Υιοθεσίες εν καιρώ κρίσης …ή και όχι

[DreamsRevenge]

Μια ακόμα πλευρά του δράματος που ζει η Αϊτή μετά το μεγάλο σεισμό είναι το δράμα των παιδιών. Παιδιών τραυματισμένων, χαμένων από τους δικούς τους, ορφανών που το ξέρουν ή όχι, παιδιών που είναι μόνα τους.
Φυσικά οι οργανισμοί όπως η UNICEF ενθαρρύνουν το να μην απομακρυνθούν βιαστικά τα παιδιά από το περιβάλλον τους και βεβαίως να μην δοθούν για υιοθεσία αγνοώντας που βρίσκεται και αν είναι ζωντανή η οικογένεια τους.
Στη Γαλλία και την Ολλανδία έχουν ξεκινήσει διαδικασίες επιτάχυνσης των υιοθεσιών που ήταν ήδη σε εξέλιξη πριν το σεισμό και ήδη έχουν μεταφερθεί 30 παιδιά στη Γαλλία και 100 στην Ολλανδία. Παράλληλα παρόμοια επιτάχυνση διαδικασιών ξεκινάει στις ΗΠΑ.
Φυσικά υπάρχουν και απόπειρες παράνομης εξόδου παιδιών από τη χώρα που προορίζονται είτε για παράνομες υιοθεσίες είτε για ποιος ξέρει τι άλλο, όπως το γεγονός που δημοσιεύθηκε εδώ
Για τη Γαλλία ξέρω ότι οι υιοθεσίες παιδιών από διαφορετική ήπειρο είναι αρκετά συνήθεις. Οικογένειες πάππου προς πάππου Γάλλων που έχουν ήδη δικά τους παιδιά δε διστάζουν να ανοίξουν την αγκαλιά τους σε παιδάκια από την Άπω Ανατολή, την Αφρική ή τις πρώην αποικίες.
Ας δούμε ένα ερώτημα. (Υποθετικό φυσικά γιατί επί του παρόντος ούτε τα δικά μας μπορούμε να μεγαλώσουμε…)
Θα μπορούσε ποτέ η ελληνική κοινωνία και η μκρογραφία της ελληνική οικογένεια να ανοιχτεί σε μια τέτοια «περιπέτεια»?
Πόσο ανθεκτικά είναι τα στεγανά της νοοτροπίας μας? Οικογενειακής, κοινωνικής, φυλετικής, εθνικής?
Θα έφτανε ποτέ η οικογένεια του θείου ή εξαδέλφου Κώστα να εμφανιστεί στο γάμο της Κατερινούλας με τον Γιαννάκη, την Ελενίτσα και την πιο καφέ, ή πιο κίτρινη Αθηνούλα χωρίς να τη σχολιάσει όόόλη η δεξίωση μετά?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

Τούτον τον καιρό, τον μόνο που θα υιοθετούσα (απ΄την αϊτεινή Ελλάδα φερειπείν!) είναι ο Σιντάκος μας!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Τώρα θα γενικεύσω αλλά με αυτά που λες μου ήρθε μια σκέψη: μέχρι πότε κάποια πράγματα που είναι πια δεδομένα στην ελληνική κοινωνία - και βλέπουμε οτι δε βγαίνουν σε καλό - θα παραμείνουν δεδομένα εν γνώσει μας; Στην πράξη δηλαδή, αυτό που είπες: πας σε ένα γάμο και θα σχολιάσουν όλοι το οτι έφερες μαζί σου κάποιον πχ, πώς είναι αυτός ο κάποιος, τι φοράς, πάχυνες, γέρασες κλπ κλπ που εντάξει δε λέω, είναι στη φύση του ανθρώπου να σχολιάσει, αλλά να κατακρίνει κιόλας; Έκανες παιδί εκτός γάμου; Σε κατακρίνουν. Δουλεύεις νύχτα; Σε κατακρίνουν. Δηλαδή αυτά τα στερεότυπα που ξέρετε, συζητάμε σε μια παρέα γελώντας "ε εντάξει ξέρεις τώρα, στην Ελλάδα είμαστε" με εκνευρίζουν. Ως πότε θα τα παίρνουμε στα αστεία; Αλλά ίσως αυτό είναι άλλο θέμα.

Εγώ προσωπικά άνετα θα το έκανα. Θα εξέταζα βέβαια όλες τις παραμέτρους όπως κι αν σκεφτόμουν να κάνω δικό μου παιδί, δηλαδή τα οικονομικά, αν μπορώ να είμαι κοντά του, αν θα με βοηθήσει κάποιος σε περίπτωση ανάγκης κλπ. Και οι ξάδελφοι κι οι θειάδες κι οι κουμπάροι στο γάμο θα έπρεπε να είναι περήφανοι που έκανα αυτήν την πράξη κι όχι να με κατακρίνουν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.