεται μες το μυαλό μας αυτόματα και στηρίζεται μάλιστα από το ίδιο το λεξιλόγιό μας. Εντούτοις, με μια δεύτερη σκέψη θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχουν πράγματα που κινούνται, αλλά δεν είναι ζωντανά. Μια μπάλα που κυλάει στο δρόμο, μια πέτρα που πέφτει από κάποια κατολίσθηση, τα σύννεφα που τρέχουν στον ουρανό, τα φύλλα των δέντρων που παίρνει ο αέρας. Από την άλλη μεριά υπάρχουν πράγματα ζωντανά που δεν κινούνται. Τα δέντρα είναι ζωντανά. Ένας ανάπηρος άνθρωπος σε ακινησία είναι ζωντανός. Μπορούμε να μείνουμε ακίνητοι και παρόλα αυτά να συνεχίσουμε να ζούμε, παρότι θα μας πιάσει σύντομα υπερκινητικότητα! Επομένως η κίνηση δεν είναι ούτε αναγκαία ούτε ικανή συνθήκη για να υπάρξει ζωή. Εάν όμως η κίνηση δεν είναι η βασική συνθήκη της ζωής τότε τι είναι; Τι είναι αυτό που βρίσκεται αμέσως πριν από την κίνηση. Πιθανώς είναι λειτουργίες που εμπεριέχουν τη ζωή, χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποιο είδος μετατόπισης. Η αναπνοή είναι ένα δείγμα, οι χτύποι της καρδιάς επίσης. Τι κρύβεται όμως πίσω από την αναπνοή, από αυτήν την 'ζωντανή δόνηση'. Μήπως αντί για την αλλαγή της θέσης, δηλαδή την κίνηση, είναι η αλλαγή της κατάστασης που κρίνει αν ένα πράγμα είναι ζωντανό; Ούτε και τώρα καταλήξαμε στο γνώρισμα της ζωής, γιατί ένα μπαλόνι που φουσκώνει και ξεφουσκώνει δεν αναπνέει, άρα δεν είναι και ζωντανό. Επίσης το νερό που μεταβάλλεται από υγρό σε αέριο ούτε και αυτό είναι ζωντανό.
Βρισκόμαστε κοντά στο σημείο απ' όπου αρχίζει κάτι να είναι ζωντανό. Η καταλληλότερη λέξη που βρίσκω και η οποία εμπεριέχει, δυνητικά τουλάχιστον, τόσο την κίνηση, όσο και την αλλαγή καταστάσεων είναι ο μεταβολισμός. Η αρχή της ζωής βρίσκεται εκεί, στην πρώτη χημική ή καλύτερα στην πρώτη βιολογική αντίδραση. Όχι χημική γιατί και το διοξείδιο του άνθρακα λόγου χάρη παράγεται από τη χημική αντίδραση οξυγόνου και άνθρακα, αλλά το διοξείδιο του άνθρακα δεν είναι ζωντανό. Η πρώτη βιολογική όμως αντίδραση είναι αναγκαία συνθήκη για να ξεκινήσει η ζωή. Οτιδήποτε είναι ζωντανό, έχει το γνώρισμα της βιολογικής αντίδρασης, εννοώντας ένα σύνολο απαραίτητων οργανικών μορίων ώστε να ξεκινήσει η ζωή. Γιατί είναι λάθος να πούμε ότι μία βιολογική ένωση είναι αυτή από την οποία προέρχονται όλες οι επόμενες που μαζί συνιστούν το φαινόμενο της ζωής. Ο μεταβολισμός λοιπόν είναι το κύριο χαρακτηριστικό της ζωής. Ό,τι μεταβολίζεται είναι και ζωντανό. Οτιδήποτε χρειάζεται τροφή, την οποία και μετατρέπει σε κίνηση, σκέψη, ευχαρίστηση είναι ζωντανό. Είναι πράγματι το πώς έτσι απλά και μ' εκπληκτικό τρόπο ξεκινάει η ζωή. Είναι απαραίτητα μόνο η ύπαρξη ύλης, γιατί μία από τις θεμελιώδεις ιδιότητες της ύλης είναι αυτή της αυτούσιας οργάνωσης. Αν πάρετε φορτία, μικρά δηλαδή φορτισμένα σώματα και τα ανακατώσετε κοντά το ένα στο άλλο, θα δείτε γρήγορα να διευθετούν τις θέσεις μεταξύ τους και με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, παρότι αρχικά η όλη κατάσταση θα μοιάζει χαοτική. Έτσι είναι και η ζωή. Εμπεριέχει ως κυρίαρχη ιδιότητα αυτήν της ύλης από την οποία αποτελείται, την ιδιότητα της αυτούσιας οργάνωσης. Αποφεύγω βέβαια να πω αυτόβουλη, γιατί η βούληση θεωρείται ανθρώπινο προνόμιο, αν και πιθανώς αδίκως.
