Υπάρχει ιεραρχία στο θάνατο αγαπημένων προσώπων;

[]ifrit[]

υπάρχουν και χειρότερα!

Υπάρχει ιεραρχία στο θάνατο αγαπημένων προσώπων;
Σίγουρα είναι ό,τι χειρότερο να χάνει ένας γονιός το παιδί του, αλλά στο θάνατο δε νομίζω να υπάρχουν διαβαθμήσεις. Και από τη στιγμή που σου συμβαίνει κάτι άσχημο, αυτό είναι και τέλειωσε, τα χειρότερα δε πρέπει να σε απασχολούν σε μια τέτοια φάση. Το ότι δε πέθανε ένας νεότερος δεν είναι λόγος να απαλύνει ο πόνος για κάποιον μεγαλύτερο σε ηλικία που έφυγε απ' την ζωή.
Συγγνώμη βρε κουε μου, πάντα μου χτυπάει άσχημα αυτή η φράση

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Κακή Επιρροή]

φυσικά και υπάρχουν ιεραρχίες ifrit μου ακόμα και στον πόνο ακόμα και στην απώλεια....
ναι φυσικά και πονάει η travel... πάρα πολύ πονάει... το ξέρω πάρα πολύ καλά αυτό, πίστεψε με....
ομως ναι, υπάρχουν ιεραρχίες ακόμα και στον πόνο και στον θάνατο!

αν υπάρχουν μανάδες που συνεχίζουν και ζουν την ζωή τους ακόμα και μετά την απώλεια του παιδιού τους, τότε σίγουρα και εγώ και η τράβελ κι ο οποιοσδήποτε που έχασε ένα αγαπημένο του πρόσωπο, σαφως και μπορουν να σηκώσουν το ανάστημα τους απέναντι στον πονο!
όλα είναι μέσα στο μυαλό μας ifrit.. και όσο σπαστικό κι αν είναι ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ!
και δεν το λέμε αυτο για να χρυσωσουμε το χάπι σε αυτον που πονάει αλλά γιατί ειναι καλυτερα να ερθει αντιμετωπος με την πραγματικοτητα οποια κι αν ειναι οσο κι αν ποναει


Αν μη τι άλλο, φαντάζομαι οτι ειναι ξεκάθαρες ποιες ειναι οι προθέσεις μου

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[]ifrit[]

Δεν έθιξα τις προθέσεις σου, αλίμονο
Σου το είπα και πριν, αυτή η φράση μου χτυπάει στο μάτι.
Είναι σαν να έρθει ο άλλος που έχασε πχ το χέρι του σε ατύχημα, ή απέκτησε κάποια άλλη αναπηρία και να σου πει "Ευχαριστώ το Θεό που μου πήρε μόνο το ένα χέρι"
Το έχω ακούσει αυτό και είναι ό,τι πιο κακομοίρικο μου έχουν πει.
Επειδή είμαι ήδη off-topic, απλά στη θέση της travel δε θα μου έφτιαχνε την διάθεση αν μου έλεγε κάποιος τα χειρότερα.
Case closed.



Υ.Γ:Προφανώς δε χαρακτηρίζει μια αναπηρία έναν άνθρωπο ούτε κατά το έλαχιστο, απλά το παράδειγμα σχολίαζω

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Κακή Επιρροή]

να λοιπόν ένα ωραίο θέμα
πάρε κόσμε ένα σπλιτ και απάντα χωρίς φόβο και στην δημοσκόπιση (είναι κρυφη)


τι λέτε λοιπόν? υπάρχει ιεραρχία στον θάνατο και στον πόνο?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[]ifrit[]

Οχι, και δεν λέω ότι βιώνουμε τον κάθε θάνατο αγαπημένου προσώπο με τον ίδιο πόνο και την ίδια θλίψη, απλά πιστεύω δεν μπορούν να μετρηθούν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Κακή Επιρροή]

να μετρηθουν όχι... να συγκριθούν όμως?
πόνος απώλειας αγαπημένου προσώπου ο ένας..... πόνος απώλειας αγαπημένου προσώπου και ο άλλος....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[]ifrit[]

Ιεραρχία είναι κάτι σε φάση:
1.Παιδί
2.Αδερφός



....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Κακή Επιρροή]

ακριβως.....



εγώ λοιπόν λέω ότι όταν πεθαίνει ένα δικό σου άτομο ΦΥΣΙΚΑ και πονας πολύ αλλά....

1. αν πεθάνει το παιδί σου είναι το τοπ
2. αν πεθάνει ο γονιός σου είναι το δεύτερο
3. αν πεθάνει ο/η αδερφός σου είνατι μετά (δεν είμαι σίγουρη πάει και πριν ίσως)
4. αν πεθάνει ο σύντροφος σου είναι άλλο
5. αν πεθάνει ο παππους ή η γιαγιά
6. αν πεθάνει ο θειος...
7. αν πεθάνει ο θείος που ειχες δει μια φορα οταν ήσουν 5 χρονων....


ΟΛΟΙ οι παραπάνω είναι αγαπημένα προσωπα... συγγενείς...
δε νομίζω όμως ότι η πιθανή απωλεια κάποιου μπορεί να πονάει το ιδιο με κάποια άλλη... καθώς επισης και ο ΤΡΟΠΟΣ και ο ΧΡΟΝΟΣ με τον οποιο έφυγε κάποιος

Και ναι ρε συ... το να χάσεις το ένα σου χέρι ειναι καταστροφή... αλλα ειναι πιο μεγαλη καταστροφη να χάσεις και τα δυο σου χέρια!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[]ifrit[]

Τον έβδομο γιατί τον αγάπησες ακριβώς;
Τέλος πάντων, πιστεύω ότι κάθε θάνατο τον βιώνεις διαφορετικά.