Βρήκαμε την αναγκαία προϋπόθεση να είναι κάτι ζωντανό. Ζωντανό καλούμε αυτό που μπορεί να καθορίσει τις μεταβολικές του διαδικασίες από μόνο του, συνειδητά ή ενστικτωδώς. Πιο απλά, ζωντανό είναι ότι μεταβολίζεται. Ένας βράχος δεν είναι ζωντανός, γιατί η μετατροπή του σε άμμο γίνεται εξωγενώς (π.χ. κύματα της θάλασσας), χωρίς ο ίδιος να μπορεί να κάνει τίποτε για ανανέωση των φθαρμένων του τμημάτων, πέρα βέβαια του γεγονότος ότι ο βράχος δεν έχει μεταβολισμό. Ένα δέντρο βεβαίως είναι ζωντανό, ανεξάρτητα του γεγονότος ότι δεν κινείται, αφού μπορεί και καθορίζει τις λειτουργίες του από μόνο του, παίρνοντας τροφή και ενέργεια από το περιβάλλον. Μια κούκλα δεν είναι ζωντανή, γιατί παρότι ίσως κινείται και 'μιλάει', εντούτοις δεν έχει σάρκα, αίμα, κόκαλα και προπαντός δεν έχει τις βιολογικές μεταβολικές διαδικασίες απαραίτητες για την παραγωγή αυτόνομης κίνησης, σκέψης, αισθημάτων και συναισθημάτων. Μπορεί όμως άραγε, για να εξαντλήσουμε όλα τα περιθώρια του ορισμού μας, κάτι να είναι ζωντανό χωρίς να είναι βιολογικό; Αν δηλαδή οι βιολογικοί παράγοντες είναι αναγκαίοι για τη δημιουργία ζωής, είναι και ικανοί; Ένας πειραματικός σωλήνας γεμάτος με βιολογικές ενώσεις είναι ζωντανός; Μάλλον όχι. Αν λοιπόν ο μεταβολισμός, με την έννοια των βιολογικών διεργασιών, είναι μια συνθήκη για τη ζωή αναγκαία αλλά όχι ικανή, τότε τι είναι αυτό που καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο οι συγκεκριμένοι βιολογικοί παράγοντες οργανώνονται και 'συμπυκνώνονται' ώστε ν' αρχίσει κάτι να είναι ζωντανό; Υπάρχει κάτι που ξεχάσαμε; Πού βρήκε η ύλη όλες τις αρχικές πληροφορίες; Από πού προήλθαν οι εντολές για το πώς τα συστατικά της ύλης θα συσπειρώνονταν για να διαμορφώσουν τα πρώτα αστέρια μέσα στο σύμπαν από το θάνατο των οποίων προήλθαν όλα τα βαριά στοιχεία της φύσης απαραίτητα για τη δόμηση πολύπλοκων βιομορίων; Γιατί θα έχουμε όλοι ακούσει ότι είμαστε πλασμένοι από αστρόσκονη, συντρίμμια δηλαδή υπερκαινοφανών ήλιων (super novae) που εξερράγησαν σκορπώντας μέσα στο σύμπαν τα υλικά τους. Πώς ήξεραν τ' αστέρια πώς να συγκροτηθούν και πότε και πώς να πεθάνουν; Η ψυχή, τελικά, τι ρόλο παίζει στην όλη διαδικασία; Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα λόγια του Breton από τη 'Nadja', που λέει: "Ποιος είμαι, αν όχι αυτός που στοιχειώνω;" Γιατί πράγματι η ζωή και οι διαδικασίες της μοιάζουν να οδηγούνται από εξωτερικούς παράγοντες, οι οποίοι δεν είναι ούτε απτοί ούτε ζωντανοί. Οι φυσικές δυνάμεις είναι φαντάσματα. Τους χτύπους της καρδιάς μας φαίνεται να τους καθορίζει ένας άγνωστης προέλευσης και ταυτότητας ρυθμός. Άλλωστε και οι ίδιες μας οι σκέψεις και τα συναισθήματα δείχνουν να εξουσιάζονται, να καταλαμβάνονται από παράγοντες που δεν έχουν κανένα χαρακτηριστικό του ζωντανού. Άραγε οι ελπίδες, ο φόβος, η φιλοδοξία, το κυνήγι της ευτυχίας και της ηδονής, οι θεοί και οι δαίμονες που υπάρχουν για να μας καταδικάζουν ή να μας λυτρώνουν, οι επιταγές του παρελθόντος και της ανθρώπινης ιστορίας, όλα αυτά δεν είναι φαντάσματα που παρακολουθούν και βρίσκονται πίσω από την καθημερινή μας ζωή; Μοιάζει ότι αυτή η ζωή με τη σειρά της προήλθε από τη νεκρή φύση, από τον κόσμο των πνευμάτων. Ίσως γι' αυτό αντιμέτωποι με το δίλημμα να κάτι είναι ζωντανό ή νεκρό να μας πιάνει ένα ρίγος 'παραδοξότητας', γιατί κάπου μέσα μας έχουμε τη βαθύτερη πεποίθηση αυτής της πληροφορίας για την καταγωγή μας από τον κόσμο των νεκρών. Φαίνεται ότι είμαστε οι ζωντανοί απόγονοι κάποιων φυσικών δυνάμεων-πνευμάτων. Αυτό όμως δεν αναιρεί την ισχύ ούτε τη συμμετρία του συλλογισμού μας. Ένα πιθάρι, ένα πήλινο ομοίωμα του ανθρώπου που κάποιος 'φυσάει' μέσα του ψυχή, γίνεται ζωντανό; Προφανώς, όσο κι αν φυσήξετε μέσα σ' ένα πυθάρι δε θα το ζωντανέψετε ποτέ, εκτός μέσα στην αφελή φαντασία. Άλλωστε κι αυτή η ίδια η ψυχή δεν είναι ζωντανή, αφού δεν μεταβολίζεται, δεν έχει καν την ικανότητα της αυτόβουλης ή γενικότερα της αυτούσιας οργάνωσης. Ακόμη και ο Θεός με αυτήν την έννοια δεν είναι ζωντανός, τα πνεύματα, η ίδια μας η σκέψη δεν είναι ζωντανή. Η σκέψη μας, μαζί με όλα τα προαναφερθέντα δημιουργήματά της είναι 'νεκρή', με την έννοια ότι δεν φοβάται, δεν πονάει, δεν επιθυμεί, ούτε καν σκέφτεται από μόνη της. Οι λειτουργίες του ανθρώπου ως βιολογικού συνόλου είναι που παράγουν όλες τις ανάγκες, τις σκέψεις και τα συναισθήματα, όλες δηλαδή αυτές τις διαδικασίες, που έξω από το 'βιολογικό ζωντανό συνονθύλευμα' που ονομάζουμε 'εαυτό' ούτε καν υφίστανται.