Οσο για το χέρι, θα μπορούσες επίσης να χάσεις και το ένα πόδι, και να κολλήσεις AIDS, να τυφλωθείς (όλα αυτά μαζί ), αλλά δε σημαίνει ότι είσαι τυχερός που δε τα έπαθες

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γιάννης]

Η ιεραρχία δεν είναι βάση τι συγκένεια έχεις αλλα το τι σημαίνει για εσένα.
Υπάρχουν γιαγιάδες που έχουν σταθεί και μάνες που έχουν παρατήσει τα παιδιά τους.
Δεν υπάρχει λίστα ρε παιδιά με βαθμό απώλειας

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Κακή Επιρροή]

νταξει ρε... έπιασα τι λέτε.... πιάσατε κι εσεις τι λέω...


ας μιλήσει και κανένας υπέρ μου
οι υπολοιποι που ειναι υπερ του ιφριτ να σωπασουν ε?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Eγώ νομίζω πως υπάρχει διαβαθμιση. Είναι εντελώς διαφορετικό να χάνεις πολύ κοντινό συγγενικό προσώπο μεγάλης ηλικίας από κοντινό συγγενικό πρόσωπο πιο μικρής ηλικίας (εκεί σε τρώει και το γιατί.. που στην 1η περίπτωση δεν μπορείς να το έχεις, αφού έτσι είναι η πορεία της ζωής..) Το να χάσει γονιός το παιδί του.. δεν το συζητώ καν, είναι πάνω απ' όλα και είναι πόνος αβάσταχτος που δεν ξέρω αν ξεπερνιέται ποτέ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Corpse Bride]

Το μονο κορυφαια τραγικο θεωρω το να χανει γονιος το παιδι του. Εκει πιστευω πραγματικα οτι η παρανοια ειναι πολυ κοντα. Το παιδι μπορει να ξεπερασει τον χαμο του πατερα η της μητερας, κυκλος της ζωης κτλκτλ, το αντιστροφο μπααα.
Κατα τ'αλλα συμφωνω με τον γιαννη, ο πονος της απωλειας για το καθε ατομο εχει να κανει με το τι αισθανοσουν γι'αυτο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[]ifrit[]

Κι εγώ συμφωνώ ότι η απώλεια ενός παιδιού έχει ειδικό βάρος για τον γονέα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γιάννης]

Κι εγώ συμφωνώ ότι η απώλεια ενός παιδιού έχει ειδικό βάρος για τον γονέα...

Και σίγουρα παραπάνω για την μάνα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Κακή Επιρροή]

Κι εγώ συμφωνώ ότι η απώλεια ενός παιδιού έχει ειδικό βάρος για τον γονέα...

Και σίγουρα παραπάνω για την μάνα

ε τότε πως λέτε μωρέ ότι δεν υπάρχει ιεραρχία στον πόνο του θανάτου?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[epote]

1. αν πεθάνει το παιδί σου είναι το τοπ
2. αν πεθάνει ο γονιός σου είναι το δεύτερο
3. αν πεθάνει ο/η αδερφός σου είνατι μετά (δεν είμαι σίγουρη πάει και πριν ίσως)
4. αν πεθάνει ο σύντροφος σου είναι άλλο
5. αν πεθάνει ο παππους ή η γιαγιά
6. αν πεθάνει ο θειος...
7. αν πεθάνει ο θείος που ειχες δει μια φορα οταν ήσουν 5 χρονων....

εχοντας μια σχετικη εμπειρια, ο θανατος του γονιου δεν ειναι ΤΙΠΟΤΑ μπροστα στα αλλα.

1) παιδι, ενταξι, αν σκεφτω πως εννοιωσα οταν το ηλιθιο γατακι μου επεσε απο το τριτο οροφο (ευτυχως δεν επαθε τιποτα) δεν θελω καν να φανταστω πως ειναι να χανεις το παιδι σου
2) συντροφος. Βλεποντας το πατερα μου μετα το θανατο της μαμας μου και τι αισθανομαι οταν ανησηχω για τη κοπελια μου...nope, not doable φρικτο
2) αδελφος/αδελφη. Δεν μπορω να το διαχωρισω αλλα αν παθει κατι η αδελφη μου (που δεν ειναι καν πραγματικη μου αδελφη) δεν υπαρχει περιπτοση να το ξεπερασω.

και μετα το χαος, ενταξι παππουδες γιαγιαδες κτλ αυτα ειναι φυσικα πραγματα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

Η ιεραρχία δεν είναι βάση τι συγκένεια έχεις αλλα το τι σημαίνει για εσένα.

Δεν υπάρχει λίστα ρε παιδιά με βαθμό απώλειας

Ήθελα να απαντήσω αυθόρμητα ακριβώς αυτό. Ευτυχώς είπα να διαβάζω και άλλες απαντήσεις.

Συμπληρώνω απλά ότι ο θάνατος του παιδιού είναι αξεπέραστο για μένα. Όλα τα άλλα ξεπέρνιουνται επειδή υπάρχουν τα παιδιά μου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[avantis]

Για μενα ο θανατος ειναι θανατος,ο πονος ειναι πονος,δεν μπαινει,σε ιεραρχια οταν χασεις καποιον που αγαπας,η ειναι νεος η ειναι γερος,οπως αι να εχει υποφερεις.
Το μονο ισως που μπορει να αλλαζει,ειναι ο χρονος,που χρειαζεται καποιος για να το ξεπερασει(οχι να ξεχασει).
Σιγουρα,οταν χασεις ενα μεγαλο σε ηλικιαπροσωπο το ξεπερνας γρηγοροτερα,απο οτι αν χασεις ενα παιδι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γίδι]

Εξάκτλι!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.