Ό,τι μεταβολίζεται είναι ζωντανό και αντίστροφα. Από εκεί και πέρα διαφέρει ο βαθμός της οργάνωσης. Ένα έμβρυο για παράδειγμα είναι ζωντανό ακόμη και στο στάδιο του γονιμοποιημένου ωάριου. Ακόμη και το αγονιμοποίητο ωάριο ή το σπερματοζωάριο είναι ζωντανά με την έννοια ότι φέρουν μέσα τους όλες τις απαραίτητες πληροφορίες σχετικά με τις μεταβολικές διαδικασίες της ζωής. Μόνο που στην πραγματικότητα, αυτές οι φυσικές δυνάμεις ήταν απόρροια των βασικών ιδιοτήτων της ύλης, από τις οποίες και οι φυσικές δυνάμεις προέκυψαν ως αποτέλεσμα. Πριν από την ύλη δεν υπάρχει τίποτε. Ακόμη και το τίποτε θα αποτελείται από τη δική του 'σκοτεινή ύλη', με τις ίδιες ή άλλες ιδιότητες. Παρεμπιπτόντως ακόμη και η ενέργεια είναι μία ιδιότητα της ύλης. Ακόμη κι αυτό που ονομάζουμε συνείδηση, στα πλαίσια της οποίας ισχύει ο συλλογισμός 'ζω σημαίνει σκέφτομαι', είναι αποτέλεσμα της διαδικασίας της ζωής. Γιατί προφανώς ο προηγούμενος συλλογισμός είναι μια διπλή ταυτολογία: 'Οι νεκροί δεν σκέφτονται'. Σε τελική ανάλυση ο ουρανός είναι γαλάζιος γιατί η ατμόσφαιρα σκεδάζει κυρίως αυτό το χρώμα. Ο ουρανός δεν ξέρει τίποτε, εμείς το γνωρίζουμε γιατί είμαστε ζωντανοί και στην πορεία της ζωής μας αποκτήσαμε επιπλέον γνώσεις. Αν βέβαια δεν υπήρχε ουρανός, θάλασσα, φύση και βιομόρια, εμείς, έτσι κι αλλιώς, ούτε κάποιος άλλος, δε θα ήμασταν εδώ για να το συζητάμε. Αν δεν υπήρχαμε εμείς δε θα υπήρχε ούτε και αυτό το αίσθημα ή συναίσθημα του ανοικείου. Φαίνεται δηλαδή ότι η ίδια η ζωή, η ορμή και οι δυνάμεις που εμπεριέχει, δημιουργεί και όλα τα πλάσματα της φαντασίας, τα οποία βεβαίως μπορούν να την οδηγούν σ' ένα επίπεδο πιο πνευματικό, αλλά που η ίδια η ζωή δεν παύει, και δεν μπορεί να πάψει, να θυμάται ότι τα πλάθει και τα ελέγχει.
https://christselentis.blogspot.com/2008/05/blog-post_07.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
28-05-09
17:55
Autumn Cannibalism,1936.Φθινοπωρινός Κανιβαλισμός
Όπως πολλοί καλλιτέχνες έτσι και ο Dali ήθελε να απεικονίσει τον πόλεμο και τις συνέπειες του σε αρκετα απο τα μεγάλα έργα του.Ο Φθινοπωρινός Κανιβαλισμός δημιουργήθηκε το 1936 την χρονιά που άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος στην Ισπανία.
Το έργο είναι μια υποβλητική εξήγηση του τρόμου και της καταστροφής του πολέμου, και επίσης σχολιάζει την μανιώδη φύση των σεξουαλικων σχέσεων.
Σε μια συρταριοθήκη πάνω,τοποθετημένη σε μια παραλία της Καταλωνιας κάθονται τα δυο μισά δυο ανθρώπων.(δυο μισα, πάνω μέρους του σώματος).Είναι τόσο περιπλεγμένα που ο θεατής πρέπει να κοιτάξει προσεκτικά για να βρεί ποιό χέρι ανήκει σε ποιό σώμα.Η μια φιγούρα κρατάει ενα πιρούνι το οποίο είναι στραμμενο προς στου άλλου το κεφάλι όσο εκείνο βυθίζει το κουτάλι
του στην μαλακή σάρκα.Ενα αδύναμο χέρι κρατάει ένα μαχαίρι το οποίο τεμαχίζει σε φέτες τον άλλο.Τα χωρίς χαρακτηριστικά κεφάλια τους έχουν συγχωνευτεί το ενα μέσα στο άλλο και η ατομικότητα τους είναι δυσδιάκριτη.
to be coninued...............
https://www.virtualdali.com/37CannibalismInAutumn.html
Όπως πολλοί καλλιτέχνες έτσι και ο Dali ήθελε να απεικονίσει τον πόλεμο και τις συνέπειες του σε αρκετα απο τα μεγάλα έργα του.Ο Φθινοπωρινός Κανιβαλισμός δημιουργήθηκε το 1936 την χρονιά που άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος στην Ισπανία.
Το έργο είναι μια υποβλητική εξήγηση του τρόμου και της καταστροφής του πολέμου, και επίσης σχολιάζει την μανιώδη φύση των σεξουαλικων σχέσεων.
Σε μια συρταριοθήκη πάνω,τοποθετημένη σε μια παραλία της Καταλωνιας κάθονται τα δυο μισά δυο ανθρώπων.(δυο μισα, πάνω μέρους του σώματος).Είναι τόσο περιπλεγμένα που ο θεατής πρέπει να κοιτάξει προσεκτικά για να βρεί ποιό χέρι ανήκει σε ποιό σώμα.Η μια φιγούρα κρατάει ενα πιρούνι το οποίο είναι στραμμενο προς στου άλλου το κεφάλι όσο εκείνο βυθίζει το κουτάλι
του στην μαλακή σάρκα.Ενα αδύναμο χέρι κρατάει ένα μαχαίρι το οποίο τεμαχίζει σε φέτες τον άλλο.Τα χωρίς χαρακτηριστικά κεφάλια τους έχουν συγχωνευτεί το ενα μέσα στο άλλο και η ατομικότητα τους είναι δυσδιάκριτη.
to be coninued...............
https://www.virtualdali.com/37CannibalismInAutumn.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
31-05-09
14:07
Μια τελευταία παράγραφος για το προηγούμενο έργο.
Κομμάτια σάρκας στο έργο συμβολίζουν τον θάνατο.Ο καλλιτέχνης με την εικόνα της σάρκας αφήνει ενα υπαινιγμό για την προσωρινή φύση της ζωής αλλα και για την κτηνώδη φύση των ανθρώπινων όντων.
Σε ενα κεφάλι πάνω βρίσκεται ενα μήλο που για τον dali αντιπροσωπεύει ενα αγώνα μεταξύ πατέρα και γιού(το μήλο είναι ο γιός, και ο πατέρας ο Γουλιέλμος Τέλλος) και κάτω απο τις φιγούρες υπάρχει ενα ξεφλουδισμένο μήλο το οποίο συμβολίζει την καταστροφή του γιου.
Κομμάτια σάρκας στο έργο συμβολίζουν τον θάνατο.Ο καλλιτέχνης με την εικόνα της σάρκας αφήνει ενα υπαινιγμό για την προσωρινή φύση της ζωής αλλα και για την κτηνώδη φύση των ανθρώπινων όντων.
Σε ενα κεφάλι πάνω βρίσκεται ενα μήλο που για τον dali αντιπροσωπεύει ενα αγώνα μεταξύ πατέρα και γιού(το μήλο είναι ο γιός, και ο πατέρας ο Γουλιέλμος Τέλλος) και κάτω απο τις φιγούρες υπάρχει ενα ξεφλουδισμένο μήλο το οποίο συμβολίζει την καταστροφή του γιου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
31-05-09
15:22
THE DISCOVERY OF AMERICA BY CHRISTOPHER COLUMBUS 1958-1959
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Χρήστες Βρείτε παρόμοια
-
Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:Tα παρακάτω 2 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
-
Φορτώνει...
